Dwie siostry wiedza co z nim zrobic
🛑 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Dwie siostry wiedza co z nim zrobic
Psycholog, która uwielbia wyzwania. Miłośniczka podróży, zarówno tych w głąb siebie, jak i w najdalsze zakątki świata. Swoim uśmiechem stara się zarażać innych. Wierzy, że nie ma w życiu sytuacji bez wyjścia. Kiedy los zamyka jej drzwi, szuka otwartego okna.
Krótka wiadomość: „Możemy się zobaczyć?”, wstrząsnęła Ania, 38-letnią szczęśliwą mężatką, jak list od dawnego kochanka. Tyle, że tutaj nie było mowy o jakimkolwiek romansie, nie jestem do końca pewna, czy chodziło nawet o miłość.
– Pogadaj z nią – przekonywał ją mąż.
– No… z Magdą. Pogadaj z nią, jak to siostra z siostrą.
Ania od lat nie rozmawiała już ze swoją młodszą siostrą, mówi „nie widzi takiej potrzeby”. Choć obie dobrze wiemy, ile w tym prawdy. Ich relacja od zawsze była trudna, ale od chwili gdy obie wyprowadziły się z domu, kontakt urwał się na dobre. Mimo, że przez większość czasu stara się o niej nie myśleć, niektóre sytuacje przywołują obrazy z jej pamięci. Chwile, gdy bawiły się razem, jako dzieci i wtedy mimowolnie zaczyna płakać. Bo zerwanie więzi rodzinnej zawsze przeżywa się jako wielką stratę. Czy możliwe jest, aby w ogóle ją odzyskać?
Magda – jej młodsza siostra , przez całe życie była oczkiem w głowie ich rodziców. Była ich największą dumą przynosiła dobre stopnie, pomagała w domu i ciągle odnosiła jakieś sukcesy. W przeciwieństwie do Ani, która miała poczucie, że dla wszystkich stanowi swego rodzaju problem. Od dziecka powtarzano jej, że jest „tą starszą, mądrzejszą”, choć jej samej wcale na tej mądrości nie zależało. Nauka nigdy nie przychodziła jej łatwo i jak podręcznikowo to określa „stwarzała problemy wychowawcze”. Ciągłe ustępstwa w kierunku „młodszej” wzbudzały w niej złość i poczucie niesprawiedliwości.
Oliwy do ognia dolewały ciągłe porównania ze strony rodziców. „Zobacz jak Magda dobrze się uczy, nie możesz tak jak ona?”. Magda to, Magda tamto. Im więcej było tych pochwał i rozczarowań, tym częściej dochodziło między nimi do konfliktów. A każda taka awantura kończyła się tym, że „młodsza” szła ze skargą do rodziców, a za wszystko obrywało się Ani. Niezależnie od tego po czyjej stronie leżała wtedy wina. Rosnąca wzajemnie niechęć, stopniowo oddalała je od siebie, aż do dnia, w którym w ogóle przestały ze sobą rozmawiać.
To, jak w dorosłym życiu wygląda nasza relacja z rodzeństwem, często zależy od tego, jaki sposób każde z osobna było traktowane przez rodziców. Jak reagowali na rywalizację między wami. Rywalizacja wśród rodzeństwa jest czymś naturalnym. Każde dziecko podświadomie walczy o uwagę i miłość rodziców, bo od tego zależy jego przetrwanie. A siostra czy brat stanowią zagrożenie na tym polu. W tych wojnach dzieci odreagowują swoje uczucia w stosunku do dorosłych: lęk przed porzuceniem. Zazdrość, poczucie krzywdy lub strach przed zbytnią zależnością od innych.
Jeśli rodzice nie będą mądrze i czujnie przyglądali się tym relacjom (uwzględniając różnicę charakteru, ich płeć, wiek i zdolności poznawcze) dzieci nauczą się skutecznie manipulować ich postawami. Jedno z rodzeństwa może na przykład za wszelką cenę starać się utrzymać przy sobie uwagę rodziców (stwarzając problemy, kreując się na mniej zaradne), przez co drugie poczuje się pokrzywdzone.
Faworyzowanie jednego z dzieci, może także wynikać z powtarzania wcześniej utartych schematów (powtarzanych z pokolenia na pokolenie). Tak, jak to miało miejsce w przypadku Ani i Magdy, gdzie to „starsze” musiało być zawsze „mądrzejsze”. Młodsze dokucza tylko dlatego, że jest „młodsze i głupsze”. To nie może być jego wina…
Na stosunek rodziców do dzieci wpływa także ich własne przeżycia z dzieciństwa. To, którym dzieckiem byli we własnym domu (kolejność urodzenia, ma tutaj szczególne znaczenie). Matka może na przykład nadmiernie chronić młodsze z dzieci, bo jej samej dokuczali starsi bracia, kiedy była mała.
Choć to rodzice zachowują się tutaj w sposób krzywdzący, to dziecko całą swoją złość odreagowuje wówczas na siostrze lub bracie. Podświadomie chroni bowiem pozytywnego obrazu rodzica .
Każde z rodzeństwa inaczej przeżywa swoje doświadczenia z dzieciństwa. Jeśli jednak w domu nie rozmawiało się szczerze o swoich emocjach, to jako dorosłe osoby również nie będziemy potrafili tego zrobić. Siostry (i bracia) zamykają się więc z ze swoimi uczuciami we własnym świecie i nie potrafią dopuścić do siebie tej drugiej perspektywy wydarzeń. Trudno im jednak pogodzić się ze stratą tak ważnej w ich życiu osoby, dlatego od czasu do czasu któraś ze stron przełamuje zmowę milczenia i wyciąga rękę do zgody.
Niestety rzadko zdarza się, by drugie z rodzeństwa było jednocześnie gotowe do tak szczerej rozmowy. Czasami jest to strach przed tym, że ktoś chce nas oszukać, że chodzi mu tylko o finansową pomoc. Innym razem nie chcemy rozdrapywać starych ran lub zupełnie brak nam jakichkolwiek cieplejszych uczuć w stosunku do siostry czy brata. Jak więc poradzić sobie z taką sytuacją?
Spróbuj porozmawiać z własną siostrą tak jakbyś poznawała nową osobę. Często mamy tendencję do postrzegania rodzeństwa przez pryzmat naszych doświadczeń z dzieciństwa. Twoja siostra jest teraz dorosłą osobą, wiele z tego co o niej wiesz mogło się z mienić. Poznajcie się więc na nowo. Dowiedz się czym zaprząta sobie czas, w czym jest dobra, o czym marzy.
Nie róbcie jednak czegoś na siłę. Nie starajcie się grać ani udawać. Niech to będzie coś na co obie macie ochotę (może wybierzecie się na spacer po lesie, albo do kina?)
O tym, czego doświadczyłyście kiedy byłyście dziećmi. Starajcie się jednak za każdym razem mówić o swoich uczuciach, używając komunikatu „ja”. Unikając przy tym oskarżeń i sformłowań typu „Bo ty…”.
Momenty, gdy czułyście się razem dobrze, bezpiecznie. Chwile radości i uśmiechu. Nawet jeśli jest ich niewiele, postaracie się wyciągnąć z nich jak najwięcej.
Jeżeli rodzice bez przerwy was porównywali, nie oznacza to, że same musicie to robić. Szczególnie zważywszy na to ile bólu musiało wam to sprawić. Pamiętaj, że jesteście różnymi osobami, każda z was ma swoje sukcesy i porażki. Własne życie.
P.S. Ania ostatecznie zgodziła się porozmawiać ze swoją siostrą. Nie obeszło się bez łez i pomocy z zewnątrz. Wspólna terapia umożliwiła im jednak przepracowanie trudnych doświadczeń z dzieciństwa i pomogła w odbudowaniu zerwanej wcześniej relacji. Wciąż mają sobie sporo do wyjaśnienia, ale dziś już łatwiej im ze sobą rozmawiać – jak siostra z siostrą.
Lubię dzieci. Na serio, nic do nich nie mam i nawet sama kiedyś chciałabym zostać matką. Bo do matek też, ogólnie, nie żywię uczuć negatywnych, a jedną – swoją własną – wręcz ubóstwiam i nad życie kocham. Ale krew mnie zalewa, gdy z macierzyństwa robi się coś jakby tarczę wokół własnej osoby, wytłumaczenie wszystkich swoich niedoskonałości i niedociągnięć oraz „zdolność” nadprzyrodzoną, której Batman, Superman i Bond razem wzięci nigdy posiąść nie zdołają.
„Tylko matka wie, tylko matka zrozumie” – och, jakże często ostatnio widzę takie wpisy na Facebooku, te hasztagi dołączane do anegdot z życia codziennego, które z miejsca dzielą ludzi na tych lepszych – dzieciatych, i tych nieoświeconych, jeszcze bezdzietnych, w naiwności i swawoli żyjących. Matka Polka wiecznie zmęczona, niewyspana, zapracowana, ale zarazem wszechwiedząca, posiadająca wiedzę tajemną i prawa większe niż ci, którzy pieluch zmieniać nie muszą. Nie masz dzieci – według niej nie wiesz, co to:
Zmęczenie? Nie wiesz, co to zmęczenie skoro nie masz dzieci , wstydzić się powinnaś, że w ogóle śmiałaś coś takiego powiedzieć. I choćbyś na dwóch etatach pracowała, co wieczór kładła się do łóżka z wrażeniem, że kolejny dzień znowu przeleciał nie wiadomo kiedy, tak dużo i szybko się działo, to i tak będziesz bardziej wypoczęta od niej – bo ona tak twierdzi i basta.
Odpowiedzialność? Nie znasz znaczenia tego słowa, dopóki mały człowiek nie wedrze się w twoje życie i nie zacznie go ustawiać według siebie i swoich humorów. Wtedy dopiero rozumiesz, że nie jesteś sam na tym świecie i musisz liczyć się z innymi, że pępek świat jest zupełnie gdzie indziej, niż ty. Ty egoisto !
Emocje? Prawdziwych emocji nie znasz, bo skąd masz je znać – jedynie posiadanie dzieci pozwala ci na ich doświadczenie. Twój potomek jest niczym magiczne zaklęcie otwierające tajemną kryptę z uczuciami, więc nie mów o emocjach , bo nie masz do tego prawa, serca jeszcze nie używasz tak, jak trzeba.
Szczęście? A co ty możesz mieć za szczęście , skoro nie budzi cię tupot małych stóp – co najwyżej białych mew po piątkowej imprezie w gronie podobnych tobie bezdzietnych nieszczęśników. Wmawiasz tylko sobie i innym dookoła, że jesteś szczęśliwa, ale poczekaj, aż zostaniesz matką – wtedy zrozumiesz, dopiero wtedy się dowiesz.
Brak czasu? Ty czasu masz mnóstwo (w przeciwieństwie do matek) i trwonisz go, bo jedynie Matka wie, jak jest on cenny i jak bardzo może go brakować na wszystko. Bezdzietni nie mają bladego pojęcia, nie mogą sobie tego nawet wyobrazić, więc przestań narzekać.
Powiem wam coś teraz, Matki z Facebooka, Matki pozornie perfekcyjne, Matki wywyższające się i robiące z siebie nadludzi – rzygam tymi stwierdzeniami! Mam dość waszego puszenia się i kreowania na superbohaterki. Nie traktujcie bezdzietnych jak ludzi bez serca i rozumu, egoistów myślących tylko o własnych przyjemnościach i karierze , obywateli gorszego sortu (choć w obecnych czasach to chyba nawet komplement). Nie jesteśmy zombie głuchymi na cudze emocje i uczucia, nie idziemy przez życie z klapkami na oczach i sercami zamienionymi w bryły lodu. Nie obca nam empatia, sympatia i życzliwość, a robienie z siebie kogoś lepszego tylko dlatego, że ma się tygodniowo dziesięć pralek prania, a nie dwie, że podjęło się inne wybory i inaczej układa się swoje życie, jest lekkim nieporozumieniem.
Dziwne są te współczesne czasy, gdy z rzeczy tak naturalnych i oczywistych robi się wielkie WOW i oczekuje zewsząd oklasków i taryfy ulgowej. Ba, w czasach, gdy pieluch prać nie trzeba, w sklepach produktów pod dostatkiem, a urlop macierzyński jest jednym z najdłuższych w Europie – nasze matki, babki, prababki to dopiero były bohaterki i Matki Polki! Dlaczego niektóre (podkreślam – niektóre!) kobiety oczekują, że będzie się je traktować jak święte krowy z powodu tego, że są matkami? Skąd bierze się ich przekonanie, że fakt posiadania dziecka czyni je bardziej światłymi i uważnymi, wiedzącymi lepiej i widzącymi wyraźniej? Kto dał im przyzwolenie, by wywyższać się nad singli, singielki, bezdzietnych i bezdzietne? Kto dał im prawo, by macierzyństwem tłumaczyć wszystkie swoje wpadki i wtopy, by na własne dzieci zwalać nieustannie winę, by żądać więcej z powodu większej rodziny?
Pewnie, są rzeczy, które tylko matka może zrozumieć, są takie, które tylko matka wie – sęk w tym, że nie oznacza to, iż jest ona mądrzejsza i lepsza od innych. Znam wiele fantastycznych kobiet, które nie traktują swoich dzieci jak dopust boży, nieustającą próbę ich cierpliwości , huragan, który wpadł w ich życie i zmiótł wszystko do gołych fundamentów. Nie robią z nich ósmego cudu świata, świętości nad świętościami i centrum wszechświata. Nie dostrzegłam w nich krzty zadęcia, pychy i arogancji, za to całe mnóstwo życzliwości , ciepła i wspaniałomyślności. Nie wstawiają durnych hasztagów, nie krzewią dookoła poglądów o wyższości macierzyństwa nad bezdzietnością, nie oczekują specjalnego traktowania ze względu na stan rodzinny – jak widać są rzeczy, które tylko mądry człowiek wie i tylko mądry może zrozumieć.
Wszelkie wyniki badań naukowych sugerują, że małżonkowie są trochę bardziej szczęśliwi niż przeciętni single i o wiele bardziej szczęśliwi niż rozwodnicy. Jednak i tę grupę można podzielić na dwie podgrupy, zależnie od „małżeńskiej jakości”. To oczywiste, że ci, którzy oceniają swój związek jako nieudany mają mniejsze poczucie zadowolenia ze swojego życia niż ci, którzy uważają swoje małżeństwo za udane. Cóż jednak jest większą gwarancją satysfakcjonującej relacji między małżonkami, jeśli nie odpowiednio dobrany partner?
W przeciwieństwie do wszelkich przeciwności losu, ogromu wszechświata 🙂 i działań innych ludzi, wybór partnera życiowego to coś, nad czym masz pełną kontrolę, nawet jeśli kierują tobą olbrzymie emocje. Większość z nas, decydując się na ślub, zakłada, że ten związek będzie raczej „tym ostatnim”, na całe życie. Daje nam to perspektywę bycia razem podczas większości kluczowych sytuacji, podejmowania wspólnych decyzji wychowawczych dotyczących naszych dzieci, perspektywę wspólnych śniadań, obiadów w weekendy i wspólnych kolacji, urlopów, wspólnej starości, oraz perspektywę usłyszenia o tym, jak minął jego dzień, około 18 000 razy. Intensywnie, prawda?
Zbyt często kierujemy się przestarzałymi wzorcami kulturowymi, negatywnymi wzorcami wyniesionymi z domu i stereotypami. Wybieramy mężczyznę, który przypomina nam naszego ojca , bo to podobieństwo daje nam poczucie bezpieczeństwa. Za nic nie chciałybyśmy podzielić doświadczeń naszej matki, więc stwarzamy sobie iluzoryczne przekonanie, że w naszym związku będzie inaczej. Nie może być inaczej, gdy wiążemy się z partnerem hołdującym patriarchatowi. Bierzemy ślub, a po kilku latach opanowuje nas poczucie coraz większego rozczarowania: nie takiego życia chciałyśmy. Zanim wybierzesz partnera, odpowiedz sobie jasno na pytanie: jaki ma być twój związek.
W miłości czasem trzeba długo szukać, zanim znajdzie się te właściwą osobę. Ale warto się nie poddawać i uparcie dążyć do celu . Nie ulegajmy presji środowiska rodzinnego, rodzicom, którzy coraz wyraźniej dają nam do zrozumienia, że „pora na dziecko”, na „jakiegoś męża”, „własną rodzinę”. Pora jest wtedy, kiedy mamy u swojego boku właściwego człowieka. A bywa, że i ten czas w ogóle nie nadchodzi i nie wolno nam się czuć z tego powodu kimś gorszym.
Jeśli zwiążesz się z kimś na stałe, tylko dlatego, że chcesz, że czujesz, że to jest twój czas na to, by urodzić dziecko, pomyśl najpierw jaki dom chcesz temu dziecku zapewnić. Czy nie lepiej, by wychowywało się ono w pełnej rodzinie, ze świadomością, że urodziło się na skutek decyzji dwojga kochających się osób, a nie dlatego, że była już na to pora?… A co do ciebie – czy naprawdę chcesz spędzić z tą osobą całe życie?… Zegar biologiczny to fizjologia, możemy nad nim panować.
Innymi słowy: jesteś tak mocno zakochana, że wszelkie niepokojące sygnały, takie jak na przykład próby manipulowania tobą przez partnera, przejawy przemocy emocjonalnej, sytuacje, w której ukochany okazuje ci brak szacunku, oraz brak kompromisu w sprawach kluczowych (podział obowiązków i ról w związku, wychowanie dzieci, budżet domowy), uznajesz za mało znaczące. Uważasz, że miłość wszystko pokona, a ty masz zbawienny wpływ na swojego partnera. Zmienisz go na lepsze.
Samotności, odrzucenia, „pustej” starości, tego, że nigdy nie spotkasz nikogo innego, lepszego. Nikogo, kto cię pokocha. To olbrzymi błąd. Lęk nigdy nie powinien mieć wpływu na decyzję o wyborze życiowego partnera. Wchodząc w związek z taką motywacją, możesz być pewna, że prędzej czy później będziesz bardzo nieszczęśliwa. Twój partner także.
Nie pozwalajmy innym, nawet bliskim decydować, z kim spędzimy resztę naszego życia. Nawet jeśli wydaje im się, że działają dla naszego dobra i, że wiedzą, co dla nas najlepsze. Każdy z nas jest odpowiedzialny za swoje życie, za swoją miłość i decyzje, które podejmuje. Nie wolno nam wybierać kogoś tylko dlatego, że naciskają na to nasi rodzice, albo dlatego, że ta osoba zyskała największą aprobatę naszych przyjaciół. To my, nie oni, spędzimy z tym mężczyzną resztę poranków i wieczorów.
W miłości bądźmy odważni, ale także cierpliwi. Planując związek na całe życie, prócz uczuć kierujmy się także własnym dobrem i szczęściem.
Jest to obrazkowy, żartobliwy leksykon zawodów rzadkich i tajemniczych. Podobno przeznaczony dla dzieci, choć chętnie poznam rodzica, który przed lekturą książki wiedział, kim jest „antypodysta” czy „sekserka”. (...) rysunki niczym nie przypominają grzecznych, konwencjonalnych tablic poglądowych z encyklopedii. Przeciwnie, są groteskowe, komiczne, mocne – jakby z awangardowego komiksu (...) Mamy zatem kolejny przykład nowego gatunku książki – nie jest to dzieło stricte literackie, nie jest to także picture book, czyli książka obrazkowa w pełnym tego słowa znaczeniu. Jest to harmonijny ożenek edukacyjnego kontentu z przekazem wizualnym – dwa w jednym. (...) mamy tu do czynienia z dziełem integralnym, książką nowej generacji, którą łatwo zaadaptować na użytek mediów elektronicznych, jako że jest złożona z małych porcji tekstu i ikonicznego, syntetycznego rysunku. ● Joanna Olech, „Twoja Księgarnia”
„Mikołaj i Inni, czyli co kupić dziecku” Tym, którzy lubią inność i dziwność, polecam wspaniałą i pożyteczną książkę Aleksandry i Daniela Mizielińskich „Co z ciebie wyrośnie”. (...) Dzieci będą się zaśmiewać do łez, a sfrustrowanych pracowników książka pozostawi z szeroko otwartą buzią. ● Agnieszka Wolny-Hamkało, „Gazeta Wyborcza”
„Kim będziesz, jak dorośniesz?” – tym pytaniem znęcają się dorośli nad dziećmi. A dzieci mówią to, co dorośli chcą usłyszeć: lekarzem, pilotem, piosenkarką, aktorką... Prawda, że ograniczony repertuar? Małżeństwo Mizielińskich, twórcy „D.O.M.K.U”, „D.E.S.I.G.N.U”, „Miasteczka Mamoko”, „Kto kogo zjada”, w swojej najnowszej książce pokazali dzieciom, że zawodów jest więcej, ba, niektóre są o wiele ciekawsze od tych, o których maluchy zdążyły usłyszeć. (...) „Co z ciebie wyrośnie?” pokazuje maluchowi, że świat dorosłych nie jest tak śmiertelnie nudny, jakim można go widzieć. ● Katarzyna Kubisiowska, „Mamo To Ja”
tekst i ilustracje:
Aleksandra i Daniel Mizielińscy
Jest to obrazkowy, żartobliwy leksykon zawodów rzadkich i tajemniczych. Podobno przeznaczony dla dzieci, choć chętnie poznam rodzica, który przed lekturą książki wiedział, kim jest „antypodysta” czy „sekserka”. (...) rysunki niczym nie przypominają grzecznych, konwencjonalnych tablic poglądowych z encyklopedii. Przeciwnie, są groteskowe, komiczne, mocne – jakby z awangardowego komiksu (...) Mamy zatem kolejny przykład nowego gatunku książki – nie jest to dzieło stricte literackie, nie jest to także picture book, czyli książka obrazkowa w pełnym tego słowa znaczeniu. Jest to harmonijny ożenek edukacyjnego kontentu z przekazem wizualnym – dwa w jednym. (...) mamy tu do czynienia z dziełem integralnym, książką nowej generacji, którą łatwo zaadaptować na użytek mediów elektronicznych, jako że jest złożona z małych porcji tekstu i ikonicznego, syntetycznego rysunku. ● Joanna Olech, „Twoja Księgarnia”
„Mikołaj i Inni, czyli co kupić dziecku” Tym, którzy lubią inność i dziwność, polecam wspaniałą i pożyteczną książkę Aleksandry i Daniela Mizielińskich „Co z ciebie wyrośnie”. (...) Dzieci będą się zaśmiewać do łez, a sfrustrowanych pracowników książka pozostawi z szeroko otwartą buzią. ● Agnieszka Wolny-Hamkało, „Gazeta Wyborcza”
„Kim będziesz, jak dorośniesz?” – tym pytaniem znęcają się dorośli nad dziećmi. A dzieci mówią to, co dorośli chcą usłyszeć: lekarzem, pilotem, piosenkarką, aktorką... Prawda, że ograniczony repertuar? Małżeństwo Mizielińskich, twórcy „D.O.M.K.U”, „D.E.S.I.G.N.U”, „Miasteczka Mamoko”, „Kto kogo zjada”, w swojej najnowszej książce pokazali dzieciom, że zawodów jest więcej, ba, niektóre są o wiele ciekawsze od tych, o których maluchy zdążyły usłyszeć. (...) „Co z ciebie wyrośnie?” pokazuje maluchowi, że świat dorosłych nie jest tak śmiertelnie nudny, jakim można go widzieć. ● Katarzyna Kubisiowska, „Mamo To Ja”
Aleksandra i Daniel Mizielińscy Natalia Baranowska ...
Michał Figura Aleksandra i Daniel Mizielińscy ...
Ewa Solarz Aleksandra i Daniel Mizielińscy
Sebastian Cichocki Aleksandra i Daniel Mizielińscy
Dorota Sidor Aleksandra i Daniel Mizielińscy
Małgorzata Mycielska Aleksandra i Daniel Mizielińscy
Maria Sternicka-Urbanke Justyna Sokoło
Zaliczona profesor
Kompilacja rodzinnych numerków
Ania pokazuje cycuszki