Szeroka buzia Pumy Swede

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Szeroka buzia Pumy Swede

Klasyfikacja FCI: Grupa II. Psy w typie pinczera i sznaucera, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i inne rasy. Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.

Aidi
jest średniej wielkości psem, należącym do tzw. molosów typu górskiego.
Jest silny, dobrze umięśniony i sprawia wrażenie zawsze czujnego i
uważnego. Jego gęsta szata, przypominająca owczą wełnę, zapewnia mu
ochronę przed upałem, zimnem i promieniami słonecznymi w marokańskich
górach Atlas. Aidi w swojej ojczyźnie ma zwykle kopiowane uszy.

Umiarkowanie
długi włos; szyja i ogon jest są bardziej owłosione. Szata ma za
zadanie chronić psa przed zimnem, deszczem oraz atakami dzikich
zwierząt.

Białe
umaszczenie jest najbardziej pożądane. Spotyka się również wyblakły
czerwony, kremowy z szarymi łatami i plamkami oraz biały z czarnym.

Aidi
pochodzi z Maroka, a datę jego powstania określa się na XI w. Jest to
prawdopodobnie potomek dużych azjatyckich psów pasterskich, blisko
spokrewniony z psami górskimi z Europy Wschodniej. Posiada instynkt do
polowania, obrony dobytku Beduinów w odległych wioskach i obozowiskach w
górach Atlas, a także powierzonych mu w opiekę stad kóz i owiec.
Dawniej Aidi był wykorzystywany również jako tropowiec, ściśle
współpracujący wraz z chartami. Wyszukiwał i wystawiał zwierzynę, którą
następnie ścigał szybki sloughi.

Obecnie
Aidi jest bardzo rzadką rasą. Spotkać go możemy głównie w Maroku, gdzie
wciąż chroni dobytek i stada zwierząt, a także we Francji.

Aidi
jest mocnym, zwinnym, czujnym, zawsze gotowym do działania psem,
posiadającym typowe cechy psa pasterskiego. Jest niezależny i ma bardzo
silnie rozwinięty instynkt obrony swego terytorium, dlatego jest
niezawodnym stróżem i obrońcą dobytku swego pana. Całkowicie nie
toleruje obcych na swoim terenie, wobec których jest "zły" i agresywny.
Od wieków Aidi był hodowany dla swojej użyteczności i dlatego nie jest
to pies polecany do życia domowego. Toleruje dzieci, ale z całą
pewnością nie jest to psia niańka, dlatego polecany jest tylko do domu
ze starszymi dziećmi. Aidi jest dominujący w stosunku obcych psów, wobec
których jest również bardzo agresywny. Ze względu na wciąż silny
instynkt łowiecki, nie jest polecany do domu z innymi małymi
zwierzętami.

Jest
to niezwykle zdrowa rasa psów z jedynie odosobnionymi przypadkami
dysplazji biodra. Brak dostatecznej ilości ćwiczeń może doprowadzić do
otyłości.

Aidi
wymaga średniej ilości zabiegów pielęgnacyjnych. Jego futro powinno być
regularnie, co tydzień szczotkowane, aby zapobiegać powstawaniu kudłów.
W okresie linienia czesanie powinno odbywać się codziennie.

Aidi
nie jest polecany do życia w mieście. Jest, co prawda, stosunkowo mało
aktywny wewnątrz, ale bezwzględnie wymaga przestrzeni. Niezbędny jest
dom, z przynajmniej średniej wielkości, dobrze zabezpieczoną działką,
położony w środowisku wiejskim lub podmiejskim. Dzięki gęstej szacie
Aidi może przez cały rok mieszkać na dworze w dobrze ocieplonej budzie.

W
domu zachowuje się bardzo spokojnie, ale bezwzględnie wymaga długiego
pozostawania na terenie, którego mógłby pilnować. Zadowala się średnią
ilością ćwiczeń. Nie jest to pies dla osób o zacięciu sportowym, gdyż
Aidi robi tylko to, co uważa za sensowne. Idealny dla ludzi, którzy mogą
mu pozostawić do pilnowania duży, porządnie ogrodzony teren.

Jest
to pies tylko dla osoby bądź rodziny z doświadczeniem w hodowli psów
pasterskich. Aidi jest bardzo niezależny i uparty, a także potrafi
dominować, wobec tego wymaga konsekwentnego wychowania. Szczenięta
trzeba intensywnie socjalizować, tzn. przyzwyczajać do otoczenia, innych
psów, ludzi i terenu. Aidi posiada bardzo silne poczucie hierarchii
stada, toteż opiekun musi być osobą zdecydowaną, posiadającą naturalny
autorytet.


Inne
nazwy tej rasy psów: Airedale Terrier, Airedale, król terierów - King
of Terriers, Working Terrier, Waterside Terrier, Bingley Terrier.


Klasyfikacja FCI: Grupa III. Teriery. Sekcja 1. Teriery wysokonożne.
Nr FCI: 7



Największy
z terierów, uważany za króla tej grupy. Rasa została wytworzona w
połowie zeszłego stulecia do polowań na wydry, które stały się
kłopotliwą konkurencją dla rybaków parających się połowem w dolinie
rzeki Aire w angielskim hrabstwie Yorkshire. Airedale teriera cechuje
wrodzone zamiłowanie do wody i terenów podmokłych, które są naturalnym
środowiskiem wydry.

Przodkami airedale
teriera są wymarły angielski black and tan terier, po którym rasa
odziedziczyła bystry wzrok i czuły słuch, oraz otterhound, któremu
airedale zawdzięcza świetnie rozwinięty węch, siłę i duże umiejętności
pływackie.

Airedale terier jest psem
bardzo wszechstronnym. Oprócz polowań na wydry, używa się go do
tropienia grubej zwierzyny (jeleń, dzik, niedźwiedź). Odznacza się też
ciętością na małe drapieżniki. W czasie I wojny światowej airedale
sprawdził się w armii amerykańskiej jako łącznościowiec na pierwszej
linii frontu oraz w służbie wartowniczej. Niemałą skutecznością wykazał
się również w pracy policyjnej. Dzisiaj airedale jest głównie wiernym
psem pokojowym oraz obrońcą mienia i domowników.

Chociaż
airedale nie ma natury swarliwej, nie jest tchórzem i zaciekle
podejmuje wyzwanie. Mimo to, w głębi duszy pozostaje szczeniakiem; jest
żywy i figlarny, lubi się uganiać za wyimaginowaną zdobyczą. Miłe
usposobienie airedale odziedziczył prawdopodobnie po otterhoundzie.

Airedale
wyglądem przypomina dużego foksteriera szorstkowłosego. Szata jest
ciemnobrązowa z domieszką czarną lub szaroczarną. Gęste podszycie
pokryte jest twardymi, szorstkimi i sztywnymi włosami okrywy. Należy
pamiętać, że futro airedale'a powinno być codziennie szczotkowane oraz
regularnie trymowane i strzyżone. Głowa airedale teriera jest długa i
płaska. Oczy są małe, ciemne i zawsze czujne, uszy załamane, nos czarny.
Tułów jest krótki z dobrze wysklepionymi żebrami i muskularnymi
lędźwiami. Kończyny długie, mięśnie dobrze rozwinięte, kościec silny.
Wysokość w kłębie 56 — 61 cm. Ogon przycięty do umiarkowanej długości,
noszony wesoło.

Rasa airedale terier
upowszechniła się po wystawie psów zorganizowanej w roku 1879 przez
Airedale Agricultural Society w hrabstwie Yorkshire w Wielkiej Brytanii.
Do Stanów Zjednoczonych airedale trafił na początku naszego wieku i
bardzo szybko zasłynął jako pies najwyższej klasy, do tego stopnia, że w
latach 20. mianem „prawdziwy airedale" określano salonowych bawidamków i
dandysów.

Od tamtych lat popularność
airedale'a miała liczne wzloty i upadki. Ostatnio rasa znów powraca do
łask, szczególnie w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Kanadzie i Stanach
Zjednoczonych.

Akbasz
jest jednym z najstarszych przedstawicieli grupy psów pasterskich -
psów, których zadaniem jest obrona stada przed drapieżnikami. Jest
odpowiednikiem francuskiego pirenejskiego psa górskiego, węgierskiego
kuvasza, włoskiego owczarka Maremmano-Abruzzese oraz innych białych psów
pasterskich. Akbasz jest psem potężnym, wysokonożnym, o szlachetnej
postawie i charakterystycznej białej szacie. Jest dobrze umięśniony, ale
jednocześnie szczupły, z głęboką klatką piersiową. Ma sporą, lekko
spłaszczoną czaszkę z uszami w kształcie litery "V", długi ogon i
subtelne brązowe oczy. Jest wyższy niż jego bliski kuzyn, owczarek
anatolijski - karabasz, ale nie tak wysoki i nie aż tak zbliżony w typie
do mastifa jak sivas - kangal.


Występuje
w dwóch odmianach: ze średniej długości włosem i płaską, gładką szatą
lub z dłuższą sierścią, z ciężką, falistą szatą i futrzastym kołnierzem
wokół szyi. Długowłose psy tej rasy są lepiej przystosowane do
przebywania w chłodniejszym klimacie, zaś psy o średniej długości włosa -
w cieplejszym.

Opis szaty
Akbasz
może mieć zarówno krótką, jak i długą, dwuwarstwową, szatę, niezmiennie
koloru białego. Podszycie składa się z miękkich, delikatnych włosów,
które stanowią ochronę przed złymi warunkami klimatycznymi. Futro
krótkowłosego akbasza jest zazwyczaj proste i gładkie, jedynie z drobną
ilością futra wokół karku i na łapach, podczas gdy długowłosy akbasz
pokryty jest ciężkim, falującym futrem na łapach i ma charakterystyczną
grzywę wokół karku.

Historia rasy


Rasa
akbaszy pojawiła się około 3000 lat temu, na zachodnich terenach wyżyny
Anatolijskiej, znajdującej się obecnie w granicach Turcji. Jest to jest
z pewnością jedna z najstarszych istniejących obecnie ras i wiele z jej
historii pozostaje wciąż tajemnicą. Ten długonożny i wysoce
inteligentny pies, prawie na pewno jest jednym z głównych przodków
wszystkich białych psów pasterskich, które można znaleźć w całej
Europie. Rzymianie, po podboju terenów Azji Mniejszej, sprowadzili tę
rasę do Italii, skąd rozpowszechniła się dalej po całym obszarze
Cesarstwa Rzymskiego. Biała szata akbasza, której zawdzięcza swoją nazwę
(w języku tureckim "akbas" znaczy "biała głowa") pomagała pasterzom
odróżnić psa od wilków i innych drapieżników, które są zazwyczaj
ciemnego koloru, i zapobiegała przypadkowemu zranieniu psa w ferworze
walki. Akbasz jest w stanie stawić czoła wielu drapieżnikom, takim jak
kojoty, wilki, niedźwiedzie, a nawet gepardy czy pumy.


Bliskimi
kuzynami akbasza są sivas-kangal i owczarek anatolijski - karabasz.
Często cała trójka jest postrzegana jako jedna rasa pod nazwą
anatolijskiego psa pasterskiego i jako taka jest uznawana przez FCI. Mimo
długowieczności, dumnego temperamentu i uderzającego wyglądu, Akbash
nie jest rasą powszechnie akceptowaną w kręgach kynologicznych. Nie
został zatwierdzony przez FCI, a jedynie jego rosnąca popularność w USA,
gdzie okazał się bezkonkurencyjnym psem do obrony stad owiec przed
kojotami, spowodowała, że został uznany przez UKC w 1999.


Akbasz
(Akbash Dog) znalazł się w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i
Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów
uznawanych za agresywne i na posiadanie psa tej rasy potrzebne jest
stosowne zezwolenie organu gminy.

Temperament


Akbasz
jest dumnym zwierzęciem wyhodowanym na niekwestionowanego lidera
swojego stada. Jako pies pasterski skutecznie chroni powierzone mu
zwierzęta. Z drugiej strony jego samodzielność i indywidualizm mogą
stanowić wyzwanie w procesie szkolenia lub, gdy traktujemy go tylko jako
psa "rodzinnego".


Akbasz
podporządkowuje się władzy opiekuna, gdy jego komendy są jasne i
zdecydowane. Jeśli właściciel okazuje brak konsekwencji lub słabość,
akbasz szybko stara się przejąć przywództwo nad stadem. Dzieje się tak
nawet wtedy, gdy pies jest odpowiednio szkolony od szczeniaka. Próby
zmiany pozycji w hierarchii grupy pies podejmuje przez całe swoje życie.
Może przez długi czas zadowalać się swoim miejscem w stadzie, jednak
tylko do momentu, w którym dostrzeże szansę na zmianę. W związku z tym
konsekwencja w postępowaniu jest niezbędna.


Akbasz,
będąc z natury psem pasterskim, doskonale współżyje z innymi
zwierzętami. Jakiekolwiek agresywne zachowanie ze strony innego
zwierzęcia zwykle będzie szybko stłumione, choć nie w sposób gwałtowny.
Inne agresywne psy (albo inne agresywne akbasze) doprowadzą z całą
pewnością do walki o przywództwo. Z drugiej jednak strony psy uległe, z
natury pozbawione chęci rywalizacji, znajdą w akbaszu najlepszego
kompana. Psy tej rasy posiadają bardzo silnie rozwiniętą więź z innymi
zwierzętami, w tym oczywiście innymi psami. Niezbędne jest oswajanie
akbasza od szczeniaka z obecnością innych zwierząt w pobliżu.


Akbasz
także w stosunku do dzieci dobrze się zachowuje, zapewne uważając je za
członków stada, które oczywiście należy chronić. Z powodu jednak
niezwykle silnego dążenia do jak najwyższej pozycji w hierarchii grupy,
dzieci nie powinny mieć zbyt dużego kontaktu z psem podczas decydujących
okresów w rozwoju psa, szczególnie od szóstego do dwunastego miesiąca
życia oraz, w mniejszym stopniu, generalnie przez pierwsze dwa lata jego
życia. Akbasz spędza większość tego czasu bardzo aktywnie, ciągle
sprawdzając swoją pozycję w grupie, a dzieci mogą zostać nieumyślnymi
celami tego dominującego zachowania. Zwykle nie oznacza to potencjalnego
zagrożenia dla dzieci, może jednak doprowadzić do sytuacji
"konfliktowych" i dlatego powinno się ich unikać.


Akbasze
nie są z reguły najbardziej energicznymi psami na świecie. Hodowane są
bowiem po to, by spędzać większość czasu odpoczywając i pilnując stada.
Niemniej jednak są one zdolne do aktywnego zachowania ( szczególnie we
wczesnych latach rozwoju) i wymagają regularnych ćwiczeń, aby utrzymać
je w odpowiedniej kondycji. Akbasz zbyt długo trzymany w pomieszczeniu
staje się apatyczny i przygnębiony, tracąc wiele ze swego uroku.

Szata
Akbasza nie wymaga zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych. W zupełności
wystarczy cotygodniowe szczotkowanie, aby utrzymać ją w odpowiedniej
formie. Pamiętać należy o występującym dwa razy do roku wypadaniu
sierści, w zależności od warunków klimatycznych, w jakich pies przebywa.


Częste
kąpanie jest niewskazane, powinno być przeprowadzane tylko w
ostateczności. Z całą pewnością nie należy czynić tego regularnie, gdyż
używanie szamponu może doprowadzić do zmniejszenia ochronnych
właściwości szaty psa.

Akbasz
nie nadaje się do mieszkania w bloku, bez względu na ilość ćwiczeń jaką
mu zapewnimy. Dzięki swojej grubej szacie może mieszkać przez cały rok
na dworze, w dobrze ocieplonej budzie. Ten pies potrzebuje przestrzeni i
dlatego najlepiej sprawdza się w środowisku wiejskim, albo w domu z
dużą i dobrze zabezpieczoną działką.

Akbasz
nie jest zbyt aktywny. Jako pies pasterski miał za zadanie powoli i
ostrożnie przemieszczać się ze swoim stadem, kiedy to było w ruchu i
pozostawać wśród niego podczas chwil odpoczynku w celu lepszej ochrony
przed drapieżnikami. Z powodu takich genetycznych uwarunkowań, psy te
wolą się wylegiwać niż wykazywać niesforną aktywność.


Z
drugiej jednak strony nie należy zapominać, że akbasz jak najbardziej
może aktywnie spędzać czas. Aby pozostawać w dobrej kondycji wymaga
regularnych ćwiczeń. Najlepszym sposobem na to są codzienne, około
dwugodzinne zabawy w obrębie ogrodzonej przestrzeni. Należy pamiętać o
odpowiednio dużym obszarze do zabawy. To pies pasterski, przyzwyczajony
do rozległych przestrzeni i mały ogródek przy domu może po prostu okazać
się dla niego za mały.


Codzienny
spacer czy bieganie na smyczy w przypadku psów tej rasy jest mniej
istotne. Dumne usposobienie akbasza sprawia, że nie jest on tak aktywny
będąc prowadzonym na smyczy, choć oczywiście jak każdemu psu sprawia mu
to przyjemność. Nic nie zapewni mu jednak tyle radości, co możliwość
swobodnego przebywania na otwartej przestrzeni.

Akbasz
generalnie dobrze sobie radzi na treningu, pod warunkiem, że
dostosujesz jego styl do typu osobowości zwierzęcia. Psy wszystkich ras
mogą posiadać jeden z dwóch wariantów osobowości: uległy lub dominujący,
ale w przypadku tej rasy podział jest jeszcze bardziej wyraźny i
pomyślny trening będzie zależał od prawidłowej oceny psa już jako
szczeniaka.


Trening
psa uległego jest prostszy i wymaga tylko podstaw szkolenia, by
zakończył się pomyślnie: konsekwentnych komend, skupienia na pozytywnych
nagrodach za dobre zachowanie i oczywiście cierpliwości. Trening psa
dominującego wymaga od ciebie znacznie więcej. Dominujący akbasz w
naturalny dla siebie sposób, jako pies pasterski, obejmuje naczelną rolę
w swojej grupie. Jeśli nie podkreślisz swojej dominacji i nie utrzymasz
jej, nie będziesz w stanie go kontrolować.


W
stosunku do akbasza muszą być zastosowane nieco surowsze środki. Nie
należy obawiać się używania lekkich kar w celu poprawy złego lub
wyzywającego zachowania. Karanie psa przez odmowę dawania jedzenia,
dopóki nie będzie odpowiednio wykonywał komend, może wydawać się surowe,
ale jest jedną z najefektywniejszych dróg do osiągnięcia sukcesu. Pies
musi być przekonany, że jesteś jego panem, a nie potencjalnym rywalem w
hierarchii grupy. Przydatny jest także surowy ton głosu oraz gotowość,
by móc fizycznie ukarać psa, gdy wykazuje on zachowania antyspołeczne
lub destrukcyjne. Wszelakie kary fizyczne muszą być bezwzględnie
zaniechane, gdy pies okazuje oznaki uległości: przewrócenie się na
plecy, lizanie, proszenie. Ważne jest, by rozpocząć trening już we
wczesnym okresie życia psa. O ile proste jest karanie
dziesięciokilogramowego szczeniaka, sprawa może się "nieco"
skomplikować, gdy będziemy musieli powstrzymać
pięćdziesięciokilogramowego dorosłego osobnika. Im wcześniej
wyeliminujesz złe zachowania swojego psa, tym lepiej.


Okres
życia akbasza między 6 miesiącem a rokiem jest niezwykle istotny.
Musisz w tym czasie włożyć wiele wysiłku w wychowanie swego psa, by w
przyszłości jego zachowanie było bez zarzutu. W tym czasie pies nie
powinien być pozostawiany samotnie z dziećmi lub innymi zwierzętami.
Dobrym nawykiem jest również trzymanie psa na smyczy (ale nie na
łańcuchu czy przypiętego do drzewa!!), by dodatkowo wyrobić w nim
przeświadczenie, że jest niżej w hierarchii grupy.


Może
nastąpić okresowe kwestionowanie władzy człowieka jako głównego
przewodnika. Dlatego niezwykle ważne jest przeciwdziałanie takim
zachowaniom, aby praca włożona w wychowanie psa we wczesnym jego rozwoju
nie została zaprzepaszczona przez spadek autorytetu w późniejszym
okresie. Akbasz wymaga silnego, doświadczonego i konsekwentnego w
wychowaniu właściciela.

Akita
dopasowuje sie genialnie do wszelkich warunków, w których wzrasta .
Ważne jest by od wczesnego szczenięctwa poznał jak najwięcej nowego,
jeśli chcemy by akceptował bez obaw późniejsze środowisko, w którym
będzie egzystował z swoja rodzina. Nauczyć akitę można niemalże
wszystkiego, no może byłby problem przyuczyć go do zaganiania zwierząt,
ogólnie do pasterstwa. W dużym stopniu można zagłuszyć jego wrodzoną
nieufność do ludzi spoza własnej rodziny, można zaprzyjaźnić go z
wieloma różnymi zwierzętami, na które sam bez naszego udziału
najchętniej by po prostu polował. Można nauczyć go spokojnego zachowania
na obcym terenie (akita niejako wie, że na obcym terytorium rządzi ktoś
inny, kto może go lub jego rodzinę zaatakować). Jeśli nie jest
dostatecznie obyty np. z atmosfera panującą na wystawach, może zachować
się lękliwie lub agresywnie-ma to także związek z stopniem zażyłości z
przewodnikiem i hierarchią ,jaka miedzy nimi panuje. Jeśli jego
właściciel jest człowiekiem słabym, nie umiał objąć przywództwa w
stadzie - akita będzie odczuwał dyskomfort, przewidując napaść z
niespodziewanej strony, czuje się też zobowiązany do obrony swojego
niepewnie czującego się członka stada i wtedy zawsze w widoczny sposób
akita zachowuje się nerwowo- i albo sam prowokuje inne psy do
bijatyki(wychodząc z założenia, że atak będzie najlepsza obroną)- albo
wyraźnie zachowuje się bardzo lękliwie.

Jako
szczeniak akita jest ostrożny i musi się dokładnie zapoznawać z
nowościami, zanim zacznie swobodnie zachowywać się w nowych sytuacjach,
czy wobec nowo poznanych osob, czy innych zwierząt. W szczenięctwie pod
okiem matki, czy w towarzystwie rodzeństwa, czy tez ludzkiego
przewodnika uczy się bardzo szybko, dzięki wrodzonej ostrożności, a
także dużej uwadze skupionej na nowościach i wielkiej wrażliwości na
nieprzyjemne doznania. Zazwyczaj po jednej próbie zapamiętuje, co jest
przyjemne i co się opłaca, a co nie. Trzeba z nim postępować bardzo
stanowczo i zarazem delikatnie, karcenie trzeba ograniczyć do potargania
za fałdę skóry na karku (podobnie, jak to czyni psia matka),można
równocześnie z tym uży
Współlokatorka chętna na seks
Za dużo cycków jak na jeden dom
Lodzik na Halloween