Ці вераць у Калядны цуд і пра што мараць дзеці мігрантаў з Беларусі ў Польшчы ў падарунак на Новы Год?!(другі выпуск)

🤍❤🤍Кіра Баярэнка🤍❤🤍

Жаркевіч Назар

У 2020 Назару было 12, зараз 14 гадоў.

Назар ты ведаеш чаму вам з мамай прыйшлося з'ехаць з Беларусі?

–У 2020 годзе маці была не згодная спачатку з вынікамі выбараў, а потым з тым, што ў Беларусі саджаюць людзей, якія выйшлі на акцыі. Шмат каго збівалі пры затрыманні, а потым і ў турмах. Маці пачала хадзіць на акцыі салідарнасці і маршы, таксама насіць перадачы для затрыманых беларусаў. На маці было складзена пяць пратаколаў, менавіта з гэтай прычыны нам з мамай прыйшлося з'ехаць з Беларусі.

У тую раніцу мяне мама разбудзіла і сказала праз гадзіну мы з'яжджаем, ідзі збірай рэчы, толькі самыя неабходныя. Я па хуткім сабраў рэчы і на паўгадзіны адпрасіўся ў мамы сустрэцца з сябрамі, развітацца з імі. Спачатку мы доўга ехалі на маршрутцы, а потым плылі на лодцы. Месяц мы прабылі ў Расіі, а потым паехалі ва Украіну.

У якім горадзе вы жылі, ці сустракаў вас хто небудзь ва Ўкраіне? -На мяжы з Украінай у нас з мамай ніякіх праблем не было, памежнікі паглядзелі нашыя пашпарты, абыходзіліся з намі добра. У першы горад мы прыехалі ў Харкаў. Нас там сустракаў бацькаў брат, ён нас і завёз у Кіеў.

У Кіеве спачатку мы жылі ў кватэры. Акрамя нас там яшчэ былі ўцекачы з Беларусі такія як мы з мамай. З часам нас станавілася больш, і маці прапанавала ўсім зняць дом і прымаць там бежанцаў з Беларусі, якім не было куды ісці. Так што неўзабаве мы пераехалі ў дом.

Але да пачатку вайны ва Украіне мы пераехалі на іншы бераг, у іншы дом, там і працягвалі прымаць бежанцаў з Беларусі.

Назар, а ты падтрымліваеш сваю маму ў яе рашэнні дапамагаць і прымаць у сябе беларусаў. -Так, я падтрымліваю сваю маму і ў тым, што яна ў сябе прымае беларусаў, праўда я зразумеў, што беларусы ёсць розныя. Некаторыя беларусы бываюць што на яе нагаворваюць, гавораць не праўду, але яна ў мяне вельмі добрая і таму не адмаўляе і ўсё роўна іх прымае.

Назар, а табе падабалася жыць ва Ўкраіне, і што табе больш за ўсё запомнілася? -Украіна мне найбольш запомнілася Львовам, сваёй архітэктурай, прыгожыя гістарычныя старыя будынкі. Мне вельмі спадабаўся Кіеў, дзе мы жылі. Мне вельмі спадабалася ўкраінская мова. Ва Украінцаў вельмі прыгожая, меладычная мова. Мова я пачаў вывучаць у анлайн школе «МИДГАРД». Але самы любімы настаўнік Раман Калыгін ён - Беларус У нас выкладаў спачатку гісторыю Беларусі, а калі пачалася вайна і Польская мова.

Назар з чаго пачаўся ваш дзень 24 лютага 2021 года? Раскажы калі ласка, калі і як вы перасеклі мяжу Украіна - Польшча? -23.чысла я вельмі позна лёг спаць. Праз пару гадзін недзе мяне разбудзіла мая мама. – Сказала сыночак прачынаемся, збіраем самае неабходнае, пачалася вайна... -Я спачатку ёй не паверыў і лёг далей спаць. Але праз хвілін 10 мама зноў зайшла ў пакой, уключыла святло і ўсіх разбудзіла, сказала каб мы сабралі сумкі, толькі самае неабходнае і абавязкова праверылі каб ва ўсіх былі дакументы і пашпарты.

Перад пачатак вайны мы з мамай абмяркоўвалі, што калі вайна адбудзецца, то пра мяне паклапоціцца Сашка. Сашка Тунгус мне больш мне чым сябар, ён мне як брат. У хуткім часе за намі прыехала машына, якая і павінна была нас вывезці, а мама засталася дома.

Усю дарогу, мама, калі была сувязь, нам тэлефанавала і перапісвалася: з Сашкам, са мной, з тымі з кім я ехаў у машыне.

З-за вялізных пробак шлях наш заняў тры дні. З Кіева выехалі вельмі рана 24, а перасеклі позна ўвечары 26-га. Пакуль мы стаялі ў корку, за гэты час з Кіева да Львова дабралася мая маці. Пакінуўшы кіроўцу і машыну, мы вырашылі ісці пешшу, так хутчэй.

Перад мяжой мама мяне абняла і мы з Сашам, сталі ў чаргу для праходжання праз прахадны пункт. Мама засталася ва Ўкраіне дапамагаць людзям. Так, што я перасякаў мяжу з Тунгусам, і яшчэ з 8-мі беларусамі, яны ўсе былі з нашага дома.

На той момант Украінскія памежнікі ставіліся да нас з разуменнем, і на Польскай мяжы нас сустрэлі валанцёры, таму праблем з пераходам ніякіх не было.

Назар як ты паставіўся да мамінага жадання застацца ва Ўкраіне, дапамагаць Беларусам эвакуіравацца, а не паехаць з табой у больш бяспечную краіну, напрыклад у Польшчу?

–Спачатку вельмі перажываў, але разумеў што ёсць Беларусы, якія ў выпадку чаго дапамогуць маме, але потым спалохаўшыся вайны, яны таксама з'ехалі. На гэты час ужо маці добра ведалі ва Украіне, і ёй сталі дапамагаць Украінцы, але ўсё роўна за яе турбаваўся. Пакуль не з'ехаў Тунгус Саша ва Украіну, зараз ён служыў у Палку Каліноўскага, тады зразумеў, што яна ў бяспецы і стала менш перажываць.

Ці ўзнікалі якія-небудзь у вас з Тунгусам праблемы ў Польшчы? -Праблем у прынцыпе ніякіх не было, мама з намі ўвесь час заставалася на сувязі, калі і з'яўляліся нейкія праблемы, мама з Украіны ўсё вырашала. Нас з Сашам прымалі ў сябе маміны сябры-Беларусы.

Назар вы з Аляксандрам Тунгусам былі фактычна браты як ты паставіўся да таго што ён з'ехаў ваяваць ва Украіну, у Полк Каліноўскага?

- Спачатку не вельмі, таму што не разумеў, што там усё будзе так па сур'ёзным. Я думаў што ён уцякае ад праблем, не жадае шукаць працу, працаваць, што там усё будзе на расслабоне. Цяпер Тунгус мне тэлефануе, расказвае, як ён там, і што адбываецца ва Украіне, цяпер я ім вельмі ганаруся. Вельмі чакаю нашай сустрэчы, я ведаю што ён робіць ва Ўкраіне візы, і калі ва Ўкраіне скончыцца вайна, ён прыедзе сюды са мной сустрэцца.

Назар у цябе застаўся хто небудзь у Беларусі па кім ты сумуеш і хацеў бы пабачыцца?

–У Беларусі ў нас засталася бабуля па якой я вельмі сумую, і мне б хацелася з ёй сустрэцца, абняцца, а гэтак жа мы ёй пакінулі два вялікія сабакі, быў яшчэ кот і папугай, але мне іх ужо ўбачыць не наканавана». У мяне ў Беларусі ёсць сябры з якімі мы маем зносіны з пялёнак, так што з імі мне б хацелася пагуляць».

Але, а жыць я хачу ва Ўкраіне ў Кіеве ці ў Львове пакуль яшчэ не вырашыў.

Назар якое тваё жаданне ці што хочаш атрымаць на Каляды ці на Новы Год.

–На дадзены момант у мяне няма ніякага жадання. Вайна ва Украіне ў любым выпадку спыніцца. Веру, што Перамогай Украіны. А падарунка мне не каго не трэба, сапраўды, я не ведаю што жадаю...

Браты Грэбень Раман і Арсеній.

Раман 16 гадоў

Рому ў 2020 годзе табе 14 гадоў было, гэта яшчэ зусім юны ўзрост, у 2020 годзе ты цікавіўся палітыкай, ці тым, што адбываецца ў Беларусі? -Да 2020 гады я не цікавіўся, але ў 2020 году, я спрабаваў разабрацца ў тым што адбывалася. 9 жніўня 2020 г. днём я бачыў што было прыгожа, было вельмі шмат людзей, якія сем'ямі ішлі на галасаванне. Амаль ва ўсіх на руках былі белыя стужкі, усе хадзілі адно аднаму ўсміхаліся, тады кожны ведаў хто за каго галасуе, у каго на руцэ ёсць белая стужка 100% галасавалі за Ціханоўскую. Хоць я не галасаваў, але галасавала мая мама, я бачыў што ў скрынях шмат бюлетэняў згорнутых гармонікам, ужо можна было зрабіць высновы, што пераможа на гэтых выбараў відавочна не Лукашэнка. Увечары ўсё змянілася. Пасля таго, як абвясцілі вынікі галасаванняў, было страшна.., мяне і Арсенія мама тры дні не выпускала на вуліцу, таму я маніторыў інтэрнэт і глядзеў як супрацоўнікі АМАПа і іншых падраздзяленняў катуюць Беларусаў. Праз пару дзён маму крыху неспакой адпусціла і, я пачаў хадзіць на маршы. Першы свой марш я пайшоў адзін, потым з сябрамі хадзіў. Крыху пазней працягнуў хадзіць з мамай на маршы, і на акцыі салідарнасці з палітвязнямі.

Рома памятаеш калі і з якой прычыны вы з мамай пакінулі Беларусь? -Перад тым як я пайшоў на польскую мову. Я яшчэ ў Беларусі пачаў яго вучыць. Я пачуў тэлефонны званок і падсушыў з кім маці размаўляла, гэта былі супрацоўнікі міліцыі, якія настойліва ў грубай форме маму запрашалі на наступны дзень, з'явіцца ў пастарунак.

Калі я вярнуўся з Польскай мовы, да мяне падышла мама, мы з ёй пагаварылі яна мне патлумачыла, што заўтра мы з'яжджаем ва Украіну, і што б я пайшоў пакаваць чамаданы, толькі ціха, і пакуль не казаць нічога брату.

Мы збіраліся выязджаць вельмі рана, і я ўсю ноч перажываў, што я не паспею развітацца бабуляй, яе ўначы не было дома. Але зранку мы затрымаліся. І бабуля паспела прыйсці, так што на развітанне я паспеў абняць бабулю.

Спачатку паехалі ў Менск, а тамака ўжо селі на аўтобус і паехалі ва Ўкраіну.

Пры праходжанні Беларускай мяжы было вельмі страшна, маглі не прапусціць, больш за ўсё я перажываў за маму, таму што яна вельмі моцна стрэсавала, а калі яна нервуецца, то ў цэлым дрэнна сябе адчувае.

Калі прайшлі Беларускі пагранпераход проста на душы стала лягчэй і настрой узняўся. Украінскія памежнікі спыталі нас з якой мэтай вы едзеце ва Украіну? Мама адказала сумленна: - Бяжым з Беларуссю ад рэжыму. - Памежнік усміхнуўся і пажадаў нам добрай дарогі. І мы ўсё канчаткова выдыхлі. Калі мы прыехалі ва Украіну маці камусьці патэлефанавала, і ёй далі адрас. Гэта быў Кіеў, як пазней мы ўжо даведаліся дом Алены Жаркевіч.

Рома, праўда што Віталя Бандарэнку твая стрыечная сястра, і яна зараз палітвязня. Яна адбывае пакаранне па арт. 293 частка 2 удзел у масавых беспарадках. На твой погляд, ці магло гэта стаць яшчэ адной прычынай з-за чаго вам давялося пакінуць Беларусь?

–Ды яна мая стрыечная сястра, я не ўпэўнены што гэта асноўны чыннік у суцэль магчыма адна з шматлікіх, маю маму неаднаразова тэлефанавалі супрацоўнікі міліцыі і выклікалі яе нагутаркі, простая цяпер гэта было ў вельмі грубай форме і пагрозліва.

Па Віталіне я сумую, неаднаразова пісаў ёй. Спачатку ліста прыходзілі ад Віталіны. Потым усё радзей і радзей.Калі выйшаўновы закон,што могуць пісаць толькі блізкія сваякі ад Віталіны перасталі прхадзіць лісты ,хаця пакуль быў у Беларусі працягваў пісаць.

Рома, вы сябравалі з Віталной у дзяцінстве, як часта вы бачыліся якой яна была ў дзяцінстве? –Мы да Віталіны часта прыходзілі ў госці, яна была вясёлай, прыязнай, любіла рухомыя гульні і прыгоды, і не важна як далёка і куды гэтыя прыгоды маглі завесці, галоўнае каб гэта весела было, яна была вельмі энергічнай, тая - Віталіна якую я памятаю.

Рома, Віталіна ж выязджала да свайго затрымання з Беларусі, ці ведаеш ты, што магло яе прымусіць вярнуцца ў Беларусь? -Перад тым як я даведаўся аб вяртанні Віталіны, увечары убачыў, што хтосьці мне міргае ліхтарыкам у акно, як апынулася Віталя зняла кватэру насупраць нашых вокнаў, таму на раніцу замест школы я пайшоў да яе дадому. Дома, яна распавяла чаму яна з'ехала з Расіі дзе яна хавалася. Яна вярнулася не з-за Дзяніса Хазея, яшчэ аднаго палітвязня ў Беларусі, проста так СМІ агучвалі. Сапраўдная прычына была ў тым, што ў яе пачалася жудасная дэпрэсія. Яна адна ў вялікай краіне, трэба хавацца нельга фактычна не куды выходзіць, размаўляць з сябрамі. Звыклая да рухомага ладу жыцця, да сяброў, без падтрымкі, адчула сябе проста кінутай і нікому не патрэбнай. Вось і вырашыла вярнуцца ў Беларусь, спадзяючыся на цуд.

Як потым стала вядома ў той самы вечар, Віталіну на той кватэры і затрымалі. Так атрымалася, што мне маці патэлефанавала за гадзіну да яе затрымання і спытала чаму я не ў школе і дзе я знаходжуся. Калі даведалася дзе я знаходзіўся, сказала ісці хутка дадому, там я і атрымаў свой наганяй. Але я не аб чым не шкадую я быў рады з Віталінай пабачыцца. Калі я прыйшоў мы з мамай спрабавалі прыдумаць як дапамагчы Віталіі. Але праз акно мы ўжо ўбачылі, як Віталіну выводзяць з пад'езда праваахоўныя органы, мы нічога не паспелі зрабіць.

І мне вельмі шкада, што пакуль мы знаходзімся тут я не магу Віталіне напісаць і падтрымліваць сястру.

Рома ты памятаеш той дзень калі ва Украіне пачалася вайна, дзе ў якім горадзе вы былі, раскажы падрабязней той дзень.

-Яшчэ за пару дзён да пачатку вайны нам патэлефанавала маміна валанцёрка, бо ў нас візы з 25 лютага 2021 года з-за чутак, што ў любы момант можа пачацца вайна нам параілі на ўсялякі выпадак ехаць у Львоў. Загадзя і аплацілі нам гатэль на пару дзён. Калі сапраўды я не верыў у тое што вайна пачнецца. Усе гэтыя дні ў Львове было спакойна, усё як нічым не бывала хадзілі, гулялі мамы з дзецьмі на вуліцы, так што ў мяне і нават у думках не было пра вайну.

 24 лютага мама нас разбудзіла ў 6 раніцы і сказала хлопцы ўстаем пачалася вайна, трэба выклікаць таксі. Я не паверыў падумаў можа што здалося, другі раз мама зайшла ў пакой і сказала збірацца калі на ўсю моц гучала сірэна. Я залез у інтэрнэт і ўбачыў што ўжо бамбавалі Кіеў, Харкаў, Адэсу, Марыупаль, Жытомір амаль усе вобласці. Тады мы хутка сабралі торбы і спусціліся ўніз чакаць таксі, таму што ўжо можна было дабрацца да межаў толькі на таксі.

У гатэлі дзе мы жылі быў склеп, як бамбасховішча, на ўсю моц гарлапаніць паветраная трывога, але мы няма куды не спускаліся, мы чакалі таксі. Пакуль ехалі ў таксі да мяжы, я бачыў кіламетровыя чэргі на запраўках, у аптэках, у крамах, у абменніках і не сціхаючы гарлапаніць паветраная трывога. Толькі тады мне прыйшло разуменне пачатак вайны, але дзякуй богу мы не бачылі не ракет, і не патрапілі пад бамбёжку.

На мяжы ўжо збіраліся і пробкі і было вельмі шмат людзей. Яшчэ на першы дзень вайны Украінцы ставіліся да Беларусаў вельмі добра, яны як адно аднаго падтрымлівалі так і Беларусаў. Але я думаю, гэта яны яшчэ пакуль ня ведалі, што ракеты ляцяць і з Беларускай зямлі. Я і сам ужо пра гэта даведаўся, калі ўдалося падключыцца да інтэрнэту на шляху да Варшавы.

Украінскую мяжу прайшлі без праблем, на Польскай мяжы ўзніклі невялікія праблемы, таму што візы былі сапраўдныя з 25 лютага, а зараз толькі 24 лютага. Нас папрасілі нікуды не сыходзіць але крыху пачакаць. Вельмі зноў перажываў за маці. У Мама пачыналася паніка. Маму як магла падтрымлівала Полька, якая стаяла на пагранпераходзе. І сапраўды неўзабаве прынеслі пашпарты і нас прапусцілі.

Ты пакуль жыў ва Ўкраіне ў цябе з'явіліся сябры за якіх ты перажываў і ведаў што яны засталіся ва Ўкраіне?

–Ды ў Кіеве я жыў у доме ў Алены Жаркевіч, у адным пакоі з яе сынам з Сашам Тунгусам, Ганна Рабцэвіч і Соф'я, гэтая дзеці той сям'і, якія затрымаліся былі ў самым эпіцэнтры вайны ў Бучы. Калі мы крыху адышлі і былі ўдалечыні ад вайны, усё роўна заставаўся на ўзводзе і перажываў за ўсіх хто быў мне знаёмы, з кім жыў у адным доме, і за гэтую сям'ю. Вельмі ўзрадаваліся калі гэтая сям'я з Бучы абраліся. Я да гэтага часу з імі падтрымліваю сувязь. Улетку калі ездзіў у Варшаву з Лодзі ў тэатральную студыю часта ў іх заставаўся начаваць. Цяпер толькі можам перапісвацца.

Рома а табе дзе больш падабаецца жыць у Польшчы ці ва Ўкраіне? –У Польшчы я таму і вучыў Польскую мову ў Беларусі таму, што планаваў пасля школы ехаць паступаць у Польшчу. Дарэчы, калі ў Беларусі я хадзіў на Польскую мову ў 2021 годзе нам пра гэта забаронена было казаць. Таму што школа не з простай мне так здаецца цікавілася хто якую мову вывучае. Але ў мяне быў добры класны кіраўнік, які мне параіў схаваць той факт, што я наведваю курсы Польскай мовы.

А ты зараз вучышся тут дзе? І як ты абраў прафесію ці мог твой выбар паступлення звязаны быць з вайной ва Ўкраіне? -Няма мой выбар не звязаны з вайной ва Украіне, хоць і паступіў у медыцынскі, бо я з дзяцінства марыў быць лекарам хуткай дапамогі.

А ты ўжо ў Польшчы паспеў знайсці сабе сяброў, сярод аднакурснікаў напрыклад?

–Так, я пасябраваў са сваімі аднакурснікамі. Праўда, пакуль у мяне на курсе акрамя Палякаў, толькі адзін Украінец, і пяць Беларусаў.

Што б ты хацеў ад сябе перадаць Беларускім вайскоўцам? - Калі тым, якія служаць у Палку Каліноўскага, за Украіну, каб хутчэй перамагалі і вярталіся ў свае сям'і жывымі. Але, а тым хто знаходзіцца ў Беларусі, і збіраюцца ехаць на магілізацыю калі абавяжуць, то няхай вельмі добра падумаюць перш чым ехаць, таму што ва Украіне іх чакае доля рускіх салдат ўгнойваць зямлю і вярнуцца яны дадому толькі грузам 200.

А калі па тваім скончыцца вайна ва Ўкраіне і што для гэтага павінна адбыцца, ці чым яшчэ можна дапамагчы Ўкраіне каб гэта адбылося?

-Я не ведаю хто, і чым яшчэ, можа дапамагчы Украіне, але як паказвае практыка вайны хутка не заканчваюцца, яна можа ісці і два гады, і пяць гадоў. Смерць Уладзіміра Пуціна мала што вырашае ў гэтай сітуацыі, бо пра ягоную смерць могуць не казаць. У Пуціна ёсць прыёмнік Мядзведзеў, а ён можа і на наступных выбарах вылучыць сваю кандыдатуру і вайна працягнуцца, адзін варыянт, калі адбудзецца развал і распад у самой Расіі, і Расія перастане быць як Імперыя.

Рома ты калі-небудзь уяўляў сустрэчу з Віталіі і дзе па тваім яна павінна адбыцца?

–Я думаю, што калі Віталіна выйдзе, яна з'едзе з Беларусі. Мы сустрэнемся з ёю тут у Польшчы, можа яна захоча жыць у Варшаве. Я вельмі жадаю каб барзджэй адбылася гэтая сустрэча, мне ёй трэба шматлікае распавесці , распавесці ўсё... Усё што яна прапусціла, пакуль сядзіць у турме. Але нажаль яна адсядзела толькі палова тэрміна і ёй яшчэ гэтулькі ж сядзець...

Рома а ці верыш ты ў Калядны цуд?

–У свеце столькі ўсяго робіцца, што я, ужо даўно не веру ў цуды...

Брат Ромы - Арсень 12 гадоў

Арсеній памятаеш той дзень, калі вам давялося пакінуць Беларусь і з якой прычыны як ты думаеш, можаш пра гэта расказаць? - Мама ў Беларусі адстойвала свой выбар, а яшчэ вельмі шмат зрабіла для стрыечнай сястры Віталіны, на гэты момант Віталіна ўжо сядзела ў турме, і была палітвязня. Мама ўвесь час даведвалася наконт сястры, збірала ёй перадачы, мела зносіны з кім тое, як можна ёй дапамагчы, што можна зрабіць што б яе барзджэй вызвалілі.

Я і Рома з ёй увесь час перапісваліся пакуль былі ў Беларусі. У Ромы наогул цэлы стос лістоў быў, у мяне нашмат менш. У той дзень калі мы з'яжджалі з Беларусі прыйшоў якраз мне ліст. Віталіна віншавала мяне З Днём Нараджэння і намалявала мне ў падарунак дракона. Цяпер гэты ліст і яе цмок па ўсюды са мной падарожнічае. Віталіна, была вельмі вясёлай сястрой і добрым сябрам. Мне яе не хапае, і вельмі шкада што яна сядзіць у турме няма за што. Ужо лепш каб яна была зараз тут з намі.

Яшчэ мне вельмі шкада, што нашага сабаку прыйшлося аддаць сябрам, мне гэтага зусім не хацелася, але мы не маглі яго ўзяць з сабой таму, што яго трэба было чыпіраваць і зрабіць прышчэпкі. Я па ёй вельмі сумую. У сяброў пастаянна, па онлайн сувязі даведаюся, як пажывае мой сабака развіваецца і адчувае сябе, наўзамен яны мне скідаюць яе фатаграфіі. Спадзяюся, што калі-небудзь змагу яе ўбачыць ужывую, і вярнуць сабе.

І вось вы пакідаеце свой дом Беларусь і куды вы накіроўваецеся?

–Спачатку мы паехалі ў Менск. Потым селі на аўтобус прамой да Кіева. Так мы аказаліся ў доме Алены Жаркевіч, для прыёму бежанцаў па палітычных матывах з Беларусі.

Арсеній спадабалася Ці жыць табе ва Украіне, і калі спадабалася тое, што больш за ўсё? -Ды мне вельмі спадабалася жыць ва Украіне, больш за ўсё сваёй архітэктурай і старымі дамамі, праўдзе спачатку мама не разглядала варыянт заставацца ва Украіне, але паволі яна мяняла меркаванне аб Украіне і калі б не пачатак вайны, хутчэй за ўсё мы б засталіся жыць У Кіеве.

Памятаеш той дзень калі пачалася вайна ва Ўкраіне і можаш расказаць падрабязней як вы дабраліся да мяжы?-Яшчэ за пару дзён да вайны маме напісала валанцёр і папярэдзіла, што ёсць вялікая верагоднасць, што хутка пачнецца вайна, і нам лепш паехаць на час бліжэй да мяжы. Мы пераехалі ў Львоў і засяліліся ў гатэль. 24 лютага мы прачнуліся ад гуку сірэны. Мама сказала сабраць рэчы, пачалася вайна. Мы сабралі рэчы ў чамаданы. І выйшлі чакаць таксі, неўзабаве таксі прыехала.

Мы селі на таксі і даехалі да Мяжы.

У Варшаве на час каранавіруса нас да сябе прытуліў Артур знаёмы Алены Жаркевіч, а потым мы некаторы час жылі ў Лодзі.

Арсеній а ў цябе заставаліся ці засталіся сябры якія яшчэ не эвакуіраваліся з Украіны, за якіх ты хваляваўся, калі ты быў ужо ў Польшчы? -Ды Назар мы яшчэ пасябравалі з ім ва Ўкраіне і я за яго перажываў, і вельмі спадзяваўся, што ён потым да нас прыедзе. Я быў рады, калі даведаўся што ён перасек мяжу, а яшчэ больш я ўзрадаваўся калі ён прыехаў да нас жыць у Лодзь пакуль мама была ва Ўкраіне.

Арсень, у Польшчы ты памяняў тры гарады: Варшава, Лодзь зараз жывеш у Бялыстоку, які з гарадоў табе больш за ўсё спадабаўся і чым?  – Лодзь, гэта прыгожы, вялікі і моладзевы горад.

Ты пайшоў у Польшчы вучыцца, ці з'явіліся ў цябе сябры сярод аднакласнікаў і хто яны па нацыянальнасці? –Ды я вучуся ў школе ў Польшчы, але ў нас у класе вучацца ў большасці сваёй Украінцы, але Беларусаў усё роўна больш, так што маю зносіны я ў асноўным з Беларусамі.

Калі б ты мог вырашаць самастойна дзе б ты хацеў застацца жыць тут, ці калі скончыцца вайна ва Ўкраіне, ці паехаць дадому ў Беларусь?

–Ва Ўкраіне. Я разумею што там была вайна, і Ўкраіна не такая як раней, але там людзі, а галоўнае ў жыцці каб людзі былі добрыя.

Арсеній, ты што-небудзь хацеў перадаць сваю просьбу ці сказаць сваё слова Беларускім вайскоўцам, якія зараз у Беларусі? -Бо ў 2020 у вайскоўцаў быў шанец перайсці на бок народа, то я не веру ў тое, што яны гэта магу зрабіць на дадзены момант, так што калі паедуць ва Украіну, то будуць зямлю ўгнойваць. Праўда, ёсць яшчэ такі варыянт, што Украіна сама зойдзе ў Беларусь разам з Палком Каліноўскага, то канешне яны паспрабуе перакінуцца на бок народа, калі толькі так.

А як па тваім што павінна адбыцца, каб змянілася ўлада ў Беларусі? -Калі Ўкраіна і наш полк Каліноўскага зойдзе ў Беларусь. Іх падтрымаюць усе Беларусы. Пуціна і Лукашэнку тады адправім у ГАГУ і ўсіх астатніх Оркаў вышлем з Беларусі.

Арсень а што ты хочаш атрымаць у падарунак ад Дзеда Мікалая па полькі, Дзеда Мароза на Новы Год. -Не ведаю ў мяне ўсё ёсць…

ад аўтара: Усе гэтыя дзеці падзяліліся сваёй гісторыяй і лёсам. Калі Вы жадаеце ажыццявіць гэтых дзяцей пажаданні на Новы Год. Звяжыцеся праз тэлеграм: https://t.me/Dara_Volonter і мы звяжам з вамі з сям'ёй дзіцяці, чыё жаданне вы хочаце ўвасобіць...