Typ uwielbia jej olbrzymie piersi

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Typ uwielbia jej olbrzymie piersi

<< poprzednia 
1
2
3
4
5
 następna >>


<< poprzednia 
1
2
3
4
5
 następna >>



Copyright © 2018-2019 Rek-In. All rights reserved.



© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AMastino_Napoletano_R%C3%BCde_clp.JPG, By Mastino_Napoletano_Rüde.JPG: 3268zauber
derivative work: Anka Friedrich (Mastino_Napoletano_Rüde.JPG) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia
Commons


Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako "prastarą rasę psów hodowaną w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych
chłopów". Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także
jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem "prastara rasa" polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o
tym psie u dawnych kynologów. Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam
jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako "mastino italiano". Planowa hodowla rozpoczęła się od 1947 roku.


Mastif neapolitański (mastino napoletano) to duży pies o masywnej i krępej budowie, długości tułowia o 10% większej od wysokości w kłębie.
Jego skóra jest gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki i na spodniej części
szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle. Włos ma krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości. W umaszczeniu preferowane kolory:
szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na
piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate.
Mastif neapolitański obficie się ślini.


Psy tej rasy są łagodne i zrównoważone, ale sprowokowane walczą bezkompromisowo. Nawet jeżeli są wychowywane konsekwentnie i z intuicją,
nigdy nie będą wybitnie posłuszne. Czujne, zwinne, szybkie.


Jest to pies pasterski, ale przede wszystkim stróżujący, o wrodzonym instynkcie obronnym. Współcześnie użytkowany jako pies stróżujący,
obronny i pies-towarzysz.


© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Mast%C3%ADn_del_Pirineo?uselang=de#mediaviewer/File:MasPiri-Lula-ESP.jpg,
autor: Milena Mura, licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/


Rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w Hiszpanii do strzeżenia i zaganiania owiec. Współcześnie użytkowana również
jako pies obronny i pies-towarzysz.


Psy tej rasy pochodzą najprawdopodobniej od masywnych, azjatyckich psów pasterskich, których zadaniem była obrona i pilnowanie stad zwierząt
przed atakami drapieżników. Na Półwysep Iberyjski zostały sprowadzone około 3000 lat temu przez Fenicjan.


Bardzo duży pies ponadprzeciętnego formatu, proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny, o mocnym kośćcu i niezbyt
długiej sierści.


Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź
beżowym). Głowa jest ubarwiona symetrycznie.


Mastif pirenejski jest psem spokojnym, posłusznym i inteligentnym. Chętny do pilnowania. Wobec obcych jest stosunkowo nieufny i czujny.


Mastif tybetański Bagmati KHYI FADO (w domu zwany HANDO) na międzynarodowej wystawie psów rasowych w Katowicach. Właścicielem jest Marcin
Krasoń z Polski
© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mastif_tybeta%C5%84ski_2009_pl.jpg, autor: Pleple2000, licencja: [CC-BY-SA 4.0 Deed]
http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/, [CC-BY-SA 3.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.en,
[CC-BY-SA 2.5 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/deed.en, [CC-BY-SA 2.0 Deed]
http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/deed.en, [CC-BY-SA 1.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/1.0/deed.en


Mastif tybetański to jedna z najstarszych ras - wg. jednej z teorii stał się oddzielną rasą ok 58 000 lat temu. Istnieje wiele spekulacji na
temat jego pochodzenia i historii dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – do khyi –
oznacza "trzymanego na uwięzi". Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze
względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu.


Mastify tybetańskie trafiły do Europy w połowie XIX wieku, w okresie, gdy rasie groziło wyginięcie. Pierwsze jego hodowle podjęli hodowcy
brytyjscy.


Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie
i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i
odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i
reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i
społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów i wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W
wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego
kontaktu z psem jest dobra znajomość i pełna akceptacja jego charakteru.


W Chinach posiadanie psa tej rasy świadczy o statusie społecznym jego właściciela. Szczeniaki są bardzo drogie - przeciętnie za czworonoga
trzeba zapłacić kilkaset dolarów. W 2011 roku mastif "Big Splash" został sprzedany na aukcji za 1,6 mln dolarów. Rekord ten pobił 56-letni
deweloper z prowincji Zhejiang położonej na wschodzie Chin, który zapłacił prawie 2 miliony dolarów za mastifa tybetańskiego o złotej grzywie.
Pies waży 90 kg i ma 80 cm wzrostu. Jest to najprawdopodobniej najdroższy pies świata.


© Źródło: http://ratses.gr/sites/default/files/molossos.jpg


Molos z Epiru (Molossos tis Ipeirou) to jedna z ras greckich - molos pochodzący z Epiru, oficjalnie uznany przez Kynologikos omilos Hellados
(KOH) w roku 2006.


Jest potężnym, mocnym psem - psy osiągają wg. różnych źródeł 60 do 70 lub 65 do 75 cm wzrostu i 50 do 70 kg wagi. Suki są mniejsze.
Umaszczenie ma czarne podpalane, włos krótki z grubym podszerstkiem. Zdarzają się też osobniki rude, pręgowane, brunatne i z białymi
znaczeniami.


Molos z Epiru jest inteligentny, wierny, przywiązany do swojego opiekuna i bardzo mu oddany. Zarazem to ostry, nieufny stróż. W Grecji
wykorzystywany jest do obrony dużych stad owiec, kóz i bydła przed drapieżnikami - szakalami, wilkami i niedźwiedziami. Potrafi wykonywać
swoją pracę całkowicie samodzielnie, nie potrzebuje wydawania mu poleceń.


© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Moscow_watchdog_4.JPG, autor: Edmontcz, licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed]
http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.en


Rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w połowie XX wieku w dawnym Związku Radzieckim, poprzez krzyżowanie
bernardyna z owczarkiem kaukaskim, rosyjskim łaciatym gończym i innymi rasami, w celu uzyskania skutecznego psa służbowego do stróżowania,
patrolowania i konwojowania. Efektem hodowli jest silny i energiczny, ale opanowany i podatny na szkolenie pies, coraz częściej zyskujący
uznanie jako pies obronny i pies-towarzysz.


Pies dużego wzrostu, masywny, w typie mastifa. Muskulatura dobrze rozwinięta. Głowa masywna i szeroka, z wyraźnie zaznaczonym stopem. Psy
mają masywniejszą budowę niż suki. Umaszczenie to przewaga koloru białego w płowe (różne odcienie) i brązowe łaty.


Zarówno dawniej, jak i dziś, jest to pies stróżująco-obronny. Nie jest jednak polecany do miasta, bo najlepiej czuje się na ogrodzonym
terenie podmiejskim lub na wsi. Dobrze wyszkolony, może służyć jako pies-towarzysz, pies obronny i stróżujący. Jest odporny na zmienne
warunki klimatyczne, może przebywać poza domem przez cały rok.


Moskiewski stróżujący jest psem aktywnym i zwinnym, posłusznym, ale pewnym siebie. Ma zrównoważony temperament i silnie rozwinięty instynkt
terytorialny. Pies tej rasy powinien koniecznie przejść przynajmniej podstawowe szkolenie w zakresie posłuszeństwa. Nie znosi osób obcych ani
obcych psów. Sprowokowany będzie walczył do upadłego. Ma dobry kontakt z dziećmi, ale muszą to być koniecznie dzieci właściciela czy
przewodnika.


© Źródło: http://www.watsonthemastiff.com/May_files/IMG_0038.jpg, Dr. Watson


Nebolish to jeden z najmniej znanych mastifów. Pochodzi z Kanady, gdzie rasa ta została stworzona w latach 60-tych minionego wieku. Uważana
jest za efekt krzyżówki mastifa angielskiego, bullmastifa i doga de Bordeaux. Pewną rolę odegrały też inne rasy - dog niemiecki, bokser i
bernardyn. Według innej teorii nebolish powstał w wyniku skrzyżowania boksera i bullmastifa.


Nebolish osiąga wzrost do 91 cm i wagę do 82 kg. Charakteryzuje się mocną budową i harmonijną sylwetką. Ma dużą głowę osadzoną na mocnym
karku i długie nogi. W założeniu miał być zwinniejszy od innych mastifów i mniej podatny na typowe dla tych ras choroby.


Nebolish jest przyjazny, opiekuńczy, zrównoważony, czujny, inteligentny i lojalny. Jest doskonałym psem stróżującym i rodzinnym. Przyjazny
w stosunku dzieci, jest też spokojny i cierpliwy wobec dorosłych. Jest świetnym pływakiem i uwielbia wodę.


Pies łatwy do ułożenia, ale wychowanie i naukę należy rozpocząć wcześnie.


© Źródło: http://www.flickr.com/photos/alicjap/6533514583/in/photolist-aXkYga-7V9gNE-dWdqAu-dU8hkY-Vju7j-euR9Mx-euR8mM-dW7NyR-2Vz27M-euQcjM-dqT2a4-cYYsaf-b91jp8-6MZvRq-4EvWqT-9r3NtV-56NxHq-2VDpt5-2Vz1ni-miWfGk-7cxxiC-iW8Xd5-dfv8qJ-cT2sHq-wofWf-ifRW2-nXuMQA-nF81Lw-nXvvZs-nZoN92-nF87js-maT6ar-bkZfGY-afMHk6-49bzuH-ehfFC9-8xru4w-6waoig-BUYzT-iW9akb-heuDV1-81GVAa-7eESA7-nF81By-kQwFX8-epmEj7-8T5eXD-8inj8F-nGAG2-nXBpci, autor: Alicja, licencja: [CC-BY 2.0 Deed]
https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/


Rasa wyhodowana na Nowej Fundlandii w Kanadzie – stąd jej nazwa. Początkowo użytkowana była przez rybaków jako pies pociągowy, a współcześnie
jako pies-towarzysz i pies ratowniczy.


Według aktualnego stanu wiedzy rasa powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na
niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku wikingowie. Za protoplastę nowofundlandów uważana jest wymarła już rasa o nazwie "St.
John's dog". Rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków – jednakże podstawowe cechy rasy
pozostały niezmienione i już od około roku 1600 można mówić o dużej stałości rasy – zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości.
Dzięki temu nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych – w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie.


Nowofundland to pies masywny i muskularny, o długiej i gęstej szacie, cechujący się dobrą kondycją ruchową, elastycznością i swobodnymi ruchami.
Jego włos jest odporny na przemoczenie i wilgoć. Umaszczenie może być czarne, biało-czarne (należy odróżnić od landseera) lub brązowe.


Nowofundland bardzo lubi wodę, doskonale pływa. Początkowo pomagał rybakom przy wyciąganiu sieci na ląd oraz ciągnięciu łodzi. Obecnie jest
to pies ratowniczy pracujący w ratownictwie morskim, jak również pies zaprzęgowy używany do transportu ciężkich ładunków (obecnie wyłącznie
sportowo) oraz pies-towarzysz. Nowofundlandy i landseery uratowały wielu tonących ludzi.


Nowofundland uważany jest za jedną z najbardziej przyjacielskich ras – znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności –
zwłaszcza w stosunku do ludzi. Niezależnie od swych znacznych rozmiarów świetnie zżywa się z dziećmi. Wraz z landseerem były tematem
pojawiającym się w twórczości malarzy i poetów. Opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki nowofundlandki o imieniu "Nana"
w powieści Jamesa M. Barrie "Piotruś Pan".


Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Two_otterhounds.jpg, licencja: CC0 Public Domain


Rasa, która powstała w wyniku zapotrzebowania na myśliwskiego psa pracującego chętnie w środowisku wodnym. Polowanie na wydry było niegdyś w
Anglii bardzo popularne ze względu na ochronę rybnych stawów przed tymi szkodnikami, jakość ich skór i jako rozrywka. Do polowań używano
szorstkowłosych, silnych tropowców, które mogły godzinami gorliwie harcować w wodzie i tropić szybką, niebezpieczną w walce zwierzynę. Psy
podążały za pęcherzykami powietrza, pozostawianymi przez wydrę w wodzie.


Otterhound jest dużych rozmiarów, majestatycznym psem. Cechuje go mocna budowa, proporcjonalna sylwetka i doskonale zbudowane nogi o dużych
łapach. Charakterystyczne dla tej rasy są dwa rodzaje włosia. Szata zewnętrzna jest szorstka i twarda, a podszerstek krótszy i wełnisty.
Pies ma dużą, kosmatą głowę z długim kwadratowym pyskiem i długimi zwisającymi uszami. Nogi ma proste o długich kościach ze stopami z błoną
międzypalcową. Ogon wysoko osadzony.


Samodzielny, aktywny i niezależny. Trudno się podporządkowuje, bywa uparty. Potrafi zaatakować, ale z natury nie jest agresywny ani wobec
ludzi, ani wobec zwierząt. Doskonały pies myśliwski, ale kiepski stróż czy obrońca - intruzów odstrasza jednak skutecznie samym wyglądem.
Może być miłym psem rodzinnym, bo jest zrównoważony, przyjacielski i sympatyczny. Wyrozumiały wobec dzieci. Potrzebuje ruchu i przestrzeni,
uwielbia wodę.


Od połowy XIX-go wieku staje się coraz mniej popularny. Wg. różnych źródeł na świecie żyje obecnie ok. 600 do 1000 psów tej rasy.


© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Beaucerons.jpg, autor: Pretty.woman, licencja: CC0 Public Domain


Blisko spokrewniony z briardem, od którego różni go szata i umaszczenie. Jego włos jest krótki, mocny i gruby, z podszerstkiem w jaśniejszym
kolorze. Umaszczenie najczęściej czarne podpalane rdzawą czerwienią, ale może też być marmurkowe, czarno-szare z rdzawo-czerwonymi znaczeniami.
Jest dużym psem o silnej sylwetce, psy osiagają wzrost 65 - 70 cm (suki 63 - 68) i wagę 40 - 55 kg (suki 27 - 37).


Beauceron jest pewny siebie, odważny, inteligentny, samodzielny i chętny do pracy. Wobec obcych nieufny, swojego pana będzie bronił z całą
zaciekłością. Wychowywany z dziećmi jest dla nich łagodny i cierpliwy. Wobec innych psów, zwłaszcza dużych, zachowuje się agresywnie.
Obdarzony instynktem terytorialnym. Jest też wytrzymałym długodystansowcem - potrafi pokonać w ciągu dnia do 80 km.


Beauceron jest psem gospodarskim, doskonale się sprawdzającym przy pilnowaniu stad. Ochrania je przed wszelakim niebezpieczeństwem, nie
dopuszcza do rozproszenia, odszukuje i doprowadza zabłąkane sztuki, pomaga przy dzieleniu stada, potrafi prowadzić nawet bardzo liczne stado na
długich dystansach.


Wciąż jest popularny na francuskiej wsi, ale jest to też wszechstronny pies użytkowy, który sprawdza się jako stróż, obrońca, pies
rodzinny, a także jako ratownik i pies patrolowy. We Francji pełni także rolę psa wojskowego.


Beauceron jest czujnym stróżem i twardym obrońcą obdarzonym nieufnością i skłonnością do agresji, ale też psem miłym, przyjaznym i
towarzyskim. To, jakie jego cechy zostaną rozwinięte, a które wytłumione zależy przede wszystkim od wychowania.


© Źródło: http://www.arcturos.gr/eshop/dyn/gal/big/041112112130.jpg


Owczarek grecki (Hellenikos Poimenikos, Greek Shepherd) to grecki pies pasterski wyhodowany w górzystych regionach kraju. Obecnie zagrożony
wyginięciem - szacuje się, że psów czystej rasy żyje dziś w Grecji ok. 1000. Jego ratowaniem zajmuje się grecka organizacja pozarządowa
"ARCTUROS", która bezpłatnie przekazuje owczarki rolnikom mieszkającym na obszarach górskich. W roku 2000 powstało Stowarzyszenie Przyjaciół
Owczarka Greckiego (O.F.E.P.), którego misją jest ratowanie i zachowanie rasy.


Owczarek grecki to duży pies - do 75 cm wzrostu i 50, a nawet 55 kg wagi. Mocno zbudowany i silny, z dużą głową i głęboką klatką
piersiową. Ogon, gruby u nasady, może być różnej długości. Sierść ma grubą, gęstą, dwuwarstwową, a jego umaszczenie może być czarne,
brązowoszare, białe lub łaciate. Ma doskonałe zmysły węchu, wzroku i słuchu. Jest w stanie poruszać się przez cały dzień w ekstremalnych
warunkach pogodowych, a przy tym jego wymagania żywieniowe są minimalne.


Ten pies to nieufny i nieprzekupny stróż stad. Owczarki greckie uważane są za odważne, zdecydowane, pracujące z wysokim poczuciem obowiązku i
silnym instynktem obrony stada przed drapieżnikami. Chroniąc stado poruszają się wokół niego wyszukując miejsc, z których mogą mieć widok na
dużą przestrzeń. W stosunku do dzikich zwierząt są agresywne i odpędzają je szczekając swoim głębokim głosem. Jeżeli to nie skutkuje,
przystępują do ataku. Wobec obcych zachowują się spokojnie, ale podejrzliwie. Nawet jeżeli okazuje spokój, pies tej rasy zawsze jest gotowy
do obrony.


Owczarek grecki nie jest psem dla każdego właściciela. Potrzebuje opiekuna z pewnym doświadczeniem, który będzie prowadził szkolenie
konsekwentnie, udzielając psu inteligentnych wskazówek. Ten pies, nawet dobrze wyszkolony, ma tendencję do samodzielnej oceny sytuacji zanim
przystąpi do działania. Wczesna socjalizacja jest konieczna, jeżeli ma być godnym zaufania towarzyszem.


© Źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Carpathian_Shepherd_Dog#mediaviewer/File:Carpatin.jpg, autor: Ionete, licencja: CC0 Public Domain


Owczarek karpacki to rasa dużych psów pasterskich, wyhodowanych w Rumunii w rejonie gór Karpat, gdzie do dziś wykorzystywane są przez
rumuńskich pasterzy do pilnowania stad i zwierząt gospodarskich.


Jest to dużej postury pies, ma gęstą, szorstką sierść w prostej szacie, z piaszczysto-kolorowym futerkiem na głowie i kończynach oraz
ciemniejszym odcieniu na plecach. Jedynym dopuszczalnym typem umaszczenia jest barwa jasnopłowa z czarnym bądź wilczastym nalotem. Ma
długi i puszysty ogon. Psy wzrostem dochodzą do 73 cm i osiągają wagę do 49 kg. W przypadku tej rasy szczególnie objawia się płciowy
dymorfizm - samce są większe, wyższe i znacznie silniejsze od samic.


Owczarek karpacki jest doskonałym stróżem, ze względu na swój wrodzony instynkt stadny i bezwarunkowe oddanie. Jest psem spokojnym o
zrównoważonym temperamencie. Cichy, poważny, opanowany - na spacerach nie szaleje, nie szczeka bez powodu. Potrzebuje zachowania jasnej
hierarchii i zaufania ze strony opiekuna.


Nie nadaje się do trzymania w mieszkaniu - potrzebuje ruchu i p
Rucha czyściutką i mokrą laseczkę
Dojrzale rosjanki chca sie ruchac
Dwie czarnowłose suczki są posuwane w klasie