عوضش امنیت داریم

ایران بریفینگ / امنیت و آزادی و هرآنچه که شکل مفهومی دارد در حکومت‌های تمامیت‌خواه تعریف انتزاعی دارند. این مفاهیم به همان شکل که حکومت می‌خواهد معنی می‌شوند. جامعه ناچار به پذیرش آن است چرا که حتی تصوری از مفهوم اصلی آن‌ها برای ملت وجود ندارد.

از نگاه اکثریت جامعه‌ی ایران که ما آن‌ها را عوام می‌نامیم و تحت تسلط عقیدتی و فکری حکومت قرار دارند، هرچیز هم که در این مملکت پهناور کم باشد، حداقل امنیت وجود دارد. تصور عمومی این‌است، همینکه داعش وارد خانه‌ی آن‌ها نشده و به ناموسشان تجاوز نکرده، در امنیت قرار دارند. یا همینکه می‌خوابیم صدای مهیب عبور جنگنده را نمی‌شنویم امنیت سرشار است.

این تعریف از کجا نازل شده؟ پاسخش قبل از این داده شده است.

تعریف امنیت قرابتی با مسائل گفته‌شده ندارد. اصحاب حکومت از مرزها پاسداری می‌کنند چون اگر این‌چنین نباشد، کرسیِ زمامداریِ خودشان از دست می‌رود. این لطف و وظیفه‌ی حکومت‌های توتالیتر در برابر مردم نیست. این تلاش برای ماندگاری بر مسندِ تسلط بر خاک، منابع و ثروت خوابیده در این مملکت‌است. اتفاقاً برای همین است که خودشان در خیابان مرد و زن و پیر و جوان را به نام اغتشاش‌گر به خاک و خون می‌کشند.

امنیت یعنی هیچ پدری شرمنده‌ی فرزندان و همسرش نباشد.

امنیت یعنی هر روز صبح استرس از دست دادن کارِ نداشته‌ات را نداشته باشی.

امنیت یعنی با خیال راحت به یک مسافرت دلچسب بروی، بی‌آنکه نگرانِ پس‌اندازت باشی. امنیت یعنی اینکه قیمت دلار پدرت را درنیاورد.

امنیت یعنی پدر و مادری از شدت فقر، فرزند خود را نفروشند.

امنیت یعنی محل جستجوی لقمه‌ی نان، سطل زباله نباشد.

امنیت یعنی پایانِ معضلِ کودک‌کار.

امنیت زیباست، چیزی که تجربه‌ی آن را نداریم. مردابی را تصور کنید که موجوداتی در آن زاده شده، زندگی می‌کنند و می‌میرند. آن‌ها در کل طول زندگی‌شان تصوری از زیبایی گل‌های خارج از مرداب ندارند. آن‌ها محکوم به زندگی در مردابند و هر روز خدا را شاکرند که امنیت دارند. ما هم به زندگی مردابی خو کرده‌ایم. تلاش زمام‌داران هم این است که مرداب را بهترین جا برای زندگی معرفی کنند. جایی که امنیت(!) وجود دارد.

راه رهایی، در شناخت است. در نگاه است و آگاهی. انسان آگاه تعاریف کاذبی را که مصرف حکومتی دارند؛ چون آدامس جویده شده دور می‌اندازد. آگاهی رهایی را تضمین می‌کند. مردم همیشه آماده‌اند که بار دیگر گول بخورند. انسان موجودی دارای خرد است نه چهارپایی لایعقل. پس چرا برای یک‌بار هم که شده حتی تلاش نمی‌کند گول نخورد!؟