Network+ - episode 2

https://t.me/livingG0D
https://t.me/linuxnetch

جلسه دوم آموزش نتورک پلاس (Network+)

در جلسه قبل، با مفاهیم پایه‌ای شبکه، مدل‌های OSI و TCP/IP، انواع شبکه‌ها و تجهیزات شبکه‌ای آشنا شدیم. در این جلسه، به بررسی پروتکل‌های شبکه، آدرس‌دهی در شبکه، Subnetting و مفاهیم مسیریابی می‌پردازیم.

۱. پروتکل‌های شبکه و کاربرد آن‌ها

پروتکل‌ها مجموعه قوانینی هستند که ارتباط میان دستگاه‌های شبکه را ممکن می‌سازند. برخی از مهم‌ترین پروتکل‌های شبکه شامل موارد زیر هستند:

TCP (Transmission Control Protocol): پروتکلی اتصال‌گرا که برای انتقال داده‌های حساس مانند ایمیل، وب‌سایت‌ها و دانلود فایل استفاده می‌شود. این پروتکل صحت و ترتیب داده‌ها را تضمین می‌کند.

UDP (User Datagram Protocol): پروتکلی غیراتصال‌گرا که برای انتقال سریع داده‌ها مانند استریم ویدیو، تماس‌های VoIP و بازی‌های آنلاین استفاده می‌شود. در این پروتکل، تضمینی برای دریافت صحیح بسته‌های داده وجود ندارد.

IP (Internet Protocol): پروتکل مسیریابی که مسئول آدرس‌دهی در شبکه است. این پروتکل مشخص می‌کند که داده‌ها چگونه از مبدأ به مقصد منتقل شوند.

HTTP و HTTPS: پروتکل‌های مورد استفاده در وب‌سایت‌ها. HTTPS نسخه امن‌تر HTTP است که با رمزگذاری اطلاعات، امنیت داده‌های کاربر را تضمین می‌کند.

FTP (File Transfer Protocol): پروتکلی برای انتقال فایل بین کامپیوترها در یک شبکه.

DNS (Domain Name System): سیستم نام دامنه که آدرس‌های اینترنتی مانند google.com را به آدرس‌های IP تبدیل می‌کند.

DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol): پروتکلی که به‌صورت خودکار آدرس IP را به دستگاه‌ها در یک شبکه اختصاص می‌دهد.

پروتکل‌های شبکه باعث برقراری ارتباط بین سیستم‌ها شده و عملکرد شبکه را بهینه می‌کنند.

۲. آدرس‌دهی در شبکه (IP Addressing)

هر دستگاه در شبکه برای شناسایی و ارتباط نیاز به یک آدرس IP دارد. دو نسخه مهم آدرس‌دهی اینترنتی عبارتند از IPv4 و IPv6.

IPv4 دارای چهار بخش عددی است و به‌طور گسترده استفاده می‌شود. مثال: 192.168.1.1

IPv6 دارای هشت بخش هگزادسیمال است و برای حل مشکل کمبود آدرس‌های IPv4 ایجاد شده است. مثال: 2001:db8::ff00:42:8329

آدرس‌های IP به دو دسته خصوصی و عمومی تقسیم می‌شوند. آدرس‌های خصوصی برای استفاده در شبکه‌های داخلی مانند خانه یا شرکت استفاده می‌شوند، درحالی‌که آدرس‌های عمومی در اینترنت معتبر هستند و توسط ارائه‌دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) تخصیص داده می‌شوند.

۳. Subnetting و مفاهیم مرتبط

Subnetting فرآیندی است که در آن یک شبکه بزرگ به بخش‌های کوچکتر تقسیم می‌شود. این کار باعث بهبود عملکرد و امنیت شبکه می‌شود.

Subnet Mask یک مقدار عددی است که محدوده IPهای یک زیرشبکه را مشخص می‌کند. به عنوان مثال، در شبکه‌ای با IP 192.168.1.10 و Subnet Mask 255.255.255.0، محدوده آدرس‌های معتبر بین 192.168.1.1 تا 192.168.1.254 خواهد بود.

CIDR (Classless Inter-Domain Routing) روش جدیدتری برای نمایش Subnet Mask است که از پسوند / (Slash Notation) استفاده می‌کند. برای مثال، آدرس 192.168.1.0/24 نشان می‌دهد که ۲۵۶ آدرس IP در این زیرشبکه موجود است.

Subnetting به مدیران شبکه کمک می‌کند که مصرف آدرس‌های IP را بهینه‌سازی کرده و کنترل بیشتری بر روی شبکه داشته باشند.

۴. مسیریابی و انواع روش‌های آن

مسیریابی فرآیندی است که در آن داده‌ها از طریق شبکه‌های مختلف به مقصد هدایت می‌شوند. این کار توسط روترها انجام می‌شود.

دو نوع اصلی مسیریابی وجود دارد:

مسیریابی استاتیک (Static Routing): در این روش، مسیرهای ارتباطی به‌صورت دستی در روتر تنظیم می‌شوند. این روش در شبکه‌های کوچک استفاده می‌شود و نیاز به مدیریت دستی دارد.

مسیریابی دینامیک (Dynamic Routing): در این روش، روترها به‌صورت خودکار مسیرهای بهینه را برای انتقال داده‌ها پیدا می‌کنند. پروتکل‌های مسیریابی مانند RIP، OSPF و BGP در این فرآیند استفاده می‌شوند.

مسیریابی نقش مهمی در شبکه‌های گسترده مانند اینترنت دارد و باعث می‌شود که داده‌ها با کمترین تأخیر و بیشترین سرعت ممکن منتقل شوند.

جمع‌بندی جلسه دوم

در این جلسه، موضوعات زیر را بررسی کردیم:

✔️ پروتکل‌های مهم شبکه مانند TCP، UDP، IP، DNS، DHCP

✔️ آدرس‌دهی IP و تفاوت بین IPv4 و IPv6

✔️ مفهوم Subnetting و روش‌های بهینه‌سازی آدرس‌دهی در شبکه

✔️ اصول مسیریابی و تفاوت بین مسیریابی استاتیک و دینامیک

در جلسه بعد، به بررسی مفاهیم امنیت شبکه، فایروال‌ها و روش‌های جلوگیری از حملات سایبری خواهیم پرداخت.

❓ سوالات خود را در بخش نظرات بپرسید! 😊