Зачем мы строим библиотеки?

Ողջույն։ Տեքստը երկլեզվանի է, հուսով եմ, կընթերցեք մինչև վերջ։ Ռուսերենից հայերեն թարգմանելու համար շնորհակալ եմ David Dadalyanին։

Это двуязычный пост, за перевод моего текста спасибо David Dadalyan. Надеюсь, вы дочитаете его до конца.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

На нашей узкой и тихой ереванской улице, где едва-едва разъезжаются две машины, у нас есть сосед. Семья у него большая, и у них несколько личных автомобилей. Да и гости там часто бывают. Мы живем здесь уже третий год, прямо напротив друг друга. И все это время сосед, его дети, его гости постоянно, практически ежедневно своими машинами перекрывают нам въезд во двор. Вначале казалось, что это случайно. Потом стало понятно, что не совсем. Я попробовал радикальные меры – перекрыл им въезд. Они извинились, убрали машины…до следующего дня. Признаться, даже долго думал над тем, чтобы сломать им, например, зеркало. Сдержался. Потом перестал злиться. Теперь просто звоню, прошу убрать машину. Всегда прибегают, убирают. Еще и удивленно спрашивают – МЕШАЕТ?

Մեր նեղ և խաղաղ երևանյան փողոցում, որը հազիվ է տեղավորում միաժամանակ երթևեկող երկու մեքենա՝ մի հարևան ունենք։ Ընտանիքը բազմանդամ է և նրանցից յուրաքանչյուրն անձնական ավտոմեքենա ունի․ հաճախ նաև հյուրեր են ընդունում` սեփական ավտոմեքենաներով։ Այս երեք տարիների ընթացքում, որ ապրում ենք դեմ դիմաց, հարևանս, նրա ընտանիքի անդամներն ու հյուրերը գրեթե ամեն օր, իրենց մեքենաներով փակում են բակի մուտքը։ Սկզբում թվում էր, թե դա զուտ պատահականություն է, հետո պարզ դարձավ, որ ոչ այնքան։ Սկզբում մոտեցումս արմատական էր․ փակեցի մուտքը, որից հետո նրանք ներողություն խնդրեցին և մեքենաները տարան․․․․մինչև հաջորդ օրը։ Խոստովանեմ, նույնիսկ մտածել եմ ջարդել, օրինակ, ապակիները․ զսպեցի ինձ, իսկ ավելի ուշ դադարեցի ջղայնանալ։ Հիմա ուղղակի զանգահարում եմ և խնդրում հեռացնել մեքենան։ Միշտ գալիս, հեռացնում, անգամ զարմացած հարցնում են՝ խանգարո՞ւմ է։

Недалеко от них – другой сосед. Такая богатая ереванская семья, на четыре человека три дорогие машины, огромный дом с огромным гаражом. Каждое утро отец и сын семейства выезжают из гаража. Не знаю, по гороскопу или как-то еще, но машину они утром выбирают всегда ту, которая стоит в дальнем конце гаража. То есть как в старом скетче «открывает кошелку, достает сумочку». Выкатывается первая машина, встает посередине дороги. Выкатывается вторая машина, встает там же. Выкатывается третья, счастливая выбранная машина и тоже встает посреди улицы. Затем неторопливая обратная процедура.

Все это я вынужденно наблюдаю вот уже третий год. И, поверьте, не такие они плохие люди. Всегда здороваются, предлагают для разворота на нашей маленькой улице заезжать в их гараж (еще бы, там можно хоккейный каток залить), зимой, в снег, посыпают дорогу песком и все такое. Просто они не привыкли думать о других.

Նրանցից ոչ հեռու մի ուրիշ հարևան է ապրում: Երևանյան հարուստ ընտանիք․ ունեն երեք մեքենա՝ չորս մարդու համար, հսկայական տուն` հսկայական ավտոտնակով: Ամեն առավոտ, ընտանիքի հայրն ու որդին մեքենաները դուրս են հանում ավտոտնակից: Չգիտեմ, հորոսկոպո՞վ կամ ինչ-որ այլ տրամաբանությամբ, բայց ամեն առավոտ նրանք ընտրում են հենց այն մեքենան, որը գտնվում է ավտոտնակի ամենավերջում: Այս ամենը տեսելիս, ակամայից հիշում եմ մի հին սկետչ, որտեղ ասվում է. «բացում է դրամապանակը, հանում պայուսակը»: Առաջին մեքենան դուրս է գալիս, կանգնում ճանապարհի կեսին, ապա երկրորդը՝ նույն տեղում։ Երրորդ՝ հաջողությամբ ընտրված մեքենան դուրս է գալիս և նույնպես կանգնում փողոցի միջնամասում: Այնուհետև հակառակ գործընթացը։

Արդեն երրորդ տարին է հետևում եմ այս ամենին․ստիպված։ Հավատացեք, նրանք այնքան էլ վատ մարդիկ չեն․ միշտ բարևում են, ձմռանն ավազ են շաղ տալիս, երբ ճանապարհը սարցակալած է, շրջադարձ կատարելու համար առաջարկում մտնել իրենց ավտոտնակ (իհարկե, այդտեղ հնարավոր կլիներ, նույնիսկ, հոկեյի դաշտ կառուցել) և այլն։ Չէ, պատասխանը շատ պարզ է` ուղղակի նրանք սովոր չեն ուրիշների մասին մտածել։

Такие небольшие истории можно долго писать – о том, например, как водитель автобуса всегда останавливается вне остановки. Или что он курит за рулем и считает это нормой. Или о тех, кто курит в лифте общественных зданий. О тех, кто, несмотря на очередь, заходит в магазин, уверенным шагом подходит к кассе и просить быстро ему продать пачку сигарет. О тех, кто паркует свои машины на/у пешеходного перехода, у пандуса, на тротуаре. О тех, кто в городе моргает фарами, требуя уступить ему дорогу, хотя ты и так едешь на максимально возможной скорости. О тех, кто на загородной трассе всегда едет с дальним светом. О тех, кто не пристегивается в машине и не пристегивает своих детей. О тех, кто кидает мусор где попало. О тех, кто заставляет сотрудников работать в выходные без их согласия и дополнительной оплаты. О тех, кто ночью запускает салют. О тех, кто едет с громко включенной музыкой в три часа ночи. О тех, кто считает нормой насилие над женщиной или детьми. О тех, кто живет по дворовым понятиям, а не по закону. Так можно писать бесконечно.

Այսպիսի կարճ պատմությունները շատ են․ կարելի է օրինակ բերել ավտոբուսի վարորդներին, որոնք կանգնում են կանգառից դուրս կամ ծխում վարելիս՝ համարելով դա նորմալ երևույթ, մարդկանց, որոնք ծխում են հասարակական շինությունների վերելակներում, որոնք անտեսելով հերթը մտնում են խանութ, վստահ քայլերով մոտենում դրամարկղին և խնդրում, որ իրենց մի տուփ ծխախոտ վաճառեն, որոնք կանգնեցնում են մեքենաները հետիոտնային անցումների վրա կամ շատ մոտ, թեքահարթակների դիմաց կամ մայթերին, որոնք միացնում են մեքենաների լուսարձակները, խնդրում ճանապարհ տալ, անգամ այն դեպքում, երբ վարորդն արդեն թույլատրելի առավելագույն արագությամբ է վարում, որոնք ամրագոտի չեն կապում, չեն ամրակապում իրենց երեխաներին, որոնք նետում են աղբը որտեղ պատահի, որոնք ստիպում են աշխատակիցներին աշխատել նաև ոչ աշխատանքային օրերին՝ առանց վերջիններիս համաձայնության և լրացուցիչ վարձատրության, որոնք գիշերները հրավառություն են անում, որոնք բարձր երաժշտությունը միացրած մեքենա են վարում՝ գիշերվա ժամը երեքին, որոնք նորմալ են համարում կանանց և երեխաների հանդեպ բռնությունը, որոնք հարգում են «փողոցային հասկացությունները», բայց ոչ օրենքը։ Այսպես կարելի է անվերջ թվարկել։

Я долго думал над этим – почему в Армении многим людям настолько плевать на окружающих? Почему они живут по принципу «мне хорошо, остальное не важно»? Вначале мне казалось, что так себя ведут только более успешные (богатые). Но затем понял, что так ведут себя все или почти все. Проблема, на мой взгляд, в крайне низкой культуре и уровне общества. Цивилизованные люди так себя не ведут.

Когда я пишу эти строчки, в Армении проходят несколько фестивалей и ивентов с электронной музыкой. Посмотрите комментарии под лайвами с этих мероприятий. Посмотрите, оглянитесь – люди, которые на полном серьезе это пишут – живут среди нас. Более того – их намного больше, чем людей здравомыслящих.

Ես շատ երկար եմ մտածել այս մասին․ ինչո՞ւ է, որ Հայաստանում ապրող մարդկանց մեծամասնությունը թքած ունի իր շրջապատի վրա, ինչո՞ւ են նրանք ապրում «ես ինձ լավ եմ զգում, մնացածը կարևոր չէ» սկզբունքով։

Սկզբում ինձ թվում էր, թե այդպես իրենց պահում են ավելի հաջողակները(հարուստները)։ Հետագայում հասկացա, որ այդպես ապրում են բոլորը կամ՝ գրեթե բոլորը։ ։ Ըստ իս, խնդրի արմատները պետք է փնտրել հասարակության մշակութային և այլ արժեքների զարգացվածության աստիճանի մեջ, քանի որ քաղաքակիրթ մարդիկ նման կերպ չեն վարվում։

Վերջերս Հայաստանում մի քանի փառատոններ տեղի ունեցան, որոնց թվում էր նաև էլեկտրոնային երաժշտության փառատոնը։ Առաջարկում եմ պարզապես կարդալ մարդկանց մեկնաբանությունները նշված միջոցառման ուղիղ եթերների տակ։ Նայեք Ձեր շուրջը, մարդիկ, ովքեր գրում են այդ մեկնաբանությունները, ապրում են մեր կողքին, մեզ հետ։ Ավելին, նրանք շատ ավելի շատ են, քան առողջ մտածելակերպ ունեցողները։

Можно долго заниматься самолюбованием, считать нас самой великой и хорошей нацией, единственно правильной и бесконечно христианской. А можно посмотреть вокруг, посмотреть в зеркало и честно признаться: мы давно уже превратились в крайне отсталое, бесконечно безграмотное и деградирующее общество. Можно сидеть в красивых ереванских кафешках Каскада и думать, что вся Армения такая прекрасная, с хипстерами и туристами. А можно выезжать в регионы и убедиться, КАК У НАС ВСЕ ПЛОХО. Можно увидеть, какое у нас общество на самом деле: с крайне консервативными, уродливыми понятиями о жизни, о добре и зле.

Да, пост про библиотеки. Скоро будет.

Կարելի է երկար զբաղվել ինքախաբեությամբ, համարել մեզ ամենահզոր և ամենալավ ազգը, միակ ճշմարիտ և իրական քրիստոնիաները։ Կամ ուղղակի պետք է նայել շուրջբոլորը, հայելու մեջ և անկեղծ խոստովանել․ մենք վաղուց դարձել ենք չափազանց հետամնաց, անգագետ և հետըթաց ապրող հասարակություն։ Կարելի է նստել կասկադի գեղեցիկ սրճարաններից մեկում և երևակայել, որ Հայաստանը չքնաղ երկիր է՝ հիփսթերներով և զբոսաշրջիկներով։ Կարելի է նաև ուղևորվել շրջաններ և համոզվել, թե ՈՐՔԱՆ ՎԱՏ Է ԱՄԵՆ ԻՆՉ։ Կարելի է տեսնել, թե ինչպիսինն է մեր հասարակությունն իրականում․ ծայրահեղ պահպանողական, կյանքի, չարի և բարու մասին անհեթեթ պատկերացումներով։

Այո, գրադարարանների մասին է մասին նյութը․ հիշում եմ, շուտով կլինի։

Прошел уже год после армянской революции. Волшебства не случилось, оно и не должно было случиться. Не может народ, который активно и успешно деградирует уже много лет, внезапно стать законопослушным, умным, начитанным, хорошим. Несколько десятилетий подряд в стране активно уничтожается нормальное образование, выросло несколько поколений людей с изуродованным представлением о хорошем и плохом.

Раньше я думал, что есть шанс изменить старших, зрелых людей. Что можно повлиять на их психологию, на поведение. Сейчас почти уверен – это невозможно. Кто бы ни пришел к власти в Армении, страна будет такая же или примерно такая же. Народ другой не завезем, взрослых уже не поменяем. Для нас единственный шанс – менять детей. Точнее, если хотите, дать им шанс быть лучше, чем мы.

Հայաստանում տեղի ունեցած հեղափոխությունից մեկ տարի է անցել Հրաշք տեղի չունեցավ և այնպես էլ չէ, որ պետք է տեղի ունենար։ Հասաևակությունը, որն արդեն տարիներ շարունակ ակտիվորեն բռնել է հետընթացի ճանապարհը, միանգամից չի կարող դառնալ օրինապաշտ, խելացի, բանիմաց և քաղաքակիրթ։ Տասնամյակներ շարունակ երկրում համառորեն վերացրել են նորմալ կրթությունը, մի քանի սերունդ արդեն իսկ մեծացել է բարու և չարի մասին անհեթեթ պատկերացումներով։

Առաջ ես մտածում էի, որ հնարավոր է փոխել ավագ սերնդի ներկայացուցիչների և տարեցների մտածելակերպը, որ հնարավոր է ազդել նրանց վարքի և հոգեբանության վրա։ Այժմ, գրեթե վստահ եմ, որ դա անհնար է։ Ով էլ որ լինի իշխանության ղեկին, երկիրը լինելու է նույնը կամ՝ գրեթե նույնը։ Այլ ժողովուրդ չենք կարող ունենալ, ավագ սերնդին էլ չենք կարող «փոխել»։ Մեր միակ շանսը երեխաներին փոխելն է։ Ավելի կոնկրետ, եթե ցանկանում եք, հնարավորություն տալ նրանց լինել ավելի լավը, քան մենք ենք։

Посмотрите на фотографию: как вы думаете, ребенок, который учится в таких условиях, может потом что-то ценное дать стране? А в таких (фото 7)? Бесконечно тяжелые условия в школах, отсутствие нормальных, современных методов преподавания, бесчеловечные туалеты, отсутствие нормальных книг, техники, да даже стульев нормальных! И мы надеемся, что у нас будет все хорошо?

Նայեք լուսանկարին։ Ի՞նչ եք կարծում, երեխան, ով սովորում է այս պայմաններում, կարո՞ղ է երկրի զարգացման մեջ որևէ արժեքավոր ներդրում անել։ ։ Ի՞սկ այսպիսի (տես 7-րդ լուսանկարը)։

Աննկարագրելի բարդ պայմաններ դպրոցներում, ժամանակակից կրթական մոտեցումների բացակայություն, հակահիգիենիկ զուգարաններ, նորմալ գրականության, նյութական և տեխնիկական միջոցների բացակայություն․ անգամ նորմալ աթոռներ չկան։ Եվ մենք կարծում ենք, որ մեզ մոտ ամեն ինչ լա՞վ կլինի։

Вот теперь точно про библиотеки. Будет много пафоса, держитесь за стулья.

Год назад мы с Arusik Zeynalyan открыли первую библиотеку в Амракице, недалеко от Степанавана. Примерно в это же время к нам примкнул Самвел Чобанян (Samvel Chobanyan), мы создали Գրադարակ Գրադարաններ ՀԿ / Gradarak Libraries NGO и начали развивать проект. Позже к нам подключился еще и David Dadalyan.

Այ հիմա իսկապես գրադրանների մասին։ Ամուր բռնվեք աթոռից, որ պաթոսի մեծ քանակությունից չնկնեք։

Մեկ տարի առաջ, Արուսիկի հետ բացեցինք առաջին գրադարանը` Ամրակիցում՝ Ստեփանավանից ոչ շատ հեռու։ Մոտավորապես նույն ժամանակահատվածում մեզ միացավ նաև Սամվել Չոբանյանը, մենք հիմնադրեցինք Գրադարակ Գրադարաններ ՀԿ / Gradarak Libraries NGO և սկսեցինք իրականացնել նախագծեր։։ Հետագայում մեզ միացավ նաև Դավիթ Դադալյանը։

Итак. Для чего мы строим библиотеки? Для того, чтобы дети читали книги? Поверьте, книги там настолько второстепенны, насколько это вообще возможно в библиотеках. Строя и развивая наши библиотеки (а на самом деле – общественные центры), мы пытаемся раскрыть детей по-новому. Заставить их взглянуть на мир иначе, понять, что мир гораздо больше, чем их деревня, их область или вся Армения. Мы пытаемся воспитать поколение детей, которое думает шире, для которых успех в Армении значит ничто, для которых единственным успехом может быть успех глобальный. В наших библиотеках мы стараемся сформировать нового человека – человека, неограниченного в своих мыслях и поведении.

Այսպես։ Ինչո՞ւ ենք մենք ստեղծում գրադարաններ։ Որպեսզի երեխաներն ավելի շատ ընթերցե՞ն։ Հավատացեք, գրքերն այստեղ երկրորդական դեր են խաղում։ Կառուցելով և զարգացնելով մեր գրադարանները(իրականում հասարակական կենտրոնները), մենք փորձում ենք նորովի բացահայտել երեխաներին, «ստիպել» նրանց այլ կերպ նայել կյանքին, հասկանալ, որ աշխարհն ավելին է, քան իրենց գյուղը, շրջանը կամ ամբողջ Հայաստանը։ Մենք փորձում ենք ընդլայնել երեխաների մտահորիզոնը, դաստիարակել մի սերունդ, որի ներկայացուցիչների համար Հայաստանում հաջողակ լինելը գրեթե ոչինչ է, որի համար միակ հաջողությունը համաշխարհային մակարդակում ձեռք բերվածն է։ Մեր գրադարաններում մենք փորձում ենք ձևավորել «նոր» սերունդ, սերունդ, որի ներկայացուցիչներն իրենց մտքերում և վարքում սահմաններ չեն ունենա։

Что-то у нас уже получается, что-то пока не очень. Мы стараемся и будем стараться дальше.

Мы с радостью выслушиваем советы, меняемся, учимся на своих ошибках. И очень хотим в течение трех лет достичь первой цели: по библиотеке в каждом регионе Армении. Спустя год после открытия первой библиотеки у нас их уже три. Совсем недавно мы открыли библиотеки в Мовсесе и в Драхтике. И очень надеемся, что к концу года откроем еще две.

Каждая такая библиотека стоит от 15 до 20 тысяч долларов. Зависит от состояния комнаты, ее размеров и тд.

Որոշ բաներ մեզ մոտ արդեն ստացվում է, որոշ բաներ՝ դեռ ոչ։ Մենք փորձում ենք և շարունակելու ենք փորձել․ հաճույքով լսում ենք խորհուրդներ, փոխվում ենք, սովորում մեր իսկ սխալների վրա, և շատ ենք ցանկանում առաջիկա երեք տարիների ընթացքում Հայաստանի բոլոր մարզերում առնվազն մեկ գրադարան ունենալ։

Առաջին գրադարանի բացումից մեկ տարի անց, արդեն ունենք երեքը։ Վերջերս բացեցինք գրադարաններ Մովսեսում և Դրախտիկում, և հույս ունենք, որ ևս երկուսը կունենանք՝ մինչև տարվա վերջ։

Յուրաքանչյուր այդպիսի գրադարանի արժեքը կազմում է մոտ 15-20 հազար ԱՄՆ դոլար՝ կախված սենյակի պայմաններից, չափերից և այլն։

Немного о деньгах. Все, что мы пока делаем, носит исключительно благотворительный характер. Мы не зарабатываем, не тратим деньги впустую. Зачастую вкладываем свои собственные. Единственные наши траты – зарплата бухгалтеру (65000 др в месяц) и главе нашего НКО 100 000 др включая налоги(закон обязывает платить зарплату хотя бы одному человеку). И иногда на транспорт, чтобы доехать до деревень. Строительство и развитие библиотек отнимает очень много сил и времени, но мы с удовольствием будем это делать еще и еще.

Часто спрашивают, откуда мы берем деньги?

Я всегда отвечаю: мы хорошие, нам их дают. Честно, я не знаю никаких секретов «как уговорить людей дать нам денег на новую библиотеку». Я просто верю, что если ты делаешь что-то ценное, деньги сами находят тебя. Я могу рассказать много историй о том, как случайные люди узнают о нас и перечисляют средства для будущих библиотек. Например, одна девушка, узнав о наших библиотеках, решила вместо подарков на свой день рождения отправить деньги нам и предложила гостям тоже скинуться. И переслала нам 80000 рублей (примерно 1200 долларов). Или вот мужчина из Москвы, узнав о нашем проекте, расспросил обо всем, потом купил для библиотеки в Драхтике ноутбук, проектор с экраном и кучу новых хороших книг.

Մի փոքր ֆինանսական հատվածի մասին։ Այն ամենը, ինչ իրականացնում ենք, կրում է բացառապես բարեգործական բնույթ։ Մենք գումար չենք աշխատում և անիմաստ ծախսեր չունենք։ Մեր հիմնական ծախսերը հաշվապահի և կազմակերպության ղեկավարի աշխատավարձերն են՝ 65000 և 100000 դրամ, ներառյալ հարկերը (օրենքը պարտադրում է ունենալ առնվազն մեկ վարձու աշխատող)։ Եվ երբեմն տրանսպորտային ծախսեր, որպեսզի հասնենք գյուղեր։Գրադարանների շինարարական և զարգացման աշխատանքները բավականին էներգատար և ժամանակատար է, բայց մենք ստեղծում ենք և շարունակելու ենք ստեղծել ավելին ։

Հաճախ մեզ հարցնում են, թե որտեղից ենք մենք գումար գտնում։ Միշտ պատասխանում եմ, որ մենք լավն ենք, մեզ ուղղակի տալիս են։ Անկեղծ ասած, ես որևէ գաղտնիքի և հմտության չեմ տիրապետում, թե ինչպես համոզել մարդկանց ֆինանսավորել նոր գրադարանի կառուցումը։ Ես ուղղակի հավատում եմ, որ եթե դու ինչ որ արժեքավոր բան ես անում, գումարներն են գտնում քեզ։ Ես կարող եմ Ձեզ շատ պատմություններ պատմել, այն մասին, թե ինչպես են պատահական մարդիկ տեղեկանում մեր մասին և գրադարանների համար նվիրատվություն անում ։ Օրինակ` մի աղջիկ, տեղեկանալով մեր գրադարանների մասին, որոշել էր իր ծննդյան նվերների փոխարեն ուղարկել մեզ գումարը՝ առաջարկելով նույնը նաև իր ընկերներին։ Արդյունքում հավաքվել էր 80 000 ռուբլի (մոտ 1200 ԱՄՆ դոլար)։ Մի տղամարդ էլ, ով ապրում է Մոսկվայում, տեղեկանալով մեր ծրագրի մասին` մի քանի հարցեր տալուց հետո Դրախտիկի գրադարանի համար գնեց նոութբուք, պրոեկտոր, էկրան և մի շարք հետաքրիր գրքեր։

Как мы строим библиотеки.

Ինչպե՞ս ենք մենք կառուցում գրադարանները։

Благодаря нашему Самвелу и ZOOM GRAPHICS у нас теперь есть красивый сайт, gradarak.am

Сначала мы принимаем заявки на него по будущим локациям библиотек. Далее внутри команды выбираем несколько заявок, выезжаем на места, знакомимся с условиями, с людьми (они важнее всех. Мы всегда ориентируемся на людей), затем выбираем окончательно локацию. Делаем проект, считаем бюджет, собираем средства и начинаем строить.

Мы всегда стараемся привлечь к строительству (ремонту) наших библиотек местных строителей и производителей, если это возможно. Да, мы сталкиваемся с проблемами: строители часто делают ужасные ошибки, у них не хватает квалификации, зачастую это люди, которые не могут простые чертежи читать, но нам кажется, что привлекая их к строительству, мы тем самым привязываем жителей деревни к своей библиотеке.

Մեր Սամվելի և ZOOM GRAPHICS-ի շնորհիվ ունենք գեղեցիկ կայք՝ www.gradarak.am.

Կայքի միջոցով հայտեր ենք ստանում, ապա թիմով ընտրում դրանցից մի քանիսը, այցելում նշված վայրեր, ծանոթանում պայմաններին, մարդկանց (նրանք ամենակարևորն են, մենք միշտ «կողմնորոշվում» ենք մարդկանցով) ապա ընտրում վերջնական տեղը։ Նախագծում ենք ծրագիրը, հաշվարկում բյուջեն, հավաքագրում միջոցները և սկսում կառուցել։

Մենք միշտ փորձում ենք շինարարական աշխատանքներում ներգրավել տեղացի շինարարներին ու արտադրողներին։ Այո, մենք խնդիրների նույնպես բախվում ենք․ շինարարները հաճախ սարսափելի սխալներ են թույլ տալիս, բավականաչափ մասնագիտացված չեն, հաճախ ուղղակի մարդիկ են, ովքեր չեն կարողանում անգամ պարզ գծագրեր կարդալ, բայց մեր կարծիքով, նրանց ներառումը որոշ չափով ազդում է տեղաբնակների և գրադարանի միջև ամուր կապի ստեղծման վրա։

Потом покупаем технику, книги, учим детей и взрослых пользоваться библиотекой и запускаем ее. У нас есть огромные планы по развитию библиотек, но пока не хватает на это ни рук, ни денег. Но мы надеемся и на вас, и на удачу. Мы очень хотим постоянно проводить в библиотеках мастер-классы, воркшопы, кинопоказы и все такое. Все это и сейчас происходит, но скорее спонтанно.

Сейчас мы в очередной раз открыты для новых заявок. Примерно до конца мая будем собирать заявки, потом выберем новую локацию, сделаем проект... а дальше вы знаете.

И мы очень хотим, чтобы вы поддержали нас финансово. На нашем сайте уже есть возможность отправить нам деньги из любой точки планеты. Пожалуйста, воспользуйтесь ею)

Շինարարական աշխատանքների ավարտից հետո ձեռք ենք բերում գրքերը, տեխնիկան, սովորեցնում ենք երեխաներին և մեծերին օգտվել գրադարանից և վերջապես՝ մեկնարկում ենք։

Գրադարանների զարգացման հսկայածավալ պլաններ ունենք, բայց դրա համար անհրաժեշտ ձեռքերն ու գումարները բավարար չեն։ Շատ ենք ցանկանում գրադարաններում մշտապես կազմակերպել աշխատաժողովներ, ֆիլմի դիտում-քննարկումներ և այլ հետաքրքիր միջոցառումներ։ Այս ամենն այժմ նույնպես տեղի է ունենում, բայց հաճախ՝ չպլանավորված։

Այժմ, հերթական անգամ, մենք բաց ենք նոր հայտերի համար։ Մինչև մայիս ամսվա ավարտը մենք կհավաքագրենք հայտերը, ապա կընտրենք գրադարանի վայրը, կնախագծենք ծրագիրը․․․դե մնացածը դուք արդեն գիտեք։

Մենք հույս ունենք ստանալ նաև Ձեր ֆինանսական աջակցությունը։ Մեր կայքի միջոցով արդեն հնարավորություն ունեք փոխանցել ցանկացած չափի գումար՝ մոլորակի յուրաքանչյուր կետից։ Խնդրում ենք, օգտվեք հնարավորությունից։)

https://www.gradarak.am/, а далее на сердечко. Совсем скоро откроем русскую и английские версии сайта.

Спасибо

Շնորհակալություն