Nie ma nic złego w jednorazowej zdradzie
🛑 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Nie ma nic złego w jednorazowej zdradzie
Każda inna. Różnimy się figurą, wzrostem, kolorem szminki, ilością posiadanych dzieci, a nawet mężów. Ale mamy wspólny mianownik. Łączy nas potrzeba bycia kochaną i szczęśliwą. Tyle, że każda z nas miłość i szczęście rozumie na swój sposób.
Fot. iStock/http://www.e-vici.lt/pl/
Każda inna. Różnimy się figurą, wzrostem, kolorem szminki, ilością posiadanych dzieci, a nawet mężów. Ale mamy wspólny mianownik. Łączy nas potrzeba bycia kochaną i szczęśliwą. Tyle, że każda z nas miłość i szczęście rozumie na swój sposób.
Każda inna. Różnimy się figurą, wzrostem, kolorem szminki, ilością posiadanych dzieci, a nawet mężów. Ale mamy wspólny mianownik. Łączy nas potrzeba bycia kochaną i szczęśliwą. Tyle, że każda z nas miłość i szczęście rozumie na swój sposób.
Mało jest rzeczy, które mogą roztrzaskać serce tak bardzo jak zdrada, tak mocno zadać ból. Wydaje ci się, że przed nią nic innego nie czułaś. A przecież twoje serce nie zawsze wyłożone było cierniami, zwinięte jak drut kolczasty, twarde i zmęczone zarazem. Istniał taki czas, kiedy twoje serce znało miłość, kiedy ufało bezgranicznie, kiedy wypełnione było nadzieją.
Wszystko się jednak zmieniło, gdy zostałaś zdradzona, zdradzona przez tego, którego kochałaś, któremu zaufałaś, przez człowieka, który powinien cię chronić, a jednak cię skrzywdził.
Boli cię całe ciało, łzy same napływają do oczu. Nie chcesz nic z tym robić, jedyne na czym ci zależy, to zostawić serce na podłodze, żeby się całkowicie wykrwawiło, myślisz, że wtedy weźmiesz je z powrotem i przestaniesz czuć to wszystko. Umieścisz je w pustej skrzyni, wyzutej z tych wszystkich emocji.
Ale nie możesz tego zrobić, musisz iść dalej, choć serce, które zostało zdradzone zmienia się na zawsze.
Nie będzie już nikomu ufać, a do każdej nowo poznanej osoby będzie podchodzić z rezerwą i strachem. Stanie się nieufne wobec świata, który udowodnił, że wykorzystuje je tylko dla własnej korzyści. Za każdym razem będzie szukać potwierdzenia swoich obaw, w każdym postara się znaleźć rysę, która dowiedzie, że ten ktoś nie jest godny zaufania.
Życzliwość spotka się z podejrzliwością, ponieważ twoje serce nauczyło się, że zawsze są jakieś koszty, jakieś ukryte plany, sznurki, za które ktoś pociąga. Twoje serce odrzuci dobroć, stanie się cyniczne. Będzie wolało być samo, niż być wrażliwym, a tym samym podatnym na krzywdy.
Podejmie mocne postanowienie – nikogo nie będzie chciało, nikogo nie będzie potrzebowało, nikomu nie będzie ufać ani nikogo kochać.
Ta obietnica stworzy mur silnej fortecy, będzie dawać pozory bezpieczeństwa. Zostaniesz niewolnikiem własnej niezależności, autonomii. Twoje serce wmówi sobie, że nic nie czuje, bo zdrada nauczyła je jak niebezpiecznie jest czuć, pragnąć, potrzebować, chcieć miłości i związku. Twoje serce musi usidlić te wszystkie potrzeby, każdego ranka będzie budzić się myśląc, jak zabić swoją głodną emocji duszę, jak zniszczyć pragnienia, nim one zniszczą ciebie.
Tyle tylko, że twoje serce zostało stworzone do miłości, do intymności, choć dzisiaj intymność jest twoim wrogiem, największym zagrożeniem. Intymność równa się dla ciebie – zdrada, cierpienie. Twoje serce wybiera życie bez nadziei, bez bliskości, bez miłości.
Zdrada zmieniła twoje serce. Uszkodziła je, pozostawiła silnym, ale bezbronnym, bez nadziei, że komukolwiek można jeszcze zaufać, bez wiary, że warte jest kochania.
Jest zmęczone życiem, tym ciągłym stanem oczekiwania na to, kiedy ponownie zostanie zranione i zdradzone. Nie chce już kochać, nie umie kochać, staje się odrętwiałe i twierdzi, że tak jest lepiej, bo jest bezpieczne, ma nad wszystkim kontrolę, jest nietykalne.
Poza tym jest cholernie samotne. To paradoks zdrady – boi się związku, ale to właśnie nowa miłość jest tym, co uzdrowi twoje serce. Musisz znaleźć odwagę, by zniszczyć swoją fortecę, odłożyć broń, przestać walczyć. Kochać to znaczy zaryzykować, zaufać to zaryzykować zdradę. Musisz podjąć ryzyko, żeby poczuć się bezpiecznie. Musisz nauczyć swoje serce na nowo kochać. Warto. Naprawdę warto.
Obchodziłam niedawno z moim mężem 15-tą rocznicę ślubu… Myślałam o tym, jak cholernie trudne jest małżeństwo. Wspominaliśmy dzień ślubu, kiedy byliśmy zakochani, pełni nadziei, pewni, że teraz już nic złego się nie wydarzy, że my zawsze będziemy tak ze sobą szczęśliwi, jak w tym dniu.
Naiwni. Życie bardzo szybko ściąga nam z nosa różowe okulary i każe się mierzyć ze zwykłą codziennością, pokazuje jak życie we dwoje może być uciążliwe. Że on cię wkurza, bo zostawia brudne skarpetki przy kanapie, nie sprząta po sobie, gdy robi kanapkę, ogląda jakieś idiotyczne dla ciebie programy. Ty go denerwujesz, bo nieustannie chcesz mieć wszystko pod kontrolą, także jego i jego wolny czas. Masz pretensje, że wychodzi, że umawia się z kolegami, że nie położy dzieci spać, bo ogląda mecz, że siorbie, gdy je gorącą zupę.
Mój mąż i ja różnimy się. Nasze małżeństwo bywa na fali wznoszącej, a czasami bardzo boleśnie uderza o dno. Przez ostatnie piętnaście lat zmagaliśmy się z różnymi rzeczami: chorobą nowotworową rodziców, stratą pracy, pojawieniem się dwójki dzieci, zmianą miejsca zamieszkania, strachem, wątpliwościami, poczuciem kompletnej bezradności.
Kiedy dzisiaj o tym myślę, wzruszam się. Łzy same cisną się do oczu na myśl o tym, ile razem przeszliśmy, jakim, pomimo burz, zawirowań, byliśmy dla siebie wsparciem. Jak nasze problemy się zmieniały, te błahe odchodziły na dalszy plan… Kłóciliśmy się, krzyczeliśmy, ale dzisiaj wiem, że jedyną rzeczą, która sprawia, że nadal jesteśmy razem – nie pod przymusem, nie „bo tak trzeba”, jest to, że każdego dnia doceniamy siebie nawzajem, bez względu na wszystko, że robimy dla siebie jedną drobną rzecz. Odkryłam to niedawno wcześniej nie zdając sobie sprawy, jak niezwykle ważne stało się dla naszego związku.
Możecie wierzyć lub nie, ale mój mąż każdego ranka robi mi kawę. Niezależnie od tego, co dzieje się w naszym życiu, on zawsze wyrywa potrzebą ilość czasu, żeby zaparzyć dla mnie kawę, jaką lubię. Wiem, że to jego sposób na pokazanie: „Zależy mi na tobie, pamiętam każdego dnia, że jesteś”.
Ktoś powie – zrobienie kawy to tak banał. Nalewasz wodę, wsypujesz kawę, wciskasz przycisk w ekspresie i voilà, gotowe. W ciągu kilku minut masz gotową kawę, która pomaga ci się obudzić. Pracuję w domu, rzadko kiedy muszę wychodzić do biura, mój mąż wie, że kawa jest dla mnie ważna, jeszcze nim obudzą się rozwrzeszczane dzieciaki i będą siać spustoszenie w całym domu zadając dziesiątki tych samych, co zawsze, pytań: „Widziałaś mój zeszyt?”, „Z czym kanapka?”, „Mamo, pamiętaj, na jutro potrzebuję…”. On wie, że kocham tę ciszę, gdy jeszcze dom śpi, potrzebuję jej, by dobrze rozpocząć dzień. Zdaje sobie sprawę, że ciepło kubka pomiędzy moimi dłońmi rozgrzewa mnie, pomaga ogarnąć wszystko to, co przyniesie mi dzień. Pracę, nowe zlecenia, obiad w międzyczasie, rozmowy z dziećmi, odebranie kilku telefonów.
Siedzę na kanapie i myślę, jakie to szczęście, że on o tym wie, że to rozumie, że całując mnie jeszcze zaspaną na pożegnanie, szepcze: „Wstawaj, bo kawa ci ostygnie”, a ja za każdym razem jestem mu tak ogromnie za to wdzięczna.
Nie, nasze małżeństwo nie jest doskonałe. Wkurzamy się na siebie. Dyskutujemy o mniej lub bardziej błahych rzeczach. Irytuję się tym, że on znowu źle pochował zakupy do lodówki, a on, że przełożyłam po raz kolejny jego papiery. Ale kiedy budzę się następnego ranka i widzę, że czeka na mnie kawa, moje serce mięknie. Dzisiaj wiem, że najważniejszą rzeczą w małżeństwie, jest pokazanie, że nam na sobie nawzajem zależy… Że jesteśmy dla siebie ważni, nie w dużych gestach i słowach, ale w tych szczegółach codzienności, o które dbamy, o których nie zapominamy.
Co nam pozostanie, gdy przestaniemy o to dbać? Mam nadzieję, że mój mąż przez kolejne 15 lat i jeszcze następne, będzie pamiętał o tej kawie, o mnie, o naszej miłości i małżeństwie, które przecież nie jest różami usiane.
Patrzę na was jak siedzicie na podłodze i gracie w Monopoly. Kłócicie się, śmiejcie, Olka próbuje oszukiwać (jak zawsze), a Franek wszystko analizuje. Ty dobrze się bawisz, od czasu do czasu zerkasz w moją stronę, bo krzątam się po kuchni przygotowując kolację.
Jesteśmy taką normalną rodziną. Jakich wiele. My, dwoje dzieci, mieszkanie w kredycie, praca, spotkania z przyjaciółmi. Każdy nasz dzień wygląda podobnie, ale to nie zarzut. Żyjemy pewnym rytmem, z którego trochę wypadamy w wakacje, kiedy dwoimy się i troimy, żeby spędzić ze sobą, a może raczej z dziećmi trochę więcej czasu, im zapewnić jak najwięcej wrażeń. A to morze, to góry, to wypad za granicę, weekend u znajomych, kolejny u rodziny. Zaraz wrócimy do dobrze znanego rytmu. Nastawiony rano budzik, z trzy razy przełączaną drzemką. Wstać, obudzić dzieci, wyskoczyć po bułki na śniadanie, ogarnąć poranek tak, żebyśmy nie spóźnili się do pracy, szkoły. Nie zdążę się obejrzeć, a wszyscy się rozpierzchniemy, każdy do swojego dnia, po drodze ustalając kto i kiedy i skąd obierze dzieci, gdzie zawiesie, co z obiadem i zakupami.
Spotkamy się wszyscy razem pewnie wieczorem. Sprawdzając lekcje, rozmawiając jak było w szkole. Skupiając się bardziej na dzieciach niż na sobie. Jasne, jak ty będziesz miał mi coś do opowiedzenia, to powiesz, podobnie ja. Ale pewnie zajmę się kuchnią, kolacją, sprawdzaniem, czego nam brakuje w lodówce. Ty wyskoczysz po zakupy, zagonisz dzieci do kąpieli, ściągniesz pranie i poukładasz walające się po poranku ubrania.
A wieczorem usiądziemy na kanapie, ja pewnie jeszcze coś sprawdzając w komputerze, ty bezmyślnie przełączając kanały w telewizorze, dopóki nie znajdziesz czegoś sensownego. Być może któreś z nas zaśnie niemal na siedząco, a drugie obudzi, gdy będzie szło spać. Kiedy będzie potrzeba, omówimy jakieś kwestie dotyczące dzieci, może rachunków, wymienimy się spostrzeżeniami o nowych sąsiadach, ustalimy, co kupić twojej mamie na urodziny,
Zobacz, tacy jesteśmy przewidywalni, tacy normalni. I choć czuję spokój i bezpieczeństwo patrząc na was grających w Monopoly, czuję smutek. Ten smutek czasami widzę też w twoich oczach. Ale nie mówimy o tym, udajemy, że go nie ma. Nie dajemy sobie prawa, do wyrażenia tego, o czym marzymy, czego pragniemy, czego nam brak. Tak, brak.
Czasami zastanawiam się, czy to grzech tak myśleć. Czy mam prawo chcieć czegoś więcej? Czy jestem aż tak niewdzięczna, że do końca nie potrafię docenić tego, co mam? Ale przecież doceniam. Jestem wdzięczna za zdrowie i uśmiech moi dzieci, za to, że na ciebie mogę liczyć, za pewność, że zawsze staniesz po mojej stronie. Za spokój, który w sobie noszę. Tylko ten ścisk żołądka przed snem…
A przecież ja wcale nie chcę dużo. Naprawdę. Już dawno przestałam wierzyć w księcia na białym koniu, co to namiętnością i pożądaniem mógłby obdarować całe królestwo. Wyżej cenię nasze partnerstwo niż jakąkolwiek iluzję, w której miałabym się na chwilę zatrzymać, w romansie, jednorazowej zdradzie. Nie chcę tego, bo nie potrafiłabym ciebie skrzywdzić. Ale chciałabym, żebyś musnął moją szyję przechodząc obok mnie w kuchni.
Żebyś znacząco dotknął ramienia, kiedy pochylam się nad zeszytami dzieci.
Żebyś zamknął mi komputer, mówiąc, że teraz czas dla nas.
Żebyś napisał w ciągu dnia, jak bardzo za mną tęsknisz.
Zabrał mnie do kina na film, który chciałam zobaczyć.
Kupił bilety na koncert, o którym marzyłam.
Chciałabym, żebyśmy przestali skupiać się tak bardzo na sobie osobno. Na swoim zmęczeniu, stresie, obowiązkach. Chciałabym, żebyśmy spojrzeli na siebie ponad tym wszystkim, wyciągając głowy nad dzieci, nad domowe obowiązki, nad prace. Byśmy poczuli, że to my stanowimy fundament tego, co wokół nas najważniejsze. Żebyśmy dostrzegli, że my to zbudowaliśmy, postawiliśmy, choć czasami cegły były dziurawe i trzeba je było wymieniać.
Chciałabym, żebyśmy poczuli się wyjątkowo ze świadomością, że mamy siebie nawzajem. Że pomimo różnic, pomimo dwóch różnych osobowości, jesteśmy jednak jednością. Że to nam wyszło. Że gdyby nie my, gdyby nie nasza miłość, zawziętość i ciężka praca, nie byłoby nas teraz tutaj razem.
Chciałabym, żebyśmy byli dumni z tego, że ty jesteś ze mną, a ja z tobą.
Chciałabym poczuć, że jestem dla ciebie nadal kimś więcej niż życiową partnerką, mamą twoich dzieci, przyjaciółką. Chciałabym poczuć się kobietą, bez której nie wyobrażasz sobie swojego życia, wokół której kręci się twoje szczęście, która jest dla ciebie ważna, najważniejsza. I chciałabym, żebyś też tak się poczuł. Żebyśmy oboje wiedzieli, że mamy siebie nawzajem ponadto, co już razem zdobyliśmy. Że dzieci odejdą, pracę zmienimy, jedne problemy znikną, przyjdą pewnie następne, ale my cały czas będziemy mieć siebie, czasami ze słabnącą namiętnością, czasami z brakiem pożądania. Ale w końcu przypomnimy sobie wszystko, co nas łączy, co ponownie rozpali tę iskrę niewypowiedzianego między nami szczęścia, która zgasi ten smutek codziennej rutyny w naszych oczach.
Kocham cię. Chciałabym, żebyś musnął mój kark i powiedział zaczepnie: „Co ty na to, żebyśmy dzisiaj poszli szybciej do łóżka?’.
gazetaprawna.pl
forsal.pl
INFOR.pl
INFORLEX.pl
e-DGP
Newsletter
raporty specjalne:
Skażona Odra
Rosja-Ukraina
Koronawirus
4 maja 2016, 06:35
Ten tekst przeczytasz w 9 minut
Nieco ponad tydzień temu arcybiskup Jędraszewski na spotkaniu z wiernymi powiedział, że zdrada małżonka nie jest wystarczającym powodem do rozstania; ba!, niewierność partnera w pewnym sensie może się przysłużyć związkowi. Słowa duchownego wywołały burzę w sieci. Przekonania zgodne z nauką Kościoła nie spodobały się wielu internautom. A co na to eksperci – terapeuci par?
Źródło
dziennik.pl
piotr mosak
emocje
miłość
emocje kobiety
związek
zdrada
Jeśli nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania w tym artykule, powiedz jak możemy to poprawić.
UWAGA: Ten formularz nie służy wysyłaniu zgłoszeń . Wykorzystamy go aby poprawić artykuł.
Jeśli masz dodatkowe pytania prosimy o kontakt
Nie dotyczy informacji, których szukam
Abp Jędraszewski: To, co głosi Kościół spotyka się z cynizmem i szyderstwem
Nowożeńcy wybaczyli wójtowi, że udzielił im ślubu po pijanemu
Przeczytaj, zanim znów kogoś zhejtujesz. Anatomia krytyki i jeden prosty eksperyment
Uwaga, Twój komentarz może pojawić się z opóźnieniem do 10 minut. Zanim dodasz komentarz - zapoznaj się z zasadami komentowania artykułów .
DER DZIENNIK! KOGO wy zatrudniacie? TOTALNY MISZ MASZ! Religia, psychologia i internauci to osobne płaszczyzny pojęciowe i "dziedzinowe". Zrównywanie tego do jednego poziomu to totalne DYLETANCTWO! Rozumienie słów, które mogłaby podpowiadać Ewangelia, poprzez psychologię, to tak jakby Chińczyka tłumaczyć rachunkiem różniczkowym!
bla bla bla (bezmyślne) , a za literówki płacą
Glowny terapeuta kodu, smrodliwy alimenciarz, zaleca chowanie glowy w piasek. Nastepnie jakis udzial w kretynskim ******* i to pierwszy krok ku nowoczesnej Europie.
panie psychologu, zdecyduj się, najpierw mówisz: "Kościół przekonuje, że cierpienie jest wręcz nieodzownym elementem życia, ale ja nie znajduję psychologicznego uzasadnienia dla tego rodzaju samobiczowania się." a potem " Sam nawet zalecam niektórym pacjentom swoiste „skazanie się na cierpienie” - to co w końcu myślisz? A może chodzi tylko o przyłożenie kościołowi ?
Jestem panią Carolina. William ze Stanów Zjednoczonych, chcę podzielić się świadectwem mojego życia z każdym z nich. Byłem żonaty z moim mężem Williamem, kocham go tak bardzo, że jesteśmy małżeństwem od 7 lat z dwójką dzieci. Kiedy wyjechał na wakacje do Francji, odniósł się do kobiety imieniem Ashley i powiedział mi, że nie jest już zainteresowany naszym małżeństwem. Byłem tak zdezorientowany i szukałem pomocy, nie ... zobacz więcej
Brytyjski wywiad: Rośnie krytyka Kremla przez rosyjskich wojskowych. Igor Girkin chwali... Zełenskiego
Skoda zmienia zasady gry. Nie trzeba kupować auta, by nim jeździć
Odwołane pociągi, skrócone trasy... Koleje Mazowieckie zapowiadają chaos w Warszawie
Nad Wisłą mieszka już niemal 42 mln ludzi. Polska na trwałe pozostanie krajem imigracyjnym
Chętna mamuśka robi mu blowjoba
Tatulek nagrywa ją telefonem
Zimowa Walentynka