Mam cię na celowniku
🛑 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Mam cię na celowniku
Shortcuts zu anderen Sites, um außerhalb von DuckDuckGo zu suchen Mehr erfahren
1,972 Likes, 9 Comments - Wiktor Mrozik. (@mrozik.wiktor) on Instagram: " Mam Ci ę na celowniku 📸 #photoshoot #baby #projekcik"
Jesteś nieuczciwym prawnikiem i mam cię na celowniku . Vous êtes un avocat malhonnête, et je vous ai dans mon radar. Mam na celowniku samolot pana Starka. Mademoiselle Carter, j'ai l'avion de Stark dans mon viseur. Department Sprawiedliwości publikuje instrukcję antyterrorystyczną, z World Trade Center na celowniku .
Teraz cię mam na swoim celowniku ( celowniku ) Zatrzymam ci ę, doprowadzę do szaleństwa, aż się zabawię Chłopcze, nie możesz uciec, nie możesz ukryć się przede mną Jestem morderczynią Nie uciekniesz, kiedy polubię to, co widzę Jestem morderczynią (z-z-z-z-zabijam dla zabawy) Och! Nic nie porównuje się do tego, jak mnie dotykasz Och!
Pixelguyworld. 9,348 likes · 10 talking about this. :oooo
Na celowniku : Tobe Hooper. 08/10/2017 Kinomisja Pulp Crew Na celowniku , Wyliczanka 1 . Niedziela. Polska wygrywa z Czarnogórą 4:2 i awansuje do mundialu, a Kinomisja atakuje trzecim odcinkiem Na celowniku . Znowuż poświęcamy go niedawno zmarłemu mistrzowi kina grozy, tym razem twórcy ikonicznego Leatherface'a i jego wesołej familii.
2. März 2022 Kochana, Twój uśmiech ma właściwości lecznicze 😍 ️ Powinien być refundowany przez NFZ 😂 Uwielbiam ♥️💛💚💙💜
14. Aug. 2022 Enemy Lyrics. [Refren] Kiedy tutaj na rytmie wchodzę na celowniku mamy enemy. Na głowie poczuliśmy naboje. Jak tsunami nadchodzę wpierdalam te bity jak na podwieczorek to jeszcze nie koniec ...
Pragnę cię mieć na dłużej niż tylko na jeden dzień, Bezustannie cię poszukuję, abyś stała się moja, Odkąd się zjawiłaś, jesteś na mym celowniku , Odmieniłaś całe moje życie . Odbiera mi rozum, oczekując twojej odpowiedzi. ... co mam zrobić, abyś została ze mną, abym budził się i miał cię tuż obok siebie .
21. Apr. 2022 Gdzieś udało mi się przeczytać, że premiera w lipcu, wiec mam nadzieję, że taką fajną obsadą i rewelacyjną podstawą jaką jest książka, to będzie naprawdę dobre kino. Oczywiście zachęcam Ci ę do zainteresowania się tą seria, a jeśli masz już za sobą pierwszą część, to czym prędzej musisz sięgnąć po kontynuację.
Gwiazda na celowniku - O co chodzi ? ... Cześć.Pewnioe już wiecie o lalkach Pullip. Mam jedną lalkę z nich na tle bloga :) teraz dodam kilka pullip i dodam do niego opis : D-Co się gapisz ? ;o. ... -Widzę cię ! To wszystko :) Mam nadzieję , że wam się przydadzą :)
Hilf deinen Freunden und Verwandten, der Seite der Enten beizutreten!
Schütze Deine Daten, egal auf welchem Gerät.
Bleibe geschützt und informiert mit unseren Privatsphäre-Newslettern.
Wechsel zu DuckDuckGo und hole dir deine Privatsphäre zurück!
Benutze unsere Seite, die nie solche Nachrichten anzeigt:
Erfahre, wie wir uns dafür einsetzen, dass du online sicher sind.
Über $3,650,000 an Spenden für Datenschutz durch DuckDuckGo.
Wir speichern weder deinen Suchverlauf, noch verfolgen wir dich im Internet.
Wir zeigen Ihnen, wie du deine Privatsphäre online besser schützen kannst.
Offenbar hast du diese Funktion zu schnell genutzt. Du wurdest vorübergehend von der Nutzung dieser Funktion blockiert.
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
Podstawowym i pierwszym skojarzeniem z terminem "film noir" są obrazy kryminalne z lat 40. i 50. ubiegłego wieku, zawierające większą ilość seksu i przemocy niż podobne im produkcje z wcześniejszej dekady oraz charakteryzujące się ciemnymi odcieniami szarości – zarówno dosłownie, jak i metaforycznie. Nie można jednak stwierdzić, by powyższa definicja nawet w małym stopniu wystarczała do zrozumienia zarówno kina noir, jak i popularności, jakie osiągnęło. Nie ma bowiem ostatecznej zgody na to, czy noir jest określeniem gatunku czy tylko stylu, czy jego wyznacznikiem jest wygląd czy treść; ba! nie ma nawet zgody co do tego, jaki ten wygląd lub treść miałyby być. Co więcej, noir nie jest tylko określeniem kulturowego fenomenu, lecz również konstruktem stworzonym w dyskursie przez krytyków i badaczy dla określenia tegoż fenomenu. Na wstępie należy więc zaznaczyć, iż niniejszy artykuł jest próbą opisu wyłącznie określonego typu kina. Większość krytyków – głównie wywodzących się z
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
Kiedy w drugiej połowie lat 40. w Toho rozgorzały kłótnie związane m.in. z kwestią zawartości tematycznej filmów realizowanych w tym słynnym japońskim studiu, wiele osób – w tym reżyserzy i aktorzy – zaczęło opuszczać jego mury. W poszukiwaniu artystycznej swobody Denjirō Ōkōchi i Kazuo Hasegawa z pomocą różnych producentów, scenarzystów i innych osób związanych ze światem przemysłu filmowego stworzyli w 1947 roku nowe studio, które nazwali Shintoho, czyli „Nowe Toho”. Obecna w Shintoho większa swoboda twórcza wydawała się idealnym środowiskiem dla wielu twórców, stąd przyciągała takich reżyserów, jak Akira Kurosawa, Kon Ichikawa czy Kenji Mizoguchi. Niestety, kłopoty w Shintoho zaczęły się dość prędko, jako że wiele osób związanych z początkowym okresem działalności studia zaczęło z niego odchodzić dając się skusić korzystniejszymi warunkami finansowymi w Daiei i Shochiku. Zmiana na lepsze nastąpiła dopiero w 1956 roku, gdy na stanowisku producenta wykonawczego pojawił się Mitsugu Ōk
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
Fan art autorstwa Tylera Championa.
Szanowni pulpożercy! Dziś rozpoczynamy nowy kinomisyjny cykl tekstów zbiorowych, w którym przyglądać się będziemy wybranym reżyserom kina gatunków. Nie zamierzamy tu przerabiać całych filmografii, lecz skupiać się na naszym zdaniem najlepszych, najciekawszych czy po prostu z jakichś powodów najbardziej przez nas lubianych tytułach. Zaczynamy od znanego, a jednak często pechowego i niedocenianego Johna Carpentera, ponieważ wielbić go trzeba i basta! Łącznie tekst napisało trzynaście osób, w tym, tradycyjnie, trochę gości, a są to tym razem: Jakub Górecki ( Pulp Punk ), Kuba Haczek ( The Blog That Screamed ), Patryk Karwowski ( Po napisach ), Michał Mazgaj , Sara Nowicka ( Kino w zwolnionym tempie ), Piotr Pluciński ( Pop Glitch ) oraz Kamil Rogiński ( Drugged by Movies ). Każdy wybrał sobie po jednym filmie do publicznej podjarki, co oznacza, że przerobiliśmy prawie 60% bogatej twórczości dawnego mistrza amerykańskiego kina. A jako że Carpenter był (i do dziś pozostaje) również znakomitym muzykiem, nie zabrakło tu linków do jego licznych kompozycji zdobiących jego filmy. Zapraszamy więc tak do lektury, jak i odsłuchu. Tylko pamiętajcie – „My śpimy, oni żyją”.
1976 – Atak na posterunek 13 – Mariusz Czernic
Jakie czasy, takie filmy… W okresie maccartyzmu, gdzie człowiek otoczony był z jednej strony przez prześladowców, z drugiej przez konfidentów, każdy mógł się czuć osamotniony. Powstał wtedy western W samo południe (1952) o szeryfie, który nie znajduje wsparcia i musi liczyć wyłącznie na siebie. Gdy u progu kolejnej dekady wyczuwało się poprawę stosunków międzyludzkich, nakręcono Rio Bravo (1959), w którym szlachetny stróż prawa może liczyć na pomoc zróżnicowanych typów. John Carpenter w swoim wczesnym filmie, bardzo zbliżonym do klasycznego westernu, poszedł jeszcze dalej – zaprezentował sytuację, w której osaczony policjant otrzymuje wsparcie… przestępców. Kto w takim razie pełni rolę czarnego charakteru? Jest tu jakieś niezdefiniowane Zło, podobne do tego z horroru Noc żywych trupów (1968) George’a A. Romero. Wróg jest anonimowy, nieugięty, trudny do powstrzymania. Wzmacnia się poczucie klaustrofobii, potęguje się groza, ludzie stają się nerwowi. Jeszcze zanim zacznie się właściwa akcja, reżyser zaskakuje, choćby tym, że w pełną napięcia, męską rozgrywkę wciąga niewinne dziecko, czyniąc z niego ofiarę. Bez żadnego powodu i bez oznak skrupułów bandyta oddaje strzał w kierunku małej dziewczynki. I już wiemy, że mamy do czynienia z filmem bezkompromisowym i fatalistycznym, będącym esencją kina lat 70. wraz z jego surowym stylem. W 1976 Carpenter nie był jeszcze popularnym filmowcem, ale już w tym obrazie widać artystyczną dojrzałość reżysera. Wiedział, że fabuła to za mało, by zainteresować odbiorcę. Tym bardziej, jeśli nie oferuje oryginalnych motywów. Dlatego duży nacisk został położony na atmosferę, by tę prostą sensacyjną opowieść zbliżyć do kina grozy. Carpenter jest dziś także cenionym kompozytorem i ten film dowodzi jego zdolności w tej dziedzinie – płynący z syntezatorów riff stanowi bardzo celną ilustrację, idealnie korespondującą z obrazem. Co więcej, reżyser sam zmontował film, lecz w charakterze montażysty wpisał Johna T. Chance’a – głównego bohatera Rio Bravo .
Pewnego pięknego, jak się później dla gatunku okazało, dnia niezależny producent Irwin Yablans wpadł na jakże ogólnikowy pomysł, aby nakręcić horror o mordercy opiekunek do dzieci. Wszelkie szczegóły zostawił w rękach Johna Carpentera – wtedy twórcy tylko dwóch pełnometrażowych obrazów ( Ciemnej gwiazdy [1974] i Ataku na posterunek 13 ) – który wspólnie ze swoją ówczesną partnerką zawodową i romantyczną, Debrą Hill, napisał scenariusz, na uwadze mając prosty jak budowa cepa koncept pierwotny. Jednak pomimo rozbrajającej wręcz banalności fabularnej, Halloween (roboczo zatytułowane The Babysitter Murders ) nie tylko zyskało sobie miano dzieła kultowego, doczekawszy się aż siedmiu kolejnych odsłon (plus restartu serii z rąk Roba Zombiego), lecz także stało się w bogatym Carpenterowskim dorobku pozycją ikonową, ustępującą popularnością chyba tylko wybitnemu Czemuś . I choć współcześnie opowieść o pozbawionym jakiegokolwiek szkieletu psychologicznego świrze, który swoje nastoletnie ofiary zabija w sposób niemal bezkrwawy, wydawać się może zgoła nieciekawą, zarówno wkład, jaki film wniósł do gatunku slash , jak i niecodzienna zdolność reżysera do robienia za psie pieniądze czegoś z niczego wciąż wzbudzają podziw. Nie bez powodu Halloween do dziś, ciesząc oko i ucho widza nienaganną realizacją techniczną, uchodzi za podręcznikowy zbiór zasad kierujących slasherem … Bezwzględny Michael Myers w pomalowanej na biało masce kapitana Kirka ze Star Trek to przecież jeden z najpowszechniej rozpoznawalnych symboli kina grozy, nie ma bardziej stereotypowej final girl od skromnej Laurie Strode (debiutująca na srebrnym ekranie Jamie Lee Curtis), chwytliwa melodia przewodnia – skomponowana i zagrana przez samego Carpentera – wywołuje dreszcze i automatyczne skojarzenia z widoczną podczas napisów początkowych latarnią z dyni, a „płynąca” charakterystycznie kamera, na spółkę ze wspomnianą muzyką, ze zwykłej przechadzki po omiatanej wiatrem i jesiennymi liśćmi ulicy na przedmieściach czyni zapowiedź przybycia boogeymana – zawsze obecnego w naszej (nie tylko dziecięcej) wyobraźni.
Po dwóch latach Carpenter powrócił z kolejną historią o amerykańskiej prowincji zaatakowanej przez tajemniczą siłę. Tym razem uosobioną nie przez seryjnego mordercę, a… duchy tragicznie zmarłych marynarzy. Mgła , jako opowieść osadzona w klimacie klechd i ludowych bajań, rozwija się dość niespiesznie, racząc nas głownie tematem zemsty zza grobu, pierwszorzędną muzyką i złowieszczym klimatem. Carpenter jak zwykle więcej sugeruje niż pokazuje, celując bardziej w atmosferę niż szybkie zwroty akcji. Zło jest niedookreślone, co skutecznie pobudza wyobraźnię widza. Mrocznych przybyszy widujemy więc z rzadka, a nawet jeśli, to głównie jako rozmyte kontury. Mgliste pojęcie o czyhającym zagrożeniu kreuje cały szereg koszmarów, które może podsycać podświadomość. Do współpracy przy filmie autor zaprosił grono dobrych przyjaciół, którzy mieli się pokazać u niego jeszcze nie raz. Na ekranie widzimy więc znowu Jamie Lee Curtis czy chociażby Adrienne Barbeau i Toma Atkinsa (obydwoje pojawiają się później chociażby w Ucieczce z Nowego Jorku ). Smaczku dodaje również „królowa krzyku” prosto od Alfreda Hitchcocka, czyli Janet Leigh. Pod scenariuszem, oprócz Carpentera, po raz kolejny podpisała się Debra Hill, która już przy okazji Halloween udowodniła, że mroczny klimat amerykańskiego miasteczka jest jej bliski. Ostatecznie, dzięki świetnej współpracy całej załogi (łącznie z marynarzami!), film okazał się sporym sukcesem. Tragiczna opowieść o śmierci, chciwości i zemście mogła usatysfakcjonować nie tylko miłośników grozy spod znaku Edgara Allana Poego, z którego cytat otwiera zresztą całą historię.
1981 – Ucieczka z Nowego Jorku – Piotr Kuszyński
Rok 1997. Prezydent USA zostaje uprowadzony na teren wyspy Manhattan, obecnie największego i najbardziej niebezpiecznego więzienia w Stanach Zjednoczonych, gdzie zbrodniarze zostają pozostawieni sami sobie. Głowę państwa może uratować tylko Snake Plissken (Kurt Russell), weteran wojenny, który do zadania zostaje przydzielony wbrew własnej woli. To cyniczny do bólu jegomość, dość szorstki w obejściu, niezbyt rozmowny, ograniczający się do wycedzania krótkich zdań swoim chropowatym głosem. Narysowany grubą kreską Plissken to prawdziwy Clint Eastwood kina postapokaliptycznego, a zdezelowany Nowy York jawi się niczym realia Dzikiego Zachodu oczami twórców spaghetti westernów: tu nie ma dobrych bohaterów, a służba państwu nie jest w żaden sposób szlachetna, w szczególności, gdy po stronie prawa stoi Lee Van Cleef. Ucieczka z Nowego Yorku , choć kojarzona jest z kinem akcji, nie rozpieszcza widza ani ilością, ani finezją scen tego typu, a jednak film ogląda się z zapartym tchem od początku do końca. Wszakże największym talentem Carpentera nigdy nie było nagrywanie fajerwerków, a umiejętność tworzenia niezapomnianego klimatu, który powoduje, że filmy takie jak ten pozostają w ludzkiej podświadomości i śnią się potem po nocach.
Nigdy nie zapomnę, jak oglądałem to cudeńko po raz pierwszy. Miałem 11 lat i będąc na wakacjach u ukochanej ciotki, której nie interesowało kontrolowanie tego, o której chodzę spać, trafiłem na telewizyjną emisję Carpenterowskiego opus magnum gdzieś o północy. Nie lubiłem wówczas horrorów i ten był pierwszym, którego oglądanie sprawiło mi prawdziwą frajdę: z jednej strony byłem absolutnie przerażony, a z drugiej tak zaciekawiony, że nie mogłem oderwać wzroku od ekranu. Teraz stosunek do kina grozy mam zupełnie inny, ale jedno pozostaje niezmienne – Coś ciągle mnie straszy i fascynuje. Chętnie powtarzam, że to horror doskonały, głównie za sprawą jego bezkompromisowości, plastyczności, precyzji i niezwykłego pobudzania wyobraźni. Carpenter, na bazie mistrzowskiego scenariusza Billa Lancastera i ze wsparciem iście grobowych kompozycji Ennio Morricone , szybko atakuje fatalizmem i nihilizmem, wyraźnie dając znać, że jego opowieści o apokalipsie rozpoczynającej się na arktycznej stacji badawczej nikt nie ma prawa przeżyć. A jakby tego mało, z czasem częstuje coraz większymi dozami paranoi. Tutaj zawsze coś rozgrywa się poza kadrem – narracja opiera się na perfidnej wybiórczości regularnie wskazując na to, że pewne elementy fabuły zostały utajnione, a zaufanie jednej postaci do drugiej to ryzyko niezamierzonego samobójstwa, skoro zmiennokształtny obcy, obdarzony talentem doskonałego imitowania innych organizmów, może znajdować się w każdym. W ten sposób rozgrywana jest mocarna dramaturgicznie gra, tak między postaciami, jak między twórcami a widzami, którzy mogą tylko zgadywać, który z bohaterów ciągle jeszcze jest człowiekiem. Tajemniczość i sugestywność tego „wirusowego horroru” (niedziwne, że tak często bywał odczytywany jako alegoria epidemii AIDS) stale wzmacniana jest nagłymi erupcjami krwawej przemocy. Monstrum, kiedy już się ujawnia, to w pełnej krasie, i nie po to, by za chwilę zniknąć, lecz by siać absolutne zniszczenie. Za każdym razem prezentuje się inaczej i każda jego ekranowa obecność równoznaczna jest tak z jego nieustanną deformacją, jak rozpadem ciał jego ofiar. Tym samym otrzymujemy wielki pokaz surrealistycznego gore, które w takim samym stopniu obrzydza, co imponuje kreatywnością. Oto wizualizacja koszmaru schizofrenika. Trzeba być niezłym magiem, by nie tylko ją stworzyć, ale jeszcze sprawić, byśmy chcieli do niej ciągle wracać.
Christine , ekranizacja powieści Stephena Kinga, to historia o młodzieńczym buncie i chęci udowodnienia czegoś światu, nieważne jakim kosztem. Tytułowe auto – krwistoczerwony Plymouth Fury, który okazuje się żyć i być chętnym potencjalnego mordu – dla głównego bohatera staje się lekarstwem na kompleksy, tak jak w klasycznym przytyku mówiącym, że auto jest przedłużeniem męskiego przyrodzenia. Christine zdecydowanie różni się od poprzednich dokonań reżysera. Carpenter na ogół nie kojarzy się z kinem o młodzieży, a z tym właśnie mamy tutaj do czynienia. Mowa o tak zwanej „robocie na zlecenie”, którą musiał wykonać w obliczu potencjalnego bezrobocia po wtopie finansowej, jaką było Coś . O tym, że bez wątpienia jest to jego film, możemy się przekonać dopiero w drugiej połowie seansu. Nawet w tym niefortunnym położeniu twórca zdołał przemycić swój charakterystyczny styl, poczynając od eleganckich zdjęć, a kończąc na syntezatorowych brzmieniach w ścieżce dźwiękowej . W porównaniu do poprzedniego filmu jest to dużo skromniejsza propozycja, szczególnie na polu efektów specjalnych, jednak te, gdy już się pojawiają, robią wrażenie. I choć tytuł ten nie jest krokiem milowym w karierze Carpentera, nadal jest naprawdę porządną, godną uwagi pozycją.
1986 – Wielka draka w chińskiej dzielnicy – Piotr Pluciński
„Wiecie, co to jest?” – pada w połowie filmu – „Jakaś skrajna wersja Alicji w Krainie Czarów !”. To ważna i nieprzypadkowa deklaracja, pozwalająca umieścić opowieść Carpentera z pogranicza westernu, screwballu i chińskiej magii w wymownym nawiasie. Przejście z jednej rzeczywistości w drugą następuje już wcześniej – gdy Jack (Kurt Russell) i Wang (Dennis Dun), goniąc za porywaczami, wjeżdżają w boczną alejkę w Chinatown. Rola tego cienkiego przesmyku (ciężarówka ledwo się w nim mieści) jest kluczowa: prowadząc z autentycznej lokacji w studyjną scenografię, a ze świata rzeczywistego do świata fantazji, daje Carpenterowi pretekst do rozpisania przygody nieograniczonej logiką czy zdrowym rozsądkiem. Czyni to Wielką drakę najbardziej nieskrępowanym filmem w jego dorobku. Dotąd, nawet jeśli opowiadał o zmiennokształtnym obcym czy myślącym samochodzie, szukał przyczyny zdarzeń, sposobu, by je zracjonalizować. Tu nie odczuwa takiej potrzeby: wciąga nas do świata, w którym chińskie bóstwa, monstra i czarnoksiężnicy są naturalną składową „ejtisowego” pejzażu niesamowitości. „Co to jest?! Nieważne. Nie mówcie!” – reaguje Jack. Jest zaskoczony bogactwem tego świata, ale szybko akceptuje obowiązujące w nim zasady. Całość, opowiedziana kiczem i groteską, pełna dymu, pulsująca syntezatorami i zatopiona w neonowej poświacie, może sprawiać wrażenie malowniczego bałaganu. W rzeczywistości to blockbuster zrealizowany z sercem i głową, dokonujący przemyślanej rozbiórki schematu: grany przez Russella kierowca ciężarówki, błazen i pyszałek przekonany o swojej wyjątkowości, poprzez postępującą niekompetencję spycha się na margines własnej historii, ustępując miejsca bardziej wykwalifikowanemu Wangowi. „Jest naprawdę kiepski w tym, co robi” – miał powiedzieć o Jacku jeden ze studyjnych decydentów, prz
Darmowe Porno Rajstopki - London River, Blondynki
Seks Wideo Za Darmo
Tori Black jeździ po murzynie