Czarne olbrzymy

🔞 KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Czarne olbrzymy

Magia ukrywająca się w otaczającej rzeczywistości, wyraziste zapadające w pamięć postaci i historie łączące w sobie zwykłą przygodę i niezwykły, wciąż żywy świat legend i mitów. Tak najkrócej można scharakteryzować komiksową serię Luke'a Pearsona o małej, rezolutnej Hildzie. Do tej pory w Polsce ukazały się cztery tomy: „Hilda i troll” , „Hilda i nocny olbrzym” , „Hilda i ptasia parada” oraz „Hilda i czarna bestia” . 

Niebieskowłosa Hilda to ciekawa świata łowczyni przygód, kierująca się czasami pokrętną, lecz zaskakująco trafną logiką. Lubi się bać, choć strach ten musi być kontrolowany. Uważnie rozgląda się wokół siebie i widzi to, co umyka innym. Wodne duchy, trolle, krwiożercze króliki, solne lwy, domowe duszki pokątki, tycie elfy (choć tu wystąpił pewien formalny kłopot). Całą otaczającą ją przestrzeń zarówno na wsi, jak i w mieście wypełniają magiczne stworzenia najczęściej przywodzące na myśl mitologię skandynawską, choć nie tylko. 

W pierwszym tomie „Hilda i troll” główna bohaterka konfrontuje między innymi wiedzę wyniesioną z lektur z własnym doświadczeniem, które często okazuje się zupełnie inne. Ten, którego się najbardziej boi, legendarny troll okazuje się być nie taki wcale straszny. Niechciany gość Drewniak oskarżany przez dziewczynkę o namolność w końcu zyskuje jej sympatię. Hilda odkrywa, że na świat trzeba patrzeć z różnych perspektyw, dążyć do tego, by uzyskać jak najpełniejszą wiedzę, zestawiać ją z własnymi obserwacjami i dopiero wtedy wysnuwać wnioski i oceniać. Stereotypy mogą być krzywdzące, a ludzie i inne stworzenia potrafią zaskakiwać. Ten przekaz przewija się w różnych konfiguracjach przez wszystkie cztery tomy komiksu.

Oprócz różnych opowieści o akceptacji odmienności, o tym, że nie wolno ufać stereotypom, pozorom i opiniom innych kolejne części komiksu poruszają także wiele innych, często dość trudnych, tematów. Wszystkie one odnoszą się przy tym do doświadczeń dziecka i podane są w czytelny dla niego sposób.

W „Hildzie i nocnym olbrzymie” dziewczynka odkrywa biurokratyczne absurdy, społeczność, w której każda aktywność sformalizowana została do granic możliwości. Szczerze mówiąc, bohaterka nawet nie udaje, że próbuje je zrozumieć. Czytelnik poznaje także konsekwencje rzuconych od niechcenia obietnic wyborczych. I wzrusza się, czytając historię o wierności i miłości, dla której tysiąclecia zdają się być chwilą.

W tej części Hilda po raz pierwszy konfrontuje się z grupą rówieśniczą, a nie z trollami, olbrzymami. Dziewczynka nie do końca jednak rozumie zasady zabaw, gier i psot miejscowych dzieci, jest trochę z innego świata. Nie odnajdziemy w jej zachowaniu ani krztyny agresji, a wręcz przeciwnie. W osłupienie wprowadzają ją właśnie bezmyślne zachowania wynikające ze zwykłej złośliwości, braku empatii. Pearson nie analizuje przy tym dogłębnie przyczyn zjawiska, nie ma tu opisów reakcji szkolnych kolegów. Sceny te służą jedynie do pokazania pewnego wyobcowania Hildy, jej wrażliwości na inność. 

Co więcej, Hilda nie dysponuje intuicyjną mapą miasta, kluczem do odczytywania jego zasad, znaczeń. Uczy się jednak szybko, obserwuje, zwraca uwagę na szczegóły ignorowane przez innych, w tym przez jej rówieśników. 

Jednak główna fabuła koncentruje się wokół tematu genezy mitów, legend, a nawet kultu czy religii. Poznajemy pewne stworzenie, które zupełnie przez przypadek, drobne nieporozumienia i zwykłe zbiegi okoliczności staje się istotą, którą tłum stawia na niemal boskim piedestale.

We wszystkich częściach otoczenie wokół Hildy to przede wszystkim świat magii, legend zakorzenionych w ludowych tradycjach. Człowiek jest tu intruzem, wkracza w ukrytą rzeczywistość bez oglądania się na innych. Buduje domy w elfich krainach, miasta w odwiecznych siedliskach trolli. A potem dziwi się, że ktoś chce go eksmitować, że dla kogoś stał się zaprzysięgłym wrogiem, że trochę inni mieszkańcy tych terenów próbują jakoś dostosować się do nowych zasad. 

Jak już wcześniej wspomniałam, lejtmotyw wszystkich opowieści to przekaz, że wszyscy jesteśmy tacy sami, reagujemy w identyczny sposób. Pearson podkreśla to poprzez ciągłe zestawianie ze sobą różnych pespektyw odbioru świata - ludzkiej i ptasiej, dorosłej i dziecięcej i wielu innych. Często odwołuje się przy tym do najzwyklejszego wymiaru fizycznego - niewidzialnego miniaturowego elfiego plemienia, zwykłego człowieka i olbrzyma. W lesie, w mieście zgubić się może i mała łowczyni przygód, i olbrzym, i ptak. Symetryczność zachowań obowiązuje nawet, gdy jesteśmy skrajnie różni.

Pearson traktuje przy tym młodego czytelnika całkiem serio, nie poucza, nie spoufala się, unika infantylizmu. Rozumie dzieci i to widać. I choć czasami odbiorca może się trochę bać, nie ma tu jednak grozy czy epatowania brutalnością. To ciepły, przyjazny świat pełen magii. Czas wymarzonego, idealnego dzieciństwa, w którym znajduje się przestrzeń i na przygodę, i na odkrywanie świata, i na beztroskę, i na odrobinę (kontrolowanego) lęku. A wszystko to okraszone jest naprawdę sporą dawką humoru.

Siłę tych komiksów stanowią również wyraziste postaci, których trudno nie polubić. Hilda to bohaterka z krwi i kości. Pearson nie idealizuje jej, często pokazuje emocje dziecka, w tym gniew, złość, a także uprzedzenia wynikające ze zwykłej sympatii/antypatii, ale i stereotypów, które dziewczynka niestety chłonie, czytając książki czy gazety. Do tej galerii należą między innymi rozczulający ni to lis, ni to renifer w wersji mini, Drewniak, do którego początkowo Hilda czuje niechęć wynikającą z niezrozumienia, troll o dobrym sercu, ptak o patykowatych nogach nienawykłych do chodzenia, Tontu - pokątek inny niż wszystkie i taki sam jak inne.

W kolejnych częściach świetnie widać rozwój zarówno Hildy, jak i umiejętności narracyjnych samego autora. Z każdym tomem fabuła staje się coraz bardziej urozmaicona, począwszy od w sumie bardzo prostej historyjki, do dość złożonych narracji w następnych (świadczy o tym także rosnąca liczba stron - od 40 do 68). Wszystkie przy tym charakteryzują się na tyle przejrzystym i jasnym stylem, że na najprostszym poziomie zwykłej przygody będą czytelne nawet dla młodszych dzieci. Starsi, a nawet dorośli, znajdą zaś coś dla siebie w innych warstwach narracyjnych. To seria, która rośnie wraz z czytelnikiem w dwóch wymiarach - zgodnie z dojrzewaniem Hildy i poszerzaniem się jej świata oraz z możliwościami interpretacyjnymi odbiorcy podczas każdej kolejnej lektury.

Opowieści o Hildzie to jedne z najpiękniej wydanych komiksów dziecięcych na polskim rynku. Już od samych okładek trudno oderwać wzrok. Duży format, twarda oprawa, piękne płócienne grzbiety zdobione etnicznymi motywami kojarzącymi się z kulturą skandynawską, lakierowane elementy dające czasami niemal efekt trójwymiaru. Zachwycają również wyklejki, szczególnie w pierwszym tomie, z wbudowanym exlibrisem, na którym właściciel książki może złożyć swój podpis.

Pearson stosuje również ciekawą kolorystykę - stonowane, ale nie nudne barwy. Odcienie przygaszonych, lekko patynowych brązów, szarości i stalowych błękitów, musztardowego, oliwki świetnie oddają baśniowy klimat historii.

Nowoczesna, prosta i już rozpoznawalna kreska ( klik do strony autora ), graficzne elementy nawiązujące do skandynawskiej sztuki ludowej, umiejętność oddania emocji bohaterów poprzez zróżnicowanie ich mimiki i nieokiełznana wyobraźnia zarówno w warstwie obrazu, jak i scenariusza to charakterystyczne cechy stylu Pearsona. Autor unika formalnych eksperymentów, dynamiczne kadrowanie jest raczej klasyczne, dzięki temu komiks świetnie nadaje się już dla młodszych dzieci.

W stu procentach zgadzam się przy tym z Paulem Gravettem, którego słowa przytoczono na okładce drugiego tomu. „Lawirując między Tove Jansson a Hayao Miyazakim, Person osiąga tu jeszcze większe mistrzostwo, tworząc kadry tak żywe i czarowne, jak w najlepszych, uniwersalnych komiksach francusko-belgijskich." Szkoda tylko, że w ostatnich dwóch tomach muminkowy klimat trochę zanika.


Niewielkim minusem jest jedynie mało czytelna czcionka drugiego tomu, która sprawiła trochę kłopotów sześciolatkowi. Magia folkowego świata wynagrodziła jednak w stu procentach tę drobną niedogodność.

Przygody Hildy to po prostu mądre i pięknie narysowane komiksy, które przenoszą czytelnika w magiczny świat fantazji. Niewiele różniący się od naszego, ale jakby pełniejszy, bogatszy. To przygoda, podczas której czytelnik wraz z bohaterką mimowolnie uczy się rozumieć innych, dojrzewa. Wreszcie - to lektura, która nie przymila się, niczego nie udaje, a po prostu sprawia ogromną czytelniczą i estetyczną frajdę. Pozycja i dla pięciolatka, i dla starszego rodzeństwa. I dla rodziców też. 
Niesamowite instrumenty - te oczywiste, i te mniej znane. Fortepian i czelesta. Obój i waltornia. Wibrafon i wiolonczela. Słowem, pełen skł...
Przed matematyką nie ma ucieczki. Wiem, co mówię. Wybiera człowiek studia jak najdalsze od tej przeklętej królowej nauk. I co? I jest. Niby...
„Znikające zwierzęta” Isabelli Bunnell to zmuszający do refleksji mariaż oszałamiających, optymistycznych barw i przygnębiającej treści. N...
Copyright © 2017

Mamobab czyta

Na tej stronie używam plików cookie Google, by móc świadczyć Ci usługi, personalizować reklamy i analizować ruch. Więcej informacji znajdziesz w polityce prywatności. Czy zgadzasz się na wykorzystywanie plików cookies. Chcę więcej info Zgadzam się

„Palmy na biegunie północnym. Wielka opowieść o zmianie klimatu” to książka, która powinna zostać przeczytana, przemyślana, wręcz przetraw...

„Hilda i ptasia parada” Luke Pearson
 „Hilda i nocny olbrzym” Luke Pearson
„Hilda i nocny olbrzym” Luke Pearson
„Hilda i nocny olbrzym” Luke Pearson
„Hilda i nocny olbrzym” Luke Pearson
„Hilda i ptasia parada” Luke Pearson
„Hilda i ptasia parada” Luke Pearson
„Hilda i ptasia parada” Luke Pearson
„Hilda i ptasia parada” Luke Pearson
„Hilda i ptasia parada” Luke Pearson
„Hilda i czarna bestia” Luke Pearson
„Hilda i czarna bestia” Luke Pearson
„Hilda i czarna bestia” Luke Pearson
„Hilda i czarna bestia” Luke Pearson

From Wikipedia, the free encyclopedia

^ "Black Giants Rebuild and Enter T-O-L Loop for Coming Campaign." Dallas Morning News , 3 April 1938, p. 2

^ "Ball Games and Beauty Review to be Features of Negro Holiday Here." Dallas Morning News , 6 June 1931, p. 5; "Beauty Review to Feature Negro Tilt," Dallas Morning News , 2 July 1931, p. 4.

^ Coppedge, Clay. Texas Baseball: A Lone Star Diamond History . Charleston, SC: The History Press, 2012: p. 53

^ Lester, Larry. Rube Foster in his Time . Jefferson, NC: McFarland, 2012: p. 148

^ King, David. San Antonio At Bat: Professional Baseball in the Alamo City . College Station, TX: Texas A&M Press, 2004: p. 33

^ "Memphis Red Sox Win Dixie Series." Dallas Express , 23 September 1922, p. 1

^ "Negro Club Opens with Amarillo 9." Dallas Morning News , 1 May 1949, p. 5


The Dallas Black Giants were professional and semi-professional baseball teams based in Dallas, Texas which played in the Negro leagues . They were active on and off from 1908 to 1949. Among the leagues that the Black Giants played for were the Texas Colored League (1916), the Negro Texas League (1920–27, 1930), the Texas-Oklahoma-Louisiana League (1929), the Colored Texas League (1931), and - after two years of inactivity in 1936 & 1937—the Texas-Oklahoma-Louisiana League (1938). [1] They played their home games at the original Gardner Park prior to it burning down, Riverside Park and Steer Stadium (aka Burnett Field ). In the 1920s and 1930s, live jazz was featured during the games. Beauty contests became a feature in games during the 1930s. [2] One of the best known players on the Black Giants was shortstop Ernie Banks who would go on to become a star in Major League Baseball for the Chicago Cubs . [3] An infamous player was left-handed pitching star Dave Brown who got into involved in a highway robbery. Reportedly a fugitive, Chicago American Giants' Rube Foster paid $20,000 for Brown's parole and he became a member of Foster's Chicago American Giants . [4]

In 1908, the Black Giants lost the state championship losing deciding game five to the San Antonio Black Bronchos. [5] The 1922 team advanced to the Colored Dixie Series heralded on billboards around the city as "a little World Series." The Memphis Red Sox took the series six games to three. [6] The largest turnout for a game was between the Kansas City Monarchs and the Black Giants on April 21, 1935 when the Monarchs swept a double-header from Dallas.

The semi-pro Dallas Green Monarchs was the city's next pro baseball team playing from 1940–1947 and 1953. But the Dallas Black Giants returned to field a 1949 team that was considered semi-pro and included Bill Blair (CF/pitcher-manager); Woody Culton, first base; Ernie Banks , second base; Carl Williams, shortstop; Frank Adams, third base; Raymond Lott, LF; Didim Wright, RF; starting pitchers: Eddie "Shine" Douglas, Leonard Johnson; and extras E.Z. Parker and Curtis Searcy. [7] That team would play at Burnett Field as would two visiting teams who would play in official American Negro Professional League games. The team went out of existence at year's end.



Performance & security by Cloudflare


You cannot access www.dogomania.com. Refresh the page or contact the site owner to request access.
Copy and paste the Ray ID when you contact the site owner.

Ray ID:

740f54920d22406b


740f54920d22406b Copy



All figure content in this area was uploaded by Sylwia Pałka
Content may be subject to copyright.
Content may be subject to copyright.
Sylwia Pałka, Zuzanna Siudak, Michał Kmiecik,
Konrad Kozioł, Łukasz Migdał, Józef Bieniek
Wydział Hodowli i Biologii Zwierząt, Katedra Genetyki i Metod
Różnorodnoś ć warunków środ owiskowych oraz wybrane
przez h odowców kier unki selekcji sprawiły, że n a świecie ist -
nieje wiele ras królików ( Orycto lagus cunniculus ) o różnych
typach użytkow ych. Różnią się one między sobą wielkością,
umaszczeniem, kształ tem ora z dług ością u szu, budową gło -
wy czy budową i struktur ą okr ywy włosowej. Jednak dla ho -
dowcy ważniejszymi cechami są: tempo w zrostu, w ydajność
mięsna, w ykorzystanie paszy, wielkość miotu, mle czność sa -
mic oraz ich opieka nad potomstwem, a w prz ypadku samców
jakość n asienia i popęd p łciowy. O becnie kró liki uży tkuje się
głównie w kierunku mięsnym, gdyż w zrasta z ainteresowanie
konsumentów mięse m białym – chudym i lek kostrawnym.
Mięso króli cze jest bogate w białko, prz yswajalne przez orga -
nizm cz łowieka w 90% i zawierające niezbędne aminokwasy
egzogenne, stanowiąc e ważny materiał budulcow y. Ponadto
mięso to charakter yzuje si ę niską zawar tością tłuszczu i sto -
sunkowo n iską, w p orównaniu z innymi gatunkami mięs, za -
s kie, króliki lotaryńskie, króliki radzieckie, króliki normandzkie,
białe olbrzymy, a także belgijskie olbrzymy, nazywane po -
Nazwa belgijski olbrz ym (BO ) wskazuje na mie jsce po -
wstania rasy – prowinc ję Gent w belgijskiej Flandrii. Historia
tej rasy sięga 1825 roku, ale nie jest dobrze poznana. Prawdo -
podobnie powst ała z krzy żowań wielu ras mięsnych i f uterko -
wych. Z koń cem XIX wieku króliki te wy wieziono do A meryki,
gdzie krzy żowano je z rasami lo kalnymi, aby zwię kszyć ma sę
ciała. Już od 1910 roku pojawiał y się na wystawac h królików
dużych ras. O becnie są uznane za najstars zą i najwię kszą
rasę królików; średnia mas a ciała przekrac za 7 kg, a wyjątko -
we okazy potraą osią gnąć masę 12 kg. Od belgijskich ol -
brzymów utrzymywa nych w odpowiednich warunkach można
uzyskać okoł o 4-kilogr amowe tuszki.
je st za w ad ę ni ed op u sz cz al -
terystyc zną cech ą tej rasy jest duż a i szero ka głowa, u sam -
ców lekko garbonosa, osa dzona na krótkiej szyi, zaopatrzon a
w parę dł ugich uszu. Powinny być one si lne, mięsiste, mocno
osadzone i rozchylając e się ku górze. Minimalna dł ugość
uszu wynosi 16 cm, prawidłowa to 19 cm i więcej, powinna się
jednak harmonizować z wi elkością i postur ą królika. Okr ywa
włosowa jest gęsta, sprężysta i jedwabista. Włosy pokry wowe
o długośc i 3-4 c m, kryjące po dszycie. Barwa oc zu oraz okry -
wy włosowej jest zróżnicowana, w zależności od odmiany
Wyróżnia się a ż siedem odmian bar wnych belgijskiego ol -
U belgijskich olbr zymów szar ych (fot. 1 , IV str. okł. ) okr ywa
włosowa w pa rtii grzbi etowej jest ciemnosz ara, boki oraz
Zawartość składników odżywczych w mięsie króliczym [3]
Cholester ol (mg/100 g mięsa) 35-40
Do pozyskiwania mięsa króliczego wykorzystuje się zwie -
rzęta zaliczane do ra s średnich (3,5- 5,5 kg masy cia ła), tzw.
rasy broj lerowe, ora z ras dużyc h (powy żej 5,5 kg masy ci ała),
których najważniejszymi przedstawicielami są: baran y francu -
in M.D. , 1973 – Value of three protein rations in mantaining honeybee
colonies in outdoor ight cages. J. Apicult. Res. 12 (3), 137-143. 54.
Standifer L.N., Owens C.D., Haydak M.H., Mills J.P ., Levin M.D. ,
1973 – Supplementary feeding of honeybee colonies in Arizona. Am.
Bee J. 113 (8), 298-301. 55. Szabo T.I., Lefkovitch L.P . , 1989 – Effect
of brood production and population size on honey production of honey -
bee colonies in Alberta, Canada. Apidologie 20, 157-163. 56. Szymaś
B., Przybył A. , 1995 – Zastosowanie białka ziemniaka w żywieniu
pszczoły miodnej ( Apis mellifera L.). Pszczeln. Zesz. Nauk. 39 (1), 49-
-53. 57. T aber S. III , 1973 – Inuence of pollen location in the hive on its
utilization by the honeybee colony . J. Apicult. Res. 12 (1), 17-20. 58.
Taranow G.F . , 1968 – Anatomija i zjologija miedonosnych pczel. Kolos.
Moskwa. 59. T opolska G. , 1983 – Występowanie witaminy B 1 u pszczo -
ły miodnej ( Apis mellica L.) w warunkach zjologicznych i niektórych
stanach patologicznych. Pszczeln. Zesz. Nauk. 27, 41-58. 60. Van der
Steen J. , 2007 – Effect of a home-made pollen substitute on honey bee
colony development. J. Apicult. Res. 46 (2), 1 14-119. 61. W ilde J., Kru -
kowski R. , 1990 – Wiosenne podkarmianie rodzin pszczelich nawilżo- – Wiosenne podkarmianie rodzin pszczelich nawilżo- Wiosenne podkarmianie rodzin pszczelich nawilżo -
nymi obnóżami pyłkowymi. Ogólnopolska Konferencja Naukowa
„Współczesne problemy pszczelarstwa w Polsce”. Olsztyn, 149-161.
62. Woyke J. , 1984 – Correlations and interactions between population,
length of worker life and honey production by honeybees in a temperate
region. J. Apicult. Res. 23 (3), 148-156. 63. Zmarlicki C., Marcinkowski
J. , 1979 – Wpływ wiosennego podkarmiania pobudzajacego pszczół na
przyspieszanie rozwoju ich rodzin i produkcję miodu. Pszczeln. Zesz.
brzuch są nieco jaśniejsze. Klin karkowy mał y , lekko brązowy.
Us zy cz ar no ob ram owan e. Wy stę puj e szer ok i, bia ły pas ok ry -
wy wł osowej wzdłuż linii bi ałej brzuch a. Wewnętrzna czę ść
ud i kończyn przednich oraz spód ogona – białe. Górna czę ść
ogona pokry ta tzw. s zronem (pojedyncze szare włosy). Bar -
wa włosów podszyciowych na ca łym tułowiu jest si woniebie -
U odmiany zajęczatej ba rwa okr ywy włosowej jest podob -
na do odmiany szarej, lecz nieco jaśniejsz a, a wzdł uż linii bia -
łej brzucha jest koloru rdzaweg o. Bar wa włosów podszycio -
wych, oczu i pa zurków, jak u odmiany szarej.
U odmiany żelazistej (fot.
Tylko ze mną możesz się puszczać!
Lubi rozpieszczać swoją siostrę
Wakacyjne ruchanie nauczycielki