Я аддам сябе да апошняга слова

«Я хачу ёй прызнацца... Толькі вось як?  Як зрабіць усё так, каб не сапсаваць сяброўства? Як не нашкодзіць сабе і ёй?  Як потым глядзець ёй у вочы, калі яна не адкажа ўзаемнасцю? Мне патрэбен штуршок, трыгер, падахвочванне да дзеяння...» - напісала школьніца ў сваім асабістым дзённіку, закрыла яго, сабрала рэчы, лягла спаць, рыхтуючыся пайсці заўтра ў школу. Навогул, яна адчувала сябе крыху дрэннавата, але заўтра павінен быў адбыцца ўрок, які вяла тая, каму быў прысвечаны нядаўні запіс у дзённіку.

Лера была закаханая ў сваю настаўніцу ўжо не першы год. Спачатку заліпала на знешнасць, а потым яны пачалі камунікаваць. І дзяўчына яшчэ мацней закахалася… Яны нават перайшлі на ты - сталі добрымі сяброўкамі. Пілі гарбату на перапынках, абмяркоўвалі іншых настаўнікаў і вучняў, перайшлі са школьных тэм для гутарак на больш асабістыя, ліставаліся.

Лера свяцілася ад шчасця ўвесь апошні час - іх сяброўства стала яшчэ бліжэйшым, прычым першы крок зрабіла сама настаўніца. Толькі вось Валерыя душыла ў сабе пачуцці, старалася максімальна не гаварыць на тэмы, якія датычыліся кахання і стасункаў, але Маргарыта ўсё часцей спрабавала вывесці вучаніцу на гэтую размовы размову…

 У той дзень дзяўчыны сядзелі ў Рыты ў кабінеце, гутарылі, распіваючы гарбату.  Лера лунала ў аблоках, разглядаючы настаўніцу.

 - Рыт, а табе казаў хто-небудзь, што ты вельмі прыгожая? Калі не казалі - скажу я, - усміхаючыся вымавіла Валерыя, пераводзячы погляд з акуратнага каштанавага карэ на зялёныя вочы і прамы нос.

 — Ты будзеш не першай, але ад цябе гэта асабліва прыемна чуць… — дзвярная ручка затрэслася і настаўніца замоўкла на секунду, — У мяне няма ўрока і я паняцця не маю, хто гэта можа быць, але ён дастаткова настойлівы…

 Рыта паднялася з крэсла, падышла да дзвярэй і адчыніла, што стала вялікай памылкай - мужчына за дзвярыма схапіў дзяўчыну і прыставіў ствол да яе галавы.

— Зрабі са мной што заўгодна, але яе не чапай! Ну хочаш - страляй, хочаш - парэж мне вены, хочаш - урэж у маё сэрца нож!  Я аддам сябе да апошняга слова, да апошняй кроплі крыві, да апошняй усмешкі, да думкі апошняй, да апошняга ўздыху! - Лера ўскочыла з месца і кінулася на мужчыну, - Калі ласка, не чапай яе. Забей лепш мяне!

Адзінаццацікласніца замоўкла, набрала ў лёгкія пабольш паветра і працягнула: яшчэ ўчора яна прасіла ў сусвету штуршка, трыгера, а сёння атрымала гэта.

 - Мне не балюча, не страшна, не сорамна, мне начхаць на сябе, я гатовая на ўсё што заўгодна, абы яна засталася жывая! Маё сэрца і так пакрыецца радыеактыўным пылам, калі зараз памру не я… Я кахаю яе, чуеш?! Хоць што мне табе казаць, ты вядома ж той прыдурак, індык, ідыёт не здольны кахаць!  — яе голас зрываўся на крык і лямант, яна шалёнымі вачыма глядзела прама ў вочы тэрарыста, не адчуваючы ні кроплі страху за ўласнае жыццё. Не, вядома, дзесьці ў глыбіні душы, яна ведала і разумела, што робіць зусім вар'яцкія рэчы, але менавіта зараз, менавіта ў гэтую хвіліну, менавіта ў гэтым пакоі яна паслала інстынкт самазахавання далёка і надоўга. І толькі да моманту, калі яна загаварыла пра пачуцці яе голас ледзь заціх, яна зірнула ў вочы сваёй каханай, - Я кахаю цябе, мілая, ведай, і кахала заўсёды, ты прабач мяне, дурніцу безмозглую, але я, праўда, не змагу без  цябе…

Тэрарыст адпусціў настаўніцу, якая захлыналася ў слёзах і направіў ствол на ўпэўненую і самаахвярную Валерыю. Маргарыта заплакала мацней, ад страху забіваючыся пад стол.

 - Ну што ж ты, ідыёт, устаў як укапаны, страляй! Ну давай жа страляй! Адпусці яе і прыкончы ўжо ў канцы канцоў мяне!  - скончыўшы прызнанне, Лера зноў сарвалася на крык, раздаўся стрэл, за ім яшчэ адзін, але яго яна ўжо не чула, яна праўда загінула ў той дзень, у тым кабінеце, у той школе.  Побач з той і за тую, якую кахала больш за жыццё.

Яна не даведаецца, што ў выніку нападу тэрарыстаў на звычайную сярэднюю школу ў адным з кабінетаў будуць знойдзены два целы. Яе і настаўніцы, толькі Рыту яшчэ паспеюць выратаваць, а Лера памрэ ад страты крыві. Яна так і не даведаецца аб тым, што яе пачуцці былі ўзаемнымі. Яна не ўбачыць слёз Рыты на сваім пахаванні, яны не змогуць пражыць разам доўгае і шчаслівае жыццё. Адна памылка, адна недарэчная выпадковасць зменіць усё. І зараз ужо нічога не выправіць.

У калідоры зусім недалёка ад таго самага кабінета будзе знойдзена яшчэ адно цела - таго самага тэрарыста, які ўласнаручна выпусціў кулю ў грудзі самому сабе. Ён выканаў просьбу дзяўчынкі, не ведаючы які боль даставіў настаўніцы, зусім крыху прамазаўшы.  Ніхто не знойдзе тлумачэнняў яго ўчынку, бо ніхто так і не даведаецца, што адбылося ўнутры кабінета, але рэальная прычына будзе зразумелая чытачу і без лішніх тлумачэнняў. 

Чалавек, які не бачыў ніколі сапраўднага кахання, не здольны да спачування, сваімі рукамі разбурыў сусвет двух людзей, якія маглі б быць шчаслівымі, калі б не дурная выпадковасць у асобе гэтага чалавека. Хоць такое язык з цяжкасцю паварочваецца называць чалавекам… Толькі вось і звер, які загубіў жыцці іншых, таксама не сталёвы і, усведамляючы тое, што нарабіў, ён зразумеў, што не зможа з гэтым жыць далей.

Горад працягне жыць далей сваім звычайным жыццём, у школе прадоўжаць вучыцца дзеці, але на сценах таго самага кабінета на доўгія гады застануцца ўвагнутасці ад дзвюх куль, якія не стануць латаць, на сцяне сярод іншых стэндаў зараз будзе вісець фота вучаніцы, якая загінула ў гэтых сценах. Пра яе будуць памятаць, толькі жыцця ёй гэта не верне.

Рыта зламаецца і зап'е, звольніцца са школы - не зможа вывезці цяжкасці ад усяго, што ёй давялося перажыць. Яна не зможа нікога больш пакахаць і да канца сваіх дзён будзе хадзіць да Валерыі на магілу. І шчаслівай яна ўжо ніколі не будзе. Цяпер сапраўдную радасць ёй прынясе толькі смерць і яна тысячу разоў пашкадуе аб тым, што выжыла...