Ruchanie amatorów

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Ruchanie amatorów

↑ Mariusz Jędrzejko: Prostytucja jako problem społeczny, moralny i zdrowotny . Pułtusk-Warszawa: Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Oficyna wydawnicza ASPRA-JR, 2006, s. 38-40.

↑ Prostytucja i cudzołóstwo . [dostęp 2010-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-28)]. Cytat: Podróżujący po Polsce na początku XVII w. Węgier Morton Csombor pisał, że gdy przejeżdżał przez Lipnicę Murowaną, to „otoczyła nas chmara dziewek nieczystych obyczajów, by prawić nam pochlebstwa i bawić nas śpiewem”. W Bochni władze miasta od czasu do czasu wydawały zarządzenia, przestrzegając przed przyjmowaniem „wszetecznic i ludzi luźnych”. Tak było w 1610 r., kiedy to burmistrz i rajcy miejscy wyznaczyli karę 5 grzywien, dla tych którzy się do tego polecenia nie dostosują. Z kolei ordynacja porządkowa z 1743 r. wzywała burmistrza do surowego karania rozpowszechnionego cudzołóstwa. O odpowiednie życie moralne swoich członków dbały również cechy rzemieślnicze. Jeden z artykułów cechu rzeźniczego przewidywał wpłatę 12 groszy do skrzynki cechowej przez tych, którzy „rozpustnie sobie poczynając(…) konwersację z białogłowami prowadzą (…).”

↑ Piotr Rowicki: Córy Koryntu w mieście nad Motławą ( pol. ) . 2012-01-02. [dostęp 2012-01-08].

↑ Piotr Rowicki: Córy Koryntu w mieście nad Motławą’’ ( pol. ) . 2012-01-02. [dostęp 2012-01-08].

↑ Jolanta Sikorska-Kulesza: Zło tolerowane . Warszawa: Wydawnictwo Mada, 2004, s. 29-34.

↑ Stanisław Poniatowski: Pamiętniki synowca Stanisława Augusta. . Warszawa: 1997, s. 17. Cytat: Mając już ponad pięćdziesiąt lat Książę Kazimierz obwoził po Warszawie w karecie swoją metresę, aktorkę teatru warszawskiego, bardzo urodziwą podobno dziewczynę (…) Specyficzną cechą tych warszawskich spacerów był fakt, że panna Józefa siedziała w karecie swojego amanta zupełnie nago i taką jawiła się oczom zaintrygowanej publiczności.

↑ Piotr P. Gołdyn Piotr P. , Pogarda dla zawodu, litość dla człowieka : społeczno-edukacyjne formy działalności wobec kobiet zagrożonych prostytucją w Polsce (1918–1939) , wyd. 1, Kalisz: Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2013, ISBN 978-83-62689-27-9 , OCLC 858586253 .

↑ Marek Karpiński: Najstarszy zawód świata. Historia prostytucji . London: Lemur (Puls Publications Ltd), 1997, s. 166. ISBN 1 85917 064 1 . Cytat: Na radzieckich czołgach został przywieziony do Polski ustrój szczęśliwości społecznej. Ustrój ten miał przekształcić społeczne stosunki, odmienić moralne wartości. Nierząd – głosiła przodująca i obowiązująca wówczas nauka – jest funkcją niewłaściwych stosunków produkcji, wynikiem niesprawiedliwego podziału wytworzonej wartości dodatkowej. Cała sfera seksualności człowieka należy do tzw. nadbudowy, która – jak nauczają trzej brodaci nauczyciele i jeden z wąsami – jest regulowana przez bazę. Wraz z przejęciem środków produkcji przez lud pracujący miast i wsi prostytucja, jako zjawisko społeczne musi zniknąć. Taka jest logika dziejów. (…) Słownik Wyrazów Obcych z 1954 roku trudne słowo „prostytucja” wyjaśniał następująco: „Jest to nierząd uprawiany zawodowo w celu zdobycia środków utrzymania; społeczne zjawisko występujące w krajach burżuazyjnych, spowodowane kapitalistycznym bezprawiem i brakiem materialnego zabezpieczenia”.

↑ Jan Larecki: W służbie Jej Seksualnej Mości . Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2011, s. 5-13. Cytat: Prostytucja i szpiegostwo to nie tylko dwa najstarsze zawody świata, ale i najbardziej skrywane praktyki często wywierające silny wpływ na różne poczynania człowieka. Dawno odkryty związek między pożądaniami ciała i knowaniami umysłu odgrywał prawdopodobnie większą rolę w historii niż zabiegi wielu polityków i generałów. Główny cel wykorzystywania seksu jako instrumentu ułatwiającego szpiegowanie to nakłonienie kochanka lub kochanki – po uwiedzeniu i roznamiętnieniu – do ujawnienia znanych jemu czy jej tajemnic. W takich działaniach specjalizowały się służby specjalne Związku Radzieckiego (KGB i GRU) oraz byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej (STASI). Ale i nasz wywiad miał w dziedzinie wykorzystywania seksu do zdobywania różnych tajemnic coś do powiedzenia (…).

↑ I. Pawlik: Krakowskie prostytutki. Dworcówki, arabeski, makaroniary . Warszawa: 1991.

↑ Skocz do: a b Violetta Ozminkowski: Klient dzwoni raz (artykuł w Newsweeku , numer 14/2003) . 2003-04-06.

↑ Skocz do: a b c d Tomasz Maćkowiak: ’’Bezczynność pod latarnią’’ (artykuł w Newsweeku , numer 40/2004) . 2004-10-04.

↑ Mariusz Jędrzejko: Prostytucja jako problem społeczny, moralny i zdrowotny . Pułtusk-Warszawa: Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Oficyna wydawnicza ASPRA-JR, 2006, s. 42. Cytat: Zdaniem policjantów obecnie w Polsce działa około 15 tys. agencji towarzyskich. Pracuje w nich co najmniej 150-160 tys. osób. Biznes związany z prostytucją obraca prawie 10 mld zł rocznie (Za: „Wprost” 2004, nr 1127). Wskazania wymaga, że przeważającą część stanowią osoby prostytujące się okresowo, często dla zdobycia środków finansowych przeznaczonych na określone cele osobiste i konsumpcyjne.

↑ Departament Stanu USA : 2009 Human Rights Report: Poland ( ang. ) . 2010-03-11. [dostęp 2010-06-20]. Cytat: According to police there were an estimated 3,300 prostitutes in the country; however, NGOs estimated that there were 18,000 to 20,000 women involved in all aspects of the sex industry

↑ OBOP : Dlaczego prostytucja? Wolny wybór czy konieczność? . [dostęp 2010-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-10)].

↑ Portal wynagrodzenia.pl (źródło: opracowanie Sedlak & Sedlak na podstawie serwisu roksa.pl): Ile da się na tym zarobić, czyli zarobki pań świadczących płatne usługi seksualne ( pol. ) . 2011-11-24. [dostęp 2012-01-08].

↑ Mariusz Jędrzejko: Prostytucja – skala i charakter zjawiska w świetle badań, rozdział II [w:] Prostytucja jako problem społeczny, moralny i zdrowotny . Pułtusk-Warszawa: Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Oficyna wydawnicza ASPRA-JR, 2006, s. 49-71.

↑ Mariusz Jędrzejko: Prostytucja – skala i charakter zjawiska w świetle badań, rozdział II [w:] Prostytucja jako problem społeczny, moralny i zdrowotny . Pułtusk-Warszawa: Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Oficyna wydawnicza ASPRA-JR, 2006, s. 54.

↑ Zbigniew Izdebski : Ryzykowna Dekada. Seksualność Polaków w dobie HIV/AIDS. Studium Porównawcze 1997-2001-2005. . Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2006, s. 69-72.

↑ Mariusz Jędrzejko: Prostytucja – skala i charakter zjawiska w świetle badań, rozdział II [w:] Prostytucja jako problem społeczny, moralny i zdrowotny . Pułtusk-Warszawa: Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Oficyna wydawnicza ASPRA-JR, 2006, s. 69-70.

↑ Bartłomiej Leśniewski: Drogi rozkoszy (tygodnik Wprost, nr 33 z 18 VIII) . 1996. Cytat: Przy drodze najważniejszy jest wygląd i błyszczący ciuch. Klient, decydując się na dziewczynę, najczęściej nie ma okazji przyjrzeć się jej dokładnie, nie widać, czy twarz jest młoda, czy nogi długie. Liczy się świecący kostium i błyszczące rajstopy. Starsze z nas w ogóle za dnia nie wychodzą na drogę, natomiast wieczorem mają duże wzięcie – mówi Ania, dziewczyna z pobocza.

↑ Renata Gardian: Zjawisko sponsoringu jako forma prostytucji kobiecej . Oficyna Wydawnicza Impuls, 2010. ISBN 978-83-7587-319-1 .

↑ Maria Świetlik: Sponsoring – między małżeństwem a prostytucją . Warszawa: Przekrój, nr 9/2012 – rozmawiają Andrzej Depko , Anna Grzywacz, Agnieszka Kościańska , Ewa Majewska , s. 12-15. Cytat: Depko: Ludzkość w ciągu dziesięciu tysięcy lat wymyśliła trzy formy społecznego zaspokajania popędu seksualnego: jednym jest małżeństwo, drugim są wolne związki, trzecim jest prostytucja. Sponsoring wpisuje się w zakres prostytucji. Majewska: Choć pewne formy sponsoringu przypominają stateczne małżeństwo. Depko: Te formy mogą się przenikać. Do XIX w. wydawano kobietę za mąż i to była małżeńska prostytucja, bo interesy rodzin były ważniejsze niż miłość.

↑ „ Prostytucja jest procederem, w którym usługi nie mogą być świadczone w ramach stosunku pracy, zatrudnienia lub innego prawnego stosunku, wskazanego w ustawie z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (t.j. Dz.U. 1997 Nr 25, poz. 128 ze zm.). ” (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2001-04-10, V SA 3275/00).

↑ „ W dotychczasowym orzecznictwie z uwagi na aspekt moralny i sprzeczność z zasadami współżycia społecznego uznano za słuszne zakwalifikowanie przychodów z prostytucji do przychodów z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy (por. wyrok NSA z dnia 3.02.2000 r., sygn. akt I SA/GD 1011/99). ” (z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z 2007-01-25, I SA/Po 691/06).

↑ Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. (tekst jednolity) Rozdział 1 Podmiot i przedmiot opodatkowania ( pol. ) . [dostęp 2013-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 stycznia 2013)]. Cytat: USTAWA z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. (tekst jednolity) Rozdział 1 Podmiot i przedmiot opodatkowania Art. 2. 1. Przepisów ustawy nie stosuje się do (…) przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy (…)

↑ Czy przychody z prostytucji podlegaja opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Czy niezłożenie zeznania o przychodach z prostytucji podlega karze za przestępstwo lub wykroczenie skarbowe? ( pol. ) . [dostęp 2013-01-23]. Cytat: Podatnik stoi na stanowisku, że przychód uzyskany z prostytucji nie podlega opodatkowaniu i nie powstaje obowiązek złożenia zeznania podatkowego PIT. Zdaniem podatnika nie zachodzą również przesłanki do uznania powyższego za przestępstwo lub wykroczenie skarbowe. (…) Wobec powyższego powołana ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do przychodów z prostytucji i dlatego zeznanie podatkowe nie obejmuje przychodów z prostytucji, nie składając zeznania o przychodach z uprawiania prostytucji nie popełniono przestępstwa, ani wykroczenia skarbowego. Karze nie podlega nie złożenie zeznania o przychodach z uprawiania prostytucji, gdyż przepisy ustawy podatkowej nie mają zastosowania w tej materii.

↑ II FSK 1301/08 – Wyrok NSA ( pol. ) . [dostęp 2013-01-23]. Cytat: Dalej strona wyjaśniła, że z tego źródła miesięcznie uzyskiwała dochód w kwocie 6.000-7.000 zł., a usługi te świadczyła we W. u siebie w domu lub u klienta, w motelach i różnych miejscowościach np. w K. lub w Z. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego przeprowadzona przez organ kontroli wyjawiła szereg sprzeczności, które w jego ocenie nie pozwalały na skuteczne stwierdzenie, że strona uzyskała wykazywane dochody z uprawiania nierządu (…)

↑ Mariusz Jędrzejko: Prostytucja jako problem społeczny, moralny i zdrowotny . Pułtusk-Warszawa: Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Oficyna wydawnicza ASPRA-JR, 2006, s. 46-47. Cytat: Pierwsze informacje o Polakach – ofiarach handlu ludźmi pojawiły się w latach 1992-1993 (…) w połowie lat 90. XX wieku w strukturach polskiej prokuratury powołano Biuro ds. Przestępczości Zorganizowanej. Efektem (…) stało się prowadzenie w latach 1995-2003 ponad 300 postępowań przygotowawczych i skierowanych do sądów 228 aktów oskarżenia. Z kolei w roku 2004 ujawniono 261 ofiar handlu ludźmi, z których ponad 20 nie ukończyło jeszcze 15 lat. (…) Poszerza się proceder uprowadzania kobiet do Polski. Od 1995 roku ujawniono ich ponad 400, przy czym większość stanowiły obywatelki Białorusi i Ukrainy (źródło: Prokuratura Generalna, Warszawa 2005).

↑ Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji: Handel Ludźmi w Polsce: Materiały do raportu 2009 ( pol. ) . MSWiA, 2009. s. 18. [dostęp 2013-08-28].


     Prostytucja legalna i regulowana prawnie
     Prostytucja jest legalna, ale nieregulowana prawnie
     Prostytucja jest nielegalna – karze się zarówno prostytutki jak i klientów nabywających usługi seksualne
     Prostytucja jest nielegalna – karze się tylko klientów nabywających usługi seksualne
Prostytucja w Polsce nie jest zabroniona prawnie , jednak w polskim kodeksie karnym wymieniono trzy rodzaje przestępstw związanych z prostytucją: stręczycielstwo , sutenerstwo i kuplerstwo .

Prostytucja w Polsce ma głębokie korzenie historyczne [1] . W okresie początków państwowości do uprawiania prostytucji przeznaczano kobiety zdobywane w czasie wypraw wojennych. Od X wieku odnotowuje się prostytucję wędrowną, a wraz z rozwojem miast pojawiają się domy publiczne . Filarem rozpowszechniania się prostytucji na ziemiach polskich był przez wieki handel dziewczętami i młodymi kobietami. Polegał on, w odległych czasach, na werbowaniu i wywożeniu do innych miast dziewcząt i kobiet z przeznaczeniem do uprawiania prostytucji (zdarzały się też porwania i przymuszenia).

Najwcześniejsze informacje o prostytucji na ziemiach polskich pochodzą dopiero z XIV i XV wieku , choć nie ma wątpliwości, że istniała ona wcześniej, w źródłach bowiem jawi się już w postaci niejako gotowej, ukształtowanej, zorganizowanej w domach publicznych, poddanej pewnym formom kontroli ze strony miasta. Już od XV wieku władze wielu miast polskich tolerowały prostytucję a próby jej ograniczania były nieskuteczne. Za pierwszy dom publiczny w Polsce (znany historykom) uchodzi XV-wieczny lokal w Bochni , z którego usług korzystali najprawdopodobniej kupcy przybywający po tamtejszą sól [2] . W XV wieku miejskie domy publiczne, zwane z niemiecka zamtuzami (słowo zamtuz pochodzi od śr.-w.-niemieckiego samt-hūs co znaczy dom publiczny), znajdujące się najczęściej pod opieką kata miejskiego (faktycznie prowadziły je katowskie żony [3] ), funkcjonowały legalnie nie tylko w stołecznym Krakowie oraz w innych miastach, ale również mniejszych miejscowościach, a nawet na wsi. Niewielkie zamtuzy działały też przy niektórych warsztatach rzemieślniczych. Łączenie urzędu kata z zarządem domu publicznego miało prawdopodobnie związek z przejmowaniem wzorów niemieckich, gdyż właśnie takie łączenie było charakterystyczne dla tamtych krajów.

W drugiej połowie XVI i XVII wieku w największych ośrodkach miejskich – w Krakowie , Warszawie , we Lwowie , w Poznaniu , Lublinie – występowały wszystkie formy prostytucji znane w późniejszych wiekach. Obok działających bez przeszkód legalnych zamtuzów kwitł potajemny nierząd uprawiany przez kobiety na własny rachunek lub w nielegalnych domach publicznych, szynkach, karczmach. Płatne usługi seksualne świadczono w miastach, na wsi i przy drogach, a obok prostytucji zawodowej wiele kobiet oddawało się temu procederowi doraźnie i okolicznościowo. Mimo potępienia prostytucji przez Kościół , a także niewątpliwie surowego stosunku ówczesnego prawa do pozamałżeńskich stosunków seksualnych (np. do cudzołóstwa ) stanowisko władz miejskich było niejednolite. W praktyce godzono się na istnienie prostytucji w legalnych katowskich domach publicznych; poza nim była na ogół traktowana jako występek przeciwko obyczajom . Władze miejskie sprawowały bliżej nieokreślony nadzór nad zamtuzami, a nawet czerpały zyski z prostytucji. Co najwyżej niekiedy próbowały zmniejszyć jej rozmiar poprzez nakładanie na prostytutki wysokich podatków lub wprowadzenie zakazu wynajmowania im lokali w mieście.

W portowym Gdańsku do dziś o dawnych, lokalnych ośrodkach nierządu przypominają nazwy ulic na Starym Mieście: Zbytki, Żabi Kruk, Różana czy Panieńska. Jak powszechnie się uważało, choć może nie do końca trafnie, z domów publicznych korzystali wówczas w Gdańsku prawie wyłącznie przyjezdni. Miejscowi bogacze mieli od tego służące i kochanki na mieście, a miejscowi biedacy nie mieli pieniędzy [4] .

Stopień represywności wobec kobiet oddających się prostytucji był stosunkowo niski. Znacznie bardziej rygorystyczne wzorce moralno-obyczajowe reformacji , a później kontrreformacji spowodowały narastanie od początku XVI w. głosów potępiających tolerowanie prostytucji. Próby represji były jednak nadal bardzo słabe, a postawa tolerancyjna współistniała z represyjną. Niejednolite stanowisko prawne wobec prostytucji nie dotyczyło natomiast stręczycielstwa i sutenerstwa , za które groziły w Rzeczypospolitej surowe kary – od publicznej chłosty , okaleczenia ciała, wydalenia z miasta aż po śmierć. Również tu praktyka odbiegała od przyjętych zasad.

Wiek XVIII to czasy barier społecznych, podziałów stanowych , gdzie urodzenie określało pozycję człowieka na całe życie. W tych czasach jedynie prostytucja dawała względną łatwość przekraczania granic społecznych. Jeśli już gdzieś spotykała się arystokracja z pospólstwem , jeżeli gdzieś był ze szlachtą polską polski lud , to w łożnicy domów publicznych . Zajęcie się prostytucją było w XVIII wieku jednym z najlepszych sposobów omijania barier społecznych – prostytucja dawała dostęp do szybkich pieniędzy, dawała też dostęp do „dobrego towarzystwa” i w konsekwencji do stanu szlacheckiego – w XVIII wieku w Warszawie warunki sprzyjały rozkwitowi prostytucji również w najwyższych sferach. Obraz rozwiązłości, upadku obyczajów i panoszących się chorób wenerycznych na początku lat 90. tamtego wieku pozostawili cudzoziemcy. Libertyńską postawę wobec życia seksualnego odzwierciedlają utwory w rodzaju Pochwały bordelu Stanisława Kostki Potockiego . Świadectwem tego okresu są też dwa rymowane przewodniki z lat 70. z informacjami i radami dla niezorientowanych w warszawskich realiach amatorów płatnych usług seksualnych [5] . Wśród amatorów płatnej miłości pojawiają się w źródłach na przykład takie postacie jak Adam Poniński (który ponoć kupił sobie też cnotę jednej z panien – dziewictwo z uwagi na profilaktykę przeciw chorobom wenerycznym było w szczególnej cenie, przeliczanej na 30 dukatów ); Otto Stackelberg ; August Sułkowski , który w latach 1774-1776 posiadał przywilej na teatr publiczny w Warszawie; a także brat królewski, podkomorzy koronny książę Kazimierz Poniatowski , który uchodził za szczególnie rozrywkowego [6] . Bywało też, że kobiety swobodnych obyczajów wiązały się ze swoimi klientami. Szczególnym symbolem było tu małżeństwo prostytutki z urzędnikiem aparatu ścigania (który wówczas był zobowiązany ścigać nierząd), jako że prostytucję i policję łączył węzeł korupcji . Strażnicy prawa otaczali prostytutki opieką (lub przynajmniej rezygnowali z obowiązku ścigania), one natomiast dzieliły się z nimi dochodami ze swojej profesji (lub po prostu użyczały swych wdzięków). Z procederem prostytucji był też związany między innymi Jacek Jezierski , bliski krewny Franciszka Walezego, poseł i senator, uważany też za pierwszego polskiego ekonomistę , który w swym pałacu przy moście założył dom publiczny. Zyski z nierządu ciągnęła też na przykład marszałkowa wielka koronna Barbara z Duninów Sanguszkowa , właścicielka zabudowań na zbiegu ulic Senatorskiej i Podbielańskiej . Kuplerzy pobierali w owym czasie 50 procent od zarobków prostytutek – w Warszawie było jednak zaledwie kilkaset prawdziwych profesjonalistek a więc tyle co nic w porównaniu z 20 tysiącami prostytutek, które wówczas oferowały swoje usługi w Paryżu .

Do końca istnienia Rzeczypospolitej nie powstała odpowiednia regulacja odnosząca się do tego zjawiska. W okresie rozbiorowym próbowano prostytucję ująć w nakazy administracyjne. Pierwsza regulacja prostytucji wprowadzono w Warszawie w 1802. W I połowie XIX wieku wiele regulacji było w fazie projektów, wówczas też ugruntowała się koncepcje „zła koniecznego” i „bu
Urocza parka w akcji
Pierwsza zdrada po trzydziestu latach małżeństwa
Azjatka robi minetę