در اعتراض به نسل‌کشی در فلسطین
جان کیننایب رییس گرامی،
پیام شما به کارکنان و دانشجویان در دفاع از اصول آزادی بیان، آزادی دانشگاهی و گفتمان سیاسی پرنشاط بسیار به‌جاست. سخن شما یادآور این است که دانشگاه‌های سرزنده و کارآمد نه سازمان‌هایی دولتی هستند و نه کسب‌وکارهای تجاری که در آن دانشجویان مشتریانی باشند که به دانشگاه پول می‌دهند و نه برج عاج‌هایی هستند که از واقعیت‌های زمخت جهان سر در پناهگاه برده باشند. دانشگاه‌ها، به تعبیر خود شما با کلماتی دیگر، فضاهایی عمومی هستند برای برداشت‌هایی رقیب از «معرفت» و «واقعیت»، آزمایشگاه‌هایی هستند که در آن جامعه‌ی دانشگاهی نفس کنجکاوی را می‌دمد، می‌آموزد که قبول کند زندگی‌های انسانی را می‌توان به حق به شیوه‌های مختلفی زیست، و این همه در ایستادگی در برابر نخوت، نادانی، دروغ و یاوه‌گویی است.
سخت‌گیری‌های شما درباره‌ی تحمل اما چندان به جا نیست. می‌گویید که دانشگاه «از حقوق دانشجویان و کارکنان برای پرداختن به گفتمان سیاسی» پشتیبانی می‌کند ولی هر کس که «سخنانی یا تفسیرهایی در دفاع از تروريست‌ها، از جمله در حمایت از حملات اخیر تروریستی حماس» اظهار کند، آماج تهمیدات سخت انضباطی خواهد شد. بسیاری از کارکنان و دانشجویان تعصبی هولناک را در تعریف شما از تحمل دیده‌اند. تعریف شما مبتنی بر سکوتی است در برابر رخدادهای شنیعی از قبیل بمباران بی‌وقفه هوایی، استفاده‌ی غیرقانونی از بمب‌های فسفری سفید علیه غیرنظامیان، خشونت شهرک‌نشینان، بولدوزر انداختن به خانه‌های افراد بی‌گناه وحشت‌زده، خفه کردن مردم زیر آوار، تبلیغات شیطانی که از آسمان بر سر مردم انداخته می‌شود، ویران کردن آگاهانه و ارادی مساجد، کلیساها، مدارس و دانشگاه‌ها، و برنامه‌های جنون‌آمیز برای بیرون راندن میلیون‌ها انسان از وطن دیرینه‌شان.
اگر تحمل مبتنی است بر سکوت در برابر این رخدادهای تلخ، چنین تحملی اصلی است که باید بدان اعتراض کرد و نباید جایی در زندگی دانشگاه ما داشته باشد. ادعا می‌شود که تحمل اخلاقی است دلپذیر و خرسندکننده. ریشه‌ی این کلمه در لاتین به معنای، تاب آوردن، رو به رو شدن یا صبر کردن و کنار آمدن با بعضی افراد یا موقعیت‌هایی است که در حالتی دیگر نامطلوب قلمداد می‌شود. ما از تحمل والدین در برابر رفتار شیطنت‌آمیز کودکان‌شان حرف می‌زنیم یا تحمل مهندسان درباره‌ی اختلاف اندازه‌های قطعات ماشین‌ها. دقت کنید که چطور تحمل بالضروره نوعی رابطه قدرت نابرابر را میان موضوع و فاعل تحمل ایجاد می‌کند.
تحمل، جفت نابردباری است. تحمل یعنی از بالا به پایین نگریستن، خوار شمردن، تخفیف و تحقیر کردن. تحمل نوعی از استعمارگری است. به این دلیل است که معیار دوگانه‌ی سکوت در فراخوان شما برای تحمل پذیرفته نیست و کسی خواهان آن نیست؛ به همین دلیل است که در این شرایط جنگی، جامعه‌ی دانشگاهی ما باید آزاد باشد تا سخنی را که گفتنی نیست بگوید، تا صادقانه‌تر بگوید که چه شده است که کشوری که برآمده از خاکستر نسل‌کشی بود حالا عزم‌اش را جزم کرده است تا مردم مشهور به فلسطینی را «جزئاً یا کلاً از میان بردارد» (ماده‌ی ۲، ج، کنوانسیون نسل‌کشی).
با بهترین آرزوها،
جان کین.
