Amerikan Lezler Sinema Filmi

Amerikan Lezler Sinema Filmi

yazan: Özgür Kurtuluş
17 Kasım 2013

yazan: Özgür Kurtuluş
17 Kasım 2013

Online Nicel Pazar Araştırmaları: Geçmiş ve Gelecek

Arşiv Arşiv

Ay seçin
Mayıs 2022 (1)
Nisan 2022 (1)
Mart 2022 (2)
Şubat 2022 (3)
Ocak 2022 (1)
Aralık 2021 (2)
Kasım 2021 (2)
Ekim 2021 (1)
Eylül 2021 (1)
Temmuz 2021 (1)
Haziran 2021 (1)
Mayıs 2021 (1)
Mart 2021 (1)
Ocak 2021 (3)
Aralık 2020 (1)
Kasım 2020 (1)
Ekim 2020 (1)
Eylül 2020 (1)
Ağustos 2020 (1)
Haziran 2020 (1)
Mayıs 2020 (2)
Nisan 2020 (7)
Mart 2020 (1)
Aralık 2019 (1)
Kasım 2019 (1)
Eylül 2019 (1)
Ağustos 2019 (2)
Şubat 2019 (2)
Ocak 2019 (1)
Aralık 2018 (1)
Kasım 2018 (3)
Ekim 2018 (2)
Ağustos 2018 (4)
Temmuz 2018 (3)
Haziran 2018 (1)
Mayıs 2018 (1)
Nisan 2018 (1)
Mart 2018 (1)
Ekim 2017 (1)
Ağustos 2017 (1)
Temmuz 2017 (1)
Haziran 2017 (1)
Şubat 2017 (1)
Kasım 2016 (1)
Eylül 2016 (1)
Ağustos 2016 (2)
Temmuz 2016 (1)
Haziran 2016 (1)
Mayıs 2016 (1)
Nisan 2016 (1)
Mart 2016 (6)
Şubat 2016 (1)
Ocak 2016 (3)
Aralık 2015 (5)
Kasım 2015 (3)
Nisan 2015 (1)
Aralık 2014 (1)
Kasım 2014 (2)
Ekim 2014 (1)
Eylül 2014 (1)
Temmuz 2014 (1)
Haziran 2014 (1)
Mayıs 2014 (1)
Nisan 2014 (1)
Şubat 2014 (2)
Ocak 2014 (3)
Aralık 2013 (3)
Kasım 2013 (5)
Ekim 2013 (2)
Eylül 2013 (1)
Ağustos 2013 (4)
Mayıs 2013 (1)
Nisan 2013 (4)
Mart 2013 (2)
Şubat 2013 (3)
Ocak 2013 (2)
Aralık 2012 (2)
Kasım 2012 (4)
Ekim 2012 (2)
Eylül 2012 (4)
Ağustos 2012 (3)
Temmuz 2012 (3)
Haziran 2012 (1)
Mayıs 2012 (2)
Nisan 2012 (2)
Şubat 2012 (1)
Ocak 2012 (1)
Aralık 2011 (2)
Kasım 2011 (1)
Eylül 2011 (2)
Ağustos 2011 (1)
Mart 2011 (1)
Şubat 2011 (2)
Ocak 2011 (2)
Aralık 2010 (2)
Kasım 2010 (1)
Ekim 2010 (1)
Temmuz 2010 (1)
Kasım 2009 (1)
Ağustos 2009 (1)
Haziran 2009 (2)
Mayıs 2009 (1)
Nisan 2009 (2)
Mart 2009 (1)
Ocak 2009 (1)
Aralık 2008 (1)

Facebook
Twitter
Instagram
Pinterest
Linkedin
Youtube
Spotify

1980’li yıllardan önce ana akım sinemada lezbiyenliğin korku filmleri dışında yer bulamaması, sadece ideolojik koşullanma ile açıklanmamalıdır. Elbette sansür lezbiyenliğin perdeden yansımasını engelleyen önemli bir etkendi. Buna ek olarak içinde lezbiyen temsiller barındıran filmlerde vampirlik, nefret, kıskançlık, canilik, canavarlık gibi klişelere saplanıp kalmışlardır. Ancak seksenli yıllara kadar hiçbir büyük bütçeli Holywood filminde lezbiyenlik açıkça gösterilmemiştir. Elbette kâr etmekten başka motivasyonu olmayan (en anzından görünürde) şirketlerin farklı cinsel temsillere soğuk bakmasının en büyük nedeni, para kaybetme kaygısıdır. Yapılan çalışmalarda Holywood’un lezbiyenlik bir yana kadın arkadaşlığını konu alan filmlere bile tek tük rastlandığını ortaya çıkarmaktadır (1) . Bununla birlikte erkek dostluğu filmlerde çoğunlukla işlenmekteydi. Lezbiyenlikten gayliğe uzanan kadın erkek ilişkileri yelpazesinde gaylik ve lezbiyenlik tümüyle dışlanmıştı. Kadın arkadaşlığına ise, para etmez düşüncesiyle ve iki kadın arasındaki yakınlaşmanın lezbiyenlik iması olarak görülebileceği korkusuyla tereddütle yaklaşılıyordu. İşin aslı içinde erkeğin (erkek bakışının) olmadığı bir ilişkinin para etmeyeceğine dair bir inanç vardı. İşte bu inanç, Holywood stüdyolarının kadınlar arasındaki (erkeğe kapalı) ilişkileri konu edinmesinin önündeki diğer bir engeldi. 1990’lı yılara kadar yüksek bütçeli bir filmin başrolü tek başına bir kadına verilmiyordu. Kadın başrol oyuncusunun asla erkek başrol oyuncusunun önüne geçmesine izin verilmiyordu. Aktörler ve aktristler arasında çok belirgin ücret farklılıkları vardı. İşte tüm bunların altında erkek oyuncuların gişede daha iyi para yaptıkları düşüncesi yatıyordu. Bu çerçevede lezbiyenliği konu alan ya da başrol oyuncusunun bir lezbiyeni canlandırdığı bir film yapılması Holywood gerçekliğinden uzaktı. Bir lezbiyen filmin gişede hüsrana uğraması kaçınılmaz görünüyordu. Ancak bütün bunlar 1990’larla birlikte değişti. Deyim yerindeyse Holywood paranın homofobik olmadığını keşfetti.
1980’li yıllar Amerikan bağımsız sinemanın kendi içinde dönüşümüne sahne oldu. Bunda belki de en önemli rolü, etkinlikleri gitgide artan sinema festivalleri oynadı. Gerek sayı olarak çoğalan gerekse içerik olarak genişleyen festivallerde gösterim olanağı olmayan filmler seyirci ve dağıtım şirketleri ile buluştular. Bu durum bir anlamda Holywood dışında yapılan ‘sanat’ filmlerinin üç beş seyircili video gösterimlerinden, bodrum katlarındaki sinemateklerden çıkarak dağıtım sistemine girmesi, sinema salonlarında uzun süreler gösterilmeye başlaması anlamına geliyordu. O zamana kadar sırtını bağımsız yapımlara, underground ve avantgarte sinemaya dayayan gay ve lezbiyen sinema da bu dönüşümden nasibini aldı. Bu dönüşümün en büyük işareti Sundance Film Festivali’nin gitgide büyüyerek, Amerikan film endüstrisi içinde etkin bir yer edinmesiydi. Öyle ki bu festivalde bir ödül almak demek, film için yaygın gösterim olanağı, yönetmen içinse büyük bir Holywood stüdyosu ile çalışma şansı anlamına geliyordu. Sundance’ı izleyen onlarca festival yapılmaya başlandı. İlki 1977’de San Fransisco’da yapılan Gay Filmleri Festivali de tıpkı Sundance gibi etkin bir konuma geldi. Gay ve lezbiyen filmleri binlerce izleyiciye ulaşır hale geldi. Bir zamanlar kısıtlı çevrelere hitap eden filmler gerek üretim gerekse tüketim aşamasında heteroseksüellerin de ilgisini çekmeye başladı. Bu sürecin kısaca bağımsız sinemanın sektörelleşmesi olarak adlandırmak mümkündür. Öyle ki bu festivaller, yönetmen ve yapımcı olmak isteyenlerin kendilerini ispat etmeleri gereken bir aşama, verilmesi gereken bir sınav işlevi görmeye başladılar. Bağımsız sinema sektör içinde bir türe dönüşüyordu.
Holywood, bu gelişmeyi görmezlikten gelemedi. Büyük stüdyolar önce festivalleri destekleyerek yaratılan ranttan pay almaya başladılar. Daha sonra ön plana çıkan küçük bağımsız stüdyolar birer birer satın alınmaya başlandı. Ödüllü yönetmenler, büyük bütçeli ancak evcilleşmiş Holywood yapımlarına transfer oldu.
Gay ve lezbiyen sinema için elbette bu süreç daha yavaş işledi. Ancak 1990’larda, onlarda artık ayrı bir pazar, yeni bir rant olarak görülmeye başlanmıştı. Gay ve lezbiyen filmlerinin bir pazar oluşturmasında dört ana etkenden bahsedilebilir. Bunlardan birincisi yukarıda bahsettiğimiz gibi gay ve lezbiyen film festivalleridir. 1980’li yıllarda Amerika’daki her büyük kentte bir gay ve lezbiyen film festivali düzenleniyordu. Bunlardan en büyüğü ve en köklüsü San Fransisco’da yapılanı idi. Tamamı eşcinsellik temalı olmayan 400’e yakın film bu festivalde gösteriliyordu. Bu festivalin Holywood’a ilk ve en büyük transferi 1987 yılında Mala Noche adlı filmiyle büyük ödülü kazanan Gus Van Sant oldu.
İkinci etken hızla çoğalan gay ve lezbiyen dergilerdi. Bu dergilerin birçoğunda sinema sayfaları yer alıyordu ve eleştiri yazıları ve en çok satan video kaset listelerine yer vererek, gay ve lezbiyen filmleri pazarı oluşmasını destekliyorlardı. Üçüncü etken gay ve lezbiyen filmleri üreten yapımcıların değişik dağıtım yöntemleri geliştirerek filmlerini dolaşıma sokmalarıydı. Yönetmen Nicole Conn Claire of the Moon adlı filmini bütün Amerika’yı dolaşarak ve sinema sahipleri ile doğrudan bağlantı kurarak bir çok sinemada gösterime sokmayı başardı. Dördüncü ve son etken ise Village Voice, Los Angeles Weekly, Los Angeles Reader gibi ciddi yayınlarda giderek artan sayıda gay ve lezbiyen film eleştirilerinin yer almasıydı. Böylece hem filmlerin isimleri duyuluyor hem de bu filmlerin film piyasasını etkileyen önemli eleştirmenler tarafından da ciddiye alındığı ispat ediliyordu (2) .
Bütün bunlar Holywood yapımcılarının gay ve lezbiyen pazarının dikkate değer derecede büyük olduğunu ikna etmeyi başardı. Ancak bunlara ek olarak bir başka olgu özellikle gaylerin Holywood filmlerinde temsil edilmesini neredeyse zorunlu kıldı. Bu olgu AIDS hastalığının giderek yayılarak toplumsal bir felakete dönüşme tehlikesi göstermesiydi. AIDS vakası Amerikan gündemine ilk geldiğinde eşcinsellik hastalığı olarak algılandı. Elbette bu medyada eşcinselliğe karşı kışkırtıcı bir kampanyanın başlamasına neden oldu. Eşcinsel yönetmenler, biraz da kendilerini savunma amacıyla AIDS olgusunu konu alan ve klasik anlatı yapılarına uyan küçük bütçeli filmler yapmaya başladılar. Zamanla hastalığın eşcinselliğe özgü olmadığı kabul görünce kamuoyunun kızgınlığı üzüntüye dönüştü. Holywood da bu toplumsal vakaya ilgisiz kalamadı. 1993 tarihli Philadelphia senaryosunu bir eşcinselin, Ron Nysmayer’in, kaleme aldığı büyük bir Holywood yapımı olarak üretildi. Film genelde olumlu karşılandı ve Oscar ile ödüllendirildi.
Lezbiyen filmler içinse Holywood’a entegre olmak daha zor oldu. Yukarıda bahsettiğimiz gibi kadın arkadaşlığını konu alan filmlerin bile nadir olarak yer bulabildiği ticari sinemada lezbiyen sinemanın esamesi okunmuyordu. Her ne kadar, Gay ve lezbiyen sinema gerek festivallerde gerekse eleştiri yazılarında çoğunlukla birlikte ele alınsa da, Gay filmler ve Gay kimliği lezbiyenliğe oranla her zaman daha baskındı. Ancak 1994 tarihli, yönetmenliğini Rose Troche’nin yaptığı Go Fish adlı filmin, büyük bir dağıtım şirketinden destek almamasına rağmen 3 milyon dolara yakın hasılat yapması, dikkatleri lezbiyen sinemaya çevirdi. Go Fish’in ticari başarısı süpriz değildi, çünkü 90’lı yıllarla birlikte birbiri ardına lezbiyen filmler üretilmeye başlanmıştı, Claire of the Moon (1993) ve The Incredibly Adventures of Two Girls in Love (1994) hatırı sayılır gişe başarıları elde etmişlerdi. Bu üç filmin ortak yanı yönetmenlerinin ve yapımcılarının lezbiyen olmasıydı. Daha önemlisi bu filmlerde özellikle Go Fish ve The Incredibly Adventures of Two Girls in Love’da, lezbiyenlik daha önce denenmemiş bir anlatı yapısı içinde temsil ediliyordu. Bu filmler anlatı yapısı itibariyle, Hollywood’un Romantik komedilerine benziyordu. Filmlerde lezbiyenlik sosyal yapıdan bağımsız bir alanda temsil ediliyor, lezbiyen karakterler daha önce söz ettiğimiz, farkediş, kabulleniş, ve coming-out süreçlerini yaşamıyorlardı. Filmler lezbiyen klişeleri kırmaları bakımından önemliydiler ancak bunu lezbiyen aşkı, heteroseksüel aşk ilişkisine indirgeyerek ve sosyal çevreden bağımsız işleyerek yapıyorlardı.
90’lı yılların filmlerinden bahsetmeden önce, bu filmleri önceleyen erken tarihli bir filmden Desert Heart’tan söz etmek gerekir. 1985 tarihli Desert Heart, arada bir erkek olmadan iki kadın arasında, giderek aşka dönüşen ilişkiyi tema edinen ilk film denilebilir. Jane Rule’un aynı adlı romanından uyarlanan film, kendinden sonraki lezbiyen filmlere de öncülük eder. Filmde yansıtılan iki kadın ve aralarındaki romantik aşktır. Bunun dışında ne bir erkeğe, ne de aile, iş yeri, okul gibi toplumsal baskı kurumlarına yer verilir. Film bir gişe başarısı yakalayamamıştır, ancak lezbiyen filmlerin nasıl olması gerektiği üzerine bir tartışma başlatmıştır. Buna göre toplumsal hayattan soyut iki kadın arasındaki romantik ve cinsel ilişkiyi tema edine filmlerle, coming-out sürecini, toplumda lezbiyenlerin içinde bulunduğu zorlayıcı koşulları işleyen filmler birbirinden ayrılmıştır.
Go Fish, Amerikan kırsalında yaşayan 5 lezbiyen kızın duygusal maceralarını anlatıyordu. Filmdeki 5 kızın sosyal çevrelerinin baskısını hissetmeden yaşadıkları duygusal ve cinsel deneyimler filmin merkezini oluşturuyordu. Filmde hiçbir baskın erkek karakter yoktu ve lezbiyenlik doğal, verili bir cinsel kimlik olarak temsil ediliyordu. Filmdeki lezbiyen karakterler (oyunculardan hiçbiri gerçekte lezbiyen değildi), lezbiyenliklerini sorunsallaştırmıyor, ve daha önceki birçok filmdekinin aksine marjinal bir hayat sürmüyorlardı. Kıyafetleri ve makyajlarında hiçbir abartma yoktu. Filmin yönetmeni Troche, bir söyleşisinde filmi, lezbiyenlerin de normal ve sıradan hayatlar sürdürebildiklerini göstermek, ve lezbiyenler hakkındaki klişe ve önyargıları yıkmak için çektiğini söylemişti (3) . Ancak film lezbiyen ve feminist eleştirmeler tarafından bir fantazi olduğu gerekçesiyle eleştirildi.
The Incredibly Adventures of Two Girls in Love’da da lezbiyenlik hemen hemen benzer bir biçimde temsil edildi. Cinselliğe adım atan bir genç kızın ilk aşkının anlatıldığı film otobiyografik ögeler barındırıyordu. Kendisi de lezbiyen olan yönetmen Maggetti, ilk aşkı anlatan bir film yapmak istediğini, bunu yaparken de kendi tecrübelerinden yararlandığını açıkladı (4) . Film tümüyle romantik komedi anlatı yapısını, ‘ bir adam kıza aşık olur-onu kaybeder- sonra tekrar kazanır’ şeklindeki temel izleğini takip ediyordu. Filmde, Rendy işçi sınıfından, eğitimsiz, rock müziği dinleyen beyaz bir ‘butch’dur. Evie ise üst sınıfa mensup, üniversite eğitimi görmüş, kadınsı ve siyahtır. Lezbiyen klişelere bağlı kalan filmde, klişeye uymayan tek şey Evie’nini siyah olmasıdır. Rendy, Evie’ye aşık olur. Aralarındaki sınıfsal ve ırksal farklılıklara rağmen Evie’de bu aşka cevap verir. Bu iki kız için de ilk aşk tecrübesidir. Yoğun bir biçimde romantizim ögeleriyle yüklü filmde, ırksal, sınıfsal problemlerin üzerine gidilmez. Lezbiyenlik ise doğal bir olgu gibi verilir. Toplumsal çatışmalar filmin anlatısı içinde yer bulmaz.
Art arda çevrilen gay ve lezbiyen filmler, kendi yıldızlarını ve dahi yönetmenlerini yarattı. Video dükkanlarında ve Internet sitelerinde gay lezbiyen sinema kendine ayrı bir raf bulmayı başarmıştı. Lezbiyen filmlerin başarısıyla birlikte büyük stüdyolar ve dağıtım şirketleri bu tür filmlere ilgi göstermeye başladılar. Gitgide lezbiyenlik ve lezbiyen karakterler büyük bütçeli ve yaygın dağıtımı yapılan filmlerde görülmeye başlandı. Ancak bu filmlerde bir çoğunda lezbiyenlik hakkındaki önyargılar ve klişeler kırılamadı. Bu filmlerin en ünlüsü kuşkusuz Paul Verhoven’ın yönettiği Basic Instinct (Temel İçgüdü, 1990) oldu. Filmde lezbiyen karakterler, (ki filmdeki bütün kadın karakterler lezbiyen eğilimliydi) 1970’li yılların dişi vampirlerini hatırlatırcasına sapık katillerdi. Lezbiyenlik filmde merkezi bir konumda olmamasına rağmen, katillere uygun cinsel kimlik olarak lezbiyenlik ya da biseksüellik yakıştırılmıştı. Bununla birlikte bu kadınların hepsi güçlü, zeki ve cesurdular. Lezbiyen vampirler ile 90’ların femme fatale, lezbiyen katilleri arasındaki ortak noktalardan birisi de bu karakterlerin, ticari filmlerdeki yaygın kadın karakterlerin aksine çoğu zaman güçlü ve zeki olarak çizilmesiydi. Gerek Basic Instinct’deki katil lezbiyenler, gerekse 1996 tarihli Bound’daki lezbiyen çift, hem filmin merkezindeydiler, hem de erkek iktidarına boyun eğmeyen, çoğu zaman erkekleri zor hatta gülünç durumlara düşüren akıllı karakterlerdi. Warchowski Kardeşler’in yönettiği Bound, Hollywood’da o güne kadar lezbiyenliği ve lezbiyen aşkı ön plânda işleyen ilk filmdi. Filmin iki lezbiyen karakterinden birisi, Violet, bir mafya üyesinin metresiydi. Daha sonraları bir lezbiyen ikonu olan Gina Gersham ise mafyanın yuvalandığı otele tesisat işlerini yapmak için gelen Gorky’yi canlandırıyordu. Violet ve Gorky önce birbirlerine aşık oluyorlar, daha sonra mafyanın parasını çalarak birlikte yeni bir hayata başlamanın plânlarını yapıyorlardı. Birçok aksiliğe rağmen bunda başarılı olarak amaçlarına ulaşıyorlardı. Film sonu itibariyle oldukça cesurdu. 1970’li yılların korku filmlerinin aksine lezbiyen karakterler bütün erkekleri öldürüyor ve mutlu sona ulaşıyorlardı. Bununla birlikte filmde lezbiyenlikle ve lezbiyen karakterlerle ilgili birçok klişeyi görmek mümkündü. Gorky baskın erkek figürü, Violet ise dişi, savunmasız, zayıf kadın figürü canlandırıyordu. Gorky kıyafetleri, dövmeleri, tavırları ve konuşmaları ile tümüyle erkeksiydi. Violet ise tam bir tezat oluşturacak biçimde kadınsı, çekici, baştan çıkarıcıydı. Gorky kahvesini sade, Violet ise sütlü seviyordu. Bununla birlikte filmin sonuna doğru bir anda roller değişiyor, işler kötüye gittiğinde, savunmasız görünen Violet devreye girerek her şeyi yoluna koymayı biliyordu. Filme gelen en yaygın eleştiri, Gorky karakterini bir erkeğin oynaması ile filmde hiçbir şeyin değişmeyeceği yönündeydi. Filmin lezbiyenlikten çok heteroseksüel aşkı ve ilişki biçimlerini anlattığı ileri sürülüyordu. Bununla birlikte Gorky lezbiyenler arasında oldukça yaygın olan ‘butch’ (5) tabiriyle anılan tipte bir lezbiyeni canlandırıyordu ve bu karakter seyirciye, özellikle lezbiyenlere, son derece inandırıcı gelmişti.
Holywood stüdyolarının Bound gibi bir filmi yapmaya ikna olmaları, lezbiyenliği ana akım sinemada kabul gördüğünün bir işareti sayılabilir. Lezbiyenlerin canavarlıktan, kahramanlığa sıçraması olarak kabul edebileceğimiz bu filmden sonra yapımcılar lezbiyenliğin de para ettiğinin iyice farkına vardılar. Son olarak bir lezbiyen karakteri canlandıran Hillary Swank 2000 yılında Boys Don’t Cry adlı filmdeki rolüyle, Altın Küre ve Oscar’a lâyık görüldü. Film bir lezbiyen tarafından yazıp, yönetilmişti ve konusunu gerçek bir olaydan alıyordu. Brandon Teena (Hillary Swank), gerçekte erkek olduğuna inanan genç bir kızdı. Kıyafetleriyle bedenini çevresindekilerden saklamayı başarıyordu ancak yeterince parası olmadığı için ameliyat olamıyordu. Bir gün yeni tanıştığı arkadaşlarıyla False City’ye geliyor ve orada Laura adlı bir kıza aşık oluyordu. Filmin sonunda onun lezbiyen olduğunu anlayan iki erkek tarafından öldürülüyordu. Film lezbiyenliği patalojik bir vaka olarak sunuyorsa da, muhafazakar Amerikan toplumunun içinde taşıdığı gizli nefret ve şiddeti göstermesi açısından ilginçti. Genç bir kızın yaşadığı coming-out sürecini, bu süreç içinde gerek yasalardan gerekse ataerkil toplumdan gördüğü baskılar filmin eksenini oluşturuyordu.
Lezbiyenliği patalojik bir vaka ile ilişkilendiren diğer bir film ise yönetmenliğini Peter Jackson’un yaptığı Heavenly Creatures (Cennetsi Yaratıklar, 1994) adlı filmdi. Tıpkı Boys Don’t Cry gibi bu film de konusunu gerçek bir olaydan alıyordu. 1950’li yıllarda Avusturalya’da yaşayan 15 yaşlarında iki genç kızın giderek lezbiyenliğe varan arkadaşlığının anlatıldığı film de yine, toplumun (bu filmde özel olarak aile kurumu) hoşgörüsüzlüğü ve eşcinselliğe tepkisi anlatılıyordu. Filmde, Juliet ve Pauline adlı iki kız arkadaşın öyküsünü anlatıyordu. Etraflarındaki tek düzelikten sıkılan iki genç kız, dış dünyaya kapalı, sadece kendilerine ait bir dünya kurarlar. Opera karakterlerinin yaşadığı bu dünyada Pauline bir erkek karakteri, Juliet ise bir prensesi canlandırmaktadır. Pauline ve Juliet’in ilişkisinde daha önce söz ettiğimiz lezbiyen klişeler kullanılmıştır. Pauline siyah saçlı, cinsel cazibe yoksunu ‘erkek’ gibi olandır. Juliet ise sarışın, cazibeli, kırılgan ve zayıftır. Ailelerinin anlayışsız ve bencil tavırları iki kızı birbirlerine daha da yakınlaştırır. İkisi de erkekleri basit ve kaba bulmaktadır ve ilk cinsel deneyimlerini beraber yaşarlar. Bu birliktelik ailelerini şüpheye düşürür. Aileler sonunda onları ayırmaya karar verir. İki kız çocuğu birlikte Holywood’a kaçmayı plânlarlar, ancak bu bir hayalden öteye gidemez. Önlerinde en büyük engel olarak gördükleri Pauline’nin annesini öldürmeye karar verirler. İki kız arasındaki dostluk ve aşk giderek patolojik bir takıntıya dönüşmüştür. Filmin sonunda anne öldürülür, k
Anal Kseks
Full Çıplak Kız Resimleri
Lezbiyen Video Seyret

Amerikan Lezler Sinema Filmi

Report Page