همیشه پای یک «زن» در میان است
روزنامه شریف
کارگروه دوم، کارگروه زنان است. در ابتدای برنامه، وسط حواس‌پرتی حاضرین، ناگهان فضا شکسته می‌شود و کلیپی پخش می‌شود که محتوایش مصاحبه‌ای با دانشجویان، پیرامون مسائل بانوان است. مصاحبه‌شوندگان تقریبا همگی، فرهنگ و بستر فرهنگی را باعث مشکلات و معضلات بانوان در جامعه و دانشگاه می‌دانند. رنگ‌های استفاده‌شده در برخی قسمت‌های کلیپ، اکثرا نارنجی هستند که همخوانی قابل‌توجهی با محتوای کار دارد.
صحبت‌ها با اجرای «امیرحسین پویا»، تنها پسر حاضر در این کارگروه شش نفره آغاز می‌شود که به معرفی اعضای حاضر در کارگروه می‌پردازد و «سارا محمودآبادی» را برای ارائه به روی صحنه فرامی‌خواند.
محمودآبادی در همان ابتدا با اشاره به اشتباهی که در نشریه، مبنی بر نام اعضای گروه وجود دارد عذرخواهی می‌کند.
وی موانع روبه‌روی زنان را در دو دسته «درون‌زا» و «برون‌زا» تقسیم می‌کند و به تشریح این مسائل می‌پردازد. او زن را در فرهنگ نماد سستی می‌داند و می‌گوید که بسته به برداشت‌های اشتباه از دین، سنت و خرافات، زنان محدود می‌شوند. در ادامه به انتظار بیشتر خانواده و جامعه از پسرها اشاره می‌کند و این‌طور ادامه می‌دهد که خودباوری نیز یکی دیگر از مشکلاتی است که از خانواده وارد جامعه می‌شود.
محمودآبادی می‌گوید:
سعی کردیم در نظرسنجی به موضوع امنیت زنان نیز بپردازیم. هرچقدر زنان احساس امنیت بیشتری در جامعه بکنند، حضور بیشتری در جامعه خواهند داشت.
وی ادامه می‌دهد: «از ما می‌خواهند که همسر و مادر خوبی باشیم؛ کسی از ما نمی‌خواهد مدیر خوبی باشیم. یکی از مشکلات این است که برای خشونت مصداق نداریم. برخی فکر می‌کردند خشونت باید عینی باشد و تجربیات کلامی را خشونت نمی‌دانستند.»
سارا محمودآبادی می‌گوید: «ما باید تعریفمان را از خشونت عوض کنیم؛ خشونت، خشونت است.» او ادعا می‌کند که تاکنون پژوهشی در این زمینه انجام نشده و دانشگاه قاهره را به عنوان مثال بیان می‌کند و از تمهیدات دانشگاه قاهره مثل کلاس دفاع شخصی برای زنان سخن می‌گوید.
به گفته محمودآبادی، شرکت‌کنندگان در نظرسنجی کارگروه به خشونت آنلاین در فضاهای مجازی اشاره داشتند که در سؤالات کارگروه قرار نداشت و اگر قرار می‌داشت آمار دقیق‌تری به‌دست می‌آمد.
در ادامه محمودآبادی، نتایج نظرسنجی این کارگروه را نشان می‌دهد ولی تنها تعداد شرکت‌کنندگانی که مورد خشونت واقع شده‌اند را می‌خواند. این طور به نظر می‌رسد که از نظر کارگروه، همین تعداد، اگرچه در عموم سؤالات در اقلیت هستند، تعداد قابل‌توجهی است. او می‌گوید که شرکت‌کنندگان، از طرف دانشجویان کمتر احساس خشونت کرده‌اند تا استادان دانشگاه.
او سپس برخی از پاسخ‌های تشریحی شرکت‌کنندگان را قرائت می‌کند و نظر شرکت‌کنندگان را به طور کلی انتقال می‌دهد. او می‌گوید عده زیادی در پاسخ به سؤال آخر، یعنی راه‌حل مسائل زنان از نظر شرکت‌کننده، نوشته‌اند نمی‌دانم و یک عده‌ای هم نوشته بودند «بروند بمیرند!»
پس از به‌اشتراک‌گذاری نتایج نظرسنجی، سارا محمودآبادی از صحنه پایین می‌رود و کلیپ دوم این کارگروه پخش می‌شود. محتوای این کلیپ بیشتر بر خودِ مسئله جنسیت تکیه دارد و به‌نوعی، رضایت مصاحبه‌شوندگان از جنسیت‌شان را مورد سؤال قرار می‌دهد.
«دخترها تنها از طریق تحصیلات آکادمیک می‌توانند اعتبار کسب کنند»
«زهرا خانعلیزاده» سخنران دوم کارگروه زنان است. موضوع ارائه او نابرابری جنسیتی است. وی می‌گوید: «می‌خواهیم ببینیم که ورودی‌های هرسال شریف که از جهات متعددی پسرها و دخترهایشان شبیه همند، چه می‌شود که در نهایت و هنگام ورود به بازار کار متفاوتند؟»
خانعلیزاده می‌گوید در سال‌های اخیر، جاذبه تحصیلات دانشگاهی، برای جوانان افزایش یافت و به علت ویژگی‌های خاص جامعه ایران، این اتفاق برای دختران شدیدتر بود. چرا که در جامعه ایران، دخترها تنها از طریق تحصیلات آکادمیک می‌توانند اعتبار کسب کنند.
او در اسلاید بعدی به تفاوت‌های نرخ مشارکت زنان در کشورهای گوناگون با ایران می‌پردازد و سپس به بررسی روند تغییرات این شاخص می‌پردازد و می‌گوید، به نظر می‌رسد که افزایشی که در سهم مشارکت زنان وجود داشته، بیشتر به قشر بیکاران اضافه شده.
خانم خانعلیزاده به بررسی ویژگی‌های بازار کار ایران می‌پردازد و مسائلی چون عدم تناسب تحصیلات دانشگاهی با بازار کار، اشتغال زنان در بنگاه‌های کوچک و غیررسمی را از ویژگی‌های این بازار کار می‌داند و می‌گوید که در ایران کار خانگی به رسمیت شناخته نمی‌شود و بیمه به آن تعلق نمی‌گیرد.
زهرا خانعلیزاده سپس به شکاف جنسیتی بین زنان و مردان و تفاوت دستمزدهای این دو قشر اشاره می‌کند و می‌گوید بر اساس گزارش صندوق بین‌المللی پول اگر ایران می‌توانست زنان را وارد بازار کار کند، GDP کشور سالانه 30 درصد افزایش می‌یافت.
وی مشکلات مرخصی زایمان خدمات مهدکودک در بسیاری از محیط‌های کار را از معضلات اصلی زنان درحال اشتغال می‌داند. خانعلیزاده می‌گوید که طبق گزارش مجمع جهانی اقتصاد ایران در مشارکت زنان در تحصیلات رتبه اول است ولی وقتی وارد مشارکت در کار می‌شویم وضعیت چندان خوب نیست.
به گفته خانعلیزاده، برخی امکانات در دانشگاه به طور نابرابر توزیع می‌شود و برای مثال می‌گوید که درمورد خوابگاه متأهلی، پسر، باید شریفی باشد و درصورتی که فقط دختر شریفی باشد، خوابگاه متأهلی به زوج تعلق نمی‌گیرد.
خانعلیزاده می‌گوید اینکه 30 الی 40 درصد دانشجویان دخترند ولی کمتر از 5 درصد اعضای هیئت علمی را زنان تشکیل می‌دهند، باعث بی‌انگیزگی برای دختران می‌شود. او به عنوان مثال، به عکسی از سایت دانشکده عمران اشاره می‌کند و می‌گوید که هیچ زنی بین استادان نیست.
این گفته خانعلیزاده با واکنش حاضرین روبرو می‌شود و عده‌ای از میان جمعیت می‌گویند که دو نفر خانم به اعضای هیئت علمی اضافه شده. خانعلیزاده در تأیید حرف آن‌ها می‌گوید: «من خودم یکی از آن دو نفر را می‌شناسم. صرفا می‌خواستم میزان فاصله را ببینید.»
او امنیت دختران به عنوان موضوع بعدی مطرح می‌کند و به مشکلات امنیت دختران به خصوص ساکنین خوابگاه طرشت 2 اشاره می‌کند و ترس سرباز حاضر در کیوسک پلیس را عامل کمک‌نکردن او به مشکل دختران می‌داند.
مسئله بعدی طرح شده از طرف خانعلیزاده، مسائل ورزشی است. وی با طرح چند مورد از تفاوت‌های فضاها و زمان‌های ورزشی از این موضوع گذر می‌کند و می‌گوید که یکی از مشکلات دختران در دانشگاه ما، نبود محلی برای رجوع درمورد مسائل دختران است. وی تشکیل کمیته‌ای زیر نظر مشاور امور زنان دانشگاه را راه‌حلی برای این مسئله معرفی می‌کند و با تشکر از حاضرین از صحنه پایین می‌آید.
مادرشدن را به رسمیت بشناسیم
پویا، «نیلوفر شرفی» را برای ایراد سومین سخنرانی این کارگروه به روی صحنه می‌خواند. موضوع سخنرانی شرفی، مشکلات کودکان و مادران در دانشگاه است. وی سؤالاتی را پیرامون حمایت دانشگاه از خانواده مطرح می‌کند.
شرفی می‌گوید: «دانشجوی شریف، موجودی تک بعدی نیست و نیازهای مختلفی دارد که باید به آن‌ها توجه شود.» وی می‌گوید که اگر دانشگاه تسهیلات بیشتری را برای خانواده‌ها درنظر بگیرد، آدم‌ها برای ورود به دانشگاه نیز تشویق می‌شوند. او همچنین ادامه می‌دهد که با فراهم کردن مهد کودک، هم خیال خانم‌ها راحت می‌شود و هم شرایط برای ایجاد عدالت بیشتر بین آقایان و خانوان مهیا می‌شود.
او عدم توجه و درک ما نسبت به مسئله مادری را عامل کم شدن تعداد مادران در دانشگاه می‌داند و تفکر «کم‌اهمیت‌پنداشتن» این موضوع را ناشی از این چرخه معیوب دانست. وی همچنین سیاست‌های جمعیتی موجود در اسناد بالادستی را دلیل دیگری برای اهمیت این موضوع معرفی می‌کند و به تشریح بندهایی از این سیاست‌ها می‌پردازد.
نیلوفر شرفی، مهدکودک «انتظار سبز» در دانشگاه شهید بهشتی، مهدکودک دانشگاه الزهرا و مهدکودک «شکوفه‌های صادق» دانشگاه امام صادق را به عنوان مثال‌هایی در زمینه تسهیلات دانشگاه برای مادران و کودکانشان معرفی می‌کند و به تفصیل آن‌ها می‌پردازد.
مثال‌های شرفی به همین‌جا ختم نمی‌شود و کلگری، بریتیش کلمبیا، بیرمنگام و آکسفورد را نیز به عنوان مصادیق این حوزه معرفی می‌کند و خدمات هریک را به‌صورت کلی توضیح می‌دهد.
شرفی در مرحله بعدی به بررسی این موضوع در شریف می‌پردازد و می‌گوید که با تعدادی از کارمندان قدیمی دانشگاه مصاحبه کرده. به گفته شرفی، دانشگاه، پیش‌تر دارای مهدکودک بوده و این مهد، بعدها تعطیل شده. نیلوفر شرفی، نزدیک بودن، مناسب بودن ظرفیت و کمتر بودن هزینه‌های این مهدکودک را از مزایای مهدکودک شریف می‌داند و می‌گوید که محدودیت امکانات و واقع‌شدن آن در خوابگاه و ایجاد سر و صدا در آن محیط را نیز به عنوان ضعف‌های آن برمی‌شمارد. وی دلیل تعطیلی مهدکودک را نامعلوم می‌داند و گمانه‌زنی‌هایی در این زمینه را نیز مطرح می‌کند.
خانم شرفی با استناد به نظرسنجی «مجمع دختران»، وجود مهدکودک را در زمینه تصمیم‌گیری برای فرزندآوری مؤثر می‌داند و می‌گوید طبق نظر شرکت‌کنندگان، وجود مهدکودک در ادامه تحصیل نیز اثری جدی دارد.
او در مرحله نهایی به طرح پیشنهادهایی در این زمینه می‌پردازد. او آگاه‌سازی در زمینه خدمات زوج‌های جوان، فرهنگسازی در میان استادان و مسئولان، معرفی حقوق، قوانین و خدمات فعلی، ارائه وام و کمک‌های نقدی و غیرنقدی و بهبود وضعیت خوابگاه متأهلی را گام‌هایی جهت بهبود وضعیت می‌داند. شرفی همچنین مرخصی زایمان برای پدران، کمک‌هزینه برای والدین و خدماتی برای کارکنان مثل ساعت شیردهی را نیز به عنوان پیشنهاد مطرح می‌کند.
شرفی می‌گوید که بعد از ساعت 12-13 بچه‌های قد و نیم قد در دانشگاه دیده می‌شوند که لازم است خدمات بعد از مدرسه برای آنان نیز فراهم شود.
وی امکان‌سنجی مالی و جذب اسپانسر، آشنایی با مسائل حقوقی، همکاری با دانشگاه و همچنین کار در مهدکودک را از جمله روش‌های دانشجویان برای کمک به دانشگاه در این مسیر می‌داند.
عدالت یا برابری؟
امیرحسین پویا به روی صحنه می‌آید و نمایندگانی از تشکل‌های مختلف را برای ایراد سخنرانی درمورد این موضوع به روی صحنه می‌خواند. نخستین سخنران از میان تشکل‌ها، «الهام پولادی» از بسیج دانشجویی است.
پولادی قرائت بیانیه‌ای را شروع می‌کند. او در متن بیانیه، عدالت را به معنای قرار دادن هرچیز در جای خود می‌داند و بر عدم ترادف آن با تساوی تأکید می‌کند. او می‌گوید که در جامعه باید نقشی مناسب ویژگی‌های هرجنس به آن جنسیت تعلق بگیرد. پولادی می‌گوید: «اینکه از زنان برای تبلیغات استفاده می‌شود نشانه تبعیض است. اینکه زنان را به مشاغل مردانه تشویق کنیم تبعیض است. اینکه با سیاست‌گذاری‌های نادرست، زنان را به مادر نبودن تشویق کنیم تبعیض است. اینکه در دانشگاه، ارزش‌گذاری یکسان بین دختر و پسر اعمال کنیم، تبعیض است. اینکه برنامه‌های یکسان درسی برای آن‌ها بگذاریم تبعیض است.»
وی سپس به ابراز نظرات اسلام در این زمینه می‌پردازد و ارزش زن را در انسان بودنش و زن بودنش می‌دانیم؛ نه کپی مرد بودن. او می‌گوید زن، نیمی از بشریت است، نه جزئی از آن. عدالت یعنی نگاه هم‌زمان به این اشتراکات و مقابله با این شرایط.
پولادی به تبیین اهداف واحد زنان بسیج دانشجویی می‌پردازد و از هجمه «برابری‌طلبان» در برابر برنامه‌های این واحد انتقاد می‌کند. او همچنین به نقش این واحد در مسئله خوابگاه دختران و مذاکره آن با ریاست دانشگاه اشاره می‌کند.
پولادی می‌گوید که دانشگاه باید به سمت اصلاح حرکت کند و باید با آنچه در تقابل با عدالت است حرکت کند. وی عدم وجود اراده را عامل این عدم حرکت می‌داند و می‌گوید این اوضاع دچار انقلاب نمی‌شود، مگر با اراده ما. پولادی سخنانش را با قرائت همان آیه‌ای از قرآن که با آن شروع کرده بود، تمام می‌کند. «إن ا.. لایغیر مابقومٍ حتی یغیروا ما بأنفسهم»
سخنران دوم، «سوگند شایانفرد» از انجمن اسلامی است. او می‌گوید که دختر ایرانی امروز با اثبات توانایی خود، پا را از محدودیت‌های موجود فراتر گذاشته است. شایانفرد به طرح مطالباتش می‌پردازد.
کم شدن داوطلبان دختر رشته ریاضی در کنکور به علت عدم اعتماد صنعت به دختران، نخستین مشکلی است که شایانفرد به آن اشاره می‌کند. او می‌گوید وقتی تنها مقام مربوط به زنان در دانشگاه مشاور زنان، آن هم بدون بودجه است، چه انتظاری می‌توان از دیگر جاها داشت.
او در ادامه نسبت به حذف درس دانش جمعیت و خانواده را مورد انتقاد قرار می‌دهد و گسترش بیماری ایدز را ناشی از چنین نگاهی می‌داند.
شایانفرد همچنین به عدم وجود پشتوانه‌ای از طرف دولت برای مادران دانشجو اشاره می‌کند و می‌گوید که بسیاری از آن‌ها از ادامه تحصیل باز می‌مانند. وی کم بودن اعضای زن هیئت علمی را نتیجه این نوع اتفاقات می‌داند.
موضوع تعرض و امنیت دختران دانشجو، موضوع بعدی در سخنان شایانفرد است. شایانفرد برخورد دانشگاه درمورد مسئله استاد خاطی را «محافظه‌کارانه» می‌داند و می‌گوید این اتفاقات آبروی دانشگاه را مهم‌تر از حق مظلوم جلوه می‌دهد.
شایانفرد، امنیت دانشجویان خوابگاهی را از وظایف دانشگاه می‌داند و می‌گوید که دانشگاه می‌تواند با همکاری با کلانتری مسئله را بهبود دهد نه اینکه با منظور کردن محدودیت ساعت رفت و برگشت، فعالیت‌های روزانه دختران را محدود کند.
او محدودیت چند دانشگاه تهران را که همگی بیش از شریف هستند را به عنوان مثال‌هایی مطرح می‌کند و امکانات موجود در دانشگاه را برای دختران، با توجه به محدودیت‌های شرعی و عرفی را در دسترس نمی‌داند.
او می‌گوید: «دختری که اجازه دراز کشیدن روی چمن را ندارد و در بعضی ایام اجازه ورود به مسجد را ندارد، نیاز به فضایی برای استراحت دارد.» او در ادامه به مسئله دوچرخه‌سواری بانوان نیز اشاره می‌کند و سخنانش را به پایان می‌رساند.
سخنران سوم، «مبینا فلاحی» از هیئت الزهرا است. فلاحی با تشریح برخی فعالیت‌های هیئت در سال گذشته، به قصد هیئت برای تشریح مفهوم زن مسلمان در سال جاری اشاره می‌کند.
فلاحی می‌گوید: «با بررسی‌های عقلانی متوجه می‌شویم اسلام تنها دیدگاهی است که می‌تواند به طور جامع تمام جوانب زندگی زنان را در بر بگیرد.» او به تشابهات و تفاوت‌های زن و مرد اشاره می‌کند و بر نقش متفاوت آن‌ها در خانواده تأکید می‌کند. وی می‌گوید اعتقاد اسلام بر این است که زنان می‌توانند به رتبه‌های مختلف علمی و فرهنگی برسند اما به هرحال، محور اصلی کانون خانواده زن است و این نکته نباید مورد اغفال قرار بگیرد.
او می‌گوید کسانی که با ادعای برابری جنسیتی بر مشارکت زنان در عرصه‌های گوناگون تأکید می‌کنند، در حق زنان ظلم می‌کنند.
او آگاهی نسبت به جایگاه زنان را برای مردان الزامی می‌داند و می‌گوید: «اسلام تنها دیدگاهی است که مطابق فطرت انسان برنامه‌ریزی شده است. به همین خاطر انتظار می‌رود در فضای جامعه و به‌ویژه شریف، امکانات لازم جهت عمل به اسلام فراهم گردد.» وی با اشاره به مسئله حجاب، وجود استراحتگاه را برای رفع خستگی ضروری می‌داند.
فلاحی می‌گوید: «در جامعه امروز ما مشکلاتی وجود دارد ولی این مشکلات از اسلام نیست و از مسلمانی ما نشأت می‌گیرد. او می‌گوید باید کاری کنیم که دختران جایگاه و حقوق خود را بشناسنذ و روحیه اعتماد به‌نفس در آن‌ها تقویت بشود.»
«فاطمه امینی» از شورای صنفی، چهارمین سخنران است. امینی برخلاف دیگر سخنرانان، به‌جای قرائت از روی بیانیه، خودش شروع به سخنرانی می‌کند. او در ابتدا افزایش مصرف مواد مخدر را مطرح می‌کند و می‌گوید که تا چند سال پیش مشاهده نمی‌کردیم که در طرشت 2 یا دانشگاه، دختران به طورعلنی و دسته‌جمعی به مصرف سیگار یا گل بپردازند.
امینی می‌گوید: «سیگار، خیلی وقت‌ها مشکل نیست، بلکه نشانه‌ای از وجود یک مشکل است.» او فشار درسی و مشکلات روحی، به ویژه مسائل عاطفی را از معضلات اصلی می‌داند و اولی را ناشی از سیاست‌های دانشگاه می‌داند.
فاطمه امینی مسائل عاطفی و رودررویی با آن‌ها را اجتناب‌ناپذیر می‌داند و راه‌حل را در آموزش این موضوعات می‌بنید. از نظر فاطمی دانشگاه یا می‌تواند مثل آموزش و پرورش از کنار موضوع عبور کند یا به آموزش این مسئله بپردازد.
وی جداشدن از خانواده‌ها و ایجاد خلاء ناشی از آن را از موارد عامل مشکلات روحی به خصوص در ترم‌های اول می‌داند. امینی با انتقاد از شنونده نبودن خانواده‌ها، انتقال آموزش به خانواده‌ها را نیز از دیگر مسائل ضروری می‌داند.
خانم امینی، کمبود اعتماد به نفس را نیز از دیگر عوامل معضلاتی مثل اعتیاد می‌داند.
امینی ایجاد اورژانس اجتماعی یا ارائه پروتکل‌های امنیت اخلاقی را به عنوان پیشنهاد مطرح می‌کند و از لزوم وجود دفتر برای مشاور زنان دانشگاه برای ارتباط گرفتن با دانشجویان می‌گوید. او همچنین توسعه امکانات ورزشی و حضور یک متخصص امور زنان در مرکز بهداشت را نیز گام‌هایی در راستای حل مشکلات دانست.
فاطمه امینی سپس به موضوع رد صلاحیت نامزدهای شورای صنفی طرشت 2 اشاره کرد و ناظمه‌های خوابگاه و رفتارهای آن‌ها را به عنوان موضوع بحث قرار داد و گفت که آن‌ها «زندان‌بان» نیستند. امینی به اداره امور خوابگاه پیشنهاد داد که در انتخاب ناظمه‌ها سنجیده‌تر برخورد بکنند.
فاطمه امینی در نهایت با پیشنهاد بررسی میزان تحقق موارد مطروحه در این جلسه در شش ماه بعد سخنان خود را به اتمام رساند.
قسمت بعدی ارائه این کارگروه، کلیپ صحبت‌های دکتر اعظم ایرجی‌زاد است که پس از چند مشکل کوچک فنی شروع می‌شود. ایرجی‌زاد در صحبت‌هایش به معرفی خود می‌پردازد و رزومه خود را شرح می‌دهد.
پس از پخش کلیپ، خودِ خانم ایرجی‌زاد، مشاور امور زنان دانشگاه به منظور سخنرانی به روی صحنه آمد. ایرجی‌زاد با اشاره به خستگی‌اش می‌گوید که از بعد از ظهر که با جوان‌ها در ارتباط بوده، چند سالی جوان‌تر شده. ایرجی‌زاده، حاضرین را به بلند شدن فرامی‌خواند و آن‌ها را به انجام حرکاتی ورزشی برای رفع خستگی دعوت می‌کند. کارهای ایرجی‌زاد، مورد استقبال حاضرین قرار می‌گیرد.
دکتر ایرجی‌زاد با ذکر خاطره‌ای از یک همایش در مورد مسائل زنان، موضوع را بدون راه‌حل مشخص دانست و گفت که مسئله، مسئله ساده‌ای نیست.
ایرجی‌زاد، در ادامه از حضور پسرها در سالن ابراز خوشحالی کرد و گفت مسائل خانواده، مرد و زن ندارد. خانم ایرجی‌زاد پس از تشکر از آمار ارائه‌شده توسط سخنرانان قبلی، شروع به تعریف‌کردن خاطراتی از زندگی شخصی خودش کرد.
پس از صحبت‌های دکتر ایرجی‌زاد، ارائه این کارگروه به اتمام رسید و حاضرین برای صرف شام، سالن را ترک کردند.
/ انتهای پیام /
@sharifdaily