کودکان هم روزگار سختی را می‌گذرانند؛ درک آنها در دوران همه‌گیری
✍🏻 Ariane de Bonvoisin
✳ من هم مانند تمام والدینی که در طول یک سال گذشته، درباره‌ی به خانه آوردن مدرسه با آنها حرف زده ام، سهم خود را از دشواری این شرایط تجربه کرده‌ام. در ابتدا از اینکه قرار بود به فرزندم در آموختن کمک کنم و زمان بیشتری را با هم بگذرانیم هیجان‌زده بودم اما به مرور زمان، دچار احساس فشار از کم آوردن زمان برای انجام کارهای شخصی، و انواع احساسات دشوار دیگر شدم.
در میان مشغولیت‌‌های ذهنی خود با این مسائل، آنچه کمتر به آن توجه میکردم یا عمیقا احساس نمی‌کردم، میزان دشواری این شرایط در تجربه‌ی پسر ۶ ساله‌ام بود. تمام توجه من معطوف به انجام شدن تکالیف مدرسه‌ی او، تلاشم برای مدیریت احساسات و واکنش های خودم به او، و سپس پرداختن به انبوه کارهای شخصی‌ام بود. تا اینکه به این موضوع فکر کردم که، بیشتر از تلاش برای تمام شدن تکالیف او در یک زمان 'خوب'، و برآورده کردن نیاز خودم به احساس یک والد 'خوب' بودن برای یک دانش آموز 'خوب'، وظیفه‌ی مهمتر من تأمین رفاه هیجانی فرزندم است. در هر صورت، جبران عقب‌ماندگی در تکالیف مدرسه بسیار آسان تر از ترمیم آسیب‌هایی خواهد بود که به سلامت ذهنی و عمومی او وارد خواهد شد.
✳ دکتر شافلی نویسنده کتاب "والد آگاه"، اخیرا در مصاحبه ای گفت:"اگر با وجود تمام اتفاقاتی که افتاده است، درجاتی از اختلال استرس پس از سانحه(PTSD) را تجربه نمی‌کنید، احتمالا در وضعیت انکار هستید". بله، زندگی در دوران پاندمی، بار سنگینی را بر ذهن و جسم هر فردی، با هر سن، در هر جایی از جهان و در هر شرایطی، وارد کرده است.
اما آنچه کمتر به آن توجه میکنیم، سنگینی بار این شرایط برای کودکانمان است. آنها خوشحال به نظر می‌رسند، بیشتر از همیشه می‌توانند تلویزیون تماشا کنند، شبها دیرتر می‌خوابند، و زمان بیشتری برای بازی کردن دارند. اما این فقط وضعیت دنیای بیرون آنهاست. پرداختن به دنیای درونی آنها بخشی از برنامه های روزمره و آموزش های مجازی مدرسه در خانه نیست. آنها هم برای دوستانشان احساس دلتنگی میکنند. برای بازی کردن در بیرون از خانه و داستان هایی که بعد از بازگشت به خانه با هیجان برای پدر و مادر تعریف می کرده اند. آنها برای یاد گرفتن، به جای صِرف انجام دادن تکالیف بی انتها، و برای میزانی از پیش بینی ناپذیری زندگی در بیرون از خانه، به جای یکنواختی عجیب تمام ماه های اخیر در خانه، دلتنگ می‌شوند.
✳ زمانی که از مهرورزی و کمک در دوران همه‌گیری کرونا حرف می‌زنیم، اغلب به افراد سالمند یا کسانی که کار خود را از دست داده اند فکر میکنیم و فراموش می کنیم که برای کودکان، که نوجویی، هیجان و پیش‌بینی ناپذیری، لازمه‌ی رشد آنهاست، تغییرات یک سال اخیر چه میزان تاثیرگذار و مهم بوده است. در جایگاه یک والد، گاهی لازم است که بیش از صرف کردن تمام انرژی خود برای کامل شدن چک لیست تکالیف انجام شده، به این فکر کنیم که فرزندمان در آینده، از دوران خانه‌نشینی با ما، چه خاطرات و لحظاتی را به یاد خواهد آورد.
نشان دادن انعطاف در بعضی قوانین و اجازه دادن به آنها برای احساس کنترل در شرایطی که آسیب جدی برایشان ایجاد نمیکند، یکنواختی و فشار محدودیت های موجود را برای آنها کم میکند. به طور مثال شاید بتوان به خواسته‌ی آنها برای ساختن قلعه ای با بالش ها در زمان خواب، یا خوردن پنکیک برای شام، یا باقی ماندن در پیژامه‌ی موردعلاقه اش برای تمام روز، اگرچه برخلاف میل والدین، آری گفت.
✳ برای نشان دادن مهر و ساختن خاطرات خوش برای فرزندمان، همواره نیاز به خرید هدایا یا انجام کارهای خاصی نداریم. گاهی تنها کلمات برای ابراز مهربانی و ساختن لحظه ای به یاد ماندنی کافی هستند. میتوان برای او نامه ای نوشت و در آن او را برای ویژگی های دوست داشتنی اش تحسین کرد. همینطور میتوان به او اجازه داد که هر روز برای یکی از اعضای خانواده یا دوستان پیام صوتی بگذارد یا شعری بخواند و با دریافت جواب از طرف آنها، تأثیرگذاری، ارتباط و داشتن هدفی خارج از تکالیف مدرسه را تجربه کند.
✳ هرکس در حال انجام دادن بهترین تلاش خود برای گذراندن این دوران است. کودکان هم همینطور. آنها نمی‌دانند که مدرسه هایشان چه زمانی باز میشود. آنها نمی دانند که چه زمانی دوباره دوستانشان را می‌بینند یا به زمین بازی مورد علاقه شان برمی‌گردند. اکنون نه تنها والدین و معلمان دنیای آنها را کنترل میکنند، بلکه یک ویروس هم، باقیمانده‌ی آزادی‌هایشان را از آنها گرفته است. حتی اگر شاد و سرزنده به نظر می‌رسند، نباید احساس ابهام و عدم قطعیت آنها را هم مانند هر انسانی در این دوران دست‌کم گرفت. در عین حال آنها نیاز به والدین ابرقهرمانی ندارند که همه ابهامات و مشکلات را برطرف کند. بلکه نیاز به پدر و مادری دارند که حضور و در دسترس بودن آنها را در شرایط سخت احساس کنند، صداقت و اصیل بودن آنها را در بیان احساساتشان الگوی خود قرار دهند، و خود را ملزم به بی‌نقص بودن، برای جلب رضایت آنها و رضایت تمام جهان تجربه نکنند.
https://www.psychologytoday.com/intl/blog/tools-life/202005/kids-are-also-having-hard-time