Czarne konie i blade twarze

⚡ KLIKNIJ TUTAJ, ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI 👈🏻👈🏻👈🏻

Czarne konie i blade twarze



Search for:

Press Enter / Return to start your search.










Post Author



by admin



Post date



7 grudnia, 2020







Brak komentarzy do 21 najpopularniejszych kolorów sierści






Search for:

Press Enter / Return to start your search.





Kiedy myślisz o koniach, jaki kolor sierści pojawia się w twoim umyśle? Jeśli myślisz o koniu czerwonym, zatokowym lub czarnym, nie jest to zaskoczeniem, ponieważ są to trzy wspólne kolory podstawowe, z których pochodzą inne kolory koni. Ale istnieje wiele różnych kolorów płaszcza i są one majestatyczne i przyjemne dla oczu.
kolor sierści konia zależy od genetyki, podobnie jak ludzkie włosy i kolor oczu., W tym artykule podzielimy się 21 niesamowitymi kolorami koni, które są niewiarygodnie piękne. Wskoczmy do środka, żeby się przekonać.
jest to najczęstszy kolor u wielu ras koni, ponieważ jest to kolor podstawowy. Konie zatokowe mają brązowe ciała z czarnym kolorem punktowym w grzywie, ogonie, obręczach wokół uszu, kagankach i dolnych nogach.
prawdziwy czarny koń ma brązowe oczy, czystą czarną skórę i czarne włosy. Nie ma obszarów trwale czerwonawych lub brązowych włosów, ale czasami ma niebieski odcień na swojej sierści., Chociaż nie jest uważany za rzadki, kolor ten jest rzadki wśród ras koni. Istnieją dwa rodzaje czerni:
kasztanowiec ma czerwonawo-brązowe włosy z lnianą grzywą i ogonami, które są lżejsze niż Płaszcze. Może wahać się od jasnego lub szczawiowego do ciemnej wątroby., Różni się od zatoki, a najprostszym sposobem odróżnienia tych dwóch jest to, że konie zatoki mają czarne na dolnych nogach, grzywie i ogonie, lub oba, podczas gdy kasztan nie ma Czarnego na ciele, grzywie i ogonie.
brązowe konie wykazują ciemnobrązową sierść lub ciemny kolor pieczęci, z czarnymi punktami na dolnych nogach, ogonie i grzywie oraz jaśniejszymi brązowymi lub czerwonawymi obszarami wokół oczu, kufy, za łokciami i przed tułowiem.
konie Dun mają kremowo-złoty kolor z czarną grzywą i ogonem oraz charakterystyczny ciemny grzbietowy Pasek. Konie Dun mają wiele odcieni, ale wszystkie wykazują cechy prymitywnych czynników dun, które obejmują Pasek grzbietowy, baring nóg lub poziome paski na nogach ,ramki uszne( ciemne końcówki uszu), maskowanie twarzy (ciemne punkty na twarzy). Posiada również paski ostrza na ramionach ,lukier (jasne włosy) w grzywie i ogonie oraz kolby w całym płaszczu., Jego kolor może się różnić od Dun bay lub zebra Dun, czerwony dun, który ma czerwoną lub kasztanową grzywę i ogon, i niebieski dun, który jest również nazywany grulla.
konie Buckskin mają od kremowo-złotego do bogatego złotego koloru z czarnymi punktami na nogach i uszach, grzywie i ogonie. Są one unikalne od podobnie kolorowej zebry lub „klasycznego” dun, ponieważ nie ma czynnika dun.
konie Palomino mają złote płaszcze z kremowo-białymi grzywami i ogonami. Podkład Palominos może mieć kolor od jasnożółtego do bogatego złota.
białe konie są rzadkie, a większość białych koni jest naprawdę jasnoszara. Siwe konie rodzą się najczęściej jako gniady, Kasztanowaty, palomino lub dun i stają się lżejsze, aż z czasem zmienią się w siwe. Szara sierść jest spowodowana białymi i lekko zabarwionymi włosami. Szare konie wahają się od białego do ciemnoszarego, a jasnoszary można odróżnić od innych dzięki obecności ciemnej pigmentowanej skóry. Siwe źrebaki często rodzą się z „szarymi goglami”, które są lekko szare wokół oczu.
Roan, zwany również lakierem, charakteryzuje się białymi włosami tykającymi na całej powierzchni podkładu. Rodzą się z ich kolor sierści i pozostają takie same w czasie. Roany mają różne kolory bazowe, które obejmują truskawkę( bay), czerwony (kasztan) i niebieski (czarny). Są to dobrze znane odmiany roan:
wzory Appaloosa mają kilka kolorów i odmian plamek i koców. Ma wiele wzorów płaszcza, które obejmują, ale nie ograniczając się do, następujące:
konie Pinto wyglądają, jakby ktoś oblał białą farbą jego kolorową powłokę, lub ktoś pomalował białą bazę innymi kolorami. Dlatego ma duże plamy, które są większe niż plamy Appaloosa. Różne geny kontrolują farbę i punkt pinto, i występuje w różnych kolorach i kombinacjach.
podobnie jak koń zatokowy, dark bay ma brązowy płaszcz z czarną grzywą, ogonem i punktami, ale jego podkład jest bardziej ciemny niż zwykły bay. Można go nawet pomylić z czarnym. Ale ma lżejsze punkty wokół pyska i boku oraz pod przednimi nogami, co czyni go wyraźnym.
szczaw jest po prostu odmianą koloru kasztanowego, ale jego czerwonawy odcień w sierści sprawia, że jest wyraźny. Ma jasnoczerwony/żółty kolor, a jego grzywa i ogon są albo blond, albo takie same jak ciało., W Europie znany jest jako jasny kasztan, ale w Ameryce nazywa się szczaw.
koń cremello ma bardzo Blade Płaszcze, grzywę i ogon z unikalnymi niebieskimi lub bursztynowymi oczami.
jest to biały wzór płaszcza, który pochodzi z brzucha i może być łączony z dowolnym kolorem, aby stworzyć kolorowego konia.
kolor kremu pochodzi od genu „cream”, który rozcieńcza kolory podstawowe, takie jak kasztan, zatoka i czerń. Gdy osłabia kolor palomino lub buckskin, staje się jeszcze jaśniejszy.
dapple gray ma szarą podstawę z białymi znakami rozpryskującymi się na całym płaszczu. Jeśli dapple gray ma czarne punkty, możesz go również nazwać blue roan.
konie Grullo mają nakładkę Dun na czarny, mousy kolor, i ma grzbietowy Pasek, z paskami zebry (paski) na nogach, lub maskę (Ciemna twarz).
ten kolor ma cętkowany wzór koloru z białymi włosami i różowymi łatami na skórze w Kolorze podkładowym. Jest powszechnie postrzegany u koni Pinto i produkowany przez dominujący gen., Można zidentyfikować tobianosa, ponieważ nie ma ekstremalnie białej twarzy; zamiast tego ma głowę w jednolitym kolorze i białe nogi.
jest to termin używany do opisania konia o dowolnym kolorze innym niż czarny, który przedstawia wzór overo lub tobiano lub kombinację tych dwóch (tovero).
jest to koń o czarnym kolorze z wzorem overo lub tobiano lub tovero (cętkowana mieszanka overo i tobiano).
Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *
Zapamiętaj moje dane w przeglądarce podczas pisania kolejnych komentarzy.


Zarejestruj się
lub
zaloguj



Ebooki i audiobooki
Książki
Kup na prezent
Cennik
Pobierz Legimi

Pomoc
Jak to działa?



Uzyskaj dostęp do tej i ponad 160000 książek od 6,99 zł miesięcznie
Wydawca : Bellona Kategoria : Humanistyka Język : polski
czytnikach certyfikowanych przez Legimi
czytnikach Kindle™ (dla wybranych pakietów)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Zaloguj się, aby dołączyć do dyskusji



Ebooki i audiobooki



Ebooki na Kindle



Kup na prezent



Cennik


Jak to działa?


Pobierz Legimi



Blog



Klub Mola Książkowego



Pomoc


Regulaminy



Relacje inwestorskie




Uzyskaj dostęp do tej i ponad 160000 książek od 6,99 zł miesięcznie

Indianie przybyli tu w pogoni za stadami zwierząt. Chcieli po prostu znaleźć miejsce do życia. W ciągu tysięcy lat zasiedlili kontynent. Polowali na bizony, walczyli między sobą, stworzyli barwny konglomerat kultur.

Biali przybyli tu kierowani żądzą złota. Żądzą podbojów. A niektórzy gnani chęcią krzewienia wiary. Jeszcze inni chcieli jedynie lepszego losu dla siebie i swoich rodzin. Starcie obu cywilizacji było nieuchronne.

W wojnie o panowanie nad kontynentem Indianie byli od początku na straconej pozycji. Jedyne, co mogli zrobić, to spowolnić napływ białych i choć na pewien czas powstrzymać nieubłaganą machinę obcej cywilizacji, niosącą kres ich dotychczasowemu światu. W końcu jednak, po latach walk i niewyobrażalnych cierpień, fala ze wschodu zmyła ich i przyniosła im zagładę.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Projekt okładki i stron tytułowych :Radosław Krawczyk
Redaktor merytoryczny: Ewa Piotrkiewicz-Karmowska
Redaktor techniczny: Beata Jankowska
Korekta: Ewa Piotrkiewicz-Karmowska, Joanna Proczka
Copyright © by Bellona Spółka Akcyjna, Warszawa 2017
Copyright © by Jarosław Wojtczak, 2017
Zapraszamy na stronywww.bellona.pl, www.ksiegarnia.bellona.pl
Dołącz do nas na Facebookuwww.facebook.com/Wydawnictwo.Bellona
Bellona SA
ul. Bema 87, 01-233 Warszawa
Księgarnia i Dział Wysyłki:
tel. 22 457 03 02, 22 457 03 06, 22 457 03 78
faks 22 652 27 01
e-mail: biuro@bellona.plwww.bellona.pl
Skład wersji elektronicznej
pan@drewnianyrower.com
Ameryka Północna została odkryta nie jeden raz, ale przynajmniej trzy razy. Najpóźniej dokonał tego Krzysztof Kolumb, który przybył tam w roku 1492 na czele małej hiszpańskiej floty złożonej z trzech statków: „Niña”, „Pinta” i „Santa Maria”. O godzinie drugiej nad ranem 12 października obserwator z załogi „Pinty”, marynarz nazwiskiem Rodrigo de Tirana, dojrzał w świetle księżyca ciemny zarys ziemi. Dobijając do brzegu nieznanego lądu (była to dzisiejsza wyspa Watling z archipelagu Bahamów, w języku Indian zwana Guanahani, a przez Kolumba ochrzczona San Salvador), „w uzbrojonej szalupie z rozwiniętym sztandarem królewskim”, wielki odkrywca był przekonany, że dotarł do Indii. Dlatego mieszkańców tej i sąsiednich wysp zamieszkanych przez ludzi „opalonej barwy”, którzy wyglądali tak, jak spodziewano się, że wyglądają Hindusi lub Malajowie, nazwano Indianami.
Wyprawa Kolumba była wynikiem poszukiwań nowej drogi do Indii, gdy po klęsce Cesarstwa Bizantyjskiego w połowie XV wieku Turcy osmańscy zamknęli Europejczykom tradycyjne szlaki handlowe. W ostatnich dwustu latach średniowiecza (1300–1500), po odbiciu Ziemi Świętej z rąk muzułmanów, Europejczycy zdołali nawiązać i utrzymać kontakty handlowe z krajami Orientu. Zasmakowali wówczas w aromatycznych i ostrych korzeniach ze Wschodu, poznali woń nieznanych w Europie pachnideł Arabii, docenili lekkość chińskich jedwabiów i indyjskich adamaszków oraz piękno cejlońskich pereł. Te rzadkie luksusowe dobra pozwalały wyśmienicie poprawić smak potraw, zabezpieczyć przetwory mięsne na zimę, zaspokoić próżność eleganckich kobiet i podnieść komfort życia. Nic dziwnego, że egzotyczne produkty krajów Wschodu ceniono na równi ze złotem. Upadek Konstantynopola w 1453 roku i wzrost potęgi Turków osmańskich w Azji Mniejszej zamknął dla Europy dotychczasowe szlaki handlowe i spowodował braki w kuchni, piwnicy i alkowie, zmuszając królów i żeglarzy do poszukiwania nowych dróg morskich.
Pierwsi wyruszyli na dalekie morza Portugalczycy, wyprzedzając o kilka lat Hiszpanów. Zachęceni przez protektora odkrywców księcia Henryka Żeglarza (1394–1460), portugalscy żeglarze ruszyli na południe wzdłuż zachodnich brzegów Afryki, aby dotrzeć do krajów Wschodu, Indii i Chin, okrężną drogą. W 1445 roku dotarli do Senegalu, a w 1471 roku, już po śmierci księcia Henryka, pierwsi z nich przekroczyli równik. W 1484 roku jeden z największych żeglarzy „wieku odkryć geograficznych” Diego Cão wylądował u ujścia rzeki Kongo. Trzy lata później Bartolomeu Diaz (Dias) przypadkowo dopłynął do południowego krańca Afryki, któremu król portugalski Jan II nadał później nazwę Przylądka Dobrej Nadziei. W maju 1488 roku słynny Vasco da Gama, „w służbie Boga, a dla korzyści portugalskiej Korony”, po opłynięciu burzliwego Przylądka Dobrej Nadziei i wschodnich brzegów kontynentu afrykańskiego, dotarł przez Ocean Indyjski do wybrzeży Indii. Zyskał tym nieśmiertelną sławę odkrywcy właściwej drogi do Indii i zaszczytny tytuł „admirała indyjskich mórz”.
Zwycięski koniec rekonkwisty i usunięcie ostatnich Maurów z Półwyspu Iberyjskiego w 1492 roku pozwoliły Hiszpanii włączyć się do rywalizacji o szlaki morskie i otworzyły włoskiemu żeglarzowi z Genui Krzysztofowi Kolumbowi drogę do Nowego Świata. Kolumb, któremu nie udało się przekonać króla Portugalii, że można dotrzeć na Wschód, żeglując w kierunku zachodnim, uczynił to przy wsparciu Korony hiszpańskiej. Dzięki temu doszło do jednego z przełomowych odkryć geograficznych.
Odtąd Portugalia i Hiszpania stały się zaciekłymi rywalami, dążącymi do kolonizacji nowo odkrytych ziem, gdzie na zdobywców czekały niezmierzone bogactwa: złoto, wonne przyprawy i korzenie oraz inne cenne towary, w które obfitował legendarny Orient. W maju 1493 roku papież Aleksander VI, chcąc zakończyć szkodliwą rywalizację miłych swemu sercu krajów i ułatwić gorliwą chrystianizację tubylczych ludów, wydał bullę znaną pod nazwą Inter caetera. Dokonał w niej podziału świata i stref wpływów, przyznając Hiszpanii prawo eksploracji nowych terenów położonych na zachód od umownej linii północ–południe, biegnącej na zachód od Azorów, portugalskich wysp pośrodku Atlantyku, odległych o tysiąc dwieście kilometrów od Europy. Wszystkie zaś ziemie położone na wschód od linii demarkacyjnej miały przypaść w udziale Portugalii. W czerwcu 1494 roku, traktatem z Tordesillas, oba królestwa zgodziły się przesunąć linię rozgraniczenia dalej na zachód od Azorów i Wysp Zielonego Przylądka, akceptując pozostałe ustalenia zawarte w bulli papieża z roku 1493. W ten sposób półkula zachodnia znalazła się w większości pod berłem Hiszpanii, a Indie pozostały w rękach Portugalii.
Już za życia Kolumba zaczęto rozumieć, że odkryta przez niego ziemia to nie Indie, lecz nowy, nieznany dotąd kontynent. W odróżnieniu od starego, znanego Europejczykom świata (Viejo Mundo), nadano mu nazwę Nowy Świat (Nuevo Mundo). Dzieło Kolumba kontynuowali żeglarze i podróżnicy hiszpańscy, portugalscy i włoscy. Jeden z nich, główny pilot Kastylii Amerigo Vespucci, w latach 1500–1505 gruntownie zbadał i opisał wybrzeża Ameryki Południowej od Wenezueli do Brazylii. Od jego też imienia zaczęto od 1507 roku nazywać nowy ląd Ameryką[1]. Sam Wielki Admirał Krzysztof Kolumb już tego nie dożył. Zmarł w hiszpańskim Valladolid w 1506 roku, opuszczony i zapomniany przez ludzi, do końca nieświadomy, że odkrył nowy, olbrzymi ląd.
Przed Kolumbem do Ameryki dopłynęli wikingowie z Grenlandii, prowadzeni przez Leifa Erikssona (ok. 975–ok. 1020), zwanego Leifem Szczęśliwym[2]. Ten syn Eryka Rudego, islandzkiego banity i założyciela normańskich osad na Grenlandii, nasłuchawszy się opowieści żeglarzy o nieznanej lesistej ziemi na Zachodzie, około 1002 roku skompletował załogę złożoną z trzydziestu pięciu ludzi i wyruszył na jej poszukiwanie. Najpierw dotarł do lądu pokrytego płaskimi kamiennymi płytami, który nazwał Helluland, co w języku mieszkańców Islandii znaczy Kraina Kamieni. Była to prawdopodobnie Ziemia Baffina, największa wyspa Archipelagu Arktycznego, położona za kołem podbiegunowym. Ze względu na niegościnną i w większości skalistą powierzchnię wikingowie zwali ją Pustkowiem Zachodnim. Następnie Leif dopłynął do pokrytego lasem wybrzeża z piaszczystymi plażami na południe od Hellulandu, które nazwał Markland, co z kolei oznacza Krainę Lasów. Było to przypuszczalnie południowo-wschodnie wybrzeże półwyspu Labrador. Płynąc jeszcze dalej na południe, Eriksson odkrył kolejny ląd. On i jego załoga zeszli z pokładu łodzi i w miejscu nadającym się do zamieszkania wybudowali kilka chat, w których spędzili zimę. Okoliczne lasy zapewniały dostatek drewna i dzikiej zwierzyny, w rzekach roiło się od ryb, a klimat był znacznie łagodniejszy niż na dalekiej północy.
W takich okolicznościach miała powstać pierwsza normańska kolonia w Ameryce, w L’Anse aux Meadows na północnym krańcu wyspy Nowa Fundlandia[3]. Pochodząca z XIII wieku wikińska Saga o Grenlandczykach, opisująca kolonizację Grenlandii przez Eryka Rudego oraz późniejsze wyprawy na Zachód jego synów: Leifa, Thorvalda i Thorsteina, wspomina, że w pobliżu osady towarzysze Leifa znaleźli dzikie winogrona. Niektórzy badacze uważają, że właśnie dlatego odkrywcy nadali owej mitycznej kolonii nazwę Vinland (Winlandia), co oznacza Krainę Dzikiej Winorośli albo Krainę Łąk, o której mówią stare nordyckie sagi. W drodze powrotnej na Grenlandię Leif uratował grupę żeglarzy, których statek rozbił się o przybrzeżne skały, ci zaś w podzięce nazwali go Leifem Szczęśliwym.
Po powrocie Leifa na Grenlandię, do Winlandii ruszył jego młodszy brat, Thorvald. Kierując się wskazówkami Leifa, dotarł do pozostawionej przez niego osady i tak jak wcześniejsza wyprawa, został w niej na zimę. Badając okoliczne tereny, wikingowie napotkali trzy skórzane łodzie z kilkoma niedużymi i pokracznymi ludźmi o ciemnych włosach i brunatnych obliczach. Schwytali i zabili większość z nich, ale jeden z tubylców uciekł. Wkrótce jego współplemieńcy, których wikingowie nazwali Skraelingami, powrócili w większej liczbie i zaatakowali ludzi Thorvalda. On sam został śmiertelnie ranny i spoczął w ziemi winlandzkiej, a pozbawiona wodza załoga powróciła na Grenlandię.
Po ciało poległego Thorvalda wyruszył trzeci z braci Erikssonów, najmłodszy syn Eryka Rudego, Thorstein. Zebrał dwudziestopięcioosobową załogę i razem z żoną Gudrid popłynął do Winlandii tym samym okrętem co wcześniej jego bracia. Nie miał jednak tyle szczęścia co oni. Jego okręt rozbił się o skały u wybrzeży Grenlandii i wyprawa nigdy nie dotarła do celu. Niedługo potem Thorstein zapadł na ciężką chorobę i zmarł.
Po śmierci Thorsteina wikingowie wyprawili się do Ameryki jeszcze parokrotnie, ale nie zdecydowali się na skolonizowanie odkrytego lądu. Powodów może być kilka: brak dostatecznej liczby ludzi do obrony przed Skraelingami oraz broni i narzędzi do pracy, które dawałyby im przewagę nad wrogimi tubylcami; dramatyczny los wypraw Thorvalda i Thorsteina; obawa zabobonnych wikingów przed złymi duchami (nowa ziemia mogła im się wydawać przeklęta i dlatego nie chcieli jej zajmować).
Na koniec warto wspomnieć, że owi groźni Skraelingowie, o których wspominają sagi wikingów, to prawdopodobnie Indianie z plemienia Beothuk, zamieszkujący niegdyś Nową Fundlandię. Pierwsi biali odkrywcy, którzy spotkali ich na początku XVI wieku, ze zdziwieniem stwierdzili, że wielu z nich ma oczy i skórę jaśniejsze niż przedstawiciele innych plemion. Niektórym późniejszym badaczom dało to podstawę do twierdzeń, że byli oni zapewne potomkami wikińskich kolonistów, którzy pozostali w Ameryce i wtopili się w tubylczą społeczność. Inna sprawa, że z powodu malowania przez Beothuków ciał czerwoną farbą (co mogło być formą ochrony przed pasożytami i kąśliwymi owadami albo malunkiem wojennym) biali nadali wszystkim Indianom nazwę „czerwoni ludzie” (Red Men). Od niej wzięło się pot
Gorąca ruda sunia
Rozkoszowanie się cipką najlepszej koleżanki
Sztuczna laska kończy pierwsza