Rosyjska ruletka
🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Rosyjska ruletka
od 2019-04 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny , od 2019-04 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu . Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Programy telewizyjne produkcji ATM Grupa
Henryk Talar (1. odsłona) Krzysztof Ibisz (2. odsłona)
wtorek i czwartek ok. 19.15; poniedziałek, środa i piątek ok. 19.15 [ potrzebny przypis ]
WW (1. osłona) ATM Grupa (2. odsłona)
Joanna Haręża (1. odsłona) Okił Khamidow (2. odsłona)
Rosyjska ruletka – polski teleturniej oparty na amerykańskim formacie Russian Roulette emitowany w latach 2002–2004 na antenie telewizji Polsat . Pierwszą odsłonę programu prowadził Henryk Talar , drugą zaś Krzysztof Ibisz .
Producentem wykonawczym audycji była firma WW z Łodzi , później produkcją zajęła się ATM Grupa . Odcinki prowadzone przez Henryka Talara nagrywano w hali dawnej Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi , a odcinki prowadzone przez Krzysztofa Ibisza nagrywano w hali ATM Grupy w Bielanach Wrocławskich .
Jedyną osobą, której udało się wygrać nagrodę główną programu – 100 000 złotych – jest pani Danuta Homińska-Kwiatkowska [ potrzebny przypis ] .
W grze brało udział pięciu zawodników, którzy zajmowali miejsca na okrągłej scenie z sześcioma zapadniami, wzorowanej na bębnie rewolweru .
Gra składała się z czterech rund i finału.
Na początku gracze otrzymywali po 300 złotych. Prowadzący pociągał za dźwignię i losował zawodnika, który miał usłyszeć pierwsze pytanie. Wylosowany gracz po usłyszeniu pytania wybierał zawodnika, który na nie odpowie. Prowadzący (w 1. odsłonie wyznaczony zawodnik) czytał możliwe warianty odpowiedzi, a uczestnik miał na odpowiedź 30 sekund (1. odsłona) lub 20 sekund (2. odsłona).
Za poprawną odpowiedź uczestnicy otrzymywali pieniądze:
Jeśli uczestnik odpowiedział źle lub skończył mu się czas na odpowiedź, jego pieniądze przechodziły na konto gracza, który go wyznaczył. Następnie pociągał za dźwignię, która losowała:
Jeśli jedno z wylosowanych pól było polem, które zajmował gracz – otwierała się zapadnia i gracz spadał pod scenę.
W zależności od rundy zawodnicy odpowiadali na:
Jeśli któryś z graczy spadł (przegrał), to runda była przedwcześnie kończona.
Jeśli zadano wszystkie przypisane do rundy pytania, to osoba z największą ilością pieniędzy na koncie była bezpieczna i pociągała za dźwignię, za pomocą której losowała osobę, która odpadała z gry (jeżeli liderów finansowych było dwoje lub więcej, wtedy za dźwignię pociągał prowadzący, tak jak po wyczerpaniu wszystkich pytań w rundzie czwartej). Ewentualną kwotę z konta wyeliminowanego zawodnika dzielono po równo pomiędzy pozostałych graczy: po rundzie 1. na 4, po rundzie 2. na 3, po 3. na 2, a po 4. całą kwotę dopisywano zawodnikowi, który wszedł do finału.
Gracz, który doszedł do finału najpierw losował:
które mogły się otworzyć. Po losowaniu zawodnik (nie wiedząc, które zapadnie wylosował) stawał na wybranej przez siebie zapadni (licząc na to, że jej nie wylosował). Następnie prowadzący czytał pytanie bez wariantów odpowiedzi. Jeśli gracz w ciągu 30 sekund (początkowo 15) odpowiedział prawidłowo, to zdobywał:
a jeśli odpowiedział źle, to otwierały się zapadnie, które wcześniej wylosował.
Jeśli gracz stał na zapadni, której nie wylosował, mógł grać dalej albo wycofać się i zabrać dotychczas uzbierane pieniądze. Jeśli stanął na zapadni, którą wylosował, spadał i pozostawał tylko z pieniędzmi zdobytymi przed finałem.
Gracz, który doszedł do finału musiał w ciągu minuty odpowiedzieć poprawnie na 10 pytań. Co 10 sekund otwierała się kolejna zapadnia, ale ta, na której stał gracz zawsze otwierała się jako ostatnia. Stawki za przejście kolejnych minirund:
Po każdej rundzie można było się wycofać z dalszej gry, zabierając dotychczasową wygraną – ale jeśli ktoś zdecydował się grać dalej, i nie udało mu się wygrać – spadał i pozostawał tylko z pieniędzmi zdobytymi przed finałem.
W pierwszej odsłonie teleturnieju kreowano mroczną dramaturgię rozgrywki podsycaną przez grę aktorską Henryka Talara (na potrzeby widowiska mierzono także tętno uczestników). Druga odsłona programu, prowadzona już przez Krzysztofa Ibisza, miała charakter rozrywkowy.
Odsłony te różniły się także sposobem zgłaszania się do programu: w pierwszej chęć udziału deklarowało się listownie lub telefonicznie, w drugiej zaś poprzez wysłanie SMS-a.
W pierwszej odsłonie zapadnie otwierały się pod uczestnikami natychmiast. W drugiej odsłonie przed spadnięciem prowadzący przeprowadzał zwykle krótką rozmowę z uczestnikiem, zazwyczaj dotyczącą tego, co czeka przegranego po otwarciu zapadni.
Kolejną różnicą są zupełnie inne oprawy graficzne i muzyczne programu. Grafiki w pierwszej odsłonie (na których wyświetlano pytania, stan konta graczy itp.) utrzymane były w szarej, metalowej kolorystyce. Przez niemal całą grę w tle rozbrzmiewała muzyka podtrzymująca napięcie i mroczny klimat. Otwarciu zapadni towarzyszyły dźwięki: „metaliczny” oraz oddający charakter otchłani; po „przeżyciu” losowania słyszalny był dźwięk wydechu powietrza spowodowanego odczuciem ulgi. Sygnały poprawnych i błędnych odpowiedzi (przy pytaniu) w pierwszej odsłonie były nagłe i mocniejsze od późniejszych. Motywem przewodnim drugiej odsłony był utwór Curtisa Schwarza „Wipe Out” i jego modyfikacje, natomiast podkładem finałowym był fragment nagrania „Call to Arms” Gary’ego Kua. Grafiki wzorowano na amerykańskim oryginale: szarobiałe i żółtozłote napisy na jaskrawozielonym tle.
W pierwszej odsłonie pytania czytali uczestnicy wyznaczający innych do odpowiedzi, w drugiej czytał je prowadzący.
Ten artykuł dotyczy teleturnieju. Zobacz też: gra hazardowa o tej nazwie .
Afrikaans
Azərbaycan
Bahasa Indonesia
Bahasa Melayu
Català
Cymraeg
Dansk
Deutsch
Eesti
English
Español
Euskara
Filipino
Français
Gaeilge
Galego
Hrvatski
Italiano
Kiswahili
Latine
Latviešu
Lietuvių
Magyar
Nederlands
Norsk
Polski
Português
Română
Shqip
Slovenčina
Slovenščina
Suomi
Svenska
Tiếng Việt
Türkçe
Íslenska
Čeština
Ελληνικά
Беларуская
Български
Македонски
Русский
Српски
Українська
Հայերեն
עִבְרִית
العربية
فارسی
हिन्दी
বাংলা
தமிழ்
తెలుగు
ภาษาไทย
ქართული
中文（简体）
中文（繁体）
日本語
한국어
Gracze niebezpieczne, odkryć nasz wybór rosyjskich gry w ruletkę, aby grać samodzielnie lub razem!
Rosyjska ruletka gra w trybie wieloosobowym
Zagraj w rosyjską ruletkę z dziećmi, którzy grają Rock, Paper i nożyczki
Zagraj w rosyjską ruletkę z rewolweru
Quiz i gry Rosyjska Ruletka (rosyjskie Ciekawostki Ruletka)
Gra Rouletet rosyjski (lub umiera Strip)
Zagraj w rosyjską ruletkę ze zwierzętami
Zagraj w rosyjską ruletkę za pomocą myszki
[Zwrotka 2] Mam pytanie jak Lis – co z tą Polską? MP3 za free, gdzie mój pierdolony Rolls Royce? Bez hipokryzji, niech inni oczy mydlą Niekomercyjność też ma wartość komercyjną Pierdolę układy, bez dissów do szuflady Kto jest Che Guevarą rap gry, na dedukcję To junta wojskowa, pomóż mi o tysiąc A będziesz miał dziś rewolucję Fałszywy chłam wypierdalam jak spam, dzieciak To nie jest rap o klepaniu po plecach Chcesz słuchać PiHa? Nie zrób sobie krzywdy Jebać policyjne hymny Ten dym cię zgwałci i ich mundurów błękit Słońce przysłonią kontury czarnej chmury Suma strachów, gdy czas iść do piachu Usta szepczą modły do świętego Judy [Refren] Te słowa muszą zabić, zatrzymać sercę Z chromowanej stali Colt peacemaker Dam dziś ci zagrać w rosyjską ruletkę Na nieświadomce z pełnym bębenkiem To jakbym podał cyjanek bez żalu W powietrzu zapach gorzkich migdałów Orzeł czy reszka – czuć chłód metalu I tylko ja znam trzecią stronę medalu
[Zwrotka 3] Polityczna poprawność, salutuj Dzieciak, prosto, stój na baczność Rap idzie na dno, znajdą głos dano Hip-hop traci tożsamość Hip-hop traci tożsamość Hip-hop traci tożsamość Hip-hop traci tożsamość Hip-hop traci tożsamość Miałem sen, wiesz, że też ci się to przyśni Jak oni wiszą na drzewach zamiast liści Wczoraj słyszełeś ten śmiech, ucichł przed chwilą Zdziwione czoła namaszczam benzyną Ich image, ten entourage i cały design Mogę tylko nienawidzieć, prosto w twarz ubliżać Pamiętasz, ten pismak, pucołowata pyza? Gęba napełniona szambem, prezerwatywa? Na biegunkę pióra, stop koniunktura, jak liczę Wygrał dwie rzeczy – gałąź i stryczek Zapalmy znicze (Znicze), to ciszy chwila Kończą jak zapchlona menażeria Villas
Have the inside scoop on this song?
Genius is the ultimate source of music knowledge, created by scholars like you who share facts and insight about the songs and artists they love.
To learn more, check out our transcription guide or visit our transcribers forum
Wróć
Katalog
Książki
Kategorie
Autorzy
Wydawnictwa
Cytaty
Cykle
Serie
Fragmenty
Nagrody
Dodaj książkę
Wróć
Aktualności
Wszystkie
Wydarzenia
Rozmowy
Publicystyka
Varia
Ekranizacje
Wróć
Społeczność
Ranking czytelników
Oficjalne recenzje
Opinie
Konkursy
Forum
Kategoria:
nauki społeczne (psychologia, socjologia, itd.)
Wydawnictwo:
Zysk i S-ka
Data wydania:
2010-05-04
Data 1. wyd. pol.:
2010-05-04
Liczba stron:
656
Czas czytania
10 godz. 56 min.
Język:
polski
ISBN:
978-83-7506-419-3
Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży.
Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę.
Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
wszystkie formaty
papierowe
ebook
audiobook
Żadna z księgarń nie posiada teraz książki w wybranym przez Ciebie formacie
Wszystkie opinie
Opinie
Video - opinie
Dyskusje
Sortuj
Dodaj opinię, podyskutuj o książce - zaloguj się!
Liczba plusów malejąco
Liczba plusów rosnąco
Data dodania malejąco
Data dodania rosnąco
Ocena malejąco
Ocena rosnąco
Na półkach:
Przeczytane
,
Posiadam
Na półkach:
Przeczytane
,
Posiadam
Na półkach:
Przeczytane
,
Posiadam
,
2017
Na półkach:
Przeczytane
,
Posiadam
,
X2016
Na półkach:
Przeczytane
,
Posiadam
Zapisując się na newsletter zgadzasz się na otrzymywanie informacji z serwisu Lubimyczytac.pl w tym informacji handlowych, oraz informacji dopasowanych do twoich zainteresowań i preferencji. Twój adres email będziemy przetwarzać w celu kierowania do Ciebie treści marketingowych w formie newslettera. Więcej informacji w Polityce Prywatności.
Copyrights © 2022 Lubimyczytac.pl Sp. z o.o.
Jeśli chcą się Państwo dowiedzieć: (…) kto przyznał sobie prawo do interpretowania pojęcia bezpieczeństwa państwa, gdzie odbyła się zasadnicza zdrada państwa, jakie są procedury w wywiadzie, kto ich przestrzegał, a kto je bezpardonowo łamał, kogo cechuje buta i czy rzeczywiście nigdy nie było „Olina” — znajdą to wszystko Państwo w tej książce.
W Rosyjskiej ruletce czytelnik spotyka się zarówno z nieprawdopodobną odwagą życia głównego bohatera, jak i odwagą w jego opowiedzeniu i ocenie. To sprawia, że książka ta wraz z pierwszym tomem wspomnień – Nazywam się Zacharski. Marian Zacharski – z pewnością zdobędzie rzesze czytelników i wyznaczy nowe standardy i perspektywy w pisaniu o działalności służb wywiadowczych.
Pierwsza książka Pana Zacharskiego "Nazywam się Zacharski. Marian Zacharski." szeroko opisywała kulisy szpiegowskiego rzemiosła i wywiadowczej pracy Zacharskiego w USA. Ta pozycja jest niemniej ciekawą jej kontynuacją choć metod i technik wywiadowczych jest w niej zdecydowanie mniej. Wstępem do fabuły książki jest początek rozwoju kariery autora w Pewexie, służbowe wizyty zagraniczne (Japonia, Korea, Szwajcaria czy Izrael), negocjacje z azjatyckimi korporacjami w związku z wprowadzaniem sprzętu elektronicznego w latach 90-tych do Polski, aż wreszcie główny wątek książki czyli współpraca autora niniejszej książki z UOP-em. Skutkowało to zdemaskowaniem przez Zacharskiego radzieckiego szpiega "Olina", którym miał być ówczesny premier Polski, Józef Oleksy. Mimo wielu dowodom, sprawie szybko ukręcono głowę i zapewne nigdy się nie dowiemy czy Oleksy rzeczywiście był rosyjskim szpiegiem. Książkę bardzo dobrze i przyjemnie się czyta choć nie sposób nie odnieść wrażenia że Zacharski kreuje się na swojego rodzaju bohatera, który całe swe życie oddał Polsce. W odróżnieniu od pierwszej części, Zacharski podzielił książkę na rozdziały przez co o wiele lepiej się ją czyta. Książka ma jeszcze jeden niezaprzeczalny autu, została bardzo estetycznie wydana. Kredowy papier, duża i czytelna czcionka oraz skórzana okładka podnoszą jej prestiż. Warto poczytać. Polecam.
Pierwsza książka Pana Zacharskiego "Nazywam się Zacharski. Marian Zacharski." szeroko opisywała kulisy szpiegowskiego rzemiosła i wywiadowczej pracy Zacharskiego w USA. Ta pozycja jest niemniej ciekawą jej kontynuacją choć metod i technik wywiadowczych jest w niej zdecydowanie mniej. Wstępem do fabuły książki jest początek rozwoju kariery autora w Pewexie, służbowe wizyty...
Druga część wspomnień oficera polskiego wywiadu, koncentrująca się wokół takich person jak: Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, Gromosław Czempiński, Józef Oleksy.... Temu ostatniemu autor poświęca najwięcej uwagi.
Kim był agent ''Olin". Czy rzeczywiście był nim wysoko postawiony polityk?.
Sprawa nigdy nie została gruntownie wyjaśniona. Faktem jest, że były premier współpracował z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym AWO w latach 1970-1978.
Lektura tej książki wzbudza mieszane uczucia. Zacharskiemu można zarzucić mitomanię, koloryzowanie rzeczywistości. Stara przedstawić siebie w korzystnym świetle. Kolportuje banalne opinie o Rosji, służb. Za dużo wątków biograficznych, prywatnych spraw.
Szkoda, że autor prawie nie wspomina o metodach pracy wywiadu, kontrwywiadu.
Spora ilość faktów, dat, wydarzeń, powiązań polityków ze służbami.
Druga część wspomnień oficera polskiego wywiadu, koncentrująca się wokół takich person jak: Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, Gromosław Czempiński, Józef Oleksy.... Temu ostatniemu autor poświęca najwięcej uwagi.
Kim był agent ''Olin". Czy rzeczywiście był nim wysoko postawiony polityk?.
Sprawa nigdy nie została gruntownie wyjaśniona. Faktem jest, że były premier...
Zwierzenia i konfabulacje szpiega
Tę książkę polecam wszystkim, którzy interesują się najnowszą historią Polski, a w szczególności tym, którzy czytają ze zrozumieniem, krytycznie i ze znajomością tła wypadków, o których pisze autor. Jeśli te kryteria zastosujemy, dowiemy się wielu fascynujących rzeczy o historii naszego kraju, a także o samym autorze, w tym również takich rzeczy, które autor chciałby ukryć.
Działalność służb wywiadowczych całego świata to przynajmniej w połowie wypadków i wydarzeń oszukiwanie, gra pozorów, kreowanie nieistniejących zdarzeń i tworzenie złudnych wyobrażeń. Gdy spotykamy wyrażenie "gra wywiadów", powinniśmy pamiętać, że chodzi właśnie o tę grę pozorów. W literaturze najlepiej to opisywał w kolejnych powieściach John Le Carre, sam zresztą współpracownik brytyjskiego MI6 (zwłaszcza "Pamięć absolutna" i "Bardzo poszukiwany człowiek" doskonale to ilustrują).
Szpieg, lub jeśli ktoś woli - agent, zanurzony w mieszaninie praw, półprawd i zmyśleń, po latach pracy w świecie Matrixu z trudem odróżnia prawdę od fałszu, fakty od własnych ich interpretacji i wyobrażeń o nich. I książka Zacharskiego jest świetnym tego przykładem. W wypadku naszego rodzimego "Jamesa Bonda" (wziąłem w cudzysłów te słowa dlatego, że tak się ma Zacharski do rzeczywistego szpiegowania, co piszący te słowa do wspomnianego wyżej Le Carre)w grę wchodzi jeszcze chęć usprawiedliwienia po latach własnych czynów i decyzji i, to się rzuca w oczy, dokonania jakichś porachunków z przeciwnikami politycznymi i, wybaczcie, zwyczajna mitomania.
Można jeszcze uwierzyć, przymrużając oko, że 24-letni chłopak wyjeżdżając do pracy w USA (nie tylko bez przeszkolenia wywiadowczego w szkole polskiego wywiadu w Kiejkutach, ale i bez dobrej znajomości kraju urzędowania) rzeczywiście mógł trafić na wywiadowczą żyłę złota, jakim był jego informator w Stanach. Chociaż, jak na mój nos, Bella-informatora podsunęli mu Amerykanie, a cała operacja z danymi o radarach była umiejętną dezinformacją amerykańskich służb specjalnych. Ale jego
Młoda Kasia nastawia dupkę
Kittany Ivory w ponczochach
Seksowna cipka pragnie skosztować penisa z jądrami