Negatieve intrest en de totalitaire staat

Tekst gepubliceerd als bedenking in Macrotrends (Februari 2016)

Negatieve intrestvoeten, het blijft analytisch moeilijk te verteren voor wie niet doorheeft dat die al bestaan sinds 1694 in enge zin, en altijd al bestaan hebben in brede zin. Negatieve intrest, namelijk, ontstaat wanneer individuen misbruik maken van het vertrouwen dat anderen stellen in organisch gegroeide maatschappelijke instituties. Om het met een voorbeeld te zeggen: het is cultureel aanvaard dat gemaakte beloftes moeten worden gehouden, en dus mag elke deelnemer aan het sociaal verkeer in onze contreien er redelijk van uitgaan dat de ander ter goeder trouw is als ie iets belooft.

Breekt iemand zijn belofte echter, of nog erger: belooft die ander iets dat op voorhand 100 % zeker onmogelijk is (fraude dus), dan ontstaat wantrouwen, en dan is alle positieve rente die maatschappelijk tot dan toe gecreëerd is onderhevig aan een afwaardering: mensen gaan niet zo snel een ander nog vertrouwen als het gaat over het uitlenen van geld, en dus gaan ze meer rente vragen. Positieve, edoch lage rente, met andere woorden, is de monetaire meetlat voor het eergevoel in een samenleving. Is je cultuur kapot, dan ook je kredietproductie.

Gemeten aan de staat van de cultuur van vandaag zou de rente met andere woorden torenhoog moeten zijn. Kijk ik om me heen, dan zie ik héél veel bedrog tussen zakenmensen: duimdikke contracten, die in feite gewoon moties van wantrouwen zijn. Hoe meer er expliciet op papier moet worden gezet, hoe meer men er impliciet aan twijfelt. Mocht eerlijkheid evident zijn, dan zou alles beklonken kunnen worden met een handjeklap. Zoals dat vroeger ging dus. Koehandel, maar dan met eer en geweten. Zoals dat vroeger heel gewoon was. Voor de staat zich ging moeien.

Daarmee komt meteen de kat op de koord: hoe is het mogelijk dat in een cultuur die zo laag is als de onze de rente nog steeds zo laag is? Het antwoord is niet ver te zoeken natuurlijk: beloven dat je geld gaat terugbetalen dat al eens beloofd is (ik heb het over de dubbele verpanding van winsten: enerzijds om private schulden mee af te betalen, en anderzijds om publieke schulden mee af te betalen) is een vorm van bedrog die zo geraffineerd is dat de meeste mensen die niet eens door hebben. Maar als puntje bij paaltje komt, zal blijken dat je niet knecht van twee meesters kunt zijn.

Ik verklaar mij nader. In een evenwichtige economie is bijna alle geld gebaseerd op een belofte tot terugbetaling - het fiduciaire geld waar ik in mijn lezingen al zo dikwijls over sprak. Fiduciair geld is geld dat ontstaat wanneer een partij tegenover een onderpand IOU's begint uit te schrijven. Bijvoorbeeld een bank, die een ontlener heeft die elke maand netjes zijn lening aan het afbetalen is, en op basis van de cashflow die daardoor bij de bank binnenkomt, een reeks IOU's uitgeeft die wij gemeenzaam "bankbiljetten" zijn gaan noemen. Geen enkel probleem mee: keurig, net, fijn.

Dit is een cruciaal punt: alle goldbugs die dat "Fractional Reserve Banking" noemen snappen nog het begin van bankieren niet. Bankieren is het produceren van IOU's aan toonder met duurtijd nul en dit op basis van IOU's die de bank zelf van anderen in portefeuille heeft, op naam en met duurtijd x. Bankieren is het liquideren van hoog-illiquide private beloftes in gestandaardiseerde beloftes die door Jan en Alleman aanvaard worden. Banken zijn de producenten van het levensbloed van de economie. En de grondstof is het privaat krediet van éénieder.

Met het uitgeven van heel liquide IOU's op basis van de cashflow die komt van minder liquide IOU's is dus helemaal niets mis. Maar er is één voorwaarde: hoeveel beloftes je maakt op basis van andere, minder liquide beloftes maakt niet uit, maar al die beloftes moeten finaal wél berusten op de terugbetaling van geld in reëele termen: in termen van ruilgeld dus. Alle fiduciaire geldproductie moet dus terug te rekenen vallen tot een heel concrete monetaire eenheid: kralen, koeien of kunstmest voor mijn part, maar doorheen de geschiedenis is dat vooral goud en zilver gebleken.

Begin je echter te morrelen aan dat organisch gegroeide evenwicht van beloftes tot terugbetaling (bijvoorbeeld door van staatswege fiatgeld te injecteren) dan gaat het zonder twijfel vroeg of laat mis. Het onderpand van al dat staatsgeld zijn immers overheidsobligaties. En het onderpand van die obligaties is dan weer de fiscale capaciteit van je economie: de hoeveelheid katoen die je kan afpersen van je fiscale slaven. Katoen dat al eens beloofd is dus ... voor de terugbetaling van de privaat gemaakte IOU’s. De bank betalen, of de belastingen? Rien ne va plus.

Ziet u het fundamentele probleem? 99 % procent van alle geld in een vrije economie is fiduciair: uitgegeven op basis van zogenaamde "rentende instrumenten", of in het Nederlands: beloftes tot terugbetaling door iemand anders, waar, en ik benadruk dit opnieuw, geen enkel probleem mee is. Als de staat nu echter een steeds groter stuk van de winsten gaat afpersen die normaal bedoeld zou moeten zijn voor de nakomen van die private beloftes tot terugbetaling, dan komt de afbetaling van die private IOU’s in het gedrang. En dus ook het monetaire systeem.

Er is dus geen enkele manier waarop de staat geld kan injecteren in de samenleving zonder fraude te plegen: het onderpand van dat publieke fiatgeld is al eens privaat verpand! DAT is het probleem met centraal bankieren: het legt via de staat (een zogezegd publieke institutie, maar eigenlijk eentje die voor de volle 100 % onder private controle staat van centrale bankiers) beslag op winsten die normaal voorbestemd waren voor de afbetaling van privaat aangegane schuld. Ik kan niet genoeg benadrukken dat dit het fundamentele probleem is.

Wat is de uitweg uit deze contradictie? Mochten de fiscale slaven zich bewust zijn van hun statuut als slaaf, dan is het antwoord: geen. Dan zouden ze op straat komen en eisen dat die geïnstitutionaliseerde fraude onmiddellijk stopt. Maar dat bewustzijn is er niet. Meer nog: de centrale bankiers hebben sinds het verwijderen van de adel – de natuurlijke elite van elke vrije samenleving – alle activiteiten die dat hoge bewustzijn in stand konden houden, systematisch vernietigd. Eerst kregen ze macht over alle land (1535), daarna over alle geld (1694) en nu over alle cultuur (1968).

En dus is er maar één uitweg mogelijk om én dit monetair systeem in stand te houden én de contradictie die eraan ten grondslag ligt: DE-civilizatie. Alle mogelijke vormen van historisch gegroeid kapitaal (spiritueel, cultureel en sociaal kapitaal) moeten worden geliquideerd in financiële termen, want: “de economie” moet draaien. De vraag is echter over welke economie we het dan hebben. Een economie in dienst van de verwerkelijking van éénieders bijdrage tot de verwerkelijking van God? Of een economie die in dienst staat van de Mammon, hetgeen een avatar van de Duivel is?

De vraag stellen is ze beantwoorden: ik zeg al 20 jaar dat het monetair systeem géén financieel systeem is, maar een religieus systeem. Het woord "financieel" komt van het Franse "fin". Een financieel systeem is een systeem dat een einde stelt aan de schuld, een systeem dat schuld tussen mensen kan uitwisselen. Dit systeem draait enkel als er steeds maar méér schuld wordt gecreëerd. In een soort Perpetuum Culpabile dendert de waanzin steeds maar door, en als de liefhebbers van de Logos niet gaan opkomen voor waar zij in geloven, dan zal de Chaos regeren. Als het al niet zo is.

En denk maar niet dat de eigenaars van het monetair systeem dit niet weten: ze weten het perfect, en genieten ervan te zien hoe iedereen meer en meer slaaf van de Mammon wordt. Ze zijn bezeten van een diabolische kracht. Ik heb het dikwijls genoeg gezien bij mensen die ik privaat adviseer: vanaf een bepaald punt zijn ze hun kapitaal niet meer waard. Of, om het met Tyler Durden (uit de film “Fightclub”) te zeggen: “You think you own matter, but it ends up owning you.” Of nog, bij monde van mijn grootmoeder: “Het zijn sterke schouders die de weelde kunnen dragen”.

Hoe lager de cultuur met andere woorden is (dat is: het abstractie-vermogen van mensen) hoe meer macht de Mammon krijgt. Men vergeet wie men in essentie is, en men vereenzelvigt zich met zijn rijkdom. Het zelfbeeld (of ego) wordt niet meer gevormd met informatie uit het Zelf (onze diepere essentie) maar met informatie uit de maatschappij, die rijke mensen nu eenmaal bewondert. Finaal wordt men één men zijn kapitaal, en wordt de angst om dat kapitaal te verliezen zodoende ook één met de angst om zichzelf te verliezen.

Dat is waarom ik talking heads zoals Draghi, Yellen (Fisher eigenlijk), Merkel, Obama, Erdogan, Netanyahu zonder verpinken psychopaten noem. Ze zitten zo danig diep in hun denken (“Wir Schaffen Das”) dat ze zich zelfs niet kunnen inbeelden dat ze destructie plegen. Dat is de kracht van de duivel: zelfs dié denkt het goede te doen. De duivel, die natuurlijk moet begrepen worden als het diabolische denken, niet als een wezen dat fysiek op zich bestaat. Wie dat gelooft, gelooft dat het Goede en het Kwade duaal tegenover elkaar staan. Niks van! Manicheïstische onzin van 3000 jaar geleden.

Onthou: het Kwade is niet meer dan de afwezigheid van het Goede, en het enige wat ervoor nodig is opdat het Kwade (tijdelijk) zou zegevieren is dat het Goede niets doet. De hele strategie van het Kwade is dus om het Goede te laten geloven dat er niets aan kan gedaan worden. Het Kwade moet het Goede dus overtuigen dat verzet zinloos is. Vandaar dat men niet gewoon alle land en alle geld in bezit wil hebben, maar ook de hele cultuur. Pas als de hele cultuur diabolisch is (wit is zwart en zwart is wit), heeft het Kwade gewonnen.

Dit betekent dat er op u, de lezer, een loodzware en tegelijkertijd ook weer heel lichte verantwoordelijkheid rust: spreken. Er moet niet betoogd worden. Er moeten geen relletjes komen. Men moet gewoon het Kwade benoemen als zijnde kwaadaardig, en dan verliest het zijn macht. Onze nominale macht, onze macht om te etiketteren, daar is het Kwade bang van. En het is een macht die iedereen heeft: iedereen kan paal en perk stellen aan wantoestanden. Door te spreken. Door het benoemen van het Kwade bepaal je en beperk je het.

Waarom vertel ik dat nu allemaal? Omdat u zal begrijpen dat dit diabolische denken niet zal stoppen tot iemand durft zeggen: “tot hier en niet verder”. Het zal niet afnemen in kracht. De negatieve rente (het wantrouwen dus) zal enkel maar toenemen, tot op het punt dat die ook sociaal, cultureel en spiritueel doorbreekt: het financiële is het laagste niveau van abstractie, en houdt voorlopig nog de demonen tegen. Maar eens er geen geld meer is? Madre mia. Dan gaan alle remmen los. Ik zeg u nu, februari 2016, heel duidelijk dat er oorlog komt, en dat die hier sneller zijn zal dan u denkt.

Dat wordt geen oorlog tussen landen overigens, met duidelijk herkenbare vijanden, maar net een oorlog zonder duidelijke vijand. Het wordt een burgeroorlog, die niet gevochten wordt met wapens, maar met uitsluiting en sociale controle, wat volledig in lijn ligt met hoe totalitaire staten werken. Het wordt het type-voorbeeld van "slave-on-slave-violence": geen mens die zal weten dat zijn medemens niet de schuldige is, maar de centrale bankiers. Men zal een klassieke verdeel-en-heers-politiek hanteren, waarbij een illusie zich van de mensen meester zal maken.

Tenzij natuurlijk maatschappelijke actie ondernomen wordt. Maar wie heeft daar de ballen voor? Je moet dingen gaan vertellen die zo ver buiten de geprogrammeerde geesten van de burger liggen (de staat controleert én het onderwijs én de media én de cultuur) dat men je ronduit afmaakt. Eerst sociaal (karaktermoord in de pers), dan economisch (nergens nog aan de bak komen), dan fiscaal (men vindt altijd wel iets), dan spiritueel (je begeeft het op een bepaald moment) en als dat nog niet genoeg is volgt ook een fysieke liquidatie. RIP William Cooper, held der helden.

Met andere woorden: wie de waarheid dus ten volle wil vertellen, die moet bereid zijn te sterven. Zo simpel is het. Dit is een diabolisch systeem, so make your peace with God. De hamvraag is namelijk niet OF we naar een totalitair regime gaan, maar WANNEER. Vergeet politieke partijtjes, ze zijn van nul en generlei belang. De Grote Leider is in aantocht, en zijn regering zal wereldwijd zijn. Alles is in gereedheid gebracht. Het kanon is geladen. Nu is enkel nog een vonk nodig om de boel te DOEN crashen. Een aanslag, te Jeruzalem?

Ik wacht met spanning af.

Brecht Arnaert, 1 februari 2016

NASCHRIFT

Lieve vrienden,

Toentertijd kon ik nog niet weten dat de illusie die men zou gebruiken om ons te verdelen die van de zogenaamde "infectieziekten" zou worden. Ondertussen is dat het allerbelangrijkste debat geworden, en in dat debat zijn mijn standpunten de volgende:

1. Het bestaan van virussen is nog nooit bewezen (Dr. Lanka)
2. Infectie bestaat, maar slechts in overdrachtelijke zin (Dr. Siegel)
3. Het lichaam, wat ons onderbewustzijn is, is 100 % Zelf-helend (Dr. Hamer)

Wie hier meer over wil bijleren: van 8 november tot 6 december 2020 organiseerde ik hierover een (betalend) seminarie, waar bijna 300 cursisten aan deelnamen. Die opnames geef ik nu GRATIS vrij. Maak tijd voor dertien uur "straight knowledge", en al heel snel schiet niets nog over van deze diabolische illusie.

Help me deze cursus bij zoveel mogelijk mensen te verspreiden, zodat zij vrij van angst kunnen gaan leven, en het Kwade geen macht meer over hen heeft.

Veni Sancte Spiritus!

Brecht Arnaert