Dwie służące

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Dwie służące
Falls die Wiedergabe nicht in Kürze beginnt, empfehlen wir dir, das Gerät neu zu starten.
Videos, die du dir ansiehst, werden möglicherweise zum TV-Wiedergabeverlauf hinzugefügt und können sich damit auf deine TV-Empfehlungen auswirken. Melde dich auf einem Computer in YouTube an, um das zu vermeiden.
Bei dem Versuch, Informationen zum Teilen abzurufen, ist ein Fehler aufgetreten. Versuche es bitte später noch einmal.
0:02 / 3:37 • Vollständiges Video ansehen Live


Autorem interpretacji jest: Adrianna Strużyńska .

Adam Mic­kie­wicz wy­dał utwór „Świ­te­zian­ka” w to­mie „Bal­la­dy i ro­man­se” w 1822 roku w Wil­nie. Był to mo­ment prze­ło­mo­wy dla pol­skiej li­te­ra­tu­ry, po­czą­tek no­wej epo­ki - ro­man­ty­zmu. Czter­na­ście utwo­rów bal­la­do­wych i ro­man­sów sta­no­wi­ło ma­ni­fest świa­to­po­glą­do­wy po­ety i ca­łe­go mło­de­go po­ko­le­nia. Wszyst­kie wier­sze są za­in­spi­ro­wa­ne lu­do­wo­ścią, po­da­nia­mi prze­ka­zy­wa­ny­mi ust­nie z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie. Te­ma­ty­ka i kom­po­zy­cja bal­lad pod­kre­śla­ją ze­rwa­nie z oświe­ce­nio­wy­mi ka­no­na­mi es­te­tycz­ny­mi. W bal­la­dzie „Świ­te­zian­ka” rów­nież wi­docz­ne są ce­chy cha­rak­te­ry­stycz­ne dla ro­man­ty­zmu, lu­do­we in­spi­ra­cje i na­strój ta­jem­ni­czo­ści.
„Świ­te­zian­ka” na­le­ży do no­we­go ga­tun­ku li­te­rac­kie­go, utwo­rzo­ne­go przez Mic­kie­wi­cza - ballady romantycznej . Jej ce­chą cha­rak­te­ry­stycz­ną jest synkretyzm rodzajowy i gatunkowy. Ro­man­ty­cy nie prze­strze­ga­li re­gu­ły czy­sto­ści ga­tun­ków, uwa­ża­li sztyw­ne for­my za ogra­ni­cze­nie ar­ty­stycz­ne. Utwór za­wie­ra więc cechy liryki, epiki i dramatu . Ele­men­ty li­rycz­ne to bu­do­wa, po­dział na wer­sy i stro­fy. Na­le­żą do nich też licz­ne środ­ki sty­li­stycz­ne, a zwłasz­cza epi­te­ty i po­rów­na­nia. Cha­rak­te­ry­stycz­ny jest rów­nież na­strój gro­zy i ta­jem­ni­czo­ści. W „Świ­te­zian­ce” wi­docz­ne są ce­chy epi­ki. Jest to obec­ność nar­ra­to­ra i bo­ha­te­rów oraz ja­sno za­zna­czo­na fa­bu­ła - wy­da­rze­nia zwią­za­ne z przy­się­gą i karą za jej zła­ma­nie. Do ele­men­tów dra­ma­tycz­nych na­le­żą dia­lo­gi, z któ­rych w ca­ło­ści skła­da­ją się nie­któ­re stro­fy.
W bal­la­dach wy­stę­pu­je też róż­no­rod­ność sty­li­stycz­na, prze­pla­ta­ją się ele­men­ty hu­mo­ry­stycz­ne i na­strój gro­zy. Po epoce oświecenia , gdzie naj­waż­niej­szym źró­dłem po­zna­nia była na­uka, w ro­man­ty­zmie naj­więk­sze zna­cze­nie zy­ska­ła fantastyka. W bal­la­dach po­ja­wia­ją się licz­ne zja­wi­ska nad­przy­ro­dzo­ne, któ­re są trak­to­wa­ne jako oczy­wi­sty ele­ment rze­czy­wi­sto­ści. Re­al­ny świat pol­skiej wsi jest ści­śle po­łą­czo­ny z obec­no­ścią istot nad­przy­ro­dzo­nych, któ­re in­ge­ru­ją w ży­cie bo­ha­te­rów. Ro­man­ty­cy od­rzu­ci­li ra­cjo­na­lizm wy­kształ­co­nych kla­sy­cy­stów, czer­pa­li in­spi­ra­cję z wia­ry i mo­ral­no­ści pro­ste­go ludu. W bal­la­dach nie bra­ku­je ta­jem­ni­czych i nie­po­ko­ją­cych zda­rzeń, czę­sto po­ja­wia­ją się ta­kie zda­rze­nia jak zbrod­nia, ze­msta czy zdra­da. W wy­da­rze­niach uczest­ni­czy przy­ro­da. Pejzaż romantyczny jest po­tęż­ny, nie­prze­nik­nio­ny, bu­dzą­cy strach. Po­ja­wia­ją się rów­nież na­wią­za­nia do prze­szło­ści, a zwłasz­cza średniowiecza .
Bal­la­dy cha­rak­te­ry­zu­ją się melodyjnością, któ­rą za­pew­nia­ją re­gu­lar­ność wer­sy­fi­ka­cyj­na, po­wtó­rze­nia i obec­ność re­fre­nu. „Świ­te­zian­ka” skła­da się z trzy­dzie­stu ośmiu zwro­tek, li­czą­cych po czte­ry wer­sy. Wers pierw­szy i trze­ci na­pi­sa­no dzie­się­cio­zgło­skow­cem, a dru­gi i czwar­ty - ośmio­zgło­skow­cem. Utwór ma więc pro­stą i re­gu­lar­ną bu­do­wę. Po­eta użył ry­mów prze­pla­ta­nych, któ­re pod­kre­śla­ją róż­ni­ce w dłu­go­ści wer­sów. Ty­po­wa dla bal­la­dy ro­man­tycz­nej była sty­li­za­cja na pieśń gminną , wi­docz­na tak­że w tym utwo­rze. Świad­czy o tym pro­sto­ta wer­sy­fi­ka­cji i licz­ne powtórzenia („woda się bu­rzy i wzdy­ma”). Po­ja­wia­ją się rów­nież paralelizmy, czy­li po­do­bień­stwa tre­ścio­we lub kom­po­zy­cyj­ne kil­ku ana­lo­gicz­nych seg­men­tów utwo­ru li­te­rac­kie­go („bie­ży i pa­trzy, pa­trzy i bie­ży”). Nar­ra­tor uży­wa na­tu­ral­ne­go, lu­do­we­go ję­zy­ka, przez co przy­po­mi­na wę­drow­ne­go śpie­wa­ka, a nie po­etę.
W utwo­rze czę­sto po­ja­wia­ją się zdania pytające , któ­re pod­kre­śla­ją at­mos­fe­rę ta­jem­ni­czo­ści i nie­pew­no­ści („Jaki to chło­piec pięk­ny i mło­dy?”, „Gdzie dom twój, gdzie są ro­dzi­ce?”, „A kto dziew­czy­na?”). Mic­kie­wicz sto­su­je licz­ne epitety („si­nej wody”, „mo­kry ja­skier”, „dzi­kich brze­gach”, „li­sie za­mia­ry”, „dzie­wi­cza pięk­ność”). Obec­ne są tak­że porównania , od­wo­łu­ją­ce się do lu­do­we­go wy­obra­że­nia o świe­cie („jak mo­kry ja­skier wscho­dzi na ba­gnie, jak ognik noc­ny prze­pa­da”, „jak upiór błą­dzisz w noc ciem­ną”). Nar­ra­tor wy­po­wia­da się o wy­da­rze­niach tak, jak­by roz­gry­wa­ły się współ­cze­śnie. Sto­su­je mowę za­leż­ną, oży­wia swo­ją wy­po­wiedź przez dużą licz­bę cza­sow­ni­ków, wy­krzyk­nie­nia i krót­kie zda­nia.
Bal­la­da roz­po­czy­na się od opi­su spa­ce­ru. Przy­stoj­ny strze­lec spo­ty­ka się każ­de­go wie­czo­ru z ta­jem­ni­czą dziew­czy­ną, któ­rej po­cho­dze­nia sam nie zna. Mło­dzie­niec przy­się­ga swo­jej uko­cha­nej wier­ność, a ona prze­strze­ga go przed kon­se­kwen­cja­mi nie­do­trzy­ma­nia obiet­ni­cy. Po znik­nię­ciu dziew­czy­ny nad Świ­te­zią dzie­ją się ta­jem­ni­cze zja­wi­ska. Z je­zio­ra wy­ła­nia się pięk­na ko­bie­ta, na­kła­nia­ją­ca strzel­ca do wspól­ne­go ży­cia. Gdy chło­pak zga­dza się, zja­wa zmie­nia się w dziew­czy­nę, któ­rej przy­się­gał wier­ność. Za karę mło­dzie­niec zni­ka w zbu­rzo­nych fa­lach je­zio­ra. Od tego cza­su miesz­kań­cy wi­du­ją nad brze­giem zja­wę mło­dej dziew­czy­ny i roz­pa­cza­ją­ce­go strzel­ca.
Hi­sto­ria opo­wie­dzia­na w „Świ­te­zian­ce” jest ilu­stra­cją ludowej prawdy moralnej: „bo kto przy­się­gę na­ru­szy, ach, bia­da jemu, za ży­cia bia­da. I bia­da jego złej du­szy”. Zła­ma­nie przy­się­gi wier­no­ści da­nej uko­cha­nej oso­bie jest wiel­ką zbrod­nią i za­słu­gu­je na karę. Te­ma­ty­ka utwo­ru kon­cen­tru­je się wo­kół mę­skiej nie­wier­no­ści. Hi­sto­ria zdra­dy zo­sta­ła prze­nie­sio­na w re­alia lu­do­we, od­czu­wal­na jest at­mos­fe­ra ta­jem­ni­czo­ści i tra­gi­zmu. Nar­ra­tor po­da­je bar­dzo nie­wie­le in­for­ma­cji na te­mat strzel­ca i jego uko­cha­nej, dzię­ki cze­mu opo­wieść ma uni­wer­sal­ny cha­rak­ter. Mimo sie­lan­ko­we­go ob­ra­zu spo­tkań za­ko­cha­nych, górę bie­rze nie­sta­łość uczuć mło­dzień­ca, któ­ry daje się sku­sić nie­zna­jo­mej ko­bie­cie. Zdra­da jest trak­to­wa­na jako na­ru­sze­nie ładu mo­ral­ne­go, któ­re we­dług świa­to­po­glą­du lu­do­we­go, za­słu­gu­je na karę. Lud i utoż­sa­mia­ją­cy się z nim nar­ra­tor są prze­ko­na­ni o słusz­no­ści kon­se­kwen­cji, któ­re spo­tka­ły nie­wier­ne­go mło­dzień­ca. Utwór po­ru­sza od­wiecz­ną tematykę winy i kary. Prze­strze­ga­nie lu­do­we­go sys­te­mu war­to­ści daje po­czu­cie spra­wie­dli­wo­ści spo­łecz­nej i ko­niecz­no­ści po­no­sze­nia skut­ków swo­ich czy­nów.
Przyroda nie jest tyl­ko tłem zda­rzeń, ale też od­gry­wa rolę w roz­wo­ju ak­cji. Świe­cą­cy ja­sno księ­życ na­da­je sie­lan­ko­we­go cha­rak­te­ru spa­ce­rom za­ko­cha­nych nad brze­giem je­zio­ra. Na­tu­ra zwia­stu­je też za­wi­ro­wa­nia w ich hi­sto­rii i zwięk­sza na­pię­cie. Szczę­ście strzel­ca i dziew­czy­ny koń­czy się wraz z na­dej­ściem je­sie­ni. Dziew­czy­na, spo­ty­ka­ją­ca się ze strzel­cem, nie na­le­ży do zwy­kłych śmier­tel­ni­ków. Mimo, że nar­ra­tor nie wy­ja­wia jej toż­sa­mo­ści, praw­do­po­dob­nie jest to nim­fa, miesz­ka­ją­ca w Świ­te­zi. Aby sku­sić mło­dzień­ca, zmie­nia się w swo­ją pier­wot­ną po­stać. Mło­dzie­niec jest pod­da­ny pró­bie wła­śnie przez przy­ro­dę, któ­ra przy­bra­ła po­stać ru­sał­ki. Na­tu­ra bie­rze udział w wy­mie­rze­niu kary, chło­pak zo­sta­je po­chło­nię­ty przez fale je­zio­ra i po­ja­wia się pod mo­drze­wiem, ro­sną­cym nad brze­giem wody, gdzie roz­pa­cza nad swo­im lo­sem. Tę­sk­ni za prze­szło­ścią i ję­czy z żalu za utra­co­ną szan­są na szczę­ście, jed­nak nie ma już od­wro­tu. Mło­dzie­niec zo­stał ska­za­ny na ty­siąc lat cier­pie­nia.
„Świ­te­zian­ka” sta­no­wi manifest ideowy Mic­kie­wi­cza. Ja­sno opo­wia­da się on po stro­nie ro­man­ty­ków w ich kon­flik­cie z kla­sy­ka­mi. Twór­cy epo­ki oświe­ce­nia nie czer­pa­li z wie­rzeń pro­ste­go ludu, uzna­wa­li tyl­ko na­uko­we ba­da­nie rze­czy­wi­sto­ści. Nie ak­cep­to­wa­li kon­cep­cji współ­ist­nie­nia świa­ta re­al­ne­go i fan­ta­stycz­ne­go. Mic­kie­wicz za­kła­dał wyż­szość po­zna­nia po­za­ro­zu­mo­we­go, opar­te­go na in­tu­icji i uczu­ciu. Utwór ob­ra­zu­je wyż­szość istot po­za­ziem­skich, któ­re prze­ni­kli­wie ob­ser­wu­ją czło­wie­ka, zda­ją so­bie spra­wę z jego in­ten­cji, wi­dzą złe czy­ny i wy­mie­rza­ją za nie spra­wie­dli­wą karę.
Bal­la­da jest przy­kła­dem sil­nej fascynacji ludowością . Wąt­ki po­cho­dzą­ce z wie­ści gmin­nej, po­zwo­li­ły na re­ali­stycz­ne ukształ­to­wa­nie bo­ha­te­rów, ich uczuć, prze­żyć i sto­sun­ku do na­tu­ry, z któ­rej po­tę­gi lud zda­wał so­bie spra­wę. Ro­man­ty­cy trak­to­wa­li lu­do­we opo­wie­ści jako naj­bar­dziej wia­ry­god­ne i spon­ta­nicz­ne przed­sta­wie­nie ję­zy­ka i oby­cza­jów pro­stych lu­dzi. Były prze­ka­zy­wa­ne ust­nie, stąd brak w nich wy­szu­ka­ne­go słow­nic­twa i sztyw­nych re­guł kom­po­zy­cyj­nych. Taką for­mę ar­ty­ści ro­man­tycz­ni chcie­li na­śla­do­wać w swo­ich utwo­rach. Lud przed­sta­wio­ny w „Świ­te­zian­ce” zda­je so­bie spra­wę z ist­nie­nia istot nad­przy­ro­dzo­nych, ta­kich jak ru­sał­ki i nim­fy. Wie­rzy w współ­ist­nie­nie świa­ta ży­wych i umar­łych. Z tymi po­glą­da­mi iden­ty­fi­ku­je się nar­ra­tor utwo­ru, któ­ry po­sia­da ro­man­tycz­ne spoj­rze­nie na rze­czy­wi­stość, jest wraż­li­wy na pięk­no na­tu­ry oraz czu­je re­spekt wo­bec siły istot po­nadna­tu­ral­nych.
Ostat­nia ak­tu­ali­za­cja: 2022-08-11 20:23:50

W poniższym artykule mówimy o związku między genami a środowiskiem oraz o znaczeniu obu w odniesieniu do pojawiania się zaburzeń psychicznych. Wspominamy również o roli neuroprzekaźników, takich jak serotonina czy GABA, jako objawach zaburzeń psychicznych.
Zależność emocjonalna – co robić, żeby się uwolnić?
Wzdychanie - w jaki sposób może uspokajać niepokój?
Co Twój wybór przyjaciół mówi o Tobie
Zespół dysregulacji dopaminergicznej
Kompleks Brunhildy: ekstremalna idealizacja w związku
Biologia zachowania Neuromarketing - strategie, które skłaniają Cię do zakupu
Biologia zachowania Osobowość - kilka ciekawych faktów na jej temat
Mózg Śpiew może poprawić funkcjonowanie mózgu, twierdzi nauka
Mózg Neurony w mózgu - jak długo żyją?
Badania Peter Gøtzsche i jego krytyka przemysłu farmaceutycznego
Mózg Ciało migdałowate i lęk: jaki jest między nimi związek?
Biologia zachowania Przeczucia - kiedy instynkt dominuje nad rozsądkiem
Ostatnia aktualizacja: 26 lipca, 2022
Naukowcy opracowali biologizm w odpowiedzi na XIX-wieczną pandemię kiły. Od tego czasu dyskutują, w jakim stopniu środowisko i genetyka odgrywają rolę w psychopatologii. Innymi słowy, czy zapadamy na choroby psychiczne z powodu naszych genów? A może ma na to wpływ środowisko? Aby odpowiedzieć na te pytania, musimy rozważyć rolę zarówno genetyki, jak i epigenetyki.
Wielu specjalistów sugeruje, że zarówno środowisko, jak i geny są odpowiedzialne za rozwój zaburzeń psychopatologicznych. Czy to prawda? Jeśli tak, to jaki jest wpływ każdego z nich? Czy można by uniknąć pewnych zaburzeń, gdyby naukowcy znali geny odpowiedzialne za nie? Jeśli dana osoba ma jeden konkretny gen, czy wszyscy ludzie z tym samym genem rozwiną to samo zaburzenie?
Zwykle istnieje tylko jedno wyjaśnienie konkretnego zaburzenia psychicznego. Jest to jednak błąd, ponieważ każda choroba to wiele zmiennych oraz czynników ochronnych i ryzyka. Z tego powodu perspektywa jednowymiarowa nie jest odpowiednia.
Zaburzenia psychiczne występują z powodu wielu czynników. Wszystkie łączą się ze sobą. Mogą być biologiczne, psychologiczne i społeczne; nie działają one w pojedynkę .
Wszyscy wiemy, jak nasze geny wpływają na nasze zachowanie. Jednak możemy nie wiedzieć, jak nasze środowisko wpływa na nasze geny.
Genetyka bada mechanizmy, które określają, czy dany gen ulega ekspresji. Niektórzy ludzie mają wiele genów, które nigdy tego nie robią. U innych jest odwrotna sytuacja.
Epigenetyka bada środowisko, aby dowiedzieć się, co powoduje ekspresję genu. Psychopatologia interesuje się relacją między genem a jego otoczeniem. Jest to fenotyp.
Nie możemy zaprzeczyć roli genetyki w zaburzeniach psychicznych. Czynniki genetyczne mogą wyjaśnić do 50 procent przypadków chorób psychicznych.
Jednak nie wszystkie osoby o podobnej budowie genetycznej rozwijają choroby psychiczne. Co więcej, nie wszystkie osoby z jakimkolwiek zaburzeniem psychicznym mają tę samą budowę genetyczną. Trudno to wytłumaczyć.
Schizofrenia jest zaburzeniem psychicznym o największej genetycznej zmienności: 50 procent. Inne zaburzenia mają mniejszą zmienność genetyczną.
Human Genome Project znalazł 108 genów powiązanych ze schizofrenią. Jednak żaden z nich nie był responsywny, patognomoniczny ani konkretny. Ponadto żaden z nich nie miał wartości predykcyjnej ani diagnostycznej. Okazuje się, że nie tylko osoby ze schizofrenią mają te geny. Znajdujemy je również u osób z chorobą afektywną dwubiegunową.
Tylko 22 procent ludzi, którzy cierpieli na schizofrenię , miało te 108 genów. Reszta chorych osób ich nie miała.
Epigenetyka nie zmienia sekwencji DNA, ale zmienia sposób, w jaki wyrażasz swoje geny.
To, czy wyrażasz swoje geny, czy nie, zależy od pewnych warunków biochemicznych. Wpływa na nie Twoje środowisko. Wczesne doświadczenia mogą prowadzić do trwałych wspomnień epigenetycznych. W niektórych przypadkach stwarzają one zwiększone ryzyko rozwoju zaburzeń psychicznych.
Na przykład dzieci dorastające w sierocińcach mają gorsze reakcje adaptacyjne i lękowe . Niekoniecznie cierpią na lęk w formie rozwiniętego zaburzenia, jednak ich wczesne doświadczenia zwiększają ryzyko wystąpienia choroby w pewnym momencie. Nazywamy to śladami epigenetycznymi.
Bentall zakończył swoje badanie w 2012 roku po 30 latach. Doszedł do wniosku, że dzieci, które doznały traumy przed 16 rokiem życia, były trzy razy bardziej narażone na doświadczenia psychotyczne.
Trauma wydaje się generować ślady epigenetyczne, które sprzyjają późniejszemu pojawieniu się objawów. Zaniedbanie, maltretowanie i złe traktowanie są predyktorami zaburzeń psychicznych, zwłaszcza schizofrenii. Dzieje się tak, ponieważ sprzyjają ekspresji niektórych genów.
Często mówi się, że depresja jest spowodowana brakiem równowagi chemicznej. Co więcej, po zastrzyku serotoniny do krwiobiegu ma ona zniknąć w ciągu kilku godzin. Jednak, podobnie jak w przypadku teorii genetycznych, tego rodzaju hipoteza jest zbyt uproszczona.
W zaburzeniach psychicznych chorzy często mają nadmiar lub deficyt neuroprzekaźników. To nie są zwykle przyczyny choroby, ale jej objawy. Na przykład w depresji ludzie mają niski poziom serotoniny. W stanach lękowych jest to niski poziom GABA (kwasu gamma-aminomasłowego) oraz wysoki poziom noradrenaliny i glutaminianu. Zaburzenia nie są powodowane przez żadne możliwe do zidentyfikowania zmiany w określonych strukturach mózgu, ani przez brak równowagi tych neuroprzekaźników.
Jak wspomnieliśmy powyżej, zaburzenia i choroby psychiczne są spowodowane mieszanką wielu różnych czynników związanych z genetyką i funkcjonowaniem fizjologicznym. Niektórzy naukowcy zidentyfikowali określone odpowiednie obwody mózgu. Ich odkrycia w znacznym stopniu przyczyniają się do rozwoju dziedziny psychopatologii.
Jednym z przykładów jest LeDoux, amerykański neurobiolog . Zidentyfikował on szybką lub bezpośrednią drogę między wzgórzem a ciałem migdałowatym. Ta ścieżka pozwala pewnym emocjom ominąć świadome skupienie.
Między wzgórzem a ciałem migdałowatym powstają nowe epizodyczne wspomnienia. Le Doux zidentyfikował dwie ścieżki sensoryczne między wzgórzem a ciałem migdałowatym służące do przetwarzania informacji. Te dwie ścieżki są wysoce adaptacyjne. Jedna służy do reagowania na sygnały alarmowe i dotyczy zagrożeń. Druga jest wolniejszy i zajmuje się wysoce przetworzonymi informacjami. Połączenia między ciałem migdałowatym a korą są asymetryczne. W kierunku ciała migdałowatego połączenia są dość słabe, natomiast w kierunku kory ścieżki są znacznie silniejsze.
Te słabe ścieżki od kory do ciała migdałowatego powodują, że w leczeniu fobii terapeuci nie uważają restrukturyzacji poznawczej za szczególnie użyteczną. Z tego powodu uważają, że systematyczna ekspozycja lub odczulanie są bardziej skuteczne. Jednak gdy bodziec ma charakter społeczny (na przykład strach przed lataniem samolotem lub przed wystąpieniami publicznymi), uważają racjonalną odpowiedź za bardziej użyteczną.
To wyraźny przykład tego, jak struktura mózgu wpływa na rozwój zaburzeń. Wpływa przede wszystkim na wybrane formy leczenia, a wpływ ten jest dwukierunkowy.
Insel przeprowadził badanie, aby odkryć wpływ środowiska na ekspresję genów. Wykorzystał dwie grupy małp. Jedna grupa miała kontrolę nad swoimi warunkami środowiskowymi, a druga nie. Insel podał obu grupom agonistę benzodiazepiny (GABA).
Obie grupy reagowały agresją, w przeciwieństwie do strachu czy niepokoju. Jednak grupa kontrolna wykazała większą agresję. Wszystkie małpy były genetycznie identyczne, tylko ich warunki środowiskowe były inne. Wyniki te sugerują, że historia uczenia się determinuje działanie lub rolę neuroprzekaźnika . W tym przypadku był to GABA.
W świetle powyższych informacji możemy stwierdzić, co następuje:
Zależność emocjonalna to wzorzec psychologiczny, który powoduje wiele cierpienia. Tutaj znajdziesz kilka ćwiczeń, które mogą pomóc.
Ostatnia aktualizacja: 26 lipca, 2022
Piękno umysłu Opiniotwórczy i hobbistyczny blog na tematy związane z psychologią, filozofią i sztuką. © 2012 – 2022 . Wszelkie prawa zastrzeżone. Zawartość niniejszej witryny służy jedynie celom informacyjnym. W żadnym wypadku treści opublikowanych na tych stronach nie można traktować jako alternatywy dla zaleceń lekarzy. Z tego powodu zalecamy Ci abyś w razie potrzeby skontaktował się ze specjalistą.

Najlepsze sposoby na zwiększenie testosteronu wiążą się ze zdrowym trybem życia, w którym występuje zbilansowana dieta, regularne ćwiczenia i zrównoważony nastrój. Istnieją również terapie farmakologiczne, które mogą być skuteczne.
Co to jest zespół niedoboru testosteronu?
Basurto, L., Saucedo, R., Galván, R., Vargas, C., Córdova, N., Campos, S., … & Zárate, A. (2010). Relación entre esteroides sexuales y densidad ósea en el hombre senescente. Revista Médica del Instituto Mexicano del Seguro Social, 48(1), 13-16. Cardoso, N. P., Pandolfi, M., Ponzo, O., Carbone, S. E., Penalba, R., Mariana, D., … & Reynoso, R. (2010). Efectos de la administración de bisfenol A en etapas clave de la maduración sexual. Buhner, S. H. (2017). Remedios naturales para aumentar la testosterona: cómo mejorar la salud sexual y la energía masculina. Simon and Schuster. Álvarez Álvarez, Aimée M., Roberto M. González Suárez, and Miguel A. Marrero Falcón. “Papel de la testosterona y el cortisol en el síndrome metabólico y la diabetes mellitus tipo 2.” Revista Cubana de Endocrinología 21.1 (2010): 80-90. Bramswig, Jurgen H. “Estatura baja y estatura alta.” Annales Nestlé (Ed. española) 65.3 (2007): 119-129. Vicarioa, M. I., and María Jesús Ceñal González-Fierrob. “Adolescencia. Aspectos físicos, psicológicos y sociales.” Anales de pediatría continuada 12.01 (2014): 42-46. Fernández-Díaz, P., and R. Domínguez. “Efectos de la suplementación con testosterona sobre el rendimiento en resistencia.” Revista Andaluza de Medicina del Deporte 9.3 (2016): 131-137. Rodríguez, David Suárez. “Testosterona y hormona del crecimiento: sistemas de entrenamiento de la fuerza.” 
Grubaska chce sie ruchac
Rodzinne Porno
Język do języka