Więżąc kutasa ustami
⚡ KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Więżąc kutasa ustami
Footer
About the Archive
Site Map
Diversity Statement
Terms of Service
DMCA Policy
Contact Us
Policy Questions & Abuse Reports
Technical Support & Feedback
Development
otwarchive v0.9.323.17
Known Issues
GPL by the OTW
On Archive of Our Own (AO3), users can make profiles, create works and
other Content, post comments, give Kudos, create Collections and
Bookmarks, participate in Challenges, import works, and more. Any
information you publish in a comment, profile, work, or Content that you
post or import onto AO3 including in summaries, notes and tags,
will be accessible by the public (unless you limit access to a work only
to those with AO3 Accounts), and it will be available to
AO3 personnel. Be mindful when sharing personal information,
including your religious or political views, health, racial background,
country of origin, sexual identity and/or personal relationships. To
learn more, check out our Terms of Service and Privacy Policy .
I have read & understood the new Terms of Service and Privacy Policy
Work Search:
tip: "uchiha sasuke/uzumaki naruto" angst kudos>10
This work could have adult content. If you proceed you have agreed that you are willing to see such content.
If you accept cookies from our site and you choose "Proceed", you will not be asked again during this session (that is, until you close your browser). If you log in you can store your preference and never be asked again.
Spodziewa się czegoś w stylu chcesz znów się pieprzyć? , ale zamiast tego Louis odpisuje: chcesz zjeść ze mną kolację? Wpatruje się w ekran z uchylonymi ustami. Jest tak cichy, że Niall wraca do salonu z lekko zaniepokojonym wyrazem twarzy. Harry oczywiście tego nie dostrzega, ponieważ jego wzrok nadal jest skupiony na teraz już ciemnym telefonie, ale odczucia przyjaciela są wyraźne w jego w głosie, kiedy pyta: — Żyjesz jeszcze, H? Harry mruga kilka razy. — Zaprasza mnie na kolację.
...czyli Harry i Louis znów się spotykają, ale tym razem chodzą również na randki.
Footer
About the Archive
Site Map
Diversity Statement
Terms of Service
DMCA Policy
Contact Us
Policy Questions & Abuse Reports
Technical Support & Feedback
Development
otwarchive v0.9.323.17
Known Issues
GPL by the OTW
On Archive of Our Own (AO3), users can make profiles, create works and
other Content, post comments, give Kudos, create Collections and
Bookmarks, participate in Challenges, import works, and more. Any
information you publish in a comment, profile, work, or Content that you
post or import onto AO3 including in summaries, notes and tags,
will be accessible by the public (unless you limit access to a work only
to those with AO3 Accounts), and it will be available to
AO3 personnel. Be mindful when sharing personal information,
including your religious or political views, health, racial background,
country of origin, sexual identity and/or personal relationships. To
learn more, check out our Terms of Service and Privacy Policy .
I have read & understood the new Terms of Service and Privacy Policy
Work Search:
tip: "uchiha sasuke/uzumaki naruto" angst kudos>10
This work could have adult content. If you proceed you have agreed that you are willing to see such content.
If you accept cookies from our site and you choose "Proceed", you will not be asked again during this session (that is, until you close your browser). If you log in you can store your preference and never be asked again.
Footer
About the Archive
Site Map
Diversity Statement
Terms of Service
DMCA Policy
Contact Us
Policy Questions & Abuse Reports
Technical Support & Feedback
Development
otwarchive v0.9.323.17
Known Issues
GPL by the OTW
On Archive of Our Own (AO3), users can make profiles, create works and
other Content, post comments, give Kudos, create Collections and
Bookmarks, participate in Challenges, import works, and more. Any
information you publish in a comment, profile, work, or Content that you
post or import onto AO3 including in summaries, notes and tags,
will be accessible by the public (unless you limit access to a work only
to those with AO3 Accounts), and it will be available to
AO3 personnel. Be mindful when sharing personal information,
including your religious or political views, health, racial background,
country of origin, sexual identity and/or personal relationships. To
learn more, check out our Terms of Service and Privacy Policy .
I have read & understood the new Terms of Service and Privacy Policy
Work Search:
tip: "sherlock (tv)" m/m NOT "sherlock holmes/john watson"
This work could have adult content. If you proceed you have agreed that you are willing to see such content.
If you accept cookies from our site and you choose "Proceed", you will not be asked again during this session (that is, until you close your browser). If you log in you can store your preference and never be asked again.
Arthur i Eames w limbo, robiący to, w czym każdy z nich jest najlepszy.
Dwor skrzydel i zguby - Sarah J. Maas
Home
Dwor skrzydel i zguby - Sarah J. Maas
Sarah J. Maas DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY Przełożył Jakub Radzimiński Tytuł oryginału: A Court of Wings and Ruin Copyright © Sarah J. Maas 2017 This transla...
Sarah J. Maas
DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY Przełożył Jakub Radzimiński
Tytuł oryginału: A Court of Wings and Ruin Copyright © Sarah J. Maas 2017 This translation of A Court of Wings and Ruin is published by Grupa Wydawnicza Foksal by arrangement with Bloomsbury Publishing Plc. Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVII Copyright © for the Polish translation by Jakub Radzimiński, MMXVII Wydanie I Warszawa MMXVII
Dla Josha i Annie – Dar. Wszystko.
Rhysand Dwa lata przed powstaniem muru
Brzęczenie much
i krzyki ocalałych już dawno ucichły. Zastąpiło je dudnienie bębnów. Pole bitwy zasłane było skłębionymi trupami ludzi i fae. Tu i ówdzie leżał martwy koń lub połamane skrzydła sterczały ku szaremu niebu. Z powodu upału – pomimo gęstej pokrywy chmur – smród wkrótce miał stać się nie do zniesienia. Muchy już łaziły po oczach spoglądających nieruchomo w górę. Nie czyniło im różnicy, czy żywią się śmiertelnym, czy nieśmiertelnym mięsem. Przedzierałem się przez niegdyś porosłe trawą pole, co pewien czas mijając sztandary na wpół pogrzebane w błocie i wnętrznościach. Musiałem wytężyć wszystkie resztki sił, aby nie ciągnąć skrzydeł za sobą po zwłokach i pancerzach. Swoją moc wyczerpałem na długo przed końcem rzezi. Przez ostatnie godziny bitwy walczyłem tak samo jak stojący u mego boku śmiertelnicy: mieczem i pięścią, w okrutnym i bezlitosnym skupieniu. Nie daliśmy legionom Ravenii przełamać naszych szyków. Dawaliśmy im odpór godzina po godzinie – tak jak rozkazał nam mój ojciec; tak jak wiedziałem, że muszę zrobić. Przegrana tutaj dobiłaby nasz i tak już kruszejący ruch oporu. Twierdza górująca za moimi plecami była zbyt cenna, by mogła wpaść w ręce lojalistów. Nie tylko z racji swojego położenia w samym sercu kontynentu, ale z uwagi na zasoby, których strzegła: z powodu kuźni, które dzień i noc dymiły pod jej zachodnimi murami, mozolnie zaopatrując nasze siły. Dym z kominów zlewał się z kłębami unoszącymi się ze stosów już podpalanych wokół mnie. Szedłem wciąż przed siebie, omiatając wzrokiem twarze poległych. Zapisałem sobie w pamięci, by później wysłać żołnierzy o wystarczająco wytrzymałych żołądkach, by zebrali
broń żołnierzy obu armii. Za bardzo jej potrzebowaliśmy, by zawracać sobie głowę honorem. Zwłaszcza że druga strona zupełnie się nim nie przejmowała. Tak spokojne… pole bitwy było teraz tak spokojne w porównaniu z rzezią i chaosem, które ustały parę godzin temu. Armia lojalistów wolała odwrót od kapitulacji i pozostawiła swoich poległych krukom. Okrążyłem cielsko powalonego gniadego wałacha. Oczy tej pięknej bestii wciąż były rozszerzone z przerażenia; muchy całkiem obsiadły zakrwawiony bok. Jeździec leżał poskręcany pod swym wierzchowcem z połowicznie odrąbaną głową. To nie był cios mieczem. Nie – te przeraźliwe rany zostały uczynione pazurami. Nie sprzedawali tanio swojej skóry. Królestwa i władztwa pragnące odzyskać swoich ludzkich niewolników uznają swoją porażkę dopiero, gdy nie będą miały już żadnego innego wyjścia. A nawet wtedy… Przekonaliśmy się boleśnie już na samym początku wojny, że nie zamierzali przestrzegać pradawnych zasad i rytuałów wojennych. A fae, którzy walczyli ramię w ramię ze śmiertelnikami… Rozdeptywali nas, jakbyśmy byli robactwem. Odpędziłem muchę bzyczącą mi przy uchu dłonią unurzaną we krwi zarówno mojej, jak i cudzej. Zawsze sądziłem, że śmierć polega na jakimś spokojnym powrocie na łono przodków – jest słodką, choć smutną kołysanką, która poniesie mnie do tego, co nas czeka potem. Pancernym butem złamałem drzewce sztandaru lojalistów. Czerwone błoto chlapnęło na dzika o pokaźnych kłach wyszytego na szmaragdowym tle. Czy to nie brzęczenie much, a nie cudowna pieśń, było prawdziwą kołysanką śmierci? Czy owady i robaki nie były służkami kostuchy? Pole bitwy ciągnęło się we wszystkie strony aż po horyzont – wyjąwszy twierdzę za moimi plecami. Trzy dni dawaliśmy im odpór. Trzy dni walczyliśmy tu i tu umieraliśmy. Ale utrzymaliśmy nasze pozycje. Raz po raz zwoływałem ludzi i fae, odpierałem kolejne ataki wroga, nawet gdy drugiego dnia rzucili świeże siły na naszą osłabioną prawą flankę.
Czerpałem ze swojej mocy, aż stała się już tylko dymem w moich żyłach. Potem zdałem się na moje ilyryjskie wyszkolenie. Cały mój świat skurczył się do tarczy i miecza. Tylko to mi pozostało przeciwko nacierającym hordom. Porwane ilyryjskie skrzydło wystawało spomiędzy splątanych ciał fae, tak jakby trzeba było ich sześciu, by powalić tego jednego wojownika. Tak jakby zabrał ich wszystkich ze sobą na drugą stronę. Odwalałem sztywniejące ciała przy akompaniamencie serca łomoczącego w posiniaczonej piersi. O świcie trzeciego i ostatniego dnia bitwy przybyły posiłki wysłane przez mojego ojca w odpowiedzi na moje błaganie o pomoc. Byłem zbyt pochłonięty szałem bitewnym, by zauważyć, że nie przybył zwykły oddział Ilyrów; że tak wielu miało syfony. Minęły już godziny, odkąd ocalili nasze tyłki i odwrócili losy bitwy, a ja wciąż nie dostrzegłem wśród żywych żadnego z moich braci. Nawet nie wiedziałem, czy Kasjan lub Azriel w ogóle brali udział w tej odsieczy. Pieśniarza cieni raczej tu nie było, gdyż mój ojciec trzymał go zawsze przy swoim boku, by mógł dla niego szpiegować, ale Kasjan… jego mógł tu przysłać. Nie zdziwiłbym się, gdyby mój ojciec przeniósł Kasjana do jednostki, co do której się spodziewał, że zostanie wycięta do nogi. Zresztą prawie tak się stało – ci, którzy przeżyli, ostatkiem sił opuszczali pole bitwy. Zakrwawionymi i obolałymi palcami sięgnąłem głębiej między pogięte pancerze i śliskie, sztywne ciała. Po chwili odrzuciłem ostatniego fae leżącego na poległym Ilyrze. Ciemne włosy, opalona na złocisty brąz skóra… Takie same jak Kasjana. Ale to nie jego poszarzała od śmierci twarz wpatrywała się nieruchomym wzrokiem w niebo. Odetchnąłem głośno. Płuca wciąż mnie bolały od ciągłego ryku. Usta miałem wyschnięte i spękane. Potrzebowałem się napić – i to bardzo. Ale w pobliżu dostrzegłem kolejną parę ilyryjskich skrzydeł wystających spomiędzy stosu trupów.
Potykając się i zataczając, ruszyłem w ich stronę. Pozwoliłem swoim myślom odpłynąć w ciemne i ciche miejsce, gdy odkręcałem skręcony kark, by spojrzeć na twarz otoczoną prostym hełmem. Nie on. Przedarłem się przez trupy do kolejnego Ilyra. I następnego. I jeszcze jednego. Niektórych znałem. Innych nie. A zasłane ciałami pole ciągnęło się w dal i w dal pod ołowianym niebem. Mila za milą. Królestwo gnijących trupów. A ja wciąż szukałem.
Część pierwsza Księżniczka rozkładu
Rozdział 1
Feyra
Obraz był fałszywy.
Był radosnym i ślicznym kłamstwem przepełnionym bladoróżowym kwieciem i silnymi promieniami słońca. Zaczęło się wczoraj od biernego obserwowania ogrodu różanego czającego się za otwartymi oknami pracowni. Przez gęstwinę cierni i atłasowych liści prześwitywała soczystsza zieleń majaczących w oddali pagórków. Nieustająca wieczna wiosna. Gdybym namalowała ten obraz tak, jak go czułam w trzewiach, byłyby to szarpiące ciało kolce, kwiaty odbierające światło słońca niższym roślinom i pagórki poplamione czerwienią. Ale każdy ruch pędzla na szerokim płótnie był wykalkulowany. Każde muśnięcie, każda smuga zlewających się barw miała ukazać nie tylko idylliczną wiosnę, ale też radosny nastrój. Nie nazbyt radosny, ale przepełniony ulgą z powodu wyzwolenia się od okropieństw, o których skrupulatnie wszystkim opowiedziałam. W minionych tygodniach chyba udało mi się ukształtować swoje zachowanie równie pieczołowicie co jeden z tych obrazów. Gdybym miała się ukazać taką, jaką naprawdę pragnęłam, miałabym zapewne ostre niczym brzytwy szpony, a moje dłonie wyciskałyby życie z gardeł tych, którzy mnie teraz otaczali. Splamiłabym te złocone korytarze krwią. Ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie czas, powtarzałam sobie przy każdym ruchu pędzla, na każdym kroku każdego dnia od przybycia tutaj. Szybka zemsta tylko zaspokoiłaby gotującą się wewnątrz mnie wściekłość, ale nikomu by nie pomogła. Chociaż przy każdej rozmowie z nimi słyszałam łkanie Elainy
wrzucanej siłą do Kotła. Chociaż każde spojrzenie na nich ukazywało mi Nestę wskazującą króla Hybernii palcem i obiecującą mu śmierć. Chociaż ich zapach wypełniał mi nozdrza kwaśną wonią krwi Kasjana tworzącej kałużę na ciemnym kamieniu kościanego zamku. Pędzel pękł między moimi palcami. Bezpowrotnie złamałam jasny trzonek na dwoje. Zaklęłam pod nosem i zerknęłam ku oknom, potem na drzwi. Zbyt wiele czujnych oczu mnie tu śledziło, by zaryzykować wyrzucenie narzędzia do kosza. Zarzuciłam swoje myśli wokół niczym sieć w poszukiwaniu kogokolwiek znajdującego się na tyle blisko, by móc mnie szpiegować. Nie znalazłam nikogo. Wyciągnęłam rozprostowane dłonie przed sobą, z połówką pędzla na każdej z nich. Przez chwilę pozwoliłam sobie przebić wzrokiem czar skrywający tatuaż na mojej prawej dłoni i przedramieniu. Rysunek mojego prawdziwego serca. Mojego prawdziwego tytułu. Księżnej Dworu Nocy. Wystarczyło mgnienie myśli i złamany pędzel spłonął. Ogień pożerający drewno, włosie i farbę nie sparzył mnie. Gdy pozostały już tylko dym i popiół, zaprosiłam wiatr, by zmiótł je z moich dłoni i poniósł przez otwarte okna. Dla pewności przyzwałam jeszcze powiew z ogrodu i nakazałam mu wić się po pracowni, by rozwiać ostatnie smużki dymu i wypełnić pomieszczenie stęchłą duszącą wonią róż. Może gdy wykonam tu już swoje zadanie, spalę też całą rezydencję? Zacznę od tych róż. Z tyłu głowy poczułam stukanie dwóch zbliżających się obecności. Porwałam szybko kolejny pędzel, umoczyłam go w pierwszej lepszej plamie farby i opuściłam niewidzialne mroczne sidła postawione wokół pracowni, które miały mnie ostrzec o wszelkich gościach. Pracowałam nad uchwyceniem promienia słońca rozświetlającego delikatne żyłki w płatku różanego kwiatu, usiłując nie myśleć o tym, jak bardzo przypominało to grę światła na ilyryjskich skrzydłach, gdy drzwi stanęły otworem.
Naprawdę dobrze udawałam pochłoniętą bez reszty pracą, z lekko przygarbionymi ramionami i przechyloną na bok głową. Bardzo powoli obejrzałam się przez ramię, tak jakby oderwanie wzroku od obrazu wymagało ode mnie ogromnego wysiłku woli. Najtrudniejsze było jednak przywołanie uśmiechu na usta. I do oczu – ostatecznego dowodu prawdziwości grymasu. Bardzo długo ćwiczyłam to przed lustrem. Moje oczy zalśniły odbiciem nieśmiałego, ale radosnego uśmiechu posłanego Tamlinowi. I Lucienowi. – Wybacz, że przeszkadzamy – przeprosił Tamlin. Zlustrował moją twarz w poszukiwaniu najmniejszych oznak cieni, którym co pewien czas z rozmysłem się poddawałam, które wykorzystywałam, by utrzymać go z dala od siebie, gdy słońce kryło się za pagórkami. – Pomyślałem jednak, że chciałabyś się przygotować do spotkania. Zmusiłam się do przełknięcia śliny. Opuściłam pędzel. Ot, nerwowa, niepewna siebie dziewczyna, którą od dawna już nie byłam. – Czy… omówiłeś to z Ianthą? Naprawdę przybędzie? Jeszcze jej nie widziałam. Jeszcze się nie spotkałam z wysoką kapłanką, która wydała moje siostry królowi Hybernii, która wydała mu nas. I chociaż niejasne, śpieszne wiadomości przesyłane przez Rhysanda przez naszą więź godową złagodziły nieco moje przerażenie… to ona za to odpowiadała. Za to, co miało miejsce parę tygodni temu. Lucien przyglądał się mojemu obrazowi, tak jakby tkwił w nim dowód, którego wiem, że szukał. W końcu odpowiedział: – Tak. Ona… miała swoje powody. Jest skłonna ci je wytłumaczyć. Może zechce też wyłożyć powody, które ją pchały do obłapiania każdego mężczyzny, którego tylko sobie upatrzyła, niezależnie od tego, co on o tym myślał. Tak jak w przypadku Rhysa… i Luciena. Zachodziłam w głowę, co Lucien tak naprawdę z tego rozumiał. W tym z tego, że zastaw jej przymierza z Hybernią okazał się przeznaczoną mu towarzyszką życia. Elaina. Rozmawialiśmy o niej
tylko raz, dzień po moim powrocie. „Mimo tego, co Jurian sugerował w kwestii traktowania moich sióstr przez Rhysanda – powiedziałam mu wtedy. Mimo tego, jak wygląda Dwór Nocy, nie skrzywdzą w ten sposób Elainy ani Nesty… przynajmniej na razie. Rhysand ma w zanadrzu dużo bardziej pomysłowe sposoby ich dręczenia”. Jednak Lucien wciąż zdawał się mieć wątpliwości. Z drugiej strony sugerowałam też – moimi „lukami” w pamięci – że może ja nie zostałam potraktowana z taką samą pomysłowością czy kurtuazją. Że też z taką łatwością uwierzyli, że też podejrzewali Rhysanda o zdolność zmuszenia kogokolwiek do… Dodałam tę potwarz do długiej, naprawdę długiej listy rzeczy, za które zamierzałam im odpłacić. Odłożyłam pędzel, zdjęłam upstrzony farbą fartuch i odłożyłam go starannie na stołek, na którym tkwiłam już dwie godziny. – Pójdę się przebrać – wymamrotałam i odrzuciłam luźno spleciony warkocz przez ramię. Tamlin skinął głową. Śledził każdy mój ruch, gdy się do nich zbliżałam. – Obraz jest przepiękny. – Bardzo daleko mu do ukończenia – stwierdziłam, przywołując tę dziewczynę, która odrzucała pochwały i komplementy, która chciała pozostawać niezauważona. – Jest wciąż rozbabrany. Szczerze mówiąc, był jednym z moich najlepszych dzieł, nawet jeśli jego bezpłciowość dostrzegałam tylko ja. – To się chyba tyczy nas wszystkich – powiedział Tamlin z niepewnym uśmiechem. Powstrzymałam ochotę przewrócenia oczami i odwzajemniłam uśmiech. Gdy go mijałam, musnęłam dłonią jego ramię. Kiedy dziesięć minut później opuszczałam moją nową sypialnię, przed drzwiami czekał na mnie Lucien. Dwa dni
Pieprzą ją, gdy jej znajomy patrzy na wszystko
Niesamowita latynoska dupa gotowa do wyruchania
Orgia w VIP - roomie