Parodia wyspy Gilligana

🛑 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Parodia wyspy Gilligana



Stawki

Wiadomości Z Anime

Telewizja

Gry Wideo



Przesłanką może być życie lub śmierć dla programu telewizyjnego. Jeśli program ma założenie, które można łatwo podsumować i przemawia do widzów, jego szanse na zrobienie, obejrzenie i odnowienie znacznie wzrastają. W związku z tym wiele programów działa w bardzo prostych warunkach, takich jak śledzenie siły roboczej lub elity społeczeństwa przez ich codzienne życie.
Inne programy są bardziej ryzykowne. Wybierają się do lokali, które są niezwykłe, dziwaczne lub całkowicie wyjątkowe, często mając nadzieję, że nowość pokona obcość i przyciągnie widzów. To czasami może przynieść odwrotny skutek, ale jest kilka pokazów z bardzo dziwnymi stanowiskami dla wind, które odniosły niesamowity sukces .
Życie na Marsie podąża za Samem Tylerem, detektywem policyjnym od dnia dzisiejszego, który budzi się w 1973 roku po wypadku samochodowym. Jego współczesna wrażliwość zderza się z przestarzałym zachowaniem i postawą policji z lat 70., gdy pracuje razem z nimi. Sam próbuje rozwiązać zbrodnie tamtych czasów i dowiedzieć się, jak wrócić do domu.
Życie na Marsie rozwija swoją wysoką koncepcję jeszcze dalej. W rzeczywistości kłamał na temat swojego założenia w reklamie, udając, że jest niczym więcej niż przyziemną procedurą policyjną. Ten zapewnił widzom szok, gdy Sam budzi się w przeszłości . Niemniej jednak, Życie na Marsie a jego postacie stały się kultowe w brytyjskiej telewizji, a serial odniósł ogromny sukces.
WandaVision założenie jest dziwne dla tych, którzy nie są zaznajomieni z MCU i całkowicie dziwaczne dla tych, którzy go przestrzegają. W swoich początkowych odcinkach WandaVision skupia się na dwóch Avengers żyjących w świecie sitcomów, nawet w czarno-białej kolorystyce w pierwszych odcinkach. Wanda Maximoff i Vision próbują wpasować się w swoją nową dzielnicę w serialu pełnym hołdów dla innych klasycznych komedii telewizyjnych.
Sprawy komplikuje całkowity brak wyjaśnień, jak Wanda i Vision są w ich sytuacji, a nawet jak Vision żyje. WandaVision bardzo wolno ujawnia aluzje do swojej tajemnicy, polegając na widzach, którzy ufają MCU na tyle, aby kupić jego założenie. Niemniej jednak wciąż jest częstym pretendentem do najlepszego programu Disney+ w Marvel Cinematic Universe .
Dramaty szpiegowskie często opierają się na nieco dziwnych założeniach, koncentrując się na nietypowych ludziach, których zmusza się do pomocy swojemu krajowi lub stawia ich w nietypowych sytuacjach. Gdakanie robi jedno i drugie, ponieważ zmusza agenta CIA i NSA do współpracy z Chuckiem Bartowskim, inteligentnym, ale pozbawionym motywacji próżniakiem bez umiejętności szpiegowskich.
W pierwszym odcinku Chuck otwiera e-mail, który pobiera do swojej głowy całą zawartość baz danych CIA i NSA. To założenie o wysokim poziomie koncepcji, które może zaskoczyć widzów, ale udaje mu się stworzyć wyjątkowe i zabawne show . Mimo że Gdakanie nigdy nie miał najwyższych ocen, udało mu się osiągnąć pięć sezonów i rzeszę pełnych pasji fanów.
Złoczyńcy lub ci, którzy robią rzeczy, na które moralni ludzie bledną, zawsze byli popularni w telewizji. Jednak niewiele programów wprost czyni nikczemną postać swoim antagonistą. Co to jest Dexter tak, jak wynika z tytułowego naukowca medycyny sądowej, który nocą dorabia jako seryjny morderca.
Z pokaz skupiający się na działalności przestępczej Dextera i komplikacje, które powodują jego życie, seria wkracza na terytorium, które niewiele produkcji kiedykolwiek miałoby. Od pierwszego odcinka nie wyciąga żadnych ciosów, pokazując Dextera angażującego się w tortury morderstw od samego początku. Mimo to postać urzekła wielu i Dexter nadal jest obecny w popkulturze nawet po jego zakończeniu.
Breaking Bad założenie jest dobrze znane widzom, nawet tym, którzy nie oglądali spektaklu. Jego opowieść o łagodnym nauczycielu chemii, który stał się bezwzględnym władcą zbrodni, stała się jednym z najbardziej lubianych lokali telewizyjnych. Chociaż przez wielu uważana jest za historię niemal idealną, Breaking Bad w przeszłości napotkał opór.
Kiedy twórca Vince Gilligan rozbił Breaking Bad , wiele sieci i kierowników odrzuciło to, a jeden nawet określił go jako jedną z najgorszych przesłanek, jakie kiedykolwiek słyszał. Jego konsekwentny sukces dowiódł, że to nieprawda, a jego założenie „Mr.
W 2010 roku pojawił się wzrost liczby nostalgicznych filmów i programów telewizyjnych, które ożywiają starsze nieruchomości w dzisiejszych czasach. kobra kai jest jedną z takich serii. Zamiast być ponownym uruchomieniem lub przeróbką, kontynuuje historię Dziecko karate trzydzieści lat później. kobra kai ma tych samych aktorów, ale skupia się przede wszystkim na Johnnym Lawrence i tytułowym dojo.
Wiele osób uniosło brwi na pokazie, który towarzyszył antagonistyce lubianego filmu z lat 80. o kłótniach karate. Oczekiwana publiczność kobra kai być w najlepszym razie zabawną rozrywką. Jednakże, kobra kai zaszokował wielu, ponieważ jest niezmiennie dobry, dzięki czemu Johnny jest sympatycznym bohaterem, prezentując zabawne wątki z oryginalnymi postaciami, i wiele wysokiej jakości scen walki .
Początkowo, Zaginiony wydaje się śledzić ocalałych z katastrofy lotniczej, którzy próbują pozostać przy życiu na tajemniczej wyspie. Jednak nawet w pilocie rzeczy szybko stają się dziwne. Mając wiele sprzecznych wskazówek wskazujących, że ich sytuacja jest jeszcze bardziej niezwykła, a tajemniczy potwór zagraża ocalałym, szybko staje się jasne, że Zaginiony nie jest przyziemnym przedstawieniem.
Zaginiony następnie podąża za ocalałymi, gdy próbują rozwikłać tajemnicę wyspy, podczas gdy wokół nich dzieją się niewytłumaczalne zjawiska. Pomimo swojej reputacji czystej dziwności, serial pozostaje jednym z najbardziej kultowych w historii . To był ogromny sukces do samego końca.
Diabeł jest popularną postacią w fikcji, ale często jako antagonista. Rzadko zdarza mu się być bohaterem serialu, a jeszcze rzadziej, gdy ten serial jest nadprzyrodzonym policyjnym procesem. Jest to jednak dokładna przesłanka Lucyfer , w którym tytułowy upadły anioł zostaje zwerbowany jako konsultant policyjny.
Chociaż elementy proceduralne od czasu do czasu odpadają, Lucyfer jest w istocie o Lucyferze i jego policyjnych sojusznikach rozwiązujących morderstwa. Chociaż ma kilka sezonów, serial pozostaje popularny. Od czasu do czasu nawet wyśmiewa się z absurdalności swojego założenia.
Programy często wykorzystują nietypowe sytuacje do odkrywania rzeczywistych tematów i problemów, przy czym popularnym wyborem są klasy lub inne podziały demograficzne. Niewiele serii robi to w ten sam przemyślany sposób, co Snowpiercer . Spektakl jest wrażliwym i zniuansowanym obrazem klasy i dyskryminacji osadzonym w postapokaliptycznym pociągu.
Snowpiercer ostatnich kilku ludzi przeżyło zamarzniętą apokalipsę w tytułowym pociągu. Podziały między wagonami stały się okrutnymi podziałami klasowymi, wywołując spory u wielu. Pomimo założenia o wysokim poziomie koncepcji, Snowpiercer zyskał uznanie za motywy i opowiadanie historii.
Ponieważ gatunek superbohaterów zdominował w ostatnich latach fikcję, popularne stały się również parodie. Jednym z wielu jest Kleszcz , spektakl z Piotrem Serafinowiczem w roli tytułowego superbohatera. Obejmuje swoją dziwność, a Kleszcz jest tak dziwaczną i bezsensowną postacią, że bohater Arthur zastanawia się, czy jest po prostu halucynacją.
Z nieco śmiesznym wyglądem i dziwnym i komediowym zachowaniem Kleszcza, Kleszcz jest jednym z najdziwniejszych w gatunku superbohaterów. Pomimo tego, że po dwóch sezonach został odwołany, jest ciepło wspominany i nadal ma swoich fanów.
NASTĘPNY: 10 programów telewizyjnych, które musiały być kreatywne po przetrwaniu ich założenia
Szukasz wątku łączącego postacie X-Men? Oto powiązania rodzinne między Rogue, Mystique, Sabretooth i Nightcrawler!
Zdjęcia z Snake Eyes: G.I. Joe Origins oferuje pierwsze spojrzenie na film, w tym Henry Golding jako Snake Eyes i Andrew Koji jako Storm Shadow.


444 Pages • 144,205 Words • PDF • 13.4 MB

CARL SA G A N
ŚWIAT NAWIEDZANY PRZEZ DEMONY
Carl Sagan
A
Świat nawiedzany przez demony Nauka jako światło w mroku Przełożył Filip Rybakowski
Zysk i S-ka Wydawnictwo
Spis treści Wstęp: Moi nauczyciele............................................................................................... 9 1. Rzecz najcenniejsza....................................................................................................15 2. Nauka i nadzieja........................................................................................................ 38 3. Człowiek na Księżycu i Twarz naM arsie................................................................ 55 4. O b c y ........................................................................................................................... 75 5. Mistyfikacja i zachowywanie tajem nicy.................................................................. 93 6. O m am y..................................................................................................................... 110 7. Świat nawiedzany przez dem ony............................................................................ 126 8. Jak rozróżnić wizje prawdziwe odfałszywych....................................................... 147 9. T erapia......................................................................................................................162 10. Smok w moim garażu.............................................................................................. 181 11. Miasto ż a lu ............................................................................................................. 202 12. Piękna sztuka wykrywania nonsensów...................................................................213 13. Obsesja rzeczywistości .............................................................................................232 14. Antynauka................................................................................................................ 260 15. Sen N ew tona............................................................................................................ 279 16. Gdy naukowcy znają swoje grzechy...................................................................... 293 17. Małżeństwo sceptycyzmu z ciekawością............................................................... 303 18. Wiatr wznieca p y ł ....................................................................................................317 19. Nie istnieją głupie pytania...................................................................................... 327 20. Płonący d o m .............................................................................................................346 21. Droga do w olności...................................................................................................361 22. W poszukiwaniu znaczenia..................................................................................... 373 23. Maxwell i zakały..................................................................................................... 384 24. Nauka i c z a ry ...........................................................................................................407 25. Prawdziwi patrioci zadają pytania..........................................................................426 Podziękowania................................................................................................................ 439 Piśmiennictwo.................................................................................................................441
Tytuł oryginału The Demon-Haunted World. Science as a Candle in the Dark Copyright © 1995 by Carl Sagan All rights reserved First published in the United States by Random House, Inc., New York Copyright © 1999 for the Polish translation by Zysk i S-ka Wydawnictwo s Poznań
Opracowanie graficzne okładki Mirosław Adamczyk Redakcja Anna Kowalska, Aleksandra Springer
Wydanie I ISBN 83-7150-517-5
Zysk i S-ka Wydawnictwo s.c. ul. Wielka 10, 61-774 Poznań fax 852 63 26, tel./fax 853 27 51, 853 27 67 Dział handlowy tel./fax 864 14 03, tel. 864 14 04 Skład dtp Marek Barłóg tel. 819 39 83 Druk: A B FD IK - Poznań
Moi nauczyciele Był wietrzny jesienny dzień 1939 roku. Na zewnątrz, na ulicy przebie­ gającej wzdłuż budynków mieszkalnych, opadłe liście kręciły się w ma­ łych wirach i każdy żył własnym życiem. Dobrze było być w domu, czując się bezpiecznie i ciepło, wraz z moją matką przygotowującą obiad. W naszym mieszkaniu nie było starszych dzieci, które by cię zaczepiały bez powodu. Ale zaledwie tydzień wcześniej wdałem się w bójkę — po tak wielu latach nie pamiętam już z kim, być może był to Snoony Agata z trzeciego piętra. W trakcie szamotaniny stwierdzi­ łem, że rozbiłem pięścią szybę w oknie apteki Schechtera. Pan Schechter był wystraszony: „Nic się nie stało, jestem ubezpie­ czony” — powiedział, wylewając na mój nadgarstek środek odkażający powodujący straszny ból. Matka zabrała mnie do lekarza, którego ga­ binet znajdował się na parterze naszego budynku. Ten używając małej pęsety, wyciągnął kawałek szkła i za pomocą igły i nici założył dwa szwy. „Dwa szwy!” — powtarzał mój ojciec później tego samego wieczo­ ru. Znał się na szwach, ponieważ pracował jako krawiec w przemyśle odzieżowym; jego praca polegała na wykorzystywaniu wielkiej mecha­ nicznej piły do wycinania form — na przykład pleców lub rękawów do damskich płaszczy i żakietów — z ogromnych stosów materiałów. Następnie formy te były przekazywane w kierunku nie kończących się rzędów kobiet siedzących przy maszynach do szycia. Ojciec był zado­ wolony, że zdenerwowałem się wystarczająco silnie, by przełamać wrodzoną nieśmiałość. Niekiedy opłacało się stawiać opór. Nie planowałem zrobić nic bru­ talnego. Po prostu tak się stało. W jednym momencie Snoony mnie pchał, a w następnym moja pięść znalazła się w oknie pana Schechtera. Uszkodziłem swój nadgarstek, spowodowałem nieoczekiwane wydanie pieniędzy na lekarza, zbiłem szybę i nikt się na mnie nie złościł. Co do Snoony’ego, to był do mnie nastawiony w sposób bardziej przyja­ cielski niż kiedykolwiek przedtem. Zastanawiałem się, czego nauczyła mnie ta lekcja. Ale znacznie
przyjemniej było rozważać tę kwestię tutaj, w cieple mieszkania, wy­ glądając przez okno dużego pokoju na Dolną Zatokę Nowego Jorku, niż narażać się na kolejną nieprzyjemną przygodę na ulicy. Jak zwykle, gdy czekała na nadejście mego ojca, matka przebrała się i zrobiła sobie makijaż. Słońce niemal zachodziło i razem spog­ lądaliśmy na pokrytą falami zatokę. „Tam są ludzie, którzy walczą ze sobą i zabijają się” — powiedziała, wskazując ręką w stronę Atlantyku. Wpatrywałem się intensywnie. „Wiem — odpowiedziałem. — Widzę ich”. „Nie, nie możesz — odrzekła niemal surowym tonem, zanim wróciła do kuchni. — Są zbyt daleko”. W jaki sposób mogła wiedzieć, czy widzę ich czy nie? Zastanawia­ łem się. Mrużąc oczy, pomyślałem, że dostrzegam wąski pasek lądu na horyzoncie, gdzie maleńkie postacie popychały się, trącały i fechtowały na miecze, tak jak w moich komiksach. Ale być może miała rację. Być może była to tylko moja wyobraźnia, trochę tak jak nocne potwory, które niekiedy nadał budziły mnie z głębokiego snu, zlanego potem i z szybko bijącym sercem. W jaki sposób można ocenić, że ktoś tylko sobie coś wyobraża? Spoglądałem na szare wody aż do zapadnięcia zmroku, kiedy to zawo­ łano mnie, bym umył ręce przed obiadem. Ku mojemu zachwytowi ojciec podniósł mnie i wziął w ramiona. Poczułem zimno zewnętrznego świata na jego jednodniowym zaroście. *
Pewnej niedzieli, tego samego roku, mój ojciec cierpliwie mówił mi o zerze jako punkcie początkowym w arytmetyce, o dziwnie brzmią­ cych nazwach wielkich liczb oraz tłumaczył, dlaczego nie ma najwięk­ szej liczby. („Zawsze możesz dodać jeden” — podkreślił). Nagle opa­ nował mnie dziecięcy zapał, by zapisać kolejno wszystkie liczby cał­ kowite od ł do 1000. Nie mieliśmy kartek papieru, ale mój ojciec zaoferował mi stos szarych kartoników, które zachowywał, gdy jego koszule były zanoszone do pralni. Rozpocząłem swój projekt z wielką chęcią, ale byłem zaskoczony, że tak wolno mi szło. Gdy dotarłem nie dalej niż do kilkuset, matka zakomunikowała, że czas na kąpiel. Byłem niepocieszony, gdyż zamierzałem dotrzeć do 1000. Będąc mediatorem przez całe życie, ojciec i teraz postanowił zadziałać: jeśli grzecznie zgodzę się na kąpiel, on będzie kontynuował zapis. Byłem zachwycony.
Gdy wróciłem do pokoju, zbliżał się do 900, a ja dotarłem do 1000 tylko nieco później niż normalnie zasypiałem. Potęga wielkich liczb nigdy nie przestała mnie fascynować. Również w 1939 roku rodzice zabrali mnie na odbywającą się w No­ wym Jorku Wystawę Światową. Pokazano mi wizję doskonałej przy­ szłości, która będzie możliwa dzięki rozwojowi nauki i technologii. Zakopano kapsułę czasu wypełnioną przedmiotami z naszych czasów, tak by mogli z niej skorzystać ludzie w dalekiej przyszłości, którzy, być może, niewiele będą wiedzieć o życiu w roku 1939. Świat jutra będzie schludny, czysty i bardziej wydajny, a z tego, co widziałem, wynikało, że nie będzie w nim biednych ludzi. „Zobacz dźwięk” — brzmiał zaskakująco jeden z napisów na wy­ stawie. I zgodnie z nim, gdy stroik uderzany był niewielkim młotecz­ kiem, piękna sinusoidalna fala przebiegała przez ekran oscyloskopu. „Usłysz światło” — krzyczał następny plakat. I gdy w komorze fotoelektrycznej ukazywał się błysk, słyszałem coś podobnego do elektro­ statycznego szumu w naszym radiu Motorola, gdy odbierany był sygnał między stacjami. Tak więc świat był pełen cudów, o których nigdy bym nie pomyślał. W jaki sposób dźwięk może się stać obrazem, a światło dźwiękiem? Moi rodzice nie byli naukowcami. Nie wiedzieli o nauce niemal nic, ale przekazując mi jednocześnie sceptycyzm i ciekawość, nauczyli mnie dwóch niełatwo godzących się sposobów myślenia, które są pod­ stawą metody naukowej. Byli zaledwie krok od ubóstwa. Jednakże gdy oświadczyłem, że chcę zostać astronomem, bezwarunkowo wsparli mój pomysł — mimo że sami (podobnie jak ja) mieli jedynie bardzo pod­ stawowe pojęcie o tym, czym zajmuje się astronom. Nigdy nie uważali, po uwzględnieniu wszystkich czynników, że byłoby lepiej, gdybym został lekarzem lub prawnikiem. Chciałbym móc opowiedzieć wam o inspirujących nauczycielach nauki, których miałem w szkole podstawowej i średniej. Jednak gdy wspominam te czasy, stwierdzam, że nikogo takiego nie było. Do­ świadczałem suchego zapamiętywania układu okresowego pierwiast­ ków, dźwigni i wygiętych płaszczyzn, fotosyntezy w roślinach zielo­ nych oraz różnicy pomiędzy antracytem i węglem bitumicznym. Nie było rozbudzania ciekawości, ani śladu spojrzenia ewolucyjnego i żad­ nego wspomnienia o błędnych ideach, w które niegdyś wszyscy wie­ rzyli. W czasie zajęć laboratoryjnych w szkole średniej zawsze istniał wynik, który należało uzyskać. Byliśmy potępiani, jeśli to się nie uda­
przyjemniej było rozważać tę kwestię tutaj, w cieple mieszkania, wy­ glądając przez okno dużego pokoju na Dolną Zatokę Nowego Jorku, niż narażać się na kolejną nieprzyjemną przygodę na ulicy. Jak zwykle, gdy czekała na nadejście mego ojca, matka przebrała się i zrobiła sobie makijaż. Słońce niemal zachodziło i razem spog­ lądaliśmy na pokrytą falami zatokę. „Tam są ludzie, którzy walczą ze sobą i zabijają się” —
Gorące laski ze zgromadzenia
Patriotyczna laska i jej masywne dildo
Dziewczyna z bajki ruchana