Hot Sex Stories Tagalog

🛑 ALL INFORMATION CLICK HERE 👈🏻👈🏻👈🏻

Hot Sex Stories Tagalog

Pinoy Erotik Tagalog Stories
True Sex stories, True Confessions, kwentutan, kalibugan, txmate, sexmate,


Already have a WordPress.com account? Log in now.




Pinoy Erotik Tagalog Stories



Customize




Follow


Following


Sign up
Log in
Report this content


View site in Reader


Manage subscriptions

Collapse this bar




Email (Required)



Name (Required)



Website







Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:

Cookie Policy


Pasado alas-sais ay nasa pantalan na ang magkasintahang Jake at Anne.
Handang-handa na ang dalawa sa kanilang biyahe patungong Cebu—namimitak
pa
lamang ang araw.
“Tell me honestly, ano ba talaga ang dahilan at gustong-gusto mong
sumakay
ng barko? Samantalang pupuwede naman tayong mag-eroplano?” usisa ng
binata
sa kasuyo.
Kapagkuwan ay inabot ang shoulder bag bago inalalayan ito pababa ng
taksi.
“Haay, heto na naman tayo…sabi ko naman sa ‘yo, matagal na akong
hindi
nakakasakay ng barko, noh!” palag ni Anne.
“Sa dinami-dami ng puwedeng puntahan eh Cebu pa’ng napili mo?”
“Parang ayaw mo yatang sumama! Aba, akala mo sigurado hindi ako
makakapunta
ro’n ng mag-isa. O siya, kung ayaw mong sumama, you may go!” pasinghal
na
tugon ng dalaga at inilagpak sa gitna ng kalsada ang traveling bag ni
Jake.
“Hindi naman ako ang mawawalan ng grades… remember, project natin
‘to!”
dugtong pang sabi ng dalaga.
Laging ganoon ang 18-anyos na si Anne, isang mass communication
student sa
Unibersidad ng Pilipinas, tuwid ang mga kapasyahan at matapang.
Bagay na bagay sa babae ang suot nitong fit pantalon na kulay itim at
spaghetti garb na kulay puti. Lalong nagniningning ang kariktan ni
Anne.
Napangisi ang nababalinong kaharap. Umiling na lamang ang binata.
Nagbuntong-hininga.
“Stop it…nagbibiro lang naman ako, ikaw naman!” bigla namang bawi ng
isa.
Mas matanda ng isang taon si Jake kaysa dalaga pero hindi halata,
parang
magkasing-edad lang ang dalawa. Pinulupot ng mga bisig ang babae.
“Tama na nga iyan! Tara na kung interesado ka pa!” nakatiim ang bagang
na
sabi ni Anne. Halatang naiinis pa rin sa boyfriend.
“Aaalis na ho ba?” tanong ng dalaga sa isang utility ng super ferry.
“Maya-maya ho eh aalis na ‘to.” tugon ng lalaking nakasuot ng kulay
puting
uniporme—tanda ng pagiging crew ng barko. At nang mahanap ng
magkasintahan
ang magkatabi nilang kabin ay agad silang pumuwesto roon.
Ilang sandali pa ay nag-anunsyo na ang kapitan ng barko na paalis na
sila
patungong siyudad ng Cebu.
Bahagyang napangiti si Anne. Makikita niya na ring muli ang marikit na
lunang iyon. Habang binabaybay ng barko ang asul na karagatan sakop ng
pasipiko ay nakaidlip ang magkasintahan.
Nakabukaka pa si Anne habang natutulog at naghihilik. Nakalutang ang
kaumbukan ng dibdib. Nakakabuhay ng patay ang kanyang alindog. Subali’t
alas-siyete ng gabi nang gisingin sila ng waring napopoot na
panahon—pahiwatig ng kalikasan na maaari nilang ikapahamak.
Hindi sukat ang pagkagulantang ni Anne nang siya ay pukawin ng
nakatulilig
na mga ungol at hiyaw habang waring idinuduyan ang kabin ng barko na
kanilang kinauupuan.
“Jake, gising! Jake, gising!” tinampal-tampal ng babae ang pisngi nito
upang magising ang kasuyo. Hinahambalos na ng malalakas na alon ang
barko.
“Jake, gising na, plis!” larawan na ng takot si Anne. Nagkandaugaga
naman
si Jake sa kahahanap ng isang bagay sa kanyang bag.
“Ano ba iyang hinahanap mo, ha?” gitlang tanong ng dalaga.
“Wala! ‘Yung video cam, asan?” Taranta namang dinukot ni Anne sa bulsa
ng
kanyang traveling carrier ang tinutukoy ng binata. Wala itong larawan
ng
pagkataranta. Binuhay ang video cam at pinuntirya ang mga
nagtatakbuhang
pasahero.
Naroon at nagkakaisang nananalangin ang mga pasaherong magkakasalungat
ng
relihiyon— Muslim, Sabadista, Katoliko. Tumatangis na si Anne.
Nagkakandarapa ito sa paghahanap ng life jacket. Wala itong mahagilap.
“Jake, ano ba iyang ginagawa mo riyan?! Tuluyan mo ako rito! Mamamatay
na
tayo!” umiiyak na hiyaw ni Anne. Hindi nakinig ang kasuyo bagkus ay
nagpatuloy ito sa ginagawa.
Kinukunan ng video ang kahabag-habag na kalagayan ng mga pasahero—ang
nakakatigatig-pusong reaksyon ng mga ito sa trahedyang nagaganap nang
mga
sandaling iyon.
Hanggang sa mahuli ng kamera ang isang matandang nakaupo sa isang
tabi—na
gaya ni Jake ay walang ipinamamalas na reaksyon.
Ibinagsak ng binata ang kamera. Dumampot ng life jacket at ibinigay sa
matandang nag-iisa sa isang sulok at nananalangin habang bitbit ang
halos
pigtal nang rosaryo.
“Maraming salamat sa iyo, totoy…ang tulad mo’y nararapat na
pagpalain at
iligtas sa anumang kapahamakan.” wika ng matanda—na napakatangos ng
ilong,
balbas-sarado, at nakabalabal lamang ng kulay brown.
Binalikan ni Jake ang kamera at habang bitbit ito ay karakang hinila
si
Anne, pinaupo sa kabin.
“Umupo ka riyan at manalangin ka na lamang!” sambit ng lalaki.
“Pero Jake…” sindak na tugon ng kasuyo, yumakap sa binata.
“Kahit na sampung life jacket pa ang makukuha mo, kung talagang ito na
ang
huling araw natin ay wala tayong magagawa, Anne.” Pagkasabi ay
binalikan ng
tingin ni Jake ang matanda sa kabilang kabin. Wala na roon ang
matandang
lalaki.
Sinuyod niya ng tingin ang buong paligid, wala ito. Parang mga langgam
na
nagpulasan sa takot ang mga tao.
Kumiling nang todo ang barko. Nagtalunan na ang ilang mga pasahero.
Inayos
niya ang kanyang de-gradong salamin—baka sakaling namamalik-mata lamang
siya
nguni’t hindi siya maaaring magkamali.
Napayapos si Anne kay Jake, waring pahiwatig iyon ng pamamaalam,
pahiwatig
na waring yaon na ang kanilang huling pagkikita sa ibabaw ng lupa.
“Mahal kita, Jake… tandaan mo iyan!”
Higit pang naging malupit at walang patid na ang halibas ng ga-bahay
na mga
alon sa sinasakyan nilang barko—super ferry. Kumikiling na iyon.
Nakapasok na rin ang tubig-dagat. Malakas na para bang nakalutang sila
sa
isang napakalawak na ilog.
Waring lulubog na at lalamunin ng mga higanteng alon.
“Jake, ano’ng gagawin natin!” pagkasabi ni Anne ay dumagundong na tila
kulog ang magkahalong iyak at palahaw ng mga pasahero kasabay ang
pagkabuwal
ni Anne.
Lumagpak din si Jake, tumilamsik ang kamera nguni’t patuloy sa pag-inog
iyon.
Humupa ang bagsik ng mga alon. Wala na silang naririnig na mga palahaw.
Humina ang hampas ng mga alon at hangin. Halos magkapanay na nagtayuan
sina
Jake at Anne.
“Anne! Nasaan ka! Are you okay?!” Buhol-buhol ang tinig at napahiyaw
ng
malakas ang binata.
“Please, leave that Jake! Mamamatay na tayoooh!”
Malat na ang tinig ni Anne. Paggapang na nilapitan ang binata. Siya
naman
ang napatangis. Hindi niya maiwasang mapaluha sa kanyang nasisilayan.
Hirap na hirap na si Anne. Ramdam na kasi ng dalaga na unti-unti nang
nilalamon ng karagatan ang kanilang sinasakyang barko.
“Kasalanan ko itooohh! Patawad Jake, kung hindi lang siguro ako
nagpupumilit na isama ka rito, hindi ka madadamay sa kahunghangan
koooh.”
Halos pabulong nang sambit ni Anne.
Hirap nang huminga. Palalalim na nang palalim ang tubig-dagat na
sumasakmal
sa kinaroroonan nila. Halos anino na lamang ang nakikita nila sa isa’t
isa.
“Huwag kang magsalita ng ganyan!” aniya.
Pinatindig niya ito, niyakap at hinalikan sa labi.
“Walang mangyayari sa atin! May awa ang Diyos… please trust Him,
Anne!”
paanas niyang sabi sa kasuyo.
Hanggang baywang na ang tubig-dagat na naroon. Nakataas ang kanang
kamay ni
Jake, inililigtas niya ang kanyang kamera. Buhay pa rin ito at umiikot
ang
lente sa buong paligid.
Hanggang sa makarinig sila ng iyak ng isang sanggol. Uha ito nang uha.
Malakas. Sinuotan ni Jake ng life jacket si Anne. Nagsuot na rin siya.
Ginawa niya iyon datapuwa’t alam niyang himala na lamang ang
makaliligtas sa
kanila.
“I’m gonna get him!” ngatal-labing sambit ni Jake.
“Huh? Plis iligtas mo na lamang ang iyong sarili! Hindi mo rin siya
mabubuhay dahil nasa gitna tayo ng karagatan!” hiyaw ni Anne nang
akmang
lalangoy na si Jake patungo sa pinagmumulan ng iyak ng sanggol.
“Hindi na bale, Anne. Ang mahalaga, mamatay man tayo… maipagmamalaki pa
rin
natin sa harap ni San Pedro na may nagawa tayo sa kapwa natin bago tayo
pumanaw sa mundo?” halatang pabirong tugon ng isa. Lalong napatangis si
Anne.
Doon niya natalos ang tunay na karakter ni Jake. May ginintuang puso.
Napaiyak na naman siya sapagka’t dama niya ang nalalapit na wakas ng
kanilang buhay. Samantala, makaraan ang ilang minutong paghahagilap ay
natagpuan din ng binata ang sanggol.
Nakahimlay ito sa isang bilao na inaayudahan ng kutson upang
makalutang sa
tubig-dagat.
Kinarga niya ang sanggol, hinalikan ito at niyakap. Nagitla na lamang
si
Jake nang ngumiti ito nguni’t kasabay naman niyon ang palahaw ni Anne
sa
di-kalayuan.
Ginitiang muli ng masaganang luha sa mga mata si Jake nang makitang
galak
ang namumutawi si pisngi ng sanggol. Inihimpil niya ito sa kanyang mga
braso.
Wari bang dama ng anghel na ligtas na siya nang matagpuan ng binata.
Naging panay ang tawa, sadyang hindi marahil ramdam ang hagupit ng
trahedya
sa karagatan. Napaantanda naman si Jake nang mapansin ang hiyaw ni
Anne.
Malakas.
Humihiyaw ng saklolo. Nabitawan niya ang katagang..
Kasunod ang halos patalilis niya nang paglangoy patungo sa
kinaroroonan ng
kanyang kasintahan. Tinig na lamang ni Anne ang kanyang naririnig.
Sunud-sunod ang mga palahaw ng dalaga. Siya ang tinatawag. Bitbit niya
pa
rin ang sanggol. Wala na siyang makitang liwanag.
Tinumbok niya ang pinagmumulan ng tinig ng kanyang kasintahan. Iyon na
lamang ang nalalabing paraan.
Kani-kanina lamang ay bahagyang naglaho ang mga bugso ng hangin at
alon
nguni’t nagsimula na namang humagupit sa barkong nilalamon na rin ng
dilim.
Sumagot naman ang dalaga nguni’t halatang mauubusan na ng hininga.
Natagpuan niya itong halos wala nang lakas. Inaakay na ng life jacket
ang
namimitig at namimigat na nitong katawan.
Itinali ni Jake sa kanyang beywang ang video camera. Hindi ito halos
umiilaw. Nagtagpo ang kanilang mga kamay ni Anne sa madilim na parte ng
barkong bumubulusok na sa malalim na laot. Sa kailaliman, sa karagatan
ng
walang hanggan.
Namimitig na rin ang mga braso ni Jake nguni’t hindi niya pa rin
magawang
bitawan ang tumatangis na namang sanggol.
Pagal na ang katawan ni Anne, dama ni Jake iyon. Napatulong muli ang
kanyang mga luha.
“Humawak ka sa akin, Anne nang mahigpit!” nanginginig ang boses na
sabi ni
Jake nguni’t nangangalay na ang kanyang mga braso.
Tumigil naman sa pag-iyak ang sanggol—na balot sa kulay kristal na
kasuotan. Gumegewang ang barko, palubog nang palubog sa ilalim ng
dagat.
Ramdam ni Jake na malapit na sila sa pusod ng wakas. Napatingala siya
sa
langit. Hindi man niya nakikita ang May Likha ay dama ng binata na
hinding-hindi sila pababayaan nito hanggang sa huli.
Niyakap niya nang napakahigpit si Anne. Taglay ang damdamin ng
kawalang
pag-asa. Umakyat ang tubig at hanggang leeg na nila ito.
Waring kahol ng aso ang mga serye ng ubo—na kanilang pinawalan.
Sunud-sunod ang kulog at kidlat na hatid ng kalangitan na dito ay
kaakibat
ang serye ng hagupit ng malalaking alon sa barkong iyon, para bang
walang
habag sa mga naghihingalong nilalang na nasa loob.
Ilang saglit pa ay napuna na lamang ni Jake na hindi na kumikilos si
Anne.
Napaiyak na naman siya. Batid niya ang pahiwatig niyon.
Wala na si Anne, ramdam niya ang pagpigtal ng hininga nito habang
yakap-yakap siya at ang palad ay idinampi sa huling pagkakataon sa noo
ng
napulot na sanggol.
Hinubad ng binata ang kanyang sinturon. Ikinabit iyon sa pantalon ni
Anne
saka idinugtong sa kanyang sweat chemise. Nasabi ng binata sa sarili,
yayao
man ay magkasama pa rin silang dalawa ni Anne.
Sunod niyang binalingan ang sanggol—na sa pakiwari niya ay iyon na ang
huling silay niya rito.
Mahigpit ang pagkakahawak niya sa sanggol na sakmal ng kutson na
nahugot
mula sa verve coat.
Nasa ganoong ayos si Jake nang mapansin ang isang maalinagnag na
bagay—na
halos limang hakbang lamang ang layo mula sa kanyang kinatatayuan.
“Patawad sanggol, hindi na kita maililigtas nang tuluyan…dahil nasa
gitna
tayo ng laot… paalam!” ang mapanglaw na anas ni Jake.
At pagkaraan ay marahan siyang pinanawan ng lakas hanggang sa
nabitawan
niya ang sanggol hanggang sa dumagundong ang isang napakalakas na
pagsabog.
(COMPLETE STORY) Nag-aabang ng masasakyang tren ng LRT si Manolo. Sa hindi kalayuan ay may isang babaeng nakatayo. Nakasuot ito ng paldang maikli kaya’t kitang-kita niya ang magagandang hita’t binti nito.
Makikinis ang mga iyon at sa pagmamasid ni Manolo ay para nang napakasarap haplusin. Lumapit siya at napatingin ang babae.
“Magandang gabi…” pagbati ni Manolo.
“Good evening…” sagot naman ng dilag.
Napansin ni Manolo ang magandang ngiti nito at gayun din ang buong ngipin na nangislap sa liwanag ng ilaw.
Naulinigan ng binata ang commercial na close-up smile.
Mabuti na lamang at nakapagsipilyo na rin si Manolo kaya’t hindi siya nahiyang ngumiti sa kausap.
“Pauwi ka na? Ako nga pala si Manolo. Puwede mo na akong tawaging Manny,” aniya.
“Ako naman si Angela,” sagot ng magandang babae.
Parang anghel, katugma sa kanyang pangalang Anghela.
“Papunta sana ako ng Baclaran para magsimba kaso ang tagal ng LRT,” pagpapatuloy nito.
“Baka natrapik,” pagbibiro ni Manolo.
Natawa si Anghela. Malakas at nakakahawang tawa.
“Mapagbiro ka pala… iyan ang gusto ko sa tao, mapagbiro…” Natawa rin si Manolo.
“Gan’yan talaga ako… ayoko kasi ng malungkot…” Napatitig si Anghela.
“Naniniwala ka ba sa kasabihang madaling mapaibig ang babae kapag marunong kang patawin siya?” tanong nito. Natigilan si Manolo. Para siyang pinatamaan ng kausap.
“O… bakit parang natulala ka d’yan…?”
Hindi agad nakasagot si Manolo. Nag-isip sa sasabihin.
“Para kasing pinatatamaan mo ako e…” aniya.
“Talagang pinatatamaan kita… hindi ka naman lalait sa akin kung hindi ka interesado sa akin, ˜di ba?”
Napakaprangka pala ng dalaga. Nagtanong muli ito. “Gusto mo ba ako, Manny?” Si Manolo naman ang natawa.
“Ikaw naman… sino naman kaya ang hindi magkakagusto sa babaeng kasing ganda mo?”
“Di ang ibig mong sabihin gusto mo akong maka-sex?”
Na-shock si Manolo sa tanong ni Anghela. Nahiya siyang sumagot.
“Huwag ka nang mahiya… ang totoo’y gusto kong makahanap ng lalaking makakapagpaligaya sa akin…”
Naghintay si Manolo sa idurugtong pa ng babae.
Nagpatuloy naman ito. “…Alam mo, Manny… nympho kasi ako… isang nymphomaniac.”
Naunawaan ni Manolo ang ibig sabihin ng katagang iyon.
Nymphomaniac”isang babaeng adik sa kanton.
“Payag ka bang mag-sex tayo?” pag-aayang tanong pa ni Anghela.
Kinabog ang dibdib ni Manolo. Totoo ba ang tinatanong ng kanyang kausap?
“Saan naman tayo pupunta?” pag-alam niya.
“Doon tayo sa bahay ko…” bitin na sinagot sa kanya.
Walang sinabing kondisyon si Anghela kaya bantulot sa pagpayag na sumama si Manolo.
“Huwag kang mag-alala… ˜di naman ako bayarang babae para matakot ka… isa pa, wala din akong sakit…”
Dahil sa ibinigay na assurance ay napapayag si Manolo.
Naging sunud-sunuran siya sa babaeng nakilala at humantong sila sa bahay nito sa Ayala Alabang sa lungsod ng Muntinlupa.
Mayaman pala ang babae kaya’t doon nakatira. Pagdating doon ay dumiretso si Anghela sa banyo para maligo.
“Ituring mong bahay mo ang aking tahanan… may inumin d’yan… kumuha ka lang…”
Nagpunta si Manolo sa maliit na bar sa sala at kumuha ng baso at saka nilagyan ng dalawang shot whiskey.
Nakatatlong tagay na siya ng tigalawang shot nang lumabas ng banyo si Anghela.
“Nainip ka ba?” tanong nito ay Manolo.
“Hindi… para lang iba ang pakiramdam ko kasi…”
Pinutol ni Anghela ang kanyang sasabihin.
“Huwag kang mag-isip ng kung anu-ano… magsi-sex lang tayo at pagkatapos ay puwede ka nang umuwi.”
Kinalas ni Anghela ang tuwalyang nakatapis sa kanyang katawan at nalaglag iyon sa sahig. Tumambad sa paningin ni Manolo ang kagandahan ng alindog ng babae. Nandilat ang kanyang mga ata sa nakita niyang hubog ng katawan nito.
“Napakaganda mo, Anghela,” kanyang bulong.
“Halika… tikman mo na ako…” tugon ng babae.
Kasunod noon ay nakita na lamang ni Manolo na nakikipaglaplapan na siya kay Anghela na mapusok ding nakipag-eskrimahan ng dila sa kanya habang sila’y naghahalikan.
Naramdaman na lamang ni Manolo ang kamay ng kaulayaw na humihimas sa kanyang t*t*.
“Ang bilis mo palang malibugan?” pahayag na tanong ni Anghela.
Nabuking si Manolo na kanina pa siyang nalilibugan sa kanyang karomansahan. Nagpatuloy sila sa paghahalikan hanggang sa matumba sila sa mamahaling carpet. Napansin niyang orihinal na Persian carpet iyon at sadyang napakalambot.
“Ang yaman mo pala, Anghela,” aniya.
Natawa ang babae at pansamantalang napatigil sa paghalik sa kanya.
“Minana ko ang yaman ko sa magulang ko… pero kahit na marami akong pera ay malungkot ang buhay ko…”
Paano naman kaya malungkot ang isang mayamang katulad nito na halos palasyo ang bahay at tiyak na nakaparaming salapi sa bangko?
“Alam mo… malungkot ako dahil wala akong tunay na mga kaibigan… kung mayroon man ay dahil ito sa hinuhuthutan lang nila ako at iyong iba naman ay para lang sa katawan ko…”
Inabot ng lungkot si Manolo. Tunay nga ang sinasabi ni Anghela. Alam niya ang kalagayan nito dahil kahit siya’y may masamang karanasan sa ganitong kalagayan. Ang kaibahan lang ay kabaligtaran ang kanyang sitwasyon. Siya naman ay walang pera at isang mahirap lamang kaya’t wala siyang kaibigan. Biglang may naalala si Manolo.
“Mayaman ka… tiyak na marami kang sasakyan… kaya… bakit naghihintay ka ng LRT noong makilala kita?” kanyang pag-usisa. Natawa roon si Anghela.
“Di ka lang pala masayahin at mapagbiro… matalas din pala ang pakiramdam mo!”
Nahiya ng bahagya si Manolo sa papuri sa kanya.
“Huwag ka nang mahiya sa akin… patuloy na natin ang ginagawa natin.”
Sa gayung mga salita ay pinapatuloy ni Anghela ang pagpapaligaya ka Manolo.
Sa puntong yon ay isinubsob siya sa pagitan ng mga hita ng binata ang kanyang ulo para isubo ang kanyang b*r*t.
Nagulat si Manolo subalit hindi nakapagbigay ng reaksyon. Napakagaling pala sumubo ni Anghela ng b*r*t kaya ang tanging nagawa na lang niya ay hayaan ang babae na ilabas-masok ang kanyang malaking t*t* sa bibig nito.
“Ahhhh… ahhhh… ahhhh… aaaaahhhhh…” napaungol siya.
May ilang minuto na tsinupa ni Anghela si Manolo bago bumalikwas ang binata para magpalit sila ng posisyon sa paborito niyang 69. Ikinatuwa naman iyon ng babae.
“Alam mo, wala pang lalaking gumawa ng ganito sa akin…”
Dahil sa sinabing iyon ni Anghela ay pinag-igi ni Manolo ang pagkain sa pagkababae nito.
Dinilaan niya ang kahabaan ng hiklat ng p*k* ng kanyang katalik at saka sinipsip at nilaro ang tanggal sa ibabaw.
Napaiktad si Anghela sa kuryenteng dulot ng pagkain sa kanyang kaangkinan.
“Ang sarap… talagang ngayon ko lan
Young Lingerie Sex
Naked Nudist Foto
Old Man And Teen Girl Video