Вярхоўны кіраўнік Расеі - Калчак - История и исторические личности курсовая работа

Главная

История и исторические личности
Вярхоўны кіраўнік Расеі - Калчак

Расказ пра чалавека, які апынуўся па той бок барыкад, прадставіць крушэнне Расеі праз крах лёсу зусім не горшага яе сына - бліскучага афіцэра, выдатнага навукоўца вярхоўнага кіраўніка Расіі Аляксандра Васільевіча Калчака. Палітычные поглядаў Калчака.


посмотреть текст работы


скачать работу можно здесь


полная информация о работе


весь список подобных работ


Нужна помощь с учёбой? Наши эксперты готовы помочь!
Нажимая на кнопку, вы соглашаетесь с
политикой обработки персональных данных

Студенты, аспиранты, молодые ученые, использующие базу знаний в своей учебе и работе, будут вам очень благодарны.
Размещено на http://www.allbest.ru/
Размещено на http://www.allbest.ru/
На працягу дзесяцігоддзяў гэта словазлучэнне ўспрымалася, з аднаго боку, пацярпелымі паразу ў грамадзянскай вайне ўдзельнікамі'' Белага справы'' з глыбокім павагай, ва ўсякім разе - з разуменнем, з іншага боку, бальшавікамі, чырвонымі, ды многімі савецкімі людзьмі выхоўваўся на марксісцка- ленінскіх прынцыпах класавай нецярпімасці з нянавісцю або з рэзкай непрыязнасцю.
Цяпер, у кантэксце ліхаманкавых спробаў аднавіць сувязь часоў, вельмі важна ясна ўяўляць сабе вобразы людзей мінулай эпохі, людзей, якія - воляй ці прымусам-сталі дзеючымі асобамі той расійскай трагедыі, кульмінацыяй якой з'явілася грамадзянская вайна. Не будзем спяшацца з ацэнкамі і наважваць цэтлікі герояў або зладзеяў. Гісторыя не трывае чорна-белых кантрастаў, а што твораць яе людзі ніколі не ўкладваюцца ў простыя схемы. Паспрабуем не судзіць, а зразумець нашых продкаў, ожесточенно змагаліся адзін з адным. Адкінем вульгарныя ўяўленні аб класавых інтарэсах, памятаючы, што ўдзельнікі грамадзянскай вайны - у велізарным іх большасці - бралі ў рукі зброю не з-за згубленых або знаходзім прывілеяў, матэрыяльных інтарэсаў ці імгненных выгод.
Кожны адстойваў сваё разуменне абавязку, дабра, справядлівасці, дабра Радзімы. Пры гэтым адны яшчэ самі не ведалі, чым абернецца іх перамога і на што апынуцца яны здольныя, іншыя ж шчыра не маглі зразумець, чаму глеба так імкліва сыходзіць з-пад ног і будынак дзяржавы, тысячагадовы дом Расіі, бурыцца імкліва і нястрымна, а сам народ, яшчэ нядаўна пастаўлялі класічнай літаратуры Платонаў Каратаевых і манастырскіх старцаў, з такім азвярэннем граміць усё якое стваралася стагоддзямі і не шкадуе нават уласных святынь Гісторыя грамадзянскай вайны, гэтага грандыёзнага сутыкнення упэўненасці і здзіўлення, лютасьці і разгубленасці, вернасці і зайздрасці, зразумела, яшчэ не напісана. Савецкія працы дзеялі легенды, усталёўваючы поўны самавольства ў падборы фактаў, вынікаючы загадзя апрабаваных на партыйных актывах клішэ.
На Захадзе было зроблена нямала спробаў апісаць і прааналізаваць пореволюционную гісторыю Расіі. Мы не схілны напышліва адмахвацца ад дасягненняў заходняй (і рускай эмігранцкай) навукі. Гэта адмысловая і вельмі шырокая тэма. Заўважым толькі, што і ў Расіі, і ў іншых краінах пакуль што выканана толькі папярэдняя даследчая праца, прычым на яе вынікі непазбежна ўздзейнічалі палітычныя прыхільнасці і няпоўнасць інфармацыі. Гэта не дзіўна: грамадзянская вайна яшчэ не стала гісторыяй у поўным сэнсе слова, прымірэнне яшчэ не наступіла, лёсу краіны не вызначыліся і час ўзважаных меркаванняў не прыйшло. Будучым гісторыкам трэба будзе даць абгрунтаваны адказ на ключавыя пытанні аб прычынах крывавых смут у Расіі, растлумачыць рэальны механізм перамогі бальшавікоў, вызначыць і ацаніць па вартасці характар "дапамогі" саюзнікаў, маштабы і матывы гэтай "дапамогі", вывучыць рэальную палітыку рускіх урадаў (або адміністрацый) на тэрыторыі, падкантрольнай Белай арміі, нарэшце, адэкватна апісаць настрою рускага грамадства, як у тыле чырвоных, так і ў тыле белых. Мэта ж рэферата значна сціплей расказаць пра чалавека, які апынуўся па той бок барыкад, прадставіць крушэнне Расеі праз крах лёсу зусім не горшага яе сына.
Лёс бліскучага афіцэра, выдатнага навукоўца. Вярхоўнага кіраўніка Расіі Аляксандра Васільевіча Калчака, здавалася б, змясціла ў сябе ўсе фатальныя вузлы і парывы расійскай гісторыі. Прысягне на вернасць імператарскага прозвішча, які прыняў лютага ў імя захавання баяздольнасці ўзброеных сілаў, ён сутыкнуўся тварам да твару з поўным развалам краіны і арміі, зверскім забойствам царскай сям'і, спасціг на сабе немагчымасць задавальнення інстынктаў натоўпу, не апынуўся здольны ні да тонкай палітычнай дэмагогіі, ні да взнузда-ных народа на прэнгу тэрору і быў паспешна расстраляны "левымі дэмакратамі", больш кіравацца страхам, чым меркаваннямі справядлівасці. Аляксандр Васільевіч Калчак нарадзіўся ў 1873 г. у Пецярбургу на Абухоўскі заводзе. Маці яго, Вольга Ільінічна, народжаная Посохова, адбывалася з сям'і дваран Херсонскай губер ніі. Бацька будучага адмірала, Васіль Іванавіч Калчак, дваранін, служыў у марской артылерыі, стану не меў і быў "служачым афіцэрам".
Як усё расійскія марскія артылерысты, ён праслухаў курс Горнага інстытута, быў адкамандзіраваны на ўральскі Златоустовский завод, потым прызначаны прыёмшчыкаў Марскога ведамства на Абухоўскі заводзе і, выйшаўшы ў адстаўку ў чыне генерал-маёра, застаўся на тым жа заводзе горных тэхнікам.
Калчак выхоўваўся ў 6-й Пецярбургскай класічнай гімназіі і ў Марскім корпусе. З корпуса ён выйшаў па спісе другім, і, праслужыўшы некалькі месяцаў у 7-м пецярбургскім флоцкай экіпажы, быў прызначаны памочнікам вахтавы начальніка на крэйсер "Рурык", а ў канцы 1896 перайшоў на пасадзе вахтавы начальніка на іншы карабель - "Крэйсер", на якім сышоў у сваё першае замежнае плаванне, якое доўжылася да 1899 г. у гэты час пазначылася відавочнае прыхільнасць маладога афіцэра да навуковай працы: акрамя сваіх страявых абавязкаў ён пачаў займацца пошукамі па акіянаграфіі і гідралогіі, рыхтаваць сябе да палярным даследаванням. Штудыі Калчака (было апублікавана некалькі артыкулаў і распрацовак) не засталіся незаўважанымі, і, неўзабаве пасля вяртання на сушу, ён атрымаў праз Акадэмію навук запрашэнне барона Толі прыняць удзел у палярнай экспедыцыі на судне "Зара" (1900-1902) у якасці гідралогіі і 2. магнитолога партыі. Каб падрыхтавацца да працы на новым ніве, Калчак займаецца ў пецярбургскай фізічнай абсерваторыі, а потым едзе ў Нарвегію, у Хрысціянію (цяпер Осла), дзе практыкуецца пад кіраўніцтвам Фрыцьёф Нансі.
Экспедыцыя барона Толі скончылася трагічна. Пакінуўшы судна, яе кіраўнік спрабаваў прабіцца ад Новасібірскіх выспаў на поўнач і загінуў, вяртаючыся да зямлі Бэнэт. Карабель жа, на якім быў Калчак, атрымаў загад ісці да вусця Лены, адкуль экспедыцыя і калекцыі праз Якутск і Іркуцк былі адпраўленыя ў Пецярбург.
На пасяджэнні Акадэміі навук, прысвечанай вынікам даследаванняў, Калчак прапанаваў надзвычай смелы план па выратаванні барона Толі: прабівацца на зямлю Бэнэт на шлюпках. Навукоўцы паставіліся да прапановы афіцэра вельмі скептычна, але, калі той заявіў, што бярэ ажыццяўленне задумы цалкам на сябе, не адмовіліся забяспечыць грашыма і амуніцыяй. З Колчаком пагадзіліся пайсці 2 матроса з яго экіпажа - вавёрчыны і Жалезнікі, чацвёра мезенских тюленепромышленников і якуцкі палітычны ссыльных П. В. Аленін. Яны на сабачых запрэжках выйшлі з Усцьянскага на Новасібірскія выспы, якія суправаджаюцца паляўнічымі з мясцовых жыхароў, якутаў і тунгусаў. Пакінуўшы н1а выспах аленіна і тубыльцаў. Калчак з шасцю спадарожнікамі адплыў на вельботе да зямлі Бэнэт, дзе знайшоў калекцыі, геалагічныя інструменты і дакументы барона Тол-ля, неабвержна сведчылі пра яго лёс. Дзённік канчаўся словамі: "Сёння адправіліся на поўдзень; усе здаровыя, правізіі на 14 дзён".Увесь атрад барона Толі загінуў у льдах. З набыццём гэтых сумных звестак задача Калчака была выкананая. Ён вярнуўся ў Якутск ў 1903 г., вярнуўся, не страціўшы ні аднаго чалавека.
Пры першых вестках аб пачатку ваенных дзеянняў супраць Японіі Калчак звярнуўся ў марское ведамства з просьбай паслаць яго на фронт. У сакавіку 1904 ён прыязджае на Далёкі Ўсход і атрымлівае ад добра яго ведаў адмірала Макарава прызначэнне на крэйсер "Аскольд". Пасля гібелі Макарава Калчак становіцца камандзірам мінаносца "Злосны" і дамагаецца істотных поспехаў у ходзе баявых дзеянняў: камандзе "злоснага" удалося замінаваць падыходы да Порт-Артуру і падарваць крэйсер суперніка "Такосадо".
Падчас аблогі Порт-Артура Калчак камандуе батарэяй марскіх гармат на паўночна - ўсходнім фронце крэпасці, атрымлівае лёгкае раненне, захворвае рэўматызму і аказваецца ў шпіталі, затым трапляе ў японскі палон і ў канцы красавіку 1905 вяртаецца праз Амерыку ў Пецярбург. Долечиваясь на водах, ён працягвае свае навуковыя пошукі, але займаецца на гэты раз, па ўласным яго выразе, "працай кабінетным", працуе ў абсерваторыі і прыводзіць у парадак свае дзённікі і распрацоўкі. Геаграфічнае Грамадства ганаруецца яго вышэйшай сваёй ўзнагароды - вялікі Канстанцінаўскім залатога медаля.
Сапраўды, у гады першай рускай рэвалюцыі Калчак быў далёкі ад палітычных страсцей і бачыў сваю задачу ў карпатлівай, неброской працы прафесіянала. А.В. Калчак стаў членам, а неўзабаве і старшынёй напаўафіцыйнае ваенна-марскога гуртка, які лічыў сваёй мэтай "аднаўленне флоту на навуковых і правільных пачатках". Члены гуртка займаліся не толькі распрацоўкамі ў галіне ваенна-марскога будаўніцтва (на аснове іх рэкамендацый ў 1906 г. быў створаны марской генеральны штаб), але і тым, што мы цяпер называем футуралягічнага і паліталагічнымі пошукамі. А.В. Калчак, тады ў чыне капітана 2-га рангу, увайшоў у марской штаб у якасці загадчыка балтыйскім тэатрам ваенных дзеянняў, і як прадстаўнік новага органа кiравання флотам неаднаразова ўдзельнічаў. у пасяджэннях Думы, быў экспертам ваенных камісій. У сутыкненнях паміж германофилами і прыхільнікамі арыентацыі на Англію і Францыю пазіцыя Калчака была адназначнай: усе паліталагічныя разлікі паказвалі, што вайна з Германіяй непазбежная і пачнецца яна прыблізна да 1915 Падобная кропка гледжання не здавалася яшчэ ў 1907-1908 гг. безумоўнай, і, з-за разыходжанняў па гэтым пытанні з марскім міністрам Ваяводскім, Калчак пакінуў штаб і вярнуўся да палярным пошукаў.
У 1908 г. ён арганізаваў пабудову двух судоў ледакольнага тыпу "Вайгач" і "Таймыр" і, снарадаў экспедыцыю па вывучэнні Паўночнага марскога шляху, адправіўся на Далёкі Ўсход. Па шчасным завяршэнні даследаванняў у 1910 г. Калчак яшчэ два гады працаваў у штабе, а потым, гнятучыся гэтак доўгім знаходжаннем на беразе, атрымаў па ўласным хадайніцтве прызначэнне на Балтыйскі флот, дзе камандаваў паслядоўна мінаносца "Уссуриец" і "Памежнік".
У пачатку першай сусветнай мы заспелі Калчака на крэйсеры "Рурык", у штабе адмірала Эсэна. "І наогул пачатак вайны было адным з самых шчаслівых і лепшых дзён маёй службы" - вельмі характэрнае прызнанне баявога афіцэра. Дзякуючы ініцыятыўным дзеянням Калчака па падрыхтоўцы абароны Фінскага заліва мінныя загароды былі ўсталяваныя да афіцыйнага абвяшчэння вайны і загаду з Петраграда. Увесну 1915 ён правёў самастойную аперацыю - мінаванне ўваходу ў Дан-цигскую бухту. Восенню 1915 г. яго прызначаюць, у званні капітана першага рангу, камандзірам міннай дывізіі. За дэсант пад Рыгай ён узнагароджваецца Георгіеўскі крыжам, а ў ліпені 1916 вытворцы-дзіцца ў віцэ-адміралы з перакладам на пасаду камандуючага Чарнаморскім флотам, дзе, згодна з асабістым інструкцыям імператара, рыхтуе да вясны 1917 ўдар на Канстанцінопаль. Да лютага 1917 г. адміралу на Чарнаморскім тэатры ваенных дзеянняў цалкам атрымалася засцерагчы забеспячэнне каўказскай арміі ад нападу падводных лодак і крэйсераў суперніка.
Мабыць, лепш за ўсё аблічча А.В. Калчака як чалавека і афіцэра характарызуе яго паводзіны падчас пажару ў насавых скляпах карабля "Імператрыца Марыя", пра што піша ў рамане "Кастрычнік шаснаццатага" А. І. Салжаніцын. Пасля моцнага выбуху там загарэлася нафту. Адмірал маментальна прымчаўся на карабель (хоць гэта і не ўваходзіла ў яго прамыя абавязкі) і, штохвілінна рызыкуючы жыццём, сам кіраваў затапленнем астатніх скляпоў - "і атрымалася, больш выбухаў не было. Браняносец перавярнуўся і патануў, але не. пацярпеў ні рэйд, ні горад ".
Выдуманыя ліберальнымі журналістамі і падтрыманая пазнейшымі павярхоўнымі або тэндэнцыйным даследнікамі версія аб выключных ваенных няўдачах Расіі ў кампаніях 1914-1916 гг. не вытрымлівае сур'ёзнай крытыкі. Беспрэцэдэнтная кампанія па дыскрэдытацыі не занадта ўмелага ўрада, развязаная ў гады вайны грамадскасцю "(фатальнае для Расеі слова) і з радасцю падтрыманая ўсімі антыдзяржаўным сіламі, прывяла да крушэння манархіі і адмаўлення Мікалая II. Падазраючы ўсіх і ўся ў здрадзе, пранямецкі шпіянажы і т. п "кіраўнікі прагрэсіўнага блока і блізкія да блоку дзеячы расхістаў велізарную краіну, разбурылі войска, дэмаралізавалі тыл. У лютым 1917 г. абарвалася раўніннае працягу расійскай жыцця. Мы заспелі ў гэты час Аляксандра Васільевіча Калчака камандуючым Чарнаморскім флотам, 43 гадоў, жанатым на Соф'і Фёдараўне Омировой (бралі шлюб яны ў Іркуцку напярэдадні японскай кампаніі, у 1904 г.), бацькам шасцігадовага сына. Здавалася б, шчасця і дабрабыту гэтай сям'і магла пагражаць хіба што нямецкая міна. Лёс, аднак, заўгодна было распарадзіцца інакш.
Лютаўская рэвалюцыя паставіла А.В. Калчака, як і іншых рускіх вайскоўцаў, перад неабходнасцю палітычнага выбару. Наогул палітызацыя жыцці заўсёды прыводзіць да яе Дзепрэ-фессионализации, да істотных зрушэння ў размеркаванні роляў, калі не толькі кухарка заклікаецца да кіравання дзяржавай, але і на ўсіх узроўнях Пірожнік асуджаны шыць боты, а шавец вымушаны пячы пірагі.
Палітычны вопыт, назапашаны Колчаком да 1917 г., быў вельмі нязначны. Толькі жыццёвыя і ваенныя абставіны сутыкалі яго з праблемамі сацыяльнага характару, з барацьбой розных партый і груповак. У старэйшых класах корпуса ён, праходзячы практыку на Абухоўскі заводзе, зблізіўся з рабочымі, быў у курсе іх інтарэсаў, але разглядаў гэтыя толькі ва ўжыванні да сваёй будучай спецыяльнасці. Параза ў руска-японскай вайне навяло адмірала на думку аб недахопах у кіраўніцтве войскам і флотам, аднак ён, як мы ўжо адзначалі, заставаўся пры перакананні, што "ўзброеная сіла можа быць створана пры якім заўгодна ладзе, калі метады працы і стаўленне служачых да свайго справе будуць прыстойныя ". Падзеі 1905-1907 гг. ўспрымаліся ім як рэакцыя народа на пройгрыш у вайне, як прарыў абражанага нацыянальнага пачуцця, якому супрацьпаставіць можна толькі карпатлівую стваральную працу. У Калчака не было сумневаў ні ў правах дынастыі, ні ў жыццяздольнасці самога манархічнага прынцыпу, і тут ён разважаў не толькі як афіцэр, які прыняў прысягу, але і як спецыяліст, разумеў няплённае усякага старонняга ўмяшання ў чужую працу.Аднак ён прывітаў з'яўленне Думы і іншых формаў грамадскага кантролю, якія маглі, па яго перакананні, служыць інтарэсам справы, а адпаведна, і інтарэсам Расіі.
Характэрна "расследаванне" палітычных поглядаў Калчака на яго допыце ў 1920 г. Сьледчыя Ніяк не маглі ўзяць у толк, што ў адмірала зусім не было прынцыповых поглядаў на сацыяльную і палітычную жыццё, не было зусім не ад нежадання разважаць, а з-за цалкам іншага погляду на рэчы пры якім ў раздзел кута ўстаюць лёсу канкрэтных людзей і канкрэтнага дзяржавы, а НБ абстрактныя прынцыпы і расплывістыя інтарэсы "народа" ці "чалавецтва". "Я не магу сказаць, што манархія - гэта адзіная форма, якую я прызнаю - сведчыць А. В. Калчак ў 1920 г. І, вяртаючыся да 1916 г., кажа: Я лічыў сябе манархістаў і не мог лічыць рэспубліканскіх канцем, таму што такога не існавала ў прыродзе ». Між тым пытанне аб манархіі зусім не быў "мёртвым" ў 1920 г. ні для следчых, ні для былога Вярхоўнага кіраўніка Расіі. Краіна зрабіла да гэтага часу даволі складаны шлях праз рэспубліку да розных формаў дыктатуры, абстаноўка была зусім на простая. Папову і яго калегам вельмі важна было папракнуць свайго падследнага ў наяўнасці шкурных інтарэсаў. Сьледчыя настойліва намякаюць на кантакты Калчака з асобамі валадарыць фами. Ліі, спрабуюць выкрыць яго ў сувязях з Распуціным; адмірал ж бачыў імператара ўсяго некалькі разоў і набліжаным да двара не быў.
Альтэрнатыву вясной 1917 г. для рускага генералітэту можна сфармуляваць досыць проста: альбо пакінуць армію на волю лёсу, на водкуп безадказным дэмагога, альбо прыняць прысягу новаму ўраду. Адзначым, што менавіта тыя прадстаўнікі камандавання, якія з найбольшым энтузіязмам падтрымлівалі "грамадскасць", прама або ўскосна спрыялі развалу арміі вольномыслием, муссированием чутак і рознымі «дэмакратычнымі пражэктамі" падчас вайны, больш за ўсё і пацярпелі ад распропагандированной натоўпу (забойства адмірала Непенина і іншыя падзеі на Балтыйскім флоце). Калчак без ваганняў прысягнуў новага рэжыму, тым больш, што юрыдычная яго аснова была бездакорнай (адрачэнне Мікалая і Міхаіла). "Я, у рэшце рэшт, служыў не той ці іншай форме ўрада, а Радзіме сваёй, якую стаўлю вышэй за ўсё... Я вітаў рэвалюцыю, як магчымасць разлічваць на тое, што яна ўнясе энтузіязм - як гэта і было ў мяне ў Чарнаморскім флоце спачатку - у народныя масы, і дасць магчымасць скончыць пераможна гэтую вайну, якую я лічыў самым галоўным і самым важным справай, якія стаяць вышэй за ўсё, і форма кіраваньня, і палітычных меркаванняў ", - тлумачыць сваю пазіцыю Калчак.
Наўрад ці можна папракаць сёння, з вышыні нашага горкага гістарычнага вопыту, адмірала за тое, што ён не здолеў у тыя рокавыя дні зразумець, што лютаўская рэвалюцыя можа ўцягнуць краіну ў смяротны кругазварот эгаістычных сацыяльных запалу, у вэрхал партыйных праграм і дэпутацкіх прамоў, пагрозлівую ня толькі баяздольнасці арміі, але і самому існаванню дзяржавы. Аднак вельмі хутка яму давялося пераканацца ў прамой залежнасці характару вайны і месцы ў ёй Расіі ад палітычных амбіцый новых кіраўнікоў краіны і іх дзёрзкіх апанентаў. Закісанне ў войску, нагнятанне напружанасці паміж салдатамі і афіцэрамі, загады Петраградскага і іншых Саветаў, не якія мелі, зразумела, ніякіх юрыдычных падстаў для ўмяшання ў справы ўзброеных сіл, - усё гэта не абыйшло бокам і Чарнаморскі флот. У першыя тыдні пасля рэвалюцыі ў А. В. Калчака былі найлепшыя адносіны з Саветамі, з рабочымі Севастопальскага порта, пагрузіўшыся з галавой у рэвалюцыйна-патриотичесхую эйфарыю. Але неўзабаве пачаліся самавольныя ад'езду ніжніх чыноў у адпачынак, іх канфлікты з афіцэрамі. Паўсюдна правакавала і заахвочвалася антынямецкай істэрыя.Матросы патрабавалі выдалення ўсіх афіцэраў з нямецкімі прозвішчамі. І хоць на першых сітавінах адміралу Калчаку атрымалася пераканаць Саветы ў абсурднасці і беспадстаўнасці падобных патрабаванняў, сама пастаноўка пытання была вельмі сімптаматычнай.
Усім вядома, наколькі істотна паўплывалі антынямецкай перагуды, падазрэнні ў шпіянажы і вядзенні сепаратныя перамовы з Германіяй на выспяванне той атмасферы, у якой адзіна і магла адбыцца рэвалюцыя. Аднак і пасля падзей лютага-сакавіка прапаганда супраць немцаў, асабліва су праць рускіх немцаў, не толькі не спынілася, але, мабыць, і ўзмацнілася. Вельмі паказальная і роля бальшавіцкіх агіт торов ў стварэнні "ладу ўнутранага ворага", стымулюючага самыя нізінныя інстынкты мас. Бальшавікі - "інтэрнацыяналісты", выступаў за хутчэйшы выхад з вайны, паражэнне свайго ўрада, "перарастанне імперыялістычнай вайны ў грамадзянскую", - адначасова распальвалі ўнутры рус скай арміі германофобские настрою, спрабуючы такім чынам дамагчыся поўнага яе развалу. Характэрна, што падобныя ж дэмагагічныя прыёмы захаваліся ў арсенале гэтых арыгінальных палітыкаў і тады, калі яны зацвердзілі сваю ўладу, сведчаннем чаму - шальмаванне ў першыя месяцы Вялікай Айчыннай вайны савецкіх немцаў - самай блізкай і безабароннай мішэні для крытыкі, беспадстаўных абвінавачванняў і недвухсэнсоўнай расправы. А.В. Калчак, як ужо гаварылася вышэй, адразу ж разгледзеў сапраўдную ролю антигерманской агітацыі і не дазволіў абвастраць сітуацыю. Можа быць менавіта таму, калі ў красавіку ён прыехаў у Петраград для абмеркавання становішча ў ўрадзе, Гучков прапанаваў яму камандаванне Балтыйскім флотам, толькі што перажылі Кранштацкі бойню, у якой загінулі сотні афіцэраў на чале з адміралам Непениным. Аднак становішча 'ўскладнялася з кожным днём, і пераводу гэтаму не наканавана было спраўдзіцца.
На нарадзе ў сталіцы, скліканым з нагоды пачаўся ўрадавага крызісу. Калчак ліхаманкава шукаў здаровыя сілы, на якія можна было б абаперціся ў барацьбе за падтрыманне баяздольнасці арміі. Палажэнне было настолькі заблытаным, што адмірал сустракаўся нават з Г.В. Пляханава (дарэчы, па рэкамендацыі былога старшыні Дзяржаўнай думы Родзянко). Найстарэйшы рускі марксіст пераканаў Калчака, што на. эсдэкаў можна разлічваць у сэнсе працягу вайны; камандуючаму Чарнаморскім флотам, зразумела, нічога не было вядома пра раскол ў шэрагах сацыял-дэмакратаў.
Красавіцкі крызіс, у выніку якога А.І. Гучков і П.М. Милюков вымушаныя былі падаць у адстаўку, устрывожыў рускую ваенную эліту. І хоць А.В. Калчаку імпанавала непрымяненне сілы падчас красавіцкіх падзей (Керанскі катэгарычна выказаўся супраць узброенага разгону дэманстрацый, на якім настойваў Карнілаў) і здаваўся дастаткова прадстаўнічым новы склад урада, адмірала не магло не гнясці відавочнае бяссілле улад якія ўтрымліваюць, іх залежнасць ад Петраградскага Савета. Мабыць, тады Калчак і прыйшоў да думкі аб дабратворна ваеннага ўмяшання ў ход палітычных падзей, калі становішча ў тыле пагражае фронту. Нам уяўляецца, што будучы Вярхоўны кіраўнік Расеі ў цэлым дакладна ацэньваў неабходнасць актыўнага ўздзеяння ўзброеных сіл на сітуацыю ў краіне.Нежаданне ўрада Керанскага абаперціся на войска як на палітычную сілу наўрад ці можна апраўдаць з улікам сітуацыі, якая тады сітуацыі. На наш погляд, людзі, якія прыйшлі да ўлады ў красавіку 1917 г., не змаглі ў поўнай меры ўсвядоміць адказнасць за лёсы краіны і арыентаваліся на свае адцягненыя прынцыпы, а не на рэальнасць. Праціўнікі ж Керанскага, левыя радыкалы і экстрэмісты, кіраваліся ў першую чаргу не абстрактнымі меркаваннямі, а логікай падзей і змаглі дзякуючы гэтаму дамагчыся больш сур'ёзнай і шырокай падтрымкі мас. Вярнуўшыся з Петраграда на Чарнаморскі флот. Калчак ужыў усе свае сілы на падтрыманне баяздольнасці каманд. Аднак і сустрэчная агітацыя стала даваць свой плён. Пачаліся адмовы караблёў выходзіць у мора, пачасціліся абвінавачванні афіцэраў у злоўжыванні службовым становішчам, канфлікты паміж камандаваннем і ніжнімі чынамі, перасталі працаваць партавікі. Адмірал вымушаны быў разарваць усякія адносіны з новым (Бальшавіцкі) складам Савета: дамагчыся ўзаемаразумення было немагчыма. Савет вёў справу да канчатковага развалу арміі і тылу. У гэтых умовах у камандуючага не заставалася іншага выйсця, акрамя як прасіць урад аб адстаўцы. Спрабуючы ўладзіць канфлікт, у Севастопаль прыбыў Керанскі.
На адным з матроскіх мітынгаў адмірал быў абвінавачаны ў прыналежнасці да заможным класах (!), Якім толькі і выгадна працяг вайны, і, адначасова, у развале фронту з-за сімпатый да немцаў (!). Падобныя прамовы, гэтак жа безгрунтоўныя, як і ненатуральнае ў вуснах тых, хто штогадзіны разбураў ўзброеныя сілы, былі вельмі тыповыя для пачатку лета 1917 г. рэвалюцыйны фраза, экстрэмісцкая агітацыя, крушэнне воінскага статута забяспечылі пераход салдацкіх Саветаў пад кантроль дэструктыўных сіл. А.В. Калчак аргументавана адвёў абодва прад'яўленых яму абвінавачвання. "Я сказаў, - успамінае ён, - што калі хто-небудзь пакажа ці знойдзе ў мяне якое-небудзь маёнтак або нерухомую маёмасць, або якія-небудзь капіталы выявіць, то я магу іх перадаць, таму што іх не існуе ў прыродзе". Аднак делегатское сход пастанавіла адхіліць ад пасады і камандуючага, і начальніка штаба, а таксама раззброіць ўсіх афіцэраў, пагалоўна спачуваючых, з пункту гледжання раз'юшаных матросаў, "германскім аграрыям". У знак пратэсту супраць такога рашэння некалькі афіцэраў застрэліліся, а Калчак, перадаўшы камандаванне контр-адміралу Лукіну, зламаў сваю шаблю і кінуў яе ў ваду. І, хоць пасля рэзкай тэлеграмы Керанскага ў адрас Савета зброю афіцэрам было вернута, адмірал свайго рашэння не змяніў і адбыў у Петраград. У дакладзе ўраду А.В. Калчак падкрэсліваў, што, чым спрыяць развалу узброеных сіл праз безадказных агітатараў, "значна прасцей было цалкам адкрытым шляхам, проста-проста распусціць каманды і спыніць дзейнасць флоту". Прычынай сумнай становішча на фронце стала, з яго пункту гледжання, палітыка ўрада: "падрыў і развал камандавання, пастаноўка камандавання ў зусім бяспраўнае і бездапаможнае становішча", нарэшце, дапушчэнне пад выглядам свабоды слова і сходаў адкрытай варожай прапаганды ў гады вайны.
Менш чым праз паўгода Часовы ўрад зразумее, куды можа завесці дзяржаву, якая вядзе краіну адсутнасць здаровай арміі. Пакуль жа, цалкам расчараваўшыся ў новых адміністратарах Расіі, адмірал спадзяецца толькі на поспехі не страцілі яшчэ баяздольнасці частак. Ён імкнецца на фронт, хоча камандаваць цяжкай батарэяй. Аднак крах наступу 18 чэрвеня, суправаджаўся нябачанай прапагандысцкай шуміхай, паказаў бессэнсоўнасць якой-небудзь дзейнасці ў рускіх узброеных сілах ўзору лета 1917 Калчак прыходзіць да высновы, што ключ да выратавання Расіі - у перамозе саюзнікаў, і вырашае змагацца з Германіяй адзіным, з яго пункту гледжання, даступным чынам: у адной з армій дзяржаў, Антанты. Думка аб фарміраванні легіёна і адпраўцы яго ў Францыю давялося пакінуць, так як рускія часткі, якія змагаліся на заходнім фронце, да гэтага часу канчаткова страцілі баяздольнасць. Былы камандуючы Чарнаморскім флотам згаджаецца на камандзіроўку ў Амерыку, дзе востра маюць патрэбу ў яго досведзе для арганізацыі мінных загарод і барацьбы з падводнымі лодкамі.
Ліпеньскія падзеі ў Петраградзе, якім адмірал стаў сведкам, зацвердзілі яго ў думкі аб неабходнасці ваеннага ўмяшання ў палітычныя пытанні, умацавалі ўяўленне аб бальшавіках як пра прыхільнікаў спынення вайны і заключэння на любых умовах свету з Германіяй, У гэты час канчаткова вызначылася адмоўнае стаўленне адмірала да абедзвюх барацьбы супраць ў перыяд двоеўладдзя баках.
Між тым ужо предощущались яшчэ больш грозныя грамадзянскія смуты. Арышт генерала Гурко, падставай да якога паслужыла перапіска з былым васпанам, яшчэ раз пераканаў Калчака, што для адміністрацыі Керанскага рэвалюцыйныя лозунгі важней лёсаў Расіі, што ўрад не толькі не мае сіл супрацьстаяць Петросовету, але і не жадае гэтага зрабіць, знаходзячыся ў палоне ў ўласнай фразы. Праз Швецыю і Лондан А.В. Калчак прыбыў у Амерыку. Тут выявілася нерэальнасць амерыканскай экспедыцыі на Дарданелы, на якую употай разлічваў адмірал, і яго дзейнасць звялася да кансультацыям чыста тэхнічнага парадку.Выканаўшы сваю місію, адмірал вырашыў вяртацца ў Расею праз Сан-Францыска і Японію. У Манрэалі ён даведаўся аб правале выступу генерала Карнілава, а ў дзень ад'езду з Сан-Францыска - пра бальшавіцкага перавароту.Газеты тады стракацелі сенсацыйнымі паведамленнямі з Расіі, таму інфармацыі пра падзеі канца кастрычніка - пачатку лістапада ў Петраградзе А.В. Калчак не надаў занадта вялікага значэння і ўжо тым больш не схільны быў ўспрымаць гэтыя падзеі як сведчанне крушэння той Расеі, якой ён служыў ўсю сваю жыццё.Характэрна, што прыкладна ў гэты ж час ён атрымлівае ад партыі кадэтаў прапанову выставіць па яе спісу сваю кандыдатуру на выбарах у Устаноўчы Сход па Балтыйскім і Чарнаморскім флоце - і дае згоду.
Значна больш ўстрывожылі Калчака ўжо не выклікалі сумненняў зводкі аб першых кроках сьцьвярджаюцца Савецкай улады і перамовах з немцамі ў Брэст-Літоўску.Зараз для адмірала не было выбару: "Мне застаецца толькі адно - працягваць ўсё ж вайну, як прадстаўніку былога рускага ўрада, якое дало вядомае абавязацельства саюзнікам. Я займаў афіцыйнае становішча, карыстаўся яго даверам, яно вяло гэтую вайну, і я абавязаны гэтую вайну працягваць ".
У гэтыя ж дні (студзень 1918 г.) палітычны вопыт А.В. Калчака папоўніўся яшчэ адной агульнай для ўсіх рускіх сітуацыяй выбару - неабходна было вызначыць сваё стаўленне да разгону бальшавікамі Ўстаноўчага Сходу."Агульнае меркаванне ўсіх асоб, з якімі мне даводзілася сутыкацца, - казаў адмірал, - было такое, што толькі аўтарызаваныя Устаноўчым Сходам ўрад можа быць сапраўдным, але тое Устаноўчы Сход, якое мы атрымалі, якое было разагнана бальшавікамі і якое з месца заспявала" Інтэрнацыянал "пад кіраўніцтвам Чарнова, выклікала з боку большасці асоб, з якімі я сутыкаўся, адмоўнае стаўленне. Лічылі, што яно было штучным і партыйным. Гэта было і маё меркаванне. Я лічыў, што калі ў бальшавікоў і мала станоўчых бакоў, то разгон гэтага Ўстаноўчага Сходу, з'яўляецца іх заслугай, што гэта трэба паставіць ім у плюс ".
Такое меркаванне А.В. Калчака здаецца сімптаматычнай. Характарыстыка адміралам Ўстаноўчага Сходу шмат у чым тлумачыць і яго наступныя "узаемаадносіны" з дэпутатамі, і асаблівасці яго барацьбы з бальшавізмам. Калі стаяць на пасля-довательно дэмакратычных пазіцыях і меркаваць, што ў любых умовах, ва ўсякай сітуацыі ўсеагульнае выбарчае права забяспечвае найлепшае рашэнне, а кожны іншы палітычны ход ёсць праява самавольства, тады можна папракнуць Калчака ў дыктатарскіх схільнасьцях і ў пагардзе воляй выбаршчыкаў.З іншага боку, калі мы ўспомнім, да чаго давяло краіну дэмакратычнае Часовы ўрад, і прымем да ўвагі, што выбары 1917 праходзілі ў абстаноўцы поўнага маральнага раскладання фронту і тылу, пазіцыя Калчака не падасца такой ужо пагібельнай і адназначна аўтакратычнай. Трэба заўважыць, што і сёння ёсць падставы стрымана ставіцца да форумах, адкрываным спевам "Інтэрнацыяналу". У пачатку 1918 г. А.В. Калчак, атрымаўшы не занадта ўцешныя весткі з Расіі і вызначыўшы сваё стаўленне да бягучых падзеям, звярнуўся да ўрада Вялікабрытаніі з просьбай прыняць яго на любых умовах у ангельскія ўзброеныя сілы; ён атрымаў прызначэнне ў Бамбей, у штаб індыйскай арміі, адкуль меркаваў адправіцца на Месапатамскай фронт. Аднак па шляху ў Індыю, у Сінгапуры, адмірала заспела тэлеграма ангельскага камандавання, якая вызначыла яго далейшы лёс. У тэлеграме паведамлялася аб змяненні абстаноўкі на Месапатамскай фронце, у гэтых умовах такі Кампетэнтны афіцэр, як Калчак, быў больш карысны для саюзніцкага справы ў Расіі. Адміралу загадвалася вяртацца на Радзіму, на Далёкі Ўсход. Па прыбыцці Калчака ў Пекін ён быў уведзены ў праўленне КВЖД. І без таго велізарнае значэнне гэтай дарогі для Прымор'я пагаршалася тым, што пад выглядам яе аховы меркавалася правесці фарміраванне добраахвотніцкай рускіх частак з перспектывай іх далейшага ператварэння ў сур'ёзную ўзброеную сілу.
Сваю дзейнасць на Далёкім Усходзе А.В. Калчак разглядаў як працяг вайны: ён адстойваў рускі суверэнітэт і рускія інтарэсы. Адмірал быў супраць непасрэднага ўдзелу войскаў Антанты ў рускіх палітычных падзеях, мяркуючы, што замежная дапамога павінна абмежавацца пастаўкамі, крэдытамі і т. п. Нежаданне Калчака ісці на якія-небудзь кампрамісы, калі справа тычылася дзяржаўных пазіцый Расіі, выклікала рэзка адмоўнае стаўленне да адміралу са боку японцаў. У той час у яго не было яшчэ ніякіх сувязяў з рускай контррэв
Вярхоўны кіраўнік Расеі - Калчак курсовая работа. История и исторические личности.
Ответ на вопрос по теме Оздоровительные системы физической культуры
Реферат по теме Водная и прибрежная растительность
Контрольная работа по теме Понятие и значение мер уголовно-процессуального принуждения
Математический Анализ Контрольная Работа 1 Курс Решение
Реферат: Государственное строение России в 14-15 вв.
Эссе На Тему Формирование Государственного Начала Руси
Курсовая работа по теме Инженерное обеспечение строительства
Реферат по теме Получение и применение кальция и его соединений
Сочинение по теме Положительно прекрасный человек в романе Ф. М. Достоевского «Идиот»
Реферат: Анализ себестоимости и издержек производства
Контрольная работа по теме Дежурные части территориальных ОВД в системе органов внутренних дел
Краткое Сочинение Обломов
Реферат: 1. Общие требования к работе
Сочинение по теме “Таврида” К.Н.Батюшкова: романтизм или ампир?
Осенний Пасмурный Дождливый День Сочинение Рассказ
Реферат: Внедрение средств автоматизации
Реферат: Страхование смерти
Контрольная работа по теме Гражданское право РФ
Эссе На Тему Средневековье
Контрольная работа: Анализ экономических показателей
Прокуратура Российской Федерации: история становления и современность - Государство и право дипломная работа
Источники гражданского права - Государство и право реферат
Обстоятельства, смягчающие наказание - Государство и право дипломная работа