Daha Az Tüket. Daha Fazla Yarat. Daha Eğlenceli.

Büyük şirketler pazarlamayı tüm sorunlarımızın çözümünün daha fazla ürün satın almak olduğunu düşündürerek, bizi kandırmak için kullanıyorlar.

Gerçek çözüm genellikle bunun tam tersi: daha fazla değil, daha az tüketimden ibaret. Çoğu zaman, sorunlarımıza ilk olarak aşırı tüketim neden oluyor.

Örneğin, fazla kiloluysanız, spor salonu abonelikleri veya gıda takviyesi reklamlarının bombardımanına tutulursunuz. Ancak kilo vermenin anahtarı daha az yemektir; yeni ayakkabılar ve protein tozu değil.

Ya da baş ağrısı ve stresle mücadele ediyorsanız, size baş ağrısı için haplar ve antidepresanlar satmaya çalışacaklar. Ancak stresi gerçekten azaltmak için, eğlence ürünlerini tüketmek ve gece geç saatlerde sosyal medyaya gözatmak yerine daha fazla uyumaya ve yürümeye başlamalısınız. Haplar asla kalıcı bir çözüm olarak tasarlanmamıştırlar: Zamanla güçlerini kaybeder ve daha fazla hap gerektiren yan etkilere sebep olurlar. Tüketimin sonsuz yolculuğuna bir kez çıkarsanız, sizi mutsuz etmek ve şirketleri mutlu etmek için tasarlanmış bir tuzağın içine düşersiniz.

Evrim sayesinde Tabiat Ana, bizi kaynak açıklarıyla verimli bir şekilde başa çıkmamız için donattı. Ancak şu anda sahip olduğumuz göreli bolluk içindeki yaşam için asla hazırlamadı. Bugün, birçok insan açlıktan değil obeziteden ölüyor ve birçok insan haber eksikliğinden ziyade aşırı bilgi yüklemesinin neden olduğu anksiyeteden muzdarip.

Donanımımız olan insan DNA'sı artık eskidi. Yaklaşık 10 bin ila 20 bin yıl önce, hala küçük avcı-toplayıcı topluluklarda yaşarken evrim geçirmeyi bıraktı. O zamanlar, her tatlı ısırık, her bilgi parçası son derece değerliydi. Şu an tonlarca ucuz şekerle çevrili mega şehirlerde yaşıyoruz, ama DNA'mız bunu bilmiyor. Vücudumuz, asla gelmeyen sert kıtlıklara hazırlanmak için hala fazlaca yağ biriktiriyor. Zihnimiz, bize asla gerçekleşmeyen tehditler hakkında bilgi veren her rahatsız edici habere sarılıyor.

Bu biyolojik paradoks, GSYİH büyümesini vurgulayan ve şirket karlarını en üst düzeye çıkaran ekonomik sistemimiz tarafından daha da kötüleştiriliyor. İnsanlar, hem hükümetler hem de şirketler tarafından tüketimi artırmaya teşvik ediliyor. 20.yüzyılda ekonomik büyüme açısından başarılı bir ülke olan ABD'nin aynı zamanda dünyanın en obez gelişmiş ülkesi olması tesadüf değil. Pazara dayalı toplumu kendi iyiliği için fazla verimli hale geldi.

Bu sistem sadece insanlara zarar vermiyor, aynı zamanda uzun vadede sürdürülemez. Kurumsal iştahların aksine, gezegenimizin kaynakları sınırlı. Tür olarak, ihtiyacımız olmayan şeyleri yapmak ve satmak konusunda çok yetkin hale geldik, ama bunun faturasını gezegen ödüyor. Vücudumuz hala 10 bin ila 20 bin yıl önce sahip olduğumuz, yeşil ormanlarla ve temiz göllerle kaplı, el değmemiş bir ortamda yaşamamızı bekliyor. Sonsuz ekonomik büyüme arayışımız için kendi yaşam alanımızı yok etmeye devam ederken, kirliliğin yol açtığı hastalıkların sayısı artmaya devam ediyor.

Hayatımın başında zengin olduğum için şanslıydım. 22 yaşındayken, banka hesabımda bir milyon dolar vardı. 25 yaşındayken on milyonlarca, 28 yaşındayken yüz milyonlarca... Ancak bu, beni hiç mutlu etmedi.

Gerçek şansım, en ödüllendirici uğraşın bir şeyleri tüketmek değil, onları yaratmak olduğunu oldukça erken fark etmemdi. Bu yüzden yatlar, uçaklar ve pahalı gayrimenkuller satın almak yerine, en çok sevdiğim şeylere odaklandım. İnsanlığa fayda sağlayacak (umarım) sosyal platformlar yarattım. Kişisel varlığımın çoğunu, insanların mükemmellik için çabalayan ücretsiz bir hizmetten yararlanmaları için Telegram'a harcadım.

Başkaları için bir şeyler yaratma yeteneğimin en değerli -ve ödüllendirici- varlığım olduğunu düşünüyorum. Sevdiğim şeyi yaparken, zengin olmamın sebeplerinden birinin paranın benim için hiçbir zaman önemli bir hedef olmaması olduğundan şüpheleniyorum.

Öğrenciyken oyunlar ve web siteleri yapmayı severdim. O zamanlar, bunun inekler için bir uğraş olduğu düşünülüyordu. Gelecek vaat eden öğrencilerden hukuk pratiği yapmaları veya iş davalarını çözmeleri bekleniyordu. Ama diğer insanların başarıyı nasıl tanımladıklarını hiç umursamadım. Benim için başarı, sevdiğim şeyleri yaratmak için zaman harcayabilmekti.

Zengin insanların etraflarını kuşatmalarından hoşlandığı pahalı şeyleri satın almadığım için asla pişman değilim. Sahip olduğum tek pişmanlık, bir şeyler yapmak için daha fazla zamanımın olmaması.

İnsan yaratıcılığı için olanakların sonsuz olduğu bir çağda yaşıyoruz. İnsan, robotları icat edebilir, genleri düzenleyebilir, sanal dünyalar tasarlayabilir... Keşfetmek için çok fazla heyecan verici, bilinmeyen alan var. Umarım bir gün, tür olarak bizler, hiç bitmeyen tüketimin kendine zarar veren yolundan; kendimiz ve çevremizdeki insanlar için daha iyi bir dünya yaratmanın tatmin edici bir yolculuğuna geri döneriz.