The Super Mario Bros. Movie
آرمین محمدی
انیمیشن «برادران سوپر ماریو» دقیقن همان چیزی است که یک اثر اقتباس‌شده از روی گیم، باید باشد. شاید در زمان انتشار نمرات منتقدین، این‌طور استنباط می‌شد که شاهد شکست یکی دیگر از اقتباس‌های ویدیوگیم‌ها در عالم سینما باشیم ولی با شروع اکران فیلم و اقبال مردمی ورق برگشت. دلیل این میزان از توجه مردم به این انیمیشن، نه صرفن کیفیت بالای احتمالی آن، بلکه موفقیت در زنده‌کردن خاطرات مخاطب و نوستالژی‌بازی با اوست. و این دقیقن همان نکته‌ای‌ست که باید در ساخت آثار اقتباسی از روی گیم در نظر گرفته شود. مخاطبان این آثار مشتاق دیدن ورسیون نمایشی گیمی هستند که با آن خو گرفته‌اند و شیفته‌ی جهان و خصوصیاتش شده‌اند، نه ترشحات ذهن خالق آن اثر اقتباس‌شده. دوست دارند کاراکترهایی را که دوره‌ای را با آن‌ها گذرانده‌اند در قالب شخصیت‌هایی با بک استوری قوی ببینند، نه چند پله عقب‌تر از منبع اقتباس. عدم توجه به همین نکات است که فجایعی مانند «Assassin's Creed 2016» یا «Mortal Kombat: Annihilation 1997» را خلق، و در نقطه‌ی مقابل، پرداختن صحیح به این ویژگی‌هاست که باعث تولید آثاری مثل دو قسمت فیلم «Sonic the Hedgehog» و سریال «The Last of Us» شده. البته اصلن نیازی نیست راه دوری برویم. یکی دیگر از فجایع اقتباسی از گیم، لایو اکشن «Super Mario Bros» محصول 1993 بود که به کلی ذات ماریو را با خاک یک‌سان می‌کند؛ اما نقطه‌ی مقابل این اقتباس، انیمشین مورد بحث ما است!
فیلم تازه، نمونه‌ی موفق یک اقتباس درست از گیم است. چرا که همان‌طور که گفتیم با وجود نمرات متوسط و شاید حتا به تعبیری ضعیف، آن‌قدری توانسته با مخاطبش ارتباط بگیرد که در مسیر پرفروش‌ترین انیمیشن تاریخ قرار گرفته. آن‌قدری توانسته حال‌وهوای گیم را درون فیلم زنده کند که انگار ما در سفری یک ساعت و نیمه در دنیای ماریو به سر می‌بریم. اما نکته‌ی مهم‌تر وفق‌پذیری فیلم با هر نوع مخاطب و هر رده‌ی سنی‌ست. وجود المان‌ها و ایستر-اگ‌هایی از گیمهای پیشین (که نسل ما آن را با نام «قارچ‌خور» می‌شناخت) و هم‌چنین گیمهای جدیدتر، آن را همان‌طور که برای فردی میان‌سال جذاب کرده، برای کودکان نیز تجربه‌ای دل‌نشین محسوب می‌شود.
کمپانی ایلومینیشن با همکاری نینتندو موفق به ساخت اثری اگر چه ساده، اما فوق‌العاده لذت‌بخش برای ماریو-دوستان شده؛ به حدی که حتا اگر چند دقیقه «قارچ‌خور» بازی کرده باشیم هم از دیدن فریم به فریم این فیلم لذت می‌بریم. فضاسازی شگفت‌انگیز و پر رنگ و لعاب فیلم به‌علاوه‌ی طراحی‌های بسیار نزدیک به منبع، لذت تماشا را دو چندان کرده و ضرب‌آهنگ اتفاقات حتا لحظه‌ای آن را کسل‌کننده نمی‌کند. اشارات و ایستر-اگ‌های بی‌شماری که -برای پیداکردن‌شان قطعن نیاز به دیدن چند کلیپ از یوتوب است- قطعن حداقل یک‌بار در طول فیلم یقه‌ی حس نوستالژیک‌تان را می‌گیرد. از کستینگ شگفت‌انگیز و کاملن مناسب فیلم هم هرچه بگوییم کم گفتیم. کریس پرت کاری با ماریو کرده که شاید دهان منتقدانش (یا بهتر بگویم هِیتِرهای مجازی‌ش) را برای مدتی طولانی بسته باشد. جک بلک پس از مدت‌ها همان است که باید باشد و بووزری به‌شدت جذاب و بانمک را خلق کرده. پرنسس پیچِ آنیا تیلور-جوی هم بدون شک از شخصیت اصلی در منبع اقتباس پیشی گرفته و کاملن بهبود یافته. تمام این‌ها از ویژگی‌هایی‌ست که «برادران سوپر ماریو» را به یک فیلم Must See تبدیل کرده!
این یکی از سورپرایزهای مهم سال است. چه در زمینه‌ی کیفیت و چه در بحث مبارزه‌ی مخاطبان عادی با نمرات منتقدان. باز هم باید تکرار کرد که حتا اگر چندین سال از آخرین تجربه‌ی ماریو بازی‌کردن‌تان نیز گذشته، این انیمیشن همانند یک کش پلاستیکی، شما را به دوران کودکی‌تان پرتاب و با ماریو و لوییجی راهی سفری پرماجرا، جذاب و بانمک می‌کند. سفری که در طول آن با چند آشنای قدیمی تجدید دیدار می‌کنید!