Na pieska z Blake Eden

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Na pieska z Blake Eden

Pierwsze wejście na ośmiotysięcznik opisane w kultowej książce o górze, która nie zna litości

Annapurna to pierwszy w historii zdobyty ośmiotysięcznik. Dokonali tego Maurice Herzog oraz Louis Lachenal 3 czerwca 1950 roku, w dodatku bez szczegółowych map i bez butli tlenowych. I zanim ktokolwiek zdołał wspiąć się tam ponownie, musiało minąć dwadzieścia lat. Był to moment przełomowy w historii alpinizmu, który na nowo zdefiniował granice ludzkich możliwości.

Francuska wyprawa borykała się z wieloma problemami: kapryśną pogodą, przenikliwym mrozem, ostrym słońcem wywołującym ślepotę, brakiem tlenu i lawinami. A przede wszystkim z górą, z którą nie ma żartów.

Annapurna to kultowa lektura dla wszystkich wielbicieli wspinaczki. Ale również – zdaniem czytelników – jedna z najlepszych książek o wyprawach w wysokie góry, o przezwyciężaniu słabości i odnajdywaniu piękna w najbardziej nawet ekstremalnych doświadczeniach.



Niedoskonali Danielle L. Jensen, 17.01

Pod Samotną Górą powstaje spisek, którego celem jest obalenie tyrana władającego Trollus. Marc jest prawą ręką przywódcy sprzysiężenia. Niejeden troll zabiłby, by zdobyć informację, kto przewodzi spiskowcom, dlatego sprawę należy zachować w najgłębszej tajemnicy przed wszystkimi, nie można jej zdradzić nawet ukochanej.

Przez Pénélope Anaïs straciła szansę na zostanie królową. Teraz ojciec, książę d'Angoulême, daje jej ostatnią szansę, by przekonała go o swojej użyteczności – musi znaleźć dowód, że chłopak, którego kocha, spiskuje przeciwko koronie. Jeśli zawiedzie, jej życie będzie zagrożone.

Marc i Pénélope muszą lawirować pośród skomplikowanych rozgrywek politycznych, a każda ze stron próbuje ich wykorzystać. Muszą zaryzykować wszystko, by mieć szansę żyć razem. Tyle tylko, że bycie razem może się okazać największym zagrożeniem.


Ogród z marzeń Carmen Santos , 18.01

Pasjonująca historia o miłości, zdradzie i sekretach rodzinnych rozgrywająca się na tle paryskich salonów i surowej rzeczywistości hiszpańskiej wsi.

Rodolfo Montero nigdy nie przypuszczał, że będzie zmuszony porzucić wygodne paryskie życie w otoczeniu śmietanki towarzyskiej, aby powrócić na wieś do rodzinnej Aragonii. Śmierć ojca sprawia jednak, że mężczyzna musi zająć się prowadzeniem rodzinnej winnicy. W podróży towarzyszy mu piękna i młoda żona Solange, która ze zgrozą zdaje sobie sprawę, że ponura winnica od teraz będzie jej nowym domem. Wychowana na salonach i przytłoczona obcym otoczeniem kobieta z niepokojem odkrywa, że zaczyna odczuwać słabość do brata męża. Dionisio jest wypalonym mężczyzną, który desperacko potrzebuje czegoś, co przywróci mu chęć do życia. Pochłonięty biznesem i zatroskany sekretami przeszłości Rodolfo nie dostrzega nici porozumienia między Solange i Dionisio. Zapomina, że o miłość należy dbać równie troskliwie jak o winnicę.

Cieszę się, że znalazłam tylko 4 interesujące mnie książki, bo styczeń będzie ciężkim miesiącem ze względu na zaliczenia i egzaminy na studiach. Chociaż moim naturalnym środowiskiem jest kocyk, poduszki i łóżko w pobliżu grzejnika, lubię czytać o himalaistach. Stąd Annapurna , która jest moją lekturą obowiązkową wciągu kilku najbliższych miesięcy. Sami rozumiecie, takie książki czyta się tylko zimą. Ogród z marzeń zainteresował mnie opisem, a od czasu do czasu potrzebuję książki o miłości, zwłaszcza, kiedy pogoda nie nastraja zbyt pozytywnie. Dwie ostatnie książki to tomy serii młodzieżowych, które bardzo lubię. Nie poznałam jeszcze zakończenia Trylogii Czasu , dlatego z niecierpliwością czekam na premierę Zieleni szmaragdu w tej przepięknej okładce. Natomiast Niedoskonali to uzupełnienie Trylogii Klątwy , z przyjemnością je poznam, i raz jeszcze wkroczę do Trollus.
Wiosną, trochę w ciemno, zauroczona okładką i zaciekawiona opisem sięgałam po otwierającą trylogię Trzy czarownice Siostrę gwiazd . Dosłown...
To dla mnie niespodzianka, że premiera Darów Liz Hyder nie odbiła się echem w bookstagramowych kręgach, bo myślałam, że będzie wszędzie! Pr...
Lubię przeglądać zapowiedzi wydawnicze, bo zawsze pośród dziesiątek tytułów czekają pozytywne zaskoczenia. W sierpniu taką niespodzianką by...
Morderstwo na plebanii to moje pierwsze spotkanie z Królową Kryminału. Już dawno zwróciłam uwagę na te piękne jubileuszowe wydania i w rama...
Madryt, 1957 rok. Osiemnastoletni Daniel Matheson przyjeżdża wraz z rodzicami do Hiszpanii, bo jego ojciec, magnat naftowy chce negocjować p...

Teksty publikowane na tym blogu są moją własnością, jestem ich autorem i zabraniam ich kopiowania czy rozpowszechniania bez mojej pisemnej zgody (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych).


Motyw Okno obrazu. Obsługiwane przez usługę Blogger .

Diese Website verwendet Cookies von Google, um Dienste anzubieten und Zugriffe zu analysieren. Deine IP-Adresse und dein User-Agent werden zusammen mit Messwerten zur Leistung und Sicherheit für Google freigegeben. So können Nutzungsstatistiken generiert, Missbrauchsfälle erkannt und behoben und die Qualität des Dienstes gewährleistet werden. Weitere Informationen Ok
Ja nawet dokładnie nie przyglądałam się jeszcze zapowiedziom na styczeń, chociaż ostatnimi czasy mam ogromną ochotę na serię "Porwanej pieśniarki" i jak mi się spoodba, to z pewnością przeczytam "Niedoskonałych"(bo to jakiś prequel czy coś w tym stylu prawda?:D)
tak, Niedoskonali dzieją się przed Trylogią :D jestem pewna, że Ci się spodoba :)
Ciekawe propozycje. ''Ogród z marzeń'' najbardziej mnie kusi. ;)
Kerstin Gier już czytałam ❤️ w styczniu planuję zakupić nowego Cobena 😍
wiesz, że nie czytałam jeszcze żadnej książki Cobena? :D
Trylogie czasu już mam za sobą, ale mogłabym się skusić na 'ogrod z marzen' :)
Ja na razie zadowolę się książkami z mojej półki :)
Annapurna bardzo mnie interesuje.Mam nadzieję,że się nie rozczaruje. czytanestrony.blogspot.com
Ostatnią na pewno przeczytam, bo opis brzmi zachęcająco. A miłości też mi potrzeba :D Akurat w święta kończyłam "Mitologię nordycką" :D Jednak ja już sobie odpuszczę zimę tej zimy :D Ciepełka! POCZYTAJ ZE MNĄ
po czymś takim odmiana koniecznie potrzebna :D
Kiedyś przeczytam Trylogię czasu :-)
Nie lubię dodatków do serii, ale pewnie "Niedoskonałych" i tak przeczytam, bo podstawową trylogię wspominam bardzo pozytywnie. Pozdrawiam! houseofreaders.blogspot.com
Styczeń nie jest dla mnie szczególnie interesujący pod względem premier, ale może to dobrze. Na pewno będę miała okazję przeczytać Niedoskonałych i już nie mogę się tego doczekać :) Pozdrowienia i buziaki! BOOKS OF SOULS
dla mnie styczeń to sesja, czasu na czytanie nie będzie zbyt wiele :(
Tym razem, nic dla mnie :( Pozdrawiam serdecznie ♥♥ Nie oceniam po okładkach
Całą trylogię czasu czytałam z pierwszego wydania, więc wiem, co tam się wydarzy. <3 A co do Jensen - mam zaległości z drugim tomem. ;d A gdzie tam dalej. ;)
"Zieleń szmaragdu" mam na szczęście w pierwszym wydaniu i nie dziwię ci się, że czekasz na tę część bo jest naprawdę super! I oczywiście moja ukochana trylogia Klątwy - nie mogło zabraknąć "Niedoskonałych"💓 chcę ją już! Marc 😄 Pozdrawiam Bookwormpl.blogspot.com
Zaciekawiłaś mnie dwoma tytułami: Annapurna Maurice Herzog Odnaleźć Gobi Dion Leonhard - dopisuję do mojej listy :)
W styczniu na szczęście na żadną. Za dużo mam na regale by kupować nowe. Za to w lutym już kilka premier mam na oku.
u mnie gorzej będzie z powodu zaliczeń, więc nie robię planów czytelniczych :D
Ja po przejrzeniu styczniowych nowości juz wiem, że nie czekam na nic, ale to chyba dobrze ;) mój portfel odpocznie!
Hmm, styczeń chyba nie dla mnie. Nic mnie raczej z tych książek nie interesuje. Ale życze udanych zakupów!!! Pozdrawiam i zapraszam do siebie! http://wyrwane-z-wyobrazni.blogspot.com
Oj, "Annapurnę" i "Ogrody marzeń" bym bardzo chciała przeczytać...
Ja jedwak w styczniu pozostanę przy tym, co mam :)
Ja też już zacieram rączki na nowe książki, które pojawią się w styczniu. Na pewno będzie to Natasza Socha, Joanna Szarańska i Remigiusz Mróz.
Niedoskonałych na pewno przeczytam, ale zastanawiam się jeszcze nad powieścią z pieskiem w roli głównej.
Cześć! Cieszę się, że wyrażasz opinię na temat mojego tekstu! Nie musisz zostawiać adresu swojego bloga, zajrzę do Ciebie w wolnej chwili :)

cytaty, fragmenty, dzieła - Marta Przyszychowska
Moi bohaterowie wiary - Robert Bolesław Koss
Ze skrawków sklejone teksty - Robert M. Rynkowski
Felietony teologiczne Sławomira Zatwardnickiego
nigdy nie byłeś nikim - br. Kamil Sochacki
rozumna służba Boża - o. Tomasz Samulnik OP
Wszystko to, co renesansowa i barokowa literatura religijna mówi nam, współczesnym, o Bogu, świe...
Kto chce mówić o radości i nadziei spostrzega jednak, że zasób pojęć i obrazów szybko się wyczerpuje. Słowa łatwo zawodzą, stają się puste i niezdolne do przekazania myśli i uczuć. Być może wielka i natchniona muzyka, śpiew i sztuka potrafią radzić sobie z motywami radości i nadziei lepiej niż samo myślenie.
Tytuł obecnego wpisu uzupełniającego sformułowałem dzięki inspirującym, lecz rzadko dostrzeganym słowom z Księgi Nehemiasza: „Nie bądźcie smutni (…). Nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Panu jest waszą ostoją” (Ne 8, 9.10). Jeśli ostoją, to siłą, zdolnością przetrwania nawet trudnych chwil i sytuacji.
Jakże często słowo „radość” powtarza się w Dobrej Nowinie głoszonej przez Jezusa po to, „aby (n)asza radość była pełna” (J 15,11). To On wyzwala nas do radości. Wraz z Nim rozpoczęła się nowa era radości z wiary i nadziei. W przekonaniu apostoła Pawła radość jest jednym z „owoców Ducha” (Ga 5,22). Dlaczego więc tak niewiele radości w naszych chrześcijańskich wspólnotach? Utrata radości podcina korzenie wierze i nadziei.
Dzień zmartwychwstania Chrystusa nazwano w tradycji chrześcijańskiej dniem nowego stworzenia, „dniem ósmym”, sięgającym w wieczność Boga. Hipolitowi Rzymskiemu przypisuje się powiedzenie o Chrystusie zmartwychwstałym jako o „wodzireju w mistycznym korowodzie odkupionych” oraz o Kościele jako o „tańczącej wraz z Nim Oblubienicy”.
Tego rodzaju porównania mogą wydawać się dzisiaj niczym więcej niż barwną metaforą bądź wyrazem poetyckiego uniesienia. Jednakże współczesny teolog ewangelicki Jürgen Moltmann, nawiązując do starej tradycji pisał, że „wraz z Wielkanocą rozpoczyna się śmiech odkupionych i taniec wyzwolonych” („ das Lachen der Erlösten, der Tanz der Befreiten “). Wyobrażenie tańca zmartwychwstania pojawia się w sztuce chrześcijańskiej już ok. VI wieku. Wywyższony Chrystus w zwiewnej tunice porywa odkupionych ku Ojcu w spiralnym korowodzie. Jest to całkowite przeciwieństwo do utrwalonych pod koniec średniowiecza przedstawień tańca śmierci..
Jakim językiem wyrazić to wszystko, co niesie chrześcijańskie przeżycie radości i nadziei? Nie nadaje się do tego język chłodnego wywodu i bezosobowej informacji. Przeżycie domaga się czegoś więcej. Chce współuczestniczyć w radości, kształtować ją i przekazywać innym. Dlatego właśnie w doświadczeniu Kościoła i w jego modlitwie liturgicznej powinno być wiele miejsca na język zdumienia i dziękczynienia.
Tradycja chrześcijańska pierwszych wieków nie wahała się mówić o tajemnicach wiary i nowej nadziei językiem śmiałych porównań i analogii. Widać to już we fragmentach wczesnego hymnu paschalnego, zachowanego przez Apostoła Pawła, a inspirowanego tekstami prorockimi:
Zwycięstwo pochłonęło śmierć.
Gdzież jest, o śmierci, twoje zwycięstwo?
Gdzież jest, o śmierci, twój oścień? (1 Kor 15,54-55).
Hymn ten tchnie radością ze zwycięstwa życia nad śmiercią. Dźwięczą w nim odgłosy „śmiechu odkupionych” z ostatecznej bezsilności śmierci. Nadzieja, święto, pieśń, śmiech i taniec są przejawem ludzkiej radości. Religijne doświadczenie wyzwolenia ucieka się do tych właśnie środków wyrazu, aby tym pełniej przekazać to doświadczenie innym.
Siła radości skłania do innej oceny własnego istnienia. Promieniowaniem swego ciepła zbliża ludzi do siebie i otwiera na siebie nawzajem. Nie jest to uczucie, które dzieli, ale łączy i tworzy przyjaźń. Wielu chrześcijan ma dzisiaj trudności z samym rozumieniem potrzeby wyzwolenia i ocalenia własnego człowieczeństwa. Te pojęcia wydają się zbyt abstrakcyjne i nieżyciowe. Może należałoby myśleć o zbawczym dziele Jezusa również jako o przywróceniu radości i wewnętrznego pokoju w samej głębi jestestwa człowieka? Nie przypadkowo Nowy Testament często łączy radość z pokojem. Codzienne doświadczenie uczy, że odczuwamy radość wówczas, gdy potrafimy pogodzić się sami ze sobą, pojednać z innymi i z Bogiem. W przeciwnym razie przytłacza nas poczucie samotności i wyizolowania z życia. Radość ożywia i nadaje życiu inną tonację.
Kiedy Jezus mówił o potrzebie zmiany myślenia i nowej orientacji ( metánoia ), czy nie miał na myśli także nowej umiejętności patrzenia na życie? Zatroskany i przygnieciony niepowodzeniem człowiek nie ma odwagi podnieść nawet swego wzroku do góry. Potrzeba mu nowego światła, odnalezienia motywów radości i nadziei. Radość jest swoistym wyrazem tego, co nazywamy łaską i doświadczeniem boskiego oświecenia.
W zaniku radości w chrześcijańskich Kościołach jest coś tragicznego. Kiedy zostaje wyparta, jej miejsce zajmuje ascetyczna surowość, daleka od ducha Ewangelii. Kiedy wypędza się z chrześcijaństwa radość i nadzieję, staje się ono smutnym chrześcijaństwem, pozbawionym mądrości, równowagi ducha i wewnętrznej wolności. Teologia nie dająca radości jest teologią smutną i bezpłodną. Religijna gorliwość może przybierać wówczas postać ponurego i fanatycznego dogmatyzmu, przejawiającego się wrogością do ludzi i świata, dopatrującego się wszędzie podstępu, zła i fałszu. Radość i poczucie humoru chronią przed tym niebezpieczeństwem. Są pewną formą duchowej terapii i samoobrony. Człowiek obdarzony poczuciem humoru kocha świat pomimo jego niedostatków. Wolność wewnętrzna pozwala mu śmiać się również z samego siebie. Jest to jeden ze znaków jego zdrowia psychicznego i duchowego.
Chrześcijanin odnajduje ostateczne źródło pogody ducha w przemożnej miłości Boga, któremu zawierzył i zaufał. Radość i humor to znak duchowego rozjaśnienia, wewnętrznego promieniowania i ciepła. Chrześcijaństwo jest religią nadziei i radości – wielkiej, odważnej, sięgającej w nieskończoność i wieczność samego Boga. Daje ono, w moim przeświadczeniu, najwięcej motywów do pojednania z sobą i z innymi ludźmi oraz do ostatecznego pojednania wszystkich, nawet najbardziej zbuntowanych istot, z samym Stwórcą i Zbawicielem.
Taką nadzieję głoszę od wielu lat, pomimo oporów i oskarżeń. To ona pozwala mi spokojnie zmagać się z chorobą nowotworową. To dzięki niej przyjąłem bez wstrząsów przed ponad pięciu laty wiadomość o swojej sytuacji.
Nadzieja jest sojuszniczką chrześcijańskiego poczucia radości i humoru, a humor – sprzymierzeńcem nadziei. Nie można utożsamić go z samym śmiechem, tak często pustym i płytkim. Humor jest szczególną postacią ludzkiej zdolności do śmiechu, znakiem akceptacji samego siebie i pojednania z sobą. Dzięki niemu mogę odnaleźć wewnętrzny dystans w stosunku do samego siebie i wszystkich trudności, które napotykam. To on pozwala mi wznieść się ponad samego siebie. Jest pewną formą niezależności i transcendencji wobec własnej osoby. Wiem, że to nie ja jestem ośrodkiem i miarą percepcji całego świata.
Ta duchowa transcendencja pozwala przezwyciężać wszelkie negatywy życia i współistnienia ludzi. Dzięki niej nie staję się więźniem samego siebie, wszystkich swoich ograniczeń i doświadczeń. Dzięki niej nie tracę umiejętności śmiechu i uśmiechu, pomimo niepomyślnych sytuacji i bolesnych doświadczeń. Pogoda ducha i poczucie humoru pomagają przyjmować życie takim, jakie ono jest – wraz ze zranieniami, bezwzględnością i nieprzejrzystością.
Wiele biblijnych i starochrześcijańskich tekstów tchnie wielką nadzieją i radością. Łatwiej wtedy zrozumieć, iż pozbawieni poczucia radości chrześcijanie przyczynili się do zniekształcenia orędzia Ewangelii i zacieśnienia szerokości jego horyzontów. Bóg uczynił więcej niż to pojmujemy. Ewangelia, Radosna Nowina, odsłania ogrom Jego miłosierdzia i przeobrażającej mocy zmartwychwstania. „Nie uciekajmy przed zmartwychwstaniem Jezusa!” – apeluje papież Franciszek w tych dniach opublikowanej adhortacji Evangelii gaudium (nr 3).
Ani niedola, ani wina, ani śmierć nie są w stanie odebrać wierzącemu ufności, że miłość Boga zdolna jest przemóc siłę zła i okazać się w końcu zwycięska. Rozradowany w duchu Apostoł Paweł pisał ongiś do wiernych w Rzymie: „I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8,38-39).
Nie można traktować Boga tak, jak gdyby był On Kimś śmiertelnie nudnym i niewrażliwym. Jeżeli jest miłością, jak o tym zapewnia dwukrotnie świadectwo Pisma (1 J 4,8.16), zna również to, co język ludzki określa mianem radości: „jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje” (Iz 62,5). Nie bez powodu przypowieści Jezusa mówią o „radości w niebie” i o „radości u aniołów Bożych” zwłaszcza z nawrócenia zagubionego człowieka (Łk 15, 7.10.32).
Wizja Boga zagniewanego i karzącego wiecznym potępieniem przyczyniła się do tego, że wielu chrześcijan utraciło wiarę i stało się ludźmi niewierzącymi lub obojętnymi. Prawosławny teolog Paul Evdokimov (zm. 1970) często przypominał, że tzw. „teologia penitencjarna” stanowi jedno ze źródeł współczesnego ateizmu. Nie każda wizja Boga budzi radość. Może tę radość, a wraz z nią wiarę, zabijać. „Waszej radości nikt wam nie odbierze” – mówił Jezus swoim uczniom. A jednak odbierano ją ludziom wierzącym, i to jakże często odbierano!
Często odczytuję dramatyczne słowa Fryderyka Nietzsche’go skierowane do uczniów Jezusa: „Lepsze pieśni musieliby śpiewać, abym uwierzył w ich Zbawiciela; na bardziej zbawionych musieliby mi wyglądać jego uczniowie”.
Radość nie jest ubocznym produktem w życiu chrześcijanina. Idąc w parze z nadzieją nadaje ona pogodną tonację wszystkim dążeniom, wysiłkom i trudom. Broni przed poczuciem daremności, tak często nawiedzającym ludzi nawet najbardziej szlachetnych i dobrych. Dzięki nadziei wyczuwamy kierunek, w jakim prowadzi nas niepojęty Bóg. Wszystko, co ludzkie i ziemskie jest kruche i niedoskonałe. Trzeba się z tym pogodzić. Bóg ogarnia całość naszego istnienia.
Poczucie radości i humoru jest przejawem miłości do ludzi i świata. Trzeba kochać ten świat pomimo kruchości i niedoskonałości istnienia – pomimo tego, że wina, cierpienie i głupota wciąż w dramatyczny sposób znaczą jego dzieje. Przejawiająca się w humorze miłość do ludzi jest radością z tego, że świat istnieje i że otrzymaliśmy łaskę istnienia. Angielski mąż stanu, Tomasz Morus żartował tuż przed egzekucją ze swoim katem, aby nie uszkodził jego wąsów, bo przecież one nie dopuściły się zdrady stanu. Wielu ludzi głęboko wierzących było mistrzami humoru, wnoszącymi duchowe rozświetlenie w trudne ludzkie sprawy. Świat, z którego wypędzono by radość i śmiech byłby światem ponurym i zniechęcającym. Podobnie jak wiara odbierająca poczucie wielkiego sensu byłaby zaprzeczeniem Ewangelii, Dobrej Nowiny.
W teologii i autentycznej duchowości chrześcijańskiej jest wiele miejsca na radość i nadzieję. Bez nich byłaby ona jedynie smutną karykaturą chrześcijaństwa. Wiara nie wyklucza radości i śmiechu. Radość jest rozbłyskiem boskiej iskry w człowieku, rozjaśnieniem drogi. Rozpromienia ludzkie oblicza. Ratuje przed poczuciem absurdalności świata.
Jako zachęta niech wystarczy kilka cytatów. „Kiedy życie wewnętrzne zamyka się we własnych interesach – pisze Papież zaraz na wstępie (nr 2) – nie ma już miejsca dla innych, nie liczą się ubodzy, nie słucha się już więcej głosu Bożego, nie doświadcza się spokojnej radości z Jego miłości, zanika entuzjazm związany z czynieniem dobra. Również wierzący wystawieni są na to ryzyko, nieuchronne i s
Murzyn ma ochotę wsadzić jej głęboko
Analny seks z Amelią
Grzmocenie na podłodze