ТЕЛЕФОН ЖИМ ЭДИ...

− Қизишманг-қизишманг. - Келинг, қизишмай, ёшимизга муносиб ҳолатда гаплашиб олайлик. Кучингиз борми, иродангиз етадими шунга? Ўн саккиз ёшли келин-куёв ёки томирида қон кўпирган ошиқ-маъшуқлар бўлсак-ки... Ёшимиз бир жойга борай, деб турибди. Бу ёғи қанча қолди, яна қанча яшаймиз - ёлғиз Яратганнинг ўзига аён. Шундоқ экан, биргаликда ўтказган яхши кунларимизни нафратланмай эслаб юришимиз, келажакда душман бўлиб қолмаслигимиз учун ҳамма нарсаларни ўзимизга ярашган вазиятда муҳокама қилиб олмасак бўлмайди. Узоқ ўйладим. Гуноҳ ўзимда экан.

Ҳеч қачон сиз орзу қилган эркак бўлолмас эканман. Бу ёғи энди сизга ҳавола. Танлаш ҳуқуқи ўзингизда.

− Жуда соз. - Ичимдаги гапни айтдингиз. Гапиринг, нимадан бошлайсиз?

– Биринчидан, муносабатлар ҳақида. - Авваллари меҳр бор эди, муҳаббат бор эди, жон ачиш бор эди бир-бировимизга; айбу хатоларим, ноўрин сўзларим − ҳаммаси, ҳамиша адолатли, фариштали бўлиб кўринарди сизга. Роҳатланардингиз ҳазил-ҳузулларимдан. Энди-чи? Меҳр йўқолган жойда, оқибат бўлмайди. Оқибат кўтарилганидан сўнг ўртага ёлғон аралашади. Ёлғон кучайиб-кучайиб хиёнатга айланиши, ундан кейин эса душманлик, ёвузлик бошланиб кетиши мумкин. Шунча вақт бир-биримизни тушундик, келинг, яна бир марта, балки, энг охирги мартадир, бир-биримизни тинглайлик, эшитайлик, қалбимизга қулоқ солайлик. Бугун, ўртамиздаги парда йиртилмасдан туриб муаммони бир ёқлик қилиб, кейинги тақдиримизни белгилаб олишимиз зарур.

— Йигирма олти йил бўпти танишганимизга. - Йигирма олти йил-а?! Шундан бери билмайман кимлигимни. Хотинманми, ўйнашманми, эрмакманми, ё... Сиз юрасиз: “қўйнимда бир ёр-у, кўнглимда бир ёр”, деб таралла-лло қилиб. Мен ётаман ёстиқ қучоқлаб, дардимни ёстиққа айтиб, Ёлғизлик нималигини биласизми? Билмайсиз. Бошингизга тушмаган. Тушмасин-у...

Яна ўша гап. - Авваллари унақамасдингиз. Ўшаққа бориб келгандан кейин жин чалгандай ўзгариб кетдингиз, Бекор оборган эканман, Айб ўзимда. Ўзим аҳмоқман.

− Ҳа, ўзгардим. - Кўр эканман, кўзим очилди. Кўрдим меҳрингиз кимда эканини, магазинма-магазин хотинчангизга кийим излаб, зир-зир чопганингизни кўрдим. "Лох", деб ўйладингиз-да мени, а? Арзимаган латта-путталар оберсам ҳам бўлаверади бунга, дедингиз-да! Тушунмайди бу, дедингиз. Бренд моллари нима-ю, хитой моллари нима, сиздан яхши биламан.

− Ахир, унимас, сизни олиб бордим-ку ўша ёққа! - Ҳар йили оборасиз унингизни. Чамадон-чамадон кийим оласизлар. Ман бечора бир мартагина... Шундаям... Билдим, кимлигимни, нимага арзишимни билдим. Из-из йиғладим товуш чиқармай. Товушни ичга ютиб дод солиш нималигини билмайсиз, билмайсиз!..

− Дунёни кўрсатиб келдим-ку! - Айбимми шу?

— Ҳеч қачон бир хил кўрмаслигингизни кўрдим. - Fирт тентак эканимни англадим. Шунча йилда бир эркакка қиё боқмабман. Сизни дeпман. Сизга ишонибман. Сиз бўлсангиз... Менга алам қиляпти. Куйиб кетяпман. Ўзимни бир бало қипқўяман ҳозир!

Телефонда аёл йиғиси эшитилди. Овозни эшитган эркак илкис ўтирган жойидан сапчиб туриб кетди.

−Нима истайсан?! − алам-ғазаб ичра ҳайқириб юборди у. — Ахир, бор топган-тутганимни сенга сарфлаяпман-ку! Уйингга тўлайман, газу светингга тўлайман, халадилнигингни тўлдириб турибман. Ҳар ойда тўртта гапинг бор – барисига кўкидан ўйнагансан. Бериб турибманми ўшаларгаям, а?!

Ҳаммаси сенга эмиш... Уйига бир тийин сарфламасмишлар.. Менга сиқимлаб берсангиз, уйингизга қоплаб ташийсиз. Билмайди, деб ўйлайсизда... На билганингни қил, демайсиз, на эрлик...

− Икки хотин олганнинг ёви уйида, дерди раҳматлик бобом...

Уддалаган қилади, қўлидан келган, белида белбоғи бор қилади буни!

− Уч болангни ўқитдим, одам қилдим, узатдим, уйли-жойли бўлди, бола-чақали бўлди. Ўзингга уй обердим, мошина... Камми бу?! Миннат қиляпти, деган хаёлга бориб ўтирибсан ҳозир, билиб турибман. Лекин, эсингдан чиқди-да, а? Бир кунмас бир кун шундай дейшингни билардим, кўнглим сезарди. Қўрқардим шундай кун келишидан. Майли, нима ҳам қилардик. Жавобимни бер, демоқчи бўляпсан. Бор, ана, хоҳлаганингни қилавер!! — эркак гўшакни шундай қаттиқ тарақлатиб қўйдики, бечора телефон аппарати чил-чил синиб кетишига оз қолди.

Кўзлари қонга тўлиб, лаблари дир-дир титраб, туйқусдан эси оққан кишидай хонани чир айланиб кезина бошлади. Алланималар деб бақирди, қўлларини силкиб дўқ урди кимгадир. Йўқ, кимгадир эмас, ўзини сўка кетди чангитиб:

− Ҳайвонсан, итсан! - Думингни ликиллатмай, тинчгина юрганингда йўқ эди шу балолар! Юрардинг ҳамма қатори аравангни судраб. Ур энди пичоқни оч биқинингга. Ур!

Сўкина-сўкина ўзини "гуп"этиб юмшоқ креслога ташлади. Бошини орқа суянчиққа тираб, ҳарсиллади, оғир "уҳ" тортди ва шу куйи бир неча муддат жонсиздай қотиб қолди. “Кўрнамак!" деб ҳайқириб юборди анчадан кейин аламзадалик билан. − Шунча яхшиликни билмадинг-а?! Қоранг ўчсин! Қорамниям кўрмайсан энди! Қандай яшасанг, шундай яшайвер! — Шундай

дейишга деди-ю, аммо, юрагининг қаеридадир симиллаб бошланиб, худди чаён заҳридай бутун борлиғини ўраб бораётгани оғриқдан инграб юборди. Сапчиб туриб, яна хона бўйлаб саркашона кезина кетди. Айланиб-айланиб телефон аппарати тепасида тўхтади ва гўшакка тикилганча, серрайиб туриб қолди. Олислашса, телефонга жон кириб: “мени кечиринг, тентаклик қилдим”, деган қадрдон сасни эшитолмай доғда қоладигандек бир ички ҳадик муҳрланган эди ҳозир эркак қиёфасида.

... Аёл ҳам телефон гўшагини эркакникидан кам

бўлмаган зарб билан ерга урди ва юзларини чангаллаб, сочларини юлқилаб тортганча жон ҳолатда бор овозда додлаб юборди. Қўни-қўшнилар эшитиб қолиши мумкинлиги ҳам ёдидан кўтарилиб кетди. Тиззаларига, бошига муштлаб ув тортган куйи бурчакдаги эски диванга юз тубан ўзини ташлади. Диванга ёпилган жун адёлни тишлаб-ғажиганча алланималар дея бақириб ингранди. Уввос солиб анча йиғлагандан кейин, адёлга юзини буркаб олди. Энди овози чиқмас, аммо елкалари силкиниб, қалч-қалч титрар эди. Узоқ ётди шу куйи аёл. Ва, ниҳоят, ўзини хиёл босиб олди шекилли, ётган жойида бошини буриб, ноаён умид билан телефонга кўз ташлади. Назарида ҳозир телефон жиринглаб: “мени кечир, қизишиб кетдим”, деган қадрдон овоз эшитилиб қоладигандай эди унинг хаёлида ҳам. Шуни истар, шуни кутар эди

ҳозир иккаласи ҳам... Телефон эса жим, сас-садо йўқ эди унда.