قبله مردماند نه حکومت
داریوشباید دقت کرد که موجسازی مثبت و منفی مجازستان باعث خوشبینی بیش از حد ما نشود. لذا نه پزشکیان را به عرش ببرید نه بزنید توی سرش. پزشکیان تا جایی که من دیدهام کارنامهای دارد که فاصلهاش با برکشیدگان متملق و چاپلوس خامنهای واقعاً فاصلهای کهکشانی است (پزشکیان را میشود با مهرداد بذرپاش و رییسی و زاکانی مقایسه کرد؟).
پزشکیان خاتمی نیست. خوب است که نیست. حسن روحانی نیست. آدم امنیتی نیست. این هم خیلی خوب است. میرحسین موسوی نیست به این معنا که سابقهی اصطکاکهای فرساینده با خامنهای ندارد. این هم خوب است. ولی چیزی دارد که در نهایت به سود مردم تمام میشود. و این مهم است.
اولویت مردم ایران نباید این باشد که دولت و قدرت را چطور باید تصرف کرد. اولویت همیشه باید این باشد که ببینیم قدرت مسلط تا چه اندازه میتواند کیفیت زندگی مردم ایران را - بدون هیچ تبعیضی - بهبود دهد. خامنهای و متملقان اطرافاش دنیا و آخرت ملت را تباه کردهاند. دولت را نیز.
در چیزهایی که من تا کنون از پزشکیان شنیدهام، مردم مهماند. ایدئولوژی و حرفهای عوامفریبانه و شعارهای خاراشکن و میانتهی غایباند. آدمی است که تخصص برایاش اولویت دارد نه شعار و حرف خالی. و این نکتهای است که اطرافیان قدرتپرست و مزور خامنهای ندارند.
این را باید روشن و صریح گفت. الگوی رهبری و زمامداری در ایران گروگان خیالات و آرزوهای رهبر بوده است و در تنشهای داخلی سیاسی، او همواره تعلقات شخصی خود و برکشیدگاناش را بر مصلحت عموم مردم تقدم بخشیده است و این عامل ویرانی کشور و سیاست بوده است. این مشکل اصلی است.
پزشکیان بیشک قرار نیست خامنهای را به زیر بکشد. ولی دست کم تا مدتی که خامنهای زنده است میتواند مجال نفس کشیدنی برای جامعهی ما فراهم کند تا از این علل و عوارض و بیماریهای مزمن دوقطبیسازی کمی دور شوند و بتوانند افق آیندهی ایران و ایرانی را روشنتر ببینند.
اگر پزشکیان بتواند این حداقل مجال نفس کشیدن را برای جامعهی ما تأمین کند و دست اراذل و اوباشی که بر جان و مال ملت و بر سیاست این کشور مسلط شدهاند ولو چند سالی هم شده کوتاه کند، پشتبیانی من را با خود دارد. اما قبله همیشه مردم هستند. قبله قدرت نیست. قبله دولت نیست؛ نظام نیست.
نکتهی آخر این است که به سرعت صفوف به همپیوستهای از مخالفان جلوی پزشکیان شکل گرفته است: از میان سپاهیان و ارزشیهای نظام و پایداریچیها تا ایران اینترنشنال، بازماندههای منوتو و ابواب جمعی اسراییل، پهلویچیها و تفالههای مجاهدین خلق. و در این نکتهای است اولوا الالباب را.