—————————————————
„Welkom!“
Hier verschijnen publicaties zoals scripties en synopsissen, evenals dergelijke overige korte stukjes.
—————————————————
Recent:
SCRIPTIE • 9 APRIL 2024 ◙ Clingendael Institute for International Affairs ◙ „Continuïteit van polarisatie“ ◙ Students column thesis competition • 08⬝04⬝2024 — 12⬝05⬝2024 ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ HET GEWIN ÉN VERLIES DOOR POLARISATIECONTINUÏTEIT EEN AANHOUDENDE AFDALING IN BEPAALDE (ONTW)RICHTING Wie wat bewaart, heeft wat. Voor een leergierig leek als ik, is er geen motto doeltreffender dan dat gedegen zinnetje. Iets onthouden of ervaring opdoen zijn immers ook vormen van iets opslaan. En wat betreft politiek, is er één vrij exact stukje ervaring dat zich in mijn hoofd vereeuwigd heeft. Reeds vanaf mijn eerste prille aanrakingen met politiek, is ook mij langzaam maar zeker tamelijk duidelijk geworden dat het bedrijven van politiek (de facto) nou eenmaal gelijk staat aan het bedrijven van populisme. Op eerste oogopslag lijkt het allicht een ietwat clichématig riedeltje, maar alsnog valt deze wat mij betreft geenszins tegen te spreken. Voor doorsnee volger van het algehele politieke stelsel is het dan ook geen schokkend gegeven dat de meest rumoerige kreten en acties - die in de door mij eerder benoemde trend thuishoren - een onmiskenbare, maar ook onfatsoenlijke sleutel vormen om optimale zetelwinst te garanderen zodra de welbekende kliko's weer menig stemlokaal opfleuren. Dat vergt zowaar enige adaptatie. Hoe content eenieder met die banale realiteit kan en wil zijn is één; hoe krachtig je daadwerkelijk kunt floreren als bestuurder met je invulling daarvan is nog een tweede ding. Hoe dan ook: dat de opgelegde noodzaak van het naarstig inspelen op trends thans alom onontkoombaar is, staat vast. Het is echter iets dat ik zonde vind, haast jammerlijk. Waarom neigt men nou zó te hunkeren naar een klimaat met bewust gecreëerde tumult, als zij qua insteek rechtsomkeert maken richting stabiliteit zodra het de vruchten heeft afgeworpen en zij de gewenste zetels binnengesleept hebben? Hoort een betrouwbaar bestuursorgaan niet steevast gelijk te staan aan een verkiezingstijd zonder vileine beroering? "Politici laten zich nog te vaak meesleuren in de waan van de dag." is een citaat van parlementair verslaggever Frits Wester, die zich daarmee tot op heden ver weggestopt in mijn hoofd vast heeft weten te ketenen. Het is een observatie die anno 2024 zo accuraat als nooit tevoren blijkt. Genadeloos een eigen afkeurende noot uiten over alledaagse nieuwswaardige gebeurtenissen is nog nooit eerder zo makkelijk gebleken. Politici in vrijwel alle schaalniveaus van de democratie schromen dan ook lang niet altijd om diezelfde drang naar vrij vlug 'preken voor eigen parochie' (aldus zekere J. Derksen) uit de weg te gaan. Dat is hierbij overigens allang niet meer alleen van kracht op het te woord staan van de reguliere (traditionele) pers. Integendeel: bij voorkeur worden de zelf toegeëigende spreekbuizen hiervoor benut. Zodoende is het met een natuurlijke toedracht het geval dat 𝕏, abusievelijk Twitter, met enige regelmaat eerder als een fnuikende beerput oogt met een onverbiddelijke tweespalt vol getypte kwinkslagen, dan dat zij als betrouwbaar component voor houvast weet te fungeren in een al veel te turbulente maatschappij. Het is niks anders dan - bij voorbaat zo cynisch mogelijk - het aloude kunstje opvoeren voor de eigen toevertrouwde bühne, in combinatie met scoren bij eenieder die zichzelf als zwevend kiezer acht. Diezelfde kiezer, die zich overigens behoorlijk vaak in zulke verfoeilijke onweerlegbare zelfingenomenheid kan vinden onder het mom van het raakvlak 'daadkrachtigheid'. Derhalve heeft het helaas veel weg van een neerwaarts voerende spiraal. Degenen die te midden van dit allen akelig radeloos naar toenadering zullen willen blijven streven (ja, zo ook ik als auteur), komen nagenoeg teneergeslagen en dusdanig melancholisch uit de bus. Hard werken loont, hard schreeuwen loont misschien nog wel meer. "Het gemak dient de mens." is andermaal een sterk citaat, al is hij ditmaal niet van Wester. Want, waarom zou men zich prudent (lees: ingewikkeld) opstellen gedurende de vervulling van zo'n mentaal belastend beroep, als zij zichzelf ook aan de buitenwereld kunnen profileren als een markante boodschapper, die niet of nauwelijks zwalkt in zijn of haar eruditie in het vak? Welnu, dat lijkt mij daarentegen toch maar flink ten onrechte. Als onberispelijk geschat worden in het politieke speelveld is namelijk niets anders dan een illusie. Per abuis een steek laten vallen, zal vroeg of laat resulteren in het feit dat eerder aangekaart verschijnsel van venijn zich tegen je opgezette status keert. Daarom erken ik de hoop die daaruit te herleiden is volmondig. Vroeg of laat verloopt die werking organisch. Houd daarbij ten tweede echt geheid rekening met een zoveelste opmars van nieuwe bestuurlijke ideeën, gebracht door gloednieuw bestuurlijk talent dat de stekende turbulentie van weleer ook zo snauwend verafschuwt. Ook zij krijgen geleidelijk meer vingers in de pap. In de politiek zijn er mensen én tijdperken van komen en gaan. Politiek beweegt en verandert zich aldoor. De bestuurlijke ommekeer waar ik volop naar streef, lijkt mij echter al mondjesmaat ingezet. De tijd zal het weldra leren. Althans, dat hoop ik dan maar.