Ostra dziura
⚡ KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Ostra dziura
Info
Jobs
Blog
Entwickler
Richtlinien
Missbrauch melden
Datenschutz
AGB
Hilfeforum
Deutsch
script support Swedish Film Institute
cast malga kubiak, harry hoppe, miss mess band, nick cave & bad seeds, blixa bargeld, lydia lunch, cm von hausswolff, po soderberg, harley gang gbg, passi schadewitz, samira, kids felix, sun, isaak, sabina, lui, marc hurtado, estrella rydman, magnus rydman, bjorn bernhardsson, andrew vachs, norman mailer, thomas nordanstad, lille van pobjoy, agata kubiak, josephine brink, fox fritte andersson, anders wedin, andrew mackenzie, annika johansson, lou lou, bino & love, li, ola, laibach
music zbigniew karkowski & ulf bilting
few short episodes from never finished film by Tjell Zachrison, camera Malga Kubiak
screened at zita & victor film institute in stockholm, pink pony & dawn town in nyc, alaine & lady long solo in paris, pezner in lyon, le madame, jadlodajnia filozoficzna & kino muranow in warsaw, pod baranami & atmosfera in krakow, eizceit & brotfabrik kino in berlin, le bonheur in bruxelle, xx in slupsk, xx in bielsko biala, lodz kaliska & wschodnia in lodz, gazownia in sopot, hagabion & photo high school in gothenburg
since last night i am searching f reviews and cant locate them, claes lejionhuvfud review on BTH seems vanished on net, and andrew x from time out nyc weekly vanished at my place...
Babe Magnet, Malga Kubiak stars in her xxx explorations of sex and self. One womans love to her own body... interlaced with maggots. Kubiak mixes xx-rated porn with attempt at Lynchian style and sound. Voyeuristically titillating this avantgarde study of the horrors of sex with a manual masturbation scene that will forever stay in my retina.
The exhibitionist director starts in her movie together with Nick Cave, Lydia Lunch, Blixa Bargeld, Norman Mailer, John Giorno. Curator of Swedish Film Institute Peter Hald was impossible to meet.
Malga Kubiak No one has attempted to act the part of the total artist quite like her. Its seldom since a ban of absinthe in Paris u meet the artist to such an extent in being provocative, and her art maximally charged with sex, drugs, violence, experiences, emotions and quests
Malga hackled by the gay and lesbian straights at Different Light, the queer bookstore in Chelsea. Malga scorned by the Polish as the porno star with the famous father, Malga trying to get her titles next to Howl and Naked Lunch in the shops. Malga the outsider, the neo-neo Beat dame. Of course she is Slavic.
Miss Mess beautiful hardcore /Schweden/ eine Mischung von Nick Cave und Marilyn Monroe mit dem ersten
Ostra dziewczyna M.K. pokaże w listopadzie swoją wczesną pełnometrażową produkcję, "Baby Trouble Hole" z 1996 roku. To undergroundowy film o undergroundzie, w ekspresyjnym stylu mistrzyni hardcore'u. W kadrze, oprócz samej szefowej, uwijają się też ikoniczne postaci sceny lat 80. i 90. - Nick Cave, Blixa Bargeld, Norman Mailer, szwedzki artysta i kurator Carl Michael von Hauswolff etc. Projekcję "Baby Trouble Hole" poprzedzi zresztą dziesięciominutowa projekcja wywiadu z Cave'em, który Małga przeprowadziła w 1989 roku. Muzykę zaś skomponowali Zbigniew Karkowski z Ulfem Biltingiem. Gdzie ta dziewczyna podziewała się przez ostatnie dziesięciolecie, skoro dopiero teraz mamy okazje oglądać jej produkcje? Wiadomo, za granicą. Dlatego czas nadrobić zaległości, choć "BTH" jest opcją dla widzów przyzwyczajonych do szokowej estetyki. Innymi słowy, Matthew Barney podaje sobie ręce z Davidem Lynchem, szczerząc się do kamery operatora filmu porno. [am]
Watch this video on Vimeo. Video created by missmess film .
From Wikipedia, the free encyclopedia
^ Tim Woods. Who's who of Twentieth Century Novelists . Routledge. 2001. p. 200.
^ Tadeusz Konwicki obituary
^ Katarzyna Zechenter, The Fiction of Tadeusz Konwicki. Edwin Mellen Press 2007, pp. 30-31. ISBN 0-7734-5466-7
^ Szporer, Michael (1986). "Beyond Aesthetics of Censorship: Tadeusz Konwicki's Ordinary Politicking" . Modern Fiction Studies . 32 1 .
Wikimedia Commons has media related to Tadeusz Konwicki .
Single Prize for Literature: Bartolo Cattafi (1975) • Achille Campanile (1976) • Günter Grass (1977)
First narrative work: Carmelo Samonà (1978) • Fausta Garavini (1979)
First poetic work: Giovanni Giuga (1978) • Gilberto Sacerdoti (1979)
Prize for foreign literature: Milan Kundera (1978) • N. Scott Momaday (1979) • Juan Carlos Onetti (1980) • Tadeusz Konwicki (1981)
Prize for foreign poetry: Jannis Ritsos (1978) • Joseph Brodsky (1979) • Juan Gelman (1980) • Gyula Illyés (1981)
"Palermo bridge for Europe" Award: Dacia Maraini (1999), Premio Palermo ponte per il Mediterraneo Alberto Arbasino (2000)
"Ignazio Buttitta" Award: Nino De Vita (2003) • Attilio Lolini (2005) • Roberto Rossi Precerotti (2006) • Silvia Bre (2007)
Special award of the President: Ibrahim al-Koni (2009) • Emmanuele Maria Emanuele (2010) • Antonio Calabrò (2011)
Poetry prize: Antonio Riccardi (2010)
Translation Award: Evgenij Solonovic (2010)
Identity and dialectal literatures award: Gialuigi Beccaria e Marco Paolini (2010)
Essays Prize: Marzio Barbagli (2010)
Mondello for Multiculturality Award: Kim Thúy (2011)
Mondello Youths Award: Claudia Durastanti (2011) • Edoardo Albinati (2012) • Alessandro Zaccuri (2017)
"Targa Archimede", Premio all'Intelligenza d'Impresa: Enzo Sellerio (2011)
Award for best motivation: Simona Gioè (2012)
Special award for travel literature: Marina Valensise (2013)
Special Award 40 Years of Mondello: Gipi (2014)
Tadeusz Konwicki (22 June 1926 – 7 January 2015) [2] was a Polish writer and film director, as well as a member of the Polish Language Council .
Konwicki was born in 1926 as the only son of Jadwiga Kieżun and Michał Konwicki in Nowa Wilejka, where he spent his early childhood . His father died early and Konwicki lived with his great-aunt and great-uncle who he later depicted in his novels. He attended a local King Zygmunt August gymnasium . Immediately following the outbreak of World War II , Wilno was occupied by the Soviet Union and subsequently by Nazi Germany , and all education for Poles was discontinued.
Konwicki continued his studies underground and joined the eighth Oszmiana Brigade of the Home Army that took part in the nationwide guerrilla operation code-named Operation Tempest and Operation Ostra Brama . He later disarmed and went into hiding from the Soviet Army. In November 1944, he joined Tur's (Witold Turonek) unit and fought until April 28, 1945 - one of the last guerrilla units in the area. [3] After the war Wilno (retrieving its name as Vilnius in the process) was annexed by the Soviet Union and Konwicki was expatriated.
In the spring of 1945 Konwicki moved to Kraków , where he enrolled at Jagiellonian University . He also started to work as a journalist at Odrodzenie weekly, moving to Warsaw in 1947 to continue his work for the magazine. In the capital, he was one of the leading advocates for Socialist Realism in literature. In 1948 he finished his memoirs of his partisan years ( Rojsty ), but the book was not published until 1956. His literary debut was the Produkcyjniak [ pl ] (production novel) Construction Site (1950, Przy budowie ), which was followed by the novel Power (1954, Władza ). His 1956 novel From a Besieged City (1956, Z oblężonego miasta ) also became quite popular.
In the years 1952–1966 he was a member of Polish United Workers' Party . By the mid-1950s, Konwicki had become disillusioned by the communist regime in Poland and fell out of grace with the party. His later works (beginning with A Hole in the Sky (1959, Dziura w niebie ), are mostly concerned with the author's childhood and the semi-mythical, romantic land of his youth.
At this time Konwicki became the head of the Kadr Film Studio and has since been recognized as one of the most notable members of the Polish Film School . However, his work veered away from the style pursued by his contemporaries, due to its uniquely bitter quality. As a filmmaker he is known for his Venice'58 Grand Prix winner The Last Day of Summer ( Ostatni dzień lata , 1958), All Souls' Day ( Zaduszki , 1961), as well as for his masterpieces Salto (1962) and How Far Away, How Near ( Jak daleko stąd, jak blisko , 1973), as well as film adaptations: of Nobel Prize Winner Czesław Miłosz's book Issa Valley ( Dolina Issy , 1982), and of Adam Mickiewicz's drama Forefather's Eve – Lava (1989).
He is widely known for two novels, published by the Polish underground press: The Polish Complex (1977) and A Minor Apocalypse (1979). [4] The latter work, a bitter satire about a washed-up writer who is asked to burn himself in front of the Soviet-built Palace of Culture and Science, Warsaw ; the novel was adapted as a 1993 French feature film , directed by Costa-Gavras . A Minor Apocalypse is a post-Orwellian parody that refers to specific historical events, such as self-immolation protests against the communist regime by Ryszard Siwiec in Poland and Jan Palach in Czechoslovakia .
22 June 1926 Nowa Wilejka, Poland [1] (now Naujoji Vilnia , Lithuania )
7 January 2015 (2015-01-07) (aged 88) Warsaw , Poland
Mamy rok 2003. Zobaczyłem w kiosku magazyn, na pierwszej stronie widnieje kosmiczny statek. Młody (wówczas) Krzyś kupuje za 6,99 czasopismo. SFera - bo tak nazywało się pismo, które miało tylko sześć numerów, plus jedno wydanie specjalne. To był dla mnie magazyn jakiego zawsze szukałem, bo nie koncentrował się tylko wokół literatury, ale dotyka takich tematów jak gry czy film. Z miejsca zostałem trafiony w serce. Napisałem mejla, czy jest możliwość nabycia poprzednich numerów, bo bardzo mi się spodobało i chciałbym mieć wcześniejsze egzemplarze. Odpowiedział mi redaktor naczelny, że (o ile dobrze pamiętam) część nakładu się rozeszła na pniu i mogę dostać jedynie zeszyt pierwszy i czwarty. Bardzo się ucieszyłem, że będę mógł poczytać wsteczne wydania, na dokładkę dostałem coś jeszcze! Drugi numer pisma Kult, traktujący akurat o cyklu Gwiezdnych Wojen. Ten mały epizod będę na zawsze kojarzył ze SFerą.
Niestety nie zachowała (oprócz Kultu) mi się żadna część czasopisma. Szkoda. Ale się nie poddałem, w marcu 2019 roku odnalazłem na Fejsie wydawcę (czyli Dom Mediowy "Sukces" - cóż za dźwięczna nazwa!), napisałem i... po dwóch latach dostałem odpowiedź. Sam Piotr Pieńkowski zstąpił mi z nieba, zapytany o przeprowadzenie skromnego wywiadu odpowiedział mi pozytywnie. Wywiad ten w zasadzie przeprowadził się sam : ) Dlatego nie przynudzam już dłużej, tylko zapraszam Czytelnika do zagłębienia się w tekst.
wywiad z Piotrem Pieńkowski, redaktorem naczelnym magazyny „Świat Gier Komputerowych”,
„Sfera” „Kult” i in. autor gry planszowej „Atak zombie”
*******************************************************************************
- Załóżmy, że jesteś nowym uczniem w szkole. Właśnie pani wywołuję Cię na środek klasy,abyś mógł się wszystkim przedstawić. Co byś o sobie powiedział?
Piotr Pieńkowski: Cześć, mam na imię Piotr i jestem graczem. Co ważniejsze, graczem w szerokim tego słowa znaczeniu, bo nie tylko o gry komputerowe chodzi. W końcu uwielbiam także gry planszowe, karcianki klasyczne i nowoczesne, a nawet tzw. prawdziwe, papierowe RPG oraz LARP-y, czyli RPG w terenie. Nie mówiąc o grze zwanej życie (śmiech). Do tego równie mocno kocham filmy. Co to znaczy? Ano to, że dziennie na granie przeznaczam tyle samo czasu, co na oglądanie filmów. Oczywiście, czasem jednego jest więcej, a drugiego mniej, ale myślę, że w ogólnym rozrachunku to się wyrównuje. I tak, to oznacza, że większość wolnego czasu spędzam na te dwa sposoby. Poza tym od 14 roku życia amatorsko gram na gitarze i śpiewam, co obecnie zamieniło się w coś całkiem profesjonalnego, tzn. w stałe występy na scenach ogólnopolskich oraz dwie płyty z moimi autorskimi piosenkami.
PP : No nie. To tak w uproszczeniu, coś o tym, kim jestem teraz. Ale oczywiście bagaż jest znacznie większy. W latach 1993-2004 byłem redaktorem naczelnym jednego z najstarszych magazynów o grach pt. „Świat Gier Komputerowych”. W tym czasie stworzyłem, a czasem też naczelnikowałem takim magazynom, jak „SFera”, „Kult”, „Top Games”, „Cybermycha”, „Bajtuś”, „Atomix”. Do tego w latach 2005-2010 szefowałem produkcji na miarę późniejszego "Wiedźmina". Chodzi o grę "Hellion: Mystery of the Inquisition" która jednak nie ujrzała światła dziennego. A w 2014 stworzyłem grę planszową "Atak zombie" która została wydana przez Fox Games, a sprzedany nakład mógłby niejednego twórcę przyprawić o zawrót głowy – choć zazwyczaj się tym nie chwalę, bo i po co?
PP : Tak, wiem. W dzisiejszych czasach trzeba się reklamować na każdym kroku. Sam to powtarzam nieustannie. Ale mnie to już chyba nie dotyczy, bo ja nie muszę robić nic na siłę. To prawdziwy komfort, którego życzę każdemu. To właśnie dlatego wciąż nachodzą mnie najdziwniejsze pomysły i zazwyczaj – jeśli wystarcza mi zapału i sił – mogę je realizować. To także dlatego z Krzysztofem Wirszyłło, moim serdecznym przyjacielem od czasów "ŚGK" robiliśmy i nadal robimy rzeczy zwariowane, że hej...
PP : Bo ja wiem. No na przykład współtworzyliśmy podręczniki do ekonomii dla licealistów i dla dzieci z podstawówki. To były wydania przełomowe, nagradzane w ogólnopolskich konkursach – choć my, jak zawsze, skromnie pozostaliśmy w cieniu.
- To brzmi, jakbyście byli jakąś tajną sektą.
PP : Hahaha! Faktycznie. Zresztą może coś w tym jest. Teraz dołączyła do nas Magda Świtoń oraz Michał Kostrzewski i faktycznie nasze działania nie są już chyba niczym ograniczone. Ale nie za wszystkie zlecenia się bierzemy. Głównie za te, które nas zachwycą, którą są wyzwaniem. Ja na przykład niedawno współpracowałem przy opracowaniu listy lektorskiej dla serii filmów instruktażowych dla rodziców dzieci z zespołem Downa. A Krzysiek z Magdą... Matko, za dużo by opowiadać o Dual Colorze (śmiech).
- Więc tym zajmujesz się teraz? Wykonywaniem nietuzinkowych zleceń?
PP : Ależ skąd. To tylko część mojego życia. Poza tym, że wciąż współpracuję z Krzyśkiem i Magdą, że regularnie koncertuję, że gram w gry i piszę teksty do magazynu Pixel, że pracuje nad kolejnymi grami planszowymi, że pasjonuję się kinematografią i kombinuję, co z tą wiedzą zrobić, obecnie także wykładam na bydgoskim Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego.
- Jeszcze mi powiedz, że to coś związanego z grami lub fantastyką?
PP : A i owszem, bo to kierunek o nazwie „Gamedec – badanie i projektowanie gier”. Dodajmy wszelakich gier. Współpracuję tu ze wspaniałą ekipą wykładowców, w tym z takimi wariatami i praktykami, jak choćby Krzysztof Chmielewski zwany Szamanem (coś w tej ksywce jest!) i już samo to nobilituje. Ale to nie wszystko. Zachwyca mnie fakt, że studenci nie tylko poznają gry od strony teoretycznej, bo to już widziałem i to nudne, jak flaki z olejem, ale także od strony praktycznej. Na przykład pod moim okiem już na pierwszym roku muszą oni zaprojektować własną grę planszową. I nie jakieś tam „Grzybki” czy „Człowieku nie irytuj się”, bo za to byłaby lufa, jak nic (śmiech).
- To pewnie młodzi ludzie walą tam drzwiami i oknami?
PP : A i owszem, nabór jest zawsze ze sporą nadwyżką. Pewnie także dlatego, że sporo tu staży, na który można wyrobić sobie znajomości w branży, a wskaźnik zatrudnienia zaraz po studiach jest naprawdę wysoki. Ale od razu uprzedzam, że to wcale nie są łatwe studia. Studenci bardzo szybko odkrywają to, co ja kiedyś odkryłem w „ŚGK” – że nic tak nie psuje przyjemności z gry, jak techniczne i zawodowe podejście do niej. Człowiekowi już na zawsze pozostaje gdzieś w tyle głowy, że oprócz zabawy nieustannie ocenia daną produkcję, myśli, co w niej złego i dobrego, co by poprawił, jak sam by to zrobił. To chyba klątwa, tak myślę.
PP : Kiedyś przeszkadzało, ale już się do tego przyzwyczaiłem, a nawet nauczyłem się rozdzielać te dwa stany. Ale lekko nie było.
- Kilka razy wspomniałeś o czasopismach, którym szefowałeś, w tym o „ŚGK” czy „SFerze”. Co doprowadziło cię do tego punktu w twoim życiu? Może za młodu czytałeś wiele książek? A może nawet coś pisałeś?
PP : Tak, dokładnie. Tak to zresztą bywa z dziennikarzami. Mówi się, że to są niedorobieni pisarze,którzy wciąż liczą na to, że kiedyś coś wydadzą. To taki branżowy żart, ale sporo w nim prawdy. W moim przypadku było tak, że od najmłodszych lat dużo czytałem. Najpierw to były książki przygodowe, a potem fantastyka. W pewnym momencie sam nawet zacząłem próbować swoich sił pod okiem mistrzów – Wiktora Żwikiewicza, Jurka Grundkowskiego, Tadeusza Krajewskiego. Czyli wielkiego pisarza, drugiego wielkiego pisarza i wspaniałego przyjaciela oraz prezesa bydgoskiego klubu fantastyki o nazwie Maskon. To moi mistrzowie. W tym czasie zaprzyjaźniłem się także z moim rówieśnikiem, Wojciechem Chudzińskim, dzisiaj zastępcą redaktora naczelnego „Nieznanego Świata”. Jako młodzi ludzi pisaliśmy swoje opowiadania (nieskromnie powiem, że niektóre były naprawdę dobre – ale PRL to był podły czas dla twórców spoza Warszawy), a jednocześnie wciąż marzyliśmy o własnym magazynie SF. Ile my działań podjęliśmy w tym kierunku, ile opowiadań zebraliśmy i zredagowaliśmy, żeby mieć materiał wyjściowy! Wyobraź sobie że w tamtych czasach, kiedy nie było komputerów, każdy tekst po zredagowaniu musiał być przepisany na maszynie do pisania. To mozolna (i głośna) praca, a my jeszcze mieliśmy obsesję, żeby na stronie nie było ani jednej poprawki. Bo wtedy, w najgorszym razie, strony takie się kserowało, zszywało i szły jako mini-fanzin. I myśmy tak bez jednego błędu, bez jednej poprawki, tylko we dwóch, przygotowali grubo ponad 1000 stron maszynopisu! Obłęd!
PP : Formalnie nic. To znaczy wtedy nic. Wciąż zaliczaliśmy porażki, a mimo tego nie poddawaliśmy się. Może to się wydawać głupie, ale dziś widzę, że wszystko to miało swój sens i dokądś jednak prowadziło. Zacznijmy od tego, że razem z Wojciechem, próbując opublikować ten zebrany materiał w oficjalnym czasopiśmie, trafiliśmy jako stażyści do tygodnika "Kujawy i Pomorze". Tam zdobyliśmy pierwsze szlify dziennikarskie. Potem nasze zawodowe drogi się rozeszły i Wojciech trafił do "Ekspresu Bydgoskiego" czyli do aktywnego dziennikarstwa, acz zajmował się tam także rubryką ezoteryczną (to jego konik obok fantastyki), a ja przeskakując z wydawnictwa do wydawnictwa w końcu wylądowałem w „Świecie Gier Komputerowych” (co było z kolei zawsze moim konikiem). Oczywiście, dalej utrzymywaliśmy ze sobą stały kontakt, a do tego dołączyli do nas także inni nasi znajomi, co w efekcie spowodowało, że w Bydgoszczy przez lata działała grupa twórcza o naprawdę szerokich horyzontach. W sumie nie boję się nawet powiedzieć, że zamiłowanie do fantastyki urodziło w Bydgoszczy cały ruch artystyczny, tzw. bohemę. I nie wgłębiajmy się w to, jakie szaleństwa wtedy popełnialiśmy – ale było niezwykle i było warto. Poza tym po latach na bazie tych właśnie młodzieńczych doświadczeń, wreszcie wydaliśmy magazyn SF – inny od wszystkich na rynku. Chodzi oczywiście o "SFerę". Niestety, po roku musieliśmy pismo zamknąć, ale nie z powodu jego nierentowności, ale mojego sporu z pewną korporacją. Tego tematu jednak wolałbym nie poruszać. Było, minęło, nie czuję żalu – ważne, że nie dałem się zadeptać niefajnym ludziom i dalej robiłem swoje. Nawet ze zdwojoną siłą.
- Pamiętasz swoje pierwsze spotkanie z fantastyką?
PP : No pewnie! Człowiekiem, który wprowadził mnie w ten świat, był mój ówczesny kolega z klasy, który pożyczył mi "Misję międzyplanetarną" van Vogta. Dosłownie wchłonąłem ją, a potem już połykałem książkę za książką. Warto tu powiedzieć, że w latach 70. nie było wcale wielu dobry pozycji w tym gatunku. Większość to była proza na poły młodzieżowa, upro
Sex z żoną znajomego
Mokra pizda chce sie sexic
Zabawy pissing