Zamknięci w klatce

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Zamknięci w klatce


Złota klatka – właśnie tak nazywano Pałac Wersalski za czasów jego świetności. Ogromna posesja,
największa w Europie, cała w barokowym złocie. A w niej zamknięta siedemnastowieczna
francuska arystokracja. Dzisiaj pałac jest symbolem francuskiego ancien régime. Miał on bowiem świadczyć o bogactwie króla i potędze Francji. Inicjatorem
powstania pałacu był Ludwik XIV . Wkrótce Wersal stał się jego główną rezydencją, a wraz z nim przeniósł się tu cały dwór francuski. W 1789 roku rewolucja
francuska objęła Wersal i pałac został zdobyty.

Pałac był wielokrotnie rozbudowywany i przebudowywany. Znajduje się w nim blisko 700 pomieszczeń,
jednak tylko 120 z nich udostępnionych jest do zwiedzania. Najwspanialsze są komnaty
królewskie oraz królewska kaplica.

Wersal był świadkiem wielu kluczowych wydarzeń historycznych. To właśnie w tutaj miało miejsce podpisanie
pokoju z Niemcami, kończącego I wojnę światową.

Pałac wersalski to jedno, ale ogrody do niego przyległe to druga sprawa.
Zaprojektowane w stylu francuskim z licznymi fontannami i rzeźbami zachwycają
elegancją i przejrzystością. 

Jak w każdym francuskim muzeum, tak i tutaj wstęp dla uczniów i studentów z UE
jest bezpłatny i nie trzeba stać w kolejce po bilety (nie trzeba mieć tzw. ‘free
ticket’). Jednak należy wystać swoje w kolejce do wejścia do pałacu. W moim
przypadku było to jedyne 1,5 h w piekącym słońcu i upale.

Najlepiej dojechać pociągiem RER (linia C) z Paryża – przy czym
trzeba dokładnie sprawdzić pociągi, bo nie każdy kursuje do Wersalu. Można tu
też dojechać własnym samochodem. 

Całość robi naprawdę duże wrażenie. Przepych, mnóstwo ozdób, wszystko dopracowane co do najmniejszego szczegółu. Taka właśnie jest wersalska rezydencja. I można sobie tylko wyobrazić jak kiedyś po tych komnatach przemieszczali się francuscy dostojnicy...
Выбрать язык русский азербайджанский аймара албанский амхарский английский арабский армянский ассамский африкаанс бамбара баскский белорусский бенгальский бирманский болгарский боснийский бходжпури валлийский венгерский вьетнамский гавайский галисийский греческий грузинский гуарани гуджарати датский догри зулу иврит игбо идиш илоканский индонезийский ирландский исландский испанский итальянский йоруба казахский каннада каталанский кечуа киргизский китайский (традиционный) китайский (упрощенный) конкани корейский корсиканский коса креольский (гаити) крио курдский (курманджи) курдский (сорани) кхмерский лаосский латинский латышский лингала литовский луганда люксембургский майтхили македонский малагасийский малайский малаялам мальдивский мальтийский маори маратхи мейтейлон (манипури) мизо монгольский немецкий непальский нидерландский норвежский ория оромо панджаби персидский португальский пушту руанда румынский самоанский санскрит себуанский сепеди сербский сесото сингальский синдхи словацкий словенский сомалийский суахили сунданский таджикский тайский тамильский татарский телугу тигринья тсонга турецкий туркменский узбекский уйгурский украинский урду филиппинский финский французский фризский хауса хинди хмонг хорватский чви чева чешский шведский шона шотландский (гэльский) эве эсперанто эстонский яванский японский
Niedawno temu dużym, medialnym wydarzeniem były kolejne upadki koni w drodze z Palenicy Białczańskiej nad Morskie Oko, co skłoniło władze ...
Krótko o Taiz é Taizé to burgundzka wioska położona na południu tego rejonu. Znajduje się tam międzynarodowa wspólnota, gdzie przyjeż...
Spędzając deszczowe wakacyjne dni w Zakopanem, wpadliśmy na pomysł wycieczki krajoznawczej po okolicach. Wsiedliśmy do samochodu i w ten oto...
Ostatnio pogoda zbytnio nie dopisywała, weekendy były szare i ponure, więc wyjazdy w góry odkładałam na potem. Kiedyś obiło mi się o uszy, ż...
Pana G. wznoszącego się na wysokość 1894 m n.p.m., górującego nad Zakopanem króla Tatr chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. To z pewności...
Centre Georges Pompidou to muzeum sztuki współczesnej ( Musée National d'Art Moderne ). Tam także mieści się główna biblioteka Paryża...
Tym razem wracam wspomnieniami do słonecznej wiosny zeszłego roku, kiedy to wybrałam się w Bieszczady. Zdobyłam wtedy Tarnicę, o której pisa...

Zdjęcia oraz teksty znajdujące się na blogu są mojego autorstwa (o ile nie wskażę, że jest inaczej) i nie mogą być wykorzystywane bez mojej zgody. Zastrzegam sobie pełne prawa autorskie. Chęć wykorzystania tekstu/zdjęć proszę zgłaszać na podany adres mailowy w zakładce "kontakt".


Motyw Podróże. Autor obrazów motywu: konradlew . Obsługiwane przez usługę Blogger .

Pięknie, ale brakuje mi tu Mony Lisy! Mam nadzieję że pojawi się jeszcze na twoim blogu :) pozdrowienia.
Mona Lisa to temat na Luwr :) Myślę, że kiedyś napiszę i o tym :)
A kiedy jedziesz w nasze Taterki? Skad Ty kase bierzesz na te podroze? Ania
W Tatrach byłam 3 tyg temu, i jadę także w najbliższy weekend. :) A kasa na podróże... na fakt, trzeba mieć jakieś tam zaplecze finansowe na takie rzeczy, ale ja staram się zawsze maksymalnie ciąć koszty. Na razie sama nie zarabiam, więc mam to, co dostanę od rodziny lub sama jakoś zaoszczędzę :)
Czy w Wersalu jest zakaz fotografowania i robiłaś to w ukryciu telefonem komórkowym???
Nie, w Wersalu nie ma zakazu fotografowania.
Witam! planuję w tym roku odwiedzić Francję i oczywiście Wersal- proszę napisać kiedy najlepiej się wybrać ( chodzi mi o miesiąc ) - by zobaczyć całe piękno Wersalu ?
Ja byłam w Wersalu końcem lipca i Wersal wtedy był naprawdę piękny. Wydaje mi się, że najlepiej odwiedzić to miejsce właśnie w lecie, czyli czerwiec/lipiec/sierpień, kiedy ogrody będą zielone i aura pogodowa będzie sprzyjała. Choć w tym czasie trzeba się liczyć z dużym tłokiem, bo zwiedzających jest co niemiara!

Skip to main content Enable accessibility for visually impaired Open the accessibility menu
©2012-2022 Instytut Książki. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Nasz serwis korzysta z plików cookies zgodnie z polityką prywatności i plików cookies. Zablokowanie zapisywania plików cookies na urządzeniu końcowym lub ich usunięcie możliwe jest po właściwym skonfigurowaniu ustawień przeglądarki internetowej. Zablokowanie możliwości zapisywania plików cookies może spowodować utrudnienia lub brak działania niektórych funkcji serwisu. Niedokonanie zmian ustawień przeglądarki internetowej na ustawienia blokujące zapisywanie plików cookies jest jednoznaczne z wyrażeniem zgody na ich zapisywanie.
Nasza strona internetowa wykorzystuje ciasteczka, które na przykład służą identyfikacji Twojej przeglądarki podczas korzystania z naszej strony, abyśmy wiedzieli, jaką stronę Ci wyświetlić. Ciasteczka pomagają nam dostosować naszą ofertę do odpowiedn ...

Pliki cookies niezbędne do działania witryny. Nie zawierają żadnych spersonalizowanych danych.
W dekadzie 2006–2016 do Bydgoszczy jeździło się na inscenizowane z rozmachem przedstawienia, postulujące społeczno-polityczną zmianę. Podczas spektakli widzowie siadywali na oponach rzuconych na scenę, oglądając aktorów symulujących wokół niej pracę na taśmie czy mural w Detroit wymalowany przez Diega Riverę, którego zagrzewała do pracy sama Frida Kahlo. W innym przedstawieniu część publiczności, zachęcana do manifestacji przez aktorki, wychodziła z teatru na ulicę. Zachęcana to zresztą mało powiedziane. Transparenty były przygotowane, atmosfera podminowana, widzowie opowiadali się za równouprawnieniem kobiet, więc dawali się sprowokować. Sztuka przeradzała się w czyn.
Dziś nastąpiła radykalna zmiana scenicznego języka. Spektakl, który przygotowała tu Magda Drab, sytuuje się na antypodach teatru, jaki wtedy dominował. To spore zaskoczenie, zwłaszcza że na scenie oglądamy kilku aktorów znanych z tamtych przedstawień. Drab wyreżyserowała go poniekąd wspólnie z Albertem Pyśkiem, tak jak ona – aktorem legnickiego zespołu, do tego uzdolnionym wokalnie, wykonującym tu nie tyle muzykę, co fonosferę spektaklu. Niezwykle ważną, bo nadającą rytm przedstawieniu, puentującą słowa i działania wykonawców. Pyśk siedzi zatem z boku sceny, przy konsolecie i mikrofonie, pilnując porządku i sensu. Żadnych manifestacji, puszczania akcji na żywioł czy oddawania jej w ręce widzów. Przeciwnie: dystans, precyzja i dyscyplina. W aktorskiej grze waga każdego gestu, i wręcz manifestacja formy. Czyżby po latach postdramatycznej swobody następował powrót do konwencji i umowności?
Nie ma innego wyjścia, skoro Drab wyreżyserowała Ptaka Jerzego Szaniawskiego. Spektakl przygotowany został na stulecie Reduty, która zainaugurowała działalność 29 listopada 1919 prapremierą Ponad śnieg bielszym się stanę Stefana Żeromskiego (czytanie tej sztuki odbyło się właśnie w Teatrze Narodowym). Bydgoska premiera, planowana na 29 listopada, ostatecznie miała miejsce 1 grudnia 2019 roku. Szaniawski był autorem wylansowanym przez słynny zespół. Prapremiera Ptaka w reżyserii Juliusza Osterwy, z nim w roli Studenta, Mieczysławem Frenklem jako Burmistrzem i Stefanem Jaraczem grającym Sekretarza, odbyła się w 1923 roku. Styl autora dziś trochę trąci myszką, ale tekst zadziwia przytomnością diagnozy. Rytm i forma, narzucone przez twórców, dynamizują go i nadają mu świeżość, a przy tym podkreślają i wydobywają sens utworu.
Historia Burmistrza (Jerzy Pożarowski) i radców miejskich (Jakub Ulewicz jako lekarz i Paweł L. Gilewski jako przedsiębiorca), sprawujących nieudolnie władzę, podejrzliwie odnoszących się do młodzieńca, który zaskakuje ich pomysłem wypuszczenia na wolność złocistego ptaka – zmienia bieg z powodu uczucia, jakie połączy bohatera i Burmistrzankę. Odsłania ono jednak prawdziwe intencje wszystkich postaci, pokazuje, że miłość, owszem, jest cudem, ale życiem społecznym kieruje zupełnie co innego. Ambicje, potrzeba zachowania hierarchii, ucierane przez społeczność poglądy, suflowane przedtem przez władzę, i miejsce, jakie nam w tym porządku społeczność i władza wyznaczają. Niewielu jest idealistów takich jak bohater – skłonnych w tej sprawie zaryzykować wszystko i przeciwstawić się.
Niby jest to poetycka komedia, portret małomiasteczkowej atmosfery i sensacji, jaką budzi Student (udana rola Karola Nowińskiego), przyciągający młodych, skrycie tęskniących za zmianą, jak Sekretarz (Marcin Zawodziński) czy sama Burmistrzanka (Emilia Piech). Jednak Szaniawski, niejako mimochodem, opisał naczelną zasadę walki politycznej, czyli postępowania wobec przeciwnika na forum publicznym. Zasada ta brzmi: lekceważyć, pomniejszać, bagatelizować. Współcześni świetnie ją rozumieją. Bo, jak powiada Burmistrz, najważniejsze jest to, co wtedy napiszą „Dzwon Spiżowy” i „Grzechotka Drewniana”. Jaki będzie przekaz medialny i ile zajmie miejsca, a tym akurat ojcowie miasta mogą posterować.
Międzywojenni krytycy ukuli termin „szaniawszczyzna”, wykorzystywany na różnych etapach życia autora, najczęściej przeciwko niemu. Jak twierdził Kazimierz Wyka: „Rozumiano przez to jakąś dosyć łatwą i nastrojową poetyczność, rozmyślne wyszukiwanie sytuacji pozbawionych napięcia dramatycznego, rozgrywających się wyłącznie w sferze nastrojów”. Można ten problem ominąć, jeśli grać sztuki Szaniawskiego w sposób skondensowany i sformalizowany, jak w Bydgoszczy. Ptak stał się dzięki temu przypowieścią o naszym świecie, która początkowo brzmi jak bajka, ale z czasem odsłania swój pazur. Pomaga w tym scenografia Karoliny Fandrejewskiej. Przedstawia ona ogromną klatkę dla ptaków, przeciętą taflą lustra. Na scenie mamy połowę klatki, jej drugą część widać w odbiciu, podobnie jak siedzącą naprzeciwko publiczność. Aktorzy ogrywają to na różne sposoby.
Drab twierdzi, że Student jest tu figurą artysty. Jego happening – jak powiedzielibyśmy dziś i jak to określa w programie reżyserka – to propozycja o charakterze estetycznym. Jak zapewnia sam bohater, nie stoi za nim żaden ukryty sens. Nawiasem mówiąc, to akurat nie pasuje do wizerunku dzisiejszych artystów, którzy niewiele robią dla czystej sztuki, a wszystko z powodu jej ukrytego sensu. Ale Student ma w bydgoskim spektaklu odsłonić nieuczciwe intencje władzy. Toteż najważniejsza jest tu grupa radców miejskich – dwóch z nich jest co prawda w garniturach, ale spodnie sięgają kolan, co ma demaskować ich infantylizm. Wszyscy trzej wyposażeni zostali za to w pistolety, których dla postrachu używają, strzelając w powietrze. Śmieszni i groźni zarazem. Prowincjonalni i pozbawieni kompetencji, za to dobrze znający pragmatykę rządzenia.
Magda Drab odzyskała więc Szaniawskiego, za co jej chwała, ale zarazem zrobiła spektakl polityczny, podobnie jak większość obecnych przedstawień wymierzony w dzisiejszą władzę. Wynika z niego, że wolność została ograniczona. Wydaje się jednak, że teatralne środowisko siedziało w złotej klatce raczej przez osiem lat rządów poprzedniej ekipy, a teraz akurat z niej wyszło, i może dlatego czuje taki dyskomfort. Nie neguję błędów obecnej władzy, ale dlaczego nigdy nie protestowano wobec cynizmu poprzedniej tak, jak nie zauważano w ulubionych mediach lekceważenia, pomniejszania i bagatelizowania myślących inaczej, nie wspominając o wycieraniu nimi podłogi? Magda Drab, która stanowiła nadzieję na nowy głos w polskim teatrze, dołączyła do tzw. wszystkich. Talentu co prawda trudno jej odmówić, ale talent to jeszcze nie wszystko.
Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy
Ptak Jerzego Szaniawskiego
reżyseria Magda Drab
scenografia, kostiumy Karolina Fandrejewska
muzyka na żywo Albert Pyśk
ruch sceniczny Jakub Lewandowski
premiera 1 grudnia 2019

Lena Frankiewicz spośród wielu ścieżek interpretacyjnych tekstu Sandry Szwarc wybrała opowieść o rodzinie toksycznej.

„Pani Ka patrzy na morze” we wrocławskim Polskim to powrót Pawła Miśkiewicza na scenę Świebodzkiego dwadzieścia pięć lat po premierze „Immanuela Kanta” Krystiana Lupy.

Opolski spektakl „Los Endemoniados/Biesy” Marcina Wierzchowskiego mówi o gniewie inicjującym każdą rewolucję i o wierze w sens ofiary, która ma rzekomo moc zmieniania świata.

„Płatonow” Bogajewskiej to obraz spauperyzowanego społeczeństwa, żyjącego podobnie jak jego przodkowie: w ubóstwie duchowym, zniewoleniu, w wyniszczającym nałogu.

„Ulisses” Mai Kleczewskiej to kolejny udany spektakl Polskiego w Poznaniu. Dynamiczny, polifoniczny, ekstrawagancki, przeniesiony w lokalne realia, bezlitosny dla wszystkich.

Misterium to życie. Wie o tym dobrze Jarosław Gajewski, który w lubelskiej „Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim” zawarł i smutek, i radość, tragizm, komizm i groteskę.

Igor Gorzkowski wydobywa z powieści Cervantesa wątki eksponujące teatralność wewnętrznego świata protagonisty.

„Srebrny glob” w reżyserii Michała Buszewicza to bardzo śmieszny, a zarazem niesłychanie smutny spektakl o egzystencjalnym i metafizycznym zużyciu.

„Mąż i żona” z Teatru Polonia, często na granicy aktorskiej szarży, ani razu tej granicy nie przekracza. Płynie swobodnie, dając widzom poczucie radości i artystycznej satysfakcji.

Lena Frankiewicz spośród wielu ścieżek interpretacyjnych tekstu Sandry Szwarc wybrała opowieść o rodzinie toksycznej.

„Pani Ka patrzy na morze” we wrocławskim Polskim to powrót Pawła Miśkiewicza na scenę Świebodzkiego dwadzieścia pięć lat po premierze „Immanuela Kanta” Krystiana Lupy.

Opolski spektakl „Los Endemoniados/Biesy” Marcina Wierzchowskiego mówi o gniewie inicjującym każdą rewolucję i o wierze w sens ofiary, która ma rzekomo moc zmieniania świata.

„Płatonow” Bogajewskiej to obraz spauperyzowanego społeczeństwa, żyjącego podobnie jak jego przodkowie: w ubóstwie duchowym, zniewoleniu, w wyniszczającym nałogu.

„Ulisses” Mai Kleczewskiej to kolejny udany spektakl Polskiego w Poznaniu. Dynamiczny, polifoniczny, ekstrawagancki, przeniesiony w lokalne realia, bezlitosny dla wszystkich.

Misterium to życie. Wie o tym dobrze Jarosław Gajewski, który w lubelskiej „Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim” zawarł i smutek, i radość, tragizm, komizm i groteskę.

ul. Zygmunta Wróblewskiego 6
31-148 Kraków
Ciasteczko Google Analytics służy do rozróżniania użytkowników na potrzeby gromadzenia informacji na temat odwiedzin na stronie. Ten plik ciasteczko pomaga nam identyfikować obszary witryny, które wymagają udoskonalenia. Plik ciasteczko _ga nie pozwala na identyfikację osobową użytkownika, ponieważ nie są śledzone żadne informacje ani dane osobowe.
Ciasteczko Google Analytics służy do rozróżniania użytkowników na potrzeby gromadzenia informacji na temat odwiedzin na stronie. Ten plik ciasteczko pomaga nam identyfikować obszary witryny, które wymagają udoskonalenia. Plik ciasteczko _ga nie pozwala na identyfikację osobową użytkownika, ponieważ nie są śledzone żadne informacje ani dane osobowe.

akademia@majkijezowskiej.com

+48 666 686 333






Zamknięci w klatce daty urodzenia czy grupa zróżnicowana wiekowo



Strona główna » Blog » Zamknięci w klatce daty urodzenia czy grupa zróżnicowana wiekowo
Kreatywny Kalendarz Rodzica i Nauczyciela — wrzesień 2022
Kreatywny Kalendarz Rodzica i Nauczyciela — sierpień 2022
Kreatywny Kalendarz Rodzica i Nauczyciela — lipiec 2022
Odporni Mentalnie – rozgrywka live między Beatą Kaczor i Marzeną Fenert

© Copyright Akademia Edukacji i Rozwoju Majki Jeżowskiej - All Rights Reserved 2022

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Rozumiem i Wyrażam Zgodę Dowiedz się więcej

Na Skrzydłach Pasji - jedyny taki kurs dla rodziców tylko do 18 września w cenie 99 zł!
Przyjrzyjmy się temu kto nas w życiu otacza? Czy są to osoby wyłącznie z naszego rocznika i tylko te zbliżone do nas wiekiem? Czy wśród naszych bliskich, rodziny, przyjaciół, znajomych, są jednak osoby starsze i młodsze od nas? Czy ich wiek jest decydentem naszych relacji? Przyjrzyjmy się temu czy, a może jak, obecność osób będących w różnych wieku wpływa na nas i na nasze życie? Zastanawialiście się kiedyś nad tym? Ja nie…bo to takie normalne i naturalne, że otaczają nas osoby w różnym wieku. Przyjrzyjmy się zatem temu, co system, który sami wymyśliliśmy, robi naszym dzieciom? Zamykamy nasze dzieci w tych samych grupach wiekowych w żłobku, w przedszkolu a później w szkole i na studiach dziennych . Dopiero na studiach zaocznych mamy mieszane grupy. Łączymy ze sobą te same roczniki (plus, minus rok) i co dzięki temu otrzymujemy?
Na pewno ułatwia to prowadzenie zajęć dla prowadzącego. Bo o wiele większe umiejętności wymagana od prowadzących grupa zróżnicowana wiekowo, umiejętnościowo i pod względem wiedzy.
To połączenie na pewno generuje olbrzymie poczucie konkurencyjności, porównań i ocen. Odbiera rozwój empatii, postawy opiekuńczej, motywacji wewnętrznej i tolerancji. Inaczej jest gdy grupa jest zróżnicowana wiekowo.
Czy przebywanie w przedszkolu czy też szkole w grupach/klasach z dziećmi młodszymi uwstecznia te starsze? Absolutnie nie! Krąży mylne przekonanie o tym, że tak właśnie jest…
Zacytuję Celine Alvarez , autorkę eksperymentu opartego na naturalnych prawach rozwoju i nauki dziecka.
„Dzieci w grupie zróżnicowanej wiekowo w naturalny sposób przyjmują wobec siebie postawę pedagogiczną, wzajemnie wskazują sobie drogę do eksplorowania świata, wymieniają się wiedzą i doświadczeniami w dostosowany do swoich potrzeb sposób. Uczą się wzajemnie i przyjmują naukę od innych, nie zdając sobie z tego sprawy, ponieważ dzieje się to w sposób nieformalny. Dzieci starsze dzieląc się wiedzą z młodszymi w nadzwyczajny sposób utrwalają sobie własne umiejętności, ich obwody neuronalne uaktywniają się, a wiedza silnie się umacnia” Zróżnicowanie wiekowe pozwala w o wiele bogatszy sposób konfrontować się różnymi zachowaniami, ułatwia budowanie relacji, co będzie mieć ogromne znaczenie w przyszłości. Przyczynia się do rozwoju emocjonalnego i społecznego. „Przebywanie w grupach zróżnicowanych wiekowo generuje życzliwość i poczucie bezpieczeństwa, na ich fali dzi
Cudowny seks ze złotowłosą Sophia Lynn
Na pieska z ładne opaloną brunetką
Ojciec chłopaka nadziewa brawurową czirliderkę