Słodka chilijska dojrzała panna
🛑 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Słodka chilijska dojrzała panna
18. Allende I. 2011 - Dziennik Mai
Home
18. Allende I. 2011 - Dziennik Mai
Allende Isabel Dziennik Mai Nastolatkom, z mojego plemienia: Alejandroui, Andrei, Nicole, Sabrinie, Aristotelisowi i Achilleasowi . Tell me, what else...
Allende Isabel Dziennik Mai
Nastolatkom, z mojego plemienia: Alejandroui, Andrei, Nicole, Sabrinie, Aristotelisowi i Achilleasowi
.
Tell me, what else should I have done? Doesn't everything die at last, and too soon? Tell me, what is it you plan to do with your one wild and precious life?
Powiedz, co innego powinnaś była robić? Czy wszystkiemu nie sądzona śmierć, za prędko? Powiedz, co zamierzasz wreszcie robić z twoim jedynym zwariowanym i cennym życiem?
Mary Oliver, Letni dzień (tłum. Czesław Miłosz)
Lato s t yc z e n , lu ty , ma r z ec Tydzień temu, nie uroniwszy nawet jednej łzy, babcia uściskała mnie na lotnisku w San Francisco i powtórzyła raz jeszcze, że jeśli mi życie miłe, nie powinnam kontaktować się z nikim ze znajomych, dopóki nie będziemy miały pewności, że moi wrogowie już mnie nie szukają. Moja Nini jest paranoiczką, jak inni mieszkańcy Niezależnej Republiki Ludowej Berkeley prześladowani przez rząd i istoty pozaziemskie, ale w tym wypadku nie przesadzała: nigdy zbyt wiele środków ostrożności. Wręczyła mi stukartkowy zeszyt, żebym prowadziła dziennik, tak jak robiłam to od ósmego do piętnastego roku życia, do momentu, kiedy wywichnął mi się życiorys. „Będziesz miała, Mayu, czas, żeby się ponudzić. Wykorzystaj go na opisanie piramidalnych głupot, jakich narobiłaś, może dzięki temu zrozumiesz ich skutki", powiedziała. Istnieje kilka napisanych przeze mnie dzienników. Dziadek trzymał je w biurku pod kluczem owinięte taśmą samoprzylepną, a teraz moja Nini przechowuje je pod łóżkiem w pudełku po butach. To będzie zeszyt numer 9. Moja Nini uważa, że przydadzą mi się, kiedy pójdę do psychoanalityka, bo zawierają klucze do rozszyfrowania mojej zasupłanej osobowości; ale gdyby je przeczytała, wiedziałaby, że jest tam mnóstwo bajek, które mogłyby zmylić samego Freuda. W zasadzie babcia nie ufa specjalistom, którzy każą sobie płacić od godziny, bo nie zależy im na szybkim osiągnięciu rezultatu, robi jednak wyjątek dla
psychiatrów, ponieważ jeden wyciągnął ją z depresji i z sideł magii, kiedy wpadła na pomysł, żeby kontaktować się ze zmarłymi. Schowałam zeszyt do plecaka, by jej nie urazić, nie mając zamiaru z niego korzystać, ale godziny ciągną się tu w nieskończoność, a pisanie jest sposobem na zabicie czasu. Dłużył mi się ten pierwszy tydzień wygnania. Jestem na wysepce niemal niewidocznej na mapie, w samym środku średniowiecza. Trudno mi pisać o moim życiu, bo nie wiem, ile pamiętam, a ile jest wytworem mojej wyobraźni. Sama prawda może być nudna, dlatego bezwiednie ją zmieniam albo coś przejaskrawiam, ale postanowiłam naprawić ten defekt i w przyszłości kłamać jak najmniej. I tak oto w czasach, kiedy nawet Janomami z Amazonii używają komputerów, ja piszę ręcznie. Zajmuje mi to dużo czasu, a moje pismo przypomina chyba cyrylicę, bo nawet ja sama nie mogę go odcyfrować, myślę jednak, że ze strony na stronę będzie coraz bardziej czytelne. Pisanie jest jak jazda na rowerze: trudne do zapomnienia, nawet jeśli ktoś nie robi tego latami. Staram się trzymać porządku chronologicznego, bo jakiś porządek jest potrzebny; pomyślałam, że tak będzie mi łatwiej, ale gubię wątek, robię dużo dygresji albo przypominam sobie kilka kartek dalej o czymś ważnym, a nie mogę już wrócić, żeby to wkleić. Moja pamięć posuwa się ruchem kolistym, spiralnym albo skacze jak akrobata na trapezie. Nazywam się Maya Vidal, lat dziewiętnaście, pleć żeńska, panna, bez chłopaka - z braku okazji, a nie dlatego, że jestem wybredna - urodzona
w Berkeley w Kalifornii, posiadaczka paszportu amerykańskiego, chwilowo na wygnaniu na pewnej wyspie na południu świata. Dali mi na imię Maya, bo moją
Nini pociągają Indie, a rodzicom nie przyszło do głowy nic lepszego, choć mieli dziewięć miesięcy, żeby się nad tym zastanowić. W języku hindi maya znaczy „czar, iluzja, złudzenie". Nie ma to nic wspólnego z moim charakterem. Bardziej pasowałoby Attyla, bo niszczę wszystko, czego się dotknę. Moja historia zaczyna się w Chile, od babci Nini, na długo zanim przyszłam na świat, bo gdyby ona nie wyemigrowała, nie zakochałaby się w moim Popo i nie osiedliła w Kalifornii, ojciec nie poznałby matki, a ja nie byłabym mną, tylko całkiem inną chilijską dziewczyną. Jak wyglądam? Metr osiemdziesiąt, pięćdziesiąt osiem kilo, kiedy gram w piłkę nożną, i dużo więcej, jeśli się zaniedbam, umięśnione nogi, niezgrabne ręce, oczy niebieskie albo szare w zależności od pory dnia, włosy blond, tak sądzę, ale nie jestem pewna, bo od lat nie widziałam ich naturalnego koloru. Nie odziedziczyłam egzotycznej powierzchowności babci, jej oliwkowej cery i tych ciemnych worków pod oczami, które nadają jej łajdacki wygląd, ani aparycji mojego ojca, atrakcyjnego jak toreador i równie próżnego. Nie przypominam także dziadka - mojego wspaniałego Popo - bo niestety nie jest on moim biologicznym przodkiem, tylko drugim mężem mojej Nini. Przypominam matkę, przynajmniej jeśli chodzi o wzrost i kolor
skóry. Nie była lapońską księżniczką, jak mi się wydawało, zanim nauczyłam się posługiwać rozumem, lecz duńską stewardesą, w której mój ojciec, pilot komercyjnych linii lotniczych, zakochał się w powietrzu. Był za młody, żeby się żenić, ale ubzdurał sobie, że to kobieta jego życia, i prześladował ją uparcie, aż w końcu zmęczona ustąpiła. A może ustąpiła dlatego, że zaszła w ciążę. Faktem jest, że się pobrali, i choć żałowali tego już po niecałym tygodniu, zostali jednak ze sobą do moich narodzin. Kilka dni po moim przyjściu na świat, kiedy jej mąż latał gdzieś w chmurach, ona spakowała walizki,
zawinęła mnie w kocyk i pojechała taksówką do teściów. Moja Nini była wtedy w San Francisco i protestowała przeciwko wojnie w Zatoce, ale mój Popo siedział w domu i przyjął pakunek, który matka wręczyła mu bez specjalnych wyjaśnień, po czym pobiegła do czekającej taksówki. Wnuczka była tak mała, że mieściła się na dłoni dziadka. Niedługo potem Dunka przystała pocztą dokumenty rozwodowe, a jako bonus zrzeczenie się praw do opieki nad córką. Moja matka nazywa się Marta Otter, poznałam ją w wieku ośmiu lat, kiedy dziadkowie zabrali mnie latem do Danii. Teraz jestem w Chile, kraju mojej babci Nidii Vidal, gdzie ocean małymi kęsami zjada ziemię
i gdzie od kontynentu południowoamerykańskiego odrywają się wyspy. Ściśle rzecz biorąc, mieszkam na Chiloé, będącej częścią Krainy Jezior, między 41 i 43 stopniem szerokości geograficznej południowej, w archipelagu o powierzchni mniej więcej 9000 kilometrów kwadratowych, liczącym około 200 000 mieszkańców. Wszyscy są niżsi ode mnie. W mapudungun, języku miejscowych Indian, Chiloé oznacza krainę cáhuiles, krzykliwych mew o czarnych główkach, ale powinno nazywać się krainą drewna i ziemniaków. Oprócz Isla Grande, na której znajdują się największe miasta, istnieje wiele wysepek, z czego kilka niezamieszkanych. Czasami tworzą grupki złożone z trzech, czterech wysp leżących tak blisko siebie, że łączą się podczas odpływu, aleja nie miałam szczęścia, żeby wylądować na którejś z nich: do najbliższego miasteczka mam przy spokojnym morzu czterdzieści pięć minut drogi motorówką. Moja podróż z północy Kalifornu na Chiloé zaczęła się w szykownym żółtym volkswagenie babci, który od 1999 roku przeżył siedemnaście stłuczek, a mimo to pędził niczym ferrari.
Wyjechałam w środku zimy, jednego z tych wietrznych i deszczowych dni, kiedy zatoka San Francisco traci barwy, a krajobraz
wygląda jak namalowany piórkiem, jest biały, czarny, szary. Babcia prowadziła w swoim stylu, zmuszając auto do rzężenia, uczepiona kierownicy niczym koła ratunkowego, patrząc częściej na mnie niż na drogę, zajęta wydawaniem ostatnich instrukcji. Nie wyjaśniła mi jeszcze, dokąd dokładnie mam jechać; Chile - to wszystko, co powiedziała, kreśląc plan mojego zniknięcia. W samochodzie wyjawiła szczegóły i wręczyła mi tanie wydanie jakiegoś przewodnika turystycznego. - Chiloe? Co to za miejsce? - spytałam. - Tu masz wszystkie potrzebne informacje - odparła, wskazując książeczkę. - To chyba bardzo daleko... - Im dalej wyjedziesz, tym lepiej. Na Chiloe mieszka mój przyjaciel, Manuel Arias, jedyna osoba na świecie, oprócz Mikę^ 0'Kelly'ego, której ufam. Na tyle, że odważyłam się go poprosić, by cię ukrył na rok czy dwa. - Rok czy dwa! Zwariowałaś, Nini! - Posłuchaj, smarkulo, są takie chwile, kiedy człowiek nie ma żadnej kontroli nad własnym życiem, wszystko się po prostu dzieje. To jedna z takich chwil - obwieściła z nosem przyklejonym do przedniej szyby, bo jadąc w gmatwaninie autostrad, próbowała się zorientować, gdzie jesteśmy. Dotarłyśmy na lotnisko w ostatniej chwili i rozstałyśmy się bez przesadnej wylewności; obraz, jaki zachowałam w pamięci, to widok
prychającego volkswagena znikającego w strugach deszczu. Kilka godzin leciałam do Dallas, wciśnięta między okienko i grubaskę pachnącą prażonymi fistaszkami, a potem dziesięć godzin innym samolotem do Santiago, rozbudzona i głodna, wspominając, rozmyślając i czytając przewodnik o Chiloe, który
zachwalał walory krajobrazu, drewniane kościoły i wiejskie życie. Byłam przerażona. Kiedy pilot zapowiedział lądowanie, na zabarwionym na pomarańczowo niebie nad fioletowymi szczytami Andów, nieodwołalnymi, wiecznymi, olbrzymimi, wstawał świt 2 stycznia roku 2009. Wkrótce zobaczyłam zieloną dolinę, rzędy drzew, rozrzucone pastwiska, a w oddali Santiago, gdzie urodzili się babcia i ojciec i gdzie rozegrała się tajemnicza część historii naszej rodziny. ;> Bardzo mało wiem o przeszłości babci, ona sama rzadko o niej wspominała, jakby jej życie zaczęło się, gdy poznała mojego Popo. W 1974 roku w Chile zmarł jej pierwszy mąż, Felipe Vidal, kilka miesięcy po zamachu stanu wojskowych, którzy obalili socjalistyczny gabinet Salvadora Allende i zaprowadzili w kraju dyktaturę. Kiedy została wdową, zdecydowała, że nie będzie żyć pod rządami represyjnego reżimu, i wyemigrowała do Kanady razem ze swoim synem Andresem, moim tatą. On sam niewiele mógł dodać do tej opowieści, bo mało pamięta z dzieciństwa, ale nadal ubóstwia swojego ojca, po którym zostały tylko trzy fotografie. „Już nigdy nie wrócimy, prawda?", zapytał Andres w samolocie, którym lecieli do Kanady. To
nie było pytanie, tylko oskarżenie. Miał dziewięć lat, dojrzał niespodziewanie przez ostatnie miesiące i domagał się wyjaśnień, bo zdawał sobie sprawę, że matka próbuje go chronić za pomocą półprawd i kłamstw. Dzielnie zniósł wiadomość o tym, że ojciec miał atak serca, i to, że go pochowano, a jemu nie pozwolono zobaczyć ciała ani się pożegnać. Niedługo później siedział w samolocie lecącym do Kanady. „Oczywiście, że wrócimy, Andresie", zapewniła go matka, ale jej nie uwierzył. W Toronto zostali przyjęci przez wolontariuszy z Komitetu do spraw Uchodźców, którzy dali im ubrania w odpowiednich
rozmiarach i umieścili w umeblowanym mieszkaniu z pościelonymi łóżkami i pełną lodówką. Przez pierwsze trzy dni, dopóki wystarczyło zapasów jedzenia, matka i dziecko siedzieli zamknięci, dygocząc w samotności, ale czwartego dnia zjawiła się opiekunka społeczna, która dobrą hiszpańszczyzną poinformowała ich o przywilejach i prawach każdego mieszkańca Kanady. W pierwszej kolejności odbyli intensywny kurs angielskiego, a chłopiec został zapisany do szkoły; potem Nidia znalazła pracę jako szofer, żeby oszczędzić sobie upokorzenia, za jakie uważała branie od państwa jałmużny i bezczynne siedzenie w domu. Było to najmniej stosowne zajęcie dla mojej Nini: skoro teraz tak okropnie prowadzi, wtedy musiała być jeszcze gorszym kierowcą. Krótka kanadyjska jesień ustąpiła miejsca polarnej zimie - cudownej
według Andresa, teraz nazywanego Andym, który odkrył radość, jaką daje ślizganie się po lodzie i jazda na nartach - nieznośnej dla Nidii, która nie była w stanie się rozgrzać ani pokonać smutku po utracie męża i swojego kraju. Jej stan ducha nie poprawił się wraz z nadejściem nieśmiałej wiosny ani z pojawieniem się kwiatów, wyrosłych jak fatamorgana w ciągu jednej nocy w miejscach, gdzie przedtem leżał ubity śnieg. Czuła, że nie zapuści tam korzeni, i ze spakowaną walizką czekała na możliwość powrotu do Chile, gdy tylko skończy się dyktatura. Nie podejrzewała, że potrwa to szesnaście lat. Nidia Vidal mieszkała w Toronto dwa lata, licząc dni i godziny, aż poznała Paula Ditsona II, mojego Popo, profesora Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. Przyjechał do Toronto wygłosić serię wykładów o pewnej uciekającej przed mecie, której istnienie próbował udowodnić za pomocą
wzlotów wyobraźni i poetyckich wyliczeń. Mój Popo był jednym z nielicznych afroamerykańskich astronomów - wykonywa! zawód zdominowany przez białych - wybitnym specjalistą w swojej dziedzinie, autorem kilku książek. W młodości spędził rok nad jeziorem Turkana w Kenii, badając okoliczne starożytne megality, i na podstawie odkryć archeologicznych stworzył teorię, zgodnie z którą bazaltowe kolumny były
obserwatoriami astronomicznymi używanymi trzysta lat przed erą chrześcijańską do wyznaczania kalendarza księżycowego plemienia Borana. Do dziś stosują go pasterze z Etiopii i Kenii. W Afryce Popo nauczył się obserwować niebo bez uprzedzeń i tak zrodziły się jego podejrzenia dotyczące niewidocznej planety, której potem szukał bezskutecznie za pomocą najpotężniejszych teleskopów. Uniwersytet w Toronto ulokował go w apartamencie dla występujących gościnnie naukowców i wynajął mu samochód w agencji; w ten sposób Nidii Vidal przypadło w udziale wożenie astronoma w czasie jego pobytu w Kanadzie. Dowiedziawszy się, że kierowcą jest Chilijka, opowiedział jej, że odwiedził obserwatorium w La Silla w Chile, że z półkuli południowej widać konstelacje nieznane na północy, na przykład galaktyki Mały Obłok Magellana i Wielki Obłok Magellana, i że w niektórych miejscach powietrze nocą jest tak nieskazitelnie czyste, a klimat tak suchy, że panują tam idealne warunki do badania nieboskłonu. Dzięki temu odkryto, że grupy galaktyk przypominają kształtem pajęczynę. Jeden z tych iście powieściowych zbiegów okoliczności sprawił, że zakończył swój pobyt w Chile tego samego dnia 1974 roku, w którym ona wraz z synem wyjeżdżała do Kanady. Tak sobie myślę, że może byli w tym samym czasie na lotnisku, nie znając się, czekając każde na swój lot, ale twierdzili, że to niemożliwe, bo on zauważyłby tak piękną
kobietę, a ona też
by go zapamiętała, bo wtedy w Chile Murzyn zwracał na siebie uwagę, zwłaszcza tak wysoki i przystojny jak mój Popo. Nidii wystarczył jeden ranek jazdy po Toronto z pasażerem na tylnym siedzeniu, by zrozumieć, że ma do czynienia z rzadkim połączeniem błyskotliwego umysłu i wyobraźni marzyciela całkowicie pozbawionego zdrowego rozsądku, którym ona się szczyciła. Moja Nini nigdy nie potrafiła mi wytłumaczyć, jak doszła do takiego wniosku za kierownicą samochodu na zatłoczonej ulicy, ale faktem jest, że trafiła w dziesiątkę. Astronom był równie zagubiony jak planeta, której szukał na niebie; w mgnieniu oka potrafił wyliczyć, ile czasu zajmie dotarcie na Księżyc statkowi kosmicznemu poruszającemu się z prędkością 28 286 kilometrów na godzinę, ale był bezradny w obliczu elektrycznego ekspresu do kawy. Ona od lat nie czuła tego osobliwego kołatania serca wywołanego miłością, a ten mężczyzna, tak różny od wszystkich, których poznała w ciągu trzydziestu trzech lat życia, intrygował ją i pociągał. Mojego Popo, dość wystraszonego brawurą, z jaką prowadził jego kierowca, również zaciekawiła kobieta kryjąca się pod zbyt obszernym uniformem i nakryciem głowy przypominającym czapkę łowcy niedźwiedzi. Nie był człowiekiem, który łatwo ulega porywom uczuć, i nawet jeśli przemknęła mu przez głowę myśl, żeby ją uwieść, natychmiast zrezygnował, bo oznaczało to same kłopoty. Z kolei moja
Nini, która nie miała niczego do stracenia, postanowiła ułatwić astronomowi sprawę, zanim skończy wykłady. Lubiła rzucający się w oczy mahoniowy kolor jego skóry - chciała zobaczyć go w całej okazałości - i przeczuwała, że mają wiele wspólnego: on ma swoją astronomię, ona astrologię, które dla niej były prawie jednym i tym samym. Pomyślała, że oboje przybyli z bardzo daleka, by spotkać się w tym punkcie kuli ziemskiej i w tym momencie swoich losów, bo tak zostało zapisane w gwiazdach.
Już wtedy moja Nini z uwagą śledziła horoskopy, ale nie zostawiała wszystkiego przypadkowi. Zanim wystąpiła z inicjatywą, atakując go znienacka, sprawdziła, że jest kawalerem, dobrze sytuowanym, zdrowym i tylko jedenaście lat starszym od niej, choć na pierwszy rzut oka mogłaby uchodzić za jego córkę, gdyby należeli do tej samej rasy. Kilka lat później mój Popo, śmiejąc się, powie, że gdyby nie znokautowała go podczas pierwszego szturmu, do dziś chodziłby zakochany w gwiazdach. Drugiego dnia profesor usiadł na przednim siedzeniu, żeby lepiej przyjrzeć się swojemu kierowcy, a ona wykonała kilka niepotrzebnych okrążeń po mieście, żeby dać mu na to czas. Wieczorem, gdy jej syn zjadł kolację i poszedł spać, Nidia zdjęła uniform, wzięła prysznic, pomalowała usta i zjawiła się u swojej zdobyczy pod pretekstem zwrotu teczki, którą zostawił w samochodzie, a którą równie dobrze mogła mu oddać następnego dnia rano. Nigdy wcześniej nie podjęła
tak śmiałej miłosnej decyzji. Przyszła tam, stawiając czoło lodowatej śnieżycy, wjechała na piętro, przeżegnała się dla dodania sobie odwagi i zastukała do drzwi. Było wpół do dwunastej, kiedy na zawsze wkroczyła w życie Paula Ditsona II. Moja Nini żyła w Toronto jak więźniarka. Nocami tęskniła za ciężarem męskiej dłoni na swojej talii, ale musiała jakoś przetrwać i wychować dziecko w kraju, w którym zawsze miała być cudzoziemką; nie stać jej było na romantyczne marzenia. Odwaga, na jaką zdobyła się tamtej nocy, by dotrzeć aż do apartamentu astronoma, ulotniła się, kiedy zaspany, w piżamie otworzył jej drzwi. Patrzyli na siebie przez pól minuty, nie wiedząc, co powiedzieć, bo on nie spodziewał się tej wizyty, a ona nie przygotowała sobie żadnego planu, aż wreszcie zaprosił ją do środka, zdumiony, jak inaczej wygląda bez czapki
i uniformu. Podziwiał jej ciemne włosy, twarz o nieregularnych rysach i nieco wykrzywiony uśmiech, który dotąd oglądał tylko ukradkiem. Ją zdumiała różnica wzrostu, mniej zauważalna w samochodzie: stając na palcach, byłaby w stanie dotknąć nosem mostku olbrzyma. Natychmiast dostrzegła bałagan, bo niewielki apartament wyglądał, jakby nawiedził go kataklizm, i doszła do wniosku, że ten mężczyzna naprawdę jej potrzebuje. Paul Ditson II spędził większą część życia na studiowaniu tajemniczego zachowania ciał niebieskich i bardzo mało wiedział o ciałach kobiecych, a już zupełnie nic o miłosnych fantazjach. Nigdy się
nie zakochał, a jego ostatnim związkiem była znajomość z koleżanką z wydziału, atrakcyjną Żydówką, w dobrej formie jak na jej lata, z którą spotykał się dwa razy w miesiącu i która zawsze nalegała, że zapłaci połowę rachunku w restauracji. Moja Nini kochała tylko dwóch mężczyzn, swojego męża oraz kochanka, którego wydarła sobie z serca i wymazała z pamięci dziesięć lat wcześniej. Jej mąż był lekko-duchem pochłoniętym pracą i działalnością polityczną, nieustannie podróżującym i zbyt rozkojarzonym, żeby zwracać uwagę na jej potrzeby, romans zaś skończył się nagłym zerwaniem. Nidia Vidal i Paul Ditson II byli gotowi na miłość, która miała połączyć ich na całe życie. Wiele razy słyszałam historię o miłości moich dziadków, możliwe, że zbeletryzowaną, i w końcu nauczyłam się jej na pamięć słowo po słowie, jak wiersza. Nie znam oczywiście szczegółów tego, co stało się tamtej nocy za zamkniętymi drzwiami, ale mogę ich sobie wyobrazić, opierając się na wiedzy, jaką mam teraz. Czy otwierając drzwi Chilijce, mój Popo podejrzewał, że w tym brzemiennym w skutki momencie jest na rozstaju i że droga, którą wybierze, zadecyduje o jego przys
Głodna i spragniona
Masturbacja kobiety
Sprośna historia łóżkowa - CEI