Leżą i kwiczą

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Leżą i kwiczą
Od ponad dwóch lat (Exterminator, Zimna Wojna) ja nie widziałem dobrego polskiego filmu z przyzwoitą fabułą. Kiedyś nasi filmowcy klepali na potęgę lektury szkolne (szkoły pójdą), a teraz królują albo bieda filmy historyczne, albo biografie, które wymagają tylko adaptacji. Oryginalne pomysły leżą i kwiczą.
Przy "Polocie" sprawdza się kolejny raz zasada, że jak Polak jest jednocześnie scenarzystą i reżyserem filmu, to wychodzi gniot. Nie będę się bawił w żadne spoilerowanie, tylko opowiem wam te parę zdań, którymi streszcza się wszystkie wydarzenia w tej produkcji. Najkrócej mówiąc wyszło gówno i to jeszcze rzadkie, bo wcale nie chce się trzymać kupy.
Jak podaje Filmweb autor Michał Wnuk ukończył reżyserię filmową na Wydziale Radia Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Nie scenopisarstwo i to od razu widać, bo znowu mamy w sumie sfilmowany tylko sam pomysł i tytuł. Szkic na 5 kartek którego nie dało się dobrze zrobić. Moja rekonstrukcja zdarzeń to przypuszczenie, że pan Wnuk rzucił do żony - "Wiesz co kochanie? Jak brałem prysznic, to przyszedł mi do głowy pomysł napisania filmu o budowie nowego typu sterowca. A tytuł będzie brzmiał "Polot", żeby pasowało do tematu (i tak dobrze, że nie jest rymowany). Pomożesz mi dopisać szczegóły? I chyba na to dopracowywanie poświęcili ze dwa wieczory przy lampkach wina. Wyszło dzieło dosłownie niedorobione, bez sensu, składu i logiki. Pan Michał albo niczego się na UŚ nie nauczył, albo tam słabo uczą filmowego fachu, albo przyniósł wielki wstyd swojej alma mater.
Historia opowiada o synu pilota, którego ojciec ginie w wypadku lotniczym awionetki, zabijając siebie i kursanta. Karol i jego matka pozostają bez grosza przy duszy, bo tata wszystkie ich pieniądze ładował w wynajem wielkiego hangaru, plany budowy nowego typu sterowca. Robi model i z dwoma kolegami postanawia zbudować spółkę, która stworzyłaby pełnowymiarowy statek powietrzny. Tylko oczywiście nie mają kasy i szukają inwestora. Znajdują go w bracie zabitego przez ojca Karola kursanta. Dalej jest już klasycznie i sztampowo - miłe złego początki, potem jeden rozłam, drugi, trzeci aż do ostatecznego triumfu. Tylko tutaj naprawdę nic się nie trzyma żadnego nawet prawdopodobieństwa, o realizmie nie wspominając. Dyletant w ogóle nie znający się na lotnictwie, awionice i lataniu, próbuje nam wcisnąć swoje wyobrażenie przeprowadzenia takiego projektu. Tak więc bohater szybko buduje model, który przekonuje kanadyjskiego bogacza. Tworzy się więź między dwoma ludźmi, których połączyła tragedia. Tyle że dość szybko okazuje się, że pełnowymiarowy statek nie może być zbudowany, bo robi się za ciężki. Pada określenie - "nie da się tego wszystkiego zaplanować przy biurku". No właśnie ku#$@ da się. To jest matematyka - można obliczyć wagę materiałów - wiadomo ile waży aluminium z którego miał być szkielet, ile wyporności ma hel, jaką szczelność ma materiał poszycia. A tu nam się próbuje wmówić, że się tego nie da zrobić. Zresztą Karol niby ma talent i jest świetnym konstruktorem, ale zrobiono z niego człowieka, który nie ukończył Politechniki, ani nie zdobył licencji pilota, choć "mieszka na lotnisku". Hęęęęę??
Rozpisałem się o tym czymś, bo mnie w kinie zatkało z oburzenia. Jak można chcieć pieniędzy za bilety na obejrzenie tego czegoś?? To się nawet nie nadaje na pracę dyplomową, nawet chyba na śląskim wydziale filmowym. Totalne dno. Zero na sześć. proszę się trzymać jak najdalej.

Motyw Okno obrazu. Obsługiwane przez usługę Blogger .

Ja wiedziałem, że poziom polskiego scenopisarstwa filmowego leży i kwiczy. Albo na filmówce w Łodzi nie umieją wpoić studentom choćby podstawowych zasad i cech chociaż średniego scenariusza. Albo wykładowcy sami nie umieją pisać i nie wiedzą jak wygląda dobry scenariusz. Albo absolwenci olewają wszystkie nauki i piszą te swoje gnioty. Albo w ogóle nie mają w ogóle żadnej wiedzy i talentu by napisać cokolwiek, o dobrym scenariuszu filmu pełnometrażowego nawet nie wspominając.



Przepraszam Was bardzo. Musze się usprawiedliwić, ponieważ mam to usprawiedliwienie. Myślałam, że dam radę prowadzić oba blogi w klasie trzeciej. Niestety nie. 

Nie zawieszam, jeśli o to chodzi. Po prostu wiem, że do egzaminów gimnazjalnych pojawi się prawdopodobnie jedna notka, gdyż np. moja matma i fizyka leżą i kwiczą.

Mam nadzieję jednak, że Wy znajdziecie czas, aby przysiąść i przeczytać notkę. 

Dedykuję ją bohaterom Małego Sabotażu. 

Hogwart nigdy nie był taki poważny.
Codziennie rano na śniadaniu było cicho, bo każdy oczekiwał z lękiem sowiej
poczty. Gdy już przylatywała, większość przymykała oczy czekając na wybuch
płaczu lub głośne przekleństwo i wybiegnięcie z Wielkiej Sali. Takie przypadki
zdarzały się coraz częściej. James Potter patrzył na to wszystko spod
przymrużonych powiek, wypatrując, który ze Ślizgonów cieszy się najbardziej.
Często zatrzymywał swój wzrok na bracie Syriusza oraz na Snapie. Oboje byli
cisi i przygnębieniu, a jeszcze nie dawno Regulus rzucał się na niego z
różdżką. Za to każdego ranka widział uśmiech na twarzy Flinta i jego bandy.

Jego codzienne rozmyślania przerwał
Peter.

- Nie wiem, co robić – wydusił z siebie.

Rogacz spojrzał na niego zaniepokojony.

James powstrzymał wybuch śmiechu.
Glizdogon od kilku dni spotykał się z dziewczyną, która była chyba bardziej
zdesperowana od niego. Cieszył się początkowym szczęściem przyjaciela i
przynajmniej on dostarczał mu rozrywki w te smutne dni.

- A co z nią? – zainteresował się Łapa,
wpychając w siebie kolejną kiełbaskę.

- Cały czas chce się całować – wybuchnął,
a Remus aż otworzył buzię z wrażenia.

- A to źle ? – Syriusz podrapał się po
głowie w wyrazie niezrozumienia.

- Tak! – odparł mu Peter – Aż mi usta
spierzchły, spójrz! – przysunął swoją buzię do Blacka a ten odskoczył z
piskiem. Pettigrew załamał ręce.

- Zachowujesz się jak jakiś desperat –
wtrącił się James – Na twoim miejscu powiedziałbym jej co i jak – wytłumaczył.

- Ale ona nie chce słuchać! – burknął i
zrobił minę obrażonego dziecka – Jak tylko zaczynam temat to zaczyna mnie
całować! A tu – wskazał na swoją szyję – Zrobiła mi jagódkę!

- Malinkę – chrząknął Rogacz,
powstrzymując śmiech – Myślałem, że to raczej przyjemne.

- Zassała się i nie chciała puścić! Chyba
niechcący ją uderzyłem – wydukał, jakby nagle zdał sobie z tego sprawę.

Syriusz wybuchnął śmiechem. Po chwili
dołączył do niego Remus i James, który poklepał Petera po plecach w geście
pocieszenia.

- Och, jasne! Śmiejcie się, a ja idę na
pożarcie! Może da mi dojść do słowa – warknął, wstał i wymaszerował z Wielkiej
Sali.

- Powinniśmy mu pomóc – wydusił Black i
dostał kolejnego napadu śmiechu.

- Spec się odezwał – oznajmiła Dorcas.
Syriusz spojrzał na nią z podniesioną brwią – No co? Jesteś świetny w
spławianiu dziewczyn, prawda? – rzuciła pytanie retoryczne. Podniosła się, a
gdy zobaczyła kto idzie w jej kierunku obiegła stół od drugiej strony i
wybiegła z Wielkiej Sali. Jay westchnął i wywrócił oczami.

Potter wiedział o co im poszło, ale nie
miał zamiaru się w to wtrącać. Za to wyszukał wzrokiem ciemnowłosej i
uśmiechnął się.

- Dogonię was – powiedział i ruszył na
drugi koniec stołu. Opadł na miejsce obok Carmen, która spojrzała na niego
zdziwiona.

- O Merlinie, dopadł mnie ten zaszczyt?
Naprawdę będziesz obok mnie siedział? – zapiszczała.

- Znaj moją dobroć – westchnął i zabrał z
jej talerza grzankę – Jakie masz plany na dziś ?
- Umówiłam się – oznajmiła, nie patrząc na oburzone spojrzenia fanek Jamesa.

- No nie – jęknął – Myślałem, że spędzimy
parę upojnych chwil razem – wymruczał i zarzucił jej rękę na ramię.

- Śnij dalej – uśmiechnęła się słodko.
Patrząc na jego minę zaśmiała się – Ale odprowadzić cię mogę – powiedziała niby
łaskawie.

- Och, dzięki ci ! – odpowiedział i wstał
za nią. Wyszli razem z Wielkiej Sali odprowadzeni zielonym spojrzeniem.

Lekcja Eliksirów wyjątkowo mu się
dłużyła. Już dawno dał sobie spokój z ratowaniem zawartości swojego kociołka i
oparł czoło o blat stołu.

- Ciężka noc, panie Potter? – spytał się
profesor Slughorn, podchodząc do jego stanowiska. Poderwał się od razu.

- Życie, profesorze – odpowiedział,
niedbale opierając ręce na stole. Nauczyciel aż pokraśniał z zadowolenia.

- James, ty nicponiu! Mam nadzieję, że
zobaczę cię na przyjęciu Bożonarodzeniowym! Na pewno będzie jakiś selekcjoner
Quidditcha, bądź znany Auror. Już ja się o to postaram ! – zapewnił i odszedł.

- Jak ty to robisz? – spytała się chwilę
później Dorcas, gdy dostała od Slughorna ochrzan za zmarnowanie tylko
składników.

- Urok, Meadowes, urok – powiedział
krótko i przeczesał włosy palcami. Dorcas zaśmiała się i pokręciła głową.

- Możesz mi powiedzieć, co ty wyrabiasz z
Carmen ? - jej ton się zmienił.

- No cóż, poznaliśmy się za twoją pomocą,
przypominam – zauważył ostrożnie.

- Tak, ale myślałam, że jej nie polubisz,
bo… - zawahała się, a gdy zobaczyła jego naglący wzrok, kontynuowała – Jeszcze
w zeszłym roku była jedną z najbardziej stukniętych fanek.

- W czwartej klasie przefarbowała się na
rudo nawet – mruknęła.

- Ale się zmieniła – zapewnił – Jest
całkowicie normalna.

- Jasne. Ludzie nie zmieniają się tak
szybko – odparła.

- Tak myślę patrząc na ciebie. Myślisz,
że jak zaczniesz się ostrzej malować i ładniej ubierać, to ten ktoś na ciebie
spojrzy? – spytał przez zęby, ale zaraz potem tego pożałował.

Zabrzmiał dzwonek i Dorcas podniosła się
gwałtownie i wybiegła z Sali.

- Coś ty jej powiedział? – spytała Lily
zdziwiona.

- Niechcący – odpowiedział i zaczął
kierować się ku wyjściu.

- Widziałam jej oczy. Teraz pewnie płacze
– warknęła i wyminęła go.

Lily westchnęła i oparła się o parapet,
czekając aż do niej dojdzie.

- James, ona i tak ma dużo zmartwień, a
ty dokładasz jej kolejnych – jej zmęczony głos zabrzmiał jak oskarżenie w głowie
Rogacza.

- Wiem, ale ja naprawdę tego nie chciałem
– zapewnił i spojrzał na nią ze zdziwieniem – Czy ty do mnie powiedziałaś ‘James’?

- Przesłyszało ci się, Potter – zaśmiała
się, a on odwzajemnił uśmiech.

Nachylił się nad nią tak, że oparła się
plecami o zimną szybę. Nie mógł sobie odmówić tej przyjemności.

- Zobaczymy, Evans – wyszeptał miękko do
jej ucha i odszedł, zostawiając ją samą.

Dorcas otarła twarz chusteczką i wyszła z
łazienki dziewcząt. James miał rację i to stuprocentową. Żeby ktoś się zmienił
trzeba naprawdę wiele, a ona zmieniła tylko wygląd, choć i nawet on nie miał
sensu. Musiała się przyznać przed sobą, że zmiana była tylko i wyłącznie dla
Syriusza. To dla niego chciała wyglądać ładniej, a umawiając się z innymi
chciała, by był zazdrosny. Po tym co powiedział James, nie miała zamiaru wrócić
do dawnego stylu, bo podobały jej się rzeczy które zawitały w jej szafie, lecz
nie wszystko do końca jej odpowiadało.

Zawróciła i stanęła przed lustrem.
Wyciągnęła z torebki chustki do demakijażu i zmyła cień z powiek oraz pomadkę.
Spojrzała w lustro – tak czuła się zdecydowanie lepiej.

W weselszym nastroju wymaszerowała z
łazienki i ruszyła pod salę Obrony Przed Czarną Magią. Wszyscy już tam stali.
Gdy tylko podeszła, Rogacz otworzył buzię.

- Nie, trochę przesadziłem – odpowiedział
i spojrzał jej w oczy – Podoba mi się nowa Dorcas, ale teraz jeszcze bardziej –
spojrzał wymownie na jej usta i powieki. Uśmiechnęła się i niechętnie odwróciła
się do reszty.

- Przepraszam Black, za to, że rano na
ciebie naskoczyłam. Nie wyspałam się – rzuciła pewnie, przez chwilę patrząc w
jego oczy, bojąc się, że nie długo w nich zatonie.

- Nie ma sprawy – odpowiedział, ale nie
wyglądał, jakby kiedykolwiek przejął się jej słowami.

- Dorcas! – usłyszała po prawej i czym
prędzej czmychnęła pod ramieniem Jamesa do sali.

James padł na fotel zmęczony, rzucając
obłoconą miotłę obok siebie.

- Ciężki trening? – spytała Lily,
spoglądając na niego znad książki.

- Taaak – odparł zamyślony, patrząc w
stół. Zmarszczył brwi, dając sobie czas na przemyślenie tego, co powiedziała
Dorcas na Eliksirach. Nie zauważył, żeby Carmen była dziwna. Fakt, czasem były
sytuacje, w których zachowywała się jak nie ona, ale nic poza tym. Może nie
miał racji, może ludzie się zmieniają tak szybko, jak chcą?

Spojrzał na rudowłosą. Jeszcze nie dawno
wyszłaby już z Pokoju Wspólnego, a teraz siedzi tu, niezrażona faktem, że on
też. Czy już sobie ją odpuścił? Zamyślił się.

Nadal uwielbiał patrzeć na jej twarz, na
jej uśmiech. Uwielbiał, gdy rozmawiała z nim normalnie, bez wyzwisk. Uwielbiał
się z nią droczyć. Nadal, gdy przypadkiem ją dotknie, to miejsce aż go piecze,
a ręce go świerzbią, byleby jak najszybciej jej dotknąć.

Zwiesił na chwilę głowę, ale usłyszał
obok ucha damski głos.

- Hej, James – Carmen usiadła na kanapie
obok Evans – Się masz, Lily.

Rudowłosa spojrzała na dziewczynę i
uśmiechnęła się wymuszenie, choć niezręczna cisza między nią a Jamesem się
skończyła. Już się zabierała, by wstać.

- Gdzie pędzisz? – zatrzymał ją głos
Rogacza.

- Nie zrobiłam jeszcze wypracowania dla
S-slughorna! – przeklęła w myślach. Nigdy nie była dobra w kłamaniu. I James to
wiedział, patrząc na zrobione wypracowanie pod fotelem, z imieniem i nazwiskiem
rudowłosej z nagłówkiem: „ Właściwości dyptamu”.

Przemilczał tę sprawę. Może nie lubiły
się z Carmen?

- Co cię do mnie sprowadza? – spytał,
odwracając głowę w stronę dziewczyny.

- Randka się nie udała? – zaśmiał się.

- Oh, daj spokój. Umówiłam się ze
strasznym palantem – westchnęła i rozłożyła się na całej kanapie.

- No cóż, nie chciałaś iść ze mną na
spacer, to teraz masz – wstał i zarzucił miotłę na ramię.

- Nigdy nie pójdziemy – szepnęła,
spuszczając głowę. Tego James już nie usłyszał, bo zaczął wspinać się do swojej
sypialni.

- Dobranoc, Carmen – krzyknął jeszcze i
zniknął za drzwiami.

O północy zszedł do Pokoju Wspólnego.
Rozejrzał się dokoła, czy już wszyscy są u siebie i ruszył w stronę foteli.
Obejrzał się za siebie, a gdy się odwrócił, prawie krzyknął wystraszony, widząc
zgrabną pupę, wystającą zza fotela.

Chrząknął, a ten ktoś jęknął, gdy walnął
się w głowę. James zaśmiał się i pomógł rudowłosej wstać. Dziewczyna zaczęła
masować głowę.

- Czemu nie śpisz ? – spytał i używając
siły odchylił wielki fotel do tyłu, by Lily mogła wyciągnąć swoje wypracowanie.
Zawstydzona sięgnęła po nie i szybko się wyprostowała.

- Moje wypracowanie jakimś sposobem się
tam znalazło – odparła.

- Tak? Widziałem je już, gdy Carmen się
do nas dosiadła – odpowiedział, niby zdziwiony. Patrzył, jak jej policzki stają
się coraz bardziej czerwone.

- Lily, Lily, Lily – pokręcił głową i
zarzucił jej rękę na ramię – Jak nie lubisz Carmen, trzeba było mi powiedzieć.
Po co kłamać – zaśmiał się.

- Lubię ją! – zaprotestowała natychmiast,
zrzucając delikatnie jego rękę, uwalniając się spod jego czarującego zapachu –
Po prostu nie chciałam wam przeszkadzać.

- W czym – zdziwił się – Nie było w czym,
w każdym razie. A teraz proponuję iść spać, bo jutro McGonagall da nam w kość.

- Mam nadzieję, że żadne koszmary nie
będą cię dzisiaj męczyły. Kolorowych! – uśmiechnął się jeszcze i zniknął.

Rano na śniadaniu dało się wyczuć
napięcie. Jak zwykle zresztą. Huncwoci ze spokojem jedli śniadanie, nie
zwracając uwagi na szepty. Dziewczyny jadły mniej niż zwykle i nerwowo bawiły
się sztućcami.

Gdy James i Syriusz zaczęli pić kawę, do
Wielkiej Sali zaczęły wlatywać sowy. Wywołało to niezłe zamieszanie. Niektórzy
rozdzielali szybko koperty, prawie drąc zawartość. Przed Jamesem wylądowała
sowa z Prorokiem Codziennym. Otworzył na pierwszej stronie. Było wielkie
zdjęcie ulicy Pokątnej, zupełnie pustej.

Jak już wiadomo, na ulicy Pokątnej nie ma
już takiego ruchu. Trudno się dziwić, gdy co rusz spotykamy jakiegoś
Śmierciożercę. Na witrynach sklepów i wszędzie indziej wiszą plakaty
Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać. Jeszcze nic tak nie przeraża, jak nie
mieć możliwości przejścia przez Pokątną bez różdżki, uważając na swoje życie.

SCHOWAJCIE SIĘ, OCHROŃCIE SWOJE DOMY!

                                                             
A.T

- Oho, Prorok całkowicie się nie poddał.

James rzucił gazetę do Syriusza i czekał,
aż ten przeczyta. Gdy Łapa podniósł głowę, wymienili ze sobą znaczące
spojrzenia i odwrócili głowy w stronę stoły Slytherinu. Gdy z powrotem
skierowali oczy na siebie nawzajem, w ich głowach już rodziły się plany.

- Chłopaki, widzę, co robicie –
poinformował ich Lupin, nie podnosząc głowy znad Proroka.

- No i co z tego? – spytał James, wziął
ze stołu jabłko i wstał – Jeśli myślisz, że nic z tym nie zrobimy, to się grubo
mylisz. Nie martw się, nie będziemy cię w to wplątywać – rzucił niedbale i
ruszył do drzwi. To samo zrobił Syriusz, po drugiej stronie stołu. Wyszli z
Wielkiej Sali pewnie, z podniesionymi głowami, odprowadzani setką spojrzeń.

- Musimy obmyślić plan – odezwał się
Black, gdy tylko się zrównali.

- Na święta – James kiwnął głową – Ile
będziemy mieć wolnego?

- W sumie niewiele – odparł Syriusz –
Najwyżej kilka dni. To musi być coś większego – spojrzał porozumiewawczo na
przyjaciela.

- Trzeba będzie przejechać się po domach
znajomych, szczególnie dziewczyn. I najlepiej, żebyś odwiedził Grimmauld Place,
tam nie może teraz bezpiecznie.

- Wiem – odpowiedział Łapa, patrząc przed
siebie – Niestety masz rację. Nigdzie nie jest bezpiecznie.

W Hogwarcie było zupełnie cicho. Na
korytarzach nikt się nie wałęsał. Filch mógł czuwać spokojnie. W jednym
pomieszczeniu był hałas oraz całkowicie rozbudzona trójka nastolatków. No, może
nie byli już nastolatkami. Każde z nich w świetle czarodziejskiego prawa byli
już pełnoletni, ale to nie czyniło ich dorosłymi. Dorosłymi czyniły ich
doświadczenia, które przeszli. Każde z nich poznało już trud życia, co dla
zwykłego nastolatka byłoby nie lada wyzwaniem. Dla jednych to dobrze – są już
dojrzali. Dla innych źle – przecież to jeszcze niczemu winne dzieci.

A oni nie przejmowali się tym, co mówią
inni. Każde z nich zajęte było własnymi myślami, własnymi planami i marzeniami,
jak o normalnym życiu po Hogwarcie, bez tego wszystkiego.

James robił kolejne podciągnięcie, gdy
odezwał się Syriusz.

- A więc najpierw odwiedzimy Anglię, w
sumie jak wysiądziemy z pociągu – chłopak nabazgrał coś na kartce papieru,
drugą ręką podnosząc ciężarek. Minę miał zamyśloną.

- Najbliżej jest chyba do Evans, później
do Ann – zauważył James, a reszta pokiwała głową. Remus skończył zrobić
brzuszki.

- Jest już siódma rano, powinniśmy wracać
– powiedział, patrząc na zegar na ścianie.

- Następnym razem bierzemy Glizdogona.

- Nie, on wyznaje zasadę : najpierw masa,
później masa!

Zaśmiali się, porwali swoje ręczniki i
wyszli z Pokoju Życzeń.

- Ja pierwszy pod prysznic ! – krzyknął
James i zaczął biec.

- To nie fair ! – Syriusz i Remus ruszyli
za nimi – Ostatnio też byłeś !

- Cieniaaasy! – ryknął Rogacz przez
ramię, budząc pewnie połowę zamku. Krzyknął już z daleka hasło, a Gruba Dama
otworzyła przed nim portret. Wskoczył przez niego i nie obracając się za siebie
przeciął Pokój Wspólny i wpadł do swojej sypialni. Zaraz za nim wpadła reszta i
przepychając się dotarli do swojej sypialni.

- Czy ja jeszcze śnię, czy naprawdę
widziałam Huncwotów bez koszulek? – spytała jakaś dziewczyna, tępo wpatrując
się w klatkę schodową.

- Znowu ćwiczyli – rozmarzyła się druga i
powachlowała się dłonią.

Następnego dnia była niedziela, czyli
dzień odrabiania prac domowych i odpoczynku, przed kolejnym tygodniem przygotowań
do Owutemów.

Rudowłosa wyszła z łazienki, owinięta
tylko ręcznikiem. Nie była w swojej łazience, nie chcąc budzić przyjaciółek.
Wszystkie miały ciężki i męczący tydzień
Smakowanie Francuzki Melissa Lauren
Smakowanie pysznej azjatyckiej cipki
Trans ze sztucznymi cyckami i różowym staniczkiem