Sex najlepszy na chorobę
⚡ KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Sex najlepszy na chorobę
Ważne tematy
Awersja seksualna
Wytrysk przedwczesny
Wytrysk opóźniony
Zaburzenia orgazmu
Zaburzenia podniecenia
Dla pacjentów
Seksuologia
Zaburzenia medyczne a seksualność
Wpływ stanów chorobowych na funkcjonowanie seksualne
lek. Łukasz Müldner-Nieckowski 1 , dr n. med. Małgorzata Trofimiuk-Müldner 2 1 specjalista psychiatra, Katedra Psychoterapii UJ CM 2 specjalista endokrynolog, Katedra Endokrynologii UJ CM
Piśmiennictwo:
Rozwiń
Balon R., Segraves R.T.: Clinical Manual of Sexual Disorders. America Psychiatric Publishing Inc., 2009
Balon R.: Sexual Dysfunction. The Brain-Body Connection, Karger 2008
Bancroft J.: Seksualność człowieka. Elsevier Urban & Partner, 2011
Bjoerndahl L., Giwercman A., Tournaye H., Weidner W.: Clinical Andrology. Informa Healthcare, 2010
Gardner D.G., Shoback D., Greenspan’s Basic & Clinical Endocrinology, McGraw-Hill Companies, 2011
Porst H., Buvat J.: Standard Practice in Sexual Medicine, Blackwell Publishing, 2006
Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
Dokąd mam się udać?
+48
Wymagany polski numer telefonu
Alkohol i wątroba w starszym wieku
prof. dr hab. n. med. Marek Hartleb
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Czy istnieją choroby zakaźne związane z hodowlą zwierząt wodnych (takich jak ryby, krewetki czy kraby), którymi może zarazić się człowiek?
prof. dr hab. n. med. Leszek Szenborn
Klinika Pediatrii i Chorób Infekcyjnych, Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu
Jak przygotować się do podróży?
dr n. med. Weronika Rymer, Polski Instytut Evidence Based Medicine, Kraków dr n. med. Agnieszka Wroczyńska, Klinika Chorób Tropikalnych i Pasożytniczych, Instytut Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni, Gdański Uniwersytet Medyczny
Czy pacjenci (szczególnie młodzi) mogą w trakcie leczenia przeciwkrzepliwego aktywnie uprawiać sport?
prof. dr hab. n. med. Jerzy Windyga Instytut Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie
Pokarmowe alergie krzyżowe
dr n. med. Krzysztof Pałgan
Klinika Alergologii, Immunologii Klinicznej i Chorób Wewnętrznych
Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy
Czy e-papierosy są bezpieczniejsze niż tradycyjne wyroby tytoniowe?
dr hab. n. med. Łukasz Balwicki Zakład Zdrowia Publicznego i Medycyny Społecznej, Gdański Uniwersytet Medyczny
Czy napoje energetyzujące szkodzą?
dr n. med. Daniel Śliż III Klinika Chorób Wewnętrznych i Kardiologii WUM, Warszawa Szkoła Zdrowia Publicznego CMKP, Warszawa
Alkohol i wątroba w starszym wieku
prof. dr hab. n. med. Marek Hartleb
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Czy istnieją choroby zakaźne związane z hodowlą zwierząt wodnych (takich jak ryby, krewetki czy kraby), którymi może zarazić się człowiek?
prof. dr hab. n. med. Leszek Szenborn
Klinika Pediatrii i Chorób Infekcyjnych, Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu
Lekarz rodzinny to specjalista zajmujący się diagnostyką i leczeniem pacjentów w każdym wieku, najczęściej w ramach przychodni Podstawowej Opieki Zdrowotnej (POZ). Medycyna rodzinna jako specjalizacja w Polsce powstała w 1992 roku.
Pediatra to lekarz, który zajmuje się diagnostyką i leczeniem chorób dzieci. Pediatrzy przyjmują pacjentów w przychodniach Podstawowej Opieki Zdrowotnej, na oddziałach szpitalnych oraz izbach przyjęć szpitali dziecięcych.
Kontakt
Redakcja
O nas
Polska Misja Medyczna
Polityka prywatności
Oświadczam, że
zapoznałem/am się i akceptuję
Regulamin świadczenia telefonicznej porady
Wyrażam zgodę na przetwarzanie danych osobowych przez
firmę
Małopolskie Centrum Medyczne s.c., na potrzeby realizacji zamówienia.
Wyrażam zgodę na rejestrowanie połączenia z Doradcą
Medycznym.
Chcę zamówić poradę bezzwłocznie. Tym samym rezygnuję z prawa do odstąpienia od umowy w ciągu 14 dni od jej zawarcia.
medycyna praktyczna dla pacjentów
Seksualność łączy funkcje ciała i umysłu. Nie dziwi więc, że problemy seksualne to bardzo często przejaw, a niekiedy pierwszy zwiastun zakłóceń zdrowia fizycznego i psychicznego. Nie zawsze łatwo ocenić, czy przyczyną dysfunkcji seksualnej są głównie zaburzenia biologiczne (somatyczne), czy psychiczne, czy też np. psychiczna reakcja na sytuację choroby. Najczęściej czynniki te łączą się i wzajemnie na siebie wpływają.
Dlatego, myśląc o występującym problemie w zakresie funkcjonowania seksualnego, nawet jeśli jego związek czasowy z początkiem konkretnego zaburzenia psychicznego lub somatycznego jest wyraźny, warto pamiętać o czynnikach stanowiących tło problemu.
Należy pamiętać, że miernikiem jakości życia seksualnego jest przede wszystkim przyjemność i spełnienie w kontaktach seksualnych, a niekoniecznie optymalna sprawność w każdym zakresie.
Problemy seksualne związane z zaburzeniami somatycznymi można podzielić na trzy kategorie w zależności od ich przyczyny:
W zależności od tego, czy problem seksualny ma charakter pierwotny, wtórny czy trzeciorzędowy, rodzaj pomocy i leczenia jest różny. W przypadku przyczyn pierwotnych lekarz, który zostanie poinformowany przez pacjenta o trudnościach seksualnych, skoncentruje się przede wszystkim na mechanizmach danej choroby i wpływie stosowanych leków na funkcje seksualne. Działania, których można w takiej sytuacji oczekiwać, to m.in.:
W przypadku problemów o charakterze wtórnym oddziaływania medyczne również dotyczą przede wszystkim stanu fizycznego – wspólnie z lekarzem pacjent stara się rozpoznać, co istotnie wpływa na trudności w życiu płciowym i w zależności od wykrytych przyczyn poddaje się leczeniu wspomagającemu funkcjonowanie seksualne lub uzyskuje wiedzę na temat możliwości dostosowania aktywności seksualnej do swoich możliwości na danym etapie leczenia choroby podstawowej. Nierzadko sama świadomość, że problem seksualny ustąpi w możliwej do określenia perspektywie czasowej, wpływa na poprawę satysfakcji z życia seksualnego, mimo aktualnych ograniczeń.
W przypadku trzeciorzędowych problemów seksualnych , ze względu na rolę czynników psychologicznych, najistotniejszą rolę odgrywa pomoc psychologiczna i psychoterapia. Mimo że problem dotyczy funkcjonowania seksualnego, praca z terapeutą nie zawsze dotyczy głównie seksualności. Często bardziej istotne jest zajęcie się samą sytuacją choroby, jej znaczeniem w życiu pacjenta, wpływem na relacje międzyludzkie, możliwością zaakceptowania związanych z nią ograniczeń.
Różnice w przyczynach problemów seksualnych i sposobach radzenia sobie z nimi dotyczą też typu przebiegu choroby somatycznej. W przypadku chorób, które można w stosunkowo krótkim czasie wyleczyć (choroby ostre), tolerancja pacjentów na występowanie trudności w życiu seksualnym jest zazwyczaj większa. Wiąże się to nie tylko ze świadomością ich przejściowego charakteru i jawnego związku z danym problemem zdrowotnym, ale też z czasowego odwrócenia uwagi od życia płciowego i koncentracji na sobie, na dążeniu do wyzdrowienia, z jednoczesną akceptacją tymczasowych ograniczeń. Rzadko dochodzi do utrwalenia się problemu seksualnego mimo ustąpienia jego fizycznych przyczyn. W takich przypadkach zaleca się zazwyczaj psychoterapię indywidualną lub partnerską, zogniskowaną na przywróceniu satysfakcjonującego funkcjonowania seksualnego.
Inaczej jest w przypadku chorób przewlekłych. Pierwszoplanową rolę zyskują tu czynniki biologiczne warunkujące dysfunkcję seksualną. Niezwykle istotna jest także wymiana informacji między pacjentem i lekarzem. Z badań wynika, że pacjenci rzadko z własnej inicjatywy mówią lekarzom o problemach seksualnych, natomiast lekarze w niewystarczającym stopniu aktywnie o nie dopytują, koncentrując się na głównych objawach choroby, którą leczą. Odpowiedzialność za zajęcie się problemami seksualnymi leży zatem po obu stronach.
Brak satysfakcjonującego efektu, pomimo podjęcia działań ograniczających wpływ danej choroby lub stosowanych w jej przebiegu leków na funkcje seksualne, może wynikać albo ze stopnia zaawansowania zmian chorobowych, albo z wtórnego lub trzeciorzędowego charakteru dysfunkcji seksualnej. W takich sytuacjach stosuje się zazwyczaj kompleksowe formy leczenia seksuologicznego, obejmujące farmakoterapię (w tym leki psychotropowe), poradnictwo seksuologiczne, rehabilitację i psychoterapię.
Choroby gruczołów wydzielania wewnętrznego (endokrynologiczne) nie tylko mogą się wiązać z zaburzeniami seksualnymi, ale też problemy, takie jak utrata pożądania czy zaburzenia erekcji , mogą być pierwszymi objawami chorób endokrynologicznych.
Zaburzenia związane z nieprawidłową funkcją gruczołów płciowych (jajników lub jąder) są określane jako hipogonadyzm . Mogą one wynikać z uszkodzenia samych gruczołów (hipogonadyzm pierwotny lub hipergonadotropowy) lub uszkodzenia narządów regulujących ich pracę – przede wszystkim przysadki mózgowej (hipogonadyzm wtórny lub hipergonadotropowy). Objawy hipogonadyzmu w dużym stopniu zależą od okresu życia, w którym się on pojawi. Jeżeli mamy do czynienia z hipogonadyzmem wrodzonym (np. związanym z chorobami uwarunkowanymi genetycznie, jak zespół Klinefeltera czy zespół Turnera ) lub powstającym w dzieciństwie, np. z powodu guza przysadki, bez odpowiedniego leczenia nie dojdzie do dojrzewania płciowego. Zaburzenia seksualne związane z hipogonadyzmem pojawiającym się po zakończeniu dojrzewania płciowego to zmniejszenie lub brak libido i zaburzenia erekcji u mężczyzn, a u kobiet również zmniejszenie zainteresowania seksem czy ból podczas stosunku, związany m.in. z mniejszym nawilżeniem pochwy. Niezależnie od płci hipogonadyzm może być przyczyną niepłodności . Przyczyny hipogonadyzmu pierwotnego w tym okresie to: przebyta chemio- lub radioterapia (hipogonadyzm może być przejściowy), usunięcie gonad z powodu nowotworu , zapalenie jąder , np. po przebyciu świnki. Hipogonadyzm wtórny powodują przede wszystkim różnego typu guzy przysadki. Poza dysfunkcją seksualną objawem guza przysadki może być m.in. upośledzenie widzenia (ograniczenie pola widzenia, np. patrząc na wprost, nie dostrzega się przedmiotów położonych z boku).
Rodzajem hipogonadyzmu pierwotnego jest menopauza . U kobiety w okresie menopauzalnym może się pojawić obniżenie pożądania płciowego, trudności z osiągnięciem orgazmu oraz ból podczas stosunku wynikający z suchości pochwy i częstszych infekcji dróg rodnych i moczowych. Do wystąpienia tych zaburzeń przyczynia się przede wszystkim małe stężenie estrogenów oraz testosteronu (jajniki dorosłej kobiety produkują nie tylko estrogeny, ale także testosteron, który jest prekursorem estrogenów). Znaczenie ma także poczucie mniejszej atrakcyjności seksualnej (brak miesiączki jako jednego z atrybutów kobiecości, zwiększenie masy ciała, pojawienie się zmarszczek itd.). U mężczyzn istnieje odpowiednik menopauzy w postaci późno ujawniającego się hipogonadyzmu (ang. late onset hypogonadism ), nazywany czasami andropauzą . W przeciwieństwie do kobiet, nie u każdego mężczyzny występuje to zjawisko. Jeżeli się natomiast pojawi, dysfunkcjom seksualnym mogą towarzyszyć: nadmierna potliwość, drażliwość, uderzenia gorąca. Niedobór testosteronu często też towarzyszy poważnym chorobom przewlekłym: przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, niewydolności nerek, niewydolności krążenia, marskości wątroby itd.
Leczenie zaburzeń seksualnych wynikających z hipogonadyzmu polega, o ile jest to możliwe, na usunięciu przyczyny niedoboru hormonów płciowych. Jeżeli nie jest to możliwe, albo niedobór hormonów jest nieodwracalny, lekarz przepisuje (przeważnie) hormony płciowe. U mężczyzn stosuje się testosteron w różnych postaciach, u kobiet (u których hipogonadyzm wystąpił w okresie przedmenopauzalnym) estrogeny, najczęściej w połączeniu z hormonami działającymi podobnie jak progesteron – progestagenami. Postępowanie w okresie menopauzalnym polega na stosowaniu w uzasadnionych przypadkach terapii hormonalnej w postaci preparatów estrogenowych lub estrogenowo-progestagenowych, w postaci plastrów, tabletek czy kremów. W przypadku suchości pochwy można stosować słabe estrogeny dopochwowo. Zaburzenia pożądania u kobiet w okresie pomenopauzalnym próbowano także leczyć testosteronem, takie postępowanie nie zostało jednak powszechnie zaakceptowane, a żaden z preparatów testosteronu nie został zarejestrowany do stosowania u kobiet.
Szczególną postacią hipogonadyzmu hipogonadotropowego (wtórnego) jest nadmiar prolaktyny – hiperprolaktynemia . Prolaktyna, hormon produkowany przez przysadkę, przede wszystkim przygotowuje do karmienia piersią. Wydzielana w nadmiarze (guz przysadki produkujący prolaktynę, liczne leki – np. stosowane w leczeniu schizofrenii ) powoduje zmniejszenie produkcji hormonów regulujących pracę jąder czy jajników, a w konsekwencji niedobór testosteronu u mężczyzn lub estrogenów u kobiet. U mężczyzn z hiperprolaktynemią dominują zaburzenia seksualne – brak libido, zaburzenia erekcji, zaczynają się oni rzadziej golić, może pojawić się powiększenie piersi, rzadziej wyciek z piersi – mlekotok. Kobiety miesiączkują rzadziej lub przestają miesiączkować, pojawia się u nich samoistny wyciek z piersi, skarżą się na suchość pochwy i zmniejszenie libido. U obu płci mogą się pojawić problemy z płodnością. Leczenie polega na podawaniu leków zmniejszających stężenie prolaktyny, wyjątkowo potrzebna jest operacja przysadki.
Jedną z przyczyn hiperprolaktynemii jest ciężka niedoczynność tarczycy – leczy się ją, uzupełniając niedobór hormonów tarczycy. W przypadku lekkiej lub umiarkowanej niedoczynności często nie występują zaburzenia seksualne. Nadczynność tarczycy u mężczyzn, pomimo prawidłowego stężenia testosteronu całkowitego, może być przyczyną zaburzeń erekcji oraz powiększenia piersi ( ginekomastia ). Skuteczne leczenie nadczynności tarczycy zwykle powoduje poprawę lub ustąpienie zaburzeń funkcji seksualnych.
Jedną z najczęstszych chorób endokrynologicznych jest cukrzyca . Przyczyny zaburzeń seksualnych u pacjentów są złożone: źle wyrównana cukrzyca, czyli duże stężenie glukozy we krwi, makroangiopatia cukrzycowa, czyli związany z cukrzycą szybszy rozwój miażdżycy i chorób serca, neuropatia cukrzycowa – związane z dużym stężeniem cukru uszkodzenie nerwów. Należy wziąć pod uwagę także czynniki psychologiczne – niższą samoocenę związaną z chorobą przewlekłą i często towarzyszącą jej otyłością, a także większą skłonność do infekcji dróg rodnych i układu moczowego. Dysfunkcje seksualne w cukrzycy u mężczyzn to głównie zaburzenia pożądania, zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji (np. wytrysk wsteczny), wyjątkowo może pojawić się długotrwały wzwód ( priapizm ). U kobiet dominuje brak orgazmu i ból podczas stosunku (związany głównie z przewlekłymi infekcjami dróg rodnych). Leczenie polega przede wszystkim na odpowiednim leczeniu cukrzycy i leczeniu związanych z nią zakażeń. Niestety, pomimo uzyskania prawidłowego stężenia glukozy we krwi, dość często związane z cukrzycą uszkodzenie nerwów czy miażdżyca naczyń są nieodwracalne. Można wtedy zastosować inhibitory fosfodiesterazy (np. sildenafil) – pamiętając, że są one przeciwwskazane u pacjentów stosujących leki z grupy nitratów z powodu chorób serca, a jeżeli nie jest to możliwe – iniekcje prostaglandyn do ciał jamistych prącia.
Zmniejszenie lub brak pożądania oraz zaburzenia erekcji mogą być spowodowane nadmiarem glikokortykoidów (hormonów wydzielanych przez nadnercza) – zespołem Cushinga . Podobne działania uboczne można zaobserwować u pacjentów, u których glikokortykosteroidy stosuje się leczniczo, zwłaszcza długotrwale i/lub w dużych dawkach. U kobiet zmniejszenie libido może być efektem niedoczynności nadnerczy – stosuje się wtedy leczenie hormonalne (DHEA).
Nadciśnienie tętnicze (ciśnienie krwi powyżej 140/90 mm Hg) uszkadza między innymi śródbłonek – czyli warstwę komórek wyścielających naczynia krwionośne. Może to prowadzić do upośledzenia rozszerzania się tętnic, a w konsekwencji do zaburzeń erekcji u mężczyzn i zmniejszenia nawilżenia pochwy i satysfakcji seksualnej u kobiet.
Leczenie nadciśnienia tętniczego polega przede wszystkim na modyfikacji stylu życia (regularny wysiłek fizyczny, utrzymanie właściwej masy ciała, dieta ubogosodowa).
Działania te mogą powodować zmniejszenie lub ustąpienie dysfunkcji seksualnych. Często jest jednak konieczne zastosowanie leków obniżających ciśnienie tętnicze.
Dysfunkcje seksualne u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym mogą wynikać nie tylko z bezpośredniego działania wysokiego ciśnienia tętniczego, ale też z chorób współistniejących (np. miażdżycy czy cukrzycy) oraz stosowanego leczenia. Wśród leków obniżających ciśnienie tętnicze, które mogą powodować lub nasilać zaburzenia erekcji, wymienia się przede wszystkim blokery receptora beta-adrenergicznego i diuretyki tiazydowe.
Blokery receptora beta-adrenergicznego można podzielić między innymi na nieselektywne (np. propranolol) oraz selektywne, działające wybiórczo na receptor beta-1-adrenergiczny (np. metoprolol, bisoprolol, atenolol). Te ostatnie powodują mniej zaburzeń erekcji, powinny być preferowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego. O ile jest to możliwe, blokery receptora beta-adrenergicznego nie powinny być stosowane jako leki pierwszego wyboru w leczeniu nadciśnienia tętniczego u młodych mężczyzn.
Diuretyki tiazydowe (np. hydrochlorotiazyd) – rodzaj leków moczopędnych – są najczęściej stosowane w połączeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, często wchodzą też w skład preparatów złożonych. Jeżeli podczas ich stosowania wystąpią objawy dysfunkcji seksualnej, można je zastąpić indapamidem lub diuretykami pętlowymi (np. furosemidem). Zaburzenia wzwodu (częściej zaś powiększenie i bolesność gruczołów piersiowych u mężczyzn) mogą wynikać ze stosowania leku moczopędnego oszczędzającego potas – spironolaktonu. Lek ten jest stosowany także m.in. w leczeniu niewydolności serca . Innym lekiem mogącym być przyczyną dysfunkcji seksualnych jest metylodopa, lek stosowany obecnie głównie w leczeniu nadciśnienia tętniczego u ciężarnych. Blokery receptora alfa-adrenergicznego (np. doksazosyna) mogą nasilać obniżające ciśnienie działanie sildenafilu i innych inhibitorów fosfodiesterazy-5.
Dysfunkcji seksualnych nie powodują między innymi antagoniści receptora angiotensyny II, natomiast należy pamiętać, że często są one łączone w postaci gotowych preparatów z diuretykami tiazydowymi.
Miażdżyca jest spowodowana przez odkładanie się cholesterolu w ścianie naczyń krwionośnych. Tworzy on blaszki miażdżycowe, które – poprzez powiększanie się lub pękanie – zmniejszają lub całkowicie zamykają dopływ krwi do tkanek (zob. Co to jest miażdżyca? ). Miażdżyca wiąże się także z nieprawidłową funkcją śródbłonka (wewnętrznej ściany naczyń). Czynniki sprzyjające miażdżycy (czynniki ryzyka) to: nadciśnienie tętnicze , duże stężenie cholesterolu ( hipercholesterolemia ), cukrzyca , palenie tytoniu, mała aktywność fizyczna i nadwaga/otyłość. Eliminując czynniki ryzyka, można zapobiegać lub spowalniać rozwój miażdżycy.
Miażdżyca jest chorobą ogólnoustrojową, blaszki miażdżycowe mogą powstawać w każdej tętnicy. Jeżeli lokalizują się w tętnicach wieńcowych, zaopatrujących w krew serce, są przyczyną choroby wieńcowej (niedokrwiennej) serca, objawiającej się bólami w klatce piersiowej, przede wszystkim podczas wysiłku. Mogą być przyczyną zawału serca .
Miażdżyca może prowadzić do udarów mózgu , chromania przestankowego (ból łydek podczas chodzenia związanego z miażdżycą zarostową tętnic kończyn dolnych), a także dysfunkcji seksualnej, głównie zaburzeń erekcji.
Miażdżyca małych naczyń, takich jak te doprowadzające krew do prą
Wkładania do takiej nie można odpuścić
Małolatka bierze w usta i bawi się spermą
Orgazmowa terapia BDSM