Śniadanie z Mariną Visconti

🛑 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Śniadanie z Mariną Visconti
data-account="1174746:h1h6a2i4w1"

data-form="920318:y8m8a0">

Posted by Kinga Gajewska | Mar 18, 2020 | Kino , Kultura , Włochy | 0 |





Kino włoskie jest jednym z najbardziej znanych i cenionych w Europie. To we włoskiej kinematografii miał początek neorealizm, kino autorskie czy commedia all’italiana . To włoskie kino dało nam takich wielkich i uznanych reżyserów jak Rossellini, Visconti, Fellini, Pasolini czy Bertolucci. Klasyki kina włoskiego opowiadają piękne, ale i trudne historie. Wzruszają, zmuszają do myślenia, przenoszą w inną rzeczywistość, niekiedy pozwalają marzyć. W tym artykule chcę Wam przedstawić najlepsze filmy włoskie w historii kina. Takie klasyki, które każdy z nas powinien przynajmniej raz w życiu obejrzeć. Ta lista będzie się systematycznie powiększać. Ja sama nadrabiam filmowe zaległości i sukcesywnie oglądam kolejne włoskie klasyki. 
Poniżej znajdziecie najlepsze filmy włoskie. Postanowiłam umieścić je chronologicznie – od najstarszego do najmłodszego. Ułożenie listy zaczynając od najlepszego filmu byłoby po prostu trudne, gdyż każdy z tych filmów jest niezwykły i jedyny w swoim rodzaju. Zapraszam do lektury! Jeśli widzieliście jakiś klasyk kina włoskiego, który warto obejrzeć, a którego nie ma poniżej, dajcie znać w komentarzu. Chętnie obejrzę!

A jeśli macie ochotę na jakiś lżejszy film, podrzucam Wam listę najlepszych współczesnych włoskich komedii . 
“Rzym, miasto otwarte” (“Roma, città aperta”) to dramat wojenny w reżyserii Roberto Rosselliniego, który jest uznawany za film rozpoczynający okres neorealizmu we włoskim kinie. Jest to również pierwszy film z Trylogii Antyfaszystowskiej Rosselliniego.
Akcja toczy się w okupowanym przez Niemców Rzymie. Pina (w tej roli Anna Magnani) oczekuje na ślub ze swoim ukochanym Francesco. Ślubu ma im udzielić Don Pietro (Aldo Fabrizi), który pomaga ruchowi oporu przekazując informacje i pieniądze. Pina i Francesco pomagają się ukryć Giorgio Manfrediemu, przywódcy ruchu oporu. Syn Piny, Marcello, wraz z kolegami wykonują małe zadania powierzone im przez podziemie. Jest jeszcze siostra Piny, która zaprzyjaźnia się z Mariną, byłą ukochaną Giorgia. Marina zdradza tajemnice podziemia w zamian za futra, leki i inne luksusowe produkty. “Rzym, miasto otwarte” ma wielu bohaterów i dla każdego z nich historia opowiedziana w filmie kończy się w mało pozytywny sposób. 
Film Rosselliniego w prosty sposób pokazuje codziennie życie mieszkańców Rzymu oraz ich walkę z niemieckim okupantem. “Rzym, miasto otwarte” to jeden z najważniejszych filmów włoskiego neorealizmu. W 1947 roku ekranizacja została nominowana do Oscarów w kategorii “Najlepszy scenariusz”. Warto zobaczyć!
“Paisà” to drugi film z Trylogii Antyfaszystowskiej Rosselliniego. Podzielony na sześć odrębnych epizodów, opowiada historię wyzwolenia Włoch przez aliantów, którzy lądują na Sycylii i stopniowo posuwają się na północ kraju. Każda część rozgrywa się w innym miejscu Półwyspu Apenińskiego (Sycylia, Neapol, Rzym, Florencja, Romania, Nizina Padańska) i pokazuje wojnę z perspektywy lokalnych mieszkańców. Wydawać by się mogło, że historie te w żaden sposób się nie łączą, a jednak film jest spójny i przemyślany. Miks emocji, dialektów, języków i kultur tworzy panoramę ówczesnych Włoch, która wzrusza i nie daje o sobie zapomnieć.
W 1950 roku “Paisà” był nominowany do Oscarów za najlepszy scenariusz. Zarówno “Rzym, miasto otwarte” jak i “Paisà” są warte obejrzenia i przemyślenia. Do mnie bardziej przemówił jednak “Paisà”. Każdy z tych epizodów jest prosty, a jednak na swój sposób wzruszający i symboliczny. Każdy inaczej ściska za gardło i zostaje w pamięci. Piękny!
“Złodzieje rowerów” (“Ladri di biciclette”) w reżyserii Vittorio De Sica to kolejny przykład włoskiego neorealizmu w kinie.
Antonio Ricci, mieszkaniec Rzymu, dostaje pracę przy rozwieszaniu plakatów na mieście. Do wykonywania tego zadania musi mieć jednak rower. Wraz z żoną Marią wykupuje z lombardu swój wcześniej zastawiony pojazd. Już pierwszego dnia pracy Antonio pada ofiarą tytułowych złodziei rowerów. Mężczyzna robi wszystko, żeby odnaleźć skradziony bicykl i jak najszybciej wrócić do pracy.
“Złodzieje rowerów” to film prosty i nieskomplikowany, a jednocześnie tak bardzo prawdziwy. Wciąga widza, momentami wzrusza i wywołuje przeróżne emocje. De Sica wspaniale uchwycił i oddał klimat powojennych Włoch oraz trudy ówczesnego życia.
W 1950 roku film został nagrodzony Złotym Globem za najlepszy film zagraniczny oraz nagrodą specjalną na Oscarach za “najlepszy obcojęzyczny film zaprezentowany amerykańskiej publiczności w 1949 roku”.
Dramat “La Strada” Federico Felliniego jest uznawany za jedno z największych dzieł filmowych reżysera. Opowiada historię Gelsominy (Giuliatta Masina) i Zampano (Anthony Quinn), wędrownych artystów cyrkowych, których łączy specyficzna i trudna do zdefiniowania więź.
“La Strada” to bardzo emocjonalny film, który opowiada o miłości, cierpieniu, braku umiejętności wyrażania uczuć i o przemijaniu. Piękne czarno-białe zdjęcia i pełna emocji muzyka Nino Roty sprawiają, że film wzrusza i chwyta za serce.
“Słodkie życie” (“La Dolce Vita”) to kolejne arcydzieło filmowe Felliniego. Opowiada o dziennikarzu Marcello (Marcello Mastroianni), narcystycznym playboyu, który pracuje dla gazety plotkarskiej. Ta praca nie jest spełnieniem jego marzeń ani ambicji, ale pozwala mu na życie na wysokim poziomie, na poznawanie ważnych osobistości, na bycie kimś ważnym. “La Dolce Vita” obrazuje kilka dni z życia Marcello. Towarzyszymy mu m.in. w pracy, w spotkaniach czy w wystawnych przyjęciach i z każdą kolejną minutą odkrywamy, czym tak naprawdę jest ta tytułowa “ dolce vita “.
Film “La Dolce Vita” zdobył wiele ważnych nagród i nominacji. Dostał m.in. Oscara za najlepsze kostiumy i Złotą Palmę za najlepszy film. Najbardziej kultową sceną z filmu (znaną nawet tym, którzy go nie oglądali) jest oczywiście scena w Fontannie Di Trevi z Anitą Ekberg, która wcieliła się w postać Sylvii, amerykańskiej gwiazdy.
“La Dolce Vita” oglądałam jakieś 5 lat temu i pamiętam, że wywarł on na mnie ogromne wrażenie. Myślę, że to jeden z tych filmów, który nigdy się nie nudzi, zawsze fascynuje tak samo, a jednak inaczej. Bardzo polecam!
“Osiem i pół” to kolejne dzieło mistrza Felliniego, które jest uznawane przez krytyków za jeden z najlepszych i najbardziej inspirujących obrazów światowego kina. Guido (genialny Marcello Mastroianni) jest znanym reżyserem, który pracuje nad swoim kolejnym filmem. Problem w tym, że brakuje mu na niego pomysłów. Zaczyna więc analizować swoje życie, dzieciństwo oraz zrobione do tej pory filmy.
“8 ½”, jak większość filmów Felliniego” zdobył sporo nagród i nominacji. Jedną z nich jest Oscar z 1964 roku za najlepszy film nieanglojęzyczny oraz za najlepsze kostiumy.
“Dobry, zły i brzydki” (“Il buono, il brutto, il cattivo”) to ostatni film z tzw. “Trylogii Dolarowej” reżysera Sergio Leone. To właśnie Leone jest prekursorem gatunku filmowego jakim jest “ spaghetti western “.
Film opowiada historię trzech rewolwerowców. Dobry, czyli bezimienny rewolwerowiec o przydomku “Blondas” zajmuje się chwytaniem pospolitych przestępców dla zysku. Zły to płatny zabójca o pseudonimie “Anielskie oczka”, a Brzydki jest niebezpiecznym przestępcą poszukiwanym listem gończym. Towarzyszymy im w perypetiach, które finalnie mają ich zaprowadzić do znalezienia ukrytego skarbu.
Ciekawa fabuła, wciągająca akcja z licznymi zwrotami i ambitne ukazanie westernu sprawiły, że “Dobry, zły i brzydki” są dzisiaj uznawane za klasykę gatunku i arcydzieło westernu. W rolach głównych wystąpili Clint Eastwood, Lee Van Cleef oraz Eli Wallach. Przepiękną i charakterystyczną muzykę do filmu napisał Ennio Morricone.
Zdecydowanie jeden z piękniejszych filmów Giuseppe Tornatore. “Cinema Paradiso” opowiada historię małego chłopca Salvatore, który każdą wolną chwilę spędza w miejscowym kinie. Mały Toto zaprzyjaźnia się z kinooperatorem Alfredo, który wprowadza go w magiczny świat kina. Po latach nieobecności Salvatore, znany reżyser, wraca na Sycylię do swojego rodzinnego miasteczka, powraca pamięcią do czasów dzieciństwa i przywołuje wspomnienia związane z kinem Paradiso.
“Cinema Paradiso” to wzruszająca opowieść o magii kina, o przyjaźni, o marzeniach i ich spełnieniu. Film Tornatore zdobył kilkanaście nagród m. in. Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny oraz Złoty Glob za najlepszy film zagraniczny. Piękną i nostalgiczną muzykę do filmu skomponował wspaniały Ennio Morricone, a zdjęcia były kręcone na Sycylii.
Film “Ukryte pragnienia” Bernardo Bertolucciego opowiada historię 19-letniej Lucy (Liv Tyler), która przyjeżdża do Toskanii, aby znaleźć swojego biologicznego ojca oraz chłopca, w którym zakochała się kilka lat wcześniej. Dziewczyna zatrzymuje się w domu przyjaciół swojej zmarłej matki, który przesiąknięty jest artystyczną bohemą.
Film Bertolucciego ma niesamowity klimat. Jest zmysłowy, sielankowy (wręcz idylliczny) i leniwy, jak letnie popołudnia spędzone na toskańskiej wsi. Urzekające zdjęcia sprawiają, że widz czuje jakby na chwilę przeniósł się do upalnej Toskanii.
Piękny, wzruszający i chwytający za serce. “Życie jest piękne” (“La vita è bella”) w reżyserii Roberto Benigniego to prawdziwe arcydzieło. Główny bohater, Guido Orefice, zakochuje się w pięknej Dorze, która pochodzi z arystokratycznej rodziny i robi wszystko, żeby zwrócić jej uwagę. Zakochani postanawiają się w końcu pobrać, a po pewnym czasie na świat przychodzi ich syn Giosuè. Ich szczęście zostaje zakłócone przez wybuch wojny i nasilający się we Włoszech antysemityzm. Pewnego dnia Guido, jego syn i wujek zostają aresztowani i wywiezieni do obozu koncentracyjnego. Od tej pory Guido robi wszystko, żeby przekonać chłopca, że rzeczywistość jest zabawą, w której biorą udział również po zostali więźniowie oraz strażnicy. A ten kto się nie podda i wygra, dostanie w nagrodę prawdziwy czołg. 
“Życie jest piękne” to niezwykły film, który bawi swoim humorem i wyciska łzy opowiadaną historią. Obraz został nagrodzony trzema Oscarami w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, najlepszy aktor pierwszoplanowy oraz najlepsza muzyka oryginalna do dramatu. Jeśli jeszcze jakimś cudem go nie widzieliście, koniecznie nadróbcie!
1 stycznia 1900 roku na statku płynącym do Ameryki zostało znalezione niemowle. Nikt nie wie, jak się nazywa, skąd się wzięło i kim są jego rodzice. Chłopiec dostaje imię Danny Boodman T.D. Lemon, ale wszyscy mówią na niego 1900. Mały całe życie spędza na statku. To tu się wychował, dorósł i sam nauczył się grać na fortepianie. 1900 jest muzycznym geniuszem, wirtuozem klawiatury. Swój talent szlifował na transatlantyku, z którego nigdy nie zszedł na stały ląd.
“1900” jest przepięknym, wzruszającym i magicznym filmem Giuseppe Tornatore. Emocje są tu przekazywane za pomocą muzyki i obrazu. Nic dziwnego, w końcu muzyka jest tu jednym z bohaterów. “1900” nie jest tak znany jak pozostałe filmy reżysera, ale jak najbardziej Wam go polecam. Ten film zostaje w pamięci na długo, a ostatnia scena i monolog głównego bohatera wyciskają łzy i zostawiają widza z przemyśleniami na temat dzisiejszego (tak bardzo konsumpcyjnego) świata.
Jest lato 1941 roku. Do małego sycylijskiego miasteczka przyjeżdża piękna kobieta o imieniu Malena, której mąż walczy na lądzie. Kobieta wzbudza zainteresowanie mężczyzn i jest tematem złośliwych plotek żeńskiej części miejscowej społeczności. W pięknej Malenie zakochuje się trzynastoletni Renato. Zauroczenie powoli zamienia się w obsesję, która przejmuje kontrolę nad całym jego życiem. Jednocześnie chłopiec jest jedynym świadkiem tego, jak życie Maleny zmienia się na gorsze po śmierci jej męża. 
Film Giuseppe Tornatore jest piękny, zmysłowy i bardzo sensualny. Opowiada o dorastaniu i dojrzewaniu, o miłości i samotności, o odwadze i cierpieniu. “Malena” to również bardzo symboliczny film pokazujący dawną sycylijską rzeczywistość, wierzenia i obyczaje. Jedna z najbardziej kultowych scen tego filmu, podczas której Malena przechadza się po placu w towarzystwie spojrzeń lokalnej ludności została nakręcona na Piazza Duomo w Syrakuzach . Ten fragment na długo zapada w pamięci!
Zapraszam Was do polubienia strony KingaGajaTravels na Facebooku oraz do śledzenia mojego profilu na Instagramie , gdzie dzielę się z Wami ciekawostkami na temat mojej ukochanej Sycylii i kuchni sycylijskiej. Będzie mi również bardzo miło, jeśli zostawisz komentarz pod tym wpisem. A jeśli spodobał Ci się ten artykuł to koniecznie udostępnij go innym! Grazie!♥
Nazywam się Kinga Gajewska. Z wykształcenia jestem filologiem i tłumaczem języka włoskiego. Z pasji - blogerką i podróżniczką.
Kocham podróże i nie wyobrażam sobie życia bez możliwości poznawania i smakowania nowego kraju. Nie pogardzę dobrą lekturą, ciekawym filmem oraz wybornym kieliszkiem czerwonego wina. Moim miejscem na ziemi jest Sycylia.
Blog kingagajatravels.pl powstał z miłości do opowiadania o podróżach, kulturze i zwykłej codzienności.
Cześć!
Nazywam się Kinga , a to jest mój blog kingagajatravels.pl . Z zawodu jestem filologiem i tłumaczem języka włoskiego, prywatnie – blogerką i podróżniczką. Kocham podróże i nie wyobrażam sobie życia bez możliwości poznawania i smakowania świata.
Do tej pory odwiedziłam 18 krajów na 4 kontynentach , ale w samych tylko Włoszech byłam ponad 20 razy. Pół roku mieszkałam na Sycylii, która jest moim drugim domem.
Nie pogardzę dobrym reportażem lub książką podróżniczą, mocną kawą, prawdziwą włoską pizzą i wybornym kieliszkiem czerwonego wina.
Więcej o mnie i moich podróżach przeczytasz na stronie “ O mnie “, na którą serdecznie Cię zapraszam.
Aktualnie jestem w Krakowie. Pracuję i planuję kolejną podróż na SYCYLIĘ.
Ten blog wykorzystuje pliki cookies, czyli popularne ciasteczka. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na wykorzystywanie plików cookies. Dowiedz się więcej .






Szukaj:





GWIAZDY FILMU
HISTORIA KINA
FILMY-RECENZJE
FILM POLSKI
RANKINGI FILMÓW
SERIALE
WYDARZENIA
NOWOŚCI
Redakcja

Jeśli podobają Ci się nasze artykuły, wspieraj nas na Patronite :) Dziękujemy!
Kalendarium 6 września 1937 roku w Witkowicach urodził się Jerzy Bińczycki, polski aktor teatralny i filmowy. Zasłynął głównie z ról Bogumiła Niechcica w filmie Jerzego Antczaka Noce i dnie (1975) oraz profesora Wilczura w Znachorze (1981) Jerzego Hoffmana.
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Jeżeli nie wyrażasz zgody na ich zapisywanie, wyłącz ich obsługę w ustawieniach swojej przeglądarki. Akceptuj Dowiedz się więcej
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the ...

Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.

Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.


Email (Required)



Name (Required)



Website



Portal pełen informacji o starym kinie i ludziach filmu. Sprawdź teraz recenzję i rankingi filmów, życiorysy aktorów, poznaj ciekawostki i tajemnice kinematografii
OldCamera.pl » GWIAZDY FILMU » Aktorzy » Marcello Mastroianni – nieśmiertelny latin lover

Autor
Agnieszka Czarkowska-Krupa

·

opublikowany 12 lipca, 2018
· zaktualizowany 19 marca, 2022

Marcello Mastroianni w filmie Dolce Vita
Był jednym z największych europejskich aktorów. Stał się ikoną włoskiego kina, gwiazdorem samego Federica Felliniego i spadkobiercą mitu Rudolfa Valentino . Nieziemsko przystojny, o zniewalającym osobistym uroku, był marzeniem kobiet na całym świecie – Marcello Mastroianni.
Marcello Mastroianni urodził się w 1924 roku w Fontana Liri, małym miasteczku w Arpino, regionie, z którego pochodził między innymi Cyceron i Marek Wespazjan Agrypa. Początkowo rodzina Mastroiannich była zamożna, ojciec Marcella zajmował się bowiem dochodowym stolarstwem. Jednak po dojściu faszystów do władzy sytuacja się zmieniła. Dziadek Mastroianniego został zmuszony do wyprowadzki do Turynu, gdzie otrzymał przydział pracy w Arsenale. Marcello wraz z matką, a następnie z młodszym bratem ruszyli tym śladem. Natomiast ojciec został w Fontana Liri, by pilnować interesu. Niestety wkrótce zbankrutował z powodu wielkiego kryzysu. Rodzina Mastroiannich rozpoczęła więc tułaczkę po robotniczych turyńskich dzielnicach.
Po jakimś czasie wszyscy przenieśli się do Rzymu, gdzie zajmowali niewielkie mieszkanie na 10. piętrze kamienicy. Rodzina była tak uboga, że musiała wyprzedawać kolejne części dobytku. Któregoś dnia okazało się, że trzeba oddać ulubione radio. Ojciec Marcella włączył wówczas odbiornik na całą noc, by wszyscy mogli po raz ostatni nacieszyć się jego dźwiękiem.
Po jakimś czasie ojciec otworzył mały zakład stolarski i przygotowywał do tej pracy synów. Marcello ukończył szkołę zawodową, a potem został technikiem budowlanym. Rozpoczął pracę w biurze jako geodeta, ale jednocześnie interesował się teatrem. W 1943 roku Mastroianni dostał powołanie na front, jednak otrzymał przydział w Wojskowym Instytucie Geograficznym we Florencji. Gdy okazało się, że może zostać deportowany do Niemiec, wyjechał na fałszywych papierach do Wenecji, gdzie zajmował się sprzedażą obrazów.
Po wojnie, dzięki protekcji kuzynki, Mastroianni dostał posadę w angielskiej agencji filmowej „Eagle Lion Film”. Został zaangażowany do Teatru Uniwersyteckiego, gdzie wkrótce zaprzyjaźnił się z przyszłą żoną Felliniego, Giuliettą Masiną i dzięki niej zdobył pierwszą rolę w filmie Nędznicy Riccarda Fredy. W tym czasie 22-letni Marcello przeżył pierwszą wielką miłość. Zakochał się w Silvanie Mangano, modelce i aktorce. Romans trwał podczas kręcenia Gorzkiego ryżu , w którym Mastroianni miał nadzieję na angaż. Ostatecznie początkujący aktor został jednak zdradzony i długo leczył rany po tym rozczarowaniu.
Pierwsze prawdziwe sukcesy Mastroianni zaczął odnosić w teatrze. Dzięki wstawiennictwu Franco Zefirellego, asystenta Vicontiego, dostał rolę w Jak wam się podoba . Spektakl był wielkim wydarzeniem kulturalnym w Rzymie. Dekoracje wykonywał sam Salvador Dali. Marcello otrzymał stały angaż i dobrą pensję. Zagrał między innymi w sztukach Tramwaj zwany pożądaniem, Orestes, Trzy siostry, Wujaszek Wania .
Flora Carabella, fot. Coluzzi, 1966 r.
W 1950 roku Mastroianni ożenił się z Florą Carabellą, młodą włoską aktorką. Małżeństwo to przetrwało do końca życia wielkiego amanta mimo jego nieustannych przygód z innymi kobietami. Ciągłe romanse Marcella niekiedy przechodziły w długoletnie związki, ale aktor nie potrafił podjąć decyzji, by odejść od żony. W 1951 roku urodziła im się córka Barbara , co przypieczętowało przywiązanie gwiazdora do rodzinnego
Dojrzała blondynka podskakuje w zwolnionym tempie
Twoja dziewczyna ma specjalnego misia!
Słodka Latynoska rżnie na kanapie