گروه باب میل
مهدی فرهنگی | روزنامه شریفنگاهی به تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا پس از پایان دور گروهی
شگفتی‌ساز و پیش‌بینی ناپذیر
قهرمانی در قاره کهن، رویایی‌ست که در سر اکثر تیم‌های حاضر در جام ملت‌های آسیا، وجود دارد و اگر بگوییم پیش‌بینی آن کار ساده‌ای نیست، اغراق نکرده‌ایم. آن هم در شرایطی که در سال‌های اخیر، نشستن نام‌های بزرگ مختلف از سراسر دنیا، روی نیمکت تیم‌ها، سبک‌ها و تاکتیک‌های مختلفی را به روح فوتبالی‌شان تزریق کرده است.
اگر به تاریخ نگاهی بیندازیم و نام قهرمانان را از نظر بگذرانیم، شاید احساس کنیم می‌توانیم مدعیان را برای ایستادن بر بام آسیا مشخص کنیم، اما فوتبال همیشه دوستدارانش را با یک واژه تحت تاثیر قرار داده است: «غیرقابل پیش‌بینی.»
شگفتی‌سازی واژه دیگری‌ست که رنگ و بوی دیگری به مسابقات مختلف می‌دهد. در تاریخ کم نبوده‌اند تیم‌هایی که یقه بزرگان را در آوردگاه مسابقات گرفته‌اند و یک شب تلخ و ننگین را برای حریف و نقطه روشنی در کارنامه خود رقم زده‌اند.
بی‌نقص و یکپارچه
از این مقدمات که بگذریم، صعود به عنوان صدرنشین کمترین توقعی بود که با توجه به تیم‌های هم‌گروه، از ژنرال و بازیکنان انتظار داشتیم. از ابتدا و روی کاغذ هم میشد ایران و امارات را به عنوان صعودکننده مستقیم در نظر گرفت که همان هم شد.
عملکرد قابل قبول جلوی فلسطین، بهاری بود که نوید یک سال نکو را داد. سامان قدوس، که در زمان کی‌روش آنچنان مورد توجه قرار نگرفته بود، به پست اصلی خود به عنوان هافبک برگشته بود و به خوبی خط آتش ایران را در این بازی تغذیه کرد. درخشش قائدی و آمادگی سردار و طارمی هم کاملاً امیدوارکننده بود. اما یکی از مشکلاتی که گویا قرار نیست دست از سرمان بردارد، اشتباهات فردی به خصوص در خط دفاعی‌ست که موجب شد فلسطین به گل برسد.
ضعیف و دور از انتظار
پیش‌بینی میشد بازی با هنگ‌کنگ که پس از سال‌ها به جام ملت‌ها راه یافته است، کاملا یک طرفه باشد. جدا از اینکه عدم صحت این گزاره را دیدیم، عدم هماهنگی خطوط دفاع، هافبک و حمله هم مشهود بود و کار تا جایی پیش رفت که تعداد اشتباهات فردی بازیکنان، به علت پرس از بالا بازیکنان هنگ‌کنگ، بالا برود و حتی موقعیت رسیدن به گل را پیدا کند.
با این همه، تیم‌ملی با برد اقتصادی یک بر صفر از این بازی هم سلامت عبور کرد.
سرحال و روی فرم
در بازی آخر دور گروهی، شاید یکی از سرحال‌ترین ورژن‌های زوج سردار و طارمی را شاهد بودیم. دو پاس گل از سردار و دو گل از طارمی که باعث نتیجه دو بر یک شد تا در نهایت ایران با سه برد به عنوان صدرنشین گروه صعود کند. مسابقه‌ای که البته، کم حاشیه نداشت. از قبل بازی که هواداران اماراتی با شعار‌هایی برای ایران کُری خواندند که «اشک ایران را در می‌آوریم» به تا گل‌های مردود متعدد. البته از آنجایی که یکی از جذابیت‌های دیدارهای حساس، شادی پس از گل است، می‌توانیم به شادی پس از گل طارمی و آزمون که جوابیه‌ای به این شعارها و گنده‌گویی‌ها بود هم اشاره کرد.
اشتباه ممنوع
صعود از گروه آن هم برای تیمی که سه بار پشت سر هم قهرمان آسیا شده و جزء سه تیم پرافتخار قاره کهن به حساب می‌آید خوب است اما کافی نیست. با در اختیار داشتن یکی از بهترین اسکواد‌های تاریخ تیم‌ملی، قلعه‌نویی باید برای اثبات شایستگی خودش، این تیم را حداقل به فینال مسابقات ببرد. وجود تیم‌هایی مثل ژاپن، کره جنوبی، قطر، عربستان و استرالیا که همگی شانس قهرمانی دارند، این هشدار را به تیم می‌دهد که دیگر در مرحله حذفی، جایی برای اشتباه نیست. تمامی مدعیان برای افتخارآفرینی دندان تیز کرده‌اند و اکثراً از هیچ اقدامی که منجر به بهبود شرایط تیم‌شان باشد، فروگذار نکرده و نخواهند کرد.
گلچینی از بهترین‌ها
اگر نگاهی به همین چند تیم که گفتم بیندازیم، نام‌هایی مثل مانچینی، موریاسو، کلینزمن، آرنولد و مارکز به چشم خواهد خورد. موریاسو که با عملکرد درخشان در جام جهانی و در ادامه با دو بازی دوستانه مقابل آلمان و ترکیه باعث اخراج نام‌های بزرگی مثل هانسی فلیک شد. یورگن کلینزمن با سابقه مربی‌گری در مانشافت و بایرن مونیخ، دیگر نام بزرگ این لیست است و سبک بازی کره‌ای‌ها را از زمان نشستن روی نیمکت متحول کرده است. گراهام آرنولد هم که سالهاست در استرالیا مشغول مربیگری‌ست.
انابی‌پوشان قطر هم پس از آنکه آبشان با کی‌روش در یک جوب نرفت، به سراغ مارکز اسپانیایی رفتند که سابقه هدایت اسپانیول را دارد و در نهایت هم روبرتو مانچینی با کوله‌باری از تجربه اروپایی. چیزی که عربستان نیاز به آن را در سال‌های اخیرحس کرده است. منچسترسیتی، اینترمیلان وایتالیا قهرمان یورو بخشی از کارنامه مانچینی است که حالا سودای قهرمانی در آسیا را در سر می‌پروراند.
هر مسابقه، یک فینال
در ادامه شاید تا زمانی که با ژاپن یا کره جنوبی روبه‌رو نشده‌ایم، مسیر سختی نداشته باشیم. اگر به بازی‌های پیش‌‌رو، به چشم فینال نگاه کنیم، مشکلی گریبان‌مان را نخواهد گرفت. بازی بعد باید به مصاف سوریه‌ای برویم که هکتور کوپر، پیرمرد آرژانتینی را روی نیمکت خود دارد. در سی بار مصافی که با سوریه داشته‌ایم، هجده بار پیروز بوده‌ایم و تنها یک برد سهم سوریه بوده است. البته باز هم نمی‌توان به آمار و ارقام دل خوش کرد و باید همان‌طور که سودای بالا بردن جام را در سر داریم، با جدیت به مسیر فتح جام ادامه دهیم.