Woli żeby została w ubraniu

🛑 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Woli żeby została w ubraniu
Henry Morton Stanley’s Unbreakable Will
Czy siła woli to nastrój, który przychodzi i odchodzi? Temperament, z którym się rodzisz (lub nie)? Umiejętność, której można się nauczyć? W książce Siła woli: Rediscovering the Greatest Human Strength psycholog z Florida State University Roy F. Baumeister i dziennikarz New York Times John Tierney twierdzą, że siła woli to zasób, który można odnawiać lub wyczerpać, chronić lub marnować. Ta adaptacja z ich książki przedstawia żelazną determinację Henry’ego Mortona Stanleya w świetle nauk społecznych.
W 1887 roku Henry Morton Stanley wyruszył w górę rzeki Kongo i nieumyślnie rozpoczął katastrofalny eksperyment. Było to długo po jego pierwszej podróży do Afryki, jako dziennikarz amerykańskiej gazety w 1871 roku, kiedy to stał się sławny dzięki odnalezieniu szkockiego misjonarza i zrelacjonowaniu pierwszych słów ich spotkania: „Dr Livingstone, jak mniemam?”. Teraz, w wieku 46 lat, Stanley prowadził swoją trzecią afrykańską ekspedycję. Kierując się w głąb niezbadanego obszaru lasu deszczowego, zostawił część ekspedycji za sobą, by czekać na dalsze dostawy.
Przywódcy tej tylnej kolumny, pochodzący z najznamienitszych rodzin w Wielkiej Brytanii, stali się międzynarodową hańbą. Ci ludzie pozwolili Afrykanom pod ich dowództwem niepotrzebnie ginąć od chorób i trującego jedzenia. Porywali i kupowali młode afrykańskie kobiety. Brytyjski dowódca fortu brutalnie bił i okaleczał Afrykanów, czasami nakazując mężczyznom rozstrzelać lub wychłostać niemal na śmierć za błahe przewinienia.
Podczas gdy Tylna Kolumna szalała, Stanley i przednia część ekspedycji spędzili miesiące walcząc o drogę przez gęsty las deszczowy Ituri. Cierpieli z powodu ulewnych deszczy. Osłabiał ich głód, kaleczyły ropiejące wrzody, obezwładniała malaria i dyzenteria. Zostali zaatakowani przez tubylców z zatrutymi strzałami i włóczniami. Spośród tych, którzy wyruszyli ze Stanleyem w tę wędrówkę do „najciemniejszej Afryki”, jak nazywał tę pozbawioną słońca dżunglę, mniej niż jedna osoba na trzy wyszła z niej razem z nim.
Ale Stanley wytrwał. Jego europejscy towarzysze podziwiali jego „siłę woli”. Afrykańczycy nazywali go Bula Matari, Łamacz Skał. „Dla siebie”, napisał w 1890 roku w liście do The Times, „I lay no claim to any exceptional fineness of nature; ale mówię, zaczynając życie jako szorstki, źle wykształcony, niecierpliwy człowiek, znalazłem moją szkołę w tych bardzo afrykańskich doświadczeń, które są teraz powiedział przez niektórych, aby być w sobie szkodliwe dla europejskiego charakteru.”
W swoich czasach, wyczyny Stanleya zachwycił publiczność. Mark Twain przewidywał: „Kiedy porównuję to, co osiągnąłem w moim wymiernie krótkim życiu, z tym, co on osiągnął w swoim, być może krótszym, efektem jest całkowite zmiecenie dziesięciopiętrowego gmachu mojej samooceny i pozostawienie za sobą jedynie piwnicy.” Anton Czechow widział w Stanleyu „uparte, niezwyciężone dążenie do określonego celu, bez względu na niedostatki, niebezpieczeństwa i pokusy osobistego szczęścia” jako „uosobienie najwyższej siły moralnej”
Ale w następnym stuleciu jego reputacja spadła, gdy historycy skrytykowali jego związek na początku lat 80. XIX wieku z królem Leopoldem II, spekulującym belgijskim monarchą, którego handlarze kością słoniową będą później bezpośrednią inspiracją dla Jądra ciemności Josepha Conrada. Wraz z upadkiem kolonializmu i utratą popularności wiktoriańskiego budowania charakterów, Stanley był przedstawiany jako brutalny wyzyskiwacz, bezwzględny imperialista, który wyrąbał sobie drogę przez Afrykę.
Ale ostatnio pojawił się inny Stanley, niebędący ani odważnym bohaterem, ani bezwzględnym maniakiem kontroli. Ten odkrywca zwyciężył w dziczy nie dlatego, że jego wola była nieposkromiona, ale dlatego, że docenił jej ograniczenia i zastosował długofalowe strategie, które dopiero teraz zaczynają rozumieć badacze społeczni.
Tę nową wersję Stanleya odkrył, odpowiednio, biograf Livingstone’a, Tim Jeal, brytyjski powieściopisarz i ekspert od wiktoriańskich obsesji. W oparciu o tysiące listów i dokumentów Stanleya, które zostały odpieczętowane w ostatniej dekadzie, Jeal stworzył rewizjonistyczne tour de force, Stanley: The Impossible Life of Africa’s Greatest Explorer. Przedstawia on postać z wadami, która wydaje się jeszcze bardziej odważna i ludzka ze względu na swoje ambicje i niepewność, cnotę i oszustwo. Jego samokontrola w dziczy staje się jeszcze bardziej niezwykła, biorąc pod uwagę sekrety, które skrywał.
Jeśli samokontrola jest częściowo cechą dziedziczną – co wydaje się prawdopodobne – to Stanley rozpoczął życie z przeciwnościami losu. Urodził się w Walii jako dziecko niezamężnej 18-letniej kobiety, która miała jeszcze czworo nieślubnych dzieci z co najmniej dwoma innymi mężczyznami. Nigdy nie poznał swojego ojca. Matka porzuciła go dla swojego ojca, który opiekował się nim aż do śmierci, gdy chłopiec miał 5 lat. Na krótko przygarnęła go inna rodzina, ale potem jeden z nowych opiekunów chłopca zabrał go do przytułku. Dorosły Stanley nigdy nie zapomniał, jak w chwili, gdy jego podstępny opiekun uciekł, a drzwi się zatrzasnęły, „po raz pierwszy doświadczył okropnego uczucia całkowitego opustoszenia.”
Chłopiec, noszący wówczas nazwisko John Rowlands, przez całe życie próbował ukryć wstyd przytułku i piętno swojego urodzenia. Po opuszczeniu przytułku, w wieku 15 lat, gdzie zajmował się sprzątaniem i księgowością, a następnie wyjeździe do Nowego Orleanu, zaczął udawać Amerykanina. Nazywał się Henry Morton Stanley i opowiadał, że przyjął to nazwisko od swojego przybranego ojca – fikcji, którego opisał jako miłego, pracowitego handlarza bawełną w Nowym Orleanie. „Moralny opór był u niego ulubionym tematem” – pisał Stanley o swoim zmyślonym ojcu w wydanej pośmiertnie autobiografii. „Mówił, że praktykowanie go dodawało wigoru woli, która wymagała go równie mocno jak mięśnie. Wola musiała być wzmocniona, aby oprzeć się niecnym pragnieniom i niskim namiętnościom, i była jednym z najlepszych sprzymierzeńców, jakich sumienie mogło mieć.” W wieku 11 lat, w przytułku w Walii, już „eksperymentował na woli”, narzucając sobie dodatkowe trudy. „Obiecałem, że nie będę pragnął więcej jedzenia, a żeby pokazać, jak bardzo gardzę żołądkiem i jego bólami, podzielę jeden posiłek z trzech między moich sąsiadów; połowę mojego puddingu z łososia powinienem dać Ffoulkesowi, który cierpiał na łakomstwo, a jeśli kiedykolwiek posiadałbym coś, co wzbudzałoby zazdrość innego, natychmiast bym to oddał.”
Lata później, kiedy Stanley po raz pierwszy dowiedział się o niektórych okrucieństwach i grabieżach Tylnej Kolumny, zanotował w swoim dzienniku, że większość ludzi błędnie uznała, iż ludzie ci byli „pierwotnie źli”. Ludzie z powrotem w cywilizacji, zdawał sobie sprawę, nie mogli sobie wyobrazić zmian, jakie przeszli ludzie „pozbawieni rzeźnickiego mięsa & chleba & wina, książek, gazet, towarzystwa & wpływu swoich przyjaciół. Gorączka ogarnęła ich, zniszczyła umysły i ciała. Dobra natura została wyparta przez niepokój… aż stali się tylko cieniami, moralnie & fizycznymi tego, czym byli w angielskim społeczeństwie.”
Stanley opisywał to, co ekonomista George Loewenstein nazywa „gorącą-zimną luką empatii”: niezdolność, podczas racjonalnej, spokojnej chwili, do ocenienia, jak zachowamy się w czasie wielkiego trudu lub pokusy. Spokojnie ustalając zasady zachowania się w przyszłości, często podejmujemy nierealistyczne zobowiązania. „Naprawdę łatwo jest zgodzić się na dietę, kiedy nie jest się głodnym” – mówi Loewenstein, profesor z Carnegie Mellon University.
Naszym zdaniem najlepszą strategią jest nie polegać na sile woli we wszystkich sytuacjach. Zachowaj ją na sytuacje awaryjne. Jak odkrył Stanley, istnieją sztuczki umysłowe, które pozwalają zachować siłę woli na te chwile, gdy jest ona niezbędna.
Stanley po raz pierwszy zetknął się z niedolą afrykańskiego interioru w wieku 30 lat, gdy w 1871 roku New York Herald wysłał go, by odnalazł Livingstone’a, o którym ostatni raz słyszał gdzieś na kontynencie jakieś dwa lata wcześniej. Stanley spędził pierwszą część podróży przedzierając się przez bagna i walcząc z malarią, zanim ekspedycja ledwo uniknęła masakry podczas lokalnej wojny domowej. Po sześciu miesiącach tak wielu ludzi zginęło lub zdezerterowało, że nawet po znalezieniu zastępstwa Stanleyowi pozostało 34 ludzi, co stanowiło zaledwie jedną czwartą liczebności pierwotnej ekspedycji i było liczbą niebezpiecznie małą, by móc przemierzać wrogie terytorium. Ale pewnego wieczoru, podczas przerwy między gorączkami, napisał do siebie list przy świecach. „Złożyłem uroczystą, trwałą przysięgę, przysięgę, która ma być dotrzymana, dopóki pozostaje we mnie najmniejsza nadzieja życia, aby nie ulec pokusie złamania postanowienia, które uformowałem, nigdy nie rezygnować z poszukiwań, dopóki nie odnajdę Livingstone’a żywego, lub nie znajdę jego martwego ciała….”. Kontynuował: „Żaden żyjący człowiek, ani żyjący ludzie, nie powstrzymają mnie, tylko śmierć może mnie powstrzymać. Ale śmierć – nawet to; nie umrę, nie umrę, nie mogę umrzeć!”
Pisanie takiej notatki do siebie było częścią strategii zachowania siły woli, którą psychologowie nazywają zobowiązaniem wstępnym. Istotą jest zamknięcie się w cnotliwej ścieżce. Zdajesz sobie sprawę, że będziesz musiał stawić czoła strasznym pokusom i że twoja siła woli osłabnie. Sprawiasz więc, że zejście z tej ścieżki staje się niemożliwe – lub hańbiące. Zobowiązanie jest tym, czego Odyseusz i jego ludzie użyli, by ominąć śmiercionośne pieśni Syren. Sam przywiązał się do masztu i kazał się nie odwiązywać bez względu na to, jak bardzo błagał o uwolnienie, by pójść do Syren. Jego ludzie zastosowali inną formę zobowiązania wstępnego, zatykając sobie uszy, by nie słyszeć syrenich pieśni. Uniemożliwili sobie uleganie pokusie w ogóle, co jest generalnie bezpieczniejszym z tych dwóch podejść. Jeśli chcesz mieć pewność, że nie będziesz uprawiał hazardu w kasynie, lepiej trzymaj się od niego z daleka.
Nie ma oczywiście nikogo, kto mógłby przewidzieć wszystkie pokusy, zwłaszcza dzisiaj. Bez względu na to, co robisz, aby uniknąć fizycznych kasyn, nigdy nie jesteś daleko od wirtualnych, nie wspominając o wszystkich innych pokusach, które są stale dostępne w sieci. Ale technologia, która tworzy nowe grzechy, umożliwia również nowe strategie prekaryzacji. Nowoczesny Odyseusz może spróbować przywiązać się do swojej przeglądarki za pomocą oprogramowania, które uniemożliwi mu słuchanie lub oglądanie pewnych stron internetowych. Współczesny Stanley może korzystać z sieci w taki sam sposób, w jaki odkrywca korzystał z ówczesnych mediów społecznościowych. W swoich prywatnych listach, depeszach do gazet i publicznych deklaracjach Stanley wielokrotnie obiecywał, że osiągnie swoje cele i będzie postępował honorowo – a wiedział, że gdy stanie się sławny, każde niepowodzenie trafi na pierwsze strony gazet. Dzięki swoim przysięgom i swojemu wizerunkowi, jak twierdzi Jeal, „Stanley z góry uniemożliwił porażkę z powodu słabości woli”
Dzisiaj możesz wstępnie zobowiązać się do cnoty, korzystając z narzędzi społecznościowych, które obnażą twoje grzechy, jak na przykład „Dieta publicznego upokorzenia” stosowana przez pisarza Drew Magary’ego. Ślubował on ważyć się każdego dnia i ujawniać wyniki na Twitterze – co też uczynił i stracił 60 funtów w ciągu pięciu miesięcy. Albo możesz podpisać „Umowę Zobowiązaniową” z stickK.com, która pozwala wybrać dowolny cel, który chcesz – schudnąć, przestać obgryzać paznokcie, zużywać mniej paliw kopalnych, przestać dzwonić do byłego – wraz z karą, która zostanie nałożona automatycznie, jeśli nie osiągniesz tego celu. Możesz nadać karze charakter finansowy, ustawiając automatyczną płatność z karty kredytowej na rzecz organizacji charytatywnej lub „antycharytatywnej” – grupy, której nie chciałbyś wspierać. Skuteczność takich umów z monitorami i karami została niezależnie zademonstrowana przez naukowców.
Wyobraź sobie przez chwilę, że pewnego ranka jesteś Stanleyem. Wychodzisz ze swojego namiotu w lesie deszczowym Ituri. Jest ciemno. Ciemno jest od miesięcy. Twój żołądek, od dawna zrujnowany przez pasożyty, nawracające choroby i ogromne dawki chininy i innych leków, jest w jeszcze gorszym stanie niż zwykle. Ty i twoi ludzie zostaliście zredukowani do jedzenia jagód, korzeni, grzybów, karczowników, gąsienic, mrówek i ślimaków – kiedy tylko uda wam się je znaleźć. Dziesiątki ludzi było tak okaleczonych z powodu głodu, chorób, ran i ropiejących ran, że musieli zostać pozostawieni w miejscu w lesie, które ponuro nazwano Obozem Głodowym. Zabrałeś tych zdrowszych na poszukiwanie jedzenia, ale po drodze padali martwi, a jedzenia wciąż nie było. Ale od dzisiejszego ranka, ty nadal nie umarłeś. Teraz, kiedy już powstałeś, co robisz?
Dla Stanleya była to łatwa decyzja: ogolić się. Jak wspominała później jego żona, Dorothy Tennant, którą poślubił w 1890 roku: „Często opowiadał mi, że podczas swoich różnych wypraw uczynił z tego zasadę, by zawsze starannie się golić. W Wielkiej Puszczy, w 'obozie głodowym', w porankach bitewnych, nigdy nie zaniedbał tego zwyczaju, niezależnie od tego, jak wielkie były trudności.”
Dlaczego ktoś umierający z głodu miałby nalegać na golenie? Jeal powiedział: „Stanley zawsze starał się zachować schludny wygląd – także w ubraniu – i przykładał wielką wagę do czystości swego pisma, do stanu swych dzienników i książek oraz do organizacji swych pudełek.” Dodał: „Tworzenie porządku mogło być jedynie antidotum na niszczycielskie zdolności natury wokół niego.” Sam Stanley powiedział kiedyś, według jego żony, „Zawsze prezentowałem się tak przyzwoicie, jak to tylko możliwe, zarówno dla samodyscypliny, jak i dla szacunku do samego siebie.”
Można by pomyśleć, że energia poświęcona na golenie się w dżungli byłaby lepiej spożytkowana na szukanie jedzenia. Ale wiara Stanleya w związek między zewnętrznym porządkiem a wewnętrzną samodyscypliną została niedawno potwierdzona w badaniach. W jednym z eksperymentów grupa uczestników odpowiadała na pytania, siedząc w ładnym, schludnym laboratorium, podczas gdy inni siedzieli w takim miejscu, które inspiruje rodziców do krzyku: „Posprzątaj swój pokój!”. Osoby siedzące w brudnym pokoju uzyskały niższy wynik samokontroli, np. niechęć do poczekania tygodnia na większą sumę pieniędzy, w przeciwieństwie do wzięcia od razu mniejszej sumy. Kiedy oferowano im przekąski i napoje, ludzie w schludnym pokoju laboratoryjnym częściej wybierali jabłka i mleko zamiast słodyczy i słodkich napojów typu cola preferowanych przez ich rówieśników w chlewie.
W podobnym eksperymencie online, niektórzy uczestnicy odpowiadali na pytania na czystej, dobrze zaprojektowanej stronie internetowej. Inni zostali poproszeni o te same pytania na niechlujnej stronie z błędami ortograficznymi i innymi problemami. Na niechlujnej stronie, ludzie byli bardziej skłonni powiedzieć, że będą raczej grać niż brać pewną rzecz, przeklinać i przeklinać, i wziąć natychmiastową, ale małą nagrodę, a nie większą, ale opóźnioną nagrodę. Uporządkowane strony internetowe, podobnie jak schludne pomieszczenia laboratoryjne, dostarczały subtelnych wskazówek kierujących ludzi w stronę samodyscypliny w podejmowaniu decyzji i działań pomagających innym.
Goląc się codziennie, Stanley mógł skorzystać z tego samego rodzaju uporządkowanych wskazówek bez konieczności poświęcania dużej ilości energii umysłowej. Badania psychologii społecznej wykazały, że jego rutyna miała jeszcze jedną zaletę: pozwalała mu zachować siłę woli.
W wieku 33 lat, niedługo po odnalezieniu Livingstone’a, Stanley znalazł miłość. Zawsze uważał się za beznadziejnego w kontaktach z kobietami, ale jego nowa sława zwiększyła jego możliwości towarzyskie, gdy wrócił do Londynu, a tam poznał przyjezdną Amerykankę Alice Pike. Miała zaledwie 17 lat, a on zanotował w swoim dzienniku, że była „bardzo słabo zorientowana w geografii Afryki, & Obawiam się, że we wszystkim innym”. W ciągu miesiąca byli zaręczeni. Uzgodnili, że pobiorą się, gdy Stanley wróci z kolejnej wyprawy. Wyruszył ze wschodniego wybrzeża Afryki, niosąc jej zdjęcie obok swojego serca, podczas gdy jego ludzie dźwigali kawałki 24-stopowej łodzi o nazwie Lady Alice, której Stanley użył do pierwszego zarejestrowanego opłynięcia wielkich jezior w sercu Afryki. Następnie, po przebyciu 3500 mil, Stanley kontynuował podróż na zachód, by rozpocząć najbardziej niebezpieczną część wyprawy. Planował podróż w dół rzeki Lualaba, dokądkolwiek by ona nie prowadziła – do Nilu (teoria Livingstone’a), Nigru lub Konga (przeczucie Stanleya, które okazało się słuszne). Nikt nie wiedział, ponieważ nawet przerażający arabscy handlarze niewolników zostali zastraszeni opowieściami o wojowniczych kanibalach w dole rzeki.
Przed wyruszeniem w dół rzeki Stanley napisał do swojej narzeczonej, informując ją, że waży zaledwie 118 funtów, straciwszy 60 funtów od czasu spotkania z nią. Jego dolegliwości obejmowały kolejny atak malarii, który sprawił, że drżał w dniu, w którym temperatura w słońcu osiągnęła 138 stopni Fahrenheita. Ale nie skupiał się na trudnościach w ostatnim liście, który wysłał do czasu dotarcia na drugą stronę Afryki. „Moja miłość do Ciebie jest niezmienna, jesteś moim marzeniem, moim pobytem, moją nadzieją i moją latarnią” – napisał do niej. „Będę Cię pielęgnował w tym świetle, dopóki Cię nie spotkam, albo dopóki śmierć nie spotka mnie.”
Stanley trzymał się tej nadziei przez kolejne 3500 mil, prowadząc Lady Alice w dół rzeki Kongo i odpierając ataki kanibali krzyczących „Mięso! Mięso!” Tylko połowa z ponad 220 jego towarzyszy ukończyła podróż do wybrzeża Atlantyku, która trwała prawie trzy lata i pochłonęła życie każdego Europejczyka z wyjątkiem Stanleya. Po dotarciu do cywilizacji Stanley otrzymał notkę od swojego wydawcy z kłopotliwą wiadomością: „Równie dobrze mogę ci od razu powiedzieć, że twoja przyjaciółka Alice Pike wyszła za mąż!”. Stanley był zrozpaczony, słysząc, że go porzuciła (dla syna producenta wagonów kolejowych w Ohio). Nie uspokoił go list od niej, w którym gratulowała mu wyprawy, jednocześnie beztrosko wspominając o jej małżeństwie i przyznając, że lady Alice „okazała się prawdziwszą przyjaciółką niż Alice, po której nosiła imię”. Ale jakkolwiek źle się to skończyło, Stanley miał coś z tego związku: odwrócenie uwagi od własnej nędzy. Mógł się oszukiwać co do jej lojalności, ale w czasie swojej podróży był sprytny i skupił się na „latarni morskiej” z dala od ponurego otoczenia.
Była to bardziej wyrafinowana wersja udanej strategii stosowanej przez dzieci w klasycznym eksperymencie marshmallow, w którym badani byli zazwyczaj pozostawiani w pokoju z marshmallow i mówiono im, że mogą mieć dwa, jeśli poczekają, aż badacz wróci. Ci, którzy ciągle patrzyli na marshmallow, szybko wyczerpywali swoją siłę woli i ulegali pokusie zjedzenia go od razu; ci, którzy odwracali uwagę, rozglądając się po pokoju (lub czasem po prostu zakrywając oczy), zdołali się powstrzymać. Podobnie ratownicy medyczni odwracają uwagę pacjentów od ich bólu, rozmawiając z nimi o czymkolwiek poza ich stanem. Dostrzegają korzyści płynące z tego, co Stanley nazwał „zapomnieniem o sobie”.”
Na przykład, winą za załamanie się Tylnej Kolumny obarczył decyzję ich przywódcy, by tak długo pozostać w obozie, czekając i czekając na dodatkowych tragarzy, zamiast wyruszyć wcześniej w dżunglę na własną wyprawę. „Lekarstwo na ich & wątpliwości znalazłbym w działaniu”, pisał, a nie „znoszeniu śmiertelnej monotonii”. Tak straszne, jak to było dla Stanleya iść przez las z chorymi, głodnymi i umierającymi ludźmi, podróż „niekończące się zajęcia były zbyt absorbujące i interesujące, aby pozwolić na miejsce dla podłych myśli.” Stanley postrzegał pracę jako psychiczną ucieczkę: „Aby uchronić się przed rozpaczą i szaleństwem, musiałem uciec się do zapomnienia o sobie; do zainteresowania, które przynosiło mi moje zadanie. . . . Zachęcało mnie to do oddawania się wszelkim sąsiednim urzędom i było moralnie wzmacniające.”
Mówienie o „sąsiednich urzędach” może brzmieć
Trójwymiarowa animacja hentai z udziałem cycatej laski i transseksualistki
Seks agentka zaprosiła kandydatkę do swojego biura na rozmowę
Droczy się ze swoim chłopakiem na kanapie