Niesamowita Eliza solo
⚡ KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Niesamowita Eliza solo
Etykiety:
Arty ,
kromeczki akrylowe
Motyw Prosty. Autor obrazów motywu: luoman . Obsługiwane przez usługę Blogger .
Jabłoń, która nie rodzi, należy wyciąć, usłyszałam.
Jak to jest: żyć, być, śnić i nieprzerwanie marzyć,
gdy prawie ci wmówiono, że jesteś taką Jabłonią?
Jak to jest kwitnąć przez cały rok? Rozkwitać każdego dnia?
słowo. potrzebuje ludzkiej uwagi, zainteresowania, zachwytu. by zostać w człowieku już na zawsze.
Niedzielne odliczanie literek, dwa. Przez przypadek wpadła mi w ręce — skandynawskie nazwisko mówiło: dawaj! Nie przeczytałam, połknęłam. Gdy szukałam dodatkowych informacji o książce, sieć uświadomiła mi, że ja czytam i lubię fantastykę naukową (!), bo… dystopia, którą uwielbiam jako formę rysowania świata, jest reprezentantem tego gatunku literackiego. Nie jestem pewna, co zrobiło na mnie większe wrażenie: ta informacja czy ta powieść.
Fabuła wbiła mnie w fotel. Gęsta, mocna i powalająca. O konsekwencji pomysłu, że dzietni są więcej warci niż bezdzietni. Doskonała książka.
— Na pewno zdarzały się wam sytuacje — powoli mówiła dalej, znów wodząc spojrzeniem po naszych twarzach i zatrzymując się na chwilę przy każdej z osobna — że ludzie czuli się niepewnie w waszym towarzystwie, byli nerwowi, może wystraszeni, a czasem nawet okazywali pogardę lub szydzili. Czyż nie? Przypominacie sobie takie przeżycia? […] Większość z was dopiero po przybyciu do jednostki banku rezerw będzie miała możliwość doświadczyć przynależności, poczucia wspólnoty z innymi osobami, które dla nas, ludzi potrzebnych, często jest czymś oczywistym.
— Ludzie, którzy czytają książki — ciągnął — mają skłonności do tego, by stać się zbędnymi. W znacznym stopniu.
— Doprawdy? — spytałam.
— Właśnie tak — potwierdził.
Dużo myślałam o tym, co powiedziała Alice: „Chyba nie zapomniałaś, jak to jest, stracić przyjaciółkę z powodu dziecka?”. Oczywiście, że nie zapomniałam tego uczucia nagłego wyrzucenia z kręgu bliskich osób, zepchnięcia na odległy margines. Bycia traktowaną jak osoba drugiej, trzeciej, czwartej, ostatniej kategorii przyjaciół. Jak ktoś głupszy, mniej wartościowy. Bycia odsuniętą — a mimo to, paradoksalnie, postrzeganą jako coś oczywistego. Ci z moich dawnych przyjaciół tam na zewnątrz, którzy zostali rodzicami, zwykle chcieli się nadal ze mną spotykać, większości nawet bardzo na tym zależało, żeby kontakt utrzymać, ale kiedy się widywaliśmy, byli zdystansowani, czasem protekcjonalni, trudno było do nich dotrzeć, jakby byli otuleni jakąś niewidzialną watą, przynajmniej gdy ich dziecko było w okresie niemowlęctwa.
[…] Mężczyźni byli pochłonięci, oczywiście, ale to kobiety sprawiały wrażenie, jakby nałykały się valium: rozmawiały, śmiały się, kiwały głowami z uśmiechem, a równocześnie były jakby nieobecne. Jakby koncentrowały całą swoją energię i zainteresowanie światem tylko na tym jednym: na dziecku.
[…] nie ma silnych ludzi. Wszyscy są słabi. Niektórzy są co prawda bardziej samodzielni niż reszta, ale to nie znaczy, że są silni .
— Miałaś rację, Elso, rzeczywiście chodzę jak kaczka i jestem wywyższona, cholernie ważna i zadowolona z siebie, jak tamte potrzebne dorodne samiczki na zewnątrz.
[…] I nic nie mogę na to poradzić. Nie mam nad tym kontroli, po prostu tak jest. Jestem we władzy hormonów!
— Okej — powiedziała Elsa. — Rozumiem. Rozumiem, że to jest coś, czego nie zrozumiem. Nie miałabyś ochoty pójść popływać, zamiast siedzieć tu i opowiadać o niepojętych sprawach?
Szło opornie, ale często tak bywało, kiedy zabierałam się za coś nowego: ciężko, opornie, niepewnie, jak gdybym jechała pod górę rowerem z zardzewiałym łańcuchem, który w każdej chwili może pęknąć.
— Ależ moja kochana… — powiedziała Alice i odstawiła kubek.
— Przepraszam! — wychlipałam. — Powinnam być silna. Silna dla ciebie. Ale nie mogę, nie mogę się pogodzić z myślą, że cię stracę!
— Ja wiem, Dorrit — odparła spokojnie. — Ta świadomość dużo dla mnie znaczy. I w zupełności wystarczy. Nie musisz wcale być silna.
Pierwszy raz w życiu ktoś mi powiedział, że nie muszę być silna.
A to, że nie zauważyłaś tych drzwi przedtem, znaczy tylko, że nigdy przedtem nie szukałaś wyjścia.
Skóra mi cierpła na samą myśl o mieszkaniu w takim miejscu, gdzie miałabym być wciśnięta pomiędzy rodziny, które hałaśliwie zagarniały przestrzeń dla siebie, rozrastały się jak drożdżowe ciasto, tłamsząc wszystko, co było pojedyncze, co nie chciało lub nie mogło być tak głośne i ekspansywne jak one, dlatego stawało się niewidzialne, unicestwione — stawało się niczym.
[…] należy próbować żyć, jakby się wierzyło, że wszystko, co człowiek tworzy, ma prawo istnieć, gdzieś istnieć.
— Tak — odparłam. — Jeśli porównać to z tym, jak byliśmy traktowani na zewnątrz, w społeczeństwie. Tutaj mogę być sobą, na każdym poziomie, całkiem otwarcie, nie jestem odrzucana ani wyśmiewana, nie muszę się bać, że nikt nie potraktuje mnie poważnie. Byłam postrzegana jako dziwadło, jakieś UFO, kłopotliwe piąte koło u wozu, z którym ludzie nie wiedzieli co zrobić.
Ninni Holmqvist, Jednostka , przeł. Alicja Rosenau,
Helion, Gliwice 2019
(wyróżnienie własne)
[…]
relacja ze zwierzęciem jest o wiele bardziej fizyczna niż związek z innym człowiekiem. Nikt nie zrozumie psa, pytając go o to, co myśli albo jak się czuje, trzeba go obserwować i nauczyć się mowy jego ciała. I wszystkie ważne rzeczy, które chce się mu przekazać, trzeba wyrazić działaniem, postawą, gestami czy głosem.
Do człowieka natomiast zawsze można dotrzeć przez rozmowę. Łatwo tworzy się most między ludźmi, most powiadomień, wyjaśnień i zapewnień.
[…]
nigdy nie rozumiałam sensu wygrywania tylko dla samego zwycięstwa. Jaki ma sens inwestowanie całej energii w to, żeby być lepszym od innych w tej jednej jedynej, właściwie nic nie znaczącej rzeczy? Po co to robić? Rozumiesz?
Niedzielne odliczanie literek, raz. Gdy skończyłam zachwycać się ilustracjami i puentą w tamtej książce , coś mnie tknęło. Po sprawdzeniu, że po polsku nie ma nic więcej Autora, klik, klik, sprawdziłam, czy jest coś po włosku, daję radę z książkami dla „dzieciów” 3+. Było! Wiedziałam, że właśnie ta książka będzie drugą w ramach prezentów imieninowych.
Piękna! O czym? O złudzeniu optycznym, że u innych trawa zieleńsza, życie usłane wyłącznie różami bez kolców. Łatwo jest widzieć wyłącznie przywileje innych, gdy społecznie „naumiani” jesteśmy za wszelką cenę kryć trudności, z którymi się mierzymy.
Wiewiórka w języku włoskim jest rodzaju męskiego i bardzo mi zależało, by w bardzo wolnym tłumaczeniu bohaterem był on, a nie ona, którą łatwo oskarżyć, w ramach stereotypowego myślenia, o babskie kapryszenie. Niech rzuci szyszką ten, kto choć przez chwilę nie chciał być kimś innym.
Non voglio più essere uno scoiattolo.
Mai più!
[Nie chcę już być wiewiórem.
Nigdy więcej! ]
Del resto, nessuno sogna di diventare uno scoiattolo.
Nessuno vuole passare le sue giornate da solo,
saltando da un ramo all’altro in cerca di pigne.
[W końcu nikt nie marzy, by stać się wiewiórem.
Nikt nie chce spędzać swoich dni sam,
skacząc z jednej na drugą gałąź w poszukiwaniu szyszek sosnowych.]
Adoro questa nuova vita trascorsa a lavorare tutti insieme
per costruire un mondo migliore. [Uwielbiam to nowe życie, upływające na pracy z nimi wszystkimi, by zbudować lepszy świat.]
Nessuno ne parla, ma in realtà la vita da castoro è estremamente faticosa.
Oltretutto, ti ritrovi con i piedi sempre bagnati.
Francamente, speravo in qualcosa di meglio.
[Nikt nie mówi, że w rzeczywistości bobrze życie jest bardzo męczące. Co więcej, wciąż masz mokre stopy.
Prawdę mówiąc, miałem nadzieję na coś lepszego.
]
Finalmente la vita che sognavo:
un sacco di tempo libero, arrotolarsi come palle sotto le foglie.
[W końcu życie, o jakim marzyłem:
dużo wolnego czasu, by zwinąć się w kulkę pod liśćmi.]
[ dżdżo… dżdżownice.
Ale ohyda! ]
Mi rendo conto
che in realtà non mi sono mai piaciuti i ricci.
[Uświadomiłem sobie, że w rzeczywistości nigdy nie lubiłem jeży.]
Oh no, lo so!
Voglio essere uno scoiattolo!
[ Och nie, to wiem!
Chcę być wiewiórem! ]
Olivier Tallec , Avrei voluto ,
przeł. z j. francuskiego Maria Pia Secciani,
Edizioni Clichy, Firenze 2022. (wyróżnienie własne)
może dziś. już wieczorem. skończę się bawić w niedźwiedzia polarnego w afrykańskim zoo — ledwo żywe zwierzę.
Choroba odebrała mi żagle i biegówki. Nie odebrała mi jednak możliwości złożenia zamówienia na zachód słońca nad słodką wodą zatrzymany w pikselach. Zamówienie zrealizowane. Dostarczone. Deponuję tu, by mieć zawsze pod ręką.
Są równie nudni* jak my, czyli od lat, w drugiej połowie sierpnia w to samo miejsce nad polskie morze mkną. Od lat, w drugiej połowie sierpnia wykrawam z Ich urlopu kromeczki. Ot, taka sierpniowa tradycja. Dziś wracają, a to oznacza, że Stado z każdym dniem jest bliżej swojej nadmorskiej nudy* w swoim, tym samym miejscu, we wrześniu, od lat.
______________
* sprostowanie/uzupełnienie, które zachwyciło Drzewko tak, że o zgodę na zatrzymanie poprosiła i otrzymała, i może tu mieć:
To się nazywa satysfakcjonalizm, a nie nuda :))))
[…] mam tam dokładnie to, czego potrzebuję, na te kilka dni kończących moje lato — wspólną radość, dobre chwile, wodę, dal, niebo, słońce, deszcze, zapachy, piach, dzikie róże, gorące dni i chłodne wieczory, wspomnienia, wzruszenia… Nasycenie . Więcej nie przejem ;)
// Kaan.
Tamczasem. UPAŁ. Gołębie jeziorne. UPAŁ. Upewniłam się. UPAŁ. Żebrały. UPAŁ. Mnie nie trzeba było prosić, bym chciała je tu mieć. UPAŁ.
Tymczasem. UPAŁ. W Małej Danii Stado. UPAŁ. Tęskniące małoduńskie psy. UPAŁ. Kot, który bez słów błyskawicznie wytresował Sadownika. UPAŁ. I passato prossimo w północnym pokoju trzyma Drzewko przy życiu. UPAŁ.
+ durare, riuscire, costare, succedere, piacere, giungere, rientrare, esistere, invecchiare, crescere, sembrare
Sadownik :
( odebrał telefon, porozmawiał, czerwoną słuchawkę wcisnął i ryknął ze śmiechu )
Wysypał się w pierwszym zdaniu!
Sadownik & Jabłoń :
( kibicują dobremu czasowi, więc w tajemnicy będą trzymać wyjątkowy brak tajemniczości tajemnicy, którą obgadali*, nim zadzwonił telefon )
Niedzielne odliczanie literek, trzy. Świeżynka. Cała już przeze mnie pogryzdolona, bo gęsta niemiłosiernie to opowieść. Przypomina mi pudełko po czekoladkach, w którym znajdują się szpileczkami przytwierdzone martwe motyle. Nikt tak jak Autor nie umie wydobyć absurdu ze śmiertelnie poważnych zasad rodzinnego współistnienia.
Jest przynajmniej kilka kluczy, według których można byłoby wybrać cytaty, które za miesiąc, rok czy dekadę wciąż będą warte uwagi. Zdecydowałam się na jeden z nich — upostaciowienie. Nie mogłam utrzymać dyscypliny i dorzuciłam kilka innych fragmentów, bez których nie mogę się tu obyć, choć pasują do tych innych kluczy.
Miłość nie chodzi na pogrzeby. Dzwoniłem i zapraszałem ją trzy razy, w tym raz błagałem (znalazłem jej numer w notatniku mamy. Skąd go wzięła? Do czego miałby się jej przydać? Na co liczyła?). Miłość nie ugięła się (w sumie leży to w jej naturze, ale liczyłem na to, że wskutek wieloletniego przebywania w pobliżu człowieka jej charakter stał się bardziej łamliwy. Mimo wszystko trudno mi było uwierzyć, że można zachowywać się aż tak nieludzko).
Strach ma bardzo delikatne ręce i nigdy nie używa rękawiczek. Wykręca jelita i na chwilę zatrzymuje pracę serca, ale wszystko, co robi, jest w dobrym tonie. Nigdy nie przesadza. Dzięki niemu czułem, że żyję.
Udręka starzeje się wolniej niż ludzie. Być może dlatego, że bardziej o siebie dba. Codziennie rano zaraz po krótkim joggingu wypija koktajl z buraka i szpinaku. I chociaż jest niedobry, to się nie krzywi, żeby nie produkować zmarszczek wokół ust. Chce mieć kontrolę nad tym, co wydaje się nieuchronne, i zaskakująco dobrze jej to wychodzi. […] Udręka jest jedyną istotą, która potrafi nie odpowiedzieć uśmiechem na uśmiech. Nie da się ukryć, że to umiejętność godna podziwu.
Wygrana jest najmniejszą częścią przegranej.
Samotność najczęściej przesiadywała w przestrzeniach między metalowymi szczeblami balkonowej barierki. Zwieszała nogi w dół i pozwalała im dyndać. Zamykała oczy i miała wrażenie, że lata. Był to smutny widok, pokazujący, jak mocno wierzyła w marzenia.
Zawsze jestem przygotowany na to, że zmoknę. Czy to nie wystarczająca otwartość na świat?
Oczekiwanie pukało zawsze w najmniej odpowiednim momencie. − Widzę, że jest pan zaskoczony, a ja jak zwykle, co miesiąc o tej samej porze przychodzę i zawsze to samo niedowierzanie widzę w pana oczach. Proszę tu pokwitować. Może światło lepiej zapalić, bo ciemno w tym korytarzu jak w czeluściach piekielnych, a wzrok ma się tylko jeden w życiu. − Oczekiwanie zawsze ma mundur, nieśmieszne poczucie humoru i własny długopis.
Przyszłość nie pozwala się wściekać na przeszłość, bo to jej korzenie. Idź i nie marnuj czasu .
Śmierć zaczynała kuleć. Zapewne jakaś piękność na szpilkach nadepnęła jej na stopę podczas tańca. Nie chciała się do tego przyznać i tylko warczała, kiedy złośliwie komentowałem jej niesprawność.
Filip Zawada , Zatańcz z nią , Wydawnictwo Znak, Kraków 2022. (wyróżnienie własne)
Co trzy sekundy ktoś na świecie traci pamięć. Gdy jest się częścią statystyki, nie czuć strachu, ale kiedy zaczynamy na nią patrzeć z bliższej perspektywy, staje się ona czymś tak odległym i niepotrzebnym, że wydaje się tylko zbędnym dodatkiem do niezbędnej rzeczywistości.
[…]
koncentracja to nie jest wysiłek, tylko odmiana cierpliwości.
– Znowu wracasz pijany i…
– Mamo, nie musisz nic mówić. Uspokój się. Alkohol i kurwy nie zawsze idą w parze.
– Jesteś kochany. Idź się połóż. Przyniosę ci wody.
Panie Jezu, gdybyś nie wiedział, to tak wygląda niebo. Przynajmniej czasami.
Nigdy nie potrafiłem się błąkać. Dopiero kiedy oswoiłem w sobie bezpańskiego psa, poczułem wolność, jaką daje łażenie bez celu.
Rozumiesz mnie?
Pies patrzył, nie oceniając.
Trzeba mieć dużo zaufania, żeby ofiarować komuś przestrzeń.
Niedzielne odliczanie literek, dwa. Dwa tygodnie przed imieninami bez pardonu w wymuszeniach robiłam. Nie, nie, nie! Ja nic nie potrzebuję. Poproszę na imieninowy prezent tę, tę i tę książkę. Tę od Białego Kruka, tę od rodziców Sadownika, tę od Sadownika. Nie, nie nie! Nic więcej nie chcę! Naprawdę łatwo mnie uszczęśliwić.
Gdy wszystko było dograne i dopięte na ostatni guzik dorzuciłam sierpniowy przydział, a z okazji imienin pozwoliłam sobie na wypaśną lekturę. Od tygodnia jestem posiadaczką czterech książkowych bóstw. Reglamentuję czytanie, nie oglądanie.
W tym tygodniu padło na tę od Białego Kruka. Radości nie było końca. Ilustracje pasły moje oczy i duszę, a opowieść stanowi dowód na to, że dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych, sprawnie posługują się metaforą. To książka nie tylko o tym, że każdy z nas jest inny (to dobrze!), że każdy z nas najczęściej chce pomóc znanymi sobie, i przynoszącymi nam ulgę, metodami (nie muszą i zwykle nie działają w przypadku drugiej osoby!), że czasem trzeba poczekać i warto to zrobić. To również książka o tym, że każdy z nas czasem siedzi przestraszony w swoim wewnętrznym pudełku.
A tutti i sorrisi dei bambini che sono il nostro sole
e mettono le ali al cuore.
// Isabella Paglia
[Dla wszystkich dziecięcych uśmiechów, które są naszym słońcem
i dodają sercu skrzydła.]
Cosa ci facesse quella scatola chiusa,
in mezzo al bosco, era un mistero.
Una mattina gli qnimali si erano
svegliati e… sorpresa.
C’era uno strano cartone
con due buchi in mezzo!
Tanto grande per starci dentro.
Grande tanto per nascondersi.
[Co robiło to zamknięte pudełko / w środku lasu było tajemnicą. / Pewnego ranka zwierzęta obudziły się i…
niespodzianka. Dziwny kartonik / z dwoma dziurami na środku boku! / Tak duży kartonik, by móc w nim przebywać. / Tak duży, by się w nim ukryć.]
«Mmm… una scatola con gli occhi?»
«Come è capitata qui?»
«Quando è arrivata?»
«Chi ce l’avrà portata?» Si chiedevano
gli animali incuriositi.
« Secondo me, dentro,
c’è qualcuno …»
La scatola iniziò a tremare.
Tutti fecero un balzo indietro.
Si, c’era proprio qualcuno!
[
— Mmm… pudełko z oczami?
— Tutaj? Jak to się wydarzyło?
— Kiedy tu dotarło?
— Kto na to przyniósł? — zastanawiały się zaintrygowane zwierzęta.
— Według mnie, w środku / ktoś jest …
Pudełko zaczęło się trząść.
Wszyscy zrobili krok w tył.
Tak, w pudełku naprawdę było ktoś!]
«Se è così, forse gli facciamo paura…» concluse Gufo.
E tutti fecero un passo indietro.
[
— A jeśli jest tak, może to my przerażamy tego kogoś… — podsumowała Sowa.
I wszystkie zwierzęta zrobił krok w tył. ]
[Najceniejszym, co można mieć, najlepszym, czym można być… PRZYJACIEL.]
Isabella Paglia, La scatola , ilustr. Paolo Proietti,
La Margherita edizioni, Carnaredo 2022. (wyróżnienie własne)
Niedzielne odliczanie literek, raz. Parę osób, i kilku ludzi, przeczytało. Synchronicznie zdanie przychylne na temat lektury miało. Owa synchroniczność mnie zaskoczyła, więc do upolowania zaznaczyłam. Bez musu, presji i pośpiechu, bo mi TO nazwisko nic nie mówiło, ignorantką w zakresie ruchomych obrazków jestem. Przyszedł moment, gdy za parę groszy mogłam wejść w posiadanie tej książki. Weszłam, nie łamiąc zasad ruchu drogowego.
Wyjęłam z tej książki fajną metaforę, kilka cytatów, muzyka nieznanego mi do tej pory oraz świadomość, że w jednej produkcji widziałam tego aktora (podobieństwa fizycznego wciąż nie dostrzegam), i chęć, by obejrzeć jeden film z tym aktorem w roli głównej. Jak na jedną książkę to całkiem sporo, śmiem twierdzić.
Kochamy zielone światła. Nie kolidują z naszym kierunkiem. Są łatwe. To lato bez butów. Mówią tak i dają nam to, czego chcemy.
Zielone światła mogą być również zamaskowane jako pomarańczowe i czerwone. Ostrzeżenie, objazd, konieczny przystanek, przerwa, niezgoda, niestrawność, nudności i ból. Stop, nagły skręt, interwencja, porażka, cierpienie, cios w policzek, śmierć. Nie lubimy pomarańczowych i czerwonych świateł. Spowalniają nas lub wstrzymują płynność ruchu. Są trudne. To zima bez butów. Mówią nie, ale czasami dają nam to, czego potrzebujemy.
Aby załapać się na zielone światła, trzeba umiejętności: zamiaru, kontekstu, rozwagi, wytrwałości, przezorności, odporności, szybkości i dyscypliny.
Problemy, z którymi się dzisiaj borykamy, we wstecznym lusterku życia zamieniają się ostatecznie w uśmiech losu. Z czasem wczorajsze czerwone prowadzi do zielonego światła. Każda dekonstrukcja ostatecznie prowadzi do konstrukcji, każda śmierć ostatecznie prowadzi do narodzin, każdy ból ostatecznie prowadzi do przyjemności.
„Nie chodzi o to, czy ktoś ma rację, czy nie.
Tu chodzi o «Czy rozumiesz?!»”. […]
Podwójny czar afrykańskich przysłów: nie próbują udowodnić, kto ma rację. Próbują się zrozumieć.
„Nie chodzi o wygraną lub przegraną, chodzi o to,
czy zaakceptujesz wyzwanie” ,
powiedział Issa, patrząc na mnie z uśmiechem. – K
W grupie facetów
Dojrzała aktorka z Azji poniżana na wizji
Starszy brat uczy go ruchania