Pielęgniarka rękami obsługuje pacjenta

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Pielęgniarka rękami obsługuje pacjenta
Podstawą skutecznego leczenia jest właściwa komunikacja między personelem medycznym a pacjentem. W obliczu obserwowanego wzrostu poziomu świadomości oraz wykształcenia społeczeństwa, rośnie także potrzeba przekazywania pacjentom jak największej liczby informacji na temat ich stanu zdrowia, przyczyn choroby, przesłanek do stosowania danej terapii oraz oczekiwanych rezultatów. Właściwa komunikacja, zarówno wewnątrz placówki, jak i z podmiotami zewnętrznymi, uważana jest za istotny czynnik warunkujący sukces każdej organizacji.
Zanim zastanowimy się nad kontaktem pacjent - pielęgniarka, warto poświęcić kilka zdań samemu procesowi porozumiewania się w życiu codziennym. Jakie trudności i jakie przeszkody możemy napotkać mówiąc o tym co czujemy, czego oczekujemy, co nas boli a co cieszy. Ludzie postrzegają, odkrywają i tworzą swoją rzeczywistość na podstawie map, które mają w swoich umysłach. Z tego powodu naturalnym zjawiskiem jest przypisywanie naszych przekonań, wartości i obaw innym. Wiele razy takie „lustrzane odwzorowanie” z naszej strony jest źródłem dyskomfortu. Dlatego też gdy angażujemy się w próbę wywarcia wpływu na zachowanie innych, musimy zadawać więcej pytań, niż udzielać odpowiedzi, oraz więcej słuchać, niż mówić. Zawód pielęgniarki jest wyjątkowym zawodem. Przedmiotem pracy pielęgniarki jest drugi człowiek, ale ważne jest to, że człowiek ten zagrożony jest chorobą, stąd też umiejętność kontaktu jest podstawą pracy każdej pielęgniarki.
DEKALOG PIELĘGNIAREK według R. L. Messner
3.   Zawsze patrz na mnie, a nie na moją chorobę; nie lekceważ moich skarg.
4.   Mów do mnie, a nie przy mnie.
6.   Nie każ mi czekać na siebie.
7.   Nie mów mi, co mam robić, zanim nie powiesz, jak mam to robić.
10. Pozwól mi doznać i przeżyć ciepło twojej opieki.
Kontakt z osobą dotkniętą tak trudnym doświadczeniem jakim jest choroba wymaga wielu umiejętności i odpowiednich predyspozycji. Pielęgniarka uczestnicząca w procesie leczenia nie ma decydującego głosu w sprawach pacjenta, ale to właśnie ona - pielęgniarka ma z chorym najczęstszy kontakt. Pielęgniarka nie tylko wykonuje czynności pielęgnacyjne, ale też stwarza odpowiednią atmosferę. Atmosferę sprzyjającą właśnie nawiązaniu kontaktu z chorym. Jak odnaleźć się w tej roli? We współczesnej opiece zdrowotnej dąży się do wypracowania określonego modelu interakcji.
Obecnie kontakty między pielęgniarką i lekarzem, które bezpośrednio przekładają się na kontakt z chorym funkcjonują jako model autokratyczno-paternalistyczny - jest to model czysto formalny skupiający się na ustaleniu zadań i ich wykonaniu. Natomiast wypracowanie drugiego modelu - określanego jako model partnerski ma w swoim założeniu być zorientowany na pacjenta. Na ustalenia indywidualnego procesu leczenia ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb pacjenta. W modelu tym pielęgniarka ma swoje szczególne miejsce i zadanie. Jest pośrednim ogniwem między lekarzem a pacjentem. Realizując proces leczenia wyznaczony przez lekarza jest otwarta na sukcesywnie zgłaszane przez chorego potrzeby. W trakcie realizacji procesu leczenia na bieżąco analizowane są potrzeby pacjenta i podejmuje się trud wychodzenia im na przeciw. Taki model zakłada działanie pielęgnacyjno-terapeutyczno-lecznicze - działanie w tych trzech wymiarach przyczynia się do poprawy jakości życia chorego i ma pozytywny wpływ na sam przebieg procesu leczenia. W modelu partnerskim nieodzowna jest rola pacjenta - jest on ogniwem centralnym a podmiotami interakcji są lekarz i pielęgniarka.
Komunikacja pomiędzy lekarzem, pielęgniarką i chorym ma charakter trójstronnego porozumienia . Takie postępowanie ma ponadto drugi pozytywny aspekt - pozwala on na przemianę medycznego zespołu terapeutycznego w zespół społeczny - a ten z pewnością jest bliższy człowiekowi. Pacjent oczekuje od pielęgniarki aby poza wykonywaniem zaleconych czynności pielęgnacyjnych, potrafiła odczytać jego stan psychiczno-duchowy. Aby swoją postawą spowodowała, iż pacjent zdecyduje się nawiązać z nią kontakt. Jednak sama postawa otwartości pielęgniarki wobec pacjenta nie wystarczy, trzeba umieć podjąć zainicjowany przez chorego kontakt i odpowiednio nim pokierować aby się rozwijał i służył jako pozytywna postawa pacjenta wobec choroby.
Umiejętność komunikowania się pielęgniarki z chorym człowiekiem jest istotą opieki medycznej. Istotne jest również umiejętne porozumiewanie się z rodziną chorego, wprowadzenie ich w proces pielęgnacyjny, pokazanie jak ważna jest ich rola w czasie trwania choroby. Podstawą kontaktu pielęgniarki z chorym jest ocena psychicznego stanu chorego. Nie zawsze chory wyraża to co czuje. Postawa chorego jest dla pielęgniarki pierwszym komunikatem jaki chory podaje, pacjent milczący również "mówi", pokazuje, że konfrontacja ze światem zewnętrznym jest bolesna, wstydliwa, upokarzająca, rodzi niepowodzenia, ból. Aby umieć znaleźć się w tej trudnej sytuacji, i odpowiednio ją rozwiązać pielęgniarka powinna przestrzegać następujących zasad:
inicjatywa nawiązania kontaktu z pielęgniarką zawsze powinna wyjść ze strony chorego i jego rodziny, to chory decyduje o co pyta i co chciałby wiedzieć, jeżeli chory przyjmie postawę milczenia jako sposób na walkę z chorobą - wspieraj to, spróbuj na podstawie obserwacji lub kontaktu z rodziną ustalić przyczynę milczenia, nie prowokuj na siłę kontaktu słownego - to spowoduje jeszcze większe zamknięcie się na rozmowę, uszanuj milczenie chorego - nie przełamuj na siłę jego zamknięcia, uporu w milczeniu, chory milcząc ucieka być może w "swój" bezpieczny świat bez cierpienia - uszanuj to, możliwość mówienia o swojej chorobie i świadomość, że jest się wysłuchanym i rozumianym jest podstawą poczucia chorego, że nie jest odrzucony, wyobcowany ze społeczeństwa, niezależnie od tego czy spełnia twoje oczekiwania, czy nie - okaż mu życzliwość i troskę, nie okazuj niezadowolenia z jego nieustannego milczenia, jednocześnie stale pokazuj mu jak bardzo zależy ci na kontakcie z nim. Okaż gotowość pomocy w trudnym doświadczeniu, najważniejszą zasadą rozmowy pielęgniarki z chorym jest mówienie prawdy.
Właściwe postępowanie pielęgniarek wobec chorego powinno streścić się w następujących słowach : Bądź przy nim, nie opuszczaj go, zrozum, współczuj, pomóż!
 Przedstawione powyżej zasady relacji lekarz-pielęgniarka-pacjent mają ułatwić nam umiejętne prowadzenie rozmów z pacjentem, wprowadzanie go i jego rodziny w proces leczenia. Kontakt ten zakłada jednak dialog, podjęty na różnym etapie choroby, ale jednak dialog. Chory przejawia gotowość nawiązania kontaktu. A jaka jest rola pielęgniarki gdy pomimo umiejętnego i dyskretnego zachęcania chorego nie dochodzi do rozmowy ? Jak odnaleźć się wobec milczenia chorego ? Jest rzeczą oczywistą, że długotrwałe, niezmienne milczenie chorego czy jego rodziny jest sygnałem do uszanowania takiej postawy. Pacjent ma prawo odmówić rozmowy, a pielęgniarka powinna to uszanować. Jednak nawet przy braku słów kontakt jest zawsze, kontakt niewerbalny czyli mowa ciała. Pielęgniarka spędza przy chorym wiele czasu, towarzyszy mu podczas wykonywanych badań, pomaga w czynnościach pielęgnacyjnych, karmieniu, spacerach. Podczas tych spot kań nie musi paść ani jedno słowo aby przekazać komunikat o zrozumieniu, współczuciu, szacunku. Odpowiednia postawa pielęgniarki i jej ubiór są kluczem do porozumienia.
zachowuj się przy chorym spokojnie, czynności pielęgnacyjne wykonuj delikatnie i z poszanowaniem godności osobistej,
Pomóż pacjentowi wyrazić lęk (jak się czuje). Słuchaj, nie oceniaj, daj wyraz zrozumieniu. Ukierunkowuj skargi w stronę konstruktywną. Dyskretnie wzmacniaj (ale nie na siłę) i mobilizuj. Pamiętaj że:
Moment zachorowania to sytuacja silnego stresu dla pacjenta i jego bliskich. T owarzyszenie pacjentowi i jego bliskim w trudnym okresie po diagnozie pomaga w odzyskaniu równowagi i osiąganiu stanu adaptacji do nowej sytuacji. Istnieje ścisła zależność pomiędzy początkowymi emocjami a późniejszą gotowością do podjęcia edukacji w zakresie samokontroli i radzenia sobie z chorobą. Ustanowienie rozsądnych granic emocjonalnego zaangażowania czy też potrzeby ciągłego wspierania innych chroni przed syndromem „wypalenia” zawodowego.
Zaufanie, jakie pacjent ma do personelu medycznego, zależy w dużej mierze od nas samych; zależy od tego, jak traktujemy pacjenta, jak do niego podchodzimy, jak się z nim komunikujemy, jaki rodzaj informacji i w jaki sposób mu przekazujemy.
KOMUNIKACJA WYRAŻAJĄCA TROSKĘ - Umiejętność okazywania troski można najlepiej przedstawić poprzez interpretację angielskiego słowa CARE (troska, uwaga, opieka). Składają się na nie następujące umiejętności:
Szpital Kliniczny im. dr. J. Babińskiego SPZOZ w Krakowie
ul. dr. J. Babińskiego 29, 30-393 Kraków
Infolinia Projektu: kom. 504-947-744
NPZ.CO3_2017_Szkolenia_dla_personelu_ medycznego_oraz_niemedycznego tj. lekarzy, pielęgniarek/ pielęgniarzy, farmaceutów, pracowników rejestracji/sekretarek medycznych
Witryna używa plików cookies wyłącznie w celach statystycznych. Nie prowadzimy działalności handlowej, ani reklamowej.
Regulamin rekrutacji i uczestnictwa w projekcie
Zasady dotyczące cookies - klauzula informacyjna
Drogi użytkowniku, po zapoznaniu się z niniejszą informacją, poprzez kliknięcie na „Akceptuję” zgadzasz się na to, aby Twoje dane osobowe były przetwarzane w taki sposób, jak zostało opisane w RODO . Dlatego prosimy, zanim przejdziesz do serwisu, zapoznaj się z tymi informacjami i dokonaj świadomego wyboru. Uprzejmie informujemy, że w ramach naszej witryny używamy plików cookies w celu realizacji Projektu szkoleniowego. Wyrażenie zgody jest dobrowolne - możesz w dowolnym momencie wycofać tę zgodę opuszczając stronę. Wycofanie zgody nie ma wpływu na zgodność z prawem przetwarzania, którego dokonano na podstawie Twojej zgody przed jej wycofaniem. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień oznacza, że akceptujesz pliki cookies. Zmiany ustawień dla plików cookies możesz dokonać w każdym momencie użytkowania witryny.
Twoja przeglądarka nie obsługuje funkcji potrzebnych do wyświetlenia tej witryny.

W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.



W miarę możliwości glukometry powinny być przypisane do jednego pacjenta i nie powinny być udostępniane innym pacjentom, W przypadku konieczności korzystania z jednego glukometru do pomiaru glikemii u kilku pacjentów, należy je czyścić i dezynfekować po każdym użyciu zgodnie z instrukcjami producenta, aby zapobiec przenoszeniu krwi i czynników zakaźnych. Jeśli producent nie określił sposobu czyszczenia i dezynfekcji urządzenia postępujemy zgonie z obowiązującymi w placówce procedurami postępowania ze sprzętem po jego użyciu.  
Acetaminofen (Paracetomol) wpływa na wartości glikemii mierzonej przez niektóre urządzenia do monitorowania glikemii - CGM (Dexcom G5, MedtronicEnlite i Guardian).
W celu zweryfikowania wyniku w przypadku niskich lub wysokich wartości glikemii oraz objawów nie pasujących do wskazań systemu ciągłego monitorowania glikemii pracownik medyczny powinien wykonać dodatkowy pomiar glikemii z użyciem glukometru. 
W warunkach szpitalnych do pomiaru stężenia glukozy preferowane są paski testowe pakowane pojedynczo. Paski testowe pakowane w pojemnikach po jego uszkodzeniu lub nieszczelności nie nadają się do użycia.
Po pierwszym otwarciu opakowania pasków testowych należy umieścić na opakowaniu datę jego otwarcia. Producent pasków określa czas ich użytkowania od momentu otwarcia opakowania.
Przed pomiarem stężenia glukozy należy zadbać o higienę rąk własnych i polecić pacjentowi umycie rąk ciepłą wodą z mydłem lub środkiem dezynfekującym na bazie alkoholu.
Do pomiaru należy użyć pierwszej kropli krwi, gdyż wielokrotne wyciskanie kropli krwi powoduje rozcieńczenie jej płynem tkankowym.
W jednostkach ochrony zdrowia należy stosować bezpieczny sprzęt, tj. jednorazowe nakłuwacze.



Peny są sprzętem osobistego użytku niezależnie od tego, czy są jednokrotnego czy wielokrotnego użycia.
Do iniekcji insuliny należy stosować wstrzykiwacz jej dedykowany, zgodny z normą ISO dla sprzętu medycznego oraz używać go zgodnie z dołączoną do niego instrukcją obsługi.
Wstrzykiwacz wraz z ampułką insuliny może być używany tylko przez jednego pacjenta, dlatego też pomimo zmiany igły nie należy go używać wspólnie z inną osobą.
Do każdego rodzaju insuliny należy używać innego pena. W celu uniknięcia pomyłek można zastosować peny różnych kolorów, a każdy z nich powinien być wyraźnie opisany – imieniem, nazwiskiem i datą włożenia wkładu z widoczną nazwą insuliny.
Wstrzykiwacz typu pen powinien być używany i przechowywany w temperaturze pokojowej.
Insulinę aktualnie używaną przechowuje się w temperaturze pokojowej zgodniez zaleceniami producenta umieszczonymi na ulotce dołączonej do opakowania i/lubz Charakterystyką Produktu Leczniczego (ChPL) przez czas nie dłuższy niż 4-6 tygodni.
Igły do wstrzykiwaczy typu pen w placówkach ochrony zdrowia są przeznaczone wyłącznie do jednorazowego użytku.
Prawidłowa technika iniekcji insuliny wstrzykiwaczem typu pen jest jednym z czynników wpływających na wyrównanie glikemii i redukcję powikłań skórnych.
Przygotować wstrzykiwacz z insuliną – wykonać higienę rąk, zdjąć nasadkę wstrzykiwacza, zdezynfekować gumowy korek na ampułce z insuliną, odczekać aż środek antyseptyczny wyschnie, założyć wcześniej dobraną jałową igłę, wypełnić igłę insuliną poprzez wystrzyknięcie 1 jednostki insuliny lub ilości wskazanej w instrukcji do wstrzykiwacza.
Zestaw infuzyjny w terapii ciągłym podskórnym wlewem insuliny (CPWI) przy użyciu osobistej pompy insulinowej należy zmieniać planowo co 24–72 godziny.
Podczas instalacji zestawu infuzyjnego należy przestrzegać zasad aseptyki i antyseptyki.
Zestawy infuzyjne należy regularnie wymieniać zgodnie z zaleceniami producenta, aby zapewnić właściwe wchłanianie insuliny, zredukować ryzyko infekcji i podrażnień skóry.
Przed podaniem insuliny wykonać higienę rąk i zdezynfekować miejsce wstrzyknięcia środkiem dezynfekującym na bazie alkoholu.



Insulina podawana we wlewie dożylnym powinna być użytkowana zgodnie z zasadami ujętymi w ulotce do leku.
Ustawienie pompy infuzyjnej oraz miejsce wprowadzenia kaniuli dożylnej powinno być sprawdzane na początku dyżuru, podczas zmiany dyżurów oraz przy każdej zmianie strzykawki/linii infuzyjnej.



Służby ratunkowe, ratownicy medyczni, służby mundurowe, transportując pacjenta z cukrzycą u którego podejrzewa się zakażenie SARS-CoV-2: do szpitala, powinny wziąć również z domu niezbędny osobisty sprzęt pacjenta do monitorowania i leczenia cukrzycy.



W miarę możliwości glukometry powinny być przypisane do jednego pacjenta i nie powinny być udostępniane innym pacjentom, W przypadku konieczności korzystania z jednego glukometru do pomiaru glikemii u kilku pacjentów, należy je czyścić i dezynfekować po każdym użyciu zgodnie z instrukcjami producenta, aby zapobiec przenoszeniu krwi i czynników zakaźnych. Jeśli producent nie określił sposobu czyszczenia i dezynfekcji urządzenia postępujemy zgonie z obowiązującymi w placówce procedurami postępowania ze sprzętem po jego użyciu.  
Ważne jest, aby oznaczenie ciał ketonowych we krwi wykonać, gdy: pacjent zgłasza objawy infekcji, złe samopoczucie lub stężenie glukozy we krwi wynosi powyżej 240 mg/dl.
Przed wykonaniem pomiaru należy koniecznie przeczytać instrukcję obsługi glukometru   lub innych urządzeń do oznaczania ciał ketonowych we krwi oraz paska testowego.
Należy sprawdzić datę ważności paska testowego i użyć go natychmiast po wyjęciu z opakowania. Jeśli opakowanie jest uszkodzone nie należy go używać.
Wykonaj higienę rąk i poleć pacjentowi umycie rąk ciepłą wodą z mydłem oraz dokładne osuszenie.Do oznaczania stężenia ciał ketonowych we krwi należy stosować tylko próbki krwi pobrane z opuszki palca.
Do pomiaru należy użyć pierwszej kropli krwi, gdyż wielokrotne wyciskanie kropli krwi powoduje rozcieńczenie jej płynem tkankowym.
Za pomocą jednorazowego nakłuwacza należy pobrać próbkę krwi i nanieść na pasek testowy.
   Po sprawdzeniu wyniku należy usunąć i zutylizować zużyty pasek zgodnie z obowiązującą w danej placówce procedurą postępowania z odpadami medycznymi



Często myj ręce
Należy pamiętać o częstym myciu rąk wodą z mydłem, a jeśli nie ma takiej możliwości dezynfekować je płynami/żelami na bazie alkoholu (min. 60%). Istnieje ryzyko przeniesienia wirusa z zanieczyszczonych powierzchni na ręce. Dlatego częste mycie rąk zmniejsza ryzyko zakażenia.
Podczas powitania unikaj uścisków i podawania dłoni
W ciągu dnia dłonie dotykają wielu powierzchni, które mogą być zanieczyszczone wirusem. Powstrzymaj się od uścisków, całowania i podawania dłoni na powitanie.
Unikaj płatności gotówką, korzystaj z kart płatniczych
Na powierzchni banknotów i monet mogą znajdować się wirusy i bakterie. W miarę możliwości unikaj płatności gotówką. Korzystaj z kart płatniczych i bankowości elektronicznej.
Unikaj dotykania oczu, nosa i ust
Dłonie dotykają wielu powierzchni, które mogą być zanieczyszczone wirusem. Dotknięcie oczu, nosa lub ust zanieczyszczonymi rękami, może spowodować przeniesienie wirusa z powierzchni na siebie.
Regularnie myj lub dezynfekuj powierzchnie dotykowe
Powierzchnie dotykowe w tym biurka, lady i stoły, klamki, włączniki światła, poręcze muszą być regularnie przecierane z użyciem wody z detergentu lub środka dezynfekcyjnego. Wszystkie miejsca, z których często korzystają ludzie powinny być starannie dezynfekowane.
Regularnie dezynfekuj swój telefon i nie korzystaj z niego podczas spożywania posiłków
Na powierzchni telefonów komórkowych bardzo łatwo gromadzą się chorobotwórcze drobnoustroje. Regularnie przecieraj lub dezynfekuj swój telefon komórkowy (np.: wilgotnymi chusteczkami nasączonymi środkiem dezynfekującym). Nie kładź telefonu na stole i nie korzystaj z niego podczas spożywania posiłków.
Zachowaj bezpieczną odległość od rozmówcy
Należy zachować co najmniej 1-1,5 metra odległości z osobą, z która rozmawiamy, twarzą w twarz, która kaszle, kicha lub ma gorączkę.
Stosuj zasady ochrony podczas kichania i kaszlu
Podczas kaszlu i kichania należy zakryć usta i nos zgiętym łokciem lub chusteczką – jak najszybciej wyrzuć chusteczkę do zamkniętego kosza i umyć ręce używając mydła i wody lub zdezynfekować je środkami na bazie alkoholu (min. 60%). Zakrycie ust i nosa podczas kaszlu i kichania zapobiega rozprzestrzenianiu się zarazków, w tym wirusów.
Odżywiaj się zdrowo i pamiętaj o nawodnieniu organizmu
Stosuj zrównoważoną dietę. Unikaj wysoko przetworzonej żywności. Pamiętaj o codziennym jedzeniu minimum 5 porcji warzyw i owoców. Odpowiednio nawadniaj organizm. Codziennie wypijaj ok. 2 litrów płynów (najlepiej wody). Doświadczenia z innych krajów wskazują, że nie ma potrzeby robienia zapasów żywności na wypadek rozprzestrzeniania się koronawirusa.
Korzystaj ze sprawdzonych źródeł wiedzy o koronawirusie
Niepokój to naturalny odruch w przypadku występowania nowego zagrożenia zdrowotnego. Korzystaj ze sprawdzonych źródeł wiedzy opartych na dowodach naukowych, które publikowane są na stronach internetowych gis.gov.pl i gov.pl/koronawirus. Wiedza naukowa to najskuteczniejsze narzędzie w walce z koronawirusem.
Noś identyfikatory (opaska na rękę, karta ratownicza, karta I.C.E./ICE (ang. in case of emergency – w nagłym wypadku). Karta I.C.E. (ICE) informuje ratowników, do kogo powinni zadzwonić w razie wypadku lub nagłego zdarzenia. Stosowana przeważnie w dwóch formach:


w książce adresowej telefonu komórkowego jako kontakt ICE wpisuje się numer telefonu wybranej osoby. Jeśli takich osób jest kilka, oznacza się je jako ICE 1, ICE 2 itd.,
na kartoniku wielk
Oszałamiająca młoda dziewczyna masturbuje się przed kamerką
Zabawy na plaży, ruchanie w aucie
Piękna szczupła dziewczyna rucha się ze starszym facetem