sokhanroz

34 سال پیش در بعدازظهر روز هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ چند فروند از بمب افکن های حکومت بعث عراق بر فراز آسمان "سردشت" و روستاهای اطراف ظاهر شدند. آنها در یک اقدام جنایتکارانه بمب های شیمیایی خود را بر سر مردم بی خبر و بی دفاع شهر سردشت فرو ریختند. 

در جریان این جنایت تاریخی، بیش از ۱۳۰ نفر در دم جان باختند و بیش از ۰۰۰ ۱ نفر نيز به شدت مصدوم و مسموم گردیدند. آثار و عواقب این اقدام ضد انسانی هنوز و بعد از گذشت این همه سال در زندگی مصدومان و خانواده و نزدیکانشان پابرجا ست. بسیاری از مسموم شدگان هنوز هم عوارض پر درد و رنج آن را تحمل می کنند. پژوهش های پزشکی نشان می دهد که آثار این مسمومیت به گونه ای به نسل های بعدی نیز انتقال می یابد. 

بمباران شیمیایی سردشت از لحاظ بکارگیری نوع سلاح های کشتار جمعی علیه مردم عادی، نقطه عطفی در جنگ ارتجاعی 8 ساله ایران و عراق به شمار می رفت. در سال های قبل از آن رژیم بعث چند بار سلاح شیمیایی را علیه نیروی پیشمرگ در کردستان عراق بکار گرفته بود. در جبهه های جنگ نیز بطور محدود و آزمایشی آن را در بعضی از نبردها علیه سربازان طرف مقابل بکار برده بود. اما بکار بردن آن علیه مردم بیدفاع یک شهر نشانه اوجگیری ابعاد جنایت در این جنگ ارتجاعی بود. از جنگ جهانی اول به بعد این اولین باری بود که به شکل وسیعی از جانب یک دولت سلاح شیمیایی علیه مردم بی دفاع استفاده می شد.

حکومت بعث عراق، چند ماهی بعد از بمباران شیمیایی سردشت، فاجعه حلبجه را آفرید که در جریان آن نزدیک به ۵۰۰۰ انسان جان خود را از دست دادند و بیش از ۷ هزار نفر هم زخمی و مسموم شدند. اما دولت های امپریالیستی و آنهایی که سموم و سلاح شیمیایی را به این جنایتکاران جنگی فروخته بودند، بنا به مصالح اقتصادی و سیاسی خود آگاهانه در مورد به کار بردن سلاح شیمیائی از جانب دولت عراق بر علیه نیروهای پیشمرگ و نیز در بمباران شهر سردشت سکوت کردند. همین سکوت آنها دست رژیم بعث را در تکرار این فاجعه در ابعادی به مراتب دهشتناک تر در حلبجه باز گذاشت.

این دولت ها با اینکه خود از تدوین کنندگان و امضاکنندگان پروتکل “منع تولید و کاربرد سلاح شیمیایی“ در سال ۱۹۲۵ هستند، تا همین امروز هم از تولید و فروش آن ابایی نداشته و ندارند. تازه ترین نمونه آن در سالهای اخیر بکار بردن سلاح شیمائی از جانب دولت جنایتکار بشار اسد بر علیه مردم بی دفاع در سوریه است.

جمهوری اسلامی در طول سی و چهار سالی که از بمباران شیمیایی سردشت می گذرد جز مظلوم نمایی ریاکارانه و تقدیس جنگ ۸ ساله و پرده پوشی جنایاتی که خود در طول این ۸ سال جنگ مرتکب شده است، کاری برای آن هزاران مصدوم و معلول شیمیایی نکرده و هنوز هم بازماندگان این جنایت به ویژه آنانی که جزو کارگران و اقشار تهیدست جامعه هستند از تأمین دوا و درمان برای کاهش درد و آلامشان محروم هستند. این رژیم جنایتکار هر ساله در مراسم های فرمایشی و نمایشی به بهره برداری های تبلیغاتی، از این فاجعه می پردازد. اما تنها چیزی که اعتنایی نمی کند زندگی و سرنوشت قربانیان بازمانده آن است.

مردم کردستان و سراسر جهان و تاریخ نيز، بمباران شیمیایی سردشت را به نام جنایتکارانی چون صدام و همدستانش ثبت کرده اند و در عین حال نام خمینی و خامنه ای و همه آن جنایتکاران در قدرت مانده ای را هم که آن دوران بر طبل «جنگ جنگ تا پیروزی» می کوبیدند و می خواستند تا قدس را از راه کربلا فتح کنند و بساط رژیم های ارتجاعی مشابه خود را در تمام منطقه پهن کنند، به عنوان شریک جرم ثبت کرده است. جنایتکارانی که یک سال پس از بمباران شیمیائی حلبجه هزاران زندانی سیاسی را در زندانها دسته جمعی اعدام کردند.

بدون شک در فردای سرنگونی این رژیم، برگی از پرونده هزاران صفحه ای که جنایات این رژیم را بر می شمارد، به همین کشتار جمعی و مظلومانه آن هزاران انسانی اختصاص خواهد یافت که در فاجعه بمباران شیمایی سردشت و یا کشتارهای جمعی سال 1367، جان باختند. با اشک تمساح ریختن امروز سران جمهوری اسلامی برای قربانیان فاجعه بمباران شیمیایی سردشت مردم فراموش نخواهند کرد که خمینی با شروع جنگ آن را نعمت الهی و برکت آسمانی خواند و این جنگ را فعالانه در خدمت تثبیت حکومت اسلامی در ایران به کار گرفت. جمهوری اسلامی برای درهم شکستن انقلاب ایران، برای باز پس گیری همه دست آوردهای دموکراتیکی که در آن دوره کسب شده بود، برای کشتار گسترده کمونیست ها و همه مخالفانش و برای درهم کوبیدن همه مطالبات و توقعات برآمده از انقلاب سال ۵۷ از جنگ استقبال کرد.

در سالگرد فاجعه انسانی بمباران شیمیایی شهر سردشت، بار دیگر نفرت و انزجار خود را از آن جنگ ارتجاعی و از آمرین و عاملین و شرکای جرم ارتکاب این جنایت بزرگ ابراز می کنیم و یاد و خاطره آن انسان های بیدفاع را که در جریان این فاجعه جان عزیزشان را از دست دادند گرامی می داریم.