E.A
اتحادیه آزاد کارگران ایران✍مرتضی شریفی
وقتی مساجد برای حل "بحران ملی" به کمک دولت ورشکسته میآیند!
پزشکیان در سفر اخیر خود به استان اردبیل و درطی دیدارش با جمع فعالان فرهنگی و اجتماعی این استان تاکید کرد که نباید مسجد را فقط محل نماز خواندن ببینیم، "باید همه مسایل محلات در مسجد مطرح و مدیریت شود." و اینکه اگر مساجد و محلات به مسئولیت اجتماعی خود بازگردند، بسیاری از مشکلات پیش از تبدیل شدن به "بحران ملی" مهار خواهند شد.
نا گفته نماند این ایده های "مشعشع" جناب پزشکیان کشف تازه ای نیست! ایشان قبلا و در شورای عالی انقلاب فرهنگی هم گفته بود: "هم اکنون ۸۰ هزار مسجد در کشور وجود دارد که تقریبا میتوان گفت به ازای هر هزار نفر یک مسجد در کشور داریم؛ میتوان از این ظرفیت برای حل مشکلات مردم استفاده و مسجد هر محلهای را به محور حل مشکلات مردمی تبدیل کرد".
اما براستی کدام مساجد قرار است به کمک دولت بیایند و مشکلاتِ پیش از تبدیل شدن به "بحران ملی" را مهار کنند!
مساجدی که به قول آیت اله نوری همدانی در همین تهران درب خیلی از آنها بسته و یا اگر باز باشند "امام جماعت ندارند"،
و یا مساجدی که به گفته "ابوالقاسم دولابی" نماینده رییسجمهوری در امور روحانیت در خرداد ۱۴۰۲ که از ۷۵هزار مسجد، درِ ۵۰هزار مسجد بسته است
یا مساجدی که به گفته معصومه ظهیری استاد حوزه علمیه قم بعلت نداشتن خادم درهایشان بسته میشود، "برخی خادمان به دلیل عدم تأمین مالی و نبود بیمه، حاضر به نگهداری از مسجد نیستند. این مشکل باعث میشود که درها بسته بمانند".
پزشکیان خیلی خوب میداند که توسل به مساجد برای کمک به حل "بحران ملی" فریب کاریی بیش نیست. اما وقتی حکومت هیچ برنامه ای برای حل مشکلات کشور ندارد چاره ای ندارد جز آن که به هر ریسمان پوسیده ای متوسل شود تا شاید بتواند مسئولیتی که وظیفه دولت است، اما دولت نه میخواهد و دیگر نه میتواند انجامش دهد، را بدوش دیگر موسسات دولتی نظیر مساجد بیندازد.
پزشکیان در مسافرتش به استان کرمان سخنان دیگری نیز ایراد فرمودند! که آنها را هم باید بعنوان بخشی از "کشفیات" ایشان ثبت کرد! او گفت اگر میخواهیم مشکل مردم را حل کنیم نباید برایشان "تورم ایجاد کنیم". واقعا که چه کشف محیر العقولی!
البته جناب پزشکیان این نماینده دولت "وفاق ملی" و رییس جمهوری که "دنبال مقصر نیست" فراموش نکردند به "گناه کارانی" که برای مردم تورم درست میکنند و یا بعبارت بهتر این همه بدبختی و فلاکت اقتصادی و اجتماعی برای مردم بوجود می آورند فقط به پند و اندرز بسنده کند و بگوید، "بنشینید در خانه هایتان و از این کاری که کردید توبه کنید".
اما جناب پزشکیان مطمن باشید مردمی که زیر بار این همه گرانی و تورم کمرشان خم شده است گول این حقه بازی های شما و دیگر دست اندرکاران حکومتی را نخواهند خورد! دیر یا زود مردم خشمگین از این همه بی عدالتی نمیگذارند که این حاکمان ظالم در خانه هایشان بنشیند و "توبه" کنند! از آنچه مردم در نپال بر سر حاکمان زالو صفت آوردند درس عبرت بگیرید!
یاد آوری این نکته هم ضروری است که نداشتن برنامه برای غلبه بر بحرانهای در هم تنیده کشور در دولتها، امر تازه ای نیست. اما آنچه در دولت پزشکیان تازگی دارد اقرار این رییس جمهور "صادق" است که با سبک مغزی در زمان انتصابش به ریاست جمهوری اعلام کرد که احتیاج به ارایه برنامه از طرف دولت او نیست و گفت "حق نداریم برنامه بدهیم وقتی برنامه توسعه داریم".
اما نبود برنامه برای حل مشکلات کشور در دولت پزشکیان بجایی رسیده است که صدای اقتصاد دانان حکومتی و دست اندرکاران حکومتی را نیز درآورده است. منجمله فرشاد مومنی، اقتصاد دان میگوید در دولت "هیچ برنامهای برای مواجهه با کاستیها و بحرانها وجود ندارد." و یا "مصطفی پوردهقان"، نماینده مردم اردکان در مجلس، در ۱۸شهریور بعد از جلسه غیرعلنی مجلس با پزشکیان میگوید، "این روضههایی که برای وضعیت عجیب و غریب مالی کشور بلد هستید، بسیار خوب، اما برنامه اجرایی شما کجاست؟ طرح اقدامی شما برای اصلاح امور کجاست؟ برنامه عملیاتی و زمانبندی که باید به نمایندگان بدهید تا به مردم منتقل کنیم، را ندیدیم."
واقعیت آنست اگرچه سخنان پزشکیان هذیان گویی بیش نیست اما این هذیان گویی انعکاسی از ویژگی های حکومتی است که دست اندرکاران آن بجز غارت و چپاول زندگی و معیشت مردم کارکن و زحمتکش برنامه دیگری در دستور کار خود ندارند. و در نتیجه یا به فریبکاری و دروغ متوسل میشوند، یا به طناب پوسیده مساجدی که همه ساله خلوت تر میشوند و "خادمان" مساجد بعلت فقر و فلاکتی که دست اندرکاران مساجد بر آنها تحمیل میکنند "حاضر به نگهداری مساجد نیستند" روی می آورند.
در خاتمه باید گفت که مردم کارگر و زحمتکش دهه هاست از این همه دروغ گویی و فریبکاری دست اندرکاران حکومتی به ستوده آمده اند. در شرایطی که تشکلات مستقل کارگری و دیگر اقشار اجتماعی اجازه فعالیت ندارند؛ فعالین کارگری و دیگر اقشار اجتماعی بخاطر افشاگری جنایات حاکمان محکوم به شکنجه و زندان میشوند، آنوقت تنها راه مقابله کارگران و دیگر اقشار محروم و تحت ظلم و ستم حاکمان جنایتکار تجماعات خیابانی و در محل کار است.
تنها در پرتو اتحاد و همبستگی همه مزدبگیران و ایجاد تشکل های مستقل کارگری و دیگر اقشار اجتماعی است که میتوان بسوی تغییرات بنیادی در کشور حرکت کرده، بر بحرانهای متعدد فایق آمد و جامعهای بر مبنای آزادی و برابری و رفاه همگانی ایجاد نمود.