Бялун

У дахрысціянскія часы лічыўся богам багацця і міласэрнасці, бацькам Перуна. Выглядам быў падобны на старога з доўгай белай, але не сівой барадой. Адзеннем у Белуна быў белы саван, у руцэ — белы посах.

Звычайна Белуна можна было сустрэць у лесе, дзе ён падказваў заблукаўшым падарожнікам, як знайсці правільную дарогу, альбо ў полі падчас жніва, дзе дапамагаў пераадолець стому найбольш руплівым жнеям.

Аднак да некаторых бедных людзей Бялун меў асаблівую прыхільнасць і дапамагаў больш важкім спосабам. Вось толькі свой шанц чалавек не павінен быў упусціць.

Лічылася, што Бялун мог нечакана выскачыць з жытнёвага поля, маючы на носе вялікую торбу, і падысці да бедняка з просьбай выцерці яму нос, “з якога цячэ”. Калі чалавек не спалохаецца і выканае просьбу, ці хоць дакранецца да белуновага носа, з торбы пасыплюцца грошы. Іх колькасць залежала ад таго, чым гэта рабілася: калі рукой — манет будзе жменя, калі шапкай — столькі, колькі ў ёй змесціцца.

Пра чалавека, які нечакана разбагацеў, так і казалі: ”Мусіць, пасябрыўся з Белуном”.