Markup Languages
Astro Terminalزبان های نشانه گذاری:
زبانهای نشانهگذاری (Markup Languages) سیستمهایی برای افزودن اطلاعات اضافی به متن هستند که به کامپیوترها و نرمافزارها میگویند چگونه آن متن را پردازش، نمایش یا ساختاردهی کنند. پس زبان های نشانه گذاری زبان برنامه نویسی نیستند و هر زبان Markup صرفا مجموعه نماد هایی برای فهماندن قالب متن اسناد به کامپیوتر در نظر گرفته میشوند.
این زبانها از نشانهها یا تگهای خاصی استفاده میکنند که دور محتوا قرار میگیرند و به نرمافزار میگویند که با آن محتوا چه کاری انجام دهد - مثلاً در HTML، تگهای <h1> به مرورگر میگویند که متن داخل آن باید به عنوان یک عنوان اصلی نمایش داده شود، یا در Markdown، استفاده از * قبل و بعد از یک کلمه باعث مورب شدن آن میشود.
امروزه، این زبانها در همه جا از صفحات وب گرفته تا اسناد الکترونیکی و حتی پیامهای الکترونیکی مورد استفاده قرار میگیرند و به ما این امکان را میدهند که متن ساده را به اسنادی با قالببندی پیچیده و ساختاریافته تبدیل کنیم.
سیر تکاملی زبان های نشانه گذاری:
سیر تکاملی زبانهای نشانهگذاری از سال ۱۹۸۶ با معرفی SGML آغاز شد که به عنوان اولین استاندارد رسمی در این زمینه شناخته میشود. اگرچه SGML بسیار قدرتمند بود، اما پیچیدگی آن باعث شد تا سال ۱۹۹۱ نسخه سادهتر آن یعنی HTML برای استفاده در وب جهانی معرفی شود.
زبان HTML به سرعت به استاندارد اصلی نمایش صفحات وب تبدیل شد، اما محدودیتهای آن در ذخیره و انتقال دادههای ساختیافته منجر به توسعه XML در سال ۱۹۹۸ شد. XML انعطافپذیری بیشتری را برای توسعهدهندگان فراهم کرد و به آنها اجازه داد تا تگهای سفارشی خود را تعریف کنند.
در سال ۲۰۰۰، تلاش برای ترکیب مزایای HTML و XML منجر به ایجاد XHTML شد که قوانین سختگیرانهتری را برای نوشتن کد اعمال میکرد. با گسترش نیازهای وب، HTML5 در سال ۲۰۱۴ معرفی شد که قابلیتهای جدیدی مانند پشتیبانی از ویدیو و صوت را به صورت داخلی ارائه میداد.
در این میان، Markdown در سال ۲۰۰۴ به عنوان یک زبان نشانهگذاری سبکتر معرفی شد که با هدف افزایش خوانایی و سهولت نگارش، بهویژه برای مستندسازی و بلاگنویسی، طراحی شده بود و به سرعت محبوبیت زیادی پیدا کرد.