no execution

نوشته ای از بابک یزدی

تاریخچه کوتاهی از شعار "می‌بخشیم اما فراموش نمی‌کنیم"

سالها پیش، در اوایل شکست دو خرداد و زمانی که طیفی از دو خردادی‌ها که خود بخشی از سیستم سرکوب و زندان و شکنجه بودند، زمانی که از رژیم رانده و به خارج کشور پناه آوردند این بحث را زیرکانه و موذیانه در اپوزیسیون راه انداخته و مطرح کردند که "ما خشونت ستیز هستیم"! "باید بطور مسالمت آمیز حرکت کنیم" "انقلاب نمی‌خواهیم"! "به دنبال جنبش مدنی هستیم". "خشونت پرهیز باشیم" و ... مطرح می‌کردند که "نلسون ماندلا هم شکنجه گران خود را بخشید. ما هم باید از او سرمشق بگیریم و فراموش نکنیم ولی ببخشیم".

بسیاری از دادخواهان و از جمله ما در همان زمان تلاش کردیم این ترفند دو خردادی‌های رانده شده از حکومت را خنثی کرده و تا حدودی هم موفق شدیم. بحث ما این بود که اولا نلسون ماندلا خود قربانی نظام آپارتاید بود و بیش از ۲۷ سال در زندان آنها! اما شماها خود بخشی از سیستم سرکوب بوده اید، نه قربانی آن. در ثانی و از این مهمتر ماندلا پس از سرنگونی رژیم و زمانی که خود در قدرت بود بحث بخشش را مطرح کرد و نه قبل از آن. از همه مهمتر شما کی هستید که ببخشید و یا فراموش کنید؟! حتی خانواده‌های جانباختگان هم پس از سرنگونی نباید قاضی قضاوت در این پرونده‌ها باشند. بحث ما این است که در یک سیستم عادلانه بحث قصاص و انتقام نباید در میان باشد، بلکه سیستم عادلانه محاکمه عادلانه می‌طلبد. پس از سرنگونی رژیم اسلامی این دادگاه‌های برخاسته از انقلاب هستند که سران و جنایتکاران رژیم را که دستشان به خون فرزندان مردم آغشته هست را باید محاکمه کرده و طبیعتا این جانیان نیز باید حق داشتن وکیل را عادلانه داشته باشند. دادگاه‌ها و محاکمات نیز علنی باشند و باید در سطح بین المللی قابل تعقیب و پاسخگو باشند. ما گفته ایم که اکیدا با مجازات اعدام مخالفیم. قصاص و انتقام نداریم. حتی به نظر من حبس ابد هم نباید داشه باشیم. متهمین اگر به جنايات خود و رژیم اسلامی اعتراف کردند و محل اختفای جنایاتشان (بطور مثال محل دفن خیلی از عزیزان و شکنجه گاه های مخفی و ... که هنوز هم معلوم نیست) را نشان دادند و ... ممکن است مورد لطف دادگاه قرار گرفته و تخفیفی در مجازات و احکامشان در نظر گرفته شود. اما و در هر صورت دادگاه ها و احکام باید کاملا علنی، عادلانه و منصفانه باشد.

البته که قدرت سیاسی و حاکمیت مهم هست و باید به محض استقرار نظام بعدی جلوی عملکردهای خودسرانه و خشونت آمیز گرفته شود وگرنه برخی از داغدیدگان و خانواده‌های قربانیان و حتی برخی از مردمی که در این چهل سال زندگی شان تباه شده است، ممکن است در فردای سرنگونی رژیم به هر تیر چراغ برقی یک آخوند و یا پاسداری آویزان کنند.

همانطورکه جنبش علیه اعدام پس از سالها تلاش و مبارزه به ویژه تلاش‌های مخالفین اعدام از جمله منصور حکمت، مینا احدی و کمیته علیه اعدام به اینجا رسیده است که بیش از ۹۰ درصد جریانات اپوزیسیون و مخالف رژیم در حال حاضر مخالف اعدام هستند. جنبش دادخواهی هم باید به جائی برسد که نه می‌بخشد و نه فراموش می‌کند. و البته و نه اعدام می‌کند، نه قصاصی در کار است و نه انتقام می‌گیرد.

ایراد اصلی «می‌بخشیم ولی فراموش نمی‌کنیم» این است که به سران و جنایتکاران رژیم و کسانی که دستشان به خون مردم آغشته هست چک سفیدی تقدیم می‌کند. بهرحال بر این واقفم که در خصوص مسئله سران جنایتکار رژیم و جنایاتشان سئوالات زیادی مطرح است. ما جواب سئوالات پیش رو را همین حالا می دهیم و سئوالات مربوط به آن زمان را هم، آن زمان می‌دهیم. بنابراین حداقل تا سرنگونی کامل رژیم اسلامی در مورد جنایتکاران و سران این رژیم و هر کس که دستش به خون مردم آغشته هست "نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم".

۳۱ ژانویه ۲۰۲۲

#دادخواهی

#ابان_ادامه_دارد

#محاکمه_سران_رژیم

#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

تماس با ما:

https://t.me/no_execution1

+46737896505

@ICAE_Tamas

@hormozraha