روش شش گانه برای حضور قلب در نماز
نویسنده: اسماعیل رفندی - ترجمه: سرویس تابش
یکی از مسایل مهم که در نماز برای نمازگزار مطرح میگردد و بر بیشتر آنها تسلط پیدا می کند غفلت و عدم حضور قلب در نماز است.
نمازگزاران با تمام مشکلات اجتماعی، اقتصادی، خانوادگی و شخصی وارد نماز میشوند. آنها را میبینی که به مشکلات و دغدغههای فکری خود مشغول هستند که هیچ خیری و نفعی برای آنها ندارد جز اینکه بر دردها و دغدغههای آنها میافزاید.
شیطان هم در این میان بیکار نمینشیند و بلکه بر این غفلت و دلمشغولیها میافزاید و مستمراً آنها را به این کار تشویق و ترغیب میکند که راهحلی برای مشکلات خود پیدا کنند ولی نتیجهای حاصل نمیگردد.
روند این کار نتیجهای جز این ندارد که قلب از نماز غایب و روح سرگردان و پریشان است و نفس در مسایل دیگر فرو میرود.
اما راهحل و راه درمان و نحوهی فرار از این حالت چیست؟
بر نمازگزار واجب است که در نمازش از هنگام تکبیر الاحرام تا سلام نماز در مورد یکی از این مسائل فکر کند تا به چیزهای دیگر مشغول نشود.
نمازگزار در ذهن اش و قلب اش یکی از این مسائل ایمانی متصور شود تا از این عدم حضور قلب خلاصی یابد.
۱- اولین و مهمترین چیز اینکه نمازگزار خود را در مقابل خداوند متصور نماید و در عظمت، اسماء و صفات خداوند تفکر نماید.
۲- نمازگزار در مورد نمازش تفکر نماید اینکه در نماز به قرآن، معانی و مقاصد قرآن و حرکات و سکنات خود توجه نماید.
۳- نمازگزار در ملکوت آسمان و زمین تفکر نماید و این احساس را در خود بوجود بیاورد که جایگاه ای که رکوع و سجو میکند تکهی کوچکی از ملکوت خداوند است.
۴- نمازگزار در مورد جهنم و بهشت تفکر نماید و روز محشر و حوادث سخت آن روز را بهیاد آورد.
۵- نمازگزار در غیب هایی که منتظر او است از قبیل زمان مرگ، سؤال و پرسش درون قبر و عالم برزخ تفکر نماید.
۶- و ششمین و آخرین راهحل اینکه راه موفقیت در زندگی و نجات از پریشانی و اضطرابهای درونی فقط نماز و حضور حقیقی در مقابل درگاه احدیت است.
اینها راهحلهای بود که در اینجا بیان شد و هر کدام از آنها به ترتیب از اولویتهای برخوردار هستند؛ پس براساس اولویت به آن عمل نماییم تا از این درد و ذهن مشغولی که نمازهایمان که اساس تمام عبادات است را ضایع کرده، نجات پیدا کنیم.