به وسوسه‌ی پیروزی‌های کاذب و پوچ، فریب بازی‌های از پیش باخته را نخوریم

در جریان مناظره‌های ریاست جمهوری سال نود و شش بسیاری انتقاد می‌کردند که انتقادهای اصلاح طلبانه روحانی از سیستم تا حد گلایه از پخش نشدن آهنگ ربنای استاد شجریان پایین آمده است، طبیعتاً آنها به دنبال تحقیر روحانی و دار و دسته‌ی اصلاح طلبان بودند تا نشان دهند که اعمال نفوذ و قدرت برای انجام کاری همچون پخش این آهنگ صرفاً یک فریبکاری است، اما طنز ماجرا این بود که دولت روحانی همین یک کار کوچک و فریبکارانه را هم نتوانست انجام دهد.

پس از انتخابات زمانی که تمام سیاست‌های خارجی جمهوری اسلامی در بیت و سپاه تعیین می‌شد برجام را به نام او زدند تا فواید مالی‌اش به غیر شفاف ترین نهادهای حکومتی برسد و کاستی‌هایش به اسم دولت تمام شود. گشت ارشاد و مزاحمت‌های خیابانی برای زنان همچنان برقرار ماند، فیلترینگ سایت‌های خبری با شدت و قدرت بیشتری اعمال شد. قلع و قمع نهادهای فرهنگی ادامه یافت و مهم‌تر از همه آبان را بی هیچ کم و کاستی اجرا کردند و بعد ماله کش اعظم را فرستادند تا به زبان انگلیسی به دنیا گزارش دهد که مردم ایران پایبند انقلاب اسلامی هستند.

تردید نداشته باشید که حالا هم با تایید صلاحیت پزشکیان موج جدیدی راه می‌اندازند و در مناظره‌ها سه چهار تا جمله‌ی «واووو» در زبانش می‌گذارند تا قهرمان حزب اللهی جدید اصلاح طلبان مردم را پای صندوق‌ها بکشاند.

مردم در طول دو سال اخیر در حال آزمودن زندگی در وضعیت استثنایی «بی دولتی» هستند تا دولت حقیقی خود را تاسیس کنند. آنها دارند یاد می‌گیرند که چگونه خود را قوی کنند و چگونه راه‌های پیروزی را پیدا کنند. در ابتدای هر شکلی از یادگیری سختی‌ها و هزینه‌ها از راه می‌رسند اما این مرحله‌ای اجتناب ناپذیر در هر عبوری‌ست. تنها شرط این است که به وسوسه‌ی پیروزی‌های کاذب و پوچ، فریب بازی‌های از پیش باخته را نخوریم.