30 lat - obrona praw Rusinów na Ukrainie. Jak było! Wspomnienia Świadków! Cz. 1
rusin
POWRÓT DO SPISU TREŚCI .......... Część 2 Cześć 3
Od fikcji po fakty i dokumenty.
Wprowadzenie
Istnieje taki punkt widzenia, że „proces osoby publicznej, Rusina Podkarpackiego Dimitrija Sidora (od 2008 do 2012 r.), rzekomo wywołał nowe represje wobec Rusinów, którzy przez to ograniczyli swoją aktywność, - aż po element czysto folklorystyczny.
Proponujemy zagłębić się w te wydarzenia oczami naocznych świadków i dowodów z dokumentów. A także zapoznać się z publicznie dostępnymi dokumentami i na ich podstawie sformułować swój osobisty punkt widzenia.
Gdzie i kiedy w międzynarodowej polityce i europejskiej pojawiła się kwestia prawa ludu Rusinów Karpackich do samostanowienia i korzystania z przysługujących im praw i wolności politycznych i narodowych?
Pod koniec I wojny światowej naród rusiński, określany w dokumentach międzynarodowych jako „lud rusiński na południe od Karpat”, wraz z innymi ludami słowiańskimi wchodzącymi w skład monarchii austro-węgierskiej, uzyskał międzynarodowe uznanie jako prawo do samostanowienia (z 57 państw świata). Rusini od tego momentu stali się narodem suwerennym i podmiotem prawa międzynarodowego. A suwerenność - jedna i niepodzielna, niewzruszona i niezbywalna, jak wiecie, istnieje tylko w samym narodzie.
Decyzja Rusinów, wyrażona w "Uchwale Centralnej Ruskiej Rady Ludowej w Użhorodzie” z 8 maja 1919 r.: „w imieniu całego narodu” Rusinów, w pełni poparła propozycję amerykańskich „Ugro- ruskich rad” do przyłączenia się do ludów Czechosłowacji, w oparciu o „całkowitą autonomię narodową”. W ten sposób została wprowadzona do traktatu pokojowego w Saint-Germain en Lay z 10 września 1919 r., który stanowił, że „terytorium Rusinów na południe od Karpat” została włączona do Czechosłowacji na takich warunkach, aby zagwarantować Rusinom najwyższy stopień autonomii przy zachowaniu jedności państwa czechosłowackiego”.
Z ustawą „O autonomii Rusi Podkarpackiej” można zapoznać się także na stronie internetowej Rady Województwa Zakarpackiego.
https://zakarpat–rada.gov.ua/docs/karpat70/UkT_30.12.1938.pdf – kserokopia
Tak więc, korzystając z prawa do samostanowienia, Rusini, w ówczesnych realiach historycznych, dobrowolnie, bez przymusu, przystąpili do Republiki Czechosłowackiej jako narodowe „terytorium samorządowе, które otrzyma możliwie najszerszą autonomię, zgodną z jednością Republiki Czechosłowackiej”.
W tym samym czasie Rusini przenieśli czasowo część swoich suwerennych praw na Pragę – centralny rząd praski. Tymczasowo!
Rusini ze swoim terytorium narodowym weszli do Czechosłowacji jako naród, z prawem do samostanowienia, ze szczególnym statusem ludu państwotwórczego, razem z Czechami i Słowakami. Ruś Podkarpacka zyskała międzynarodowe uznanie, a tego stanowiska nikt później nie kwestionował. Stała się częścią Czechosłowacji pod nazwą „Ruś Podkarpacka”. Pod taką nazwą została wprowadzona uchwałą Karty Generalnej z 16 listopada 1919 r. i włączona do Konstytucji Republiki Czeskiej, przyjętej w 1920 r.
W 1938 roku Czechosłowacja została przekształcona w państwo federalne trzech republik.
Ustawa o Autonomii Rusi Podkarpackiej - tekst.
Druga wojna światowa przerwała pokojowy proces rozwoju państwowości rusińskiej. Rząd czechosłowacki, podpisując w Moskwie 29 czerwca 1945 r. „Traktat między Czechosłowacją a ZSRR „O Ukrainie Zakarpackiej”, nie miał prawa jednostronnie decydować o losach narodowej Republiki Rusi Podkarpackiej bez udziału samych Rusinów, a zwłaszcza z tego powodu, że nie posiadała, w stosunku do Konstytucji Republiki Czeskiej, absolutnej jurysdykcji nad tym terytorium od 21 listopada 1938 r., kiedy to Republika Czeska stała się państwem federalnym trzech suwerennych republik – Republiki Czeskiej, Słowacja, Ruś Podkarpacka.
Sygnatariusze w Moskwie ze strony czechosłowackiej, premier Z. Fierlinger i sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Republiki Czeskiej V. Clementis, nie posiadał uprawnień w odpowiedniej formie iw pełnym porządku uprawnień do podpisania Traktatu „O Zakarpackiej Ukrainie-Podkarpackej Ruśi”.
Co było tutaj nielegalne? Prawo międzynarodowe reguluje procedurę ujawniania przez lud woli przynależności państwowej.
Wyrażenie woli przeprowadza się w formie plebiscytu, z zastrzeżeniem spełnienia wszystkich przewidzianych warunków jego przeprowadzenia, w szczególności nieobecności wojsk okupacyjnych na terytorium w czasie plebiscytu. O czym komuniści ukraińscy mówili w Porozumieniu z 20.06. W 1945 r. „swobodne wyrażanie woli ludności Rusi Podkarpackiej” a także „o wyjściu z Republiki Czechosłowackiej i włączeniu jej do ZSRR”, zawarte w „Manifeście Pierwszego Zjazdu Komitetów Ludowych”, przyjętym w Mukaczewie 26 grudnia 1944 r.nie mogło w zasadzie wyrażać woli narodu ruskiego ani w formie, ani w treści.
Proponujemy zwrócić uwagę na ten fakt. Procedurę wyrażania woli ludu przeprowadzano nie tylko w czasie wojny, na terenach okupowanych przez obce wojska, ale także „w warunkach polowych”. Wszakże 26 listopada 1944 r. miasto Mukaczewo znalazło się w strefie działań bojowych 4. Frontu Ukraińskiego, tj. w warunkach, gdy dowództwo wojskowe armii okupacyjnej przejęło pełną kontrolę i funkcje władzy zwierzchniej. Jednocześnie prawa obywatelskie zostały czasowo zawieszone.
W tej sytuacji nie ma absolutnie żadnego powodu, by mówić o zasadności procedury swobodnego wyrażania woli narodu, poprzez określanie jego statusu politycznego.
Żadne państwo, w tym Czechosłowacja i jej władze, nawet gdyby chciały, nie miałoby prawa porzucić swoich obywateli i „zbiorowo” przenieść ich na obywatelstwo ZSRR-Ukraińskiej SRR. I to bez... indywidualnej zgody każdego z Rusinów Podkarpackich, obywateli Republiki Czechosłowackiej.
Dlatego w tej Umowie z 29 czerwca 1945 r. doszło do dyskryminacji praw Rusinów, obywateli Rusi Podkarpackiej.
Z naruszeniem norm prawa międzynarodowego Prezydium Rady Najwyższej ZSRR dekretem z dnia 22 stycznia 1946 r. jednostronnie, łamiąc postanowienia traktatu z dnia 29 czerwca 1945 r., zlikwidowało podmiot prawa międzynarodowego Ruś Podkarpacka (według Stalina – Ukraina Zakarpacka), wprowadzając bezprawnie sowieckie ustawodawstwo Ukraińskiej SRR na terytorium obcego państwa. Przypomnijmy, że już wcześniej, bo od 1919 r., społeczność międzynarodowa uznała Ruś Podkarpacką – narodowo-terytorialny podmiot prawa międzynarodowego, co jest zapisane w traktatach pokojowych z Saint-Germain i Trianon.
Z kolei utworzenie obwodu zakarpackiego nastąpiło na terytorium obcego mocarstwa dla Ukraińskiej SRR. Radziecko-komunistyczna Ukraińska SRR nie tylko nie podpisała traktatu 29 czerwca 1945 r., ale ukraińscy dyplomaci nie byli obecni przy jego zawarciu (nawet na korytarzu), a po 1 grudnia 1991 r. Rada Najwyższa nie wyraziła zgody na uznanie niniejszy Traktat z 29 06.1945 za prawomocny na Ukrainie.
Zgodnie z tym stanem prawnym nasza Republika Rusi Podkarpackiej nie została przekazana do Ukraińskiej SRR, a następnie pozostała częścią Czechosłowacji dla społeczności międzynarodowej, na przykład dla Stanów Zjednoczonych w rzeczywistości doszło do aneksji.
Wycofanie jakiejkolwiek republiki związkowej z ZSRR miało nastąpić zgodnie z ustawą ZSRR z dnia 3 kwietnia 1990 r. - „O trybie rozstrzygania spraw związanych z wystąpieniem republiki związkowej z ZSRR”, w której 4 regiony nadano prawo do odrębnego regionalnego decydowania woli ludność tych regionów, które URSR wyrosła po 1922 r., a mianowicie: Galicja – w 1939 r., Bukowina – w 1940 r., Zakarpacie – w 1946 r., Krym w 1954 r.
3 lipca 1991 r. Rada Najwyższa Ukraińskiej SRR przyjęła ustawę Ukraińskiej SRR „O referendach republikańskich i lokalnych w Ukraińskiej SRR”, która demokratycznie określiła mechanizmy nie tylko referendów republikańskich, ale także lokalnych.
Zgodnie z Ustawą URSR „O referendach republikańskich i lokalnych” z 3 lipca 1991 r. w 1991 r. my, Rusini, głosowaliśmy 92,5% w referendum republikańskim w sprawie niepodległości Ukrainy i w referendum regionalnym – 78% za Zakarpaciem , jako „specjalne terytorium samorządowe w obrębie Ukrainy, które nie wchodzi w skład innych jednostek administracyjno-terytorialnych”.
Władze ukraińskie odmówiły włączenia woli narodu Zakarpacia do tekstu Konstytucji.
WZORY BIULETYNÓW do głosowania w dniu 1.12.1991r. „Wiadomości z Zakarpacia” nr 229-230, 30 listopada 1991 r.
W 1996 r. przyjęto „Plany-działania” na rzecz etnolikwidacji narodowości rusińskiej na Ukrainie.
Odmowa władz wprowadzenia prawomocnych wyników referendum do Konstytucji zmusiła Rusinów do podjęcia walki o swoje prawa narodowe, jako narodu państwotwórczego na Ukrainie i jako rdzennej ludności Zakarpacia. W 1996 r. uchwalono pierwszą Konstytucję Ukrainy, ale bez uznania prawomocnych wyników referendów republikańskich i zakarpackich z 1991 r., o czym świadczą decyzje Rady Obwodu Zakarpackiego z lat 1992-93.
KONSTYTUCJA UKRAINY:
https://zakon.rada.gov.ua/laws/show/254%D0%BA/96-%D0%B2%D1%80#Text
W odpowiedzi na żądanie Rusinów władze ukraińskie publikują tajne „Plany-środki” likwidacji etnicznej narodowości rusińskiej na Ukrainie. Rusini z Zakarpacia pilnie przesłali tekst tych tajnych „środków” wobec Rusinów władzom czołowych mocarstw świata, ONZ, UE i innym władzom.
Rozpoczęła się sowietyzacja i trwała ukrainizacja ludności rusińskiej, obecnie na Zakarpaciu Ukraińskiej SRR, od 21 stycznia 1946 r. Ponad 60 tys. Rusinów i przedstawicieli innych narodowości wysłano do sowieckich obozów koncentracyjnych w celu reedukacji Rusinów do Osoba radziecka narodowości ukraińskiej.
Przypomnijmy, że ukrainizacja Rusinów w Czechosłowacji rozpoczęła się już wraz z decyzją komunistycznego Kominternu w 1925 r., przekazaną czeskim komunistom, o uznaniu obywateli Czechosłowacji, Rusinów Podkarpackich, za Ukraińców, tj. jeszcze przed aneksją Rusi Podkarpackiej 21 stycznia 1946 r.
Przymusowa ukrainizacja Rusinów na Zakarpaciu trwała także po 1991 roku w Niepodległej Ukrainie.
Ewentualna pokojowa integracja ludności Rusinów Karpackich z Zakarpacia w nowym państwie Niepodległej Ukrainy przerodziła się w przymusową asymilację Rusinów do planowanej przez władze narodowości „Ukraińców”.
Nowe państwo ukraińskie, po 1 grudnia 1991 r., z nową energią kontynuowało asymilację Rusinów z całkowitym zakazem w ustawodawstwie nazewnictwa Rusinów, ich języka rusińskiego. Jednocześnie naród rusinski posiadał międzynarodowy status prawa do samostanowienia i do 1946 r. posiadał konstytucyjny status narodowej Republiki Rusinów jako części Czechosłowacji o nazwie Ruś Podkarpacka.
Po rozpadzie ZSRR i od początku istnienia Niepodległej Ukrainy narodziły się trzy pokolenia młodych Rusinów, którzy przeszli 30 lat przymusowej asymilacji. Przecież narodowość rusińska jest im zakazana na poziomie Sądu Konstytucyjnego Ukrainy.
A usankcjonowane próby dochodzenia ich praw do miana Rusinów lub przypomnienia ich od 1919 r. praw Rusinów na południe od Karpat do samoidentyfikacji narodowej, władze Ukrainy określają mianem „separatyzmu” i… oszczerstwem na Radziecko-ukraiński system państwowy.
Spis ludności. 2001. OSAULENKO O.G. SESJA SIEDEMDZIESIĄTA TRZECIA Sala posiedzeń Werchownoi Rady Ukrainy. 10 lipca 2001
Przedstawiciele Towarzystwa Podkarpacko-Rusińskiego im. Cyryla i Metodego, szereg stowarzyszeń społecznych, mniejszości narodowych, w tym Organizacja Rusinów Karpackich i inne organizacje społeczne zrzeszające Rusinów Zakarpackich”, brałi udział w spotkaniach i dyskusjach na temat formy obecności w kartach do głosowania do spisu powszechnego 2001, narodowości „Rusinów”.
O tym poinformował OSAULENKOM OG, przewodniczący Państwowego Komitetu Statystyki Ukrainy, w sali posiedzeń Rady Najwyższej w Kijowie 10 lipca 2001 r., co następuje:
„Ten temat był omawiany niezwykle długo i szczegółowo w godzinie przygotowań do spisu powszechnego; odbyła się szeroka dyskusja na temat definicji nomenklatury etnicznej, podejść do jej badania. Jednocześnie w dyskusji udział wzięli przedstawiciele szeregu stowarzyszeń społecznych, mniejszości narodowych, w tym Towarzystwa Podkarpacko-Rusińskiego im. Cyryla i Metodego, organizacji Rusinów Karpackich oraz innych organizacji społecznych zrzeszających Rusinów Zakarpackich.
Przyjęto, że podczas spisu przynależność etniczna zostanie wpisana do spisu ludności w trybie samostanowienia. Tak więc, jeśli ktoś uważa się za Rusina, to w księdze spisowej zostanie dokonany odpowiedni wpis”.
https://www.rada.gov.ua/meeting/stenogr/show/2748.html
Werchowna Rada Ukrainy. Kijów. Przemówienie deputowanego do Rady Najwyższej z Zakarpacia
MIGOVICH Ivan I. 19 marca 2003, 22 spotkanie.
„Drodzy koledzy, wyborcy! Chciałbym zwrócić uwagę na moich rodaków, którzy uważają się za Rusinów. W ostatnim czasie są obiektem silnej presji struktur prorządowych i środowisk nacjonalistycznych. Świadczy o tym między innymi rządowy od 1996 r. „Plan działania…” mający na celu rozwiązanie tzw. problemy Rusinów, szerzenie się tezy o jednym regionie galicyjskim i włączeniu do niego Zakarpacia, bajki o robotniczej armii wyzwoleńczej ludu rusinskiego, sprzeciw wobec swobodnego samostanowienia o własnej narodowości w ostatnich latach spis ludności i tak dalej. Tak więc tysiące moich rodaków odważyło się potwierdzić swoją rusińską tożsamość, większość z nich nadal wyznaje prawosławie kanoniczne, spełnienie ich nadziei wiąże się z odrodzeniem Rusi przez świat słowiański. Czy nie dlatego nie zatrzymuje się na polu polityki, która graniczy z etnobójstwem. A więc od kilku dni dokument o tzw. „destrukcyjny potencjał ruchu rusińskiego na Zakarpaciu wraz z stosownymi wnioskami i zaleceniami dla władz państwowych i Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej”. Dokument ten tendencyjnie opisuje historię naszego regionu, zniekształca obraz autochtonicznej ludności oraz jej postaci społeczno-politycznych i religijnych, zawiera jawną ingerencję w najdelikatniejsze dziedziny życia wspólnego, co jest ewidentnie sprzeczne z Konstytucją, ustawami o partiach politycznych, stowarzyszenie obywateli, wolność sumienia, a także międzynarodowe zobowiązania Ukrainy.
Wspomniany dokument wzbudził niepokój wśród wierzących, naukowców, towarzystw narodowo-kulturalnych, ogółu społeczeństwa, zyskuje międzynarodowy oddźwięk, a realizacja jego zaleceń może zdestabilizować ogólną sytuację w strefie przygranicznej i mieć negatywne konsekwencje dla polityki zagranicznej.
Biorąc powyższe pod uwagę uważam za konieczne:
Pierwszy. Żądaj od Rady Bezpieczeństwa i Obrony ustalenia celu i źródła tego dokumentu oraz „podjęcia działań zapobiegających pojawianiu się takich materiałów w przyszłości”.
Drugi. Komisja Praw Człowieka rozpatrzy decyzję czwartej sesji Rady Obwodu Zakarpackiego w sprawie narodowości rusińskiej.
Trzeci. Gabinet Ministrów wraz z administracją regionalną „podejmą działania zmierzające do wyeliminowania przyczyn rodzących zniewagę narodową, pragnienie ponownej identyfikacji moralnej, tendencje z centrum i nastroje migracyjne.
I czwarte. Zlecić prokuraturze sprawdzenie prób naruszenia tradycyjnej struktury etniczno-wyznaniowej w regionie.
Na koniec dodam: w referendach republikańskich i regionalnych w 1991 roku 92% „Zakarpackich-Rusinów” opowiedziało się za Niepodległością Ukrainy, ale chcieli i nadal chcą „żyć w warunkach pokojowych, demokratycznych, silnych i sprawiedliwych , być równymi w prawach w kraju, bez dyskryminacji i ucisku. Droga do tego, jak pokazuje doświadczenie, wiedzie tylko przez przemiany socjalistyczne. Antyrusinowskie prowokacje są niemoralne i nielegalne. Dziękuję za uwagę”.
https://www.rada.gov.ua/meeting/stenogr/show/1604.html
Totalitarne, dyktatorskie, antyludowe i nielegalne, zdaniem Rusinów, „Plany działania…” wywołały wzmożenie walki, gdyż groziła likwidacja etniczna Rusinów Zakarpacia. Rusini zaczęli jeździć na wiece, wydawać nowe gazety i tworzyć nowe organizacje.
W 1991 roku powstał Światowy Kongres Rusinów (dalej WRC), który wspierał walkę Rusinów Podkarpackich o swoje prawa.
Od 1999 roku Rusini rozpoczęli pracę w organizacjach równoległych do Światowego Kongresu Rusinów – w stowarzyszeniu organizacji rusińskich „ Sojm Rusinów Podkarpackich” (dalej Sojm), których celem była aktywna obrona praw politycznych Rusinów na Ukrainie. W tym celu nazywano ich z Kijowa „politycznymi Rusinami”, chociaż wszyscy rozumiemy, że wszystkie prawa obywatelskie i wszelkie prawa człowieka w społeczeństwie są w istocie wszystkie polityczne.
STOWARZYSZENIE „SOIM” obejmuje:
1. Społeczeństwo Podkarpatorusinskoe im. Cyryla i Metodego (D. Sidor).
2. Zakarpackie Towarzystwo Rusinów Podkarpackich, (Żupan E.).
2) Zakarpackie Towarzystwo Rusinów Karpackich (Turyanitsa I.M.).
3) Zakarpackie Towarzystwo Regionalne Duchnowicza (Almash M.I.).
4. Rusinskie towarzystwo naukowe i edukacyjne (M.P. Makara)
5) Okręgowe Towarzystwo Pisarzy Rusińskich Zakarpacia (M. Grad) i inne.
Sojm Rusinów Podkarpackich z powodzeniem organizował międzynarodowe spotkania, konferencje, podejmował decyzje i apele zarówno do władz Ukrainy, jak i do międzynarodowych organizacji i rządów.
Od IV „SKR” w Budapeszcie (17.11.2009) „Svitova Rada Rusinów” została powierzona „Sojmowi” wyboru 10 delegatów z Ukrainy na Światowy Kongres Rusinów.
https://www.radiosvoboda.org/a/936213.html
https://telegra.ph/OBRASHCHENІYA-SOJMA-PODKARPATSKIH-RUSINOV-11-01
Prośba posla Migowicza I.I. o prawach Rusinów. 21 października 2005 roku oświadczył na sali sesyjnej w Kijowie: „Jeżeli decyzja Rady Obwodu Zakarpackiego o uznaniu narodowości Rusinów nie zostanie wykonana, oni, Rusini, będą zmuszeni zwrócić się o pomoc do społeczność międzynarodowa, składając pozew o umyślność. etnobójstwo”.
Przemówienie Ivana Migovica:
„Szanowny przewodniczący, koledzy, wyborcy!
Wypełniam odpowiedzialne zadanie powierzone mi przez czcigodnych rodaków, członków komitetu organizacyjnego Zakarpackiego Zjazdu Rusinów, który ma się odbyć jutro w demokratycznym Mukaczewie. Kim są Rusini i do czego dążą? To rdzenna ludność Europy Środkowej, która przez półtora tysiąclecia znajdowała się pod różnymi reżimami państwowo-politycznymi, a każdy z nich próbował nad nimi panować. W skomplikowanych perypetiach powojennej geopolityki Rusini utracili swoją narodowość. Jednocześnie za granicą są tak uznawani. Mieszkają w 22 krajach, ich przedstawiciele są członkami UNPO (światowej organizacji ludów niereprezentowanych) i innych stowarzyszeń międzynarodowych. Tylko w swojej ojczyźnie Rusini są anonimowi i bezsilni. W 1996 r. rząd zatwierdził tzw. „Plan działania…) mający na celu rozwiązanie problemów Rusinów-Ukraińców”. W trakcie jej realizacji dochodzi do jawnej i zawoalowanej dyskryminacji, ograniczany jest dostęp Rusinów do edukacji, zasobów i zarządzania. Ich działacze poddawani są represjom karnym. Historia jest zniekształcona, a kultura zrównana z ziemią.
Podczas ostatniego spisu ludności nie zostali wpisani do rejestru narodowości. Rada Obwodu Zakarpackiego w latach 1992-2002 zwracała się w tej sprawie do Rady Najwyższej Ukrainy. Jednak nie został on jeszcze rozwiązany. Zgodnie z ich uczciwymi żądaniami, moi rodacy otrzymują odpowiedzi od drugorzędnych urzędników i stronniczych naukowców z Kijowa. W istocie trwa rażące lekceważenie Konstytucji, praw Ukrainy, umów międzynarodowych, rozpowszechniane są niedorzeczne mity o separatyzmie Zakarpacia, ekstremizmie przywódców rusińskich i inne opowieści poniżające honor i godność rodaków, wskazujące na hipokryzja władz centralnych.
Co jest wywrotowego w gramatyce języka rusińskiego, przekazanej każdemu z nas, posłów, przez Towarzystwo Cyryla i Metodego? Dlaczego festiwal kultury rusinskiej „Krasnaja Ruża” jest niebezpieczny? Czy społeczności narodowo-kulturowe Rusinów są mniej wartościowe? Cierpliwość ludzka nie jest nieograniczona. Jeśli decyzja sejmiku zakarpackiego o uznaniu narodowości Rusinów nie zostanie wykonana, są oni zmuszeni zwrócić się o pomoc do społeczności międzynarodowej, złożyć pozew o umyślne etnobójstwo.
Wzywam Was, drodzy deputowani ludowi, abyście zrozumieli dążenia narodowe Rusinów i przyczynili się do przywrócenia ich praw w naszym kraju. Proszę o potraktowanie tego wystąpienia jako posłanniczego wniosku do Prezydenta i Przewodniczącego Rady Najwyższej.
Rusini chcą być pełnoprawnymi obywatelami, a nie pasierbami Ukrainy. Starają się zostać panami swojej ziemi, to jest ich naturalne prawo. Pomóżmy to zrealizować.
https://www.rada.gov.ua/meeting/stenogr/show/1978.html
Bill Migovich I.I. nr 8406 widok 03.11. 2005 Projekt. Złożone przez Deputowanych Ludowych Ukrainy Migowicza II, Kriuczkowa G.K., Szulgoja M.O. POSTANOWA Rady Najwyższej Ukrainy „O Rusinach na Ukrainie”.
Projekt dekretu 8406 „o Rusinach na Ukrainie” z dnia 03.11.2005
Po rozpatrzeniu petycji Rady Obwodu Zakarpackiego, licznych apeli obywateli, towarzystw narodowo-kulturalnych i innych stowarzyszeń publicznych, wniosków z badań naukowych dotyczących realizacji prawa osób identyfikujących się jako Rusini – odrębna grupa Słowian spokrewnionych z Ukraińcami , kierując się artykułem 11 Konstytucji Ukrainy,
Rada Najwyższa postanawia:
1. Uznać za konieczne, przy ustalaniu składu społeczno-demograficznego ludności Ukrainy, wyodrębnienie osób, które identyfikują się jako Rusini, jako odrębnej grupy narodowej obywateli Ukrainy.
2. Gabinet Ministrów Ukrainy, lokalne władze wykonawcze, samorządy terytorialne opracują i wdrożą system działań mających na celu zaspokojenie potrzeb etniczno-kulturowych i społecznych Rusinów, jako jednej z rdzennej ludności Ukrainy.
Przewodniczący Rady Najwyższej.
Projekt Dekretu 8406 w sprawie Rusinów na Ukrainie z dnia 03.11.200
http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/zweb2/webproc4_2?id=&pf3516=8406&skl=5
Przedstawicielstwo posła do Werchownoi Rady Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza. 2005
Z inicjatywy przedstawicieli organizacji Rusinskich zrzeszonych w stowarzyszeniu „ Sojm Rusinów Podkarpackich” oraz innych publicznych organizacji rusinskich (obecnych – ponad czterdziestu przedstawicieli społeczeństwa Rusinskiego) odbyło się spotkanie z deputowanym Rady Najwyższej Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza z wnioskiem do Rady gminy rusinskiej o uznanie narodowości „Rusinów” i wpisanie narodowości „Rusinów” do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie.
Przedstawicielstwo posła do Werchownoi Rady Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza. 2005
Z inicjatywy przedstawicieli organizacji rusinskich zrzeszonych w stowarzyszeniu „Sojm Rusinów Podkarpackich” oraz innych publicznych organizacji rusinskich (obecnych – ponad czterdziestu przedstawicieli społeczeństwa rusinskiego) odbyło się spotkanie z deputowanym Rady Najwyższej Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza z wnioskiem do Rady gminy rusinskiej o uznanie narodowości „Rusinów” i wpisanie narodowości „Rusinów” do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie.
Po przedyskutowaniu i przedstawieniu przez Rusinów opinii publicznej ich projektów opcji, poseł Rady Najwyższej Istvan Gaidosh zgodził się na propozycję Rusinów Zakarpackich w formie przedstawienia następującego Projektu Ustawy:
Prezentacja Projektu 18 11. 2005 8. sesja IV zwołania „O uznaniu Rusinów”, nr 8406-1 z dnia 18 listopada 2005 r., którą przedstawił deputowany ludowy Ukrainy Istwan Gajdosz. „Projekt Uchwały w sprawie uznania narodowości Rusinów i wpisania narodowości Rusinów do wykazu narodowości zamieszkujących Ukrainę według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 roku”:
„Na podstawie art. 75 ust. 4 art. 76 ust. 3 art. 85, art. 91 ust. Rada Najwyższa Ukrainy „O uznaniu narodowości „rusinów” i wpisaniu tej narodowości do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 roku. „Proszę o rozważenie i przyjęcie ustawy w całości”.
Dodatek:
1) projekt Ustawy Ukrainy „O uznaniu narodowości „Rusinów” i wpisaniu narodowości „Rusinów” do wykazu narodowości zamieszkujących Ukrainę według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 roku”;
2) nota wyjaśniająca;
3) pliki komputerowe zawierające elektroniczne kopie przedłożonych dokumentów inicjatywy ustawodawczej.
Z powagą Posel Istwan Gajdosz.
http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/zweb2/webproc4_2?id=&pf3516=8406-1&skl=5
Nota wyjaśniająca do projektu uchwały Rady Najwyższej Ukrainy
„O uznaniu narodowości „Rusini” i wpisaniu narodowości „Rusini” do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 r. uzasadnienie potrzeby przyjęcia projektu uchwały A więc:
„Niniejszy projekt uchwały jest przedkładany do rozpatrzenia przez Werchownu Radu Ukrainy na podstawie artykułu 91 Konstytucji Ukrainy i artykułu 7.0.1. Regulamin Werchownoi Rady Ukrainy w celu politycznego i prawnego uregulowania uznania na szczeblu legislacyjnym narodowości „Rusinów”.
Projekt ten proponuje uznanie narodowości rusińskiej na szczeblu państwowym. Propozycja ta podyktowana jest dużą aktualnością problemu, co w szczególności wynika z petycji szeregu zakarpackich organizacji publicznych Rusinów do najwyższych władz państwowych Ukrainy, a także apelu Rady Obwodu Zakarpackiego o przewodniczącemu Werchownoi Rady Ukrainy V.M. Litwinu, narodowości „Rusini”.
Zgodnie z art. 11 ustawy „O mniejszościach narodowych na Ukrainie” każdy ma prawo do określenia własnej narodowości. Realizacja tego prawa zgodnie z obowiązującymi przepisami nie jest spowodowana żadnymi okolicznościami, w tym potrzebą naukowego lub innego uzasadnienia istnienia takiego obywatelstwa.
Jednak wbrew wymogom obowiązującego prawodawstwa władze od dawna ignorują pozycję znacznej części ludności Zakarpacia, która sama określa się jako obywatele narodowości rusinskiej. Tak więc tylko według spisu z 2001 roku 10 200 mieszkańców Zakarpacia określiło swoją narodowość jako „Rusini”.
Jednak wbrew wymogom art. 11 ustawy „O mniejszościach narodowych na Ukrainie” Państwowy Komitet Statystyczny w oficjalnych publikacjach, na podstawie wyników spisu ludności, nie umieścił tej grupy obywateli na liście narodowości żyjących na Ukrainie, ale zamiast tego bezwarunkowo zidentyfikowali ich jako subetnos narodowości ukraińskiej, naruszając tym samym gwarantowane przez państwo prawo do uznania narodowości.
Zgodnie z art. 11 ustawy „O mniejszościach narodowych na Ukrainie” każdy ma prawo do określenia swojej narodowości. Realizacja tego prawa zgodnie z obowiązującymi przepisami nie jest spowodowana żadnymi okolicznościami, w tym potrzebą naukowego lub innego uzasadnienia istnienia takiego obywatelstwa.
Lewko Łukianenko złożył projekt uchwały z dnia 30 listopada 2005 r. o odrzuceniu projektu Gajdosza z dnia 18 listopada 2005 r. „O odrzuceniu projektu uchwały Rady Najwyższej Ukrainy „O uznaniu narodowości rusińskiej” i włączeniu narodowości rusińskiej w wykazie narodowości mieszkających na Ukrainie według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 r. pod nr 8406-1 z dnia 18 listopada 2005 r., wprowadzonego przez posła Ukrainy Istwana Gajdosza
http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/zweb2/webproc4_1?id=&pf3511=26279
POWRÓT DO SPISU TREŚCI ........ Część 2 Część 3