Leży przybita
⚡ KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻
Leży przybita
Motyw Prosty. Autor obrazów motywu: A330Pilot . Obsługiwane przez usługę Blogger .
O dziwo, przyszła mi potrzeba pisania..
Wieczór jak wiele innych: w piecu napalone, w domu przytulnie. z grubsza ogarnięty bałagan. Po dniu w pracy (ostatnio bardzo rzadko pracuję w soboty, ale dziś się właśnie zdarzyło) smaczny obiad "układa się" w żołądku. Obok kanapy na taborecie paruje kubek z herbatą.
Tyle lat żyłam w jakiejś paranoi i wewnętrznym terrorze bycia wzorową panią domu, supermatką i wściekałam się ciągle, że wciąż coś muszę, a nienawidzę musieć. Odpuściłam wreszcie i... pojawiła się energia, spokój, lepsze zorganizowanie. A nade wszystko ja sama czuję się lepiej i przestałam tak krytycznie patrzeć na ten mój dom oraz na panią tego domu :)
Jakby nie dość było choroby mamy, koleżanka powiadomiła mnie wczoraj, że odebrała bardzo złe wyniki badań. Ma nowotwór.
Odwiedziłam ją dziś po pracy. Jest dzielna, ale jednak przybita, co mnie wcale nie dziwi. Działa, pomaga jej kilka bliskich osób. Tak bardzo bym chciała, żeby było jak w tych wszystkich dobrze zakończonych historiach.
...A my "jakby nigdy nic, żartujemy, pijemy, w choć przy stole wciąż kogoś ubywa" (Adam Ziemianin)
Niestety, przychodzi taka chwila w życiu, ze kogoś ze znajomych zaczyna nam ubywać. Nasz serdeczny znajomy już drugi miesiąc leży w szpitalu covidowym i też się o niego martwimy.
Dzisiaj o tym napisałam: czasami nie pozostaje nic innego niż "bądź wola Twoja". Koleżanka ma wyznaczoną operację za niecały miesiąc. Mama już podróżuje w jedną stronę. Znajomych ubyło mi w ciągu kilku ostatnich lat kilkoro.
Motyw Prosty. Autor obrazów motywu: A330Pilot . Obsługiwane przez usługę Blogger .
O dziwo, przyszła mi potrzeba pisania..
Wieczór jak wiele innych: w piecu napalone, w domu przytulnie. z grubsza ogarnięty bałagan. Po dniu w pracy (ostatnio bardzo rzadko pracuję w soboty, ale dziś się właśnie zdarzyło) smaczny obiad "układa się" w żołądku. Obok kanapy na taborecie paruje kubek z herbatą.
Tyle lat żyłam w jakiejś paranoi i wewnętrznym terrorze bycia wzorową panią domu, supermatką i wściekałam się ciągle, że wciąż coś muszę, a nienawidzę musieć. Odpuściłam wreszcie i... pojawiła się energia, spokój, lepsze zorganizowanie. A nade wszystko ja sama czuję się lepiej i przestałam tak krytycznie patrzeć na ten mój dom oraz na panią tego domu :)
Jakby nie dość było choroby mamy, koleżanka powiadomiła mnie wczoraj, że odebrała bardzo złe wyniki badań. Ma nowotwór.
Odwiedziłam ją dziś po pracy. Jest dzielna, ale jednak przybita, co mnie wcale nie dziwi. Działa, pomaga jej kilka bliskich osób. Tak bardzo bym chciała, żeby było jak w tych wszystkich dobrze zakończonych historiach.
...A my "jakby nigdy nic, żartujemy, pijemy, w choć przy stole wciąż kogoś ubywa" (Adam Ziemianin)
Niestety, przychodzi taka chwila w życiu, ze kogoś ze znajomych zaczyna nam ubywać. Nasz serdeczny znajomy już drugi miesiąc leży w szpitalu covidowym i też się o niego martwimy.
Dzisiaj o tym napisałam: czasami nie pozostaje nic innego niż "bądź wola Twoja". Koleżanka ma wyznaczoną operację za niecały miesiąc. Mama już podróżuje w jedną stronę. Znajomych ubyło mi w ciągu kilku ostatnich lat kilkoro.
Arabic
Bulgarian
Chinese
Croatian
Czech
Danish
Dutch
English
Estonian
Finnish
French
German
Greek
Hebrew
Hindi
Hungarian
Icelandic
Indonesian
Italian
Japanese
Korean
Latvian
Lithuanian
Malagasy
Norwegian
Persian
Polish
Portuguese
Romanian
Russian
Serbian
Slovak
Slovenian
Spanish
Swedish
Thai
Turkish
Vietnamese
Arabic
Bulgarian
Chinese
Croatian
Czech
Danish
Dutch
English
Estonian
Finnish
French
German
Greek
Hebrew
Hindi
Hungarian
Icelandic
Indonesian
Italian
Japanese
Korean
Latvian
Lithuanian
Malagasy
Norwegian
Persian
Polish
Portuguese
Romanian
Russian
Serbian
Slovak
Slovenian
Spanish
Swedish
Thai
Turkish
Vietnamese
Przedstawienia herbu Leliwa na przestrzeni wieków
Herb Leliwa w Herbarzu Złotego Runa z około 1433-1435r. (w prawym górnym rogu)
Herb Leliwa w herbarzu Armorial Bellenvillle z lat 1360-1400 (w lewym dolnym rogu)
Herb Leliwa w swojej XV-wiecznej formie w herbarzu Armorial Gelre (w prawym górnym rogu)
Herb Leliwa w XV-wiecznym Codex Bergshammar (drugi rząd, druga kolumna)
Herb XV-wiecznym Armorialu Lyncenich (w prawym górnym rogu)
Herb Leliwa w XVI-wiecznej kopii Stemmata Polonica Długosza
Pieczęć z herbem Leliwa nieznanego Jerzego z początku XIVw. (gwiazda spoczywa tu na półksiężycu na wysokim stylisku)
Pieczęć z herbem Leliwa Jadwigi z Leżenic przybita pod aktem unii w Horodle, 1413 r.
Herb Leliwa w swojej średniowiecznej formie – rekonstrukcja współczesna
Herb Leliwa w swojej XV-wiecznej formie – rekonstrukcja współczesna
Herb Leliwa w Gniazdo cnoty... Bartłomieja Paprockiego, 1578
Herb Leliwa w herbarzu Herby rycerztwa polskiego... Bartłomieja Paprockiego, 1584
Herb Leliwa w herbarzu Okolskiego, 1641
Herb Leliwa na kartuszu w zamku książąt Sułkowskich w Bielsku-Białej, XVIIw.
Herb Leliwa w herbarzu Niesieckiego, 1740
Plik:POL Leliwa Ostrowski.PNG Herb Leliwa w herbarzu Ostrowskiego, 1897
Herb Leliwa w herbarzu Wijuka Kojałowicza, reprint z 1905
Herb Leliwa w herbarzu "Herby szlachty polskiej" Z. Leszczyca, 1908
Herby będące powtórzeniem rysunku Leliwy
Herby nawiązujące do Leliwy i o niepewnych z nią związkach
Odmiany arystokratyczne herbu Leliwa
Herb książąt Ostrogskich i Zasławskich, używany według Tadeusza Gajla również przez Kłosewiczów, Neronowiczów, Szpilów, Szpilewskich i Szpilowskich.
Podstawowa wersja hrabiowska Leliwy używana przez Czapskich i Morsztynów.
Herb hrabiów Gołuchowskich, udostojniony dwugłowym orłem cesarskim.
Herb hrabiów Hutten-Czapskich – połączenie Leliwy i herbu niemieckiego rodu Hutten, z trzymaczami i dewizą .
Odmiana baronowska (z nadania czeskiego) osiadłej na Śląsku rodziny Pawłowskich – wzmiankowana tylko przez Ostrowskiego
Herb hrabiów Tarnowskich, do podstawowego wzoru hrabiowskiej Leliwy dołączono tutaj dewizę.
Herb hrabiów Tyszkiewiczów, do podstawowego wzoru hrabiowskiej Leliwy dołączono tutaj bordiurę i dewizę.
Herb hrabiów Wodzickich – modyfikacja odmiany Wodzicki z odmianą klejnotu, dewizą i panopliami za tarczą.
Odmiana używana przez inflancką rodzinę Adamowiczów
Odmiana z XVI wieku, przysługująca Bobińskim
Dorpowski – odmiana przysługująca Kronickim z Dorpowa
Dorpowski II (Wariant z herbarza Uruskiego)
Odmiana używana według Wittyga przez Goduszewskich
Odmiana używana według Ostrowskiego przez Gwiazdowskich, osiadłych w XVII wieku w Prusach
Wariant poprzedniego, z Siebmachers Wappenbuch
Jelce – Odmiana w której do Chorągwi Kmitów dodano Leliwę
Odmiana przysługująca śląskiej rodzinie Kopeć ( Koppet )
Leliwa II – według Ostrowskiego odmiana używana na Litwie, m.in. przez Tyszkiewiczów, Tadeusz Gajl nie potwierdza tej informacji, pisząc o rodzinach Mytko i Stankiewicz
Leliwa III – według Ostrowskiego odmiana używana na Litwie, m.in. przez Cudowskich i Daszkiewiczów, Tadeusz Gajl dodaje jeszcze alternatywne zapisy – Czudowski, Daszkowicz
Leliwa IV – według Ostrowskiego odmiana używana na Kaszubach, przez Podlaskich i na Litwie przez Połońskich.
Leliwa V – według Ostrowskiego odmiana używana na Litwie przez Abramowiczów, Józefowiczów, Piechowskich, Granowskich i Pileckich. Tadeusz Gajl nie potwierdza tych nazwisk.
Leliwa VI – według Ostrowskiego odmiana używana w Prusach przez rodzinę Leliwa. Tadeusz Gajl nie potwierdza tego nazwiska.
Łasko – według Ostrowskiego odmiana używana na Wołyniu przez rodzinę Łasko. Tadeusz Gajl dodaje jeszcze nazwiska Czerczerski, Czerczycki, Lasko, Sekuński i Zadybski.
Odmiana przysługująca Młodkowskim z gnieźnieńskiego , później osiadłych też w sandomierskiem
Według Ostrowskiego odmiana używana w ziemi przemyskiej przez rodzinę Ostrowskich.
Odmiana używana przez rodzinę Pietrasiewiczów
Odmiana używana przez rodzinę Pileckich w Prusach
Odmiana używana przez Piotrowiczów na Żmudzi, Ostrowski nie jest pewien czy jest to odmiana Leliwy czy Murdelio
Odmiana przysługująca według Uruskiego Policzyńskim
Odmiana przysługująca według Ostrowskiego pruskiej rodzinie Poliwczyńskich
Odmiana przysługująca Przywidzkim, wzmiankowana przez Uruskiego
Odmiana używana przez Prokopa Sieniawskiego, powstała przez dołączenie m.in. herbu Chodkiewicz żony
Odmiana używana przez Trzcieńskich vel Trzcińskich, wzmiankowanych m.in. przez Niesieckiego
Odmiana używana przez Wietckich, wzmiankowana przez Niesieckiego i Chrząńskiego
Odmiana poprzedniego, wzmiankowana m.in. przez Niesieckiego
Odmiana używana przez Wojanowskich, wzmiankowana przez Niesieckiego
Osobisty herb Szczęsnego Wojanowskiego, zawierający symbole godności komandora Kawalerów Maltańskich
Odmiana przysługująca Zienkowiczom, wzmiankowana m.in. przez Chrząńskiego
Odmiana nadana w 1678 Andrzejowi Bajerowi
Erbs – odmiana nadana w 1753 Wojciechowi Grochowskiemu
Odmiana nadana w 1777 braciom Juźwikiewiczom
Lesieniewicz – odmiana z nobilitacji w 1739, wzmiankowana w Małorossijskim Gierbovniku .
Odmiana nadana w 1804 rodzinie Ryks (Ryx) z warszawskiego, przy potwierdzeniu szlachectwa w Prusach
Wodzicki – odmiana z nobilitacji w 1676, używany następnie także przez Borsztynów
Herby uznawane za odmiany tylko przez pojedynczych heraldyków
Herb używany przez tatarską rodzinę Adamowiczów
Odmiana poprzedniego, z nobilitacji w l. 1764-65 lub 1781
Herb własny rodziny Mach vel Machow, z Pomorza
Herb używany przez Mąkierskich vel Makierskich vel Mokierskich, wzmiankowana przez Wittyga
Odmiana używana w/g Ostrowskiego przez rodzinę Pawłowskich, polskiego pochodzenia, osiadłych w czeskim Śląsku, dawniej w poznańskiem
Herb Pierścień, nadany rodzinie Ryks w 1768
Herb własny Ryxów vel Ryksów z nobilitacji w 1790
Staszkiewicz II – odmiana używana przez Staszkiewiczów na Żmudzi, wzmiankowanych przez Niesieckiego
↑ Nazwy oboczne, zawołania i występowanie za: Alfred Znamierowski : Herbarz rodowy . Warszawa: Świat Książki, 2004, ss. 125-126. ISBN 83-7391-166-9. ↑ Tadeusz Gajl podaje 830 nazwisk ↑ Włodzimierz Dworzaczek w dziele Leliwici Tarnowscy (Instytut Wydawniczy PAX, 1971) wysuwa przypuszczenie, że Słowacki używał raczej odmiany herbu – Leliwy II ↑ Jan Długosz: Insignia seu clenodia incliti Regni Poloniae . po 1462, s. 22. ↑ Kasper Niesiecki: Herbarz polski . T. 6. 1839-1846, ss. 39-40. ↑ Formy wcześniejsze za: Alfred Znamierowski : Herbarz rodowy . Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 125. ISBN 83-7391-166-9. ↑ Hipolit Stupnicki: Herbarz polski i imionospis zasłużonych w Polsce ludzi wszystkich stanów i czasów: ułożony porządkiem alfabetycznym na podstawie Herbarza Niesieckiego i manuskryptów . T. 2. Lwów: Kornel Piller, 1839, s. 90. ↑ Hipolit Stupnicki: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego . T. 6. Lipsk: Breitkopf i Haertl, 1841, s. 40. ↑ Franciszek Piekosiński : Heraldyka polska wieków średnich . Kraków: Akademia Umiejętności, 1899, ss. 89,91. ↑ Jan Długosz : Jana Długosza kanonika krakowskiego Dziejów polskich ksiąg dwanaście, ks. IX . Kraków: 1867-1870, s. 264. ↑ Antoni Zygmunt Helcel: Starodawne prawa polskiego pomniki z ksiąg rękopiśmiennych dotąd nieużytych główniej zaś z ksiąg dawnych sądowych ziemskich i grodzkich ziemi krakowskiej . Kraków: Drukarnia "Czasu", nakładem Ludwika Helcla, 1870, s. 87. ↑ O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle r. 1413. – Ród Moniwida (Leliwa) . „ Miesięcznik Heraldyczny ”. 11-12, s. 179 (listopad-grudzień 1913). Lwów. ↑ Oryginalna pieczęć miała znajdować się według Piekosińskiego w bibliotece hr. Tarnowskich w Dzikowie ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Józef Szymański: Herby średniowiecznego rycerstwa polskiego . Warszawa: PWN, 1993, ss. 173-176. ISBN 83-o1-09797-3. ↑ Franciszek Piekosiński : Heraldyka polska wieków średnich . Kraków: Akademia Umiejętności, 1899, ss. 90-91. ↑ Adam Kromer: Herbarz Bellenville karta 67v ( pol. ) . [dostęp 6 listopada 2009]. ↑ Sławomir Górzyński: Herby szlachty polskiej . Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego i Wydawnictwo ALFA, 1990, s. 91. ISBN 83-230-0349-1. ↑ Józef Szymański : Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku . Warszawa: DiG, 2001, ss. 157-159. ISBN 83-7181-217-5. ↑ Teresa Zielińska: Poczet polskich rodów arystokratycznych . Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1997, s. 406. ISBN 8302064297. ↑ Stanisław Orzechowski : Żywot i śmierć Jana Tarnowskiego kasztelana krakowskiego i hetmana wielkiego koronnego . T. 1. Sanok: K. J. Turowski, 1856, s. 367. ↑ Włodzimierz Dworzaczek : Leliwici Tarnowscy . Instytut Wydawniczy PAX, 1971, s. 14. ↑ Klejnoty Długoszowe . M. Friedberg, RH T. X, 1930, s. 65. ↑ Jan Długosz : Liber Beneficiorum I . S. 604. ↑ Jan Długosz : Liber Beneficiorum II . S. 6. ↑ Jan Długosz : Liber Beneficiorum II . S. 6. ↑ Szymon Okolski : Orbis Poloni. T. 2 . Kraków: 1641-1643, s. 62. ↑ Włodzimierz Dworzaczek : Leliwici Tarnowscy . Instytut Wydawniczy PAX, 1971, ss. 14-15. ↑ Źródło za Wł. Dworzaczkiem: Ewaryst Andrzej Kuropatnicki: Wiadomości o klejnocie szlacheckim oraz herbach domów szlacheckich w Koronie Polskiej i W. Ks. Litewskim . Warszawa: 1789. ↑ Włodzimierz Dworzaczek : Leliwici Tarnowscy . Instytut Wydawniczy PAX, 1971, s. 16. ↑ Wincenty Balicki: Miasto Tarnów pod względem historycznym, statystycznym, topograficznym i naukowym . Tarnów: Józef Kärnstadt, 1831, s. 7. ↑ Zorian Dołęga Chodakowski, J. Maślanka. „ Prace Komisji Historyczno-Literackiej PAN Oddz. w Krakowie ”. 13, s. 59 (1965). Wrocław. ↑ Samuel Orgelbrand : Encyklopedia Powszechna Orgelbranda . T. 16. Warszawa: 1858, s. 816. ↑ Andrzej Kulikowski: Wielki Herbarz Rodów Polskich . Warszawa: Świat Książki-Bertelsmann Media, 2005. ISBN 83-7391-523-0. ↑ A. Tomczak: Lustracja Województw wielkopolskich i kujawskich 1564-1565 . T. 2. Bydgoszcz: 1963, s. 25. ↑ Maurycy Orgelbrand : Słownik Języka Polskiego . Wilno: Reprint / Wydawnictwo Artystyczno Filmowe WAIF / Warszawa 1986, 1861, s. 583. ↑ Maciej Miechowita : Kronika Polska . T. 2. 1519, s. 25. ↑ Adam Mickiewicz : Pan Tadeusz, Księga ósma – Zajazd . ↑ Erazm Majewski: Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich . T. 1. Warszawa: Nakładem autora, 1889. ↑ Encyklopedia staropolska . T. 1. 1937-1938, s. 420. ↑ Maria Bobowska-Kowalska: Nazwy heraldyczne Część 6 z Słownika etymologiczno-motywacyjnego staropolskich nazw osobowych Nazwy heraldyczne, Aleksandra Cieślikowa . PAN. IJP, 1995, s. 28. ISBN 838557963X, 9788385579632. ↑ Słownik staropolski . T. 4. Wrocław: 1964-1965, s. 19. ↑ Marek Derwich, Marek Cetwiński: Herby, legendy, dawne mity . KAW, 1989, s. 210. ISBN 83-03-01809-4. ↑ O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle r.1413. – Ród Moniwida (Leliwa) . „Miesięcznik Heraldyczny”. 11-12. Ss. 179-190. Lwów. ↑ Seweryn Uruski: Rodzina.Herbarz szlachty polskiej . T. 1. Warszawa: 1904, ss. 14-15. ↑ 45,0 45,1 45,2 Waldemar Fronczak: O nazwiskach żydowskich cz. 2 – nazwiska neofitów ( pol. ) . 09.05.2008. [dostęp 16 listopada 2009]. ↑ Anna Wajs: Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie . Warszawa: DiG, 2001, s. 63. ISBN 83-7181-173-X. ↑ Brak informacji o związku z Adamem adoptowanym przez Moniwida ↑ Tatarzy Polscy ( pol. ) . [dostęp 16 listopada 2009]. ↑ 49,0 49,1 Tadeusz Gajl : Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów . L&L, 2007, ss. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1. ↑ Seweryn Uruski : Rodzina.Herbarz szlachty polskiej . T. 11. Warszawa: 1906, s. 272. ↑ Anna Wajs: Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie . Warszawa: DiG, 2001, s. 24. ISBN 83-7181-173-X. ↑ Piotr Paweł Bajer: Herb Leliwa odmienna Ignacego Andrzeja Baira (Baiera, Bajera, Bayera) w świetle dyplomu nobilitacyjnego z 1673 r. ( pol. ) . [dostęp 16 listopada 2009]. ↑ Alina Naruszewicz-Duchlińska: Nazwiska mieszkańców Komornictwa Lidzbarskiego (1500-1772 r.) . Olsztyn: 2007, s. 64. ↑ I.T.Bagmihl: Pommersches Wappenbuch , Stettin, 1843 ↑ Seweryn Uruski : Rodzina.Herbarz szlachty polskiej . T. 3. Warszawa: 1906, s. 32. ↑ Polska gałąź rodziny de Virion herbu Leliwa ( pol. ) . [dostęp 16 listopada 2009]. ↑ Andrzej Kostrzewski: Polskie herby w heraldyce szlachty rosyjskiej ( pol. ) . 4 sierpnia 2001. [dostęp 16 listopada 2009]. ↑ Radzę więc aby chłopów starym obyczajem\Uszlachcić i ogłosić że im herb nasz dajem.\Pani udzieli jednym wioskom Półkozica ,\Drugim swą Leliwę nada Pan Soplica. – Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz , str. 273 ↑ Lecz panna młoda jakże przystrojona!\Trudno weselne opisać ubiory.\Ślubna jej szata była w dwa kolory:\błękitną barwą lśniąca jedna strona,\bo takie było męża herbu pole;\a na mienionym jedwabiu lazurze\lśnił się herb, srebrne księżyca półkole,\gwiazda, nad gwiazdą hełm o strusim piórze;\a druga strona sukni szkarłatowa i herb dziewicy szyty na szkarłacie,\srebrzyste strzemię i złota podkowa. , Jan Bielecki. Powieść narodowa polska oparta na podaniu historycznym , Juliusz Słowacki ↑ Franciszek Siarczyński: Obraz wieku panowania Zygmunta III. Króla Polskiego i Szwedzkiego: zawieraiący opis osób żyiących pod jego panowaniem, znamienitych przez swe czyny pokoiu i woyny, cnoty lub występki dzieła piśmienne, zasługi użyteczne i cele sztuki . Lwów: wyciśnieto krotłami Jozefa Schnaydera, drukarza T. Cz. Inst. Bibliot. im. Ossolińsk., 1828, s. 30. ↑ Adam Boniecki: Herbarz polski . T. 1. Warszawa: skł. gł. Gebethner i Wolff, 1899, s. 294. ↑ Alfred Znamierowski : Herbarz rodowy . Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 126. ISBN 83-7391-166-9. ↑ 63,0 63,1 Adam Boniecki: Herbarz polski . T. 16. Warszawa: skł. gł. Gebethner i Wolff, 1913, s. 204. ↑ Seweryn Uruski : Rodzina.Herbarz szlachty polskiej . T. 10. Warszawa: 1913, s. 82. ↑ Tadeusz Gajl : Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów . L&L, 2007, s. 261. ISBN 978-83-60597-10-1. ↑ Jerzy Dunin-Borkowski : Rocznik szlachty polskiej . Lwów: 1881, ss. 543-545. ↑ Alfred Znamierowski : Herbarz rodowy . Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 126. ISBN 83-7391-166-9. ↑ Alfred Znamierowski : Herbarz rodowy . Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 126. ISBN 83-7391-166-9. ↑ Juliusz Karol Ostrowski : Księga herbowa rodów polskich . T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897, s. 256. (numeracja za tomem I, w tomie drugim jest to Pawłowski III) ↑ Juliusz Karol Ostrowski : Księga herbowa rodów polskich . T. 1-2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897. ↑ We wszystkich innych wizerunkach jest odwrotnie ↑ Tadeusz Gajl : Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów . L&L, 2007, s. 5. ISBN 978-83-60597-10-1.
Jan Długosz : Liber Beneficiorum . T. I,II. Włodzimierz Dworzaczek: Leliwici Tarnowscy . Instytut Wydawniczy PAX, 1971. ISBN 8390150468. Tadeusz Gajl : Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów . L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Sławomir Górzyński: Herby szlachty polskiej . Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego i Wydawnictwo ALFA, 1990. ISBN 83-230-0349-1. Szymon Okolski : Orbis Poloni. . T. 2. Kraków: 1641-1643. Juliusz Karol Ostrowski : Księga herbowa rodów polskich . T. 1-2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897. Franciszek Piekosiński : Her
Czarnowłosa suczka lubi analne pieprzenie
Czarnoskóry mężczyzna pieprzy gwiazdę porno
Seks z niesamowitą suką