"Страшна ў Марыупалі, а тут бздура нейкая". З БДУ звальняюць дэкана юрфака, бо падпісаў антываенны зварот

Пасля 20 гадоў працы з БДУ «папрасілі» дацэнта факультэта міжнародных зносін Аляксандра Данілевіча. Ён паведаміў праекту «1906», што прычынай стала яго прынцыповая пазіцыя наконт вайны ва Украіне.

«Я падпісаўся пад антываенным зваротам адвакатаў і юрыстаў. Адразу пачаліся праблемы ў адвакатуры — завялі дысцыплінарную вытворчасць, — расказвае Алякснадр Данілевіч. — Таксама некалькі тыдняў таму меў дзве размовы ў БДУ: з загадчыцай кафедры і адным з намеснікаў дэкана. Мне падалося, што ім самім было няёмка са мною гаварыць на гэты конт, тым больш, што той намеснік дэкана — мой былы студэнт. Але ж ён паказаў мне паперку, што нельга займацца палітычнай агітацыяй згодна з правіламі ўнутранага распарадку. Я адказаў, што ніякай палітычнай агітацыяй і не займаўся, гэта іншае — я ж юрыст, разумею, што нічога не парушаю. Таксама я сказаў, што свой подпіс адклікаць не буду, бо маю сваю пазіцыю.

Дарэчы, тое ж самае, я казаў і ў адвакатуры — што ў мяне ёсць свая пазіцыя. Я супраць вайны, гэта мая чалавечая, грамадзянская і хрысціянская пазіцыя, не лічу, што зрабіў нешта «экстрэмісцічэскае».  

У выніку, мяне з БДУ звальняюць праз сканчэнне кантракту. Летась яго працягнулі кантракт усяго на год, хоць звычайная практыка, калі працягваюць на тры гады, альбо адразу на пяць. Прычым, мой асобнік кантракту мне не аддалі і па сёння, нават не далі сфатаграфаваць.

Цяпер мой кантракт скончваецца ў канцы мая. Недзе з тыдзень таму мяне папярэдзілі пра звальненне: па тэлефоне запрасілі ў аддзел кадраў. Там далі паперку, што кантракт працягваць не будуць. Я падпісаў, пайшоў сабе — і мяне перахапіў дэкан. Запрасіў да сябе, пачаў казаць: шкада, усё такое, але вось прарэктар па бяспецы настойваў на вашым звальненні, мы нічога не маглі зрабіць.

Пасля паклікала да сябе загадчыца кафедры. Тое ж самае: шкада, што сыходзіце…»

Акрамя таго Данілевіч атрымаў вымову як адвакат. Палічылі, што ён «парушыў прафесійную этыку адваката», падпісаўшы зварот. 

«Там усё прыцягнута за вушы, буду абскарджваць, — кажа Данілевіч. — Нібыта я, падпісаўшыся пад словамі «Мы, беларускія адвакаты і юрысты», выказаўся ад імя ўсёй беларускай адвакатуры. Глупства. Нармальнаму чалавеку зразумела, што гэта лухта».

 І як жыць далей?

«Працаваць пакуль працуецца, — адказвае Аляксандр. — Ці не страшна мне? Страшна ва Украіне, у сённяшнім Марыупалі, а тут так, проста бздура нейкая, як я кажу. Вунь нават Максіму Знаку не страшна — а ён у турме сядзіць.

Я столькі год працаваў на тое, каб стаць спецыялістам, што мне ўжо не так страшна, нават калі адбяруць адвакацкую ліцэнзію. Я не той чалавек, які будзе шукаць працу, я той, хто робіць яе і стварае працу сам для сябе. Ды і бачу, што пакуль ніхто з адвакатаў, якіх выключылі з калегіі, не памёр з голаду. Таму, спадзяюся, што ўсё будзе добра.

Ды і той жа БДУ для мяне быў не столькі заробак, колькі хобі, мне было цікава выкладаць, мне падабалася працаваць са студэнтамі».

 Эміграваць пакуль не хочацца, кажа Данілевіч. 

«Тут мае сваякі, бацькі, я люблю Беларусь. Можа мне падабаецца не ўсё, што тут адбываецца сёння, але я люблю гэтую краіну. Не хачу з’язджаць.

Так, я адчуваю адказнасць за тое, што адбываецца. Але сваю пазіцыю я паказаў, падпісаўшы зварот, — адзначае Аляксандр Данілевіч. — 

Што яшчэ можа зрабіць шараговы беларус? Ведаеце, я не лідар, не той чалавек, які можа даваць парады. Я не Зяленскі.

Але я веру ў Бога. І мяркую, што трэба хаця б не парушаць запаведзі. Калі б мы не хлусілі хаця б — шмат чаго было б інакш. Каб не хлусілі сумна вядомыя чыноўнікі і тэлевядучыя… Бо хлусня пакрывае гвалт. Ніхто не хоча быць гвалтаўніком, там кажа: гэта не я! Такога не было! 

Таму проста трэба быць сумленным. Сумленне — паняцце, якое ўвасабляе ўсе Божыя запаведзі. 

Будзьце сумленнымі — і ўсё будзе добра. Я сам не святы чалавек, але такую параду магу даць. Бо мне проста прыкра, што гэта ўсё адбываецца. Мне сорамна, што мы ў гэта ўсё ўлезлі».